Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
24-10-2009
Zaterdag 24 oktober 2009
Hallo mijn lieve engeltje,
Vandaag heb ik lang geslapen,was negen uur toen broertje Toby mama wakker maakte. Hij had tuusen ons mogen slapen omdat het laat was toen papa thuis kwam met hem. Ik had hem van de ganse dag nog niet gezien,en ben dan blij dat ik hem nog eens kan voelen als hij bij ons slaapt. Ik neem hem dan eens stevig vast,ook al wil hij dat niet,maar toch doet het voor mama eens deugd. Toen we wakker waren wou broertje al meteen tv kijken, mama heeft terwijl haar strijk gedaan,en eten klaar gemaakt voor als papa thuis kwam. Straks vertrekken we naar tante Anja en pepe Nico en de kids.. Leuk voor Toby,en mama en papa zijn er dan nog eens uit. Normaal was het vandaag het feestje voor papa zijn 30 ste verjaardag, maar aangezien ik zelf dat heb afgelast omwille van de vlokkentest die ik normaal rond deze datum had mogen afleggen heb ik dit geannuleerd. Het moest nu wel lukken dat het pas op 9 november zal gebeuren,maar het kon. In ieder geval ,er zijn geen potten bij gebroken,we gaan nu zelf weg,dus zal papa er even goed kunnen van genieten of andere jaren. Voor papa is dit toch geen feestje waard,hij word elk jaar een jaartje ouder zegt hij.
Deze morgen was ik heel erg misselijk wat had ik verwacht?Ik ken niks anders dan overgeven tijdens mijn eerste weken. Ik ben vandaag 9 weken zwanger En verlang naar de testen,niet omdat ze zo leuk zijn, maar om mijn angsten kwijt te zijn. Zo,ik ga broertje wakker maken en dan vertrekken naar tante dada meisje tot morgen
Dag mijn kleine engeltje, Mama heeft net een triestig filmpje bekeken. Ik had eens zin in een avondje deprie zijn en alleen maar kunnen huilen zonder reden en bij een film. Nu ik alleen thuis ben was dit het gepaste moment,en ja hoor..daar profiteer ik nu van,eens kunnen verdrietig zijn in mijn eentje heeft een mens nu en dan eens nodig. Vandaag mijn bazinneke op bezoek gehad in mijn winkel. Ik dacht bij mezelf zou ik het nu zeggen van mijn zwangerschap of niet? En ja hoor..ik kon het toch niet laten,ze was zo lief en vond dat ze eerlijkheid verdiende en ik ben altijd oprecht met haar geweest. Dus zei ik haar dat er een babytje in mijn buikje zit.. Ze was zeer blij en ik kreeg onmiddellijk een dikke knuf en zoen. Ze begreep meteen wel dat dit voor mij een belangrijk iets is, en dat dit nu boven alles gaat. Ik heb haar ook direct verteld dat ik er een weekje niet zal zijn als de testen zullen gebeuren,ook daar heeft ze alle begrip voor. Wat nodig is moet ik nemen,zegt ze! Ik was heel blij dat ze ook vroeg naar mijn echo's,ze had er zo graag nog eentje gezien van bij het begin van een zwangerschap. We hebben ook uitgebreid gepraat over de gevolgen en de angsten die ik nu heb..Ook daar heeft ze mij goed in geholpen. Maar zoals iedereen het zegt,goede hoop hebben,en alles komt in orde! Ik ben blij dat ik zo een goede regiomanager heb,want bij velen zou er geen begrip zijn,en bij deze wel. Ik mag zelfs altijd bellen en mailen als er iets is,en ik moest haar vooral nu op de hoogte houden van wat er zal gebeuren want ze zegt dat ze daar aan zal denken,en dat ze een kaarsje zal branden. Ik hoop deze keer op goede kaarsjes,de vorige hebben ons niet geholpen en ze kwamen nochtans uit de kerk,ben ze trouwens zelf nog gan halen.
Ze had ook gezien vorige week op de vergadering dat ik getrokken was ze dacht toen bij r zelf dat er iets niet goed zat met mij,en daar heb ik haar nu ook in gelijk moeten geven want vorige week was mijn bevallingsweek en die dag met de gerante vergadering was echt wel een slechte dag voor mij. Ik huilde al van s'morgens bij het vertrekken met de auto naar Kortrijk. En toen moest ik nog een ganse dag vergaderen,ik zat er inderdaad die dag een beetje door.
Nu,in ieder geval zal ze nog wachten om door te geven aan de big bosses dat ik zwanger ben tot ik de uitslag heb,en als ik er zelf klaar voor ben. Het moet natuurlijk nog goed zitten ook hé. En we gaan ook niet te snel reageren van deze keer.
Want mijn kleine meid,niemand weet hoeveel verdriet ik heb vor jouw, en niemand kan weten hoeveel ik nog aan jouw denk. En hoe ik in godsnaam dit ooit zal verwerken op een goede manier. Als ik daar even bij stil sta..dan weet ik het eigenlijk niet. Ik weet niet of dit mijn leven ooit nog zal gelukkig maken. Ik vraag mij af wat dit met ons zal doen met tijd. Of nu..of straks? Ik besef en voel wel dat de pijn al zachter is,maar als ik dan even stil sta bij wat er gebeurd is,komt alles even snel weer te boven als op het moment zelf..en dan denk ik..waarom heb ik al zolang niet meer zoveel gehuild als toen? Ik voel me dan soms schuldig,voel me dan zo eenzaal. En heel even en heel soms,wil ik terug keren naar de tijd dat ik amper kon praten omdat ik zo hard moest huilen. Naar de tijd als ik papa achterna reed,omdat hij even wou uitblazen met zijn moto.. Ik mocht dan achter rijden omdat Toby en ik dan niet alleen zouden zitten. Ik kon toen amper rijden,alles leek toen anders te zijn , ik huilde en Toby die me toen troostte.. Ik hoefde enkel maar te gaan plassen,en ik zat daar..te wenen.. Ik kon niet slapen,want ik was bang te dromen was bang te ontwaken s'morgens en alles weer te herbeleven. En nu..nu droom ik niet meer..nu sta ik s'morgens niet meer op al denkend van;is dit nu echt gebeurd,of droom ik nu kan ik alleen maar zeggen,zal dit nu in orde komen,of niet? Nu lig ik s'avonds in mijn bed,mijn gebedje te lezen,en God te vragen of hij mij alsjeblieft dat babytje wilt geven,dat ik alles zal doen wat hij vraagt. En even later..nog geen seconde later denk ik bij mezelf,Bren..God bestaat niet want anders was hij er geweest op 26 juni voor jouw mijn kleine meid. Voor ons..Om ons gelukkig te maken.
