Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Deze keer geen grote afstand maar koos voor de 36km. Deze afstand is niet zoals de 60km maar er was toch heel veel variatie in het parcours. Vanuit de voetbalkantine van Zingem ging men via een mooi stukje natuur richting Nederename. Daarna stapte ik verder via een deel van de reytmeersen naar Ename waar men een lus maakte en terug kwam via het bos 't Ename. Daarna ging de tocht verder richting Heurne alweer door een prachtig stukje natuur(Heurnse meersen). Dan restte ons nog een klein stukje tot we terug aankwamen in de voetbalkantine. Geniet even mee van de foto's
De voetbalkantine van Zingem waar de start is
Hier wandelden we door een mooi stukje natuur
Ideaal wandelweer
hier maait men niet!
Op weg naar de Ohiobrug waar we Ann tegen kwamen
Heeft ze iets gezien?
onze rustpost in Nederename
een kasseistrook bewandelen vind ik zalig voor de voeten
Ingang van de reytmeersen
Dit is een heel mooi natuurdomein
zalig om er te wandelen
er grazen hier Galloway runderen
Veel variatie tijdens het taject
terug aan de Ohiobrug
kerk van Ename
Nog een mooi natuurdomein
Enameplein
die zal het niet meer navertellen, jammer
terug de natuur in
zomaar een drankje aangeboden, super
het laatste stukje natuur alvorens men terug aan de startzaal waren
Het blijft een hele mooie tocht. Proficiat aan de club en ook aan de parcourmeester.
Dit keer reed ik richting Gooik om deel te nemen aan de bekende Heidetochten.Het regende al pijpestelen toen ik vertrok vanuit Lauwe. Het beloofde geen aangename dag te zijn. Toen ik aankwam hield het op met regenen en begon direct aan de wandeling. Eventjes kijken naar het parcours waar ze allemaal voorbij kwamen en besloot de 15km te wandelen, daar ik al wat laat was. We waren nog geen 5m onderweg of de sluizen waren opnieuw open. Het bleef maar regenen, echt jammer want we kregen enkele mooie stukjes natuur, maar konden er niet veel van genieten. Eenmaal op de rustpost aangekomen besloten we na een kop koffie dat we gingen overgaan op de 10km daar het niet wilde stoppen met regenen. Toen we terug naar huis reden hield het eventjes op, maar later begon het opnieuw. Zal zeker terug komen om deze tocht in een betere toestand te wandelen.
We reden vandaag naar Brugge. We besloten vroeg te gaan wandelen, daar het terug een warme dag ging worden. Na te hebben ingeschreven, dronk ik nog een kop koffie en begon aan de wandeling. Ik had het al begrepen na 2km, het ging een betontocht worden.Ik heb amper 1 veldwegel gehad net voor de eerste rustpost. Gelukkig deed ik maar 18km. Na de 1° rust stapte ik een stukje door om er niet veel over te piekeren. Hier en daar was de bepijling slordig.Dit is een tocht om vlug te vergeten. Hier zien ze mij niet meer.
Beton en asfalt was de leidraad voor deze wandeling
Vandaag gingen we wandelen met onze vrienden uit Moorsele. We reden naar Stekene om daar deel te nemen aan de smokkelaarstocht.De vrouwtjes bleven samen en wij gingen voor de 30km. Had geen goesting vandaag om die 50km te stappen. Het was al vroeg warm en we besloten direct onze tocht te starten. We kregen een heel gevarieerd parcours, enkel de laatste 2km waren saai.
Onze dames slaan een babbeltje
Via een wijk ging men direct naar het Steengelaag
Het Steengelaag is een erkend natuurreservaat in eigendom van de gemeente Stekene.Het beheer werd in 1992 overgedragen aan Natuurpunt Waasland Noord. In de jaren 1800-1900 werd in dit deel van Stekene klei gewonnen. Hierdoor zijn 2 kleiputten ontstaan. Na het stopzetten van de kleiwinning in 1977 heeft de natuur hier de vrije hand gekregen en is er een rijke gevarieerde vegetatie ontstaan. Doorheen het gebied zijn nog altijd sporen te zien van de exploitatie, zoals de aanwezigheid van kleigaggeraar.
Het hooilandje aan de Ijzerhandstraat vertoont in de lente en zomer een weelde aan bloemen. ieder jaar in juli maaien en hooien vrijwilligers dit bloemrijke grasland. De grote vijver, vroeger het waterspaarbekken tijdens de kjleiontginning, is nu een paradijs voor watervogels. Vanuit de vogelkijkhut kun je verschillende soorten eenden, maar ook futen, reigers en aalscholvers bewonderen.
hier het gerestaureerd stationnetje van Stekene
eerste rustpost
veel variatie qua wandelwegen en paden
een eindje langs het water als afkoeling
oppassen voor de netels!!
onze 2°rustpost
mooie zichten
onze 3° rustpost waar , hier moesten we een lus maken.
Dit keer besloot ik een euraudax wandeling te maken te Lokeren. Ik reed met de auto tot aan het station van Lokeren waar de start was.Met een kleine groep vertrokken we voor een wandeling van 50km tot aan het station van Beveren. We wandelden door het centrum van Lokeren en gingen dan richting het bospark, de buylaertmeersen en kwamen zo aan in het molsbroek waar we een wagenrust hadden. Daarna ging men verder door het molsbroek richting Waasmunster en deden de Durmevallei aan. Halverwege de tocht een eindje buiten het centrum van Waasmunster kon men in het Buurthuis een middagmaal bekomen. Daarna ging men door enkele kastelen en de heide om zo St-Niklaas te bereiken.Via Temse ging de tocht verder naar de Haasdonkse bossen met villawijk om tenslotte het station van Beveren te bereiken. Het was een mooie tocht met heel veel groen. Na nog iets te hebben gedronken was het tijd om de trein te nemen naar Lokeren om zo terug huiswaarts te rijden. Geniet even mee
Station van Lokeren
Marc, de organisator en baankapitein met zijn Marijke
op weg naar het centrum van Lokeren
stadsfontein
het stadhuis
over de Durme
de buylaertmeersen
De buylaerts is een unieke brok natuur binnen de bebouwde kern van Lokeren, op een boogscheut wandelen van de Lokerse stadskern.Dit natuurgebied van 20ha is immers gelegen op de linkeroever van de Durme. De meersen langs deze rivier hebben hier grotendeels hun historisch uitzicht behouden met weinig beplantingen in de vlakte, fraaie vochtige hooilanden en daarnaast een aantal rietveldjes.
