Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
19-10-2009
Maandag 19 oktober 2009
Hallo mijn kleine meisje, Hier ben ik dan weer om mijn schade van dit weekend in te halen:-P Met mama gaat het redelijk goed. Behalve dat ik heel erg nerveus ben de laatste dagen. Voor de rest voel ik me redelijk in orde,en ik kan nog steeds werken. Wat mijn verdriet naar jou toe betreft.. Ik ben er nog steeds niet over,het ligt inderdaad nog goed op mijn maag. Ik schrijf en praat er nu wel al minder over,maar dat wil niet zeggen dat ik jou al verwerkt en vergeten ben. Het is gewoon niet meer zo gemakkelijk om met mensen over jouw te praten. Vooral tegen diegene die jouw nooit hebben gezien. Zij begrijpen dan ook minder,en nu na bijna 4 maanden zijn er al heel veel mensen jou vergeten. Ook denken de meesten niet meer aan hoe ik het nu in mezelf stel. Zij zijn er allemaal van overtuigd dat mijn nieuwe zwangerschap mij volledig zal recht trekken,en zijn er zelfs niet van bewust dat dit een grote risicozwangerschap is. Voor diegene die dan wel begrijpen en jouw hebben gezien weten dat ik nog niet helemaal over jouw en mijn verdriet ben,en dat ik nog steeds heel bang ben voor de mogelijke gevolgen. Ik ben ook niet de persoon die elke dag zal blijven zeggen dat het slecht kan met mij gaan. Ten eerste omdat niet iedere dag nu een slechte is,en ook omdat ik geen medelijden wil opwekken. Dat is voor niks nodig,en we moeten er toch boven op komen,of we nu medelijden krijgen of niet. Ik geef wel toe ,dat ik erg ben geschrokken hoeveel mensen in de naaste omgeving al opnieuw die draad terug hebben gevonden en jouw mijn kleine meid zijn vergeten. Of wel praten zij daar niet direct meer over,maar tegenover mij zijn er bepaalde mensen wel heel grof geweest,en ook zijn er velen die nooit een woord over jouw gerept hebben. Vind ik natuurlijk jammer. Maar zo zie je maar,dat iedereen het anders verwerkt. Ik kan nu ook wel verstaan dat er voor sommige familieleden geen rouwen aan was omdat zij jouw nog geen baby vonden,en jouw nooit hebben gekend. De band met jouw lag enkel tussen ons als mama naar kind toe, en voor papa ook naar jouw toe. Enkel en alleen wij weten wat we missen in ons leven,en wij hopen daar nu enigzins toch boven te komen. Je weet ook wel dat er ooit een dagje zal komen dat wij daarover zullen spreken zonder tranen,en zonder dat die keel terug dicht schroeit. Maar voorlopig is dit nog met traantjes die wij proberen in te houden. Op het werk kan ik mij wel al focussen op hetgeen ik echt moet doen. Mijn gedachten dwalen niet meer zo af als in het begin,en ik kan al terug de draad opnemen. Thuis hebben we geen gekibbel meer om het feit dat wij jouw nu kwijt zijn. Alles verloopt weer zoals het hoort te lopen,en daar ben ik blij om. We hebben nu natuurlijk heel wat aan ons hoofdje met de testen die er aan komen, en de gedachte dat ook dit kindje zou kunnen ziek zijn is natuurlijk voor ons een reden om ons weer aan het denken te zetten. Maar wij vergeten jouw hoe dan ook nooit. Zo,ik ga je nu laten want ik moet naar school om broertje Toby. Tot later meisje
