Hier de kerk van Zandvoorde. In het zog van de Sint Bartholeumkerk komen we na de rust het dorp terug uit, de wegwijzers geven Gasthuisbossen aan.

We kregen mooie vergezichten





De Gasthuisbossen bestaan uit 8 verschillende domeinen verspreid over Zillebeke, Zandvoorde en Wijtschate. Tijdens de middeleeuwen waren ze eigendom van de Ieperse Godshuizen en Gasthuizen, in feite de voorloper van het huidige OCMW. Eind 1996 werd 200ha bos voor 99 jaar in erfpacht genomen door de provincie, zodat de bossen werden opengesteld voor het publiek. De wandelaars maakten er een hele mooie lus doorheen deze prachtige domeinen.

met een heerlijk winterzonnetje kon de pret niet op.

Af en toe door een weide.

Mooie kleurschakering

Het was genieten.





Terug het dorp in zicht. Na een tweede rust in Zandvoorde stappen we verder langsheen het Zandvoorde Britisch Cemetery, één der zovele Britse militaire begraafplaatsen die de streek rijk is. Een laatste maal genieten we van de pracht van enkele heerlijke zichten op de Leievallei en leiden enkele wegen van het plaatselijke provinciale Kruisekewandelpad de terugweg in.









Hier kregen we nog een versnapering, aangeboden door de Wandelclub uit Wervik.

Een rustige en genietbare wandeling.

Lippensgoed-Bulskampveld is een 232ha groot provinciaal groengebied in Beernem. het domein sluit aan bij een 280ha groot natuurdomein met de vagevuurbossen in beheer van het Vlaams Gewest. het eerste gedeelte was bijna volledig in dit natuurgebied. Onze rustpost was in het pedagogisch instituut ST Amandus.

Beniet mee van de pracht van dit domein.


























Het Psychiatrisch Centrum St Amandus bestaat yuit een psychiatrisch ziekenhuis en een psychiatrisch verzorgingstehuis (PVT). De PVT heeft een campus in Beernem en een campus in Torhout.
Hier in deze feestzaal was onze rustpost. De grootste afstand maakte hier een pracht van een lus van 8km.


Hier gingen we naar een stukje privédomein om dan aan te komen aan de Vagevuurbossen.



Na de grote weg te hebben gedwarst waren we aangekomen aan de ingang van de Vagevuurbossen.

Het domein Vagevuurbossen is maar liefst 220ha groot. Dit groene zuurstoftapijt strekt zich uit over de gemeenten Beernem en Wingene en maakt deel uit van het grotere landschapspark Bulskampveld. In tegenstelling tot wat de ietwat onheilspellende naam laat vermoeden, is dit bosdomein een waar aards paradijs voor fauna en flora. Je kan er gemakkelijk op verkenning met de geliefde Wildenburgwandelroute.

Ook hier is het heel aangenaam om te wandelen. Heel rustig was het , hoorde zelf geen vogeltje fluiten.

Geniet even mee van al dat pracht.













Terug van die mooie lus, eerst nog wat drinken alvorens we verder gingen.
Hier waren we op de terugweg, door het andere gedeelte van het Bulskampveld. Na een tijdje kregen we enkele mooie dreven, ook kregen we de luxueuze villa's te zien. Jammer dat ze dan heel wat bomen moeten kappen voor die huizen.

We naderden stilaan het einde, de laatste dreef alvorens we terug aan de zaal waren. Het was een pracht van een wandeling, de wandelaar kreeg heel wat natuur te zien.

Dit was de startzaal van deze wandeling. De Vier Notelaars zijn een bezigheidstehuis (tehuis voor niet werkenden) voor 31 volwassen mannen en vrouwen met een matige tot ernstige verstandelijke beperking, erkend door het 'Vlaams Fonds voor Sociale Integratie van personen met een handicap'. De Vier Notelaars bieden een permanente opvang op medisch,paramedisch,orthoagogisch en sociaal vlak aan mensen die zich niet op eigen krachten in het maatschappelijk leven kunnen bewegen.



Het parcours was heel gevarieerd











Je zou het niet kunnen geloven dat we maar een 10km van de stad Antwerpen verwijderd zijn.

Jammer dat het weer heel wispelturig was.



Hie kwamen we aan onze eerste rustpost aan. Daarna stapten we via mooie dreven en langs het centrum naar het kasteel van Schoten.





Zicht op de kerk van Schoten.




Het kasteel van Schoten. Het kasteel  bezit een tamelijk opvallende gelijkenis met het kleinere kasteel van Breda. De heerlijkheid  Breda stond eertijds(1167-1268) onder gezag van de Heren van Schoten(de vlaggen van Schoten en Breda zijn identiek). Toch is er van een relatie tussen beide kastelen niets bekend.