Van de buylaertmeersen ging de tocht verder via de Durmewijk naar het bospark of verlorenbos.
prachtig om in te wandelen
het kasteel in het bospark
Via dit wandelpad stapten we verder naar het Molsbroeck
hier nog eventjes dit wandelpad volgen
hier kregen we al een zicht op het Molsbroeck
Aangekomen aan de wagenrust
Nu een mooi stuk door het Molsbroeck
Het Molsbroeck is ongeveer 80ha groot en wordt beheerd door vzw Durme. Het Molsbroeck is een moerasgebied met een grote biodiversiteit.
Na het verlaten van dit natuurdomein ging men verder richting Waasmunster via verschillende natuurstukjes.
op weg naar de dijk
onze 2° rust van deze warme dag in Waasmunster
onze sympathieke seingever Lucia
deze naam deed me herinneren aan vroeger
eventjes een zanddreef bewandelen
Het boscomplex de Vaag is 9ha groot en is al jaren gekend als speel- en wandelbos. Het is eigendom van de gemeente Waasmunster en weldra in beheer van Natuurpunt. Het bos ligt tussen de Oudeheerweg - Heide, de E17 en de Baudelodreef. De gemeente kocht een aantal percelen van privé eigenaars zodat het gebied nu volledig van de gemeente is. Het geheel is een combinatie van weiland, loofbos, heide en dennenbos.
een mooi stukje natuur met een pracht van een kasteel
kerk van Waasmunster
we zijn hier niet in Brussel
Nog een van de kastelen van Waasmunster
Aangekomen voor ons middagmaal
Eventjes een villawijk doorkruisen en zijn nu onderweg richting St-Niklaas
Hier eventjes door de Haasdonkse bossen
onze laatste rust
Het laatste stukje natuur vooraleer we het wandelpad nemen naar Beveren station
Onze baankapitein deed nog een woordje van dank aan de deelnemers.
Hele rustige wandeling rond St-Lievens-Houtem. We starten vanuit de ST Michaelkring en gaan samen met het 2°deel van de 7km tot aan de kapel, stappen dan richting Baleibos via de Cotthemroute om zo onze 1° rust te bereiken in Hillegem. Vandaar gaan we dan naar Oombergen via rustige en onverharde paden. Na deze rust gaat het dan terug naar St Lievens Houtem via een groot stuk door het Kottembos. Geniet even mee van de mooie omgeving
Vandaag reed ik naar Berlare, om daar de Donkmerentocht te wandelen.Berlare is een gemeente in oost-Vlaanderen en ligt aan de Benedenschelde. De gemeente bestaat naast Berlare zelf nog uit de deelgemeenten Overmere en Uitbergen. Tussen Overmere en Berlare ligt, gespreid over de drie deelgemeenten, het gehucht Donk. De start was in de festivalhal gelegen aan het Donkmeer. Een hele mooie locatie om te starten. Na de formaliteiten, dronk ik eerst nog een kopje koffie en daarna was ik vertrokken voor een tocht van 30km.
Het te volgen parcours
Zicht op het meer. We gingen richting Alfons Nelepad en de Donklaan voorbij de Scheve villa(niks abnormaals gezien) tot aan de drukke weg. Na deze oversteek ging men via de residentiële Bareldonkwijk.
Na de oversteek ging het richting Bareldonkwijk, de moeite om er eens kennis te maken met kasten van villa's.
Na deze korte kennis waren we vertrokken voor een mooi stuk natuur( Berlare Broek) tot aan de rustpost in Berlare.
Heel veel afwisseling tijdens het stappen.
Genieten van al dat pracht
Via de Kapelletjesroute kwamen we op het Bareldonkpad die we dan een hele poos volgden, tot we terug op de Kapelletjesroute kwamen.
Van het ene stukje naar het ander stukje natuur.
Hier waren we terug op de Kapelletjesroute en die volgden we tot aan de rustpost.
Hier keerde de 12km terug naar Berlare via het Donkmeer en de Eendenkooi.
De St Martinuskerk van Berlare
Eventjes de gemeente dwarsen en we waren terug de natuur in.
We stapten verder richting Hoge Berg, een landduin en daarna door het Berlarebos. Het broekbos is een bosachtige vegetatie op laaggelegen drassig land. Een broekbos kan zowel voorkomen op een laaggelegen gebied dat nat blijft door opwellend grondwater(kwel), als op een langs een rivier of beek laag stuk land dat regelmatig overstroomt en 's winters vaak langere tijd onder water staat.
Mooi om door te wandelen.
Ik ging een kijkje nemen in dit gebouw. Het is een klein museum , uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Onder de titel "Van stadsstront naar zandgrond" is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer - en mesthandel van de 17°eeuw tot ergens in de jaren 30 van vorige eeuw. Je kan het gebouwtje vrij in en uit lopen elke dag van het fiets en wandelseizoen.
Bekend volk
Er was heel veel te zien onderweg dat we onze 2° rustpost voorbij wandelden om ons zinnen verder op deze tot nog toe mooie wandeling te zetten.
hele mooie zichten
paden en onverharde wegen volgden elkaar op
Nu kwam er een stukje beton aan die we volgden tot aan de volgende rust.
Na de laatste rustpost kwam nog een heel mooi stuk natuur aan bod. Via de Oversprong gingen we terug naar de Festivalhal.
Nu gingen we richting Eendenkooi, Donkmeer en Nieuwdonk.
Via enkele vlonderpaden stapten we langs het Donkmeer. Het Donkmeer(bekend als Overmere Donk) is gelegen tussen de dorpen Uitbergen Overmere en Berlare-centrum. Het heeft een wateroppervlakte van ongeveer 86ha en is het 2° grootste meer van Vlaanderen na het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt max. 3,2m. Van het gebied is 30ha beschermd natuurreservaat.
Zicht op het meer
Was het een lekker ijsje?
Hier een zicht op Nieuwdonk. Dit is een recreatie en parkdomein nabij het Donkmeer en ten zuiden van de Eendenkooi.