En zo zie je maar Zoë,dat ik toch nog elke dag even stil sta bij jouw, bij de momenten die verschrikkelijk hard,lastig en emotioneel waren Bij de momenten dat er met mama eigenlijk niks aan te vangen was. Toen ik eigenlijk aan niks anders meer kon denken dan aan jou, aan wat er eigenlijk gebeurd was.. Aan wat mij nu is overkomen,wat jou is overkomen, wat niet mocht zijn,en toch zo is gegaan.. Ik vind er geen woorden voor.. jammer... Spijtig.. Hartverscheurend.. Onverstaanbaar.. En het zijn dan nog de juiste woorden niet. Ik zal het tijd geven, tijd om de wonden te doen helen,en om dan op mijn eigen tempo alles een plaatsje te geven in mijn grote hartje, een plaats die groot genoeg is voor al mijn kindjes en vooral het grootste plaatsje voor mijn kleinste engeltje, jij ...Zoë
Zoals je al gezien en gehoord hebt is broertje Toby nogal spraakzaam geworden en praat hij heel veel over jouw. Hij vertelde mij zonet dat jij in de sterretjes hebt gezwaaid naar hem, en dat jij terug hebt gewuifd. Hij denkt dat er nu opnieuw een zusje in mijn buikje zit,en dat hij haar dan flesjes zal mogen geven. Is dat niet lief van hem? Hij is op een korte tijd heel erg veranderd,en soms praat hij als een advocaat. Tegenspreken kan hij ook al heel goed en soms is dat hilarisch. Hij profiteert nu en dan ook van de zaak,nu mama en papa het verdriet voor jouw hebben leren kennen reageren wij soms anders op bepaalde zaken, en daar is Broertje Toby hem heel bewust van. Wij kunnen soms uren kijken naar hoe hij speelt,en soms dingen ratelt die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Maar toch zien wij hem heel graag en zijn wij blij dat hij hier bij ons is. Wij zijn er ook van bewust dat hij misschien onze enige zoon zal zijn, en dat wij dat moeten koesteren. We zijn blij dat wij toch iets hebben die van ons komt,en gezond is. Het is een wondertje die toch op de wereld is verschenen. Ook al kan hij soms stout zijn,het raakt toch altijd ons hartje als we er even bij stil staan.
Met mama gaat het vandaag redelijk.. Beetje hoofdpijn,maar voor de rest oké. Ik moet vandaag les geven,beetje nerveus en helemaal nog niet voorbereid ga ik er toch voor. Het is niet dat ik de lessen niet ken,ik heb ze al een paar keer per jaar gegeven, en ik zou ze nu al inmiddels moeten kennen.
Met papa gaat het ook redelijk goed,is al vertrokken naar zijn werk. Voelt zich na zijn amandelen eruit te hebben gehaald nog steeds niet beter. Moet in november terug naar de neus oor en keel arts en die zal dan wel een bevestiging geven. Ik hoop voor papa dat ze toch iets zullen vinden.
Met tante Wendy gaat het niet zo goed,met de baby normaal gezien wel. Ze heeft vorige nacht heel ziek geweest,en kan amper werken. Neefje Nathan was ook ziek die nacht,moest constant overgeven. Tante vertelde ook dat haar ene arm niet meer mee wilt. Misschien heeft ze iets opgedaan tijdens haar zwangerschap.
Maandag is het papa zijn verjaardag,ik heb nog geen kadotje gekocht,ik zou ook niet weten wat ik moet halen,ik zal er nog eens moeten over nadenken.
Gisteren in de winkel een klant tegen het lijf gelopen die nog niet wist dat ik bevallen was. Ze schrok toen ik het verschrikkelijke nieuws vertelde,opeens waren al de zorgen die zij nu heeft verdwenen,en zei ze mij dat er inderdaad ergere dingen zijn dan wat zij nu meegemaakt heeft. Ik heb je foto getoond...ze was sprakeloos.. Ik moest alweer een traantje wegpinken..maar deed deugd je naam nog eens te kunnen ophalen. Zo zie je maar dat er altijd nog iemand niet weet wat er gebeurd is,maar intussen kan ik er al goed over praten omdat ik het verhaal al meer dan honderd keer heb mogen vertellen. Ik kan het al zondanig vertellen dat de mensen waarschijnlijk denken dat ik het zonder emotie kan doen,maar eigenlijk is het puur gewente, want eens ik in detail ga,dan moet ik toch telkens weer huilen.
Zo,ik ga je nu moeten laten want ik moet gaan werken. Tot straks lieve meid, xxx mama
Hallo lieve Zoë, Mama heeft een slechte nacht achter de rug.. Ik voelde mij niet zo lekker,ben om 20.00 uur gaan slapen. Was gisterennamiddag al niet zo lekker,ik had verschrikkelijke hoofdpijn,en mijn maagje draaide.. Toen ik ging slapen draaide ik van de ene kant naar de andere kant. Ik kon maar de slaap niet vatten. Ik dacht aan van alles..zag de bevalling voor mijn ogen, dacht aan 1 november die daar vlug zal zijn..kortom ik dacht aan alles wat met jouw te maken heeft. Ik moest wenen,de tranen rolden over mijn wangen, ik kon ze niet bedwingen,ik weet niet van waar het kwam, zo opeens..en zonder reden. Ik dacht ook aan het kindje die nu in mijn buikje groeit. Ik wil er zo graag aan hechten,maar kan het niet. Ik zou zo graag willen zeggen dat er in mei een babybroertje of zusje voor jullie komt,maar dat kan ik niet. Ik kan niet optimistisch zijn,ik kan helemaal niet positief denken, al zou ik dat moeten doen,en moeten zeggen dat het er zeker komt. De onzekerheid speelt mij parten,en ik moet er aan toegeven dat alles nu weer te boven komt. Dat ik nu nog enkele weken zal leven met hoop,hoop op leven. Nog nooit heb ik zo veel moeten wakker liggen over dingen die mij dwars liggen,over dingen die ik wel en niet zal kunnen krijgen. Ik ben zo jaloers op diegene die gezond zwanger zijn,en niet bang hoeven te zijn omdat er iets zou kunnen verkeerd lopen. Voor de meesten zijn die risico's zeer laag,en voor ons is het een kwestie van winnen. Winnen tegen de natuur. Het is zo onbegrijpelijk dat er iets kan fout lopen. Het is zo onbegrijpelijk dat het bij ons al is verkeerd gegaan. En nu 4 maanden later dat het opnieuw kan gebeuren. Ik ben met de gedachte opnieuw zwanger geworden omdat ik zeker was dat het mij niet opnieuw zal treffen. Maar nu het nadert..ben ik er niet meer zo zeker van.En ik geef heel graag toe dat ik heel bang ben voor de resultaten. Ik weet dat ik ergens halverwege november zal thuis komen en er een telefoontje zal gebeurd zijn naar papa toe.. En dat het dan erop of eronder zal zijn. Ik hoop alleen..dat ik er dan te boven zal komen. En als het positief is..zal ik tranen laten van blijheid en verdriet om jouw. Ik hoop dat je meeleeft met mama en papa, en dat je voor ons een goede engelbewaarder bent,en het leven in mijn buikje kan verder laten bestaan.
