Beton en asfalt was de leidraad voor deze wandeling




enkele kilometers langs het water




deze asfaltweg volgen tot aan onze rustpost
















hier het begin van onze enige veldweg(200m)












Meetkerke


Nu deze weg volgen richting Zuienkerke










Via een voetgangersbrug de snelweg over















Nog een kleine kilometer en deze tocht zit erop.

Onze dames slaan een babbeltje


Via een wijk ging men direct naar het Steengelaag


Het Steengelaag is een erkend natuurreservaat in eigendom van de gemeente Stekene.Het beheer werd in 1992 overgedragen aan Natuurpunt Waasland Noord. In de jaren 1800-1900 werd in dit deel van Stekene klei gewonnen. Hierdoor zijn 2 kleiputten ontstaan. Na het stopzetten van de kleiwinning in 1977 heeft de natuur hier de vrije hand gekregen en is er een rijke gevarieerde vegetatie ontstaan. Doorheen het gebied zijn nog altijd sporen te zien van de exploitatie, zoals de aanwezigheid van kleigaggeraar.






Het hooilandje aan de Ijzerhandstraat vertoont in de lente en zomer een weelde aan bloemen. ieder jaar in juli maaien en hooien vrijwilligers dit bloemrijke grasland. De grote vijver, vroeger het waterspaarbekken tijdens de kjleiontginning, is nu een paradijs voor watervogels. Vanuit de vogelkijkhut kun je verschillende soorten eenden, maar ook futen, reigers en aalscholvers bewonderen.








hier het gerestaureerd stationnetje van Stekene






eerste rustpost




veel variatie qua wandelwegen en paden


een eindje langs het water als afkoeling
















oppassen voor de netels!!














onze 2°rustpost










mooie zichten


























onze 3° rustpost waar , hier moesten we een lus maken.


















het paardje had honger.




eventjes lachen voor de foto

Station van Lokeren


Marc, de organisator en baankapitein met zijn Marijke


op weg naar het centrum van Lokeren






stadsfontein




het stadhuis








over de Durme






de buylaertmeersen


De buylaerts is een unieke brok natuur binnen de bebouwde kern van Lokeren, op een boogscheut wandelen van de Lokerse stadskern.Dit natuurgebied van 20ha is immers gelegen op de linkeroever van de Durme. De meersen langs deze rivier hebben hier grotendeels hun historisch uitzicht behouden met weinig beplantingen in de vlakte, fraaie vochtige hooilanden en daarnaast een aantal rietveldjes.






Van de buylaertmeersen ging de tocht verder via de Durmewijk naar het bospark of verlorenbos.




prachtig om in te wandelen
















het kasteel in het bospark






Via dit wandelpad stapten we  verder naar het Molsbroeck






hier nog eventjes dit wandelpad volgen








hier kregen we al een zicht op het Molsbroeck










Aangekomen aan de wagenrust






Nu een mooi stuk door het Molsbroeck


Het Molsbroeck is ongeveer 80ha groot en wordt beheerd door vzw Durme. Het Molsbroeck is een moerasgebied met een grote biodiversiteit.
















Na het verlaten van dit natuurdomein ging men verder richting Waasmunster via verschillende natuurstukjes.
















op weg naar de dijk






onze 2° rust van deze warme dag in Waasmunster








onze sympathieke seingever Lucia






deze naam deed me herinneren aan vroeger


eventjes een zanddreef bewandelen




Het boscomplex de Vaag is 9ha groot en is al jaren gekend als speel- en wandelbos. Het is eigendom van de gemeente Waasmunster en weldra in beheer van Natuurpunt. Het bos ligt tussen de Oudeheerweg - Heide, de E17 en de Baudelodreef. De gemeente kocht een aantal percelen van privé eigenaars zodat het gebied nu volledig van de gemeente is. Het geheel is een combinatie van weiland, loofbos, heide en dennenbos.










een mooi stukje natuur met een pracht van een kasteel














kerk van Waasmunster


we zijn hier niet in Brussel




Nog een van de kastelen van Waasmunster




Aangekomen voor ons middagmaal






Eventjes een villawijk doorkruisen en zijn nu onderweg richting St-Niklaas








Hier eventjes door de Haasdonkse bossen


onze laatste rust








Het laatste stukje natuur vooraleer we het wandelpad nemen naar Beveren station




Onze baankapitein deed nog een woordje van dank aan de deelnemers.


