Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
We besloten om eens te wandelen in Vlaams Brabant, nl naar St Martens Lennik, waar de wandelclub uit Lennik "De Lennikse Winheren" er hun jaarlijkse gelijknamige tocht geven. Volgens de website was het een heel nieuw parcours met heel veel groen en holle paden in het pajottenland. Dus onze keuze was direct gemaakt. We vertrokken vroeg, daar ze heel warme temperaturen voorspelden. Een maal aangekomen in Lennik, begaven we ons naar de startzaal. Deden de gewoonlijke formaliteiten, dronken nog iets en we begonnen aan onze tocht. De eerste km was goed, maar daarna kregen we lange stukken beton(rustige wegen) tot bijna aan de rustpost. We kregen wel hele mooie zichten te zien en maar enkele paden. Dit was al een tegenvaller. Na de rust die in Oudenaken was gingen we nu richting Pepingen, wederom heel veel beton. Ik heb enkel foto's genomen van een paar mooie zichten. Aangekomen in Pepingen na een 10tal kms zagen we enkele vrienden en die hadden ook maar weinig lof over deze tocht. Deze mensen stapten de 42km, wij maar de 26km. Na deze rust gingen we terug naar Oudenaken, met af en toe een pad. Daar moesten we nog een lus maken, maar echt ik had er niet veel zin in. Andere wandelaars zeiden dat deze lus toch iets mooier was dan al het vorige. Ok we begonnen aan de lus, het was iets beter maar dit was al. Toen we terug waren begonnen we aan het laatste gedeelte, terug naar de startzaal. De laatste 7km was veel beter dan het vorige gedeelte die we al hadden gestapt. Onderweg konden we kiezen om eens door het park van het kasteel van Gaasbeek te wandelen, dit was aangegeven aan de poort. Die dit deed had ongeveer 750m meer gewandeld. We volgden de pijltjes in het domein en opeens stonden we daar. Geen enkele pijl te zien, dus op eigen houtje en hopelijk de juiste stapten we verder. Af en toe terug een pijl, tot we opeens andere mensen tegenkwamen die op de terugweg waren in het park. Nergens nog een pijl te zien. Dan maar bellen naar de verantwoordelijke, we moesten terug naar het kasteel gaan en dan de bepijling volgen. Na deze kwamen we terug op onze weg en stapten zo verder naar de startzaal. Heel veel commentaar qua bepijling,sommigen hadden aan het park het bordje niet gezien om erin te wandelen. Bekijk even de foto's, deze tonen enkel de vergezichten en enkele paadjes. Zal nog een eindje duren alvorens ik nog eens terug zal gaan.
De startzaal De hemel was niet helemaal blauw gekleurd. We kregen enkele mooie zichten. Eén van de zeldzame paadjes in onze eerste 10km van de wandeling
Aangekomen in Oudenaken waar de rustpost was. Op weg naar Pepingen, het begon goed maar...
Dit was dan ook het laatste voor we aankwamen in Pepingen.
Terug mooie zichten Hier begonnen we aan de betere? lus in Oudenaken.
De vergezichten waren prima, daar geen gebrek aan. Hier zijn we al aangekomen aan het park van het kasteel Gaasbeek, Hier was het poortje halfopen en konden de wandelaars een rondje maken door dit domein. Zicht op achterkant kasteel Een van de vijvers.
Hier werden we terug op de goede weg gebracht. Onderweg nu en dan een gedruppel, maar meer niet. Nu kregen we wel wat paden te verwerken. Terug dreigement van boven uit.
We bereikten uiteindelijk terug de startzaal. Door het niet volledig te bepijlen in dit domein hadden de wandelaars een 3tal km meer op hun teller.
Na gisteren te hebben gewandeld in het Oost-Vlaamse Berlare, was het vandaag richting Hekelgem in de provincie Vlaams Brabant. Hekelgem is een deelgemeente van de fusiegemeente Affligem, waartoe de dorpen Essene en Teralfene behoren.De start was vanuit het OC, dit gebouw was prachtig gelegen bij de sportterreinen en er was heel veel parking. Na onze formaliteiten te hebben vervuld begonnen we aan onze tocht. Ook hier kozen we voor de langste afstand(31km).
Toen we vertrokken was het nog wat mistig, maar de temperaturen lagen al wat hoger dan gisteren. Zicht op de sportterreinen. De zon probeerde al een lichte prik uit te delen. Ook hier was het parcours heel gevarieerd met veel groen. We wandelden richting Essene waar we onze eerste rustpost hadden.
