Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
03-10-2009
Zaterdag 3 oktober 2009
Hallo,
Heb heel veel krampen in mijn buik. Verlies heel veel bruin ... Normaal kan dit geen kwaad,maar het is echt niet zo simpel om er niet naar om te kijken. Vooral de krampen maken mij zorgen. Voor de rest neem ik nu ijzer in,en voel ik mij nog steeds flauw. Kan geen vlees meer eten,toch niet vandaag. Misselijk zijn zal nu wel serieus gaan opkomen.
Ik ben vergeten te zeggen dat papa zegt dat het lot ons geen twee keer zal kwetsen. Het deed zo veel deugd,en gaf mij zoveel steun. Ik moet er gewoon nog in geloven. Het enige wat ik nu heb is... Ik kan wel huilen... Ik weet niet waarom,ik ben zo bang dat het allemaal opnieuw zal boven komen. Dat ik alles opnieuw zal beleven. Ik wil het echt niet allemaal herbeleven. Ik wil alleszins die pijn van net na de bevalling van jou opnieuw doorstaan. Ik kon toen niet eens met mijn auto rijden die weken. Ik huilde altijd maar door,en ook al wou ik eens lachen, het was altijd al huilend. Ik wil gewoon die intense pijn niet meer voelen. Want dat zou niet meer lukken. Het kan gewoon niet. Nu doet het mij nog zo veel pijn,en nu nog huil ik soms in mijn bedje als ik ga slapen, maar stel je voor als je er twee verliest. Wat dan?
Hallo kleine meid. Deze morgen opgestaan,en voelde mij heel goed. Beter dan gisteren. Omdat ik nu en dan nog flauw ben,dacht ik vandaag nog even rust te nemen. Maar op het werk was het nogal hectisch met de komende wintermaanden en kerst en sint ertussen is voor ons nu al een drukke periode. Wij moeten dit nu al in de verkoop halen,en dat konden ze niet redden zonder mij op het werk. Dus ben ik deze middag gaan werken. Ik was blij er weer te zijn.
Deze avond ben ik naar huis gekomen met de moed in mijn schoenen. Ik had een gesprek met iemand die ik al heel lang kende,en zoals altijd draait het dan wel uit over jouw geboorte. Ik stond weer heel even stil bij de dingen die ik juist nu andersom zou doen, en dat heb je altijd als je iets gedaan hebt,later krijg je altijd spijt. Ik wou dat ik voor jouw kleertjes had meegenomen, dat ik toch iets had om jou aan te trekken. Ik wou dat ik de bevalling uitstelde,tot nu.. Dat er misschien toch iets zou beter zijn dan wat het nu is. Al zegt mijn gezond verstand dat dit de beste kortste manier was om mezelf en jouw van ons lijden te verlossen. Hoe je het ook draait en keert,er zal altijd een waarom en een hoe bestaan. Ik zal altijd van iets spijt hebben. Ik zal altijd die pijn blijven meedragen,en ik vond het nog zo vroeg voor mezelf om zoiets mee te maken. Eigenlijk mocht ik het niet meemaken,maar het is nu zo.. Nu en dan twijfel ik nog steeds of ik het gedroomd heb. Dan sta ik ineens op,en zeg ik allé Bren..hebt gij dat nu echt meegemaakt. Tjonge toch ,ben ik dat nu die dat heb gehad? Kunt ge daar nu bij stil staan dat jij dat allemaal hebt doorstaan? En soms...vind ik het super van mezelf dat ik hier zo sterk in ben. Maar soms misschien iets te sterk,dan moet ik alles zodanig goed laten overkomen dat ik er ziek van ben als ik mij goed heb voorgedaan. Ik ben dan kwaad op mezelf ,dat ik voor jouw mijn kleine meid heb gelogen. Ik moet mij slecht voelen,ik ben jouw kwijt. Dan mag je helemaal niet lachen. Je moet blijven denken dat je er niet meer bent,en dat we net iets dierbaars kwijt zijn. Ik kan er nu eigenlijk al heel goed over praten,maar als ik in detail ga, dan ben ik kapot als ik naar huis toe ga. Maar ik moet wel toegeven,dat ik heel graag praat over jouw, ik weet niet waarom,maar er gaat geen dag voorbij of ik noem jouw naam. Ik hoop gewoon dat jij toch ooit iets opvangt van wat ik je allemaal schrijf. Soms wou ik dat één van mijn bloglezertjes zich voordoet als jouw, en dat ze me zouden schrijven,in jouw plaats. Het zou mij zo veel deugd doen iets van jou te vernemen. Ik kijk zelfs naar tekens.. Zo had ik toen ik al een dagje over tijd was de neiging alweer een testje te gaan kopen. En toen ik in de winkel kwam..waren de testen uitverkocht. Ik dacht Hmm toevallig! Ik nam mijn boodschappen mee,betaalde en reed naar een andere winkel. Gesloten! Ik dacht toevallig in verlof!?! En toen zei ik;nu ga ik niet meer rondrijden,het is voor morgen. Het is een teken dat ik nu nog niet mag gaan testen. En toen de dag erna,was het zondag,alles gesloten! Weer een teken dat het nu nog niet mocht. De maandag rijd ik naar de apotheker,gesloten! Ah ,ik kon het wel krijgen hé,maar ik ben doorgereden,en toen ik eindelijk licht zag bij de volgende apotheker,zei ik ,nu ga ik testen. En ja hoor ,positief! Maar zo zie je maar,dat ieder mens een teken krijgt of het nu goed of slecht is wel of niet mag. Je moet er gewoon in geloven,en nu en dan ..zie je wel iets hoor! Let er maar eens op!
