Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
De laatste zondag van april stond in het teken van de Vlaamse wandeldag. Er waren 2 plaatsen in Vlaanderen waar er kon gewandeld worden, in Aalst en Aarschot. Onze club ging met de bus naar Aarschot, de parel van het Hageland. Aarschot telt ongeveer 29000 inwoners en worden ook wel smalend kasseistampers genoemd.Aarschot ligt op de overgang van de zandige Kempen en het zandlemige Hageland en wordt de "Parel van het Hageland" genoemd. De Demer heeft hier voor een zeer brede vallei gezorgd en snijdt Aarschot letterlijk in 2 delen. Talrijke zijriviertjes zoeken meanderend de Demer op en zorgen voor de nodige vocht aanbreng voor de plaatselijke broeken en beemden. De vallei wordt zuidwaarts begrensd door talrijke heuvelruggen uit ijzerzandsteen. Aarschot is ook de thuisbasis van het bekende meisjeskoor Scala en de gebroeders Kolacny, de Aarschotse bruine, het Wolfbier en de Hagelandse wijn.
De wandeling begon vanuit de Stadsfeestzaal, en de wandelaars konden kiezen uit een 7tal verschillende afstanden. Ik koos voor de 20km, de Tienbundertocht. Bij het verlaten van de zaal gingen de wandelaars met richting bos waar er moest geklommen worden. Een pittige klim werd beloond met een mooi zicht over Aarschot.We stegen naar 50meter en zoeken de natuur rond Speelhoven op. Via pas geopende stille wegen met prachtige vergezichten bereikten we het levendige Rillaar.
We verlieten de zaal langs de achterzijde We dwarsten de grote baan en begonnen direct aan een serieuze klim. We stapten een tijdje door dit domeintje
kregen om de haverklap mooie vergezichten. Natuur rond Speelhoven.
We zijn aangekomen in het levendige Rillaar waar we in de Kortakker onze rust hadden. Hier kwamen enkel de grootste afstanden. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de lus.
Na de rust stapten we naar het natuurgebied Tienbunder. Het Tienbunderbos is een heuvelrug uit ijzerzandsteen en bereikt een hoogte van 65m. Deze heuvel was zeer belangrijk voor de plaatselijke bevolking. Men vond hier schollen(platte stenen) die men gebruikte als bouwstenen. De vindplaats voor deze schollen bestaat nog altijd en kan bezocht worden. Het bos bezit ook een schat aan flora, men kan er naast de inheemse plantensoorten ook mammoetbomen en zeer oude boskersen bewonderen.
Een heel mooi stuk natuur en heel rustig Geniet even mee van deze mooie streek
Dit was een kort maar een geniepig klimmetje.
Mooie vergezichten
Hier zijn we dan voor de 2°maal in Rillaar. Na het verorberen van een broodje gaan we nu verder en stappen we door de vallei van de Motte om dan langs een paar dode zijarmen van de Demer , terug de feestzaal in Aarschot op te zoeken.
Enorm veel afwisseling tijdens deze tocht.
Zo komen we stilaan terug aan de zaal. We hadden nog tijd over en besloten om nog eens de stadswandeling te maken. Hier begonnen we aan onze rustige stadswandeling, afwisselend mooie gebouwen en beelden.
De openbare bibliotheek Stadspark De OLV-kerk uit de 14°-15°de eeuw, demergotiek-stijl en opgetrokken uit de plaatselijke ijzerzandsteen, komt nu in zicht.
Zicht op 's Hertogensmolens. Deze prachtig gerestaureerde watermolens, waarin nu een hotel en brasserie gehuisvest is, toont aan dat Aarschot ooit een Hertogdom was. Hier staan we aan de ingang van het begijnhof. Het begijnhof van Aarschot werd gesticht in 1529 nadat Hendrik III van Brabant en Aleidis van Bourgondië hun schuur en de directe omgeving daarrond schonken voor de oprichting hiervan, in de nabijheid van de OLV kerk. In 1543 werd, op de Zeven weeën na, het gehele begijnhof vernield door een brand. Ruim een eeuw later werd er pas begonnen aan de herinrichting van het gebied. Het oorspronkelijke karakter van het erfgoed is echter verloren gegaan door vernieuwingen in de nabijheid van het begijnhof, uitgevoerd door de stad Aarschot zelf. Zicht op het binnenplein.