Mooie zichten op het meer. Wat later kwamen we aan de Eendenkooi.
De Eendenkooi is een dierenpark met allerlei vogels en boerderijdieren aan het Donkmeer, nabij het gehucht Donk. Het is te voet bereikbaar of via overzet vanop de kade aan de Donklaan.
De Eendenkooi ligt in een water- en bosrijk gebied. Vroeger werden er door middel van een eendenkooi wilde eenden gevangen. Sinds 1961 is het een dierenpark en wandeldomein. Sinds 2009 is de eendkooi in haar cultuurhistorische vorm hersteld.
Mooi om in te wandelen
Nog eventjes langs het beeld de turfsteker op het pleintje, om zo via de bekende Donklaan met zijn vele restaurantjes terug aan te komen in de festivalhal.
Vandaag gingen we wandelen in Ieper. De 1° dag van de 100km van Ieper. Vertrek en einde is zoals ieder jaar de Fenix, nabij de vestingen. Ik besloot om samen te wandelen met het vrouwtje.
de startzaal
de gekozen afstand
zicht op de vestingen
Via de wandelbrug over de Kasteelgracht gingen we richting Menenpoort
Sedert 1928 vindt hier elke avond de Last Post plaats. Elke avond stipt om 20u klinken de klaroenen er als eerbetoon aan alle gesneuvelde soldaten tijdens WO I. Vandaag is dit trouwens een ceremonie die in het teken staat van de 100km . Ook vele Duitse en Britse soldaten wandelen immers mee. Vanavond zal het al voor de 28.852° keer zijn dat de Last Post wordt geblazen.
Na de Menenpoort wandelen we door het Hoornwerkpark, een stukje groen vlakbij het centrum van Ieper.
Via Zillebekevijver komen we op de meer bekende landelijke wegen. De Zillebekevijver is 28ha groot en ligt net ten Westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13°eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo 5 vijvers vermeld, waaraan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de Zillebekevijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog de Dikkebus- en Bellewaardevijver bewaard gebleven. Tijdens de WO I lag de vijver vlak tegen de frontlijn van de Ieperboog. Tegenwoordig dient de vijver voor productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie.
mooi zicht op de vijver
Na het verlaten van Zillebekebekervijvergingen we verder via Maple Copse Cemetery, waar we een korte pauze hadden.
Hier kreeg de wandelaar een gratis drankje aangeboden door de plaatselijke organisatie.
Maple Copse Cemetery Zillebekedorp en het grootste gedeelte van de gemeente waren in Britse handen gedurende het grootste deel van de oorlog. Het aantal begraafplaatsen in deze omgeving tonen de hevige gevechten aan, zelfs in tijden van gewone loopgravenoorlog. Maple Copse was de naam die het leger gegeven had aan een kleine aanplanting op zo'n 900m ten oosten van het dorp en juist ten Westen van Sanctuary Woord. De plaats werd gebruikt door Advanced Dressing Stations. Er werden bijzettingen verricht voor en na de gevechten van de slag om Mount Sorrel(1916). Tijdens die slag en later werden de sporen van de meeste graven uitgewist.De begraafplaats ten noorden van het bosje was gekend tijdens de oorlog, maar van de 256 oorspronkelijke doden konden er na de oorlog slechts 26 gelocaliseerd worden. Er worden nu 308 doden heracht. Van dit aantal zijn er ruim 50 niet-geïdentificeerden en 230 doden worden herdacht met special memorials. De begraafplaats heeft een oppervlakte van 4856m² en is omgeven door een muur van natuursteen.
Vandaar gingen we via rustige wandelwegen naar een mooi stukje natuur richting Gasthuisbossen.
De Gasthuisbossen zijn een provinciaal domein, de bossen bestaan uit een aantal bosdomeinen ten zuidoosten van de stad Ieper. Ze liggen op de heuvelkam van de Ieperboog, op de waterscheidingslijn van de Ijzer en de Leie. De totale oppervlakte is meer dan 20ha.
Na verkenning door de bossen waren we aangekomen in Zillebeke voor een centrale rust in de chirolokalen.Na deze rust trokken we terug richting Ieper, nu ging men langs de andere kant van de vijver.
Zillebeke kerk
de andere zijde van de vijver
Nu nog een stukje door de "Verdronken Weide".
De Verdronken Weide een open en moerassig gebied met een grote vijver, aan de voet van de historische vestingsmuren van Ieper, vlakbij de Rijselpoort en de Kasteelgracht. Dit prachtige gebied met een totale oppervlakte van 36ha is een heus vogelpretpark. Met een ruime waaier aan broed-, foerageer-en rustplaatsen kan hun geluk niet op.Vanop de vestingen krijg je een heel prachtig uitzicht over dit domein. Ooit was dit in de 13°eeuw de St Michielsparochie en kent dus een grote historische waarde. Heel veel opgravingen kun je bezichtigen in het Merghelynck museum. De Franse ingenieur Vauban liet dit gebied onder water zetten en kreeg hierdoor een verdedingsfunctie. Zo konden vijanden nooit vanuit het zuiden aanvallen. De Verdronken Weide bezit een rijke variatie aan biotopen; het diepe water, de ondiepe, regelmatig droogvallende oevers, de rietgordels, de wilgenoevers, zowel natte als droge graslanden met poelen en sloten. Aan de rand van de plas groeien vooral riet en lisdodde, maar ook de zeldzame mattenbies. De Verdronken Weide is ook een ideaal jachtterrein voor vleermuizen. Uitschieter is hier de meervleermuis, die uitsluitend boven open water op insecten jaagt.
de laatste km van deze tocht , nog enkele paadjes en zijn zo terug aan het beginpunt van deze mooie tocht.
Zondag, Moederdag, na een heerlijk ontbijt vertrokken wij richting Heestert. Startzaal Malpertus was de uitvalbasis voor deze wandeling. Urbain en Frieda waren ook aanwezig en de heren gingen samen stappen en lieten de vrouwtjes alleen wandelen.
Eens vertrokken stapten wij langs het RVT Maria love(opgericht in 1891 door de Congregatie Zusters OLV van 7 weeën van Ruiselede).
Vandaar ging het richting wijk De Vlaeminck.
En verder via een grindweg naar de oude spoorwegbedding.