Dus zoals ik al zei,ik was dus in een bad mooth toen ik mijn werk verliet en dan kom ik bij mijn zusje aan,omdat zij Toby heeft opgehaald in school, en zij wist mij te vertellen dat de juf heeft gezegd dat mama moet leren koekjes in zijn boekentas stoppen,dat hij al gans de week niks mee heeft gekregen. Het is nu al vier weken zo dat wij van alles moeten pikken van de juf, en daar kan ik nu niet meer om lachen,zowel opa als oma, tante's en nichtjes krijgen tegen hun voeten van de juf als iets niet goed is. Dus ging ik uit mijn dak deze avond. Ik ben geen slechte mama dat zijn kindje daar alleen in school in een hoekje zal laten zitten zonder koekjes,wat kan mij een koekje schelen,het kost amper 2 euro voor een doos plopkoeken. Ik ben niet helemaal te vinden voor dit schooljaar,en zal ook geen jaar op mijn tanden bijten. Ik zag dit jaar al helemaal niet zitten,maar nu is de maat vol! Er zal dringend iets moeten gebeuren,of ik zal Toby in een andere school stoppen. Toby heeft al elke dag twee koekjes of een banaan met koekje meegekregen, als hij die niet meer in zijn tas heeft zitten kan ik er niks aan doen,ik houd de boekentas geen ganse dag in de gaten. Dan nog vind ik het onterecht dat ik al een ganse week zowel s'avonds als s'morgens Toby zelf naar school breng,en zij mij gisteren zelf gesproken heeft. Zij kon mij dit dan ook zeggen. Het ligt zo op mijn lever dat het niet klikt dit jaar. Ik moet tenslotte mijn kindje daar achter laten,niet dat hij in geen goede handen is, integendeel,maar als ze mij niet liggen,en de rest van mijn familie ook niet dan is er iets mis tussen ons als personen. In ieder geval,volgende week zal ik er iets aan doen.
Ik ben ook heel stressy... Ik denk voortdurend deze week aan de vlokkentest die als eerste test zal worden uitgevoerd. Ik heb heel veel schrik voor de test zelf,en ik ben bang voor de uitslag. Ik weet dat prof catte in Leuven de beste dokter is in foetale geneeskunde en dus ook in het uitvoeren van die testen. Maar toch ben ik bang voor die pijn. Het is nu zo uitkijken naar die dag,en dan kan ik een klein beetje gaan genieten van een zwangerschap,en dan zal iedereen ook durven zeggen proficiat. Want nu durft niemand iets te zeggen,omdat zij niet weten hoe te reageren. Ik voel me nu en dan abnormaal. Ik hoop dat ik niet om de twee weken zal moeten rijden naar Leuven en terug Roeselare, het is zo een lange afstand als je in fasen zit van goed en slecht. Het is zo een pijnlijke ondraaglijke weg,en vooral,wij hebben de laatste keer die weg bereden toen we zouden gaan bevallen van jouw, het was een ritje die ons bijna om het leven bracht.
