Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
12-10-2009
Maandag 12 oktober 2009
Hallo lieve Zoë, Ik heb een slechte nacht achter de rug,ik ben wakker geworden halverwege de nacht, ik had serieuse krampen in mijn buik. Ik kon niet meer in slaap geraken,en ben dan maar even opgestaan. Na een halfuur driekwartier ben ik dan maar weer in mijn bedje gaan kruipen. Ik heb daar dan nog een eindje wakker gelegen. Ik panikeer direct als iets niet goed gaat in dat buikje,en beeld me dan allerlei dingen in die er voorlopig niet zijn. Deze morgen werd ik dan wakker door de dagelijkse wekker,en ik had echt geen zin om op te staan.Ik was nog zo moe en had liever nog een paar uurtjes in mijn bed gelegen. Broertje Toby gaat vandaag naar het bos met school. Hij heeft zijn laarsjes aan en ziet het flink zitten. Ik hoop dat het niet blijft regenen voor hem. Voor mama is het vandaag weer werkdag...Ik zie het wel zitten hoor, we hebben zoals altijd veel werk,maar vervelen er ons niet door. Papa is ook gaan werken van ergens deze nacht rond een uur of vier denk ik. Zo,ik zal je dan laten want ik ga straks Toby naar school brengen en ik moet om acht uur op het werk zijn voor iemand die mijn gasconteur komt vervangen. Tot later lieve meid. En vergeet niet dat ik van je hou,en dat ik je nog altijd heel erg mis. Jij bent de liefste mooiste engel die ik ooit heb gezien, dada meisje xxxxxxxxxxxx
Mama komt nog eens piepen voor we het weekendje afsluiten. Ik ben deze morgen gaan werken,om dat de winkel een puinhoop was Wel heeft gans mijn team mij komen helpen. Ik was thuis rond twee uur.. Deze middag zijn we dan eens met papa en Toby naar de dierenzaken geweest in Roeselare ,Gits ,Hulste en Lichtervelde.. Ze leveren binnenkort onze nieuwe salon en daardoor moet ons interieur een beetje aangepast worden. Wij hebben nu een enorme grote kattenkrabpaal staan voor onze twee poesjes Lola en Winny. En die is nu al 5 jaar oud,en begint zijn tanden te zien. Dus zou ik graag een nieuwe paal kopen een beetje een kleinere en die oude weg doen. Helaas vond ik niet echt de ideale. Daarna zijn we naar huis gegaan,en heb ik een filmpje bekeken. En nu ben ik naar jou aan het schrijven Ik heb net naar een gezondheidsprogramma gekeken op vijf tv.. Het ging over een kindje die alsmaar achterstand krijgt na zijn geboorte. Zijn spieren verzwakken en na een jaar of drie kan hij al niet meer lopen. Hij kan ook de woordjes niet meer zeggen die hij eigenlijk al kon. Het leek heel erg op de feiten die er bij ons zouden gebeuren als jij zou geboren worden. Het heeft niet dezelfde diagnose als van ons,maar het geen er met jou zou kunnen gebeurd hebben in jou eerste levensjaren lijken sterk op die van het verhaal op tv. Intussen ben ik al blij dat ik jou dit leven niet hebn aangedaan,en kan ik met een gerust hartje zeggen dat er voor jou geen betere oplossing was dan hetgeen ik gedaan heb voor jou nu. Deze middag had ik een kropje in mijn keel voor jou. 1 november komt in zicht en dat is de dag dat iedereen zijn vriend familie of kennis ,dochter of zoon man of vrouw,neef of nicht enzoverder gaan bezoeken op het kerkhof. Dit jaar hebben wij voor de eerste keer een verplichting om na te komen. Ik zal de dag zelf niet komen naar het kerkhof,dan zijn er veel te veel mensen en dan kan ik niet echt mijzelf zijn. Ik zal wel in diezelfde week naar jou toe komen en jou knuffelbeertje meebrengen en voor jou daar neer zetten. Ik weet niet of het mij goed zal doen,de laatste keer stelde ik mijzelf veel te veel vragen en dat eindigde in een dagje zoals een hel. Ik weende een ganse dag door,en was helemaal ondersteboven van de as te zien van andere kinderen en baby's. Ik sta dan te veel stil bij hoe ze dat gedaan hebben ,en hoe die mensen dat nu kunnen, een baby verbranden en dan zomaar uitstrooien. Het is een beroep apart en daarvoor moet je een stalen hart hebben. In ieder geval,zal ik die week toch komen. En het spijt mij mijn kleine meid dat ik nog niet eerder ben gekomen, het is alleen zo heel moeilijk om naar daar te komen,en dan lijkt alles zo erg te zijn. Alleen komen zou dan eigenlijk de beste oplossing zijn,maar dan vrees ik dat ik mij daar gewoon zal neerploffen en er niet meer weggeraak. Voor de rest heb ik mij dan toch goed gevoeld vandaag,het kropje ging snel weg toen ik mijn gedachten op iets anders zette. Ik zal je nu moeten laten mijn kleine meid,tot morgen kapoentje van mij.
Mama voelt zich vandaag iets minder goed,alles ligt op mijn maagje, Ik heb ook gans de tijd dorst en kan die niet echt lessen met iets. Ik kan ook geen cola verdragen op mijn maagje,en limonade en al dat soort dingen vind ik nu niet meer lekker. Voelde me deze nacht ook heel misselijk en dacht een ganse dag te moeten overgeven,wat niet gebeurd is,maar toch voel ik mij niet goed. Ik voel ook iets op mijn blaas miggen waardoor ik constant moet plassen. En voel ook visjes in mijn baarmoedertje rondzwemmen. Nu verlang ik wel naar mijn echo... Op hoop van!
