Dit liedje hoorde ik vanmorgen op de radio en ik dacht ' zo verdomd waar eigenlijk'. Heb mijn vriendin (de therapeute) maar in vertrouwen genomen en het haar verteld. Ik had eigenlijk verwacht dat ze mij ging waarschuwen en 'oeioei wat heb je nu gedaan' maar haar reactie was totaal anders. Ze was blij voor mij.Ze stelde voor om toch (even?) alleen te gaan wonen en te zien wat dat doet. Nu is dat vlugger gezegd dan gedaan natuurlijk. Voor korte termijn iets vinden om te huren, meubels aanschaffen en alle andere zaken die erbij komen kijken. Ik denk als ik vertrek dat het definitief moet zijn. een plekje volledig naar mijn zin waar ik met terug goed kan voelen. Al zal het niet voor direct zijn toch speelt het meer en meer in mijn hoofd.
Het is al enkele dagen geleden dat ik hier nog iets gepost heb maar ondertussen is er al één en ander gebeurd. Vorige week ben ik iemand tegengekomen waar het waanzinnig goed met klikt. Bij het afscheid hebben we gekust. gekust zoals ik nog nooit ben gekust. Een kus vol passie, verlangen,..... Resultaat zijn vlindertjes. Vlindertjes die (nog) niet mogen en het leven er niet gemakkelijker op maken. Voorlopig zien we elkaar niet meer, een bewuste keuze maar zo verdomd moeilijk. Ik probeer mezelf te overtuigen om haar uit mijn hoofd te zetten maar dat is sneller gezegd dan gedaan. Vooral als je dan weet dat ik dagelijks aan haar deur passeer om naar het werk te gaan. Misschien is het wel een teken dat ik stilletjes moet stoppen met vechten voor mijn huwelijk en op termijn gelukkig worden met iemand anders. Misschien is het maar een bevlieging. Ik wil geen overhaaste beslissingen nemen maar krijg toch meer en meer het gevoel dat er iets moet veranderen.
Vanavond bezoek van de neef van mijn vrouw. Hij die me een jaar geleden vertelde om mijn valiezen te pakken. Hij wou vroeg komen zodat we even alleen konden praten. Ben benieuwd. Vanmorgen toch terug even een dip maar ondertussen terug wat afstand genomen. Een situatie waar ik me momenteel het best in voel.
Ik realiseerde me vorige week dat ik serieus afstand hou van haar. Ik durf haar niet, niet meer, nog niet toelaten? Zij zit volledig in 'mijn' flow heb ik de indruk maar voor mij is het toch een tweestrijd. Zou ik nog durven? Het gaat nu weer een paar dagen beter maar dan nog behoud ik toch die afstand. Eigenlijk denk ik niet teveel aan die vraag en zie ik wel wat er gebeurd. De woorden van de therapeut blijven ook nog hangen dus ik voel me momenteel heb best door die te bewaren.
De eerste 2 weekjes verlof zitten erop. Gelukkig eind deze maand nog een weekje. Thuisblijven is toch geen echt verlof. op de 2 weken slechts driedagen echt niets gedaan. De oudste wou haar eigen kamer dus hebben we daar werk van gemaakt , verjaardagfeestjes voor diezelfde jonge dame en nog wat zaken die moesten gebeuren en plots was het zondagavond 10 augustus. De 2 weken waren er terug met ups en downs. Waar ik vorige week nog een ontdekking gedaan heb waar ik toch niet goed van was. Gsm facturen van 2012 zijn plotseling boven water gekomen en kon het niet laten om een paar controles te doen. Bleek dat ze vanaf mei terug aan het smsen was met minaar 1 terwijl ze verklaarde dat de 2de affaire een paar maanden in het najaar was. Na een paar dagen gefrustreerd rondgelopen te hebben haar er toch mee gecomfronteerd. Zoals ze reeds had gezegd waren ze contact blijven houden per mail en sms zonder dat er iets gebeurde. Ik blijf sterk mijn twijfels hebben over dit verhaal maar kan haar alleen maar het voordeel van de twijfel geven zeker? Vorige week moesten we naar de gezamelijke therapeut. Wat ik daar te horen kreeg deed me toch ook even slikken. Mijn kwaadheid en frustratie die nog altijd te hevig aanwezig is zou komen door wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Het ontrouw verhaal zou de trigger zijn die alle opgekropte frustraties en machteloosheid van toen losmaakt. Hetzelfde verhaal voor mijn vrouw. In haar jeugd zou ze een 'eenzaamheid' hebben opgebouwd en dat gevoel van eenzaamheid is iets wat nooit meer zal weggaan. Toen zag ik mijn wereld weer instorten. Wat ik tussen de lijnen lees is dat ik nooit goed genoeg zal kunnen doen. Volgens hem zal het afhangen van hoe ze ermee om zal gaan. Als je weet dat het voor haar heel moeilijk is om te praten dan krijg ik nog meer schrik voor herhaling. En zo blijft alles maar malen in mijn hoofd.