Het lopen door straten Gewoon zonder doel Het stilletjes praten Alleen in 't gewoel Het kijken naar mensen Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Het onbezorgd dromen Gewoon over jou En dat je zal komen 't Liefste heel gauw Je weer te ontmoeten Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Ik heb een beetje tijd nodig, een beetje tijd om alles te overdenken, Ik kan maar beter tussen de regels door lezen voor het geval ik dat nodig heb als ik ouder ben,
Deze berg nu moet ik beklimmen, en dat voelt aan alsof ik de hele wereld op m'n schouders heb, Door de wolken heen zie ik de zon schijnen die verwarmt me terwijl het leven verder gaat
In m'n leven heb ik innig verdriet en leed gekend en ik weet niet of ik dat opnieuw onder ogen kan zien, 'k kan nu niet meer stoppen, 'k ben al zover gekomen om iets aan dit wrede leven te veranderen
Ik neem er een beetje de tijd voor, een beetje de tijd om om me heen te kijken, Ik heb niets meer te verbergen, en het ziet ernaar uit alsof het geluk me eindelijk heeft gevonden
Als ik de tijd kon terugdraaien, en als ik een manier zou vinden,dan zou ik die beslissing niet meer nemen Ik weet niet waarom ik zo snel handelde,en ik weet niet waarom ik al die dingen zei Het leven is als een mes,die jou diep kan snijden Woorden en daden zijn als wapens,ze verwonden je soms Ik wou je nooit kwetsen,maar kindje kon ik maar de tijd terugzetten. Dan zou je kunnen blijven. Als ik de sterren kon raken,dan zou ik ze jouw allemaal geven, en dan zou jij van mij houden,zoals je zou moeten doen. Mijn wereld was zo wreed en apart zoals van iemand die ene mes in mijn hart stak Ik verliet die kamer,alsof het mij niks deed, maar diep vanbinnen was ik gebroken en wist ik dat ik daarbinnen alles verloren heb en het is te sterk om jou te kunnen zeggen, dat het mij spijt.....
Alweer een maandje voorbij...en deze maand de maand waar we allen zouden naar uitkijken. De maand waarin onze kleine meid zou geboren worden.. Jij ...Zoë'tje.. Jammer dat ik het niet kan beleven dit jaar ,om jou in mijn armen te sluiten,en jou het veilige gevoel te geven van bij mama te zijn. Ik kan je enkel van op afstand een dikke kus toegooien en je toefluisteren dat ik jouw graag zie. Op hoop dat jij deze ontvangt. Ik denk dat ik telkens ik oktober ergens zal in vullen,of een blaadje aan de druivelaar zal afscheuren ik aan jou zal denken.. Het is nu eenmaal zo.. Een maand lang treuren dat dit mijn maand had kunnen worden. Dat ik jou roze pakjes zou aandoen,dat ik met jouw had kunnen pronken om dat jij een meisje was. Eindelijk een meisje van onszelf,want zoals je weet zijn er enkel meisjes bij tante Heidy en zoals wij altijd zeggen,de meisjes zijn voor tante Wendy en mij niet gegund.. En dat is bewezen!Wij hadden nu ons meiske..En der was dan nog potverdikke geen kans in dit leven voor jouw. Zou je dan niet geloven dat wij er niet voor gemaakt zijn om meisjes te krijgen? Ik weet dat ik realistisch moet blijven,en moet nemen wat ze mij geven, maar mijn droom is en blijft een meisje! Ik was al heel blij toen de anatoom patholoog ons vertelde dat het niet geslachtsgebonden gaat. Want dan pas zou ik mijn baby girls droom op kunnen zeggen. In ieder geval,ik duim!Op een gezonde baby!en een tikkeltje een meisje
Met mama ging het deze morgen beter..tot ik bijna flauw ging vallen. Ik zat op mijn stoel,tante Wendy was langs gekomen,en ik voelde mij onwel worden. Schijnt dat mijn lippen wit kleurden. Ik ben direct gaan platliggen met mijn beentjes in de lucht,en precies een minuut later kwam de hevige hoofdpijn op. Ik heb de uitslag van mijn eerste bloedtest. Waarin ze aantonen dat mijn toxoplasmose negatief is,dus zoals gewoonlijk opletten bij gehakt en alles wat niet doorbakken is.Katten uitwerpselen en zo van die toestanden. Ook zien ze dat er een infectie aanwezig is,dat ik dus ziek ben. En als de koorts er morgen nog is,moet ik terug naar de dokter! Ook heb ik een bio ijzer voorgeschreven geweest omdat spreekt voor zichzelf mijn ijzer waarden te laag liggen. En het kan daardoor zijn dat ik nu en dan neigingen heb om flauw te vallen.
Deze morgen is papa ook vroeger dan voorzien naar huis gekomen. Hij is ook ziekjes en zijn amandelen zijn nog niet helemaal genezen. De dokter heeft hem nog geen antibiotica voorgeschreven,maar wel een zwaarder medicijntje dan neurofen en dafalgan. Op hoop dat het nu vlug verbetert,want ziek zijn is voor niemand leuk. Als er al één iemand in het gezin ziek is volgen de rest meestal ook!