Hallo lieve Zoë, Vandaag weer een drukke dag voor mama op het werk,geen tijd om te ademen maar dat is maar goed ook,zo heb ik geen tijd om na te denken. Deze morgen voelde ik mij niet zo goed in mijn velletje. Ik weet niet hoe het komt,maar de laatste tijd heb ik dat nogal in. Ik voel ook die druk weer van met jouw naar boven komen, en het bezorgd mij wel wat stress. Ik denk voortdurend aan de tijd die wij samen hadden,en aan de pijnlijke momenten die ik in Leuven heb gehad. Straks begint het weer voor mama,en moet ik er weer tegenaan gaan om te vechten voor dit kindje nu. En nu en dan ben ik echt bang. Ik heb ook het gevoel dat niemand begrijpen kan hoe bangelijk het voor mij nu wel is. Hoe stresserend het voor mij wel zal zijn de komende weken. En vooral dat ik zo machteloos sta over dit. Niemand die mij helpen kan,het zal alleen erôp of eronder zijn! Met papa praat ik ook nooit meer over jouw,en ook niet over onze nieuwe zwangerschap het is alsof we er niet horen over te praten,en nu en dan...mis ik dat wel een beetje. Ik zelf ben nu ook wel minder enthousiast als toen ik zwanger was van jouw,maar nu ben ik ook even blij voor het wondertje die in mijn buikje groeit. De vraag is alleen,zal dit wondertje mijn leven weer compleet maken?! Ik weet niet waarom,maar ik vind papa geen gemakkelijke op dit vlak, alsof alles wel nu in orde zal zijn,en ik daarvoor niks moet ondergaan. Soms denk ik dat hij het niet beseft dat die bevalling veel van mijn energie afgenomen heeft, en dat de testen die nu komen voor mij als mama heel zwaar kunnen liggen. Ik denk ook niet dat hij weet dat ik er zo mee in zit dat alles terug zal mislukken. En soms is dat jammer.Ik wil niet door alles alleen gaan. En ik heb soms ook een duwtje en een woordje nodig in deze afwachtende tijden. Ik hoef er niet zelf om te vragen,vind ik ,dat moet spontaan komen. Maar ik denk..dat het voor een andere keer zal zijn. Het heeft toch veel kapot en anders gemaakt in onze relatie. We vullen elkaar zo niet meer aan,van te voren leek alles veel beter,en veel spontaner. Nu is alsof en deeltje van ons weg is,of toch van mij.. En alles en iedereen verwerkt het uiteindelijk toch op zijn eigen manier. Dit is mijn enige weg om mijn hartje te luchten,en ik wil het ook doen voor mezelf. Zolang ik kan schrijven,lijkt mijn wereld goed te gaan,en denk ik dat het mij op een of andere manier red van een depressie. Ik ben een lange tijd ongelukkig geweest,sinds je geboorte leef ik in een totaal andere wereld, eentje waarin ennkel huilen nog aan bod kwam,eentje waarin pijn mijn grootste dagtaak was. En alles leek altijd maar voor mij alleen te zijn,ik mis toch die steunende woorden van jou papa, ondanks alles zou hij toch nog iets moeten voelen van toen? En waarom verbergt hij dat dan zo? Ik wil alleen maar zeggen,dat het voor mij nu niet gemakkelijk word,en mijn enige uitweg om mijn gevoel te kunnen uitdrukken is deze blog. Jammer dat er al zoveel mensen vergeten zijn dat jij,onze kleine meid bestaat,en dat jij voor mij het beste was wat mij kon overkomen,dat ik nu net jouw verloren ben, zal allemaal wel zijn redens hebben,maar toch moet ik het mezelf kunnen zeggen dat; er zal nooit meer iemand zijn zoals jij mijn meisje.. Jij hebt die dag ,die tijd,mijn hartje gestolen,en je hebt mij potverdikke veel tranen gekost en ik zal altijd van jouw houden,ook al ben je ver weg! Ik hou van jou,en zou je vandaag nog naar huis sturen als ik kon. XXXXXXXXXXXXXX
Hallo lieve meid, ik laat je hierbij dan ook even weten dat alles goed gaat met mama voor de eerste keer voel ik me goed tijdens een zwangerschap (toch wat kwaaltjes betreft) De testen mogen er nu gaan komen,want volgende week ben ik 8 weken ver. Tgen dat ik dan naar Leuven kan,en dan die testen laat doen, is het lang wachten naar de uitslag en dan pas kan ik verder zwangeren, of net helemaal niet. Mijn gevoel zegt nog steeds dat het niet positief zal zijn, ik hoop voor die ene keer verkeerd te zijn in mijn gevoel. Laat ons hopen en bidden! Het begint te prikkelen van binnen en de zenuwen beginnen mij serieus op mijn zenuwen te werken. Ben wel blij dat ik mijn werk nu nog kan doen,want bij jouw was ik heel erg misselijk en nu gaat de tijd vlug omdat ik kan door doen. Mijn buikje duwt al in mijn broekje,zal weer vlug een klein bolletje worden daar. Vlees eten lukt alweer niet meer.Frietjes zullen ook voor later zijn. Limonade lukt wel,cola niet meer Voor de rest ben ik matig enthousiast en verlang naar volgende week donderdag! We zullen dar horen hoe het nu verder moet. En misschien kan ik je goed nieuws brengen binnekort. i hope so
Vandaag weer een hectisch dagje achter de rug.. Druk in de winkel,en broertje Toby gans de nacht mama wakker gemaakt. Hij had gisteren namiddag plost koorts,anders niks enkel die koorts. Na een perdolan zetpilletje te steken was hij al vlug weer de oude maar deze morgen vond ik hem nog iets te warm hebben om naar school te doen. Dus vandaag bij opa gebleven. Ondertussen is hij al helemaal weer de oude en blijft de koorts weg. Ik zelf heb vandaag een andere dag dan anders gehad. Mijn winkel gaat elk dag een beetje meer achteruit..heb geen energie meer genoeg om hem draaiende te houden en met mijn nieuw personeel lijkt het allemaal niet meer zo simpel. Dus heb ik voor de eerste in die tijd dat ik mijn werk doe, mijn regiomanager op de hoogte gebracht via email dat het zo niet verder kan en dat ik graag zondag mijn winkel met gans het team terug wil op orde zetten. Ik hoop nu maar dat ik niet te overhaast heb gereageerd,want dat kan me mijn functie kosten. Voor vele is het onbegrijpelijk..maar je ziet dat niet als klant,maar het is een hele hoop werk om die winkel mooi te krijgen,en het personeel goed op te leiden. We staan ook elk jaar met minder personeel en dat verhoogt de druk voor ons. het is overal blijkbaar crisis. Ik vraag mezelf dan af of het nu aan mij begint te liggen,of ik nu helemaal niks meer aan kan. Ik heb die winkel nu al 2 jaar en sinds jouw geboorte kan ik het niet meer aan.. Ik heb voordien 4 jaar in Izegem gestaan,waarvan 2 jaar daar als gerante en toch.. het lijkt of alles mij ontglipt... Alsof ik net dat tikkeltje moed ben verloren sinds juni... Ik hoop maar dat het mijn functie niet zal kosten door het aan hogerop te gaan vertellen. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik de winkel nog steeds kan runnen ,alleen heb ik een vermoeden dat het te zwaar word met zo weinig man. en die nieuwe meisjes leren ook niet zo vlot meer aan. Ze begrijpen ook niet hoe alles moet liggen,en ze snappen ook niets als ik het uitleg. Voor hen is dit dan ook maar hun werk,voor mij is dat mijn carierre als gerante die op het spel staat. Ik krijg elke maand punten voor die winkel,en wil zeker die punten blijven behalen, maar dan moet het ook met gans het team,en niet mijn assistente en ik alleen. Ik hoop maar dat ik niet alles verlies dit jaar,want dat zou pas de druppel zijn..!! Ik denk ook constant dat het aan mezelf ligt,je weet wel.. na mijn bevalling dacht ik nooit meer gerante te kunnen zijn,ik was zo depressief en nu sta ik er ook na drie weken bevallingsrust en rouwen terug. Misschien heb ik nu een dipje,en komt alles weer goed na een tijdje.. Hoop doet leven hé.
