Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
13-10-2009
Dinsdag 13 oktober 2009
Hallo lieve Zoë,
Vandaag een dipdagje,en zoals ik het hier altijd beschrijf een dagje met laagtes en hoogtes. Ik moest vandaag op vergadering in Kortrijk. Op weg naar daar had ik een dipje,ik luisterde naar diepzinnige muziek en stond alweer te veel stil bij de tekst. Ook de gedachte dat ik vandaag de gotere bazen en gerantes ging terug zien voor de eerste keer sinds juni maakte mijn dagje niet beter. Ik had het gevoel vandaag heel wat geconfronteerd te worden met allerlei vragen rondom jouw, en daar had ik dan weer geen zin. De blikken die ze je toewerpen als je binnen komt of langs je passeren zijn spreken dan boekdelen. Je weet op dat moment al dat ze je iets willen zeggen,maar niet echt weten hoe. Bij sommigen raakt het er zelfs niet in dat het heel moeilijk is voor mij ook als ze mij blijven ontwijken. Dat wekt bij mij een gevoel op van schuldig zijn,en dat ben ik helemaal niet. In ieder geval startte mijn dagje met een traan. Ik heb die redelijk snel kunnen verbergen toen ik aankwam in Kortrijk,en heb mijn gedachen dan ook proberen te verzetten. Eens ik er was in het filiaal zelf sloeg mijn hartje duizend keer sneller dan anders. Ik was heel nerveus om iedereen terug te zien. De één en de ander kwam mij al vragen hoe het nu met mij ging,en na een kort en bondige 'alles goed,'was het eindelijk voorbij, de vergadering begon,en zo konden mij ook niet verder uitvragen. In de pauzes probeerde ik dan ook vlug naar buiten te gaan zodat ze mij ook niet konden vatten op een moment dat iedereen het kon horen en zien. En gelukkig is de dag voorbij gegaan zonder gekwetst te worden op de ene of andere manier.
15 oktober nadert... Een dag die dit jaar als een depressieve dag zal worden opschreven. Een dag die mij liefde en zorg ging brengen. Een dag die mij jou had kunnen geven,en die niet zo geworden is. Een dag die ik in mijn hele leven nooit meer zal vergeten. Elke dag deze week is een unieke dag,een onvreugdevolle week... Een week waar op ieder moment het jouwe kon zijn. Misschien kwam je wel vandaag,misschien gisteren,en misschien wel een dagje na 15 oktober, wie zal het zeggen,we zullen het nooit weten. Iedere dag deelt mee aan mijn rouwproces,iedere dag zal ik heel hard mijn best moeten doen, om mij niet te laten gaan,en te hopen dat deze week mij meer en beter nieuws zal geven dan het nu eigenlijk is. Ik zal elke dag een traan voor je laten,in de hoop dat dit je hartje een beetje blij maakt hierboven, ik zal elke dag aan je blijven denken,zoals ik de afgelopen weken en maanden al deed, maar deze week nog extra veel meer. Deze week staat voor jouw in de belangstelling,en hierbij wens ik jou,mijn kleine meid,een gelukkige verjaar'week' Ik had nu ongeveer in het ziekenhuis moeten liggen,met jou in een klein bedje met een plastiek omranding naast mij... Ik had kunnen s'nachts rondlopen met jou in mijn armen omdat je niet zou willen slapen. Ik had met jou al naar huis kunnen zijn... Ik had nu zoveel kunnen doen met jouw,en nog steeds...Heb ik niks in mijn handen. Ze zijn leeg,ze moeten niks doen,mijn moedergevoel zegt niks meer... Het huilt ook niet meer naar baby,het is verdwenen.. Het wil nu enkel iets in de ruil voor.. Ik verlang naar een baby,waarvan ik dat beetje liefde kan krijgen ,die ik nu niet meer heb. Het kleine deeltje dat jij in mijn leven was,heeft mij zoveel liefde gegeven, hoe klein en tenger je ook was,ik mis alles aan jou,en ik zou het echt opnieuw willen voelen.