Met broertje Toby gaat alles nog steeds goed. Hij zit nu in zijn tweede kleutterklasje bij juf Karien. Het is voor ons een moeilijke aanpassing van de ene juf naar de andere. Alles word via Toby geregeld en onze Toby onthoud nog niet zoveel als het hem niet interresseert. Zo moet hij als hij een stip op zijn handje heeft staan iets mee brengen naar school. Als het een groene stip is ,dan is het iets in het groen,dat weten we nu al, maar wat het is,raad het maar,want eens Toby thuis is,is hij vergeten wat hij moest meedoen. Ik kan mij voorstellen dat hij nu en dan als enige in de klas zit die iets niet mee heeft. Onlangs zei hij dat hij balonnen moest mee hebben,dus mama snel in de winkel balonnen kopen en hij zei ook nog een bekertje en een bordje,ik dat allemaal kopen. Een paar dagen later zit het nog in zijn boekentas,hat was niet waar! Toby moest helemaal niks mee hebben. Dus ja..het word een moeilijk jaar voor ons! En ik kan me niet goed aanpassen. Misschien mocht hij wel nog een jaartje dubbelen bij juf Corine,dan kon hij nog dat tikkeltje meer kleuter zijn,en wisten we waar het op stond. Maar de jaren gaan door,en we moeten ze allemaal passeren.
Net voor de eerste keer vandaag iets gegeten. Mmmm spaghettie! Ik zou elke dag spaghettie eten,en Toby ook. Alleen krijg je er na een uurtje terug honger van,en moet ik nog een bordje eten. Vandaag was het maar een kleine portie,ik eet al enkele dagen niet zo veel meer. En zoals altijd heb ik een afkeer van vlees gekregen.
Eigenlijk ondervind ik dat ik niet zoveel meer over mijn verdriet om jouw gaan schrijven, maar dat is enkel en alleen omdat ik nu en dan niet kan uitdrukken wat ik nog voel. Meestal als ik discussie (of een kleine ruzie)met papa heb,komen die emoties boven. Dan huil ik heel veel,en kan ik eigenlijk aan niks anders meer denken dan aan dit. Jouw verliezen was een serieuse relatie test en eigenlijk had de dokter gelijk toen hij zei dat het voor onze relatie een dobber ging worden. Voor alle duidelijkheid,er is niks gaande,maar het is gewoon zo. Iemand verliezen brengt andere emoties mee,je reageert anders op kleine domme dingetjes. Ik als mama heb meerder slechte dagen dan papa als 'papa'. Het is ook heel normaal,en nu en dan vraag ik mij dan af,als het even niet goed gaat tussen ons, of er mij eigenlijk nog meer verdriet kan worden aangedaan,dan ik al heb gehad. Bij gekibbel vergeet je soms dat ook de papa de pijn heeft moeten dragen,en dat voor hem nog bijlange niet alles vergeten is. En op dat moment zou ik de klik moeten hebben,en niet denken dat ik alleen door deze wrede wereld moet. Maar dat kan je niet. Soms kan je het wel gaan verwijten,dat hij jouw niet gebaard heeft.Dat hij de pijn niet kan hebben die ik voel. En dat hij het gemis,de leegte in mijn buikje niet kan weten,omdat hij als papa die moederinstincten niet heeft. Maar eigenlijk...is het voor een papa,even moeilijk. Maar soms ligt dat ver weg van mijn verstand. In ieder geval,weten wij altijd na elke discussie onze weg wel te vinden,en uiteraard proberen wij altijd opnieuw alles te begrijpen van elkaar,al is het moeilijk en een heel groot verschil tussen mama en papa. Ik kan het zo moeilijk gaan neerschrijven,omdat ik niemand wil en zal kwetsen. Hoe dan ook is het waar wat ik de laatste maanden altijd heb gezegd,ik zou me rect trekken aan het feit dat er een nieuwe toekomst is voor mij en papa,een nieuwe baby. Het maakt een deel van mijn pijn draaglijker en het zou mijn verdriet een plaatsje leren geven. Ondanks het feit dat dit jouw niet kan vervangen,zal ik het ergens als vervangmiddel gaan zien. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik ben ook eerlijk als ik zeg dat een zwangerschap na een doodgeboorte in deze korte tijd als van mij héél zwaar is,ik had nooit energie in mijn zwangerschap vanjouw Zoë, nadien toen ik me iets beter voelde volgde dan die zware testen rondom jou ziekte.. Toen de enorme zware bevalling,die mij helemaal naar beneden trok. De herstelling van mijn bevalling er bij,de verwerking van mijn verdriet erop.. Opnieuw gaan werken,voor Toby zorgen,hem niet vergeten. Elke dag opstaan en huilen,gaan slapen en huilen.. En toen...een maandje gezond,zonder bloedingen,op reis gaan.. Genieten van de zon,genieten van de rust,en zonder denken gaan slapen. En plots,er bewust voor gegaan om zwanger te zijn,maar prijs! Ik ben zwanger. Mijn energie direct naar beneden,ziek op de kop toe,en nu alles doorstaan om te zorgen dat alles goed gaat. Voor de mensen die mijn blogje lezen,en zoals ik iets hebben meegemaakt,ik weet dat iedereen zo snel mogelijk wil zwanger zijn,maar het is echt heel vroeg. Ik ga met alle hoop iets tegemoed,iets waarvan ik droom dat ik het mag hebben, maar het is zeker niet gemakkelijk,en het is zeker geen aanrader.. Je lichaam moet eerst tot rust komen,en je energie moet even de vrije loop hebben gekregen. Nu ondanks alles,ben ik gewoon blij,niet overmatig,niet super,maar gewoon...blij Ik wil het ook niet vervloeken,en ik wil het ook niet kwijt,maar mijn blogje is mijn dagboek, en alles wat ik denk word geschreven. Ik hoef helemaal niet bang te zijn om te zeggen wat ik voel,het zijn de normaalste reacties van een mama. Oei,ik zie dat ik geen schrijfruimte meer heb, op naar een volgend blad!