Hier was het rustig wandelen in het park.





Prachtig zicht op het Kasteel.

Er zaten wel wat koi's in die vijver.





Heerlijk stappen door het bladerendek.




Ook heel veel hoogstammen

We kregen op regelmatige tijdstippen een bui over ons heen.











Na de mooie passage door dit natuurgebied gingen we nu richting Eco tuin.





Een 6000m² groot samentuincomplex met een boomgaard, 46 moestuinpercelen, een kruidentuin, twee gezamenlijke compostpercelen en een schooltuintje. Deze tuin ligt op een vruchtbare zand -leemgrond aan het uiteinde van de Schijnvallei. Er is veel aandacht voor bijen: 2 bijenkasten zorgen voor honing(op biodynamische wijze te verkrijgen). Bloemen, bijenhotels en vogelhuisjes zorgen voor een evenwicht. Een takkenwal omzoomt een grote boomgaard met schapen die het gras kort houden.







Na een tijdje bereikten we opnieuw de startzaal.

Eenmaal in de zaal werd er nog wat nagepraat over deze mooie wandeling.

Het te volgen traject.

Afstandstabel. Deze tocht was iets langer dan de werkelijke afstand.

De mooie startzaal

Links van ons ligt het station van Luttre. Het is een belangrijk IC station op de lijn Charleroi - Brussel - Antwerpen.

Hier onder de spoorweg gingen we richting Luttre.

Hier zien we het kanaal Brussel - Charleroi.

De 1° rust was na 3km , dit was een beetje te vroeg om er halt te houden, kaart stempelen en wegwezen. Daarna het het richting Viesville.

Via landelijke en mooie veldwegels stapten we beetje bij beetje naar Viesville.





Een bijna 3km lange veldweg loodste ons tot aan de volgende rustpost.

Dit kregen we ook af en toe.

Nog enkele doorsteekjes en wat groen kwamen we aan in het Polyvalent zaaltje van Viesville.





Hier zijn we dan aangekomen in de polyvalent zaaltje van Viesville. Na wat te hebben gedronken moesten we hier een mooie lus maken.



We doorkruisten het Bois des Manants.


Het Bois des Manants is een bosgebied ten Noordwesten van Gosselies. Het bos is gelegen aan weerskanten van de A15/E42 autosnelweg en ten oosten van het kanaal Charleroi-Brussel.







Eenmaal het bos uit kwamen aan het kanaal, die we een tijdje volgden tot aan de sluis.





Aan de sluis keerden we terug via  het domein réserve naturelle de Viesville.



Dit is een mooi stukje natuur met enkele kuitenbijters .



na dit domein te hebben verlaten gingen we terug naar ons zaaltje voor de 2° keer.



Na te hebben gegeten en gedronken begonnen we aan het volgende gedeelte.

Hier kwamen we aan de andere kant van de sluis die we neerdaalden en zochten dan opnieuw het groen op om deze tocht verder te zetten.


Hier kregen we terug een mooi stuk natuur voorgeschoteld.



Er waren ook enkele pittige klimmetjes.



Hup ,Doortje doe zo voort.

Na het domein volgden er nog een paar mooie veldwegels. Ondertussen kwamen er wat wolken opzetten.





Deze wegel leidde ons tot de laatste rustpost.

Van hieruit nog zo'n 5km te wandelen alvorens men terug aan de startzaal aan kwam.

Na het vertrek aan de laatste rustpost kregen we opeens een korte maar ferme hagelbui over ons, gevolgd door een regenbui.



Eenmaal op deze veldwegel was alles voorbij. Ook deze wegel was lang genoeg.



Hier en daar stond er over de gehele breedte water vanwege de regen buien.



Naar het einde toe moesten we nog een veldwegel volgen via het voetbalveld.

Hier zijn we dan terug waar we vanmorgen hadden gestart. Terug een mooie en rustige wandeling gehad.

Buurthuis De Locht

We begonnen met het eerste gedeelte van deze wandeling, eerst het landelijke, daarna de bosrijke omgeving.



het was heel gevarieerd, in het begin heel veel veldwegels tot de splitsing, daarna kwam het bos .









Na de splitsing kregen we het bos. Het was heel rustig om er te wandelen.

geniet maar mee.









Weinig mensen te zien op de wandeling










Hier gingen we naar de uitgang van het bos en een eindje verder <waren we terug aan het buurthuis. Ondertussen waren onze vrienden uit de Lommel aangekomen.

het 2°gedeelte stapte men door het Pijnven. Dit domein is meer dan 2000ha groot om er te wandelen.

Hier is het één en al prachtig



Hier sta ik onder een hoogspanningsmast

Tijdloos



Hier met onze vrienden uit Lommel.