Vandaag een goed dagje,fysiek gezien toch.. Psychisch gezien. niet echt..weer een dagje vol diepzinnige praat.. Te veel stil gestaan bij mijn beslissing wat jouw betreft. Mijn collega Severine op het werk had gelezen op onze site dat ik schrijf dat ik spijt heb van mijn beslissing die ik heb genomen om jou geen levenskansen te geven,omdat het medisch gezien onverantwoord zou geweest zijn. Ik werd vandaag even geconfronteerd met mijn eigen woorden en daden, en dat doet dan even alles weer te boven komen. Het feit dat ik gen keus had ,en dan weer wel,maakt het mij als mama niet altijd gemakkelijk. Je denkt als moeder altijd het beste te kunnen doen voor je kinderen, en dat je tot ze en bepaalde leeftijd krijgen altijd voor hen over hun leven beslist, maar eigenlijk zijn wij als ouder diegene die beslissen over jullie leven als er iets dreigt mis te gaan in jullie lichaampje.. Op dat moment ben je niet graag een moeder,noch een vader... Maar beslissen moet je altijd op dat moment,en dat veranderd ons leven ook drastisch en in een mum van tijd,beoordeel je ook uzelf,of wij nu goed of slecht zijn. Ik vind mezelf geen slechte mama omdat ik jouw heb verlost van een leven vol met slangetjes en buisjes door je lichaampje,omdat ik ook aan jouw,maar ook aan ons Toby'tje heb gedacht bij beide beslissingen die ik kon nemen. Anderzijds sta ik een er gewoon van versteld dat mensen die net zoals wij dezelfde diagnose te horen krijgen,vele keren hun ongeboren kind wel ter wereld laten komen. En dan doet mij dat nadenken...Ben ik dan slechter omdat ik het niet aandurfde om zo een baby op te voeden..?!Of ben ik egoïstisch geweest en heb ik mij alleen maar over de kosten en de eventuele vele zorgen druk gemaakt? Wat voor mama zou ik dan niet zijn in de ogen van andere moeders? Ik heb drie weken van begin tot eind juni alle oplossingen overwogen, ik heb raad gekregen van familie,vrienden en kenissen,geen enkel van allemaal vonden het een goede keuze om jouw geboren te laten worden,als je geen enkele kans had op een gezond perfect leven. Mijn vragen nu,en mijn schuldgevoelens zijn blijkbaar een deel van het proces die ik niet klaargespeeld krijg,en nooit zullen opgelost raken. Het is iets dat ik moet los leren laten,en mij niet verder moet afvragen waarom ik op dat moment die keuze heb gemaakt. Ik besef heel goed de gevolgen van wat ik heb beslist,maar vrees toch dat mijn vragen mij mijn hele leven zullen parten spelen. Anderzijds ben ik opgelucht naar jou toe kleine meid,dat je geen pijn hoeft te lijden, en dat je daar ergens in de hoge wolken veilig bent,en dat je ook heel goed weet dat er iets niet pluis was in je tere lichaampje. Hoe dan ook blijf ik je mama,en zal ik altijd die drang hebben jou te terug te willen. Ik heb mij vandaag ook zo uitgedrukt dat ik mijn verdriet een klein beetje aan de kanten schuif om mijn nieuwe zwangerschap een kans te geven. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik nooit meer huil,of nooit meer aan je denk. Ik voel me nog steeds hel verdrietig als ik terugdenk aan de tijd.. Wat ondertussen al drie maanden geleden is. Als ik het verhaal blijf herhalen aan mensen die het maar half of zelfs niet wisten moet ik echt gaanhuilen,ik hoef het niet eens te forceren,het komt er zo uit! Maar ik kan niet zeggen dat ik mij nog in slaap moet wiegen met tranen langs mijn wangen. Dat deel van mijn fases is voorbij,en gelukkig,want anders was ik op het randje depressief aan het worden,en ik moet nog voor zo veel andere mensen blijven doorgaan. Ik ben weliswaar bang om jou te vergeten,niet jouw naam,niet jouw als mijn kindje want dat vergeet je nooit,maar wel je uitzicht,je geurtje,je te voelen.. elke dag slijt dat meer en meer,,en vergeet ik ook die kleine details aan jouw, die ik altijd zo fris in mijn geheugen had. Het klinkt cru..maar het vervaagt zo snel,en ik houd de gedachten zo heel erg vast, dat ze toch durven wazig te worden. Ik heb je ook maar een paar uur gezien,en mijn leven duurt wel heel wat langer dan dat. Ik bedoel maar..je vergeet ook wel hoe je was als je klein was,dus nu.. vergeet ik ook die keine dingen aan jouw die voor mij o zo kostbaar zijn. Het enige moment zal ik nooit kunnen vergeten,en dat is toen je van mij afscheid nam, en ik van jouw..je laatste schopje.. Doet me nu zelfs huilen..deed me vandaag al eerder op het werk huilen.. En nu..ja hoor ik herinner je voetje in mijn zijde,vijf minuten voor we je op de wereld brachten..het was inmens hard,maar tegelijkertijd ook heel lief van jouw dat je mij een teken gaf,dat je nu zou gaan. Mijn levenslange vraag na de ganse bevalling is nog steeds..waar heb je u krachten verloren in die vijf minuten van de arbeidskamer naar de verloskamer of tijdens mijn contracties... Ik vermoed dat je door de kracht van de persweeën,er niet meer goed was geraakt. Ofwel toen je in onze wereld kwam konden je kleine longetjes deze lucht nog niet aan. ik weet het niet..en zal het ook nooit weten. Maar weet je mijn kleine meid,jij hebt mij in ieder geval iets unieks gegeven, er kunnen er maar weinig mama's vertellen dat zij een mooie engel hierboven hebben die waakt over hun zieletje.. Ik heb die kans nu gekregen,het was een pijnlijke..maar ben dankbaar dat ik jouw mama mocht zijn,en dat je er al dan niet met besef mij toch een geweldig afscheid hebt gegeven en dat kan ik als grote herinnering koesteren. Ik leef heel erg met je mee kleine meid als ik je moet vertellen over de nieuwe baby in mijn buikje,ik probeer zo weinig mogelijk informatie naar jou toe te lossen om je zo weinig mogelijk te kwetsen,helaas maakt ook dit kindje deel uit van jouw en ons leven. En jij moet dit kindje ook een kans geven,meisje.. Wat het ook word.. Het word een broertje of zusje voor jouw wereldje of voor onze wereld. Hoe dan ook zullen wij voor jouw en voor dat kindje zorgen na alles wat we zullen meemaken. Ik blijf hopen op iets goeds..