Vandaag is het mijn laatste werkdag voor het verlof. 2 weekjes thuis met het ganse gezin. In tegenstelling tot vorig jaar waar we nog op reis vertrokken zijn enkele weken na de ontdekking blijven we dit jaar thuis. Verder verwerken en verder werken aan onze relatie. Gisteren was het terug individuele therapeute tijd. Met de therapeute nog maar eens besproken waarom ik het nog altijd zo moeilijk heb met wat er gebeurd is. Ik had verwacht dat het na 1 jaar toch wel een plaats zou gekregen hebben maar zover is het blijkbaar nog niet. Volgens haar is het niet abnormaal en eigenlijk ook wel gezond. Ze gaf me 3 redenen. Om te beginnen de graad van bedrog. het was niet een 'onschuldige' kus of een stom slippertje maar echt 3 verschillende affaires die meerdere maanden duurden. Tweede probleem is de communicatie tussen ons. Wanneer het over gevoelens gaat spreken we een totaal andere taal wat het heel moeilijk maakt om erover te praten. Het derde argument waar ik wel wat van schrok was het moeten verwerken van jaren 'alleen' te zijn in de relatie. Het besef dat stillaan meer en meer groeit met hoe weinig liefde ik het moeten doen heb de laatste jaren. Ze stelde me dan ook terecht de vraag of ik ga kunnen met leven dat we nooit op hetzelfde niveau gaan communiceren. Eigenlijk was het een waarschuwing van "let op het gaat niet gemakkelijk worden". De pijn van het bedrog zal wel verdwijnen met de tijd maar andere uitdagingen staan te wachten. Onderweg naar huis mezelf afgevraagd of het allemaal wel de moeite is om door te gaan. Eigenlijk is dat een vraag die ik me bijna elke dag stel maar ondertussen ga ik gewoon verder. Met de nodige ups en downs blijf ik vechten. Hoelang ik nog ga of moet vechten weet ik niet enkel tijd zal het uitwijzen. ik probeer af en toe wel een update te plaatsen maar ook hier neem ik even wat verlof
gisterenavond even tijd gemaakt voor de opdracht van onze therapeut. luisteren naar elkaar. na mijn 'uitbarsting' van maandagavond. Toen ik vroeg hoe het was kreeg ik te horen dat ze daar nog van aan het bekomen was. ze vond dat ik niet meer kwaad mocht worden omdat het ons geen goed doet. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft maar het is gewoon sterker dan mezelf. Wanneer ik eraan denk maakt de pijn me zo kwaad. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik het maar normaal moet vinden dat het gebeurd is en het blijft het verhaal 'ik moet, ik moet, ik moet'. Is het normaal dat je als bedrogene alles moet en niets 'mag'? Meer en meer begin ik te beseffen dat je beter onmiddellijk een einde maakt aan de relatie wanneer je bedrogen word. Ik heb altijd gedacht "we slaan ons er wel door" maar hoe langer het duurd hoe meer twijfels ik hierover heb.
is de vraag die ik gisteren een paar keer gekregen heb op een barbeque bij familie en vrienden. Wat moet je dan antwoorden? goed ze doet haar best, niet goed want ik ben nog elke dag kwaad. Raar hoe er verschillend gereageerd wordt. Er waren maar 2 koppels die van de problemen weten waar de ene reageert "het is gebeurd je kan er niets meer aan doen" terwijl de ander dan zegt "je had al lang weg moeten zijn". Zo heeft iedereen zijn idee erover. Hoe je zal reageren als je in die situatie komt kan je eigenlijk niet zeggen. Ik weet ook niet waar ik de moed vandaan haal om blijven te vechten al denk ik soms dat ik te laf ben om mijn valiezen te pakken om 'alleen' terug gelukkig te worden.
