Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-10-2009
Donderdag 29 oktober 2009
Hallo lieve Zoë, Ik heb de laatste tijd heel wat emoties te verwerken. Ik word van het ene in het andere geslingerd,en het ziet er niet naar uit dat het een beetje rooskleuriger zal worden. Ik hoor van alles omtrent zwangerschappen,ze mislukken ze zijn doodgeboren,er gaat gewoon altijd iets mis de laatste tijd. Ik denk nu echt dat 2009 een rotjaar is. Niet alleen voor mij,maar voor iedereen! Elk kent miserie op zijn manier,maar ik zie het toch. Het is jammer dat ik mijn punctie in 2009 zal moeten laten uitvoeren,want je zou schrik hebben om dit jaar nog iets te moeten ondergaan. Want stel dat het echt zo is,dat 209 een verdoemd jaar is! Ah,weet je,als het moet gebeuren zal het toch gebeuren,of we nu 2009 zijn of 2010! wat komt moeten we toch aanvaarden,ook al kunnen we dat soms niet. We moeten ons recht trekken aan de goede dingen in ons leven. We vergeten soms te veel de positieve dingen,en dat maakt ons leven heel wat minder aangenaam. Ik leef nu van dag tot dag,en ook dat is lastig. Ik zou graag terug in de toekomst leven,zoals ik vroeger deed. Maar dat kan ik nu even niet meer. Ik zou ook graag terug gelukkig kunnen zijn,en plezier maken zonder zorgen en schuldgevoelens. Maar dat lukt nu even niet. Ik moet nog even volhouden en dan zal mijn leven misschien terug een boost krijgen. 9 november komt in zicht..afwachten dan..en dan erop of eronder! En dan zal alle stress van mijn lichaam vallen,zal ik terug kunnen lachen zal ik terug naar de toekomst kunnen leven en verlangen naar die ene speciale dag,zal ik met broertje Toby kunnen uitkijken naar zijn broer of zusje.. Mar nu..kunnen we er enkel en alleen al wat over dromen.
Gisterenavond ben ik vroeg gaan slapen.. En ik heb gehuild.. Emoties van de ganse dag heb ik gewoon zijn gangetje laten gaan. Ik kon het even niet plaatsen wat die dag was gebeurd bij mijn neef en zijn vrouwtje vanessa.. Wat zij moeten meemaken,en ik heb meegemaakt.. In dezelfde familie..in hetzelfde jaar.. Maar dan denk ik aan jou mijn kleine meid.. En dan denk ik dat ik het nu niet meer zou aankunnen je nog eens te verliezen. Ik vraag me soms af hoe ik het doe om zonder jou te kunnen leven, en mijn leven te lijden zoals ik het nu al gans de tijd doe. Hoe doe ik dat toch? Waar haal ik die krachten vandaan? Ik weet het soms zelf niet. Ik dnek gewoon..als ik niet stil sta bij wat er echt is gebeurd ik nog lang kan blijven doorgaan.. Maar ik mag er echt niet dieper op ingaan dan nu.. Die dag in het moederhuis..was echt zo hard.. Die nacht daar..was zo lastig. Nu en dan als ik in slaap val,dan denk ik aan die nacht toen ik zo verschrikkelijk hard moest vechten voor mezelf en voor jouw toen ik mij zo ziek voelde,en zoveel pijn leed. Ik moest afscheid van jouw gaan nemen,en wist niet eens wat me zou overkomen ik moest over zoveel tegelijk beslissen,en dat ging gewoon niet op dat moment. Ik kon niet helder denken,ik kon niet logisch denken. Ik dacht alleen aan het feit,of ik je heel misschien en heel even levend zou kunnen zien. Maar je gaf geen kreet,je gaf helemaal geen teken van leven. Je was zo plots weg,terwijl je 5 minuten ervoor er nog was voor mij. Waarom? ik mis je zo verschrikkelijk,ik zou je graag nog eens in mijn armen sluiten en je willen zeggen dat ik jouw mama ben,ik zou je nog een laatste kusje geven. want nu moet ik je lang genoeg missen,en mijn leven is nog lang. Tot morgen meisje, zorg voor ons xxx