We volgden een deel van de Orveyt wandelroute. De Orveytroute in en rond Zwevegem is amper 7km lang, maar geeft een goed beeld van het industrieel erfgoed in de streek. Ze loopt langs de ex-electriciteitscentrale Transfo, via het natuurgebied langs de oude spoorweg tot bij het kanaal Bossuit - Kortrijk.
Over een vernieuw stationsplein kwamen we in een mooi stukje natuur, de oude spoorweg Kortrijk - Ronse. Een deel van de voormalige spoorwegbedding is nu ingericht als een fiets - wandelverbinding tussen Kortrijk en Zwevegem.
Zicht op Ruien
Hier de Keiberg, het hoogste punt van Heestert.
We stappen de Knokkebrug over om na 6.5km aan te komen aan onze 1° rustpost, de refter van de sigarenfabriek van Firma Cortes.
Na iets te hebben gedronken, stapten we in een mooie dreef tussen de soms modderachtige velden.
Nu wandelden we verder richting Molen Ter Claere.
Af en toe wat modderige wegels.
Prachtige panoramische uitzichten.
Molen Ter Claere is een grondzeiler, gelegen op het grondgebied St Denijs. De molen is in 1923 gebouwd op de plaats waar al in 1415 een korenmolen stond. Eerdere molens zijn verloren gegaan; de voorganger werd tijdens WO I als uitkijkpost gebruikt en in 1918 door de terugtrekkende Duitse troepen opgeblazen. De molen werd in 1923 herbouwd; vanaf 1944 dreef een electromotor die in een apart gebouw was opgesteld de stenen aan bij windstilte. In 1950 verwoestte een brand het binnenwerk. Bij herstelwerkzaamheden in 1951 is de molen Ter Claere verhoogd tot zijn huidige hoogte en enkele jaren later werden de roeden half-verdekkerd. De molen is uitgerust met een drie maalkoppels en een graanreiniger. Ter Claere is sinds 1944 een beschermd monument.
Nog een zicht op de molen
Glooiende stapwegels en een deeltje van de Driemolens fietsroute te hebben gevolgd kwamen we na ongeveer 13km aan bij onze 2° rustpost in een loods van een plaatselijke landbouwer.
Na deze stop stapten we verder richting Land van Mortagne, afgewisseld met rustige wegen en veldwegels.
We gingen door het Mortagnebos en kregen daar het gezelschap van de grootste afstanden en gingen samen via het St-Pietersbrugje naar onze volgende rustpost.
Heel rustig en aangenaam om te wandelen op een zonnige lentedag.
Eénmaal het brugje over, via enkele wegeltjes en de Olieberg kwamen we aan onze laatste rustpost "Den Tap" in Moen.
Na deze controle, nog eventjes de dorpskern dwarsen en gingen terug richting Heestert via veld en stapwegels tot aan de startzaal.
De laatste kilometer alvorens we terug in de zaal waren.
De glunderende 7mijl stappers uit Moorsele, Frieda en Urbain. Het was een hele mooie wandeling en het weer was heel goed.
Vroeg uit de veren, want ik vertrok met Doortje naar het verre Limburg om daar een wandeling te maken bij onze vrienden van wandelclub de Bosdravers uit Eksel. Eenmaal aangekomen aan de startzaal in het Don Bosco instituut te Hechtel, deden we eerst het nodige (inschrijven en iets drinken).We begonnen dan aan onze tocht, eenmaal buiten de school ging het direct richting bossen, en ze hebben daar heel veel bos.Het was een verkenning rondom Hechtel , met zijn bekende bossen en het militair domein. Een hele rustige en aangename wandeling.
onze wandelvrienden uit Lommel Irene en Jean
startzaal in het Don Bosco instituut
op weg naar de bossen
eventjes een goeie dag zeggen
mag ook eens op de foto staan met Jean
onze centrale rustpost
en dan opnieuw in de bossen
hier op verkenning in het militair domein
Doortje voor de lens
op de zandvlakte in het militair domein
hier en daar een klimmetje
en een afdaling
Laatste blik op dit stuk natuur vooraleer we terug aan de startzaal aankwamen. Een hele rustige en aangename natuurwandeling.
Vandaag ging ik wandelen in Huizingen. De wandelclub St-Pieters Leeuw beloofde ons een hele mooie tocht. De start lag niet ver van de kerk en het domein. Volgens de beschrijving van het parcours gingen alle afstanden meteen door het domein. Na de gebruikelijke formaliteiten, begon ik aan de tocht van 30km. Er was controle aan de ingang van het domein, iedere wandelaar moest zijn controlekaart tonen. Dit vond ik heel positief daar er sommige wandelaars geen kaartje kopen en die hadden dan pech. Het domein gekend met zijn kasteel en de prachtige bloemenperken.
de kerk van Huizingen
Meteen het domein in.
zicht op het kasteel
mooie bloemenperken
Hier was het : de ogen de kost geven en de bloemgeur opsnuiven en prachtige plaatjes schieten
Men kan hier uren in wandelen zonder zich te vervelen.
Eenmaal uit het domein was ik weg voor een paar stevige klimmetjes. Geniet mee van al dat moois
onze 1°rust in de voetbalkantine van Alsemberg.
Kerk van Beersel, nu gingen we richting Dworp via Braine Alleud, via mooie wegels, stukjes natuur, op en neer.
Aangekomen in Dworp waar de grootste afstanden een lus maakten door het mooie Hallerbos.
Ik stapte verder , door het bos, langs mooie bloemenperken, opnieuw door het bos met blauwe hyacinten en terug op en neer. Gewoon genieten.
Terug aangekomen aan de startzaal. Het was een hele mooie tocht met enorm veel variatie. Zeker een aanrader.
We starten vanuit het zaaltje Della Faille voor een tocht van 30km. We gingen meteen de Kasteeldreef in en waren vertrokken voor een tijdje in de natuur via het 44ha prachtig Lozerbos. Een groot deel daarvan behoort nog steeds tot de familie Della Faille - d'Huysse. Eenmaal uit dit domein kregen we afwisselend oude kerk en boerenwegels.
op weg naar lozerbos
mooi om in te wandelen
heel rustig
Na het bos was het de beurt aan de kerkwegels
In de kantine van VK Lindenhoek was de rustpost. Na de rust kregen de wandelaars een hele tijd beton onder de voeten geschoven.We gingen richting Ouwegem naar onze volgende rustpost in de Griffel.
