Dag mijn kleine meid...


Alweer een maandje voorbij...en deze maand de maand waar we allen zouden naar uitkijken.
De maand waarin onze kleine meid zou geboren worden..
Jij ...Zoë'tje..
Jammer dat ik het niet kan beleven dit jaar ,om jou in mijn armen te sluiten,en jou het veilige gevoel
te geven van bij mama te zijn.
Ik kan je enkel van op afstand een dikke kus toegooien en je toefluisteren dat ik jouw graag zie.
Op hoop dat jij deze ontvangt.
Ik denk dat ik telkens ik oktober ergens zal in vullen,of een blaadje aan de druivelaar zal afscheuren ik aan
jou zal denken..
Het is nu eenmaal zo..
Een maand lang treuren dat dit mijn maand had kunnen worden.
Dat ik jou roze pakjes zou aandoen,dat ik met jouw had kunnen pronken om dat jij een meisje was.
Eindelijk een meisje van onszelf,want zoals je weet zijn er enkel meisjes bij tante Heidy
en zoals wij altijd zeggen,de meisjes zijn voor tante Wendy en mij niet gegund..
En dat is bewezen!Wij hadden nu ons meiske..En der was dan nog potverdikke geen kans in dit leven voor jouw.
Zou je dan niet geloven dat wij er niet voor gemaakt zijn om meisjes te krijgen?
Ik weet dat ik realistisch moet blijven,en moet nemen wat ze mij geven,
maar mijn droom is en blijft een meisje!
Ik was al heel blij toen de anatoom patholoog ons vertelde dat het niet geslachtsgebonden gaat.
Want dan pas zou ik mijn baby girls droom op kunnen zeggen.
In ieder geval,ik duim!Op een gezonde baby!en een tikkeltje een meisje:roll:


Met mama ging het deze morgen beter..tot ik bijna flauw ging vallen.
Ik zat op mijn stoel,tante Wendy was langs gekomen,en ik voelde mij onwel worden.
Schijnt dat mijn lippen wit kleurden.
Ik ben direct gaan platliggen met mijn beentjes in de lucht,en precies een minuut later kwam
de hevige hoofdpijn op.
Ik heb de uitslag van mijn eerste bloedtest.
Waarin ze aantonen dat mijn toxoplasmose negatief is,dus zoals gewoonlijk opletten bij gehakt
en alles wat niet doorbakken is.Katten uitwerpselen en zo van die toestanden.
Ook zien ze dat er een infectie aanwezig is,dat ik dus ziek ben.
En als de koorts er morgen nog is,moet ik terug naar de dokter!
Ook heb ik een bio ijzer voorgeschreven geweest omdat spreekt voor zichzelf mijn ijzer waarden te laag liggen.
En het kan daardoor zijn dat ik nu en dan neigingen heb om flauw te vallen.

Deze morgen is papa ook vroeger dan voorzien naar huis gekomen.
Hij is ook ziekjes en zijn amandelen zijn nog niet helemaal genezen.
De dokter heeft hem nog geen antibiotica voorgeschreven,maar wel een zwaarder medicijntje dan neurofen en dafalgan.
Op hoop dat het nu vlug verbetert,want ziek zijn is voor niemand leuk.
Als er al één iemand in het gezin ziek is volgen de rest meestal ook!

Met broertje Toby gaat alles nog steeds goed.
Hij zit nu in zijn tweede kleutterklasje  bij juf Karien.
Het is voor ons een moeilijke aanpassing van de ene juf naar de andere.
Alles word via Toby geregeld en onze Toby onthoud nog niet zoveel als het hem niet interresseert.
Zo moet hij als hij een stip op zijn handje heeft staan iets mee brengen naar school.
Als het een groene stip is ,dan is het iets in het groen,dat weten we nu al,
maar wat het is,raad het maar,want eens Toby thuis is,is hij vergeten wat hij moest meedoen.
Ik kan mij voorstellen dat hij nu en dan als enige in de klas zit die iets niet mee heeft.
Onlangs zei hij dat hij balonnen moest mee hebben,dus mama snel in de winkel balonnen
kopen en hij zei ook nog een bekertje en een bordje,ik dat allemaal kopen.
Een paar dagen later zit het nog in zijn boekentas,hat was niet waar!
Toby moest helemaal niks mee hebben.
Dus ja..het word een moeilijk jaar voor ons!
En ik kan me niet goed aanpassen.
Misschien mocht hij wel nog een jaartje dubbelen bij juf Corine,dan kon hij nog dat tikkeltje meer
kleuter zijn,en wisten we waar het op stond.
Maar de jaren gaan door,en we moeten ze allemaal passeren.