Ik heb net in mijn bedje op de pc sites opgezocht van doodgeboren kindjes.. Mama's die net zoals ik hun kleine hummeltje moeten afstaan om naar de hemel te reizen. Ik verschiet echt hoeveel mensen er hun babytje verliezen. De ene verliest het in zijn zwangerschap,de andere bij de geboorte.. Verschrikkelijk allemaal. Je staat er echt niet bij stil dat je niet alleen bent,en dat al die mensen nu hun leven verder lijden. Want de sites die ik op terecht kwam,dateerden van 1999 of zelfs ietsje later, maar geen eentje van dit jaar of vorig jaar. Ik zie ook dat die mama's enkel en alleen de bevalling of hun gedichtje plaatsen op hun site, maar nergens vind je over wat ze voelen na een jaar. Het zijn natuurlijk allemaal één voor één prachtige vlindersitjes,maar ik mis de gesprekken nadien daarin toch wel een beetje. Ik geef mijn hart en zieletje bloot aan jouw,en iedereen die ons komt bezoeken,maar blijkbaar hebben die mensen daar geen behoefte aan. Ik kan ook niet begrijpen dat die mama's hun site nooit meer gaan lezen,of bekijken. Want ik zie nergens nog enig contact met hun overleden kindje. Zielig toch hoe mensen kunnen veranderen. Ik hoop in ieder geval dat ik voor altijd zal blijven schrijven. Ik zou zeker nog geen afscheid kunnen nemen van jouw en onze site. Ik denk nog elke dag veel te intens aan onze eerste dag samen,en die ook meteen onze laatste dag was. Ik huil als ik te veel stil sta bij de dingen die ik heb meegemaakt,en ieder dingetje die in huis tastbaar aanwezig is van jou,doet mij huilen. Inderdaad,het is wel helemaal anders dan dat het voorheen was,maar toch doet het voor mij nog heel veel pijn. En het idee dat ik je niet meer zou gaan schijven,zou van mij een slechte mama maken. Je mag mij zeker op mijn woord nemen,kleine meid...ik blijf schrijven. Het is het enige dat ik voor jouw kan doen. Het klein beetje tijd en moed dat het van mij vraagt had anders in een goede situatie heel veel inspanning gevraagd,want dan had ik je een badje moeten geven,of je poepje verversen... Tien minuten schrijven heb ik heel zeker voor je over.. En dat zal ik altijd doen,zo weet je dat ik nog altijd aan je denk, en dat ik voor altijd van je zal houden. Jammer voor je mede engeltjes dat hun mama er niet meer is voor hen, maar ik ben er van overtuigd dat je mijn liefde voor jouw zal delen met de bewonertjes naast je,want je bent net zoals mama positief ingesteld van hartje... Zo heb je het toch meegekregen van mama naar hier boven. Zorg dat niemand daar zich alleen voelt,want voor ons hier beneden ,is het zeker niet gemakkelijk om zonder jouw te leven. Wij doen alle moeite om het op zijn plaats te krijgen,maar op dit moment... Weet ik nog niet waar je naar toe moet.. 1 ding is zeker,jij bent de grootste bewoner van mijn hartje
Mijn dochter is nu een sterretje. Mijn meisje zo mooi en klein, Jij zal nu een sterretje zijn. Wat schijn je mooi en licht, In mijn gedachten zie ik je gezicht. Ik hou nog zoveel van jou, Dat ik je nooit vergeten zou. Mijn schat straal maar in de hemel zo goed als je kan, Zodat ik er van genieten kan. Mijn meisje zo mooi en klein, Iemand zo als jij zal er nooit meer zijn.