Ik mis jou elke dag een stukje meer, het is onbeschrijflijk welk gevoel ik heb in mijn hartje. Ik kan het met geen enkel woord uitdrukken hoe ik me voel. Ik zou alles doen om jouw nog maar 1 keertje te zien, of om de tijd terug te keren naar de goede tijden met jou en daar zou ik op dat moment nog zoveel meer van genieten. Ik mis jou lief kindje,als je dat maar blijft onthouden. dikke knuf mama
Er zijn veel mensen die niet begrijpen dat wij(papa en mama van Zoë) drager zijn van de stapelingsziekte, en hier heb ik een goede uitleg gevonden in begrijpelijke taal.
Erfelijkheid
De fout in het erfelijke materiaal (een fout in een gen waarop de informatie zit die nodig is om een van de taken in het lysosoom goed uit te kunnen voeren) wordt meestal geërfd van zowel de vader als van de moeder.
links: AR overerving, vader en moeder drager rechts: overerving bij defect op X-chromosoom van moeder
Vader en moeder zijn dan beiden drager van deze fout, maar hebben hier geen last van omdat zij ook nog een normaal gen hebben. Iedereen heeft een dubbele set van zijn of haar erfelijke materiaal, één set van zijn of haar vader en één set van zijn of haar moeder. Als zowel vader als moeder drager zijn van dezelfde fout, dan is de kans 25% dat hun kind van beiden het gen met de fout erin erft en dan ook echt ziek wordt. Deze vorm van overerving heet autosomaal recessief (AR - zie linker figuur).
In dit geval hebben jongens en meisjes evenveel kans op het krijgen van de ziekte, en als ze de ziekte krijgen, dan is dat voor jongens en meisjes meestal ook even erg.
Bij twee van de lysosomale stapelingsziekten (bij de Ziekte van Fabry en bij MPS 2) zit de fout op een gen op het X-chromosoom, een van de geslachts-chromosomen. Jongens hebben een X en een Y geslachtschromosoom, meisjes hebben twee X chromosomen. Door deze bijzondere vorm van erfelijkheid hebben jongens meestal veel meer, en al op veel jongere leeftijd dan meisjes, last van deze ziekte
Mama is hier terug voor jouw... Gisteren heb Ik een mailtje gekregen van iemand die in augustus van een kindje is bevallen tijdens een zwangerschap van 20 weken. (Zie mijn gastenboek) Zo te zien en te lezen zijn wij niet de enige met een groot verdriet en een leeg gevoel. Op het eerste moment toen ik die mevrouw haar mailtje las,begreep ik niet goed wat er gebeurde..Ik begreep niet dat er nog mensen waren die met dit geconfronteerd zijn geraakt. Ik wist eigenlijk ook niet hoe te reageren,ondanks het feit dat ik net hetzelfde heb meegemaakt. Er zijn gewoon geen woorden voor,en je kunt nooit juist reageren op zoiets. Ik hoop dat die mama net als ik haar weg vind in dit leven, en dat ook zij haar kindje een plaatsje kan geven in haar hartje. Het zal even duren,maar het zal slijten,en dan zal de pijn ook niet meer zo intens zijn. Ze zal er leren mee omgaan,en er zullen nog heel wat dagen komen dat het bergaf zal gaan. Maar ook dan..in die moeilijke tijden zal zij haar weg weten te vinden.
Misschien kan ze net als ik proberen te schrijven. Haar gedachten en pijn naar haar kindje toe schrijven,dit kan echt wel heel goed helpen. Ik hoorde vandaag op het werk van iemand dat ik moet leren praten tegen mensen in plaats van schrijven naar een computer. Ik kan er eigenlijk alleen maar dit op zeggen;mijn computer is mijn kindje, ik schrijf niet naar mensen,niet om medelijden te wekken, ik schrijf enkel en alleen naar mijn kleine meisje. Omdat dit mijn enige band naar haar toe is. Ik heb niks in mijn handen om mijn troost te zoeken. Ik heb geen enkele band met mijn meisje kunnen kweken. Ik heb enkel mijn mooie blog waar ik elke dag met tranen en moed aan heb gewerkt en zolang ik rouw,verdriet heb en zolang ik aan jouw denk mijn meisje, zal ik schrijven. Ik hoef helemaal niet te praten met iemand. Ik hoef geen medelijden of respect omwille van ons voorval. Ik wil alleen in mijn eigen schrijven. Ik wil zelfs niet geconfronteerd worden met wat ik schrijf. Want dan hoor ik altijd dat mensen nog steeds niet begrijpen wat rouwen is. Het doet me dan achteraf pijn te moeten horen dat ze gelezen hebben op mijn blogje dat ik heb geweend,of dat ik een slechte dag heb gehad. Ofwel lachen ze er dan om,en vragen ze allé Bren waarom hebt gij nu geweend??? Of als ik eens plezier heb gehad... En dat ze mij dan confronteren met hetgeen ik doe... Ik kan alleen maar zeggen, mensen die dit lezen;die mijn ganse verhaal kennen,denk eens goed na.. Kijk eens rond jouw,voor somigen onder jullie die zwanger zijn...Voel eens aan je buikje en denk dan eens dat het wezentje die nu in jullie buikje groeit straks weg zou kunnen zijn, en de dag dat het zo zou zijn,zouden jullie dan nooit eens wenen. Of beter nog,wie zou er zo goed zijn best doen als ik nu? Wie zou zo vroeg zijn draad terug hebben opgenomen op het werk? Wie zou mij na doen? Wie zou zo vlug in een nieuw avontuur springen? En wie zou elke dag doen alsof hij sterk is ,maar uiteindelijk helemaal kapot zijn van de commentaar die men geeft,en de moed die zeje afnemen. Voor diegene die het nooit zullen begrijpen,jammer voor jullie.. Maar ik zal blijven schrijven,en mijn rouwproces blijven volgen. Het is niet omdat het maandag 4 maanden geleden is dat ik al alles ben vergeten. Je eigen vlees en bloed verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen. Zijt daar maar zeker van. Voor ons is Kerst en Nieuwjaar dit jaar een heel ander concept. Voor ons is Sinterklaas jammer genoeg een drama. Voor ons is pasen een eenzaam ding. En voor ons is de maand juni een ramp van een maand die wij elk jaar zullen moeten overleven met tranen en spijt. Wij zijn voor de rest van ons leven samen met onze familie getekend om dit verlies. Wij moeten elke dag aan zoveel meer denken dan alleen onszelf. Wij hebben iets meer gekregen om aan te denken,namelijk onze Zoë. En dit voor het leven. Ik kan het hier niet genoeg zeggen dat ik het heel erg jammer vind dat niet veel mensen mij kunnen begrijpen. En ergens voel ik me dan heel eenzaam,ik voel mij dan zo anders. En kan dan soms zo kwaad zijn,dat ik dan bij mijzelf denk allé hoe is dat nu mogelijk dat mensen niet begrijpen hoe het voor mij moet zijn nu... Maar ah...ik zal er met de tijd wel iets op vinden als ik iets ouder ben..