Net voor de eerste keer vandaag iets gegeten.
Mmmm spaghettie!:-P
Ik zou elke dag spaghettie eten,en Toby ook.
Alleen krijg je er na een uurtje terug honger van,en moet ik nog een bordje eten.
Vandaag was het maar een kleine portie,ik eet al enkele dagen niet zo veel meer.
En zoals altijd heb ik een afkeer van vlees gekregen.

Eigenlijk ondervind ik dat ik niet zoveel meer over mijn verdriet om jouw gaan schrijven,
maar dat is enkel en alleen omdat ik nu en dan niet kan uitdrukken wat ik nog voel.
Meestal als ik discussie  (of een kleine ruzie)met papa heb,komen die emoties boven.
Dan huil ik heel veel,en kan ik eigenlijk aan niks anders meer denken dan aan dit.
Jouw verliezen was een serieuse relatie test en eigenlijk had de dokter gelijk toen hij zei
dat het voor onze relatie een dobber ging worden.
Voor alle duidelijkheid,er is niks gaande,maar het is gewoon zo.
Iemand verliezen brengt andere emoties mee,je reageert anders op kleine domme dingetjes.
Ik als mama heb meerder slechte dagen dan papa als 'papa'.
Het is ook heel normaal,en nu en dan vraag ik mij dan af,als het even niet goed gaat tussen ons,
of er mij eigenlijk nog meer verdriet kan worden aangedaan,dan ik al heb gehad.
Bij gekibbel vergeet je soms dat ook de papa de pijn heeft moeten dragen,en dat voor hem
nog bijlange  niet alles vergeten is.
En op dat moment zou ik de klik moeten hebben,en niet denken dat ik alleen door deze wrede wereld moet.
Maar dat kan je niet.
Soms kan je het wel gaan verwijten,dat hij jouw niet gebaard heeft.Dat hij de pijn niet kan hebben die ik voel.
En dat hij het gemis,de leegte in mijn buikje niet kan weten,omdat hij als papa die moederinstincten niet heeft.
Maar eigenlijk...is het voor een papa,even moeilijk.
Maar soms ligt dat ver weg van mijn verstand.
In ieder geval,weten wij altijd na elke discussie onze weg wel te vinden,en uiteraard proberen
wij altijd opnieuw alles te begrijpen van elkaar,al is het moeilijk en een heel groot verschil tussen mama en papa.
Ik kan het zo moeilijk gaan neerschrijven,omdat ik niemand wil en zal kwetsen.
Hoe dan ook is het waar wat ik de laatste maanden altijd heb gezegd,ik zou me rect trekken aan het feit
dat er een nieuwe toekomst is voor mij en papa,een nieuwe baby.
Het maakt een deel van mijn pijn draaglijker en het zou mijn verdriet een plaatsje leren geven.
Ondanks het feit dat dit jouw niet kan vervangen,zal ik het ergens als vervangmiddel gaan zien.
Ik ben daar heel eerlijk in.
Ik ben ook eerlijk als ik zeg dat een zwangerschap na een doodgeboorte in deze korte tijd als van mij
héél zwaar is,ik had nooit energie in mijn zwangerschap vanjouw Zoë,
nadien toen ik me iets beter voelde volgde dan die zware testen rondom jou ziekte..
Toen de enorme zware bevalling,die mij helemaal naar beneden trok.
De herstelling van mijn bevalling er bij,de verwerking van mijn verdriet erop..
Opnieuw gaan werken,voor Toby zorgen,hem niet vergeten.
Elke dag opstaan en huilen,gaan slapen en huilen..
En toen...een maandje gezond,zonder bloedingen,op reis gaan..
Genieten van de zon,genieten van de rust,en zonder denken gaan slapen.
En plots,er bewust voor gegaan om zwanger te zijn,maar prijs!
Ik ben zwanger.
Mijn energie direct naar beneden,ziek op de kop toe,en nu alles doorstaan om te zorgen dat alles goed gaat.
Voor de mensen die mijn blogje lezen,en zoals ik iets hebben meegemaakt,ik weet dat iedereen
zo snel mogelijk wil zwanger zijn,maar het is echt heel vroeg.
Ik ga met alle hoop iets tegemoed,iets waarvan ik droom dat ik het mag hebben,
maar het is zeker niet gemakkelijk,en het is zeker geen aanrader..
Je lichaam moet eerst tot rust komen,en je energie moet even de vrije loop hebben gekregen.
Nu ondanks alles,ben ik gewoon blij,niet overmatig,niet super,maar gewoon...blij:-8)
Ik wil het ook niet vervloeken,en ik wil het ook niet kwijt,maar mijn blogje is mijn dagboek,
en alles wat ik denk word geschreven.
Ik hoef helemaal niet bang te zijn om te zeggen wat ik voel,het zijn de normaalste reacties van een mama.
Oei,ik zie dat ik geen schrijfruimte meer heb,
op naar een volgend blad!