:Goeienavond mijn kleine meid,
Het is ongelooflijk hoe sterk ik me ook weer kan herinneren van toen ik nog zwanger van je was.
Alles lijkt weer hetzelfde te zijn.
Ik heb ook weer dezelfde kwaaltjes,en lijkt alsof de baby weer hetzelfde is.
Wat ik me nu wel realiseer is,dat ik ongelooflijk schrik heb bij de minste dingetjes
die opkomen.
Ik herinner mij dat ik nog nooit in 1 van mijn zwangerschappen heb schrik gehad voor iets wat
verkeerd zou gaan.
Ik ging elke zwangerschap met ogen toe aan,en dacht dat iets verkeerd lopen nooit in mijn leven zou voorkomen.
Zo zie je maar dat niet alles altijd loopt zoals je had gepland of verwacht.
Ik voel me net weer zoals begin juni..
Toen we het slechte nieuws kregen,en tussen leven en dood leefden.
Alsof ieder moment,het moment van de waarheid zou zijn.
Soms wou ik slapen,tot alles over was..en nu heb ik dat ook.
De weg die ik nu moet af lopen tot we zover zijn,en de dag is aangebroken waar we zo
allen op wachten lijkt nog zo ver weg.
En ik denk...dat eens we die dag zijn,ik kapot zal zijn van de zenuwen.
Het zal erop of eronder zijn,net zoals in juni.
Het enige verschil zal zijn,dat ik die mooie baby niet zal moeten afgeven,en ik nooit zal zien
hoe het er zou kunnen uitzien.
Het enige wat ik nu kan doen is positief kijken,en hopen dat het ons geen twee keer treft.
Ik zal nooit de dag vergeten toen ik die enorme moeilijke beslissing moest nemen.
En ik nooit van niemand kon horen dat alles wel in orde zou komen.
Ik had altijd gedacht dat de geneeskunde heel ver stond in onze tijd,
en dat ze al heel veel konden doen aan afwijkingen en ziektes van foetussen.
Ik begrijp nog steeds niet dat je zo perfect was,en eigenlijk helemaal geen levens kansen kreeg.
De meesten begrijpen nog steeds niet dat wij ons nu in het diepe hebben gegooid,
en dat onze kansen heel miniem zijn om er nog eentje in ons gezinnetje te mogen verwelkomen.
Ik droom soms weg..en vraag me dan af of ik ooit nog zal kunnen genieten van zo een klein wondertje.
Of ik eigenlijk echt wel die kans zal krijgen.
Voor de meesten lijkt dat van zelfsprekend dat de bevallingsdatum hun leven compleet zal veranderen
en dat rond die datum hun kleine wondertje zijn of haar gezichtje zal laten zien.
Dit alles kan ik niet meer.
Ik kan niet gezellig thuiskomen met een pyamaatje voor mijn ongeboren baby,
want ik weet niet zeker of het er wel zal komen.
Ik moet gewoon negen maandjes wachten,of toch op zijn minst tot eind oktober voor de eerste uitslag.
Ik denk nu en dan aan mensen die ziek zijn,en dan denk ik dat zij hun leven helemaal anders in zien.
Dat zij niet weten wanneer geluk hen nog zal treffen,wij weten het ook niet.
Het is onze levensdroom er nog een kleine bengel bij te krijgen die ons leven weer voor een stuk zal herstellen.
Het intens genieten van een zwangerschap kunnen wij niet,en wij kunnen ook nooit meer vooruit gaan plannen.
Alhoewel wij nu en dan al zeggen dat we de babykamer zullen afwerken,dan nog heb je altijd zoiets van
waarom?Zal het er wel komen.?

Ik voel me ook heel slecht.
Energie heb ik niet meer,had ik ook niet meer toen ik zwanger was van jouw.
Het maakt het mij nu alleen maar moeilijker en moeilijker.
Ik heb een hele hoop te verwerken,en voel dat papa hier thuis ook nu  en dan begint te beseffen
waar we nu terug aan begonnen zijn.
Deze avond legde hij zijn hoofdje op mijn buik.
Iets wat hij de vorige keren nooit heeft gedaan,omdat een band met een ongeboren baby voor een papa heel moeilijk is.
Deze keer doet hij dat wel..Heeft hij nu spijt dat hij nooit geen aandacht schonk aan de buik,
en nu hij jouw verloren is,kan hij die schade misschien gaan herstellen.
Of misschien legt hij zijn hoofdje op mijn buikje,om in zijn gedachten te zeggen,kindje zal dit nu met jouw ook gebeuren?
Ik ben wel blij dat hij toch iets van emotie toont.
Hij heeft ook de website komen bekijken.
En leest nog steeds de reacties van onze lezertjes.
Ook zal hij kijken om het uitzicht van mijn blogje terug te herstellen,zodat alles weer staat zoals ik hem heb aangemaakt
in het begin van ons verdriet.
Het was het mooiste wat ik voor jouw heb gedaan mijn kindje.
En ik zou elke dag duizend sites aanmaken voor jouw,als ik maar bezig ben met je.
Ik heb ook het gevoel dat ik niet kan gewoon zwanger zijn.
Ik kan dit jouw niet aandoen om zomaar spontaan te zijn hierover.
Wij zijn jouw kwijt en het is niet de bedoeling jouw aan de kant te schuiven voor een ander.
Ik wil jouw helemaal niet vergeten als er ooit iets positiefs zal gebeuren.
Het mag zijn wat het is,ik zal altijd aan jouw denken,als je dat maar weet.
Ik hoop dat je voor mama iets goeds kan doen met de baby,dat je ons dit hummeltje zal geven.
Dat je over dit kindje waakt,want het is jouw broer of zusje.
Ik hoop dat je heel goed weet dat een mama een groot hartje heeft,en dat er daarin plaats is
voor ieder kindje die ik baar.
Dat ieder klein kindje daar in zit,en er nooit meer uit kan.
Of ze nu slechte dingen of goede dingen doen,een eigen kindje is iets aparts,iets unieks,en dat ...
kan je zo vlug niet meer aan de kant schuiven.
Ook al hebben wij jouw niet mogen kennen,ik ben er van overtuigd dat jij ook weleens had stout geweest,
en dat mama ook altijd zou van jouw houden.
Ik mag er niet bij stil staan,dat ik mijn kleine meisje ben verloren.
Hadden ze mij nu maar wakker gemaakt,want ...soms denk ik echt dat ik droom.
Een dochtertje kwijt?:oops:
Hoe kan dit nu?
Zal ik ooit datgene terug krijgen?
Mis je baby Zoë....
Ongelooflijk erg