Jammer , aan alles komt er een einde. We hebben er genoten van de rust en de stilte en ook van de natuur. Daarna zijn we nog even mee geweest met onze vrienden vooraleer we huiswaarts keerden.

Zillebekevijver is 28ha groot en ligt net ten westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13°eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo vijf vijvers vermeld, waarvan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de vijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog Dikkebusvijver en Bellewaardevijver bewaard gebleven. tegenwoordig dient de vijver voor productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie.





Mooie zonsopgang



regelmatig kregen we infoborden met de uitleg.



Van de vijver stapten we verder richting Verdronken Weide.

De Verdronken Weide ligt aan de zuidelijke stadsrand. Dit laaggelegen, open en natte gebied, heeft een hele geschiedenis achter de rug. Eerst was het een ondoordringbaar moerasgebied waar heel wat beekjes in samenvloeiden. Samen vormden  die uiteindelijk de Ieperlee. Van 1200 tot 1383 woonden er veel mensen die er tussen de sloten en de beken hun huizen bouwden. Het waren vooral ambachtslui die zich hier vestigden. Zo ontstond de Sint-Michielsparochie. In 1383 werd deze belangrijke wijk van de stad verlaten en platgebrand net voor het voor het Beleg van Ieper. Achteraf werd ze niet meer terug opgebouwd.

Vauban zette het gebied onder water door sluizen voor de Ieperlee te plaatsen. Legers die Ieper wilden aanvallen, konden de stad nooit vanuit het zuiden naderen.

Vanaf 1992 werd de Verdronken Weide als wachtbekken ingericht. Het overtollige water kon er een tijdje rusten vooraleer het naar de Ijzer en de zee vloeide. Samen met het water uit de Dikkebus- en Zillebekevijver is de voorraad nu voldoende groot om er het gehele jaar door drinkwater uit te filteren voor de Ieperlingen.

Na de doortocht door de Verdronken Weide zijn we tezrug aan gekomen aan de andere kant van Zillebekevijver. Het pad langs de vijver bracht ons terug tot aan het OC, waar we onze eerste stop hebben.




Na iets te hebben gedronken begonnen we aan het 2°gedeelte waar we in de Palingbeek een stop hebben.

Voor de 2°maal verlieten we het OC, nu gingen we naar links, waar we via een mooi pad de dorpskern verlieten.



Zicht op de dorpskern

Via het Zwarte  Leen gaan we richting de Gasthuisbossen.

De Gasthuisbossen zijn een provinciaal domein, deze bossen bestaan uit een aantal bosdomeinen ten zuidoosten van de stad Ieper. Ze liggen op de heuvelkam van de Ieperboog, op de waterscheidingslijn van de Ijzer en de Leie. De totale oppervlakte is meer dan 200ha. De Gasthuisbossen zijn Europees beschermd.

Heel rustig om er door te wandelen.

Via deze bossen gingen we nu naar de Hill60.

Hill60 is een heuvel even buiten het dorp Zillebeke, waar fel werd gestreden tijdens de eerste WO. De heuvel is ca 60m hoog en 230m lang. Eigenlijk is deze heuvel opgebouwd uit de grond die vrijkwam bij aanleg van de spoorweg.

Hier een monument

Na het verlaten van de Hill60 stapten we verder richting de Palingbeek.


De Palingbeek is een natuurgebied en West Vlaams Provinciaal  Domein in Zillebeke. Het is meer dan 230ha groot en ligt een paar kilometer ten zuiden van het dorpscentrum, op grens met Voormezele en Hollebeke. Het domein ligt rond het oude kanaal Ieper - Komen. Ook dit domein is Europees beschermd.



Al en één pracht in de herfst.



Ook hier wat infoborden over het verleden.





Nu zijn we op weg naar de laatste halte, een ruststop op de kinderijboerderij.







Na deze rust gaan we terug naar onze startzaal via een ander deel van de Palingbeek.



Het was echt genieten bij zo'n goed herfstweer.







We kwamen ook enkele soldaten kerkhoven tegen.





en ook deze grazers.









Eenmaal uit het domein kregen we nog enkele autoarme wegen voorgeschoteld. Hier moesten de koeien nog over de straat om de weide te bereiken.



We waren al heel dicht bij de dorpskern aangekomen.

Het laatste pad loodste ons naar de zaal.

De Sint Catharinakerk. De voormalige kerk stamde uit de 12°eeuw; tijdens de 14°eeuw verbouwd tot een gotische kerk. In 1578 tijdens de tweede beeldstorm platgebrand; heropgebouwd in de 16°eeuw. De toren werd gerestaureerd in 1910. De kerk werd volledig vernield tijdens de oorlog 1914-1914. Neogotische hallekerk grosso modo naar vooroorlogs uitzicht werderopgebouwd in 1923. Het was een hele mooie tocht rond de groene long rond Ieper.