Hier komen we voorbij de Demerwachter, een kunstwerk van Roland Rens, wijst ons de richting van de feestzaal. Het was een hele mooie wandeling. Wandelen in Aarschot is een heuse belevenis. Zeker eens doen.
De wandeling van vandaag was te Zerkegem, een deelgemeente van Jabbeke. Zerkegem ligt op de overgang tussen de Polders in het noorden en de Zandstreek in het zuiden. Van de deelgemeenten van jabbeke is de naam Zerkegem de oudste die men in de documenten terug vond. Reeds in 765 komt de naam "Sirigoheim" voor. Op het grondgebied werden ook een keltische begraafplaats teruggevonden. Volgens één bron is het ontstaan van Zerkegem verbonden met die van de nabijgelegen parochie Roksem, volgens een andere met die van het kroondomein Snellegem. In 867 behoorde de villa van Zerkegem toe aan de abdij van Sint- Vaast in Atrecht. De startwas zoals ieder jaar in de zaal Sarkoheem. Men kon kiezen uit 7 verschillende omlopen. We kozen voor de grootste afstand(30km).
De Sint Vedastuskerk. Alle afstanden vertrekken samen langs de kerk, door de Mascobossen richting Snellegem tot aan de Boerenmolen In het begin was er heel veel variatie op het parcours.
Hier komen we voorbij de Mascobossen. Een middelgroot gebied tussen de 10 en 50ha. Dit bossencomplex ten zuiden van Jabbeke met typisch blokvormig drevenpatroon ontstond op de onvruchtbare heide ten tijde van napoleon. Nu vinden tal van planten en dieren een onderkomen in het bos, de poelen en de hooilanden. Kinderen kunnen terecht in de Speelplekke, een wonder mooi stukje speelnatuur.
Heel rustig om er door te wandelen. Hier zijn we dsan aangekomen aan de 1°rust, waar de wandelclub uit Jabbeke iedere deelnemer een koffie of een frisdrank aanbood. De kleinste afstanden keerden terug na die stop naar de zaal, de andere afstanden stapten richting Jabbeke.
Via rustige wegen en enkele paden stapten we verder naar Ettelgem voor onze volgende rust bij het atelier van wijlen Andre Marchand, beeldhouwkunstenaar.
Het domein de Hoge Dijken. Is een natuurgebied in de gemeente Oudenburg. Het ligt aan de Oude Brugseweg in de deelgemeente Roksem en de Korte Vijfwegstraat in Ettelgem. In het gebied bevindt zich een plas die in de volksmond Roksemput genoemd wordt. De oppervlakte van het domein bedraagt 52ha.
Op weg naar het atelier van Andre Marchand
Hier zijn we dan aan onze rustpost. De grootste afstand doet hier 2 lussen
Hier zijn nog enkele werken van deze beeldhouwer te zien.
De nieuwe kerk Sint Eligiuskerk van Ettelgem, werd vanaf 1909 in het centrum zelf opgetrokken in neogotische stijl.. Dit is een deelgemeente van Oudenburg. Ettelgem ligt ten zuidoosten van Oudenburg zelf. De dorpskern van Ettelgem is door lintbebouwing vergroeid met die van Oudenburg-Centrum, met enkel nog de snelweg tussen beide.
Zicht op de kerk van Oudenburg.
De oude romaanse Sint Eligiuskerk ligt net buiten het dorpscentrum. De oorsprong van het kerkje gaat terug tot een houten kerkje uit het begin van de 11°eeuw. Sommige delen van de beuk en het koor gaan terug tot de 12°eeuw; het torentje dateert uit de 14°eeuw. Sinds 1911 doet het geen dienst meer als bidplaats. In 1986-1988 werd het kerkje gerestaureerd. Na deze stop begonnen we aan de 2° lus rondom Ettelgem
Ook hier was er variatie in het parcours en kregen op regelmatige tijdstippen mooi zichten. Na de 2° lus wandelden we terug richting startzaaml. Nu kregen we zicht op de Roksemput. We stapten nog een tijdje door dit natuurgebied.
het was een mooie en rustige wandeling. Toen we terug in de zaal aankwamen zagen we enkele leden van onze wandelclub, dronken nog iets en na een babbel was de tijd aangebroken om terug naar huis te rijden.
