Afgelopen weekend is ze verjaard. Zaterdag zijn we haar kado gaan kopen en wou ze naar de sauna. In de late namiddag dan naar de sauna vertrokken. Het was leuk en ik voelde me sinds lange tijd redelijk goed. Op een gegeven moment zaten we gezellig iets te drinken en merkten we een groep bevriende koppels op. Ze merkte op dat het toch maar raar is om met vrienden naar de sauna te gaan. waarop ik grapte dat het toch bijna allemaal hetzelfde is. Dat het bij de 1 wat groter is dan bij de ander. Haar reactie liet mijn humeur terug omslaan. Ik kreeg onmiddellijk een uitleg dat de grote in actie belangrijker was. Toen dacht ik "dat kan jij goed weten". Het ligt al veel langer op mijn tong om met haar eens te vragen waarom ze zo hevig was tentijde van affaire 3. Zelf met affaire 1 en 2 heb ik het nooit zo gemerkt terwijl ze daar zwaar verliefd op was . Op minnaar 2 was ze niet verliefd ( beweerd ze) maar heb ik haar totaal anders ervaren op dat gebied. Alleen vraag ik het niet omdat het details zijn die ik liever niet hoor. Wat er nu ook door mijn hoofd speelt is of ze het mij gaat vertellen als 1 van de minnaars haar gaat contacteren vandaag om haar een gelukkige verjaardag te wensen. Vorige jaar had ik minnaar 1 vriendelijk gevraagd om ons met rust te laten maar hij kon het niet laten. Minnaar 2 had zij een bericht gestuurd om haar niet meer te contacteren maar die kon er ook niet aan weerstaan. Aangezien ze het zo jammer vind dat ze geen vrienden meer kunnen zijn verwacht ik dat ze er niets zal over zeggen en gewoon nog eens leuk gaat antwoorden. Ik denk er toch aan om haar vanavond eens te vragen of ik haar mails van het werk eens mag bekijken. Maar dat vind ze niet kunnen natuurlijk. En aangezien ik vanavond bijna een ganse avond weg ben zal het dus een heel onrustige avond worden.
Weinig nieuws te melden. Al een paar keer gemaild met mijn lotgenote en ik merk toch dat er ongelooflijk veel gelijkenissen zijn. Hoe groot het bedrog geweest is maakt niet zoveel uit precies. Alhoewel het mentaal toch nog iets anders is heb ik de indruk dat de verwerking toch hetzelfde is. De kwaadheid, de twijfels, het afstand nemen van de partner, wraakgevoelens,..... Wraakgevoelens heb ik nog elke dag. Ik ben zo aan het denken aan een manier om die mannen hun carriere kapot te maken. Vooral minaar 1 die halve psychopaat die denk dat hem niets kan overkomen zou ik zo graag klein krijgen. ik zou op zijn gezicht kunnen gaan slaan maar zo ben ik niet al zou het misschien wel eens opluchten Thuis gaat het leven gewoon door alsof er niets gebeurd is. Bij mijn vrouw lijkt precies alles al vergeten. Wat voor haar ook een groot stuk zo zal zijn waarschijnlijk. Alleen jammer dat dit niet bij mij het geval is. Binnenkort verjaard ze en wil ze dit of dat van kado en wil ze dit en dat doen. Wel ergens wringt dat enorm en denk ik je hebt geen rechten meer. Ik besef maar al te goed dat dit ook niet kan maar toch. Het zit nog zo diep.
Afgelopen weekend was er terug 1 van vele ups en downs. Zaterdag een paar keer een meningsverschil waarbij ik dan denk "ga dan terug bij die ander als het daar beter is". Zondag moest ik dan een paar uur werken. Normaal gezien was dat van 10 tot 12 maar uiteindelijk is het uitgelopen tot 15u. Wat er dan door mijn hoofd ging pfff. Enerzijds schuldgevoel want we wilden in de namiddag nog een paar zaken van open monumenten dag gaan bezichtigen anderzijds ongerustheid. Nu had ze terug een reden om te kunnen vreemdgaan. ik weet het totaal belachelijk maar zo een dingen spelen dan in mijn hoofd he. Goed wetende dat ik het toch nooit kan tegenhouden. De therapeute wist me afgelopen week ook te vertellen dat ik het toch nooit zou kunnen voorkomen hebben. Ook al had ik zaken anders gedaan of aangepakt zij koos ervoor om haar frustraties niet met mij te bespreken maar om direct naar die andere mannen te gaan. Dan die kwaadheid. Gaat die ooit stoppen? Ik wil dit niet meer echt niet en ben dat zo beu om daar elke dag tegen te vechten maar iets houdt dat levende. Nooit gedacht dat ik zo in elkaar zat. Ik de 'brave sul' zoals mijn vader ooit zei: "veel te braaf".
