Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
10-10-2009
Zaterdag 10 oktober 2009
Hallo lieve Zoë, Vandaag weer een drukke dag voor mama op het werk,geen tijd om te ademen:-P maar dat is maar goed ook,zo heb ik geen tijd om na te denken. Deze morgen voelde ik mij niet zo goed in mijn velletje. Ik weet niet hoe het komt,maar de laatste tijd heb ik dat nogal in. Ik voel ook die druk weer van met jouw naar boven komen, en het bezorgd mij wel wat stress. Ik denk voortdurend aan de tijd die wij samen hadden,en aan de pijnlijke momenten die ik in Leuven heb gehad. Straks begint het weer voor mama,en moet ik er weer tegenaan gaan om te vechten voor dit kindje nu. En nu en dan ben ik echt bang. Ik heb ook het gevoel dat niemand begrijpen kan hoe bangelijk het voor mij nu wel is. Hoe stresserend het voor mij wel zal zijn de komende weken. En vooral dat ik zo machteloos sta over dit. Niemand die mij helpen kan,het zal alleen erôp of eronder zijn! Met papa praat ik ook nooit meer over jouw,en ook niet over onze nieuwe zwangerschap het is alsof we er niet horen over te praten,en nu en dan...mis ik dat wel een beetje. Ik zelf ben nu ook wel minder enthousiast als toen ik zwanger was van jouw,maar nu ben ik ook even blij voor het wondertje die in mijn buikje groeit. De vraag is alleen,zal dit wondertje mijn leven weer compleet maken?! Ik weet niet waarom,maar ik vind papa geen gemakkelijke op dit vlak, alsof alles wel nu in orde zal zijn,en ik daarvoor niks moet ondergaan. Soms denk ik dat hij het niet beseft dat die bevalling veel van mijn energie afgenomen heeft, en dat de testen die nu komen voor mij als mama heel zwaar kunnen liggen. Ik denk ook niet dat hij weet dat ik er zo mee in zit dat alles terug zal mislukken. En soms is dat jammer.Ik wil niet door alles alleen gaan. En ik heb soms ook een duwtje en een woordje nodig in deze afwachtende tijden. Ik hoef er niet zelf om te vragen,vind ik ,dat moet spontaan komen. Maar ik denk..dat het voor een andere keer zal zijn. Het heeft toch veel kapot en anders gemaakt in onze relatie. We vullen elkaar zo niet meer aan,van te voren leek alles veel beter,en veel spontaner. Nu is alsof en deeltje van ons weg is,of toch van mij.. En alles en iedereen verwerkt het uiteindelijk toch op zijn eigen manier. Dit is mijn enige weg om mijn hartje te luchten,en ik wil het ook doen voor mezelf. Zolang ik kan schrijven,lijkt mijn wereld goed te gaan,en denk ik dat het mij op een of andere manier red van een depressie. Ik ben een lange tijd ongelukkig geweest,sinds je geboorte leef ik in een totaal andere wereld, eentje waarin ennkel huilen nog aan bod kwam,eentje waarin pijn mijn grootste dagtaak was. En alles leek altijd maar voor mij alleen te zijn,ik mis toch die steunende woorden van jou papa, ondanks alles zou hij toch nog iets moeten voelen van toen? En waarom verbergt hij dat dan zo? Ik wil alleen maar zeggen,dat het voor mij nu niet gemakkelijk word,en mijn enige uitweg om mijn gevoel te kunnen uitdrukken is deze blog. Jammer dat er al zoveel mensen vergeten zijn dat jij,onze kleine meid bestaat,en dat jij voor mij het beste was wat mij kon overkomen,dat ik nu net jouw verloren ben, zal allemaal wel zijn redens hebben,maar toch moet ik het mezelf kunnen zeggen dat; er zal nooit meer iemand zijn zoals jij mijn meisje.. Jij hebt die dag ,die tijd,mijn hartje gestolen,en je hebt mij potverdikke veel tranen gekost en ik zal altijd van jouw houden,ook al ben je ver weg! Ik hou van jou,en zou je vandaag nog naar huis sturen als ik kon. XXXXXXXXXXXXXX