Het was de moeite waard om eens naar hier te komen wandelen. Enkele vlonders kwamen ook hier aan bod.
Geniet even mee met enkele mooie zichten.
Terug van weg geweest,we hebben er enorm van genoten.
Dit weekend hadden we besloten om enkele wandelingen te maken buiten de grenzen van West Vlaanderen. Vandaag gingen we richting Berlare, een Oost-Vlaamse gemeente gelegen aan het Donkmeer. De wandelclub Boerenkrijgstappers hielden er hun Heidemeersentochten. Berlare is een gemeente in Oost Vlaanderen en is een landbouw-en woongemeente, met 's zomers een grote toeristische activiteit dankzij het Donkmeer. Het weer was grijs, mistig en vooral fris. De start was van uit de festivalhal aan het Donkmeer. Er was wat rekenwerk aan verbonden qua de afstanden. We moesten eerst een lus maken van een 7tal km, daarna de 12km volgen tot de volgende controle, daarna gingen we naar de 2° controle, om vervolgens terug te komen naar de 1° en dan terug de 12km volgen naar het einde. Een hele boterham, maar ze konden dit op een eenvoudiger manier vertalen. Maar ja moeilijk gaat ook. Wij kozen voor de grootste afstand(31km)
We vertrokken voor de eerste lus rondom Berlare. Hier kregen we al een zicht op het Donkmeer.
Het Donkmeer(ook bekend als Overmere Donk) is een meer in Berlare, gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare Centrum. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86ha en is daarmee één van de grootste meren in Vlaanderen. De diepte is gering met een maximale diepte van 3,20m. van het gebied is 30ha beschermd natuurreservaat. Hier de fiere eendenfamilie met hun kroost.
We kregen een heel gevarieerd parcours met veel groen.
Bij het meer bevindt zich de Eendenkooi, een dierenpark met een historische eendenkooi. Hier enkele zichten op de waterplas.
Terug aangekomen aan de festival Hal.
Daarna zijn we vertrokken voor het verdere gedeelte van deze mooie tocht.
Een wonder aan groen en een unieke flora kregen we te zien vandaag tijdens deze tocht.
Ook bewandelden we het Berlare Broek.
Het domeinbos Berlarenbroek, ook een parel van groen en rust. Berlare broek omvat het oostelijk gedeelte van de oude Scheldemeander. Dit natuurgebied is deels toegankelijk voor het publiek via allerlei wandel en fietspaden. In het kader van de turfwinning werd het oostelijk gedeelte van de oude Scheldemeander opnieuw uitgegraven. Daardoor evolueerde het tot een groot wateroppervlak.
In 1979 kocht de Vlaamse overheid hier ruim 20ha. Het domein vormt een lange strook van 6km en bestaat uit 2 delen, die gescheiden zijn door particuliere eigendommen. In het noorden ligt de Turfput, een vijver van 24ha. Het grootste deel bestaat uit een bos met daartussen moerassige gedeelten en meer dan 50 vijvers.
Geniet nog meer van enkele mooie beelden.
Hier zijn we aan de laatste km bezig.
Terug van een hele mooie tocht. Er waren meer dan 2300 wandelaars.
We aten voor de laatste keer ons ontbijt in het hotel, daarna werden de valiezen ingeladen.Het begon te regenen, er stond nog een wandeling op het programma naar Mayschoss, die ons leidde naar de wijnkelder voor een bezoek en proeverij en middagmaal. Het regende lichtjes op weg naar Mayschoss. De bus stond reeds geparkeerd aan de wijnboer. We konden onze schoenen nog verwisselen alvorens de wijnkelder te bezoeken. Jammer ik had mijn camera niet meer bij mij, omdat het al een hele poos aan het regenen was. na het bezoek kregen we een degustatie van 6 verschillende soorten wijn. Er was ook gelegenheid tot aankoop. Na deze proeverij kregen we nog een middagmaal aangeboden. Wat later verlieten we Mayschoss en reden naar Kommern, voor een bezoek aan een openluchtmuseum. Ook dit was jammer, want het was nog niet gestopt met regenen. Ginds aangekomen wandelden we naar een restaurant en dronken daar een koffie en aten we coupe ijs. Na deze was het tijd om terug te keren naar België, waar we nog een avondstop hielden in Barchon. Daarna reden we naar Torhout, namen afscheid van de medewandelaars en gingen dan naar ons huisje. het was terug een mooie 4daagse. Bedankt Georges dat we deze mochten meemaken.
Valiezen inladen Jammer van de regen. Nog een laatste zicht op ons verblijf.