Nu en dan kregen we een kasseistrook ter aflossing van het beton die we al een tijdje volgden.
Na de rust in Ouwegem begon ik aan de lus van 10km die ons richting Mullem stuurde. We kregen terug mooie kerk en boerewegels en een prachtig zicht op de idyllische dorpjes zoals Mullem en Huise.
Hier terug een kasseistrook
Een eerste verwijzing naar het bestaan van de watermolen van Mullem gaar terug tot de 13°eeuw. Hij behoorde tot de heerlijkheid van Mullem tot de 18°eeuw. In de 19°eeuw vond men dat de watermolen geen voldoende rendement had en in 1840 plaatste men een stoommachine. Vanaf dat ogenblik werd de molen omschreven als een "wateroliemolen met stoom". De activiteit bestond dan in het malen van graan maar ook van lijnzaad.
In 1891 wordt de stoommachine verkocht waardoor de watermolen uitsluitend graanmolen werd. In 1895 plaatste men echter opnieuw een stoommachine en de inrichting werd bijgevolg vanaf dan ingeschreven als koren en lijnkoekwaterstoommolen. In 1954 werd het binnenwerk van de oude watermolen gesloopt. Enkel het waterrad en een deel van het sluiswerk bleven over.
Katrientje was ook van de partij.
We kregen een resem mooie wegels te verwerken en kwamen zo stilaan in de dorpskern van Mullem.
Dorpskern van Mullem. mullem is een dorp in oost-Vlaanderen en een deelgemeente van stad oudenaarde. Tot 1977 een zelfstandige gemeente van ongeveer 500 inwoners.
De oorspronkelijke romaanse Sint Hilariuskerk met gotische gedeelten bevindt zich te midden van het kerkhof, de vierkante toren is opgetrokken in Doornikse hardsteen.
Het dorp is afgelegen van elke grote verkeersader en heeft daardoor een zeer rustig karakter. Omwille daarvan heeft het vooral in de weekends een enorme aantrekkingskracht, vooral stadsmensen bevolken dan de aanwezige restaurants.
Na het verlaten vanMullem ging men terug richting Ouwegem via kleine paden.
Na het volgen van deze brede landweg kwam men terug aan de Griffel voor de 2°maal.
Na iets te hebben gegeten en gedronken ging ik terug naar Lozer via Huise.
De Huisekoutermolen is een houten standerdmolen . Oorspronkelijk stond deze molen in Waregem en was daar als Hoogmolen bekend, al zeker sinds 1512. De molen functioneerde tot 1948, en verhuisde in de jaren 1972-1975 naar een plek in Huise waar vroeger een stenen grondzeiler stond, cnuddes molen, die in 1851 afbrandde. In 2001 bemerkte men te grote torsie bij het draaien en legde men de activiteiten stil. De wind rukte een molenwiek af waardoor de eigenaar het volledige wieknkruis in mei 2007 verwijderde. restauratie is anno 2010-2011 voorzien. Het terrein maakt deel uit van een heuvelkam tussen Schelde- en Leievallei. De molen heeft een open voet en staat op teerlingen.
hier een geklasserd kasseienstrook.
Het laaste stuk van de wandeling gingen de wandelaars door het kasteel van Lozer.
Hier aan de ingang van het Kasteel
Het Kasteel della Faille, ook wel het Kasteel van Lozer of van Huise genoemd. Het Kasteel is onstaan uit een oude nederzetting die reeds van Frankische oorsprong zou zijn. In de 17° eeuw kwam het in handen van de familie della Faille. Het werd in de volgende eeuwen enkele malen aangepast tot zijn huidig uitzicht. Ook het kasteel, het kasteelpark en een bijhorend neerhof zijn beschermd als monument.
zicht op het mooie kasteel
mooi park rondom het kasteel
Na deze doortocht door dit prachtig domein zat de wandeling voor vandaag erop.
Onder een mooie blauwe hemel reed ik naar Belsele om te wandelen in groepsverband met Euraudax België. Start vanuit het café Locomotief aan het station van Sinaai, gingen we het 1° gedeelte richting Waasmunster via het oud vliegveld, de bossen en wegels langs de E17 tot aan de 1° wagenrust. Daarna stapten we verder naar Belsele via wandelpaden naar het centrum en de bossen op de kouter tot aan het Dorpsplein te Belsele waar we een caférust hadden. Via landelijke wegels van Sinaai wandelden we terug naar de startplaats.
de inrichter Marc met vrouw Marijke aan de inschrijvingstafel
klaar voor onze wandeling
mooie stukjes natuur kregen we voorgeschoteld
aangename dreven om in te wandelen
hier kregen we een woordje uitleg van onze baankapitein
dit is het domein van de familie Beaulieu
Was vandaag van dienst als laatste man en vriend Jean uit Lommel
Vandaag gingen we met de wandelclub naar Ghyvelde in Noord Frankrijk, net over de grens. In de ruime startplaats "Salle des Fetes"kon men kiezen uit 7 verschillende afstanden.Reeds vanaf de start was er al een splitsing. Wij wandelden eerst door de villawijk, de grootste afstanden gingen via de "lac des moëres" en het Ringsloot, om verder de wandelwegen van de Fossielen duinen, met de Lac Mahieu te bereiken. Wij gingen via een klein deeltje van de Fossiele duinen richting Bray-Dunes om zo naar de rustpost te wandelen in Ghyvelde.
zicht vanaf de startplaats op de kerk van Ghyvelde
Hier een deeltje van de "Dune Fossile" een mooi stukje natuur
de voorzitter en onze 2°parcoursmeester
het was bewolkt weer
heel aangenaam om te wandelen
er was heel veel afwisseling in het parcours, we kregen duinen, verharde en onverharde paden die elkaar snel opvolgden.
hier volgden we een eindje de Veurnevaart
zicht op Bray-Dunes
oude spoorweg
hier terug door de duinen
De gemeentelijke camping als rustpost.
Daarna stapten we langs de zeedijk richting Zuydcoote.
mooie gevels
gedenkplaat van gesneuvelde soldaten
Op weg naar ons volgende stuk natuur die ons naar Zuydcoote bracht. Geniet even van de pracht van dit natuurreservaat.
onze voorzitter had dorst.
van het ene natuurreservaat in het andere.