Vandaag was er een wandeling in Anzegem, een relatief landelijke gemeente in het heuvelland tussen de rivieren de Leie en de Schelde. Deze tocht is georganiseerd door de wandelclub de Textieltrekkers uit Vichte. De start was vanuit het OC de Mansold.Men kon kiezen uit een viertal verschillende lussen, telkens starten vanuit de zaal en terug.Ze voorspelden regelmatig buien en opklaringen, hopelijk is dit niet van toepassing. Ik begon met lus1 en die ging richting domein Hemsrode.
Het parcours De lucht was niet zuiver toen ik begon aan de wandeling.
Hier was ik al in de dreef van het domein Hemsrode.
We wandelden een tijdje door het domein. Na een poosje verlieten we het domein en stapten verder langs de akkers, we kregen ook enkele mooie zichten op Anzegem.
De wolken dreigden, maar we kregen geen spatje.
Hier wandelen de wandelaars langs de buitenkant van het domein terug naar de startzaal.
De zon was terug aan de bovenhand.
Na iets te hebben gedronken begon ik aan lus2, deze was heel landelijk. Hier gaan we in een klein stukje natuur de Borreberg. De Borreberg ligt pal in het centrum van Anzegem. Het ontstond uit een voormalige kleigroeve. Een enthousiaste buurman ontfermde zich 45jaar geleden over het gebied en zo groeide de Borreberg uit tot een natuur paradijsje
We kregen ook regelmatig wat veldwegels
Op weg naar de zaal kregen we enkele spatjes, maar de buien bleven uit. Gelukkig maar. Na de rust, begon ik aan de derde lus , samen met Ludo. Ook hier kregen we een gevarieerd parcours. Verhard en onverhard.
Hier op het einde kwamen we bekende gezichten tegen. Een mooie wandeling gemaakt zonder één regenbui.
We reden vandaag richting Ath, om daar een mooie wandeltocht te maken.Toen we daar aankwamen zagen we geen enkele auto of wandelaar. Enkel een plaatje met een adres wijziging. We moesten omkeren en naar Meslin-l'Eveque rijden. Na een 30tal minuten kwamen ginds aan. Ook daar was er nog niet veel zaaks. Na de inschrijving begonnen we aan deze tocht. Aan het parcours te zien was er niet veel groen te bespeuren.
Uitleg over het parcours. Het schooltje van Meslin l'Eveque. Zicht op de St Pieterskerk, dateert van 1792 We kregen wel enkele mooie zichten over het landschap, maar we stapten wel op het asfalt of beton. Het had hier lichtjes gevroren.
Aangekomen op onze 1°rustpost. We stapten de 21km en hadden 4rusten. Allemaal kleine afstanden tussen de rustposten.
In dit dorpje was de volgende rust De kerk van Isieres de zichten waren wel aangenaam om te kijken
Nu en dan kregen we een paadje
Hier over dit brugje was onze volgende rust.
Typisch Waals
hier zijn we dan in Rebaix
terug een onverharde weg.
Het voormalige gemeentehuis van Meslin l'Eveque
Terug aangekomen van deze tocht. Jammer dat ze niet op hun vertrouwde plek konden starten. Het was heel goed weer en kregen toch enkele mooie zichten van deze streek te zien.
Vandaag ging het richting Beernem, namelijk naar Sint Joris. Dit is een deelgemeente van Beernem.Sint Joris ligt tegen de grens met de provincie Oost Vlaanderen. Langs het dorp loopt het kanaal Gent Brugge. Eenmaal aangekomen begon het wat te druppelen.Na de inschrijving begonnen we aan de wandeling. We stapten de grootste afstand en het eerste gedeelte was een rondje Sint Joris. Na deze ging de tocht verder richting Knesselare. Knesselare ligt in de regio Meetjesland. De grootste afstand deed daar een lus via het gehucht Oostveld.
Het was een rustige wandeling, we wandelden door enkele private domeinen, afgewisseld met enkele veldwegels.
Hier wandelden we door wat privéstukken. paraplu's kwamen eraan te pas.
De hemel sprak boekdelen.
Hier langs de drukke spoorlijn kust-Brussel Hier staat de lattenkliever uitgebeeld. Sint Joris staat bekend als het lattenklieversdorp. Hier werden latjes gekliefd uit dennen als hulpmiddel bij bepleistering en stucwerk. Het ganse dorp werd bij de nijverheid betrokken.
Aangekomen aan de eerste rustpost van deze wandeling. Zicht op het kanaal Brugge-Gent.
