Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
06-10-2009
Dinsdag 6 oktober 2009
Hallo lieve Zoë,
Vandaag een goed dagje,fysiek gezien toch.. Psychisch gezien. niet echt..weer een dagje vol diepzinnige praat.. Te veel stil gestaan bij mijn beslissing wat jouw betreft. Mijn collega Severine op het werk had gelezen op onze site dat ik schrijf dat ik spijt heb van mijn beslissing die ik heb genomen om jou geen levenskansen te geven,omdat het medisch gezien onverantwoord zou geweest zijn. Ik werd vandaag even geconfronteerd met mijn eigen woorden en daden, en dat doet dan even alles weer te boven komen. Het feit dat ik gen keus had ,en dan weer wel,maakt het mij als mama niet altijd gemakkelijk. Je denkt als moeder altijd het beste te kunnen doen voor je kinderen, en dat je tot ze en bepaalde leeftijd krijgen altijd voor hen over hun leven beslist, maar eigenlijk zijn wij als ouder diegene die beslissen over jullie leven als er iets dreigt mis te gaan in jullie lichaampje.. Op dat moment ben je niet graag een moeder,noch een vader... Maar beslissen moet je altijd op dat moment,en dat veranderd ons leven ook drastisch en in een mum van tijd,beoordeel je ook uzelf,of wij nu goed of slecht zijn. Ik vind mezelf geen slechte mama omdat ik jouw heb verlost van een leven vol met slangetjes en buisjes door je lichaampje,omdat ik ook aan jouw,maar ook aan ons Toby'tje heb gedacht bij beide beslissingen die ik kon nemen. Anderzijds sta ik een er gewoon van versteld dat mensen die net zoals wij dezelfde diagnose te horen krijgen,vele keren hun ongeboren kind wel ter wereld laten komen. En dan doet mij dat nadenken...Ben ik dan slechter omdat ik het niet aandurfde om zo een baby op te voeden..?!Of ben ik egoïstisch geweest en heb ik mij alleen maar over de kosten en de eventuele vele zorgen druk gemaakt? Wat voor mama zou ik dan niet zijn in de ogen van andere moeders? Ik heb drie weken van begin tot eind juni alle oplossingen overwogen, ik heb raad gekregen van familie,vrienden en kenissen,geen enkel van allemaal vonden het een goede keuze om jouw geboren te laten worden,als je geen enkele kans had op een gezond perfect leven. Mijn vragen nu,en mijn schuldgevoelens zijn blijkbaar een deel van het proces die ik niet klaargespeeld krijg,en nooit zullen opgelost raken. Het is iets dat ik moet los leren laten,en mij niet verder moet afvragen waarom ik op dat moment die keuze heb gemaakt. Ik besef heel goed de gevolgen van wat ik heb beslist,maar vrees toch dat mijn vragen mij mijn hele leven zullen parten spelen. Anderzijds ben ik opgelucht naar jou toe kleine meid,dat je geen pijn hoeft te lijden, en dat je daar ergens in de hoge wolken veilig bent,en dat je ook heel goed weet dat er iets niet pluis was in je tere lichaampje. Hoe dan ook blijf ik je mama,en zal ik altijd die drang hebben jou te terug te willen. Ik heb mij vandaag ook zo uitgedrukt dat ik mijn verdriet een klein beetje aan de kanten schuif om mijn nieuwe zwangerschap een kans te geven. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik nooit meer huil,of nooit meer aan je denk. Ik voel me nog steeds hel verdrietig als ik terugdenk aan de tijd.. Wat ondertussen al drie maanden geleden is. Als ik het verhaal blijf herhalen aan mensen die het maar half of zelfs niet wisten moet ik echt gaanhuilen,ik hoef het niet eens te forceren,het komt er zo uit! Maar ik kan niet zeggen dat ik mij nog in slaap moet wiegen met tranen langs mijn wangen. Dat deel van mijn fases is voorbij,en gelukkig,want anders was ik op het randje depressief aan het worden,en ik moet nog voor zo veel andere mensen blijven doorgaan. Ik ben weliswaar bang om jou te vergeten,niet jouw naam,niet jouw als mijn kindje want dat vergeet je nooit,maar wel je uitzicht,je geurtje,je te voelen.. elke dag slijt dat meer en meer,,en vergeet ik ook die kleine details aan jouw, die ik altijd zo fris in mijn geheugen had. Het klinkt cru..maar het vervaagt zo snel,en ik houd de gedachten zo heel erg vast, dat ze toch durven wazig te worden. Ik heb je ook maar een paar uur gezien,en mijn leven duurt wel heel wat langer dan dat. Ik bedoel maar..je vergeet ook wel hoe je was als je klein was,dus nu.. vergeet ik ook die keine dingen aan jouw die voor mij o zo kostbaar zijn. Het enige moment zal ik nooit kunnen vergeten,en dat is toen je van mij afscheid nam, en ik van jouw..je laatste schopje.. Doet me nu zelfs huilen..deed me vandaag al eerder op het werk huilen.. En nu..ja hoor ik herinner je voetje in mijn zijde,vijf minuten voor we je op de wereld brachten..het was inmens hard,maar tegelijkertijd ook heel lief van jouw dat je mij een teken gaf,dat je nu zou gaan. Mijn levenslange vraag na de ganse bevalling is nog steeds..waar heb je u krachten verloren in die vijf minuten van de arbeidskamer naar de verloskamer of tijdens mijn contracties... Ik vermoed dat je door de kracht van de persweeën,er niet meer goed was geraakt. Ofwel toen je in onze wereld kwam konden je kleine longetjes deze lucht nog niet aan. ik weet het niet..en zal het ook nooit weten. Maar weet je mijn kleine meid,jij hebt mij in ieder geval iets unieks gegeven, er kunnen er maar weinig mama's vertellen dat zij een mooie engel hierboven hebben die waakt over hun zieletje.. Ik heb die kans nu gekregen,het was een pijnlijke..maar ben dankbaar dat ik jouw mama mocht zijn,en dat je er al dan niet met besef mij toch een geweldig afscheid hebt gegeven en dat kan ik als grote herinnering koesteren. Ik leef heel erg met je mee kleine meid als ik je moet vertellen over de nieuwe baby in mijn buikje,ik probeer zo weinig mogelijk informatie naar jou toe te lossen om je zo weinig mogelijk te kwetsen,helaas maakt ook dit kindje deel uit van jouw en ons leven. En jij moet dit kindje ook een kans geven,meisje.. Wat het ook word.. Het word een broertje of zusje voor jouw wereldje of voor onze wereld. Hoe dan ook zullen wij voor jouw en voor dat kindje zorgen na alles wat we zullen meemaken. Ik blijf hopen op iets goeds..
Ik moet nu denken aan dat liedje.. ik mis je elke dag een beetje meer,t gevoel alleen te zijn,dat doet zo'n zeer... :oops::cry:
zie je wel kleine meid..dat ik me elke dag wel zorgen maak om jouw.. en denk aan wat ik had kunnen doen..
tot morgen meisje slaap lekker en droom zacht xxxx