Hoelang moet een mens volhouden en vechten voor wat hij de laatste 12jaar heeft opgebouwd. Wanneer is het genoeg geweest en mag je zeggen dat het beter is te stoppen met de relatie en elk zijn eigen weg te gaan. Wanneer kan ik zeggen dat ik mezelf niets meer te verwijten heb? (had ik dat al?). Alhoewel ik al in een stadia zit dat ik me de schuldige ga voelen wanneer ik er nu met stop.
Terug onrust. waarschijnlijk wel onterecht maar toch steekt het terug de kop op. ik was gisterenavond een ganse avond weg en toen ik thuis kwam zag ik terug mijn vrouw van een jaar geleden. Niet iemand die blij was mij te zien. vanochtend hetzelfde verhaal. Ik hoop dat ik spoken zie. Al een hele tijd heb ik regelmatig het gevoel dat er iets scheelt maar ik durf niet meer zeggen of het sixt sense is of puur schrik voor herhaling. Tijd zal het uitwijzen zeker?
Alhoewel ik misschien DIP mag zeggen. Waarom moet een mens daar nu zo van afzien? waarom moet het pijn doen en blijven doen? Ik wil die niet! Niemand wil dit en toch keert het terug en is het telkens vechten. Vechten tegen die kl*te pijn, vechten om haar geen verwijten naar haar hoofd meer te gooien. vechten om terug wat gelukkig te zijn, vechten om haar terug vertrouwen te geven. Ik hoop dat iedereen die vreemdgaat of het van plan is eens goed stilstaat bij de gevolgen. Eens goed nadenkt of het pleziertje de ellende achteraf allemaal waard is.
Houden van. Wat houd dat in? hoeveel kan je van iemand houden. Dan heb ik het niet over houden van je kinderen maar houden van je partner. Die onvoorwaardelijke liefde die welliswaar ups en downs kent in een relatie is er toch niet meer. Mijn vrouw is mijn vrouw niet meer. Mijn fierheid op mijn gezin is geen fierheid meer. mijn geluk is (voorlopig) mijn geluk niet meer. Er is sprake van 7 magere en 7 vette jaren. wel ik zal nog moeten geloven dat het effectief zo is.Alleen hoop ik dat de magere jaren nu achter de rug zijn. al vrees ik dat het nog even wachten is op de vette.
dubbel. Het gevoel dat ik heb wanneer we elkaar een knuffel geven. Eenerzijds doet het goed anderzijds is er een stemmetje dat zegt dat het niet klopt. Nu ik dit schrijf besef ik dat het eigenlijk met veel zaken zo is. wanneer ik iets doe voor haar, al dan niet op haar vraag, dan wringt het eigenlijk ook wel. Misschien moet ik toch maar doen waar ik al een paar keer aan gedacht heb. Gewoon eens een weekje alleen op reis vertrekken in de hoop eens goed te kunnen bezinnen.
Na een paar goeie dagen terug die dipjes. D-day viel eigenlijk wel mee enkel in de namiddag was het wat moeilijk. Zaterdag op een familiefeestje geconfronteerd geworden met bedrog van anderen maar was pijnlijk. Vooral wetende dat het bij ons 3x is gebeurd maakte het zo 'onrealistisch'. Zondag dan thuis nog wat bezig geweest en terug die confrontatie met de verhuis periode, de veranderingen die gebeurd zijn. het feit dat ik er 'alleen' voorstond. Vooral waarom ik er jaren 'alleen' heb voorgestaan maakten me terug kwaad en gefrustreerd. Ik probeer het haar niet meer te verwijten maar ik moet soms serieus op mijn tanden bijten. Wanneer ze zegt dat ze moe is of zich niet goed voelt dan zou ik het er zo kunnen uitflappen dat ze niet te moe was om zich met andere mannen bezig te houden. Ik hoop dat ik er toch eens definitief een lijn kan onder trekken want zo verder leven is ook niet te doen.Ga ik het nog een jaar volhouden? ik weet het niet. Er is al een jaar achter de rug dus ik vermoed dat het ergste zal gepasseerd zijn maar de rust zal toch moeten terugkeren of het zal een verloren jaar zijn.