Deze ochtend zat er antwoord van de lotgenote in de mailbox. Het is ok om eens te praten. Ook heeft ze al een stuk van haar verhaal op mail gezet. Toen ik het las had ik tranen in de ogen. Het was meer dan 10maand geleden dat ik gehuild heb maar nu kon ik het nog net droog houden. Zo herkenbaar, zo eerlijk, zo verdomd moeilijk. Bij haar is het 3 jaar geleden en als je dan leest dat ze het er nog heel moeilijk met heeft en dat ze vooral haar afleiding zoekt in sport en kinderen, dat ze geen 'moeite' meer wil/kan doen voor haar relatie. Allemaal zo pijnlijk herkenbaar. Diezelfde twijfels 'ga ik ooit nog iemand durven vertrouwen, huidige of nieuwe relatie'. Ook voor haar is het blijven vechten maar toch niet meer echt gelukkig zijn. Geen 'droom' meer maar overleven. Wil ik dit? kan ik dit? De Therapeute zei me eergisteren ondanks dat ik toch veel bezig ben met de relatie te stoppen dat ze toch weerstand voelt als we doorgaan over het onderwerp scheiden. Zo voelt het voor mij ook aan. Veel muizenissen over weggaan maar die zijn niet sterkgenoeg voor het 'iets' wat me nog in de relatie houdt.
niet zoveel nieuws meer de laatste tijd. Het is ook relatief stil. Afstand houden is waar ik me het best bij voel. Vanavond therapeute tijd ben benieuwd wat zij gaat zeggen of de vlindertjes die er waren (en nog atlijd een beetje zijn). Via een vriendin kan ik binnekort misschien eens gaan praten met iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt. Bij haar is het langer geleden dan bij ons maar blijkbaar heeft zij het er ook nog heel moeilijk mee. zo abnormaal ben ik dan misschien ook niet . ik heb de dame in kwestie een mail gestuurd en wacht dus haar antwoord af. Wat ik hiermee wil bereiken weet ik niet. Denk gewoon vergelijken. Hoe evolueert het bij haar, hoe is haar relatie nu, hoe staat zij nu in haar relatie. Het blijft in mijn hoofd zitten om mijn relatie te stoppen maar het lijkt alsof ik iedere strohalm zoek om dit toch maar niet te doen.Waarom? De dag dat ik dat weet zal mijn leven er misschien iets eenvoudiger uitzien.
Terug van de city trip. Toch wel met gemengde gevoelens. De eerste dagen was ik zo gefrustreerd en kwaad dat ik niet echt veel kunnen genieten heb. Daarna iets beter maar sinds de thuiskomst was het terug prijs. uiteindelijk is het zondagavond terug ontploft en kreeg ik te horen dat ik niet kwaad meer mocht zijn omdat ze zo haar best deed. Alsof een paar maand haar best doen jaren van bedrog zomaar doet vergeten. Ik kan me nog altijd niet van het idee ontdoen dat ze nog altijd niet snap welke impact dat op iemand zijn leven heeft.Het feit dat ze thuis liggen rollebollen heeft maakt het er niet gemakkelijker op en zo zijn er verschillende 'confrontaties' die ik nog dagelijks tegenkom. ik was er zo van overtuigd om de relatie te stoppen maar de zondagavond waren de kinderen wakker geworden van de ruzie. Als je kind je dan vastneemt en bijna smeekt om niet te scheiden dan is het zo verdomd moeilijk. Ik heb niet achter deze situatie gevraagd maar hoe je het draaid of keert als bedrogene draag je veel meer de gevolgen dan de bedrieger. En daarmee wil ik niet zeggen dat zij niet afziet. Al stel ik me de vraag wat het haar nog doet. toen ik gisterenavond aan het opruimen was en de keuken aan het proper maken dacht ik 'waar ben ik nog met bezig' madam heeft al jaren haar 'luxe' leven en ondanks alles blijft ze het hebben. Ach ben wel weer de verbitterde man waarschijnlijk.......
