Kwart na acht, ik ben net thuis van uit eten. Het is nu 28 graden, luchtvochtigheid 43graden en er staat een zwoele zuidenwind. Ik schrijf dit vanop mijn terras van mijn nieuw verblijf . Vanmorgen heb ik een paar keer geprobeerd me met de grote stad Ubon etcetera te assimileren maar ik heb Het opgegeven,dat lukt me niet meer. Dus heb ik om 10 uur gepakt, ik had de markt en een paar winkelstraten al gezien, en heb mijn weg gezocht naar het busstation. Men raadde me (omdat ik westers ben?) een taxi aan. Een tuktukker wou me niet brengen voor de prijs van gisteren, dus heb ik een ministadsbus genomen, dat is gewoon een pick-up met 12 zitplaatsen plus staan- en aanhangplaatsen voor wie dat wil. Eenheidsprijs per rit: 10 baht, ook voor het halfuurtje tot aan het busstation. Ik zit met giechelende scholieren,een farang op hun busje is ongezien. Het busje naar Nong Khai is een van mijn favorieten, een opvolger van de legendarische Toyota Hiace die bij ons niet verkrijgbaar is, standaard uitgevoerd met 13 + 1 plaatsen,alles erop en eraan. Ik heb nog drie kwartier tijd voor we vertrekken om wat rond te lummelen in het busstation. Een Frans-Bretoens koppel (hij komt eigenlijk uit zuid Amerika) gaat ook mee. Het busje zit niet vol maar pikt hier en daar nog enkelen op, of zet ze af.(wat bussen eigenlijk gewoonlijk doen...) .
Mijn routard / trotter voorspelt een uur reistijd,maar het worden er twee,een van de vele schoonheidsfoutjes van de gids. De buschauffeur zet ons, de toeristen, wat gluiperig af aan een guesthouse anders dan bedoeld maar ik bezwijk seffens voor het aanbod: een kamer boven de grond(voor de koeling) met alles op en aan voor 350 baht! Later in de dag ga ik langs bij mijn originele keuze die de vergelijking niet kan doorstaan. De Bretoenen hebben nul op het rekwest: ik heb de laatste kamer.. Het is hier zo heet, een korte wandeling na het installeren kan alleen aan de schaduwkant van de weg,maar ik wil toch even de rivier(en) zien. Terug gekomen groet ik mijn buurman die Belg blijkt te zijn uit Suriname of zo die hier enkele keren per jaar op vakantie komt. Na een korte siësta ga ik terug,ik probeer een brommer te reserveren voor morgen, en laat me ondertussen nog eens de baard afdoen, heel goed is het niet gedaan, ik betaal maar 30 baht,nog geen euro. Het stadje is eigenlijk een dorp. Geen hoogbouw,geen grote markten, groen,rustig,ik kan het me maar zo dromen. Toch wacht ik tot morgen op een grotere verkenning en na een nacht voor ik me hier vastleg voor langere tijd, want zoals het er nu uitziet wil ik wel de rest van mijn vakantietijd hier doorbrengen.
Er zijn mensen die reageren op mijn blog met vragen,ook over hygiene en zo. Ik kan alleen maar verzekeren dat alles hier net zo ok is als bij ons. Er lopen heel wat honden langs de straat,dus zo gegeerd zullen ze wel niet zijn in de keuken.. En de hangende nutskabels: in mijn jeugd moest ik bij elk stormachtig weer de telefoonkabels uit de bomen gaan slaan met mijn "visperse" die eigenlijk nooit geen andere bestemming heeft gehad,zoniet was er geen telefoonverbinding. Veel rare dingen hier en elders zijn te herkennen in eigen memorie, en ik ben niet eens oud.