Ik moet nu denken aan dat liedje.. ik mis je elke dag een beetje meer,t gevoel alleen te zijn,dat doet zo'n zeer...
zie je wel kleine meid..dat ik me elke dag wel zorgen maak om jouw.. en denk aan wat ik had kunnen doen..
tot morgen meisje slaap lekker en droom zacht xxxx
Hallo lief kindje van mij, Mama moest vandaag gaan werken,toen ik wakker werd,dacht ik oh neen het misselijk gevoel kwam op..dacht niet nu..want heb het druk vandaag. Maar eens op mijn werk heb ik mij vlug herpakt. Ik kon niet anders dan alles geven,want Kimmie is ziek, heb ze naar huis laten gaan,kind zat met koorts... Dusja ,over de middag voelde ik mij weer sleiren, ik dacht dat ik weer koorts ging krijgen,voelde mijn benen terug zwaar worden,en mijn temperatuur stijgen. Gelukkig heb ik me direct in de sleur gebracht en ben ik met volle moed weer na de middagpauze eraan begonnen. Aan het eind van de dag was ik wel echt kapot,ik was moe,uitgeput en vooral toe aan mijn bedje. Ik ben nu thuis,voel mij een beetje misselijk. Maar ga nu op mijn gemakske rusten. Veel nieuws heb ik niet van vandaag. Kim die vroeger bij mij werkte is langsgekomen. Zij moet binnen acht weken bevallen van haar zoontje. Ik was enigzins jaloers op dat buikje. Ik had die van mij al bijna kwijt geweest op dit moment. Moet leuk zijn om pyamatjes en gedgets te kopen voor je kleine die er straks komt. Ik heb daar wel hart zeer bij.. Ik mis dat wel.. Maar voor ons komt die tijd ook wel hoop ik. Ik heb het alleszins ooit al eens mogen meemaken van broertje Toby.. Dus wie weet..nu ook misschien. Ik ga je laten,want ik moet nog van alles doen. Tot morgen kleine meid. Ik was nu een beetje haastig,maar beloof morgen veel te schrijven. XXXXXXXXXX
:Goeienavond mijn kleine meid, Het is ongelooflijk hoe sterk ik me ook weer kan herinneren van toen ik nog zwanger van je was. Alles lijkt weer hetzelfde te zijn. Ik heb ook weer dezelfde kwaaltjes,en lijkt alsof de baby weer hetzelfde is. Wat ik me nu wel realiseer is,dat ik ongelooflijk schrik heb bij de minste dingetjes die opkomen. Ik herinner mij dat ik nog nooit in 1 van mijn zwangerschappen heb schrik gehad voor iets wat verkeerd zou gaan. Ik ging elke zwangerschap met ogen toe aan,en dacht dat iets verkeerd lopen nooit in mijn leven zou voorkomen. Zo zie je maar dat niet alles altijd loopt zoals je had gepland of verwacht. Ik voel me net weer zoals begin juni.. Toen we het slechte nieuws kregen,en tussen leven en dood leefden. Alsof ieder moment,het moment van de waarheid zou zijn. Soms wou ik slapen,tot alles over was..en nu heb ik dat ook. De weg die ik nu moet af lopen tot we zover zijn,en de dag is aangebroken waar we zo allen op wachten lijkt nog zo ver weg. En ik denk...dat eens we die dag zijn,ik kapot zal zijn van de zenuwen. Het zal erop of eronder zijn,net zoals in juni. Het enige verschil zal zijn,dat ik die mooie baby niet zal moeten afgeven,en ik nooit zal zien hoe het er zou kunnen uitzien. Het enige wat ik nu kan doen is positief kijken,en hopen dat het ons geen twee keer treft. Ik zal nooit de dag vergeten toen ik die enorme moeilijke beslissing moest nemen. En ik nooit van niemand kon horen dat alles wel in orde zou komen. Ik had altijd gedacht dat de geneeskunde heel ver stond in onze tijd, en dat ze al heel veel konden doen aan afwijkingen en ziektes van foetussen. Ik begrijp nog steeds niet dat je zo perfect was,en eigenlijk helemaal geen levens kansen kreeg. De meesten begrijpen nog steeds niet dat wij ons nu in het diepe hebben gegooid, en dat onze kansen heel miniem zijn om er nog eentje in ons gezinnetje te mogen verwelkomen. Ik droom soms weg..en vraag me dan af of ik ooit nog zal kunnen genieten van zo een klein wondertje. Of ik eigenlijk echt wel die kans zal krijgen. Voor de meesten lijkt dat van zelfsprekend dat de bevallingsdatum hun leven compleet zal veranderen en dat rond die datum hun kleine wondertje zijn of haar gezichtje zal laten zien. Dit alles kan ik niet meer. Ik kan niet gezellig thuiskomen met een pyamaatje voor mijn ongeboren baby, want ik weet niet zeker of het er wel zal komen. Ik moet gewoon negen maandjes wachten,of toch op zijn minst tot eind oktober voor de eerste uitslag. Ik denk nu en dan aan mensen die ziek zijn,en dan denk ik dat zij hun leven helemaal anders in zien. Dat zij niet weten wanneer geluk hen nog zal treffen,wij weten het ook niet. Het is onze levensdroom er nog een kleine bengel bij te krijgen die ons leven weer voor een stuk zal herstellen. Het intens genieten van een zwangerschap kunnen wij niet,en wij kunnen ook nooit meer vooruit gaan plannen. Alhoewel wij nu en dan al zeggen dat we de babykamer zullen afwerken,dan nog heb je altijd zoiets van waarom?Zal het er wel komen.?