Want hoe dan ook kindje,ik verdedig jouw,ons ... Omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik niet meer om jouw huil. Ik doe dat zeker wel nog ,en meer dan de mensen denken. Meer dan ik zelf nog zou toegeven. Het is natuurlijk anders nu..Ik moet vooruit blijven denken, jij zou willen dat ik vooruit streef. En voor jouw doe ik dat. En als bewijsje dat ik nog aan je denk,heb ik dit.. Ik heb je fototje in mijn zak zitten,en elke dag kijk ik er naar.. Ik moet dan slikken.. Maar dan kan ik weer de dag door brengen,en dan weet ik.. Dat jij hierboven over mij waakt.. Dikke kus je mama xxx
Hallo mijn kleine meisje, Hier ben ik dan weer om mijn schade van dit weekend in te halen Met mama gaat het redelijk goed. Behalve dat ik heel erg nerveus ben de laatste dagen. Voor de rest voel ik me redelijk in orde,en ik kan nog steeds werken. Wat mijn verdriet naar jou toe betreft.. Ik ben er nog steeds niet over,het ligt inderdaad nog goed op mijn maag. Ik schrijf en praat er nu wel al minder over,maar dat wil niet zeggen dat ik jou al verwerkt en vergeten ben. Het is gewoon niet meer zo gemakkelijk om met mensen over jouw te praten. Vooral tegen diegene die jouw nooit hebben gezien. Zij begrijpen dan ook minder,en nu na bijna 4 maanden zijn er al heel veel mensen jou vergeten. Ook denken de meesten niet meer aan hoe ik het nu in mezelf stel. Zij zijn er allemaal van overtuigd dat mijn nieuwe zwangerschap mij volledig zal recht trekken,en zijn er zelfs niet van bewust dat dit een grote risicozwangerschap is. Voor diegene die dan wel begrijpen en jouw hebben gezien weten dat ik nog niet helemaal over jouw en mijn verdriet ben,en dat ik nog steeds heel bang ben voor de mogelijke gevolgen. Ik ben ook niet de persoon die elke dag zal blijven zeggen dat het slecht kan met mij gaan. Ten eerste omdat niet iedere dag nu een slechte is,en ook omdat ik geen medelijden wil opwekken. Dat is voor niks nodig,en we moeten er toch boven op komen,of we nu medelijden krijgen of niet. Ik geef wel toe ,dat ik erg ben geschrokken hoeveel mensen in de naaste omgeving al opnieuw die draad terug hebben gevonden en jouw mijn kleine meid zijn vergeten. Of wel praten zij daar niet direct meer over,maar tegenover mij zijn er bepaalde mensen wel heel grof geweest,en ook zijn er velen die nooit een woord over jouw gerept hebben. Vind ik natuurlijk jammer. Maar zo zie je maar,dat iedereen het anders verwerkt. Ik kan nu ook wel verstaan dat er voor sommige familieleden geen rouwen aan was omdat zij jouw nog geen baby vonden,en jouw nooit hebben gekend. De band met jouw lag enkel tussen ons als mama naar kind toe, en voor papa ook naar jouw toe. Enkel en alleen wij weten wat we missen in ons leven,en wij hopen daar nu enigzins toch boven te komen. Je weet ook wel dat er ooit een dagje zal komen dat wij daarover zullen spreken zonder tranen,en zonder dat die keel terug dicht schroeit. Maar voorlopig is dit nog met traantjes die wij proberen in te houden. Op het werk kan ik mij wel al focussen op hetgeen ik echt moet doen. Mijn gedachten dwalen niet meer zo af als in het begin,en ik kan al terug de draad opnemen. Thuis hebben we geen gekibbel meer om het feit dat wij jouw nu kwijt zijn. Alles verloopt weer zoals het hoort te lopen,en daar ben ik blij om. We hebben nu natuurlijk heel wat aan ons hoofdje met de testen die er aan komen, en de gedachte dat ook dit kindje zou kunnen ziek zijn is natuurlijk voor ons een reden om ons weer aan het denken te zetten. Maar wij vergeten jouw hoe dan ook nooit. Zo,ik ga je nu laten want ik moet naar school om broertje Toby. Tot later meisje
Op maandag 9november 2009 moet ik de vlokkentest gaan doen in het ziekenhuis van Brugge. Die week zal ik dan ook niet kunnen werken. Het beloofd een zware test te worden,en een pijnlijke. De uitslag zal dan bekend zijn een paar dagen later.