Als laatste man mocht ik ook nog eens op de foto

het traject die wij stapten




kerk van St Lievens-Houtem




oude machine




in gezelschap van 2 dames




Baleibos






afwisselend onverharde en rustige wandelpaden












kerk van Hillegem




rustpost in Hillegem








smile....






onze rust in Oombergen


Anita is heel serieus










wandelen door het kottembos

Het te volgen parcours


Zicht op het meer. We gingen richting Alfons Nelepad en de Donklaan voorbij de Scheve villa(niks abnormaals gezien) tot aan de drukke weg. Na deze oversteek ging men via de residentiële Bareldonkwijk.






Na de oversteek ging het richting Bareldonkwijk, de moeite om er eens kennis te maken met kasten van villa's.






Na deze korte kennis waren we vertrokken voor een mooi stuk natuur( Berlare Broek) tot aan de rustpost in Berlare.








Heel veel afwisseling tijdens het stappen.








Genieten van al dat pracht






Via de Kapelletjesroute kwamen we op het Bareldonkpad die we dan een hele poos volgden, tot we terug op de Kapelletjesroute kwamen.




Van het ene stukje naar het ander stukje natuur.




















Hier waren we terug op de Kapelletjesroute en die volgden we tot aan de rustpost.


Hier keerde de 12km terug naar Berlare via het Donkmeer en de Eendenkooi.


De St Martinuskerk van Berlare


Eventjes de gemeente dwarsen en we waren terug de natuur in.




We stapten verder richting Hoge Berg, een landduin en daarna door het Berlarebos. Het broekbos is een bosachtige vegetatie op laaggelegen drassig land. Een broekbos kan zowel voorkomen op een laaggelegen gebied dat nat blijft door opwellend grondwater(kwel), als op een langs een rivier of beek laag stuk land dat regelmatig overstroomt en 's winters vaak langere tijd onder water staat.




Mooi om door te wandelen.


















Ik ging een kijkje nemen in dit gebouw. Het is een klein museum , uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Onder de titel "Van stadsstront naar zandgrond" is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer - en mesthandel van de 17°eeuw tot ergens in de jaren 30 van vorige eeuw. Je kan het gebouwtje vrij in en uit lopen elke dag van het fiets en wandelseizoen.
























Bekend volk






Er was heel veel te zien onderweg dat we onze 2° rustpost voorbij wandelden om ons zinnen verder op deze tot nog toe mooie wandeling te zetten. 




hele mooie zichten






paden en onverharde wegen volgden elkaar op




Nu kwam er een stukje beton aan die we volgden tot aan de volgende rust.


Na de laatste rustpost kwam nog een heel mooi stuk natuur aan bod. Via de Oversprong gingen we terug naar de Festivalhal.




Nu gingen we richting Eendenkooi, Donkmeer en Nieuwdonk.




























Via enkele vlonderpaden stapten we langs het Donkmeer. Het Donkmeer(bekend als Overmere Donk) is gelegen tussen de dorpen Uitbergen Overmere en Berlare-centrum. Het heeft een wateroppervlakte van ongeveer 86ha en is het 2° grootste meer van Vlaanderen na het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt max. 3,2m. Van het gebied is 30ha beschermd natuurreservaat.


Zicht op het meer




Was het een lekker ijsje?




Hier een zicht op Nieuwdonk. Dit is een recreatie en parkdomein nabij het Donkmeer en ten zuiden van de Eendenkooi.












Mooie zichten op het meer. Wat later kwamen we aan de Eendenkooi.