Ik voel me ook heel slecht. Energie heb ik niet meer,had ik ook niet meer toen ik zwanger was van jouw. Het maakt het mij nu alleen maar moeilijker en moeilijker. Ik heb een hele hoop te verwerken,en voel dat papa hier thuis ook nu en dan begint te beseffen waar we nu terug aan begonnen zijn. Deze avond legde hij zijn hoofdje op mijn buik. Iets wat hij de vorige keren nooit heeft gedaan,omdat een band met een ongeboren baby voor een papa heel moeilijk is. Deze keer doet hij dat wel..Heeft hij nu spijt dat hij nooit geen aandacht schonk aan de buik, en nu hij jouw verloren is,kan hij die schade misschien gaan herstellen. Of misschien legt hij zijn hoofdje op mijn buikje,om in zijn gedachten te zeggen,kindje zal dit nu met jouw ook gebeuren? Ik ben wel blij dat hij toch iets van emotie toont. Hij heeft ook de website komen bekijken. En leest nog steeds de reacties van onze lezertjes. Ook zal hij kijken om het uitzicht van mijn blogje terug te herstellen,zodat alles weer staat zoals ik hem heb aangemaakt in het begin van ons verdriet. Het was het mooiste wat ik voor jouw heb gedaan mijn kindje. En ik zou elke dag duizend sites aanmaken voor jouw,als ik maar bezig ben met je. Ik heb ook het gevoel dat ik niet kan gewoon zwanger zijn. Ik kan dit jouw niet aandoen om zomaar spontaan te zijn hierover. Wij zijn jouw kwijt en het is niet de bedoeling jouw aan de kant te schuiven voor een ander. Ik wil jouw helemaal niet vergeten als er ooit iets positiefs zal gebeuren. Het mag zijn wat het is,ik zal altijd aan jouw denken,als je dat maar weet. Ik hoop dat je voor mama iets goeds kan doen met de baby,dat je ons dit hummeltje zal geven. Dat je over dit kindje waakt,want het is jouw broer of zusje. Ik hoop dat je heel goed weet dat een mama een groot hartje heeft,en dat er daarin plaats is voor ieder kindje die ik baar. Dat ieder klein kindje daar in zit,en er nooit meer uit kan. Of ze nu slechte dingen of goede dingen doen,een eigen kindje is iets aparts,iets unieks,en dat ... kan je zo vlug niet meer aan de kant schuiven. Ook al hebben wij jouw niet mogen kennen,ik ben er van overtuigd dat jij ook weleens had stout geweest, en dat mama ook altijd zou van jouw houden. Ik mag er niet bij stil staan,dat ik mijn kleine meisje ben verloren. Hadden ze mij nu maar wakker gemaakt,want ...soms denk ik echt dat ik droom. Een dochtertje kwijt? Hoe kan dit nu? Zal ik ooit datgene terug krijgen? Mis je baby Zoë.... Ongelooflijk erg
Mama komt eens piepen. Ik heb gisteren geen tijd meer gevonden om te schrijven. Ik ben met papa en broertje Toby naar meme georgette geweest. Iedereen was er die er had moeten zijn. En niemand was op de hoogte van mijn zwangerschap. Aangezien ik niet zo enthousiast ben,is het ook niet simpel om het te vertellen aan iemand dat ik zo ben. Papa's meme wist het al van papa zelf,van toen hij in het ziekenhuis lag. Dus hoefde ik dat al niet meer te doen. Tante Anja wou het wel in mijn plaats in de groep gooien,omdat het van mij echt niet lukte het zomaar te vertellen. Wie weet..wat zouden de reacties zijn. Dus...Nonkel Dany zei dat we met dertien aan tafel zaten, en dat het een ongeluksgetal is.. Waarop tante Anja zei,we zitten met veertien aan tafel.. Zo keke ze allemaal rond,en wisten ze ineens dat ik zwanger ben. Meme Georgette haar reactie was minder leuk. Ze zei dat ze mij geen proficiat zegt zolang ze het niet van mij zelf hoort. Ik heb gezwegen,en geslikt. Na alles wat mij is overkomen is het niet abnormaal dat ik er niet mee te koop loop. Iedereen mag alles weten,maar ik kan het echt niet optimistisch laten zien. Het is een tegenstrijdig gevoel nu. Vandaag voel ik mij een beetje down. Gisteren van die gesprekken gehad of alles nu zal in orde komen, hoe de testen gaan verlopen,hoe ik het nu stel met mijn verwerking rond jouw. En van te diep in detail te gaan,ben ik vandaag een beetje deprie. Ik heb zelfs gedroomd over jouw. Ik mocht je opnieuw in mijn armen sluiten. Ik was zo blij je nog eens te voelen,je nog eens dicht te zien. En vooral dat aanraken. Ik droomde zo goed,dat het leek alsof het echt was. Ik ben zelfs wakker geworden omdat ik een volle blaas had, eens ik weer ging slapen,ging diezelfde droom verder. Alsof ik nu echt kon afscheid nemen van jouw,en ik je nu ook moest loslaten. Ik geloof dat dromen er zijn om je een handje te helpen bij iets te verwerken. Ik geloof ook dat wat soms in je dromen gebeurd,later in je leven nog wel van toepassing zullen zijn. Ik weet het niet...
In ieder geval he ik gisteren mijn hartje nog eens kunnen uitstorten bij Monique. Ik was blij toen ze mij vroeg hoe het nu met mij was. Zij kan heel goed luisteren,en begrijpt ook heel veel van wat ik vertel. Zij heeft ook al heel veel meegemaakt,en soms kan ik wel een goede raad gebruiken voor als het even moeilijk word. Ik denk ook dat zij de enige is die echt kan begrijpen hoe het voor mij nu moet zijn. En wat ik heb meegemaakt. Ze kan ook heel goed verstaan dat ik nu in en tweestrijd leef,en dat ik moeilijk kan accepteren dat jij er niet meer bent. Alsof het nog gisteren was dat je in mijn buikje zat. Ik heb heel veel moeite dat juist ik die keuze heb moeten maken om je zomaar van je leven te verlossen,dat ik diegene ben,die mijn kindje heb laten gaan. Het is zo hard om die realiteit mee te dragen,een hartverscheurende keuze, met zoveel nare gevolgen. Ik ben blij dat ik al een fase verder zit,en nu eigenlijk al kan rijden in auto zonder huilen. Dat ik nu al een klein beetje kan vertellen over jouw,zonder tranen te laten. Maar toch heb ik het de laatste dagen hard te verduren. Het zal wel beteren ,hoop ik.
Ik heb gisteren ook voor de eerste keer kunnen uiten,dat iedereen zijn leven alweer normaal is, en dat iedereen denkt dat Brenda wel weer de oude is,en dat ik nu een gezonde baby zal krijgen,en dat alles wel zal vergeten zijn. Je eigen vlees en bloed verliezen is een moeders grootste nachtmerrie. Of we nu oud of jong zijn,maakt niet uit. Iedereen met een beetje moedergevoel moet weten dat dit ons leven een grote duw heeft gegeven. Dat wij dag per dag moeten nemen zoals het is. Dat wij elke dag moeten leren omgaan met dit verdriet. Dat wij jouw moeten missen,en nooit meer zullen terug zien. Het was geen miskraam hé,het was een doodgeboorte. Iets wat voor de meesten een domper is voor het leven. En wij proberen nog altijd het beste te maken van ons leven. Maar altijd...is er een moment op een dag,dat je niet kan lachen, dat je daar even bij stil staat,dat je eigenlijk niet kan lachen, want wat ons is overkomen,is het ergste wat een mens kan krijgen. En nog steeds vat ik niet,dat vele mensen mij hebben laten vallen om dat ik jouw ben verloren.Dat vele mensen niet meer over jouw spreken,alsof je nooit hebt bestaan. Jij bent mijn dochter,ons tweede kindje. Mijn gezin telt er vier!!