Mama en papa hadden een heel druk weekend. Vrijdag moest ik naar Brugge gaan werken,en toen ik er eenmaal was, kreeg ik de vraag of ik zaterdag ook naar daar wou gaan werken. Dus heb ik dat gedaan. Het is een eindje rijden,en toen ik vrijdagavond laat thuis was,kon ik helemaal niet meer schrijven. Zaterdag was het ook iets later toen ik thuis kwam,en dan moesten we met het team uit mijn winkel gaan eten in de passim in Ieper,en dan kon ik weeral niet schrijven. Ons avondje uit naar de Passim begon niet goed,ik was mijn foto toestel vergeten thuis,en papa wou nog even terug keren om het te halen,en toen hij buiten kwam gooide hij de deur dicht,en lagen onze sleutels eigenlijk nog binnen. We wisten dat toen nog niet omdat we met de camionette waren van papa zijn werk, en wij die eerst terug gingen zetten vooraleer we doorreden naar Ieper. Omdat het toch op onze weg lag zouden we dat zo doen. Eens we op papa's werk aankwamen zagen we dat we de sleutels van onze auto niet mee hadden,en dus ook niet binnen konden. Toen we doorhadden dat papa sinds vrijdag onze reservesleutel van bij Tante Anja ook hadden terug gehaald om aan opa te geven,leek het helemaal om zeep te zijn. We hebben dan naar Kimmie gebeld,van op mijn werk,om te vragen of zij ons in Moorslede kon oppikken,en zo door te rijden naar de Passim. Terwijl we op hen wachten,belde papa naar opa,om te vragen of hij kon kijken of ze niet meer op onze voordeur zaten. Of als de buren eens over de platen konden springen op te zien of de achterdeur open was. Helaas was dat niet het geval. Tante Heidy was ook mee ,dus we konden die nacht bij haar overnachten,en de volgende dag naar de slotenmaker bellen. Eens in de passim waren we natuurlijk een driekwartier te laat. De anderen waren daar al ,en diegene die ons zou opdienen leek al zenuwachtig omdat hij dacht dat wij niet zouden gaan. Na het aperitief kwam al snel het voorgerecht,en nadien vloeide het hoofdgerecht. Het was allemaal zeer lekker,maar zeer vlug na elkaar. Diegene die achteraf gehoord de gerante was van het spel,leek ons eigenlijk niet vriendelijk te zijn. Hij vrieg direct na het eten al het geld,het was natuurlijk 540 euro voor twaalf personen,en dat was een hoop geld ,maar hij zou het wel krijgen hoor,de ene stond op de dansvloer,de andere buiten te roken,dus kon hij wel even wachten ook hé. Nu ja die meneer was dus alles behalve vriendelijk,en was zeer onbeleefd bij ons aan tafel. Het schijnt dat de grote baas naast ons zat te eten,en alles gehoord en gezien heeft. Toen het dansen begon,hebben we ons van niks meer aangetrokken en gewoon ons ding gedaan. We hebben vanaf dat moment ons ook gejeund. De dj stond er al op twaalf uur met ons alleen voor,we konden liedjes vragen wat we maar wilden horen. Het was leuk!
Om drie uur sluitte het dansbuffet,en moesten we naar huis. Met zijn allen in Kimmie haar auto,en samen naar huis. Het was 4 u 20 toen we bij tante Heidy thuis waren,en 5uur toen we bijna sliepen. Zondag heeft papa dan om negen uur opgestaan,ja natuurlijk waren tante en ik dan ook wakker, en dan heeft de slotenmaker onze voordeur terug geopend. Het zou normaal 150 euro kosten,maar het is brandverzekering. Dus voor iedereen die dit ooit tegen komt,je kan dit dus degelijk op de brandverzekering steken hé! Na het eten bij opa en oma,zijn we naar huis vertrokken,en ik heb dan ook wel een ganse namiddag geslapen. En s'avonds ben ik dan ook nog eens vroeg onder de wol gekropen. En nu vandaag,ga ik werken.
Zo,kleine meid,dit was ons weekendje, tot straks meisje ik mis je.
De eerste echo zit erop. Ik was heel zenuwachtig. Op weg naar de gyneacoloog was het zo druk, het was kwart na vijf en ik stond nog aan te schuiven. Ik had mijn afspraak om 17u30,ik wilde per se op tijd zijn,zoals iedereen. Ik was er om 17u21,gelukkig,ik kon direct mijn bloed laten meten, en niemand in de wachtzaal. Ik kon binnen de vijf minuten bij de dokter. Eens ze mijn naam riep,dacht ik ;hup we zitten weer in de routine. Ze zei direct dat het vlotjes gegaan was om zwanger te zijn. Maar dat was geen nieuwtje voor ons. De echo verliep goed,mijn eierstokken waren normaal, en de baby 's hartje klopte heel goed. We zagen de vruchtzak,en het vruchtwater,en even hoorden we zijn haar hartje. Het deed me iets,maar minder dan vorige keer. Ik wil mij niet nog niet gaan hechten,daarvoor zijn er nog te veel vragen. De baby meet 13,5 mm en voor de rest weet ik nog niks.
Wat er nu gaat gebeuren; Ze zal morgen bellen naar Brugge en Leuven. Ik had graag de testen zo vroeg mogelijk gedaan, maar gezien het risico neem ik best tijd en doen we best de testen op 12 weken . Ik ben nu 8 weken zwanger. Aangezien de vlokkentest een vrij zware test is,en dat ze dan de baby moeten aanraken, is het beter iets later,de baby zou namelijk ledematen kunnen ontbreken, en het zou kunnen serieus mislopen door die testen. Het is bangelijk om te horen,maar beter iets langer wachten dan voorzien. Het risico op miskraam is volgens haar vrij groot,en daarmee stelt zij voor naar Brugge te gaan,de afstand is minder groot,en om terug te keren voor mij is het veel beter, gezien mijn weeën zullen opkomen. Hoe eerder ik dan in mijn bedje kan liggen na de punctie,hoe beter voor ons kindje. Als de test voorbij is weten we binnen de 4 dagen of het goed is of niet. Als de test goed is,dwz de baby geen dna problemen heeft dan mag ik mijn zwangerschap rusteloos uitzitten zoals een ander. Is de test nagatief,en heeft de baby een probleem,dan gaan wij abortus moeten doen, en zijn we terug van vooraf aan. En gaan wij met lege handen terug naar huis toe. In ieder geval zal ik tegen halverwege november met een gerust hartje hopelijk kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik hoop ten zeerste dat alles in orde komt. Het kan..maar het kan ook weer mislopen. In ieder geval,ik moet nog even wachten op nieuws.. XXXX
Mijn bevallingsdatum... Ik reed deze morgen naar mijn werk.. Vreemd..normaal zou ik dat niet meer hoeven doen, normaal lag ik nu in het moederhuis,een dagje vol felicitaties.. Een dagje vol stress voor de zovele bezoekers die onze kleine meid zouden bewonderen. Een dagje waar iedereen benieuwd naar het brievenbusje zou zitten loeren om te zien welk kaartje er nu in de bus zit,en benieuwd naar de naam die wij hadden gekozen. Ik zou vandaag al mijn mooie kadootjes ontvangen voor mijn kleine meid. Wie weet was ze vandaag al mee naar huis,of wie weet zaten papa en mama nu vol stress nog op jouw te wachten. Wie weet..waren we nu aan het persen.