Ik heb precies een beetje rust gevonden. Al zal het maar tijdelijk zijn waarschijnlijk toch doet het goed om mentaal even te kunnen ontspannen. De dagelijkse kwaadheid en frustratie is (tijdelijk?)aan het weg ebben en dat werd toch wel tijd. De komende dagen afwachten maar ik denk dat d-day morgen wel zal meevallen.
Mijn ontmoeting van 2 dagen geleden blijft door mijn hoofd spoken. Ergens leuk en blijkbaar is het bij haar niet anders. Gisteren kreeg ik een berichtje hoe het was en dat ze veel aan mij denkt. Mijn ego gestreeld natuurlijk. Anderzijds stopt het de verwerking van de ontrouw toch wel heb ik de indruk. Misschien heb ik wel het recht om mij eindelijk eens wat beter te voelen. Uiteindelijk doe ik niets verkeerd en kan het mij helpen om terug mijn hart te durven openstellen naar mijn vrouw.
Gisteren was het even schrikken toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat het vrijdag 11juli is. Niet enkel een vlaamse feestdag maar eveneens D-day (discovery day). Vrijdag is het dus een jaar geleden dat ik affaire 3 ontdekte. Het begin van nog een paar schokkende ontdekkingen en pijnlijke onthullingen. Het was vooral even schrikken omdat mijn euro viel dat minnaar 3 niet moest werken en ze dus een gezellig dagje samen gepland hadden. Iets waar ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan had al wist ik dat ze hem thuis had uitgenodigd die dag en dat het niet was om samen een pannekoek te eten. ik zie wel hoe het verloopt de komende dagen. Ik ben thuis en ze neemt vrijdag ook verlof uit schrik dat het een te moeilijke dag gaat zijn zegt ze. Ze doet echt wel haar best de laatste maanden en ergens is het hoopvol dat ik misschien de juiste beslissing genomen heb door haar nog een kans te geven. Anderzijds denk ik toch ook regelmatig waarom het nu wel kan en vroeger niet? Niet teveel bij stilstaan zeker?
Druk weekend achter de rug. Maar alles viel al bij al goed mee. het enige wat me een dubbel gevoel gaf, nog altijd zal ik maar zeggen, is wanneer mijn vrouw iets vraagt om te doen. Dan vliegt toch door mijn gedachten "jij bedriegt me jaren en nu moet ik ...." Ik weet dat ik me daarover moet zetten als ik ons nog een eerlijke kans wil geven maar makkelijk is het niet. Niet goed bezig of toch? wel een paar dagen geleden ben ik iemand tegengekomen die er zou kunnen in slagen mijn hart terug te durven openzetten. Ik weet dat dit niet de moment is en zeker niet de manier dus probeer afstand te houden maar ik moet serieus op mijn tanden bijten. Mijn verstand schreeuwd NEE maar mijn tikkertje gaat toch wel sneller wanneer ik aan haar denk. Ben ik verliefd? Nee. Maar het is vechten tegen...
Dit weekend starten de verjaardagsfeestjes. 2 dagen feest voor de jongste. zaterdag vriendjes en vriendinnetjes. Zondag familie tijd.Wat kijk ik daar toch naar uit (nee dus)! Was net aan het denken aan de tijd dat haar familie mij kwam bedanken omdat ik haar uit een slechte relatie weggehaald heb. Weg bij een drank, drugs en porno verslaafde partner en wat krijg je dan als bedanking 10 jaar later? Ah ieder huisje zijn kruisje zeggen ze maar sommige mensen verdienen eigenlijk niet beter. Nog maar eens het bewijs dat een mens 'vlug' vergeet zeker?
Gisteren was een moeilijk dag. ze heeft gesnapt dat er moet gepraat worden en begint het dan ook voorzichtig te doen. Ik heb er voor gekozen om nog even via mail te communiceren omdat ze mijn kwaadheid niet zou zien want anders slaat ze terug dicht. De therapeut heeft gezegd dat we om de 2 weken een paar uur moeten vrijmaken om erover te praten. Ben benieuwd of het gaat lukken. ze heeft goede voornemens en ik zal ook nog maar eens een toegeving doen door mijn tanden stuk te bijten ipv te reageren. to be continued...