Aangekomen in Knesselare waar we een tweede rust hadden hier in dit schooltje. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de lus via het gehucht Oostveld.
We kregen regelmatig wat verbetering in het weer, maar soms was dit maar van korte duur. Zicht op de Sint Pieterskerk van Oostveld De wolken dreigden opnieuw, na terug in het schooltje van Knesselare te hebben vertoefd begonnen we aan de terugkeer naar Sint Joris.
Op het einde van deze tocht konden we het toch niet droog houden, er moest nogmaals een buitje vallen.
Op paasmaandag gingen we wandelen op en rond de Kemmelberg. De Heuvellandstappers organiseerden er hun Kemmelbergtocht vanuit het OC De Gaper te Kemmel. De Kemmelberg is de hoogste der heuvels van de groep der West Vlaamse bergen. Hij bereikt een hoogte van 156m, zodat hij boven het vlakke land van Vlaanderen als een echte berg oprijst. Eigenlijk bestaat de Kemmelberg uit 2 delen, de grote Kemmelberg(156m) en een kleine Kemmelberg of Monteberg(132m), aan de zuidzijde uitlopend richting Dranouter; aan de noordzijde ligt nog een derde heuvel, de Lettenberg(97m).
We vertrekken uit het OC en stappen naar de Nieuwstraat en wandelen via de Willebeek wijk en de Terrierstraat richting Lettenberg. Daar kon men kiezen voor verhard of natuur. Ik kwam voor de natuur, dus volgde de natuurpaden.
Zicht op de Sint Laurentiuskerk van Kemmel. Sint Laurentius wordt aanzien als beschermheilige van brandwonden en oogkwalen. We kregen mooie vergezichten Hier omhoog nar de Lettenberg. Hopelijk krijgen we niet te veel regen. Na de Lettenberg stappen we nu naar het provinciedomein kemmelberg. De hemel voorspelde niet te veel fraais. Op weg naar de eerste splitsing in het domein.
Hier verlieten de grootste afstanden de kleinere.
Ik stapte al die tijd alleen, geen mens voor of achter mij. Mooie afdaling
Bezig met het heraanleggen van sommige trappen
Deze fazant was het enige die met me mee ging.
Aangekomen op mijn eerste rustpost. De donkere wolken namen de bovenhand en de eerste druppels begonnen al te vallen. De paden waren uitstekend om te wandelen. We wandelden richting Dranouter. Hier zijn we aangekomen in Dranouter. De 2 grootste afstanden gingen van hieruit naar Nieuwkerke.
Na deze rust, moesten de wandelaars een 8tal km afleggen via enkele mooie paden naar Nieuwkerke. Dit was een heel slecht stuk om in te wandelen, enkele pijlen waren hier verdwenen, normaal moesten we naast de haag wandelen .
Nog enkele mooie zichten op het Vlaamse en Franse landschap. Gelukkig waren de buien maar van korte duur en ook niet hevig.
Genieten van de mooie zichten, dit was alles wat ik kon doen. Er was geen wandelaar te bespeuren.
Terug een bui op komst
Op de terugweg naar de zaal kwam ik wel volk tegen van de kleinere afstanden.
Op het laatste gingen we nog door het park alvorens we terug aankwamen aan het OC. Een hele mooie wandeling.
39° Marche de Printemps(Les 1000 pattes de Philippeville)
Vanmorgen vroeg reed ik naar de provincie Namen om in Philippeville hun Marche de Printemps te wandelen. Toen we op de autostrade kwamen naar Doornik was het hier en daar mistig en op sommige plaatsen was de mist erg dik. Het was opletten en de snelheid aan te passen. Na een 1u45 kwam ik aan in Philippeville, de parking rond de zaal was al volzet, dus nam ik de volgende parking. Ik schreef me in en dronk nog een kop koffie en begon dan aan de tocht. Ik stapte de 30km. Er was nog veel mist, dus het zag er niet oke uit om veel foto's te nemen.
Al de afstanden, behalve de kleinste gingen richting Hemptinne via onverharde wegen en bos.Daar maakte de grootste afstanden een lus van 8.5km en kwamen dan terug aan in Hemptinne. Van daaruit stapte ik dan richting Jamagne via onverharde en af en toe wat verharde wegen. Ondertussen prikte de zon af en toe wat gaatjes in de mist en tegen de klok van 11u was de mist grotendeels weg.