Na deze afdaling kwamen we aan onze 2°rustpost van deze trip in de sporthal van Zuydcoote
Hier maakten de grootste afstanden een mooie lus
Na de rustpost ging het terug richting Ghyvelde via de polders, de Sentier Dubois en Bois Debuyne tot aan de statplaats.
Het stationsgebouw van Zuydcoote
de plaatselijke school
de bibliotheek
het stadshuis
een laatste blik op Zuydcoote
koolzaad
de zon kwam er door en vlug even op de foto
hier en daar nog enkele bunkers te bewonderen
Terug in de startzaal en fier toonde de voorzitter onze behaalde trofee. Het was een unieke wandeltocht, iedere wandelaar kon volop genieten van een zeer gevarieerd parcours met zowel mooie villawijken, zeezicht, duin- en polderlandschappen.
Vandaag ging ik wandelen in Geraardsbergen, nl de mattentaarttocht. Ik vertrok uit het Kon.Atheneum, kreeg een halve taart mee en begon aan mijn tocht. We werden direct de natuur ingestuurd en konden al genieten.
de start vanuit het Kon.Atheneum
We volgden een eindje de Dender
Hier kreeg de wandelaar een bekertje verse karnemelk aangeboden door de organiserende club. Nadien ging men richting Moerbeke via het Moerebekebos en tal van doorsteekjes
de boshyacinten stonden al in lichte bloei
Het was genieten van deze pracht
Eventjes het bos uit, en gingen verder richting 2Akren en het natuurgebied de Rietbeemd.
Een van de vele mooie doorsteekjes
De Rietbeemd is een natuurgebied in de Dendervallei aan de rand van de Vlaamse Ardennen in het zuiden van de provincie Oost Vlaanderen. Het natuurgebied ligt op het grondgebied van de stad Geraardsbergen en loopt over de taalgrens in Wallonië door als natuurreservaat Les Prés Rosières in Lessen(deelgemeente 2Acren) Het 80ha grote reservaat werd gesticht in 1987 en bestrijkt het gebouwvrije deel van de Marke. Het is erkend als Europees Natura 2000-gebied en maakt deel uit van het Vlaams Ecologisch Netwerk.
mooie zichten
Het was genieten van de wandeling, het weer was voorlopig heel goed.
Hier waren we aangekomen aan onze rustpost in Moerbeke.
Na de rust in Moerbeke ging de tocht verder via Atembeke naar het Raspaillebos tot aan de Bosberg in Galmaarden voor onze volgende rust.
de doorsteekjes stonden centaal in de wandeling
na een kleine doortocht door enkele rustige wegen in dit gehucht kregen we opnieuw mooie wandelpaadjes onder de voeten.
hier via draaihekjes dwars door de weide
terug enkele rustige wegen en dan opnieuw via doorsteekjes stapte ik richting Raspaillebos
Aangekomen aan de ingang van het bos. We gingen er niet direct in wegens te drassige paden in het begin van dit bos. We stapten eventjes aan de rand van het bos en wat verder kwamen we er toch in.
Hier kregen we een heel mooi stuk om in te wandelen.
Het Raspaillebos is een bos en natuurreservaat in de Vlaamse Ardennen in het zuiden van Oost-Vlaanderen. Het bosgebied van 50ha ligt op het grondgebied van de stad Geraardsbergen(deelgemeente Grimminge), vlakbij de provinciegrens met Galmaarden in Vlaams Brabant. Het Raspaillebos ligt op de steile oostelijke flank van de getuigenheuvel Bosberg. Dit beukenbos ligt in het erg reliëfrijke landschap op de grens van de Vlaamse Ardennen met het Pajottenland, met steile valleiwanden, glooiende heuvels en diep ingesneden dalen. Het 50ha grote Raspaillebos behoort samen met het Moerbekebos en het Karkoolbos, tot een 150ha groot bosgebied op de flanken van de Bosberg. Met 107,5 meter is de Bosberg een scheiding tussen de vallei van de Dender van die van haar bijriviertje de Mark.
Een steile kasseihelling snijdt het bos in tweeën en gaat op de top over in een oude Romeinse Heirbaan, gekend als de laatste rechte lijn in de Ronde van Vlaanderen.
Hier op de top van de Bosberg was er een rustpost.
Mooi zicht vanop de Bosberg. Nu wandelde ik terug richting Moerbeke, wederom door leuke wandelpaadjes en een ander deel van het Moerbekebos
terug het bos van Moerbeke in
de boshyacinten fleurden hier en daar de randen op.
hier en daar was het wat drassig op die paadjes
Na het bosavontuur kregen we terug die leuke doorsteekjes afgewisseld met wat rustige wegen.
Kerk van Moerbeke, nog een paar honderd meter en we waren terug aan onze rust voor de 2°maal
Na deze rust in Moerbeke ging ik terug richting Geraardsbergen via enkele mooie wandelpaden
Gelukkig was het weer nog goed
nog enkele wandelpaden volgen alvorens we de stad binnen gingen.
deze brede weg was de intrede tot het stadsgedeelte die we moesten verwerken.
zicht op de kerk van Geraardsbergen
het was er rommelmarkt
via enkele kleine steegjes kwamen we aan bij onze voorlaatste rustpost.
Hier was onze voorlaatste rust van deze tocht. De grootste afstanden gingen nu richting Onkerzele via de fameuze muur van Geraardsbergen.
We begonnen aan onze kasseien tocht
hier begon het echte klimwerk zowel voor fietsers als wandelaars.
zicht vanop de top van de muur
Nog een laatste blik en gingen nu richting Onkerzele voor de laaste rust
Hele mooie zichten
Hier de kerk van Onkerzele. De Sint Maartenskerk uit 1842 werd opgetrokken in vroege neogotiek; het interieur bewaart enkele stukken uit de oude kerk.
Na onze laatste rust ging ik terug richting Geraardsbergen waar onze tocht begon.
Nog wat verharde en onverharde paden te verwerken
Vanaf hier begon het te regenen en er was niks meer te bewonderen tot we aan onze startplaats terug waren. Ik heb er veel van genoten, was een hele mooie tocht.