Nu ik erin slaag de vlindertjes te verdringen steekt de pijn en frustratie terug de kop op natuurlijk. we vertrekken morgen op city trip voor een paar dagen. Zal maar al beginnen op mijn tanden bijten om niet tegen haar te beginnen schelden. Een paar dagen geleden zag ik iemand terug die ook van de situatie afweet en vroeg hoe het nu was. Ik vertelde hoe ik me voel en wat er de laatste 10 maanden gebeurd was en zijn opmerking was er eigenlijk boenk op. Dit is toch geen leven? En idd het is geen leven. Maar waarom blijf ik in dit leven? te laf, te dom, te naief? zou denken geen van de 3 maar iets houd me tegen om opnieuw te beginnen.
Dit liedje hoorde ik vanmorgen op de radio en ik dacht ' zo verdomd waar eigenlijk'. Heb mijn vriendin (de therapeute) maar in vertrouwen genomen en het haar verteld. Ik had eigenlijk verwacht dat ze mij ging waarschuwen en 'oeioei wat heb je nu gedaan' maar haar reactie was totaal anders. Ze was blij voor mij.Ze stelde voor om toch (even?) alleen te gaan wonen en te zien wat dat doet. Nu is dat vlugger gezegd dan gedaan natuurlijk. Voor korte termijn iets vinden om te huren, meubels aanschaffen en alle andere zaken die erbij komen kijken. Ik denk als ik vertrek dat het definitief moet zijn. een plekje volledig naar mijn zin waar ik met terug goed kan voelen. Al zal het niet voor direct zijn toch speelt het meer en meer in mijn hoofd.
Het is al enkele dagen geleden dat ik hier nog iets gepost heb maar ondertussen is er al één en ander gebeurd. Vorige week ben ik iemand tegengekomen waar het waanzinnig goed met klikt. Bij het afscheid hebben we gekust. gekust zoals ik nog nooit ben gekust. Een kus vol passie, verlangen,..... Resultaat zijn vlindertjes. Vlindertjes die (nog) niet mogen en het leven er niet gemakkelijker op maken. Voorlopig zien we elkaar niet meer, een bewuste keuze maar zo verdomd moeilijk. Ik probeer mezelf te overtuigen om haar uit mijn hoofd te zetten maar dat is sneller gezegd dan gedaan. Vooral als je dan weet dat ik dagelijks aan haar deur passeer om naar het werk te gaan. Misschien is het wel een teken dat ik stilletjes moet stoppen met vechten voor mijn huwelijk en op termijn gelukkig worden met iemand anders. Misschien is het maar een bevlieging. Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen maar krijg toch meer en meer het gevoel dat er iets moet veranderen.
Vanavond bezoek van de neef van mijn vrouw. Hij die me een jaar geleden vertelde om mijn valiezen te pakken. Hij wou vroeg komen zodat we even alleen konden praten. Ben benieuwd. Vanmorgen toch terug even een dip maar ondertussen terug wat afstand genomen. Een situatie waar ik me momenteel het best in voel.
Ik realiseerde me vorige week dat ik serieus afstand hou van haar. Ik durf haar niet, niet meer, nog niet toelaten? Zij zit volledig in 'mijn' flow heb ik de indruk maar voor mij is het toch een tweestrijd. Zou ik nog durven? Het gaat nu weer een paar dagen beter maar dan nog behoud ik toch die afstand. Eigenlijk denk ik niet teveel aan die vraag en zie ik wel wat er gebeurd. De woorden van de therapeut blijven ook nog hangen dus ik voel me momenteel heb best door die te bewaren.