Straks naar opa en oma. Toby zaagt al twee dagen om naar oma te gaan,dus geven we hem vandaag zijn gedacht. Nieuwe gezichtjes,andere onderwerpen. Tot schrijfS kleine meid. ik hou van jou
Heb heel veel krampen in mijn buik. Verlies heel veel bruin ... Normaal kan dit geen kwaad,maar het is echt niet zo simpel om er niet naar om te kijken. Vooral de krampen maken mij zorgen. Voor de rest neem ik nu ijzer in,en voel ik mij nog steeds flauw. Kan geen vlees meer eten,toch niet vandaag. Misselijk zijn zal nu wel serieus gaan opkomen.
Ik ben vergeten te zeggen dat papa zegt dat het lot ons geen twee keer zal kwetsen. Het deed zo veel deugd,en gaf mij zoveel steun. Ik moet er gewoon nog in geloven. Het enige wat ik nu heb is... Ik kan wel huilen... Ik weet niet waarom,ik ben zo bang dat het allemaal opnieuw zal boven komen. Dat ik alles opnieuw zal beleven. Ik wil het echt niet allemaal herbeleven. Ik wil alleszins die pijn van net na de bevalling van jou opnieuw doorstaan. Ik kon toen niet eens met mijn auto rijden die weken. Ik huilde altijd maar door,en ook al wou ik eens lachen, het was altijd al huilend. Ik wil gewoon die intense pijn niet meer voelen. Want dat zou niet meer lukken. Het kan gewoon niet. Nu doet het mij nog zo veel pijn,en nu nog huil ik soms in mijn bedje als ik ga slapen, maar stel je voor als je er twee verliest. Wat dan?
Hallo kleine meid. Deze morgen opgestaan,en voelde mij heel goed. Beter dan gisteren. Omdat ik nu en dan nog flauw ben,dacht ik vandaag nog even rust te nemen. Maar op het werk was het nogal hectisch met de komende wintermaanden en kerst en sint ertussen is voor ons nu al een drukke periode. Wij moeten dit nu al in de verkoop halen,en dat konden ze niet redden zonder mij op het werk. Dus ben ik deze middag gaan werken. Ik was blij er weer te zijn.
Deze avond ben ik naar huis gekomen met de moed in mijn schoenen. Ik had een gesprek met iemand die ik al heel lang kende,en zoals altijd draait het dan wel uit over jouw geboorte. Ik stond weer heel even stil bij de dingen die ik juist nu andersom zou doen, en dat heb je altijd als je iets gedaan hebt,later krijg je altijd spijt. Ik wou dat ik voor jouw kleertjes had meegenomen, dat ik toch iets had om jou aan te trekken. Ik wou dat ik de bevalling uitstelde,tot nu.. Dat er misschien toch iets zou beter zijn dan wat het nu is. Al zegt mijn gezond verstand dat dit de beste kortste manier was om mezelf en jouw van ons lijden te verlossen. Hoe je het ook draait en keert,er zal altijd een waarom en een hoe bestaan. Ik zal altijd van iets spijt hebben. Ik zal altijd die pijn blijven meedragen,en ik vond het nog zo vroeg voor mezelf om zoiets mee te maken. Eigenlijk mocht ik het niet meemaken,maar het is nu zo.. Nu en dan twijfel ik nog steeds of ik het gedroomd heb. Dan sta ik ineens op,en zeg ik allé Bren..hebt gij dat nu echt meegemaakt. Tjonge toch ,ben ik dat nu die dat heb gehad? Kunt ge daar nu bij stil staan dat jij dat allemaal hebt doorstaan? En soms...vind ik het super van mezelf dat ik hier zo sterk in ben. Maar soms misschien iets te sterk,dan moet ik alles zodanig goed laten overkomen dat ik er ziek van ben als ik mij goed heb voorgedaan. Ik ben dan kwaad op mezelf ,dat ik voor jouw mijn kleine meid heb gelogen. Ik moet mij slecht voelen,ik ben jouw kwijt. Dan mag je helemaal niet lachen. Je moet blijven denken dat je er niet meer bent,en dat we net iets dierbaars kwijt zijn. Ik kan er nu eigenlijk al heel goed over praten,maar als ik in detail ga, dan ben ik kapot als ik naar huis toe ga. Maar ik moet wel toegeven,dat ik heel graag praat over jouw, ik weet niet waarom,maar er gaat geen dag voorbij of ik noem jouw naam. Ik hoop gewoon dat jij toch ooit iets opvangt van wat ik je allemaal schrijf. Soms wou ik dat één van mijn bloglezertjes zich voordoet als jouw, en dat ze me zouden schrijven,in jouw plaats. Het zou mij zo veel deugd doen iets van jou te vernemen. Ik kijk zelfs naar tekens.. Zo had ik toen ik al een dagje over tijd was de neiging alweer een testje te gaan kopen. En toen ik in de winkel kwam..waren de testen uitverkocht. Ik dacht Hmm toevallig! Ik nam mijn boodschappen mee,betaalde en reed naar een andere winkel. Gesloten! Ik dacht toevallig in verlof!?! En toen zei ik;nu ga ik niet meer rondrijden,het is voor morgen. Het is een teken dat ik nu nog niet mag gaan testen. En toen de dag erna,was het zondag,alles gesloten! Weer een teken dat het nu nog niet mocht. De maandag rijd ik naar de apotheker,gesloten! Ah ,ik kon het wel krijgen hé,maar ik ben doorgereden,en toen ik eindelijk licht zag bij de volgende apotheker,zei ik ,nu ga ik testen. En ja hoor ,positief! Maar zo zie je maar,dat ieder mens een teken krijgt of het nu goed of slecht is wel of niet mag. Je moet er gewoon in geloven,en nu en dan ..zie je wel iets hoor! Let er maar eens op!