het leven is geen glazen bol, dit realiseerde ik mij nadat ik mijn baby levensloos in mijn armen zag liggen het leven kun je vergelijken met een glazen bol eenmaal er in kan je er niet meer uit, het leven wordt je zuur gemaakt, maar soms is er dat glimlachje die je even laat vergeten dat het leven een spel is, en die voor mij niet meer bestaat, je verliest dingen die je niet wilt verliezen , je wint dingen die je niet wilt winnen , je begint het leven te haten je wilt er uit, maar je zit vast , de enige oplossing is vluchten, en dat is geen oplossing, tot dat op een dag het glas voor jouw breekt, je denkt ;ik wordt verlost , maar achter je laat je alle geliefden die heel van je houden, en 1 van hen is je lieveling, je schatje, je boterkoekje, je kindje, ja man,of vrou< maar opeens wordt je weg getrokken zonder er iets tegen te kunnen doen je voelt , je ziet , je hoort dat je er uit moet en je moet eruit, en je realiseert je dat je niet wilt gaan maar je moet en zal gaan, en je gaat er ook uit zonder te kunnen beslissen of je mag blijven nemen ze je van mij , zonder mij te vragen , zonder gedag te zeggen , nemen ze je weg , zo heb ik het verloren , het dierbaarste in mij leven , waarmee ik maanden gelukkig was , ze was mijn baby , ze was mijn prinsesje , vriendin , ze was alles wat ik mij kon wensen, en nu is ze er niet meer of is ze daar, daar ergens waar ze mij kan zien en ik haar aanwezigheid kan voelen , ik mis haar zo als een moeder haar verloren baby mist ik mis haar zoals ik een verloren moeder mis, ik mis haar, mensen ik ùis haar zo ik mis je waarom , waarom, waarom ben je vertokken Zoë, waarom? ik mis je kindje, echt ik mis je
Ik heb onze site een beetje willen aanpassen en heb natuurlijk spijt dat het er niet meer zo goed uit ziet nu.. Maar,het is nu eenmaal zo,en ik kan het nu niet meer aanpassen. Ik heb de foto's allemaal verwijderd op mijn laptop.
Mama voelt zich al iets beter,maar ben nog niet helemaal de oude... Mijn oortjes doen nog pijn,en ik heb nu en dan nog lichte koorts. Ik voel me ook nog redelijk flauw... Ik zal dan maar nog een dagje langer thuis blijven. Ik heb toch een ganse week gekregen. Alhoewel ik dan wel aan mijn collega's denk en aan mijn winkel, ik heb zo het gevoel dat het mij nog niet zal lukken om op mijn beentjes te staan. En op dat moment denk ik...ik ben in geen jaren ziek geweest, 1 keer nu in juli geweest,omdat ik net bevallen was,maar anders nog nooit, dus whatever!! Voor de rest voel ik mij al redelijk misselijk,en zelfs kan ik al bijna geen cola of fanta meer drinken. Eten lukt ook niet meer zoals voorheen,bye frietjes en mayonaize.. Alles blijft op mijn maagje liggen. Met papa gaat het ook niet te best,het was deze nacht zijn eerste werkdag en hij heeft een beetje hetzelfde als mij van ziekte.. We nemen het hier allemaal over van elkaar. Hij hoest ook een ganse nacht door,of toch de tijd dat hij in zijn bed ligt, en is ook koortserig. Met broertje Toby gaat het gelukkig heel goed,hij heeft een beetje een lopende neus, hoest een klein beetje,maar is helemaal niet ziek. Ik hoop dat we daar niet mee opgescheept zitten,want voor zo een klein mannetje is ziek zijn helemaal niet leuk. Ze weten dan geen raad met zichzelf,en zijn nergens wel. Maar zoals ik al zei,Toby is nog niet ziekjes...dus Fingers crossed!
Tante Wendy heeft net op bezoek gekomen. Zij is al vier maandjes zwanger,en normaal gezien is alles nu onder controle, en is er geen gevaar meer voor de baby. Je kan het eigenlijk nog niet goed zien aan haar buikje, maar tante Wendy is natuurlijk ook een heel mager vrouwtje.. Haar schoonzus(de zus van nonkel Dominiek) is ook zwanger. Het is voor een weekje later dan mama.Dus voor ongeveer 6 juni. En van mij voor 29 mei 2010... Ik hoop...dat alles in orde komt... Voor ons allemaal!