Helaas mocht het niet baten,en zitten wij vandaag met veel tegenstrijdige gedachten. Wij missen onze kleine meid,en proberen ons vandaag goed te houden omdat er nog zo veel meer in het leven is,het nieuwe wondertje in mijn buikje mag zeker niet gaan denken dat het niet welkom is,maar vandaag is nog steeds een moeilijke dag.
Toen ik op mijn werk aankwam en even wat stil stond bij het wachten op de parking bij deze dag gingen mijn gedachten zeer diep. Ik kon wel huilen,en even liet ik ook wel een traan. Ik keek even je foto aan,en dacht ..dit kan toch niet? Maar direct kwam ik in de realiteit terecht,en besefte ik dat alles wel zo is, en dat ik nu eenmaal deze aangrijpende gebeurtenis moet leren aanvaarden.
Elke dag zal ik mij blijven afvragen wanneer je zou geboren zijn, en hoeveel je zou wegen. Hoe goed je er zou uitzien,en hoe jij zou opgroeien. Elk jaar zal je een jaartje ouder worden, en elke maand een maandje ouder. Ik mis jou heel erg,en als ik kon....Dan... Maar het kan niet,en nu moeten moeten wij allemaal sterk zijn, voor jou,voor mij ,voor papa en broertje Toby. Ik hoop dat jij vandaag over ons waakt,en dat je misschien een klein deeltje van jezelf hebt meegegeven aan dit nieuwe kindje, namelijk je sterke kant,je was zeer zeker een sterke baby en dat maakt mij vandaag ook sterk. Tot straks meisje, Ik moet nu naar de dokter. Hoop voor mij,en schitter met je sterretje vandaag voor ons, xxxxx
Eerst en vooral bedankt aan de mensen die mij vandaag en gisteren een hartje onder de riem hebben willen steken,ik wist niet dat er zoveel mensen nog dachten aan onze kleine meid, en dat zij vandaag zou geboren worden in theorie natuurlijk. Ook de mensen die mij steun willen bieden voor straks bij de eerst echo van ons nieuwe wondertje. Ik hoop zeer zeker dat het hartje gaat kloppen,en hoop stiekem op een tweeling. Ik mag natuurlijk niet te veel hopen,als het maar in orde is. Vandaag zal mij niet veel nieuws brengen,maar het is een start voor weer iets nieuws. Ik hoop dat mijn zenuwen iets bedaren als ik daar ben.
Altijd bij elkaar, m'n armen om je heen M'n allergrootste droom, dat wist ik echt meteen De allerlaatste weken, de dagen gingen snel Dichtbij komt het afscheid, moeilijk wordt het wel
Zeg dat je niet hoeft te gaan Ga schat, want je moet, ik weet je moet Als het even kon dan bleef ik nog een nacht bij jou Dan zou ik zeggen dat ik op je wacht En dat de toekomst naar ons lacht Dan zou ik zeggen voor de zoveelste keer Ik wil geen ander nooit meer
De koffers staan al buiten, de achterklep slaat dicht Een laatste lange kus in het vroege avondlicht Ik fluister in je oor dat ik je niet vergeet
Nooit meer zal ik voelen wat ik voel voor jou Ik hoop dat ik kan leven zonder jou Kom ga nu maar, veeg je tranen weg En onthou heel goed dat ik van je hou, van je hou
We weten allebei dat een leven voor jou hier niet kon zijn, dat jij alleen maar mama en papa vele zorgen en verdriet zou brengen dat jij pijn zou lijden al van in het begin van je jonge levensjaren. Dat wij jouw geen vreugde en plezier konden geven. Dat laat niet weg dat wij van jou blijven houden. Bitter weinig maar goede herinneringen moeten wij aan jouw blijven onthouden,en met deze gedachten verder gaan. Ik hoop dat het leven hierboven jouw goed behandeld En ik hoop dat jij alles hebt daar waarvan je hebt gedroomd.
Ik heb hieronder de tekst gevonden die ik wou op mijn blogje zetten, het zegt niet veel,maar genoeg.. Het is een klein beetje aangepast aan onze situatie In de hoop dat onze Zoë dit zou zeggen aan ons
Waar m'n wiegje zou staan 't Is niet ver hier vandaan Had geluk me omringt al die jaren Tussen bloesem en bomen Zou ik zorgeloos hebben kunnen dromen En geluk kon ik daar al gaan sparen 't Was een hele rare dag Waar m'n leven begon 'k Leerde daar van m'n ouders toen verdriet Daar vertrok toen m'n trein 'k Moet er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar Bedankt liever ouders Bedankt voor 't leven Bedankt lieve ouders Voor wat u mij hebt bespaard Ik begrijp nu pas goed Wat u voor mij hebt gedaan Bedankt dat mijn wiegje In uw huisje had mogen staan
U had om mij wel verdriet Maar dat weet een ander niet Toch blijft u altijd van mij houden Ik kreeg van God een mooie plaats En een broertje waar 'k veel van hou Ik denk weer terug aan die dag Waar m'n leven toen begon Waar de trein voor 't eerst toen ging rijden We kenden vreugde en pijn Ik zal er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar
ik heb je vaak geschreven maar er kwam nooit een antwoord ik was echt zo gelukkig, maar dat is nu voorbij
nu jij hier niet meer bent, terecht zegt dat je mij niet kent mijn hart huilt en doet zeer sluit ik mijn ogen zie ik jou steeds weer
ik had naar je moeten luisteren, dan was jij misschien nog bij me maar wat heb ik aan suggesties, dat heeft geen enkele zin toch moet ik zeggen dat ik jou nooit, nee nooit meer kan vergeten ik zocht de schuld nooit bij mezelf, daarvan heb ik nu spijt ik hoop dat je mij kan vergeven en dat je heel gelukkig wordt dit is de straf voor mijn eigen fouten, dat doet me zoveel pijn ik leg me hoofd zacht in jou dekentje en staar dan naar je foto ik ruik je lichaampje voel je warmte, ach wat mis ik jou! ik zou de klok terug willen draaien en dan opnieuw beginnen ik liet dan niet zover komen, maar ach, het is te laat!