We hebben gisteren op het werk gependeld. Toen ik zwanger was van jou,heeft een dame ooit gependeld op mijn hand. Ik was toen ongeveer 4 maanden,en ik wist nog geen geslacht. Het is echt waar wat ik je vertel.. Toen ze pendelde bleek mijn eerste kindje een jongen te zijn. aangezien ik toen terug zwanger was pendelde ze door,en zei ze mij dat het een meisje was. Maar de pendel viel stil bij het meisje,dat wilde zeggen dat er iets zou verkeerd lopen. Wat ook is gebeurd! Op dat moment heeft die dame haar niet uitgesproken over dat feit,want niemand geloofde daar toch in, en wij wisten toch niet hoe het pendelen in elkaar stak. Nu,gisteren pendelde Kim op het werk op mijn hand, en bleek dat dus mijn eerste kindje Toby een jongen was,de tweede jij,en was idd een meisje, en mijn volgende zou dus ook terug een 'gezond'meisje worden. Het zou kunnen,maar ik zal mij er niet over uit spreken,het enige wat telde voor mij was;dat de pendel niet stil viel, want dat betekende voor mij weer het einde van een jong leven.
Tijdens het schrijven van mijn dagboekje naar jouw ben ik alleen in mijn gedachten,en schrijf ik alles op wat ik echt denk,ik kan nu en dan wel eens depressief overkomen,maar daardoor ben ik het niet altijd. Dit zijn gedachten,en vandaag zijn die;
hoe zou het zijn als ik je vandaag in mijn armen zou zien liggen. Hoe zou het zijn als ik je ogen zag,of als de tijd werd terug gedraaid.? En de pijn zou overwaaien,en mijn hartje niet meer moe zou zijn. Hoe zou dan alles zijn? Waar zouden we nu zijn,hoe zou het zijn gegaan. Ik vraag me af of je daar nu alleen bent,en als de tijd je nu heeft beloond. Hoe zou het zijn als ik wakker werd en jij hier in mijn huisje zou zijn?
Ik droom ervan om jou te leren kennen,en met jou overal te gaan pronken. Ik kan mij voorstellen dat je nu niemand om je heen hebt,niemand die je herkent. Jij hoort bij mij,bij ons,er is niemand die dat zal ontkennen. In het licht of in de nacht,maakt niet uit wanneer je bent de engel van mijn hart.
Ik weet niet waarom het is gebeurd. Iedere dag begin ik met dat gezeur. Laat maar los,denk ik dan... Maar het blijft toch knagen.. Ik kan niet begrijpen dat ik dit alles heb gezien en meegemaakt. Ik had het nooit durven denken. Ik zit elke nacht gevangen in mijn eigen web. Mijn lichaam denkt nog steeds aan jouw mijn meisje..
Ik voel je nog steeds,ik zie je overal en ik neem je ook overal mee met mij. Ik mis je elke dag,we waren zo dichtbij. Ik houd me vast aan die gedachte. Je bent nooit uit mijn gedachten geweest. Door mijn hart,en in mijn hoofdje,ik wil vrij zijn, maar dat kan ik niet,het is misschien wel over,maar nog niet voorbij hoor ik weet niet wat het is,maar ik mis je zo verschrikkelijk. Je bent zo onzichtbaar,maar toch zo dichtbij. Het was zo onverwachts.
Kleine Zoë,.Broertje Toby had nog dit willen zeggen,ik heb het hieronder gelinkt,ik hoop dat je het kan horen,hij denkt elke dag aan jouw,gooit je elke avond een dikke zoen, en elke morgen bij het naar school gaan vraagt hij wanneer je nu komt. Ik hoop je iets goeds te kunnen schenken hiermee,
dikke kus,je mama en hier heb je dan de link om op te klikken.