Het parcours De startzaal CARP Via een tunnel gingen we onder de gevaarlijke door. Ik probeerde zo goed als ik kon om tocht wat foto's te nemen.
Ook zulke wegen of paden kregen we onder onze voeten geschoven. Ook regelmatig wat bos op onze tocht.
Hier er over of eronder, ik koos voor het laatste. Men kon er niet omheen
Heen en weer om de plassen te omzeilen.
Een oude waterpomp. Hier onder de tunnel stond er een muur opgetrokken en we moesten door de gracht om deze te omzeilen. Gelukkig was er geen water.
Nog altijd veel mist.
heel veel variatie op de tocht.
De eerste prikjes van de zon.
Hier was ik al op weg naar Jamagne via vele onverharde wegels.
Voor de 2°maal aan de rust in Jamagne. Een mooi kapel. Ben nu op de terugweg naar Philippeville
Het was markt toen ik hier aankwam op Places des Armes.
De laatste rustpost op een kleine km van de eindstreep.Een mooie tocht, gelukkig dat de zon er tocht nog doorkwam.heb er van genoten.Toen ik aankwam in de startzaal was die bijna volzet. Dronk nog een frisdrank, stempelde mijn boekje af en begon dan aan de terugrit naar Lauwe.
Vandaag een wandeling op eigen gemeente.De 12uren van Lauwe organiseerde er hun Leiewandeltocht in het schooltje de Wonderwijzer. De wandelaars konden kiezen uit 3 afstanden. Ik besloot de grootste afstand te wandelen. Alle afstanden wandelden door den Opstal richting leie, waar de kleinste afstand ons verliet aan de site van De Witte Lietaer. De 2 andere gingen via het jaagpad nog een stukje door en wandelen richting Rekkem. Langs veldwegels en trage wegen gaan ze naar de controle Ter Molen.
Startzaal in de school de Wonderwijzer.
Hier stapten we op het jaagpad langs de Leie
Aangekomen op de rustpost Ter Molen. Hier maakte de grootste afstand een lus van bijna 8km.
Het parcours van de 21km.
Na de rust wandelt de 21km richting Potijzerwegel, om zo via de LAR en de Kloosterhoek, het Kraaiveld te bereiken om zo terug te komen voor de 2°maal in Ter Molen
Heel veel variatie op het parcours
Nu gaan alle afstanden gezamenlijk richting Bramier, de 2 grootste afstanden stappen daar de natuur in om na enkele kms de kleinste afstand te vervoegen aan de statie. Vanaf daar gaan we samen naar het einde Afwisselend veldwegels
Hier hebben we Gaby en Jeannine van onze club.
Nog wat rondtoeren in het Preshoekbos.
Hier zijn we dan terug aan de startzaal. Mooie en rustige tocht en het weer was goed.
Gisteren gingen Dany, Ronald en ikzelf de 12km voor de Vlastocht inwandelen. Het was een mooie dag, en we begonnen aan de wandeling. We verlieten het Don Bosco college en stapten richting het chiropad, dat we volgden tot aan het 't Helleke. Via t'Helleke stapten we verder naar de Smokkelpot tot aan de grote baan. Die moeten we dwarsen en wandelen over de brug tot aan de Keizerstraat. Eénmaal in deze straat splitsen we met de kleinste afstand, wij gaan een deel van het Preshoek binnen.
Hier over de brug van de E17 We hebben zopas de kleinste afstand verlaten en wandelen het natuurdomein in. Nu even genieten wat er zal komen.
Mooi om er te wandelen en te genieten van de rust. Na een tijdje verlaten we het natuurdomein via de Klarenhoek en gaan op zoek naar het volgende groen stukje.
Hier stappen we door een nieuw aangelegd stuk natuur richting Markebekepad.
Deze weg heeft een opknap beurt gekregen. Ook hier is het genieten van de natuur en de stilte.
Via het Deken Debopad gaan we nu verder wandelen naar het Prikkelpad. Via de Rekkemsestraat gaan we zo naar het Prikkelpad Ook hier is het rustig en stil
mooie vergezichten
De trappen zijn opgeknapt en kregen wat bijvulling.
Via dit pad komen we aan het jaagpad langs de Golden river.
We wandelen nu even langs de Leie tot aan het Schrijverskepad
Hier verlaten we het Prikkelpad en gaan zo naar onze rustpost OC Marke.