De Eendenkooi is een dierenpark met allerlei vogels en boerderijdieren aan het Donkmeer, nabij het gehucht Donk. Het is te voet bereikbaar of via overzet vanop de kade aan de Donklaan.






De Eendenkooi ligt in een water- en bosrijk gebied. Vroeger werden er door middel van een eendenkooi wilde eenden gevangen. Sinds 1961 is het een dierenpark en wandeldomein. Sinds 2009 is de eendkooi in haar cultuurhistorische vorm hersteld.






Mooi om in te wandelen
















Nog eventjes langs het beeld de turfsteker op het pleintje, om zo via de bekende Donklaan met zijn vele restaurantjes terug aan te komen in de festivalhal.












Het was een hele mooie tocht. Zeker een aanrader.

de startzaal


de gekozen afstand




zicht op de vestingen






Via de wandelbrug over de Kasteelgracht gingen we richting Menenpoort




















Sedert 1928 vindt hier elke avond de Last Post plaats. Elke avond stipt om 20u klinken de klaroenen er als eerbetoon aan alle gesneuvelde soldaten tijdens WO I. Vandaag is dit trouwens een ceremonie die in het teken staat van de 100km . Ook vele Duitse en Britse soldaten wandelen immers mee. Vanavond zal het al voor de 28.852° keer zijn dat de Last Post wordt geblazen.




Na de Menenpoort wandelen we door het Hoornwerkpark, een stukje groen vlakbij het centrum van Ieper.






Via  Zillebekevijver komen we op de meer bekende landelijke wegen. De Zillebekevijver is 28ha groot en ligt net ten Westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13°eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo 5 vijvers vermeld, waaraan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de Zillebekevijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog de Dikkebus- en Bellewaardevijver bewaard gebleven. Tijdens de WO I lag de vijver vlak tegen de frontlijn van de Ieperboog. Tegenwoordig dient de vijver voor productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie.






mooi zicht op de vijver




Na het verlaten van Zillebekebekervijvergingen we verder via Maple Copse Cemetery, waar we een korte pauze hadden.




Hier kreeg de wandelaar een gratis drankje aangeboden door de plaatselijke organisatie.


Maple Copse Cemetery
Zillebekedorp en het grootste gedeelte van de gemeente waren in Britse handen gedurende het grootste deel van de oorlog. Het aantal begraafplaatsen in deze omgeving tonen de hevige gevechten aan, zelfs in tijden van gewone loopgravenoorlog.
Maple Copse was de naam die het leger gegeven had aan een kleine aanplanting op zo'n 900m ten oosten van het dorp en juist ten Westen van Sanctuary Woord. De plaats werd gebruikt door Advanced Dressing Stations. Er werden bijzettingen verricht voor en na de gevechten van de slag om Mount Sorrel(1916). Tijdens die slag en later werden de sporen van de meeste graven uitgewist.De begraafplaats ten noorden van het bosje was gekend tijdens de oorlog, maar van de 256 oorspronkelijke doden konden er na de oorlog slechts 26 gelocaliseerd worden. Er worden nu 308 doden heracht. Van dit aantal zijn er ruim 50 niet-geïdentificeerden en 230 doden worden herdacht met special memorials. De begraafplaats heeft een oppervlakte van 4856m² en is omgeven door een muur van natuursteen.








Vandaar gingen we via rustige wandelwegen naar een mooi stukje natuur richting Gasthuisbossen.








De Gasthuisbossen zijn een provinciaal domein, de bossen bestaan uit een aantal bosdomeinen ten zuidoosten van de stad Ieper. Ze liggen op de heuvelkam van de Ieperboog, op de waterscheidingslijn van de Ijzer en de Leie. De totale oppervlakte is meer dan 20ha.




















Na verkenning door de bossen waren we aangekomen in Zillebeke voor een centrale rust in de chirolokalen.Na deze rust trokken we terug richting Ieper, nu ging men langs de andere kant van de vijver.