Na het ontbijt vertrokken alle wandelaars met de bus tot in Maria Laach waar de korte afstand uitstapte, wij moesten nog een eindje verderop rijden. De lange afstand deed vandaag de "Höhlen und Schuchtensteig" een 14km afwisselend pad . Prachtig licht heuvelachtig parcours met afwisselend natuur en bospaden in een natuurreservaat. Doorheen natuurgrotten van de Vulkaaneifel. Rust na een 8tal km in Bierkeller, Bad Tönisstein. Daarna mooi oplopend wandelpad tot aan een waterval om via een steile klim te eindigen.
Het te volgen traject
Deze hebben we nog niet nodig
De heilige drievuldigheid
Enkele mooie zichten
Afdaling begonnen naar de grotten.
Hier zijn we dan aangekomen aan de grotten in de Vulkaaneifel.
Sommige van die grotten gingen we erdoor.
Zicht op het toeristentreintje vanop onze picknick plaats
Eventjes een halte houden om onze dorst te lessen.
Deze heeft veel wortel geschoten.
Bij de waterval.
Op weg naar onze bus. Nog eventjes een mooi zicht op de omgeving. Onze bus is in zicht.
Dit is niet wat je zou denken... Iedereen de bus op en reden naar de andere wandelaars in Maria laach. Hier zien we enkele wandelaars van de korte afstand.
Zicht op de abdij.
Eventjes binnengaan.
Daarna reden we terug naar ons verblijf.
Hier de zijkant van ons hotel.Iedereen werd dan verwacht voor een speciale receptie aangeboden door onze chef Georges. Hier gaf hij een korte uiteenzetting van zijn 10jarig jubileum reis, dit was zijn laatste reis die hij heeft voorbereid. We klonken op deze mooie jaren die we hadden meegemaakt. Dit zijn de opvolgers vanaf volgend jaar. Nicole (gidse) en haar vriend Omer
Deze man, toevallig ook Georges maakte een speech van de afgelopen tien reizen.
De afscheidnemende en de opvolgers. Dit zijn de mensen die al de reizen hebben meegemaakt. Na deze mooie receptie gingen we aan tafel en daarna eventjes de bloempjes buiten zetten. Op korte afstand van ons verblijf was er dansgelegenheid.
Hier zijn we dan aan het feesten tot ....
Nog een laatste danspas alvorens onder de dekens te kruipen. Morgen is het al de laatste dag van dit prachtig weekend.
Na het ontbijt buffet, stond er vandaag een zware etappe op het programma. De Ahrsteig etappe 5 van Altenarh naar Walporzheim van zo'n 16km. Een zware bergetappe met scherpe klim in het begin door een bosrijk gebied. Enkele zware beklimmingen volgen elkaar op, gevolgd door steile afdalingen. Rust voorzien na 11km op de Krausberg. Verder langs enkele kleine hellingen om via een attractieve afdaling Walporzheim te bereiken, waar men kan genieten van een verrassende afsluiter.
Voor de kleine afstand zijn er 2 wandelingen, in de voormiddag een wandeling naar de burcht Are, en daarna een korte wandeling het Erlebnispad door de wijnvelden met mooie panorama's op Ahrweiler. Daarna vertrekken ze met de bus naar Walporzheim om ons te vergezellen en te samen rijden we dan naar ons verblijf.
We vertrokken op de parking van het Hotel.
Toekomstige schaakkampioenen
Zicht op een ruine
Groepsfoto Freddy en Marijke
Mooi tuintje
Hier eindigde onze wandeling, nog iets drinken en dan terug naar ons hotel. Na het avondmaal hebben we dan nog wat nagepraat in de kelder(café) van het hotel.
Hier Georges vooraan in witte tshirt met zijn gevolg. Ook wij waren van de partij.
Onze chef zwaaide ons uit, het was tijd om naar bed te gaan.