Toby net thuis van schooltje...is zeer lief voor mama.. Hij heeft al zijn pyamatje aan en hij is nog geen tien seconden thuis. Hij ligt graag met mama in de zetel om naar televisie te kijken. Maar mama moet nu eerst eten maken. En dan nog een beetje huishouden doen. Mama zijn is niet altijd even leuk hé?! Voor de rest van de dag heb ik geen plannen,ziektverlof is rusten. Ik heb net met mijn werk gebeld en doe er nog een dagje bij,ik heb deze middag al het gevoel dat ik weer koorts doe,even checken...je hoor 38.19 graden.. Niet zo veel,maar genoeg om te gaan rusten. Want zoals je al weet..dafalgan is mijn vriendje niet. Zo ik ga je nu even laten mijn kleine meid,ik heb net gedaan met eten, en de afwas lacht naar mij.. Dus,tot later op de dag nog eens.. Ik hou van je meisje,als je dat maar weet Bye x kusje en knuf je mama
Hier zie je het afscheidskaartje die de familie en mijn collega's hebben gekregen toen Zoë onze mooie maar o zo wrede wereld verliet. Ik wou haar zo een mooi aandenken geven,en haar belangrijk laten zijn voor de mensen in onze familie. Ik wou dat niemand haar vergat,maar ook dat iedereen haar zag. Ik had schrik voor de reacties omwille van haar foto,maar ik was ongelooflijk trots om haar te tonen. Ik ben uiteindelijk blij dat zij haar kaartje heeft gehad. Het heeft mij moed en tranen gekost dit te maken. Het werd de eerste zondag na haar 'geboorte' gemaakt. Bij deze wou ik het ook aan jullie tonen,want er is nog zo veel meer die jullie niet hebben kunnen zien. En nu wil ik het met jullie allemaal delen.
Dag mijn kleine meid, Hier ben ik weer... Ik heb net een half dagje geslapen,en dan een beetje tv proberen te kijken. Ik voel me beter,maar nnog niet helemaal top! Wij hebben net naar Elvis gekeken op you tube.. Super hoe hij daar de lach versie van Are you lonesome tonight zingt. Wel heb ik een traantje moeten wegpinken als ik zag hoe die man zijn leven zo als een zotje door ging,en hoe hij al die mooie liedjes zingt en uitvoert op zijn podium. Zoals je weet zit het fanatieke van Elvis in de familie. Opa was vroeger een grote fan van Elvis,dat is nu wel al minder.. Maar toch vinden wij onze krachten en liefde nog steeds bij zijn liedjes. Het zijn diepzinnige en betekenisvolle liedjes. Ook ik hoor deze heel graag,en kan er uren naar luisteren zonder het beu te worden. Ik heb ook de cd in mijn auto zitten,en eens per week speelt hij dan wel eens af. Ik heb inderdaad een groot hartje gekregen voor al wat gestorven is,en voor al wat vroeger er was en nu niet meer. Mijn emoties zijn helemaal veranderd sinds de dag dat je geboren werd. Het is alsof het mij geprikkeld heeft voor de rest van mijn leven. Dat is nu op zich geen ergernis,maar soms wou ik dat ik toch iets minder emotioneel was. Ik heb nu eenmaal een groter hartje gekregen,en er is nog plaats genoeg voor meer! Allemaal dankzij jou kindje,er is toch nog iets positiefs meegekomen in dat duistere wereldje waar we de laatste maanden verbleven zijn. Stilletjes aan word die wereld weer mooier,en groener. Maar wij weten dat die donkere tijden ooit weer zullen verbeteren. En dat wij ooit met een lach aan jouw zullen denken,en dat wij dan niet meer zullen huilen. We gaan de goede dingen onthouden aan jouw mijn kleine meid. Het weinige gedeelte die we samen hebben doorgestaan,heeft een grote inpak in mijn leven gegeven, maar we staan er sterker door,en nu weten wij...wie er voor ons was, en wie er altijd voor ons zal zijn. Je mag niet vergeten meisje,dat jij ons meisje bent,die wij toe wuiven daarboven in de hemel. En ieder woordje,tekentje zinnetje,filmpje die ik zie over engetljes of wolkjes,dan denk ik aan jou mijn kindje. Ik mis jou verschrikkelijk. Als ik terug denk...dan lukt het echt niet meer.
Mama nog steeds ziekjes... Beetje rusten en alles komt in orde..
Ik denk nog veel aan jou.. Misschien zie je en hoor je dat wel aan mij... Zaterdag vroeg iemand mij in de winkel waarom ze geen geboorte kaartje had gekregen van jouw. Ik was helemaal vergeten die mevrouw op de hoogte te brengen. Dus heb ik het hele verhaal maar in het kort uitgelegd,en ook zij was er niet goed van. We krijgen dan ook haar oprechte innige deelneming... Het si nauurlijk niet gemakkelijk voor die mensen die mij zo plost vragen stellen, waarop zij dit antwoord niet verwachtten,zij weten dan ineens niet hoe te reageren. Maar ik heb er alle begrip voor.