Zillebeke kerk






de andere zijde van de vijver




Nu nog een stukje door de "Verdronken Weide".





De Verdronken Weide een open en moerassig gebied met een grote vijver, aan de voet van de historische vestingsmuren van Ieper, vlakbij de Rijselpoort en de Kasteelgracht. Dit prachtige gebied met een totale oppervlakte van 36ha is een heus vogelpretpark. Met een ruime waaier aan broed-, foerageer-en rustplaatsen kan hun geluk niet op.Vanop de vestingen krijg je een heel prachtig uitzicht over dit domein. Ooit was dit in de 13°eeuw de St Michielsparochie en kent dus een grote historische waarde. Heel veel opgravingen kun je bezichtigen in het Merghelynck museum. De Franse ingenieur Vauban liet dit gebied onder water zetten en kreeg hierdoor een verdedingsfunctie. Zo konden vijanden nooit  vanuit het zuiden aanvallen.
De Verdronken Weide bezit een rijke variatie aan biotopen; het diepe water, de ondiepe, regelmatig droogvallende oevers, de rietgordels, de wilgenoevers, zowel natte als droge graslanden met poelen en sloten. Aan de rand van de plas groeien vooral riet en lisdodde, maar ook de zeldzame mattenbies. De Verdronken Weide is ook een ideaal jachtterrein voor vleermuizen. Uitschieter is hier de meervleermuis, die uitsluitend boven open water op insecten jaagt.
















de laatste km van deze tocht , nog enkele paadjes en zijn zo terug aan het beginpunt van deze mooie tocht.



Hier nog 2 clubleden.

Eens vertrokken stapten wij langs het RVT Maria love(opgericht in 1891 door de Congregatie Zusters OLV van 7 weeën van Ruiselede).


Vandaar ging het richting wijk De Vlaeminck.


En verder via een grindweg naar de oude spoorwegbedding.


We volgden een deel van de Orveyt wandelroute. De Orveytroute in en rond Zwevegem is amper 7km lang, maar geeft een goed beeld van het industrieel erfgoed in de streek. Ze loopt langs de ex-electriciteitscentrale Transfo, via het natuurgebied langs de oude spoorweg tot bij het kanaal Bossuit - Kortrijk.
















Over een vernieuw stationsplein kwamen we in een mooi stukje natuur, de oude spoorweg Kortrijk - Ronse. Een deel van de voormalige spoorwegbedding is nu ingericht als een fiets - wandelverbinding tussen Kortrijk en Zwevegem.










Zicht op Ruien












Hier de Keiberg, het hoogste punt van Heestert.




We stappen de Knokkebrug over om na 6.5km aan te komen aan onze 1° rustpost, de refter van de sigarenfabriek van Firma Cortes.




Na iets te hebben gedronken, stapten we in een mooie dreef tussen de soms modderachtige velden.






Nu wandelden we verder richting Molen Ter Claere.
















Af en toe wat modderige wegels.


Prachtige panoramische uitzichten.












Molen Ter Claere is een grondzeiler, gelegen op het grondgebied St Denijs. De molen is in 1923 gebouwd op de plaats waar al in 1415 een korenmolen stond. Eerdere molens zijn verloren gegaan; de voorganger werd tijdens WO I als uitkijkpost gebruikt en in 1918 door de terugtrekkende Duitse troepen opgeblazen. De molen werd in 1923 herbouwd; vanaf 1944 dreef een electromotor die in een apart gebouw was opgesteld de stenen aan bij windstilte. In 1950 verwoestte een brand het binnenwerk. Bij herstelwerkzaamheden in 1951 is de molen Ter Claere verhoogd tot zijn huidige hoogte en enkele jaren later werden de roeden half-verdekkerd. De molen is uitgerust met een drie maalkoppels en een graanreiniger. Ter Claere is sinds 1944 een beschermd monument.






Nog een zicht op de molen


Glooiende stapwegels en een deeltje van de Driemolens fietsroute te hebben gevolgd kwamen we na ongeveer 13km aan bij onze 2° rustpost in een loods van een plaatselijke landbouwer.