nu
nu jij hier niet meer bent, terecht zegt dat je mij niet kent Nu heb ik zoveel spijt, ik kan wel huilen want ik ben je kwijt
het gaat je goed ik zal je missen, dat was het laatste wat ik je zei lief en leed deelde we samen, is dat nu allemaal voorbij? vooral de nacht 't is koud en donker, valt me zwaarder dan ik dacht om thuis te moeten komen, als er niemand op je wacht
Ik ben zo eenzaam zonder jou, je moest eens weten hoeveel ik van je hou waarom moest het zover komen, wat is er over van die dromen hebben wij niets meer , om erover te praten hadden wij geen tijd is het nu te laat ben ik je kwijt, krijg je niet uit m'n gedachten ik zie je gezichtje nog voor mij, waarom is dit nu voorbij? we hebben allebei verloren, al wat overblijft is de pijn
Wereld stond in brand, niemand kon je redden, behalve ik van je lijden te verlossen Het is vreemd wat verlangen met een mens kan doen Ik had nooit gedroomd dat ik iemand als jij zou moeten afgeven Deze wereld zal altijd iemand zijn hartje breken Wat een slecht spelletje om te spelen ,en om me dit gevoel te geven wat een slecht ding om te doen Mij te laten dromen van je Wat een slecht ding te zeggen Je nooit hebben gevoeld op deze manier Wat is slecht wat je doet
Zoals je ziet..is het voor mama en papa geen zo een goede week hebben gisterenavond samen traantjes gelaten omdat wij jouw deze week niet kunnen verwelkomen in ons gezinnetje. Deze week is dus een weekje die eigenlijk snel mag voorbij gaan. Wij missen jou zoals elke dag sinds de bevalling elke keer weer meer. Het gevoel die wij hebben is onbeschrijflijk,en voor andere mensen onbegrijpelijk. Wij hebben een deeltje van ons leven verloren,een deeltje van onszelf die we kwijt zijn,en waar we elke dag aan herinnerd zijn. Wij geven de moed zeker niet op,maar wij kunnen ons verdriet om jouw voorlopig nog niet plaatsen. Wij hopen in de toekomst een betere manier te vinden om dit een plaatsje te geven in ons leven,maar nu is het nog te vroeg daarvoor. Je bent niet lang in ons leven geweest,maar toch is dit een inmens verdriet. Ik hoop dat jij die pijn zo niet ervaart als wij voor jou hebben, want dan weet ik niet wat ik jou moet toesturen. Ik kan alleen maar hopen dat jij hierboven je weg hebt gevonden, en dat je papa en mama niet te hard mist. Vandaag voel ik me helemaal niet goed,het dubbele gevoel naar morgen is zo eng,en toch weer zo spannend. Ik kan niet langer genoeg nadenken over wat er kan komen,want ik kom bijna gek van peizen. Maar in ieder geval,zal morgen mij gemengde gevoelens meegeven,en dit ieder jaar opnieuw. Ik hoop voor ons,en voor jou dat iedereen morgen aan je denkt,en er heel even bij stil staan dat wij jou koesteren in onze herinnerngen. en voor altijd in ons geheugen zal gegrift staan.
Telkens ik vandaag een liedje hoor,kan ik wel huilen,kan ik er ook niks aan doen. Telkens ik jouw naam noem,kan ik het even niet meer aan. Ik denk aan mensen die hun kindje ook verloren hebben, en hoe die nu opnieuw gelukkig zijn, waarom is het voor ons dan zo moeilijk om alles te verwerken? En waarom zou het voor ons dan niet nog een keertje lukken? Het is zo moeilijk om te begrijpen hoe alles in elkaar steekt, en hoe de mens eigenlijk in elkaar zit. Hoe een baby kan falen in zijn opbouw naar mensje, hoe het eigenlijk allemaal kan zijn dat de natuur zijn eigen creaties afstoot. Ik begrijp er elke dag iets minder van,maar één ding ben ik zeker, dat als het lot in mijn handen ligt,mijn toekomst er alleszins heel wat beter zal uitzien.
Kleine Zoë, Denk maar niet dat wij jouw zullen vergeten, want dat kunnen wij helemaal niet. Ook papa en broertje Toby denken aan jouw. Hoe wel Toby niet veel begrijpt,toch mist hij zijn zusje om mee te spelen,en later zal hij alles wel beseffen. Ik zal hem zeker op de hoogte brengen als hij daar rijp voor is. Ik hou van jou,en ik mis je mijn kleine meisje. Kusje,en knufje mama,papa en broertje Toby
Vandaag een dipdagje,en zoals ik het hier altijd beschrijf een dagje met laagtes en hoogtes. Ik moest vandaag op vergadering in Kortrijk. Op weg naar daar had ik een dipje,ik luisterde naar diepzinnige muziek en stond alweer te veel stil bij de tekst. Ook de gedachte dat ik vandaag de gotere bazen en gerantes ging terug zien voor de eerste keer sinds juni maakte mijn dagje niet beter. Ik had het gevoel vandaag heel wat geconfronteerd te worden met allerlei vragen rondom jouw, en daar had ik dan weer geen zin. De blikken die ze je toewerpen als je binnen komt of langs je passeren zijn spreken dan boekdelen. Je weet op dat moment al dat ze je iets willen zeggen,maar niet echt weten hoe. Bij sommigen raakt het er zelfs niet in dat het heel moeilijk is voor mij ook als ze mij blijven ontwijken. Dat wekt bij mij een gevoel op van schuldig zijn,en dat ben ik helemaal niet. In ieder geval startte mijn dagje met een traan. Ik heb die redelijk snel kunnen verbergen toen ik aankwam in Kortrijk,en heb mijn gedachen dan ook proberen te verzetten. Eens ik er was in het filiaal zelf sloeg mijn hartje duizend keer sneller dan anders. Ik was heel nerveus om iedereen terug te zien. De één en de ander kwam mij al vragen hoe het nu met mij ging,en na een kort en bondige 'alles goed,'was het eindelijk voorbij, de vergadering begon,en zo konden mij ook niet verder uitvragen. In de pauzes probeerde ik dan ook vlug naar buiten te gaan zodat ze mij ook niet konden vatten op een moment dat iedereen het kon horen en zien. En gelukkig is de dag voorbij gegaan zonder gekwetst te worden op de ene of andere manier.
