Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
23-10-2009
Vrijdag 23 oktober 2009
Dag mijn kleine engeltje, Mama heeft net een triestig filmpje bekeken. Ik had eens zin in een avondje deprie zijn en alleen maar kunnen huilen zonder reden en bij een film. Nu ik alleen thuis ben was dit het gepaste moment,en ja hoor..daar profiteer ik nu van,eens kunnen verdrietig zijn in mijn eentje heeft een mens nu en dan eens nodig. Vandaag mijn bazinneke op bezoek gehad in mijn winkel. Ik dacht bij mezelf zou ik het nu zeggen van mijn zwangerschap of niet? En ja hoor..ik kon het toch niet laten,ze was zo lief en vond dat ze eerlijkheid verdiende en ik ben altijd oprecht met haar geweest. Dus zei ik haar dat er een babytje in mijn buikje zit.. Ze was zeer blij en ik kreeg onmiddellijk een dikke knuf en zoen. Ze begreep meteen wel dat dit voor mij een belangrijk iets is, en dat dit nu boven alles gaat. Ik heb haar ook direct verteld dat ik er een weekje niet zal zijn als de testen zullen gebeuren,ook daar heeft ze alle begrip voor. Wat nodig is moet ik nemen,zegt ze! Ik was heel blij dat ze ook vroeg naar mijn echo's,ze had er zo graag nog eentje gezien van bij het begin van een zwangerschap. We hebben ook uitgebreid gepraat over de gevolgen en de angsten die ik nu heb..Ook daar heeft ze mij goed in geholpen. Maar zoals iedereen het zegt,goede hoop hebben,en alles komt in orde! Ik ben blij dat ik zo een goede regiomanager heb,want bij velen zou er geen begrip zijn,en bij deze wel. Ik mag zelfs altijd bellen en mailen als er iets is,en ik moest haar vooral nu op de hoogte houden van wat er zal gebeuren want ze zegt dat ze daar aan zal denken,en dat ze een kaarsje zal branden. Ik hoop deze keer op goede kaarsjes,de vorige hebben ons niet geholpen en ze kwamen nochtans uit de kerk,ben ze trouwens zelf nog gan halen.
Ze had ook gezien vorige week op de vergadering dat ik getrokken was ze dacht toen bij r zelf dat er iets niet goed zat met mij,en daar heb ik haar nu ook in gelijk moeten geven want vorige week was mijn bevallingsweek en die dag met de gerante vergadering was echt wel een slechte dag voor mij. Ik huilde al van s'morgens bij het vertrekken met de auto naar Kortrijk. En toen moest ik nog een ganse dag vergaderen,ik zat er inderdaad die dag een beetje door.
Nu,in ieder geval zal ze nog wachten om door te geven aan de big bosses dat ik zwanger ben tot ik de uitslag heb,en als ik er zelf klaar voor ben. Het moet natuurlijk nog goed zitten ook hé. En we gaan ook niet te snel reageren van deze keer.
Want mijn kleine meid,niemand weet hoeveel verdriet ik heb vor jouw, en niemand kan weten hoeveel ik nog aan jouw denk. En hoe ik in godsnaam dit ooit zal verwerken op een goede manier. Als ik daar even bij stil sta..dan weet ik het eigenlijk niet. Ik weet niet of dit mijn leven ooit nog zal gelukkig maken. Ik vraag mij af wat dit met ons zal doen met tijd. Of nu..of straks? Ik besef en voel wel dat de pijn al zachter is,maar als ik dan even stil sta bij wat er gebeurd is,komt alles even snel weer te boven als op het moment zelf..en dan denk ik..waarom heb ik al zolang niet meer zoveel gehuild als toen? Ik voel me dan soms schuldig,voel me dan zo eenzaal. En heel even en heel soms,wil ik terug keren naar de tijd dat ik amper kon praten omdat ik zo hard moest huilen. Naar de tijd als ik papa achterna reed,omdat hij even wou uitblazen met zijn moto.. Ik mocht dan achter rijden omdat Toby en ik dan niet alleen zouden zitten. Ik kon toen amper rijden,alles leek toen anders te zijn , ik huilde en Toby die me toen troostte.. Ik hoefde enkel maar te gaan plassen,en ik zat daar..te wenen.. Ik kon niet slapen,want ik was bang te dromen was bang te ontwaken s'morgens en alles weer te herbeleven. En nu..nu droom ik niet meer..nu sta ik s'morgens niet meer op al denkend van;is dit nu echt gebeurd,of droom ik nu kan ik alleen maar zeggen,zal dit nu in orde komen,of niet? Nu lig ik s'avonds in mijn bed,mijn gebedje te lezen,en God te vragen of hij mij alsjeblieft dat babytje wilt geven,dat ik alles zal doen wat hij vraagt. En even later..nog geen seconde later denk ik bij mezelf,Bren..God bestaat niet want anders was hij er geweest op 26 juni voor jouw mijn kleine meid. Voor ons..Om ons gelukkig te maken.
En zo zie je maar Zoë,dat ik toch nog elke dag even stil sta bij jouw, bij de momenten die verschrikkelijk hard,lastig en emotioneel waren Bij de momenten dat er met mama eigenlijk niks aan te vangen was. Toen ik eigenlijk aan niks anders meer kon denken dan aan jou, aan wat er eigenlijk gebeurd was.. Aan wat mij nu is overkomen,wat jou is overkomen, wat niet mocht zijn,en toch zo is gegaan.. Ik vind er geen woorden voor.. jammer... Spijtig.. Hartverscheurend.. Onverstaanbaar.. En het zijn dan nog de juiste woorden niet. Ik zal het tijd geven, tijd om de wonden te doen helen,en om dan op mijn eigen tempo alles een plaatsje te geven in mijn grote hartje, een plaats die groot genoeg is voor al mijn kindjes en vooral het grootste plaatsje voor mijn kleinste engeltje, jij ...Zoë