Na deze stop stapten we verder richting Land van Mortagne, afgewisseld met rustige wegen en veldwegels.










We gingen door het Mortagnebos en kregen daar het gezelschap van de grootste afstanden en gingen samen via het St-Pietersbrugje naar onze volgende rustpost.








Heel rustig en aangenaam om te wandelen op een zonnige lentedag.
















Eénmaal het brugje over, via enkele wegeltjes en de Olieberg  kwamen we aan onze laatste rustpost "Den Tap" in Moen.




Na deze controle, nog eventjes de dorpskern dwarsen en gingen terug richting Heestert via veld en stapwegels tot aan de startzaal.


















De laatste kilometer alvorens we terug in de zaal waren.



De glunderende 7mijl stappers uit Moorsele, Frieda en Urbain. Het was een hele mooie wandeling en het weer was heel goed.

onze wandelvrienden uit Lommel Irene en Jean


startzaal in het Don Bosco instituut


op weg naar de bossen




















eventjes een goeie dag zeggen






















mag ook eens op de foto staan met Jean














onze centrale rustpost


en dan opnieuw in de bossen






hier op verkenning in het militair domein








Doortje voor de lens






























op de zandvlakte in het militair domein




hier en daar een klimmetje


en een afdaling





Laatste blik op dit stuk natuur vooraleer we terug aan de startzaal aankwamen. Een hele rustige en aangename natuurwandeling.

de kerk van Huizingen


Meteen het domein in.






zicht op het kasteel


mooie bloemenperken








Hier was het : de ogen de kost geven en de bloemgeur opsnuiven en prachtige plaatjes schieten








Men kan hier uren in wandelen zonder zich te vervelen.








Eenmaal uit het domein was ik weg voor een paar stevige klimmetjes. Geniet mee van al dat moois
























onze 1°rust in de voetbalkantine van Alsemberg.


Kerk van Beersel, nu gingen we richting Dworp via Braine Alleud, via mooie wegels, stukjes natuur, op en neer.












































Aangekomen in Dworp waar de grootste afstanden een lus maakten door het mooie Hallerbos.




Ik stapte verder , door het bos, langs mooie bloemenperken, opnieuw door het bos met blauwe hyacinten en terug op en neer. Gewoon genieten.

































































Terug aangekomen aan de startzaal. Het was een hele mooie tocht met enorm veel variatie. Zeker een aanrader.

op weg naar lozerbos






mooi om in te wandelen




heel rustig




Na het bos was het de beurt aan de kerkwegels






In de kantine van VK Lindenhoek was de rustpost.
Na de rust kregen de wandelaars een hele tijd beton onder de voeten geschoven.We gingen richting Ouwegem naar onze volgende rustpost in de Griffel.




Nu en dan kregen we een kasseistrook ter aflossing van het beton die we al een tijdje volgden.


Na de rust in Ouwegem begon ik aan de lus van 10km die ons richting Mullem stuurde. We kregen terug mooie kerk en boerewegels en een prachtig zicht op de idyllische dorpjes zoals Mullem en Huise.




Hier terug een kasseistrook




Een eerste verwijzing naar het bestaan van de watermolen van Mullem gaar terug tot de 13°eeuw. Hij behoorde tot de heerlijkheid van Mullem tot de 18°eeuw.
In de 19°eeuw vond men dat de watermolen geen voldoende rendement had en in 1840 plaatste men een stoommachine. Vanaf dat ogenblik werd de molen omschreven als een "wateroliemolen met stoom". De activiteit bestond dan in het malen van graan maar ook van lijnzaad.


In 1891 wordt de stoommachine verkocht waardoor de watermolen uitsluitend graanmolen werd. In 1895 plaatste men echter opnieuw een stoommachine en de inrichting werd bijgevolg vanaf dan ingeschreven als koren en lijnkoekwaterstoommolen. In 1954 werd het binnenwerk van de oude watermolen gesloopt. Enkel het waterrad en een deel van het sluiswerk bleven over.