Dus zoals ik al zei,ik was dus in een bad mooth toen ik mijn werk verliet en dan kom ik bij mijn zusje aan,omdat zij Toby heeft opgehaald in school, en zij wist mij te vertellen dat de juf heeft gezegd dat mama moet leren koekjes in zijn boekentas stoppen,dat hij al gans de week niks mee heeft gekregen. Het is nu al vier weken zo dat wij van alles moeten pikken van de juf, en daar kan ik nu niet meer om lachen,zowel opa als oma, tante's en nichtjes krijgen tegen hun voeten van de juf als iets niet goed is. Dus ging ik uit mijn dak deze avond. Ik ben geen slechte mama dat zijn kindje daar alleen in school in een hoekje zal laten zitten zonder koekjes,wat kan mij een koekje schelen,het kost amper 2 euro voor een doos plopkoeken. Ik ben niet helemaal te vinden voor dit schooljaar,en zal ook geen jaar op mijn tanden bijten. Ik zag dit jaar al helemaal niet zitten,maar nu is de maat vol! Er zal dringend iets moeten gebeuren,of ik zal Toby in een andere school stoppen. Toby heeft al elke dag twee koekjes of een banaan met koekje meegekregen, als hij die niet meer in zijn tas heeft zitten kan ik er niks aan doen,ik houd de boekentas geen ganse dag in de gaten. Dan nog vind ik het onterecht dat ik al een ganse week zowel s'avonds als s'morgens Toby zelf naar school breng,en zij mij gisteren zelf gesproken heeft. Zij kon mij dit dan ook zeggen. Het ligt zo op mijn lever dat het niet klikt dit jaar. Ik moet tenslotte mijn kindje daar achter laten,niet dat hij in geen goede handen is, integendeel,maar als ze mij niet liggen,en de rest van mijn familie ook niet dan is er iets mis tussen ons als personen. In ieder geval,volgende week zal ik er iets aan doen.
Ik ben ook heel stressy... Ik denk voortdurend deze week aan de vlokkentest die als eerste test zal worden uitgevoerd. Ik heb heel veel schrik voor de test zelf,en ik ben bang voor de uitslag. Ik weet dat prof catte in Leuven de beste dokter is in foetale geneeskunde en dus ook in het uitvoeren van die testen. Maar toch ben ik bang voor die pijn. Het is nu zo uitkijken naar die dag,en dan kan ik een klein beetje gaan genieten van een zwangerschap,en dan zal iedereen ook durven zeggen proficiat. Want nu durft niemand iets te zeggen,omdat zij niet weten hoe te reageren. Ik voel me nu en dan abnormaal. Ik hoop dat ik niet om de twee weken zal moeten rijden naar Leuven en terug Roeselare, het is zo een lange afstand als je in fasen zit van goed en slecht. Het is zo een pijnlijke ondraaglijke weg,en vooral,wij hebben de laatste keer die weg bereden toen we zouden gaan bevallen van jouw, het was een ritje die ons bijna om het leven bracht.
Het lopen door straten Gewoon zonder doel Het stilletjes praten Alleen in 't gewoel Het kijken naar mensen Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Het onbezorgd dromen Gewoon over jou En dat je zal komen 't Liefste heel gauw Je weer te ontmoeten Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Ik heb een beetje tijd nodig, een beetje tijd om alles te overdenken, Ik kan maar beter tussen de regels door lezen voor het geval ik dat nodig heb als ik ouder ben,
Deze berg nu moet ik beklimmen, en dat voelt aan alsof ik de hele wereld op m'n schouders heb, Door de wolken heen zie ik de zon schijnen die verwarmt me terwijl het leven verder gaat
In m'n leven heb ik innig verdriet en leed gekend en ik weet niet of ik dat opnieuw onder ogen kan zien, 'k kan nu niet meer stoppen, 'k ben al zover gekomen om iets aan dit wrede leven te veranderen
Ik neem er een beetje de tijd voor, een beetje de tijd om om me heen te kijken, Ik heb niets meer te verbergen, en het ziet ernaar uit alsof het geluk me eindelijk heeft gevonden
Als ik de tijd kon terugdraaien, en als ik een manier zou vinden,dan zou ik die beslissing niet meer nemen Ik weet niet waarom ik zo snel handelde,en ik weet niet waarom ik al die dingen zei Het leven is als een mes,die jou diep kan snijden Woorden en daden zijn als wapens,ze verwonden je soms Ik wou je nooit kwetsen,maar kindje kon ik maar de tijd terugzetten. Dan zou je kunnen blijven. Als ik de sterren kon raken,dan zou ik ze jouw allemaal geven, en dan zou jij van mij houden,zoals je zou moeten doen. Mijn wereld was zo wreed en apart zoals van iemand die ene mes in mijn hart stak Ik verliet die kamer,alsof het mij niks deed, maar diep vanbinnen was ik gebroken en wist ik dat ik daarbinnen alles verloren heb en het is te sterk om jou te kunnen zeggen, dat het mij spijt.....
Alweer een maandje voorbij...en deze maand de maand waar we allen zouden naar uitkijken. De maand waarin onze kleine meid zou geboren worden.. Jij ...Zoë'tje.. Jammer dat ik het niet kan beleven dit jaar ,om jou in mijn armen te sluiten,en jou het veilige gevoel te geven van bij mama te zijn. Ik kan je enkel van op afstand een dikke kus toegooien en je toefluisteren dat ik jouw graag zie. Op hoop dat jij deze ontvangt. Ik denk dat ik telkens ik oktober ergens zal in vullen,of een blaadje aan de druivelaar zal afscheuren ik aan jou zal denken.. Het is nu eenmaal zo.. Een maand lang treuren dat dit mijn maand had kunnen worden. Dat ik jou roze pakjes zou aandoen,dat ik met jouw had kunnen pronken om dat jij een meisje was. Eindelijk een meisje van onszelf,want zoals je weet zijn er enkel meisjes bij tante Heidy en zoals wij altijd zeggen,de meisjes zijn voor tante Wendy en mij niet gegund.. En dat is bewezen!Wij hadden nu ons meiske..En der was dan nog potverdikke geen kans in dit leven voor jouw. Zou je dan niet geloven dat wij er niet voor gemaakt zijn om meisjes te krijgen? Ik weet dat ik realistisch moet blijven,en moet nemen wat ze mij geven, maar mijn droom is en blijft een meisje! Ik was al heel blij toen de anatoom patholoog ons vertelde dat het niet geslachtsgebonden gaat. Want dan pas zou ik mijn baby girls droom op kunnen zeggen. In ieder geval,ik duim!Op een gezonde baby!en een tikkeltje een meisje
Met mama ging het deze morgen beter..tot ik bijna flauw ging vallen. Ik zat op mijn stoel,tante Wendy was langs gekomen,en ik voelde mij onwel worden. Schijnt dat mijn lippen wit kleurden. Ik ben direct gaan platliggen met mijn beentjes in de lucht,en precies een minuut later kwam de hevige hoofdpijn op. Ik heb de uitslag van mijn eerste bloedtest. Waarin ze aantonen dat mijn toxoplasmose negatief is,dus zoals gewoonlijk opletten bij gehakt en alles wat niet doorbakken is.Katten uitwerpselen en zo van die toestanden. Ook zien ze dat er een infectie aanwezig is,dat ik dus ziek ben. En als de koorts er morgen nog is,moet ik terug naar de dokter! Ook heb ik een bio ijzer voorgeschreven geweest omdat spreekt voor zichzelf mijn ijzer waarden te laag liggen. En het kan daardoor zijn dat ik nu en dan neigingen heb om flauw te vallen.