De eerste 2 weekjes verlof zitten erop. Gelukkig eind deze maand nog een weekje. Thuisblijven is toch geen echt verlof. op de 2 weken slechts driedagen echt niets gedaan. De oudste wou haar eigen kamer dus hebben we daar werk van gemaakt , verjaardagfeestjes voor diezelfde jonge dame en nog wat zaken die moesten gebeuren en plots was het zondagavond 10 augustus. De 2 weken waren er terug met ups en downs. Waar ik vorige week nog een ontdekking gedaan heb waar ik toch niet goed van was. Gsm facturen van 2012 zijn plotseling boven water gekomen en kon het niet laten om een paar controles te doen. Bleek dat ze vanaf mei terug aan het smsen was met minaar 1 terwijl ze verklaarde dat de 2de affaire een paar maanden in het najaar was. Na een paar dagen gefrustreerd rondgelopen te hebben haar er toch mee gecomfronteerd. Zoals ze reeds had gezegd waren ze contact blijven houden per mail en sms zonder dat er iets gebeurde. Ik blijf sterk mijn twijfels hebben over dit verhaal maar kan haar alleen maar het voordeel van de twijfel geven zeker? Vorige week moesten we naar de gezamelijke therapeut. Wat ik daar te horen kreeg deed me toch ook even slikken. Mijn kwaadheid en frustratie die nog altijd te hevig aanwezig is zou komen door wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Het ontrouw verhaal zou de trigger zijn die alle opgekropte frustraties en machteloosheid van toen losmaakt. Hetzelfde verhaal voor mijn vrouw. In haar jeugd zou ze een 'eenzaamheid' hebben opgebouwd en dat gevoel van eenzaamheid is iets wat nooit meer zal weggaan. Toen zag ik mijn wereld weer instorten. Wat ik tussen de lijnen lees is dat ik nooit goed genoeg zal kunnen doen. Volgens hem zal het afhangen van hoe ze ermee om zal gaan. Als je weet dat het voor haar heel moeilijk is om te praten dan krijg ik nog meer schrik voor herhaling. En zo blijft alles maar malen in mijn hoofd.
Vandaag is het mijn laatste werkdag voor het verlof. 2 weekjes thuis met het ganse gezin. In tegenstelling tot vorig jaar waar we nog op reis vertrokken zijn enkele weken na de ontdekking blijven we dit jaar thuis. Verder verwerken en verder werken aan onze relatie. Gisteren was het terug individuele therapeute tijd. Met de therapeute nog maar eens besproken waarom ik het nog altijd zo moeilijk heb met wat er gebeurd is. Ik had verwacht dat het na 1 jaar toch wel een plaats zou gekregen hebben maar zover is het blijkbaar nog niet. Volgens haar is het niet abnormaal en eigenlijk ook wel gezond. Ze gaf me 3 redenen. Om te beginnen de graad van bedrog. het was niet een 'onschuldige' kus of een stom slippertje maar echt 3 verschillende affaires die meerdere maanden duurden. Tweede probleem is de communicatie tussen ons. Wanneer het over gevoelens gaat spreken we een totaal andere taal wat het heel moeilijk maakt om erover te praten. Het derde argument waar ik wel wat van schrok was het moeten verwerken van jaren 'alleen' te zijn in de relatie. Het besef dat stillaan meer en meer groeit met hoe weinig liefde ik het moeten doen heb de laatste jaren. Ze stelde me dan ook terecht de vraag of ik ga kunnen met leven dat we nooit op hetzelfde niveau gaan communiceren. Eigenlijk was het een waarschuwing van "let op het gaat niet gemakkelijk worden". De pijn van het bedrog zal wel verdwijnen met de tijd maar andere uitdagingen staan te wachten. Onderweg naar huis mezelf afgevraagd of het allemaal wel de moeite is om door te gaan. Eigenlijk is dat een vraag die ik me bijna elke dag stel maar ondertussen ga ik gewoon verder. Met de nodige ups en downs blijf ik vechten. Hoelang ik nog ga of moet vechten weet ik niet enkel tijd zal het uitwijzen. ik probeer af en toe wel een update te plaatsen maar ook hier neem ik even wat verlof
gisterenavond even tijd gemaakt voor de opdracht van onze therapeut. luisteren naar elkaar. na mijn 'uitbarsting' van maandagavond. Toen ik vroeg hoe het was kreeg ik te horen dat ze daar nog van aan het bekomen was. ze vond dat ik niet meer kwaad mocht worden omdat het ons geen goed doet. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft maar het is gewoon sterker dan mezelf. Wanneer ik eraan denk maakt de pijn me zo kwaad. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik het maar normaal moet vinden dat het gebeurd is en het blijft het verhaal 'ik moet, ik moet, ik moet'. Is het normaal dat je als bedrogene alles moet en niets 'mag'? Meer en meer begin ik te beseffen dat je beter onmiddellijk een einde maakt aan de relatie wanneer je bedrogen word. Ik heb altijd gedacht "we slaan ons er wel door" maar hoe langer het duurd hoe meer twijfels ik hierover heb.