15 oktober nadert... Een dag die dit jaar als een depressieve dag zal worden opschreven. Een dag die mij liefde en zorg ging brengen. Een dag die mij jou had kunnen geven,en die niet zo geworden is. Een dag die ik in mijn hele leven nooit meer zal vergeten. Elke dag deze week is een unieke dag,een onvreugdevolle week... Een week waar op ieder moment het jouwe kon zijn. Misschien kwam je wel vandaag,misschien gisteren,en misschien wel een dagje na 15 oktober, wie zal het zeggen,we zullen het nooit weten. Iedere dag deelt mee aan mijn rouwproces,iedere dag zal ik heel hard mijn best moeten doen, om mij niet te laten gaan,en te hopen dat deze week mij meer en beter nieuws zal geven dan het nu eigenlijk is. Ik zal elke dag een traan voor je laten,in de hoop dat dit je hartje een beetje blij maakt hierboven, ik zal elke dag aan je blijven denken,zoals ik de afgelopen weken en maanden al deed, maar deze week nog extra veel meer. Deze week staat voor jouw in de belangstelling,en hierbij wens ik jou,mijn kleine meid,een gelukkige verjaar'week' Ik had nu ongeveer in het ziekenhuis moeten liggen,met jou in een klein bedje met een plastiek omranding naast mij... Ik had kunnen s'nachts rondlopen met jou in mijn armen omdat je niet zou willen slapen. Ik had met jou al naar huis kunnen zijn... Ik had nu zoveel kunnen doen met jouw,en nog steeds...Heb ik niks in mijn handen. Ze zijn leeg,ze moeten niks doen,mijn moedergevoel zegt niks meer... Het huilt ook niet meer naar baby,het is verdwenen.. Het wil nu enkel iets in de ruil voor.. Ik verlang naar een baby,waarvan ik dat beetje liefde kan krijgen ,die ik nu niet meer heb. Het kleine deeltje dat jij in mijn leven was,heeft mij zoveel liefde gegeven, hoe klein en tenger je ook was,ik mis alles aan jou,en ik zou het echt opnieuw willen voelen.
We hebben gisteren op het werk gependeld. Toen ik zwanger was van jou,heeft een dame ooit gependeld op mijn hand. Ik was toen ongeveer 4 maanden,en ik wist nog geen geslacht. Het is echt waar wat ik je vertel.. Toen ze pendelde bleek mijn eerste kindje een jongen te zijn. aangezien ik toen terug zwanger was pendelde ze door,en zei ze mij dat het een meisje was. Maar de pendel viel stil bij het meisje,dat wilde zeggen dat er iets zou verkeerd lopen. Wat ook is gebeurd! Op dat moment heeft die dame haar niet uitgesproken over dat feit,want niemand geloofde daar toch in, en wij wisten toch niet hoe het pendelen in elkaar stak. Nu,gisteren pendelde Kim op het werk op mijn hand, en bleek dat dus mijn eerste kindje Toby een jongen was,de tweede jij,en was idd een meisje, en mijn volgende zou dus ook terug een 'gezond'meisje worden. Het zou kunnen,maar ik zal mij er niet over uit spreken,het enige wat telde voor mij was;dat de pendel niet stil viel, want dat betekende voor mij weer het einde van een jong leven.
Tijdens het schrijven van mijn dagboekje naar jouw ben ik alleen in mijn gedachten,en schrijf ik alles op wat ik echt denk,ik kan nu en dan wel eens depressief overkomen,maar daardoor ben ik het niet altijd. Dit zijn gedachten,en vandaag zijn die;
hoe zou het zijn als ik je vandaag in mijn armen zou zien liggen. Hoe zou het zijn als ik je ogen zag,of als de tijd werd terug gedraaid.? En de pijn zou overwaaien,en mijn hartje niet meer moe zou zijn. Hoe zou dan alles zijn? Waar zouden we nu zijn,hoe zou het zijn gegaan. Ik vraag me af of je daar nu alleen bent,en als de tijd je nu heeft beloond. Hoe zou het zijn als ik wakker werd en jij hier in mijn huisje zou zijn?
Ik droom ervan om jou te leren kennen,en met jou overal te gaan pronken. Ik kan mij voorstellen dat je nu niemand om je heen hebt,niemand die je herkent. Jij hoort bij mij,bij ons,er is niemand die dat zal ontkennen. In het licht of in de nacht,maakt niet uit wanneer je bent de engel van mijn hart.
Ik weet niet waarom het is gebeurd. Iedere dag begin ik met dat gezeur. Laat maar los,denk ik dan... Maar het blijft toch knagen.. Ik kan niet begrijpen dat ik dit alles heb gezien en meegemaakt. Ik had het nooit durven denken. Ik zit elke nacht gevangen in mijn eigen web. Mijn lichaam denkt nog steeds aan jouw mijn meisje..
Ik voel je nog steeds,ik zie je overal en ik neem je ook overal mee met mij. Ik mis je elke dag,we waren zo dichtbij. Ik houd me vast aan die gedachte. Je bent nooit uit mijn gedachten geweest. Door mijn hart,en in mijn hoofdje,ik wil vrij zijn, maar dat kan ik niet,het is misschien wel over,maar nog niet voorbij hoor ik weet niet wat het is,maar ik mis je zo verschrikkelijk. Je bent zo onzichtbaar,maar toch zo dichtbij. Het was zo onverwachts.
Kleine Zoë,.Broertje Toby had nog dit willen zeggen,ik heb het hieronder gelinkt,ik hoop dat je het kan horen,hij denkt elke dag aan jouw,gooit je elke avond een dikke zoen, en elke morgen bij het naar school gaan vraagt hij wanneer je nu komt. Ik hoop je iets goeds te kunnen schenken hiermee,
dikke kus,je mama en hier heb je dan de link om op te klikken.