Zoals verleden jaar gingen we dit jaar terug mee met Georges om zijn jubileumjaar te vieren in Duitsland, nl in de Ahrvallei. We verbleven dit jaar van 10-05 tot en met 13-05-2018. Een volle bus vertrok rond 6u in de morgen aan de kerk van Sint Henricus in Torhout. Onderweg was er een ontbijtstop voorzien in Barchon. Tijdens de rit konden de wandelaars nog eens nagenieten van de voorbije reizen via een dvdspeler, deze video was een aandenken voor Georges. Na deze reden we door tot de middag waar we nog een lichte maaltijd kregen. Daarna voerde de bus de wandelaars tot in Walporzheim waar de langste afstand de Rotweinwanderweg tot Rech ging wandelen. Het begon met een pittige klim naar de heuvelrug tussen de wijnvelden. We kregen mooie uitzichten vanop de "Bunte kuh" en verder afwisselend op en neer tot in Dernau om af te sluiten met een vlak wandelpad langs de Ahr tot in Rech waar we de kleinste afstand zouden terug zien. Dan nog wat verpozen en tegen 17u30 waren we terug aan onze verblijfplaats Zur Post in Altenarh. Dan nog een verwelkoming door Petra Lang de bazin van het hotel en dan de kamerverdeling. Rond 19u was er een verwelkomstdrink en daarna het avondmaal.
Nog wat kuieren in Rech en dan terug de bus op die ons naar het hotel bracht. Daarna ons installeren, douchen en op tijd voor onze aperitief en het avondmaal.
Vandaag gingen we eens een bezoekje brengen aan onze Noorderburen. We reden naar Sluis, waar de plaatselijke wandelclub Voor de Wind er hun jaarlijkse Rondje Sluis organiseren. Sluis is een gemeente in de provincie Zeeland. Tot 1995 was Sluis een zelfstandige gemeente, op 1 januari 2013 had de stad Sluis 2377 inwoners. De start van deze wandeling was aan het sportcomplex van de gemeente Sluis.Toen we aankwamen was er al wat volk, de meeste mensen waren natuurlijk Belgen. We dronken eerst nog een kopje koffie vooraleer we vertrokken. We keken naar het parcours en de tocht ging naar het naburige Retranchement en Cadzand en terug naar Sluis en dan nog de vesten van Sluis . De zon was al vroeg van de partij en het beloofde een mooie tocht te worden.
Het parcours van de 30km
De voetbal kantine als startzaal. Een rustig begin van deze wandeling. Heel veel afwisseling tijdens het eerste gedeelte van de wandeling.
Er was geen wind tijdens de doortocht in de polders.
De koeien beloerden de talrijke wandelaars
grenspaal Hier zijn we aangekomen in Retranchement.
Retranchement is een plaats in de gemeente Sluis in het westen van Zeeuws-Vlaanderen die ligt aan de grens met België tussen het Belgische Knokke-Heist en het Nederlandse Cadzand. Het dorp telt 360 inwoners(30-12-2014). Retranchement is het Franse woord voor verschansing in de vorm van een aarden wal zonder vaste vorm. Hier moesten we 2x langs komen. De 1x gingen we richting Cadzand via mooie paden en rustige glooiende wegen.
De rustpost in Retranchement. Na het verlaten van de rustpost trokken we verder richting Cadzand.
Ook nu kregen de wandelaars mooie zichten en rustige paden.
Hier zien we een deel van het Zwin
Aangekomen in Cadzand.
Het plezier haventje van Cadzand.
Een zicht op zee De rustpost was gelegen in Cadzand net buiten Cadzand-bad.
Rechtover de molen hadden we een rustpost in een plaatselijk café. Na de rust stapten we terug richting Retranchement.
Hier een aandenken voor de wereldvrede Een mini-Bieb
Mooie weidse vlakten.
Terug aangekomen in Retranchement De Retranchementse Molen is een houten standerdmolen uit 1643.
Ja Doortje ruik er maar aan. Zicht op de woonkern van Retranchement. Nu vertrokken we via de wallen , aangelegd volgens het oud Nederlands vestingstelsel vormen een natuurgebied dat veel landschapselementen met elkaar verbindt. Zoals dijken,weiden,hagen en bomen. Restanten van de forten "Oranje" en "Nassau" zijn er nog te vinden. Over deze wallen ligt een wandelroute van ca. 4,5km. Die hebben we een tijdje gevolgd. Aangekomen in Sluis moesten we nog een rondje wandelen via de vesten . Hier zien we een zicht via die vesten. De grootste blikvanger van Sluis is het stadhuis, dat als enige in Nederland is voorzien van een Belfort, een versterkte toren met vier hoektorentjes. Het stadhuis werde in 1390 als symbool van de stedelijke vrijheid gebouwd naar het voorbeeld van de belforten in Gent en Brugge. In 1944 liep het zware schade op, waarna het in 1956 werd herbouwd. Hele mooie zichten vanop de vesten.
Over de brug , dan gingen we richting centrum naar het laatste pad
Na het verlaten van dit laatste pad was het nog wat kris kras door enkele kleine straatjes en waren we terug aan de startzaal.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
