Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
02-10-2009
Vrijdag 2 oktober 2009
Hallo kleine meid. Deze morgen opgestaan,en voelde mij heel goed. Beter dan gisteren. Omdat ik nu en dan nog flauw ben,dacht ik vandaag nog even rust te nemen. Maar op het werk was het nogal hectisch met de komende wintermaanden en kerst en sint ertussen is voor ons nu al een drukke periode. Wij moeten dit nu al in de verkoop halen,en dat konden ze niet redden zonder mij op het werk. Dus ben ik deze middag gaan werken. Ik was blij er weer te zijn.
Deze avond ben ik naar huis gekomen met de moed in mijn schoenen. Ik had een gesprek met iemand die ik al heel lang kende,en zoals altijd draait het dan wel uit over jouw geboorte. Ik stond weer heel even stil bij de dingen die ik juist nu andersom zou doen, en dat heb je altijd als je iets gedaan hebt,later krijg je altijd spijt. Ik wou dat ik voor jouw kleertjes had meegenomen, dat ik toch iets had om jou aan te trekken. Ik wou dat ik de bevalling uitstelde,tot nu.. Dat er misschien toch iets zou beter zijn dan wat het nu is. Al zegt mijn gezond verstand dat dit de beste kortste manier was om mezelf en jouw van ons lijden te verlossen. Hoe je het ook draait en keert,er zal altijd een waarom en een hoe bestaan. Ik zal altijd van iets spijt hebben. Ik zal altijd die pijn blijven meedragen,en ik vond het nog zo vroeg voor mezelf om zoiets mee te maken. Eigenlijk mocht ik het niet meemaken,maar het is nu zo.. Nu en dan twijfel ik nog steeds of ik het gedroomd heb. Dan sta ik ineens op,en zeg ik allé Bren..hebt gij dat nu echt meegemaakt. Tjonge toch ,ben ik dat nu die dat heb gehad? Kunt ge daar nu bij stil staan dat jij dat allemaal hebt doorstaan? En soms...vind ik het super van mezelf dat ik hier zo sterk in ben. Maar soms misschien iets te sterk,dan moet ik alles zodanig goed laten overkomen dat ik er ziek van ben als ik mij goed heb voorgedaan. Ik ben dan kwaad op mezelf ,dat ik voor jouw mijn kleine meid heb gelogen. Ik moet mij slecht voelen,ik ben jouw kwijt. Dan mag je helemaal niet lachen. Je moet blijven denken dat je er niet meer bent,en dat we net iets dierbaars kwijt zijn. Ik kan er nu eigenlijk al heel goed over praten,maar als ik in detail ga, dan ben ik kapot als ik naar huis toe ga. Maar ik moet wel toegeven,dat ik heel graag praat over jouw, ik weet niet waarom,maar er gaat geen dag voorbij of ik noem jouw naam. Ik hoop gewoon dat jij toch ooit iets opvangt van wat ik je allemaal schrijf. Soms wou ik dat één van mijn bloglezertjes zich voordoet als jouw, en dat ze me zouden schrijven,in jouw plaats. Het zou mij zo veel deugd doen iets van jou te vernemen. Ik kijk zelfs naar tekens.. Zo had ik toen ik al een dagje over tijd was de neiging alweer een testje te gaan kopen. En toen ik in de winkel kwam..waren de testen uitverkocht. Ik dacht Hmm toevallig! Ik nam mijn boodschappen mee,betaalde en reed naar een andere winkel. Gesloten! Ik dacht toevallig in verlof!?! En toen zei ik;nu ga ik niet meer rondrijden,het is voor morgen. Het is een teken dat ik nu nog niet mag gaan testen. En toen de dag erna,was het zondag,alles gesloten! Weer een teken dat het nu nog niet mocht. De maandag rijd ik naar de apotheker,gesloten! Ah ,ik kon het wel krijgen hé,maar ik ben doorgereden,en toen ik eindelijk licht zag bij de volgende apotheker,zei ik ,nu ga ik testen. En ja hoor ,positief! Maar zo zie je maar,dat ieder mens een teken krijgt of het nu goed of slecht is wel of niet mag. Je moet er gewoon in geloven,en nu en dan ..zie je wel iets hoor! Let er maar eens op!
Dus zoals ik al zei,ik was dus in een bad mooth toen ik mijn werk verliet en dan kom ik bij mijn zusje aan,omdat zij Toby heeft opgehaald in school, en zij wist mij te vertellen dat de juf heeft gezegd dat mama moet leren koekjes in zijn boekentas stoppen,dat hij al gans de week niks mee heeft gekregen. Het is nu al vier weken zo dat wij van alles moeten pikken van de juf, en daar kan ik nu niet meer om lachen,zowel opa als oma, tante's en nichtjes krijgen tegen hun voeten van de juf als iets niet goed is. Dus ging ik uit mijn dak deze avond. Ik ben geen slechte mama dat zijn kindje daar alleen in school in een hoekje zal laten zitten zonder koekjes,wat kan mij een koekje schelen,het kost amper 2 euro voor een doos plopkoeken. Ik ben niet helemaal te vinden voor dit schooljaar,en zal ook geen jaar op mijn tanden bijten. Ik zag dit jaar al helemaal niet zitten,maar nu is de maat vol! Er zal dringend iets moeten gebeuren,of ik zal Toby in een andere school stoppen. Toby heeft al elke dag twee koekjes of een banaan met koekje meegekregen, als hij die niet meer in zijn tas heeft zitten kan ik er niks aan doen,ik houd de boekentas geen ganse dag in de gaten. Dan nog vind ik het onterecht dat ik al een ganse week zowel s'avonds als s'morgens Toby zelf naar school breng,en zij mij gisteren zelf gesproken heeft. Zij kon mij dit dan ook zeggen. Het ligt zo op mijn lever dat het niet klikt dit jaar. Ik moet tenslotte mijn kindje daar achter laten,niet dat hij in geen goede handen is, integendeel,maar als ze mij niet liggen,en de rest van mijn familie ook niet dan is er iets mis tussen ons als personen. In ieder geval,volgende week zal ik er iets aan doen.
Ik ben ook heel stressy... Ik denk voortdurend deze week aan de vlokkentest die als eerste test zal worden uitgevoerd. Ik heb heel veel schrik voor de test zelf,en ik ben bang voor de uitslag. Ik weet dat prof catte in Leuven de beste dokter is in foetale geneeskunde en dus ook in het uitvoeren van die testen. Maar toch ben ik bang voor die pijn. Het is nu zo uitkijken naar die dag,en dan kan ik een klein beetje gaan genieten van een zwangerschap,en dan zal iedereen ook durven zeggen proficiat. Want nu durft niemand iets te zeggen,omdat zij niet weten hoe te reageren. Ik voel me nu en dan abnormaal. Ik hoop dat ik niet om de twee weken zal moeten rijden naar Leuven en terug Roeselare, het is zo een lange afstand als je in fasen zit van goed en slecht. Het is zo een pijnlijke ondraaglijke weg,en vooral,wij hebben de laatste keer die weg bereden toen we zouden gaan bevallen van jouw, het was een ritje die ons bijna om het leven bracht.