Vandaag ging ik met een clubgenoot en de vrouwkes naar Baudour om daar de bekende Marche du Printemps te wandelen. We kwamen rond 5u40 aan in het park waar de startplaats was. Er waren al een aantal stappers(bijna allemaal Vlamingen) aanwezig voor de grote afstand. Toen de man met de startkaarten aankwam gingen we ze ophalen, invullen en wegwezen. We vertrokken voor de 50km, er ging hier en daar wat mist en hopelijk is het niet voor de hele tocht.
Nog eventjes de gps juist instellen en we zijn vertrokken.
We starten door het Park van de gemeente om net buiten de dorpskern meteen het bos van Baudour in te stappen.Mooie boswegels laten ons kennis maken met dit mooie stukje natuur.
De eerste kilometers waren al heel goed met hier en daar wat afwisseling van verharde en onverharde paden. Toen we het bos verlieten waren we bijna aan onze eerste rust van de dag in Villerot.
Het kerkje van Villerot
de mist was hardnekkig en de zon kon zich nog niet de bovenhand maken van deze situatie. Van daar ging de tocht verder richting Hautrage via prachtige dreven en enkele rustige wegen.
Hier waren we in het bos van Stambruges
We kregen nu een hele tijd hele mooie bospaden onder de voeten geschoven. Dit was echt fantastisch om hier te wandelen.
Hier verlieten de 25km ons en de grootste afstanden trokken nog een eindje tesamen verder richting Mers de sable.
Hier kregen we nog gezelschap van andere Vlamingen
Hier waren we op weg naar La Mer de sable.
Mooi zicht op La Mer de Sable
Na de rust hier in een boshut, waar we nogmaals gingen komen stapten we nog een eindje in het bos van Stambruges tot we via enkele dreven aan de boorden van het kanaal Ath-Blaton kwamen.
jammer van de mist maar dit kon de pret niet onderdrukken. We kregen waar voor ons geld.
Willy ging voorop
Mooie dreven , de ene na de andere, er was altijd iets te zien
Ondertussen waren we al op het grondgebied Beloeil waar we een rust hadden niet ver van het centrum.
We kwamen het domein binnen langs de achterkant, veel kon men niet zien wegens de mist.
Nog enkele wandelpaden en we waren bij onze middagrust.
Het kasteel van Beloeil
Nu waren we begonnen aan onze terug weg
We volgden eventjes het kanaal en hier en daar kregen we ter afwisseling wat paadjes die evenredig liepen met het kanaal.
hier volgden we het laatste stukje kanaal tot aan onze rust in Ecacheries voor de 2°maal
Zulke rustposten vind men niet in Vlaanderen, dit heeft ook zijn charmes.
Hier het gesloten kerkje van Ecacheries.
Hier waren we terug aan de bossen van Stambruges waar we een heel eind gingen in wandelen terug naar La Mer de Sable.
Mooie zichten, ondertussen was Lora van de partij.
Heerlijk om te wandelen
Terug aan de boshut voor controle(2°maal) en dan kregen we een heel mooi stukje bos aangeboden.
Hier was het op en neer voor een hele tijd.
En ook wat hindernissen onderweg.
Hier moesten we een eindje de weg volgen tot Villerot en vandaar ging het terug de natuur in tot aan onze startplaats.
Terug via mooie dreven en boswegels ging het richting startzaal
Ook enkele drassige paadjes kruisten onze voeten
moerasgebied
Via de kasseien eindigde hier onze mooie tocht, nog een dikke kilometer en het zat erop voor vandaag.
Terug aan de zaal waar het vanmorgen allemaal begon.
Nog een glimp in de zaal, we waren heel tevreden over deze hele mooie tocht. We dronken nog iets en reden met een goed gevoel terug richting Vlaanderen. Deze tocht is de moeite waard en staat terug aangestipt voor volgend jaar.
De Houtlandtocht is een wandelparcours doorheen de Oostkampse parken en de private kasteeldomeinen zoals de Cellen, Erkegem, Gruuthuuse, Nieuwburg,Pecsteen en het kasteel Rooiveld.
Vandaag gingen we een wandeling maken bij onze vrienden uit Moorsele. Vanuit het OC De Stekke gingen we met de grootste afstand richting het vliegveld van Moorsele, vandaar uit stapten we verder via het Zilveren Spoor, waar er een internationaal springconcour bezig was, naar onze eerste rustpost van de dag.
Het OC de Stekke
Wie heeft deze zetel hier gedumpt
Aangekomen aan het vliegveld van Moorsele.Net als de basis van Koksijde is het vliegveld van Moorsele eigendom van het Ministerie van Defensie die het dan ook nog steeds af en toe gebruikt als opleidingscentrum voor de para's, maar huisvest tevens de West-Vlaamse afdeling van het Paracentrum Vlaanderen vzw. Deze gebruiken meestal Cessna Grand Caravan OO-FUS als springtoestel maar je kan er evengoed één van hun andere toestellen aantreffen. Naast de para activiteiten zijn op Moorsele ook tal van ultralichte vliegtuigjes(ULM's) en een handvol toch wel opmerkelijke sport-en old-timers gebaseerd. Het veld heeft één enkele grasbaan van 650m lang en een zeven tal loodsen. Gezien Moorsele militair domein is, is de toegang verboden voor onbevoegden. Aan de achterzijde van het vliegveld bevindt zich tevens een terrein voor telegeleide vliegtuigjes.
zicht op het vliegveld
Zicht op het Zilveren Spoor
Aangekomen aan het Zilveren Spoor waar er een wedstrijd bezig was voor de jeugd
Kostelijke wagens voor die viervoeters
hier wandelden we via het groene lint richting rustpost. het Groene Lint is een heraangelegde groenzone tussen de Overheulestraat en de Ledegemsestraat.
Heulebeek
Aangekomen aan de rustpost. Daarna ging de tocht verder via de Bergelenput richting Gullegem.
zicht vanop de brug over de A19 op de Bergelenput.