Katrientje was ook van de partij.


We kregen een resem mooie wegels te verwerken en kwamen zo stilaan in de dorpskern van Mullem.




Dorpskern van Mullem. mullem is een dorp in oost-Vlaanderen en een deelgemeente van stad oudenaarde. Tot 1977 een zelfstandige gemeente van ongeveer 500 inwoners.


De oorspronkelijke romaanse Sint Hilariuskerk met gotische gedeelten bevindt zich te midden van het kerkhof, de vierkante toren is opgetrokken in Doornikse hardsteen.




Het dorp is afgelegen van elke grote verkeersader en heeft daardoor een zeer rustig karakter. Omwille daarvan heeft het vooral in de weekends een enorme aantrekkingskracht, vooral stadsmensen bevolken dan de aanwezige restaurants.


Na het verlaten vanMullem ging men terug richting Ouwegem via kleine paden.








Na het volgen van deze brede landweg kwam men terug aan de Griffel voor de 2°maal.


Na iets te hebben gegeten en gedronken ging ik terug naar Lozer via Huise.




De Huisekoutermolen is een houten standerdmolen . Oorspronkelijk stond deze molen in Waregem en was daar als Hoogmolen bekend, al zeker sinds 1512. De molen functioneerde tot 1948, en verhuisde in de jaren 1972-1975 naar een plek in Huise waar vroeger een stenen grondzeiler stond, cnuddes molen, die in 1851 afbrandde.
In 2001 bemerkte men te grote torsie bij het draaien en legde men de activiteiten stil. De wind rukte een molenwiek af waardoor de eigenaar het volledige wieknkruis in mei 2007 verwijderde. restauratie is anno 2010-2011 voorzien. Het terrein maakt deel uit van een heuvelkam tussen Schelde- en Leievallei. De molen heeft een open voet en staat op teerlingen.





hier een geklasserd kasseienstrook.






Het laaste stuk van de wandeling gingen de wandelaars door het kasteel van Lozer.


Hier aan de ingang van het Kasteel






Het Kasteel della Faille, ook wel het Kasteel van Lozer of van Huise genoemd. Het Kasteel is onstaan uit een oude nederzetting die reeds van Frankische oorsprong zou zijn. In de 17° eeuw kwam het in handen van de familie della Faille. Het werd in de volgende eeuwen enkele malen aangepast tot zijn huidig uitzicht. Ook het kasteel, het kasteelpark en een bijhorend neerhof zijn beschermd als monument.




zicht op het mooie kasteel


mooi park rondom het kasteel





Na deze doortocht door dit prachtig domein zat de wandeling voor vandaag erop.

Groepswandeling Belsele:

Onder een mooie blauwe hemel reed ik naar Belsele om te wandelen in groepsverband met Euraudax België.
Start vanuit het café Locomotief aan het station van Sinaai, gingen we het 1° gedeelte richting Waasmunster via het oud vliegveld, de bossen en wegels langs de E17 tot aan de 1° wagenrust. Daarna stapten we verder naar Belsele via wandelpaden naar het centrum en de bossen op de kouter tot aan het Dorpsplein te Belsele waar we een caférust hadden. Via landelijke wegels van Sinaai wandelden we terug naar de startplaats.

de inrichter Marc met vrouw Marijke aan de inschrijvingstafel




klaar voor onze wandeling








mooie stukjes natuur kregen we voorgeschoteld






aangename dreven om in te wandelen


hier kregen we een woordje uitleg van onze baankapitein




dit is het domein van de familie Beaulieu


Was vandaag van dienst als laatste man en vriend Jean uit Lommel






















de bosjes langs de E17



onze wagenrust








op weg naar Belsele








































onze caférust te Belsele






kerk van Belsele




Op de terugweg naar Sinaai














































de gelukkige van vandaag met hun trofee


Fiere vader met dochter.