Deze morgen is papa ook vroeger dan voorzien naar huis gekomen. Hij is ook ziekjes en zijn amandelen zijn nog niet helemaal genezen. De dokter heeft hem nog geen antibiotica voorgeschreven,maar wel een zwaarder medicijntje dan neurofen en dafalgan. Op hoop dat het nu vlug verbetert,want ziek zijn is voor niemand leuk. Als er al één iemand in het gezin ziek is volgen de rest meestal ook!
Met broertje Toby gaat alles nog steeds goed. Hij zit nu in zijn tweede kleutterklasje bij juf Karien. Het is voor ons een moeilijke aanpassing van de ene juf naar de andere. Alles word via Toby geregeld en onze Toby onthoud nog niet zoveel als het hem niet interresseert. Zo moet hij als hij een stip op zijn handje heeft staan iets mee brengen naar school. Als het een groene stip is ,dan is het iets in het groen,dat weten we nu al, maar wat het is,raad het maar,want eens Toby thuis is,is hij vergeten wat hij moest meedoen. Ik kan mij voorstellen dat hij nu en dan als enige in de klas zit die iets niet mee heeft. Onlangs zei hij dat hij balonnen moest mee hebben,dus mama snel in de winkel balonnen kopen en hij zei ook nog een bekertje en een bordje,ik dat allemaal kopen. Een paar dagen later zit het nog in zijn boekentas,hat was niet waar! Toby moest helemaal niks mee hebben. Dus ja..het word een moeilijk jaar voor ons! En ik kan me niet goed aanpassen. Misschien mocht hij wel nog een jaartje dubbelen bij juf Corine,dan kon hij nog dat tikkeltje meer kleuter zijn,en wisten we waar het op stond. Maar de jaren gaan door,en we moeten ze allemaal passeren.
Net voor de eerste keer vandaag iets gegeten. Mmmm spaghettie! Ik zou elke dag spaghettie eten,en Toby ook. Alleen krijg je er na een uurtje terug honger van,en moet ik nog een bordje eten. Vandaag was het maar een kleine portie,ik eet al enkele dagen niet zo veel meer. En zoals altijd heb ik een afkeer van vlees gekregen.
Eigenlijk ondervind ik dat ik niet zoveel meer over mijn verdriet om jouw gaan schrijven, maar dat is enkel en alleen omdat ik nu en dan niet kan uitdrukken wat ik nog voel. Meestal als ik discussie (of een kleine ruzie)met papa heb,komen die emoties boven. Dan huil ik heel veel,en kan ik eigenlijk aan niks anders meer denken dan aan dit. Jouw verliezen was een serieuse relatie test en eigenlijk had de dokter gelijk toen hij zei dat het voor onze relatie een dobber ging worden. Voor alle duidelijkheid,er is niks gaande,maar het is gewoon zo. Iemand verliezen brengt andere emoties mee,je reageert anders op kleine domme dingetjes. Ik als mama heb meerder slechte dagen dan papa als 'papa'. Het is ook heel normaal,en nu en dan vraag ik mij dan af,als het even niet goed gaat tussen ons, of er mij eigenlijk nog meer verdriet kan worden aangedaan,dan ik al heb gehad. Bij gekibbel vergeet je soms dat ook de papa de pijn heeft moeten dragen,en dat voor hem nog bijlange niet alles vergeten is. En op dat moment zou ik de klik moeten hebben,en niet denken dat ik alleen door deze wrede wereld moet. Maar dat kan je niet. Soms kan je het wel gaan verwijten,dat hij jouw niet gebaard heeft.Dat hij de pijn niet kan hebben die ik voel. En dat hij het gemis,de leegte in mijn buikje niet kan weten,omdat hij als papa die moederinstincten niet heeft. Maar eigenlijk...is het voor een papa,even moeilijk. Maar soms ligt dat ver weg van mijn verstand. In ieder geval,weten wij altijd na elke discussie onze weg wel te vinden,en uiteraard proberen wij altijd opnieuw alles te begrijpen van elkaar,al is het moeilijk en een heel groot verschil tussen mama en papa. Ik kan het zo moeilijk gaan neerschrijven,omdat ik niemand wil en zal kwetsen. Hoe dan ook is het waar wat ik de laatste maanden altijd heb gezegd,ik zou me rect trekken aan het feit dat er een nieuwe toekomst is voor mij en papa,een nieuwe baby. Het maakt een deel van mijn pijn draaglijker en het zou mijn verdriet een plaatsje leren geven. Ondanks het feit dat dit jouw niet kan vervangen,zal ik het ergens als vervangmiddel gaan zien. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik ben ook eerlijk als ik zeg dat een zwangerschap na een doodgeboorte in deze korte tijd als van mij héél zwaar is,ik had nooit energie in mijn zwangerschap vanjouw Zoë, nadien toen ik me iets beter voelde volgde dan die zware testen rondom jou ziekte.. Toen de enorme zware bevalling,die mij helemaal naar beneden trok. De herstelling van mijn bevalling er bij,de verwerking van mijn verdriet erop.. Opnieuw gaan werken,voor Toby zorgen,hem niet vergeten. Elke dag opstaan en huilen,gaan slapen en huilen.. En toen...een maandje gezond,zonder bloedingen,op reis gaan.. Genieten van de zon,genieten van de rust,en zonder denken gaan slapen. En plots,er bewust voor gegaan om zwanger te zijn,maar prijs! Ik ben zwanger. Mijn energie direct naar beneden,ziek op de kop toe,en nu alles doorstaan om te zorgen dat alles goed gaat. Voor de mensen die mijn blogje lezen,en zoals ik iets hebben meegemaakt,ik weet dat iedereen zo snel mogelijk wil zwanger zijn,maar het is echt heel vroeg. Ik ga met alle hoop iets tegemoed,iets waarvan ik droom dat ik het mag hebben, maar het is zeker niet gemakkelijk,en het is zeker geen aanrader.. Je lichaam moet eerst tot rust komen,en je energie moet even de vrije loop hebben gekregen. Nu ondanks alles,ben ik gewoon blij,niet overmatig,niet super,maar gewoon...blij Ik wil het ook niet vervloeken,en ik wil het ook niet kwijt,maar mijn blogje is mijn dagboek, en alles wat ik denk word geschreven. Ik hoef helemaal niet bang te zijn om te zeggen wat ik voel,het zijn de normaalste reacties van een mama. Oei,ik zie dat ik geen schrijfruimte meer heb, op naar een volgend blad!