Hier kwamen we aan de Bergelenput. De Bergelenput (8ha) ontstond midden de jaren '70 door zandwinning voor de start van de snelweg E403(A17). Toen de graafwerken stopten werd er gestart met het storten van afval. Door ingrijpen van de gemeente, onder druk van de toenmalige plaatselijke natuurvereniging De Distel werd het storten verboden. In 1989 besliste de gemeente Wevelgem om de Bergelenput en enkele omliggende percelen aan te kopen. Intussen is het gemeentelijk gebied een onderdeel geworden van het 50ha groot Domein de Bergelen. Momenteel word het provinciaal natuurgebied de Bergelenput beheerd door NWG De Bergelenput in samenwerking met de provincie West-vlaanderen en de gemeente Wevelgem.
zicht op de vijvers
mooie wandelpaden
zicht op de uitgang
het kruisbeeld
bekende gezichten van Marke
Onze voorzitter ging er vandoor
Aangekomen te Gullegem voor onze 2° rustpost van de dag. Hier moesten we een lus maken.
onze sympathieke Urbain.
hier waren we aan het beeld van de muziekgroep Burleske uit Gullegem en zo kwamen we terug aan het OC in Gullegem voor de 2°maal. Nadien begonnen we aan het laatste deel van deze tocht.
Nu gingen we het andere deel van de Bergelenput binnen.
nieuw aangelegd deel
zicht op de vijvers
nog eventjes het talud omhoog om wat verder het af te dalen. We naderden stilaan het einde
Nu nog een paar honderd meter en deze rustige paastocht is ten einde. Na de afstempeling kreeg iedere wandelaar een bakje verse eieren.
Vandaag reed ik richting Eeklo om daar een mooie wandeling te maken door heen het natuurdomein het Leen.De start was vanuit het cafétaria van het domein. We gingen meteen richting Arboretum waar we versteld stonden van de prachtige bloemen en struiken die er in bloei staan op dit moment van het jaar. Het Arboretum omvat meer dan 7000 soorten houtachtige gewassen en vaste planten. Men kan er alle dagen in wandelen.
op weg naar de startzaal
ingang van het cafétaria
wandelinfo
heel mooi opschrift
Begin van de wandeling, eerst naar het arboretum, kennis making met bepaalde soorten vaste planten.
Ik was meteen verkocht aan de pracht van deze tuin. Geniet mee van de mooie beelden
Van de ene Arboretum naar andere, deze was een stuk kleiner dan de vorige, niettemin was het ook heel mooi om er door te wandelen.
dit was een prachtig stukje om er door te wandelen
Na deze verlieten we het Arboretum en wandelden we het domein "Het Leen" in. Het provinciaal domein "Het Leen" is een 262 ha groot boscomplex en bevindt zich op het grondgebied van de gemeenten Zomergem, Waarschoot en Eeklo. Het is grotendeels bebost met een gemengd loofbos.In het Leen zijn er 36km wandelwegen aanwezig waarvan er de helft verhard zijn. De wandelaar beschikt daarnaast nog over evenveel kms onverharde paden, die er als het regent drassig bijliggen en niet te betreden zijn zonder gummielaarzen. Het voordeel van die verharde wegen is dat ze ideaal zijn voor de rolstoelgebruikers.
Vandaag ging ik wandelen naar Kemmel. Deze streek heeft zijn reputatie van hele mooie wandelingen.Eenmaal aangekomen in het OC De Gaper gingen mijn vrouwke en ik ons inschrijven, dronken eerst nog een koffie en dan gingen we op pad. We volgen de kleinere afstanden tot bij de Letteberg en stoten onverhard door naar de top
de verschillende omlopen van de wandeling
de kerk van Kemmel
een klein stukje asfalt die we onder de voeten kregen alvorens zich een weg te banen naar de heuvels.
Deze fikse opwarmer wordt bekroond door een calvarie. Dalend bemerken we in de flank de ingangen van ondergrondse schuilplaatsen.
Rechts hier beneden zijn de ingangen van de ondergrondse schuilplaatsen(heb geen foto ervan genomen)
We wandelen verder rond de Letteberg, komen bij de Kemmelberg en stijgen langs een als villa vermomd, waterreservoir en pompstation. We laten de top even rechts liggen en vervolgen het pad. Een volgend pad daalt steil af naar de kleinere afstanden tot aan de rust.
Na de rust ging ik verder op stap met Dany. We volgden even de kleinere afstanden richting 'Provinciaal Domein Kemmelberg'. We stellen de Kemmelberg nog wat uit en wandelen verder door het Domein. In 1995 kocht de Provincie 21ha bos, inclusief de Kemmeltop op de noordflank van de Kemmelberg. Hiermee ging het 'Provinciaal Domein Kemmelberg' van start. In 1999 werden er in één klap 25ha op de zuidflank toegevoegd. Regelmatig werden er terreinen en bosjes bijgekocht zodat het domein vandaag 113ha groot is. 5ha van dit gebied worden gebruikt door het Wijngoed Monteberg die er ongeveer 22000 wijnstokken plantte.
nog even een helling bedwingen
mooie zichten
heel rustig om te wandelen
terug dalen
eventjes poseren voor een fotootje
wie we daar hebben, Lieve
zicht op Dranouter
de wijnstokken op de Monteberg
wijdse panorama's over het Heuvelland
Met Dranouter in zicht gaan we naar onze rustpost 'Klakeye'
hier reed een kolonie oude citroens voorbij
hier zicht op de Kemmelberg
zicht op Loker
even genieten van de prachtige zichten
We dalen af in een ander deel van het Domein en wandelen verder rond de Monteberg. Voor ons komt de Kemmelberg in zicht. Deze keer zullen we hem niet ontlopen. Een pad brengt ons een deel hogerop tot bij het Frans massagraf.
Onverhard stijgen we naar het Frans Gedenkteken op de top.
Het monument is een 17m hoge obelisk vervaardigd uit wit cementsteen met het opschrift "Aux soldats Français". Op de sokkel staat het beeld van een vrouwenfiguur, een engel voorstellend met de vleugels gespreid tegen de beide zijden van de zuil. In elk hand houdt zij een lauwerskrans als symbool van de overwinning. Ze staart met een treurende blik naar het slagveld en het Ossuarium.
Een trap brengt ons terug naar beneden waar we de kleinere afstanden vervoegen in hun klim naar de top. We dalen onverhard en vervoegen vervolgens de andere afstanden. Na de rustpost in de ' Linde' maken we nog een ommetje door het Warandepark.
Nog enkele minuten te wandelen en deze mooie tocht zit erop.
Het was een hele mooie tocht met heel veel variatie.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