is de vraag die ik gisteren een paar keer gekregen heb op een barbeque bij familie en vrienden. Wat moet je dan antwoorden? goed ze doet haar best, niet goed want ik ben nog elke dag kwaad. Raar hoe er verschillend gereageerd wordt. Er waren maar 2 koppels die van de problemen weten waar de ene reageert "het is gebeurd je kan er niets meer aan doen" terwijl de ander dan zegt "je had al lang weg moeten zijn". Zo heeft iedereen zijn idee erover. Hoe je zal reageren als je in die situatie komt kan je eigenlijk niet zeggen. Ik weet ook niet waar ik de moed vandaan haal om blijven te vechten al denk ik soms dat ik te laf ben om mijn valiezen te pakken om 'alleen' terug gelukkig te worden.
Hoelang moet een mens volhouden en vechten voor wat hij de laatste 12jaar heeft opgebouwd. Wanneer is het genoeg geweest en mag je zeggen dat het beter is te stoppen met de relatie en elk zijn eigen weg te gaan. Wanneer kan ik zeggen dat ik mezelf niets meer te verwijten heb? (had ik dat al?). Alhoewel ik al in een stadia zit dat ik me de schuldige ga voelen wanneer ik er nu met stop.
Terug onrust. waarschijnlijk wel onterecht maar toch steekt het terug de kop op. ik was gisterenavond een ganse avond weg en toen ik thuis kwam zag ik terug mijn vrouw van een jaar geleden. Niet iemand die blij was mij te zien. vanochtend hetzelfde verhaal. Ik hoop dat ik spoken zie. Al een hele tijd heb ik regelmatig het gevoel dat er iets scheelt maar ik durf niet meer zeggen of het sixt sense is of puur schrik voor herhaling. Tijd zal het uitwijzen zeker?
Alhoewel ik misschien DIP mag zeggen. Waarom moet een mens daar nu zo van afzien? waarom moet het pijn doen en blijven doen? Ik wil die niet! Niemand wil dit en toch keert het terug en is het telkens vechten. Vechten tegen die kl*te pijn, vechten om haar geen verwijten naar haar hoofd meer te gooien. vechten om terug wat gelukkig te zijn, vechten om haar terug vertrouwen te geven. Ik hoop dat iedereen die vreemdgaat of het van plan is eens goed stilstaat bij de gevolgen. Eens goed nadenkt of het pleziertje de ellende achteraf allemaal waard is.
Houden van. Wat houd dat in? hoeveel kan je van iemand houden. Dan heb ik het niet over houden van je kinderen maar houden van je partner. Die onvoorwaardelijke liefde die welliswaar ups en downs kent in een relatie is er toch niet meer. Mijn vrouw is mijn vrouw niet meer. Mijn fierheid op mijn gezin is geen fierheid meer. mijn geluk is (voorlopig) mijn geluk niet meer. Er is sprake van 7 magere en 7 vette jaren. wel ik zal nog moeten geloven dat het effectief zo is.Alleen hoop ik dat de magere jaren nu achter de rug zijn. al vrees ik dat het nog even wachten is op de vette.
dubbel. Het gevoel dat ik heb wanneer we elkaar een knuffel geven. Eenerzijds doet het goed anderzijds is er een stemmetje dat zegt dat het niet klopt. Nu ik dit schrijf besef ik dat het eigenlijk met veel zaken zo is. wanneer ik iets doe voor haar, al dan niet op haar vraag, dan wringt het eigenlijk ook wel. Misschien moet ik toch maar doen waar ik al een paar keer aan gedacht heb. Gewoon eens een weekje alleen op reis vertrekken in de hoop eens goed te kunnen bezinnen.
