Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
04-10-2009
Zondag 4 oktober 2009
Hallo lieve Zoë,
Mama komt eens piepen. Ik heb gisteren geen tijd meer gevonden om te schrijven. Ik ben met papa en broertje Toby naar meme georgette geweest. Iedereen was er die er had moeten zijn. En niemand was op de hoogte van mijn zwangerschap. Aangezien ik niet zo enthousiast ben,is het ook niet simpel om het te vertellen aan iemand dat ik zo ben. Papa's meme wist het al van papa zelf,van toen hij in het ziekenhuis lag. Dus hoefde ik dat al niet meer te doen. Tante Anja wou het wel in mijn plaats in de groep gooien,omdat het van mij echt niet lukte het zomaar te vertellen. Wie weet..wat zouden de reacties zijn. Dus...Nonkel Dany zei dat we met dertien aan tafel zaten, en dat het een ongeluksgetal is.. Waarop tante Anja zei,we zitten met veertien aan tafel.. Zo keke ze allemaal rond,en wisten ze ineens dat ik zwanger ben. Meme Georgette haar reactie was minder leuk. Ze zei dat ze mij geen proficiat zegt zolang ze het niet van mij zelf hoort. Ik heb gezwegen,en geslikt. Na alles wat mij is overkomen is het niet abnormaal dat ik er niet mee te koop loop. Iedereen mag alles weten,maar ik kan het echt niet optimistisch laten zien. Het is een tegenstrijdig gevoel nu. Vandaag voel ik mij een beetje down. Gisteren van die gesprekken gehad of alles nu zal in orde komen, hoe de testen gaan verlopen,hoe ik het nu stel met mijn verwerking rond jouw. En van te diep in detail te gaan,ben ik vandaag een beetje deprie. Ik heb zelfs gedroomd over jouw. Ik mocht je opnieuw in mijn armen sluiten. Ik was zo blij je nog eens te voelen,je nog eens dicht te zien. En vooral dat aanraken. Ik droomde zo goed,dat het leek alsof het echt was. Ik ben zelfs wakker geworden omdat ik een volle blaas had, eens ik weer ging slapen,ging diezelfde droom verder. Alsof ik nu echt kon afscheid nemen van jouw,en ik je nu ook moest loslaten. Ik geloof dat dromen er zijn om je een handje te helpen bij iets te verwerken. Ik geloof ook dat wat soms in je dromen gebeurd,later in je leven nog wel van toepassing zullen zijn. Ik weet het niet...
In ieder geval he ik gisteren mijn hartje nog eens kunnen uitstorten bij Monique. Ik was blij toen ze mij vroeg hoe het nu met mij was. Zij kan heel goed luisteren,en begrijpt ook heel veel van wat ik vertel. Zij heeft ook al heel veel meegemaakt,en soms kan ik wel een goede raad gebruiken voor als het even moeilijk word. Ik denk ook dat zij de enige is die echt kan begrijpen hoe het voor mij nu moet zijn. En wat ik heb meegemaakt. Ze kan ook heel goed verstaan dat ik nu in en tweestrijd leef,en dat ik moeilijk kan accepteren dat jij er niet meer bent. Alsof het nog gisteren was dat je in mijn buikje zat. Ik heb heel veel moeite dat juist ik die keuze heb moeten maken om je zomaar van je leven te verlossen,dat ik diegene ben,die mijn kindje heb laten gaan. Het is zo hard om die realiteit mee te dragen,een hartverscheurende keuze, met zoveel nare gevolgen. Ik ben blij dat ik al een fase verder zit,en nu eigenlijk al kan rijden in auto zonder huilen. Dat ik nu al een klein beetje kan vertellen over jouw,zonder tranen te laten. Maar toch heb ik het de laatste dagen hard te verduren. Het zal wel beteren ,hoop ik.
Ik heb gisteren ook voor de eerste keer kunnen uiten,dat iedereen zijn leven alweer normaal is, en dat iedereen denkt dat Brenda wel weer de oude is,en dat ik nu een gezonde baby zal krijgen,en dat alles wel zal vergeten zijn. Je eigen vlees en bloed verliezen is een moeders grootste nachtmerrie. Of we nu oud of jong zijn,maakt niet uit. Iedereen met een beetje moedergevoel moet weten dat dit ons leven een grote duw heeft gegeven. Dat wij dag per dag moeten nemen zoals het is. Dat wij elke dag moeten leren omgaan met dit verdriet. Dat wij jouw moeten missen,en nooit meer zullen terug zien. Het was geen miskraam hé,het was een doodgeboorte. Iets wat voor de meesten een domper is voor het leven. En wij proberen nog altijd het beste te maken van ons leven. Maar altijd...is er een moment op een dag,dat je niet kan lachen, dat je daar even bij stil staat,dat je eigenlijk niet kan lachen, want wat ons is overkomen,is het ergste wat een mens kan krijgen. En nog steeds vat ik niet,dat vele mensen mij hebben laten vallen om dat ik jouw ben verloren.Dat vele mensen niet meer over jouw spreken,alsof je nooit hebt bestaan. Jij bent mijn dochter,ons tweede kindje. Mijn gezin telt er vier!!
Straks naar opa en oma. Toby zaagt al twee dagen om naar oma te gaan,dus geven we hem vandaag zijn gedacht. Nieuwe gezichtjes,andere onderwerpen. Tot schrijfS kleine meid. ik hou van jou