Op weg naar de uitgang van het Prikkelpad
Hier zijn we aangekomen aan de rustpost het OC. Na deze rustpost verlaten de wandelaars het OC, ook de grotere afstanden(18-24-30km) wandelen nu naar het einde. Via het Markebekepad gaat het nu richting Rodenburg. Nog een zicht op de woonkern van Marke. Hier in de Vermanderstraat zijn er nog restanten van het oude spoor van de vroegere Kortrijkse steenbakkerij. Via het OLV Ter Spiegelen gaan we nu verder stappen naar de Libelle en het stadsgroen de Marionetten. De kapel OLV Ter Spiegelen
We verlaten het pad en slaan linksaf de Cannaertstraat in en wandelen zo naar de Libelle. Hier het brede pad naar het natuurdomein. En nu zijn we op weg naar dit natuurdomein. Nog even de voetgangersbrug over, een blik op de E17, en weg zijn we. Hier is het heerlijk om te wandelen. Ook hier hebben ze heel wat veranderingen gedaan om het de wandelaar aangenamer te maken.
Vroeger was dit een aarden trap en smal, nu is die stukken aangenamer. Een zicht op de Libelle Hier de infopanelen We wandelen er dwars door en verlaten de Libelle via de vernieuwde brede paden. Ook dit is nieuw We wandelen nu door het stadsgroen de Marionetten Deze boom noemen ze de "Reus"(kale) De vernieuwde paden
We steken de weg over komen en wandelen nu over de vijver, vroeger moest men er langs stappen.
Na dit klein stukje natuur moeten we nog de ST Anna dwarsen en wandelen nu in het laatste stukje natuur Ook hier zijn ze wat aanpassingen aan het doen.
Dit pad slaan we in en stappen zo naar het einde via een iet wat speciaal bruggetje. Over dit wiebelplankje moeten we over (2m lang) om zo in het geboortebos de laatste 300m te gaan.
En zo zijn we terug waar het allemaal begon. Hopelijk genieten jullie ervan. Misschien tot op deze tocht die doorgaat op 25 juni 2017
We reden naar Erpe -Mere, waar de wandelclub het Land van Rhode er hun Bursitiatocht hield. De start was in de deelgemeente Burst. Een landelijke wandeling gekruid met vele kleine wandelpaadjes. Toen we aankwamen was het goed aan het regenen. We dronken eerst nog een koffie en wat later begonnen we aan de tocht. Nog wat licht gedruppel, we kregen al meteen een splitsing waar men kon kiezen tussen verhard en natuur. Wij kwamen hier naar toe voor de natuur. Het eerste gedeelte ging richting Vlekkem waar we onze centrale rustpost. hadden. Via enkele mooie verharde en onverharde paden leidde ons naar Vlekkem.
We konden de paraplu goed gebruiken tijdens het eerste deel van de wandeling.
Afwisselend onverharde paden, we kwamen naar hier om zulke paden te hebben.
Heel veel variatie, de parcoursmeester Etienne had zijn best gedaan.
Nog altijd wat dreigende wolken.
Vlekkem een deelgemeente van Erpe Mere. Vlekkem is het kleinste, minst bevolkte en dunst bevolkte deelgemeente van Erpe Mere. Het dorp wordt omringd door het gehucht Egem in Bambrugge, Ottergem, Vlierzele en Zonnegem(deelgemeente St Lievens Houtem. Vlekkem bestaat slechts uit 6 straten. De Sint lambertuskerk van Vlekkem Het kapelletje in de Keerstraat(Vlekkem). De grootste 2 afstanden maakten hier een lus. We deden een lus Vlekkem-Ottergem-Vlekkem.
Ook hier was er heel veel variatie.
De Sint Paulus-Bekeringskerk van Ottergem, ook een deelgemeente van Erpe Mere. Ottergem ligt in de Denderstreek aan de Molenbeek en wordt omringd door Erondegem,Erpe, Mere, Bambrugge en zijn gehucht Egem.
Ook hier nam de natuur de bovenhand op het verharde.
Mooie naam van het café. Terug aan de rustpost.
na de rust gingen we terug richting startzaal. Hier Doortje met de sympathieke secretaris Henri van de wandelclub Klavertje vier.
Terug aan de startzaal, we hebben genoten van deze mooie landelijke wandeling. Een dikke pluim voor Etienne die er terug wat moois heeft van gemaakt.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