Ik ga nu eerst een beetje rusten, ik schrijf je straks terug xxxxxxx
Hallo lieve Zoë Ik ben gisteren toch maar gaan werken,maar om vier uur kon ik het weer niet aan,ik had alweer hoge temperaturen, en ik kon niet zo blijven werken en rond lopen. Ik ben dan maar om 17uur naar de dokter geweest. Intussen heeft hij bloef afgenomen om cm virus en toxoplasmose te testen. Ik ben normaal gezien altijd negatief! Wat ik heb,is niet helemaal duidelijk. Met andere woorden,ik weet het niet. Ik doe alleen elke namiddag koorts,en heb hoestbuitjes zodang dat ik geen stemmetje meer over heb. Ik ben kort van adem,en mijn longen zijn ook niet te best . Ik heb oorpijn,keelpijn en nu heel veel krampen in mijn buikspieren van hoesten. Ik heb een briefje gekregen tot volgende week om te beginnen. Aangezien medicijnen geen optie zijn,kan ik enkel van de rust genieten en veel slapen. Dafalgan nemen tegen de koorts is oke,maar niet te veel dagen na elkaar en ook geen te hoge dosis. Voor mijn hoest een siroopje op basis van kruiden,wat ook normaal niet mag, maar helaas kunnen we niet anders,want ik word er alsmaar zieker van. Ik moet ook foliumzuur nemen. Omdat mijn risico heel hoog is bij een baby met afwijkingen,is het zeer belangrijk dat ik iets inneem die mij vitaminen kan geven,en de baby in de buik ook. Ook is folium zuur belangrijk voor open ruggetjes bij het kindje,en is het belangrijk dat je eigenlijk alvorens je zwanger bent dit al begint in te nemen,zodat het al kan gaan werken voor je bevrucht bent. Helaas kende ik dit allemaal niet,maar het is voor mij nu wel belangrijk dat alles correct is, en dat ik alle mogelijke middelen inneem die belangrijk zijn voor de opbouw van de celletjes. Aldus de groei van de baby. Ik kreeg de koorts gisteren niet naar beneden met dafalgan,dus kon ik ook niet komen schrijven. Het enige wat ik kon doen was slapen,en hopen dat ik me ergens wat begon beter te voelen. Koorts doen in het begin van je zwangerschap is zeker niet goed voor aangeboren afwijkingen van je baby,en in mijn geval is het natuurlijk bangelijk als het daaraan alleen al kan liggen dat het terug niet goed zou zijn. Ik hou natuurlijk de hoop erin,dat het wel een andere reden zal hebben als er iets zal mislopen. Ik zal het mezelf niet kunnen kwalijk nemen,want ik neem de rust die ik heb voorgeschreven. Nu maar hopen dat het cm virus mij niet getroffen heeft. Vandaag voel ik me iets beter,maar meestal over de middag voel ik de koorts opkomen en dan kan ik helemaal niks meer doen. Aangezien mijn bazen nog niet op de hoogte zijn van mijn zwangerschap heb ik mij dus moeten ziek melden als griep. Ik wou het alleen maar zeggen als ik mijn eerste echo heb gehad,en intussen staan we dan al iets verder. Ik zal het op den duur moeilijk kunnen verduiken,want bij elke zwangerschap ben ik ongelooflijk ziek. En aangezien ze mijn wensen weten,zullen ze vlug vermoedens hebben. Of ,het kan natuurlijk zijn dat ze mijn website lezen,en dan is het natuurlijk geen geheim meer. Ik weet dan ook wel dat ze er niks op tegen zullen hebben. Het is alleen een beetje ambetant om mijn winkel over te laten aan iemand die er mee over weg kan. Zorgen voor later!
Hou me maar vast Met al je tranen Jij hoeft niet altijd De sterkste te zijn Wees maar jezelf Schaam je maar niet Ik ben nog net zo klein
En geef het een beetje tijd Alles komt goed Zoals het zijn moet Mij raak je heus niet kwijt Je hoeft niet meteen Een vlinder te zijn Geef het een beetje tijd
En ook al lijkt de weg soms nergens naar toe te gaan Hij leidt ergens heen Lijk je compleet op je zelf te staan Je bent niet alleen Je trekt gewoon je problemen aan Want je moet er doorheen Net als iedereen
Stop nu maar met wenen, genoeg tranen voor één nacht Kijk 'ns naar datgene dat morgen op je wacht Is dat niet voldoende, de toekomst lacht je toe Stop dus maar met treuren, ga slapen, je bent moe Morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Alleen al de herinnering vervult m'n hart met hoop En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik vergeet je niet, ook niet na duizend jaar 'k Blijf van je houden, je bent al m'n tranen waard Ik kijk naar jouw foto's Naar wat we samen hadden kunnen hebben, de tijd ging veel te vlug Niemand is vervangbaar, dat voelt het kleinste kind Dus wees maar niet ondankbaar om wat je hebt bemind En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel We zijn ver van elkaar Ik weet niet waar je bent Maar voel je daar hoe ik elke dag Elk moment aan je denk? Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Kop op, verman je, genoeg tranen voor vandaag Vergeet de pijn, dat kan je, ook al slijt dat nog zo traag Want morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Kon ik dat maar geloven, dan leefde ik op hoop Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik denk aan jou Ik hou van jou Ook al ben je hier niet meer
