Moeilijk te geloven dat het al 17 oktober is. Ik ben al anderhalve maand in China, en al 1 maand en 10 dagen in Wuhan. Ondertussen ben ik het hier een beetje meer gewoon geworden, en ik begin me ook steeds beter te voelen. Ik kan me beter verzoenen met het gesukkel op het bureau voor buitenlandse studenten, met de drukte en soms ook de stank op straat, met het gerochel, met de muizen en ratten op kot, met de immense afstanden die ik moet afleggen om in een deftige supermarkt te geraken, met de te grote hoeveelheden geldbriefjes in mijn portefeuille die samen eigenlijk bijna niks waard zijn :p. Al bij al valt het nog wel mee allemaal, het is gewoon... anders :).

Ik ben deze week gaan klagen over het lawaai om 6 uur ’s morgens, maar ik moet volgende week teruggaan, omdat degene die mij er misschien/hopelijk mee kan helpen deze week niet aanwezig was.

Echter, al bij al ben ik tevreden hoor :). Ik denk dat de reden waarom ik me nu goed voel, ligt in het feit dat ik tijdens de vakantie (van 1 tot 8 oktober hadden we vrijaf) op reis geweest ben. Nu ja, vakantie, op deze universiteit hebben ze op verschillende momenten een aantal lessen ingehaald om de vakantie te compenseren. Zo hebben we een keer op zondag les gehad, en vorige week was er ook op vrijdag en zaterdag les (maar die heb ik dus gemist). Toch mogen buitenlandse studenten over het algemeen niet klagen, omdat ik ondertussen weet dat veel Chinese studenten ook tijdens de weekends les hebben. De druk op studenten is hier best groot, en veel studenten kunnen het zich niet permitteren om in hun vrije tijd naar “clubs” te gaan, ook omdat die vrij duur zijn. Had ik al verteld dat in veel Chinese koten de elektriciteit rond 10 of 11 uur ’s avonds wordt uitgeschakeld? Daarnaast worden de meeste koten ook afgesloten ’s nachts, zodat je over één of ander hek moet klimmen om in je kot te geraken. Beeld je maar eens in dat je van een feestje thuiskomt en met je mooie jurkje en hakjes zulke toeren moet uithalen. Gelukkig is dat in de gebouwen waar ik woon niet het geval. Er is wel een hek dat wordt toegeschoven, maar je kan het gewoon terug openschuiven omdat het niet op slot is. Een beetje onnuttig dus.

Ed is deze week samen met Burak (Turkse jongen) naar het soort gebouw verhuisd waar ik eerst zat, maar daar wordt het hek wél op slot gedaan. Ik moet toegeven dat de voorzieningen daar toch wel beter waren dan in het gebouw waar ik nu zit. Zo hebben zij altijd warm water (vooral in de winter toch niet onbelangrijk), en werkt hun airconditioning beter. Ik geloof ook niet dat zij elke ochtend zo’n hels lawaai meemaken als ik. Toch heb ik geen spijt van het feit dat ik verhuisd ben, want dan had ik nooit zo’n toffe kotgenootjes gehad en zat ik daar waarschijnlijk ook vaak in mijn eentje te loeren.

Enfin, waar waren we gebleven? Ik zou jullie vertellen over mijn reisje naar Henan, ondertussen al een week geleden. Deze week was echt heel druk en ik heb me ook voorgenomen veel ijveriger te zijn vanaf nu. Met andere woorden: mijn taken maken en geen lessen meer skippen. Een beetje routine brengen in het chaotische leven hier is toch wel noodzakelijk om je goed in je vel te voelen.

De reis is mij zééér goed bevallen. Men zegt dat je eerst moet zijn weggeweest om echt “thuis” te kunnen komen, en dat is echt zo. Na die week weg van mijn campus was ik blij terug in een iets vertrouwdere omgeving terecht te komen. Daarnaast was de avond van mijn thuiskomst ook supergezellig omdat er net heel veel volk in onze living zat. Maargoed, ik loop weer vooruit ;) Henan dus. Het is nog makkelijk te reconstrueren omdat ik daarstraks in de klas een korte spreekbeurt gehouden heb over mijn reisje.

De zaterdag en zondag voor ons vertrek (ons = Vincent en ik – http://www.bloggen.be/vincentinqingdao), ben ik nog druk beziggeweest met mijn zoektocht naar een iets of wat degelijke trekrugzak en kopies van de Lonely Planet van mijn kotgenote Nitzan. Mijn beursgeld ben ik ook nog gaan afhalen, ook al was op dat moment de bank eigenlijk net gesloten (supervroeg omwille van de vakantie geloof ik). Echter, er stonden nog een aantal Chinezen te reklameren omdat de bank weigerde hen na sluitingsuur nog verder te helpen, dus bleef ik ook maar wachten. Na een hele tijd heb ik toch nog gekregen wat ik wilde: je moet als buitenlander gewoon volhouden, blijven wachten, zielig kijken en doen alsof je het probleem niet snapt.

De rugzak heb ik uiteindelijk gewoon in Wallmart gekocht, en de kopies da’s een heel ander verhaal. Het is waarschijnlijk omdat ik een buitenlander ben, maar sommige Chinezen zijn echt extreem behulpzaam. Zo was ik zondag al een tijd zonder succes op pad voor die kopies (de diensten van de universiteit waren gesloten), toen ik in een klein zijstraatje een drukkerij vond. Zij konden mij niet helpen, maar een oud mannetje dat daar passeerde en hoorde wat ik zocht, heeft direct naar zijn kleindochter gebeld. Hij stapte van zijn brommertje en is met mij naar zijn kleindochter gelopen, die speciaal naar de afgesproken plaats gekomen was. Ik sta steeds opnieuw versteld van de vinnigheid van oude Chinezen, zo ook deze bompa, wiens tempo bijna niet bij te houden viel. Zijn kleindochter heeft mij dan op haar beurt weer meegenomen naar een ander gedeelte van de campus van Wuhan University om daar haar winkel te openen en de kopies voor mij te nemen. Et voilà, ik was gesteld :), en mijn dag was weeral om.

Maandagochtend ben ik om 5 uur ’s morgens op mijn kot vertrokken, en de campus was echt dood. Geen enkele lamp, overal mist en enkel het geluid van krekels: gezellig is anders. Op een gegeven moment kwam daar nog het geluid van vegende borstels bij. Het bleek de kuisploeg van Wuhan University te zijn die de straten al aan het schoonvegen was. Door de mist kon ik ze eerst amper zien. Ik heb goed doorgestapt en was zeer tevreden toen na een twintigtal minuten een lege taxi mijn pad kruiste. Daar moet je echt geluk mee hebben. Op tijd vertrekken is de boodschap, want je weet nooit hoelang je onderweg zal zijn. Rond 6 uur was ik in het station van Wuchang, een uur te vroeg. Ik was echter niet de eerste, want er lagen al mensen te slapen op de banken in de wachtzaal, en daarmee bedoel ik echt OP de banken (zie foto – foto’s op http://be.fotoalbum.eu/sinostud).

Vincent was op zondag al vertrokken, en had het geluk op de trein zijn ticket nog te kunnen “upgraden” naar de “yingwo” (harde slapers). In Chinese treinen kan je namelijk kiezen voor “zachte zitjes”, “harde zitjes”, “zachte slapers” en “harde slapers”. Harde slapers klinkt erger dan het is, want ik vond het best aangenaam. Het is geen houten plank ofzo, gewoon een hardere matras met een kussen en lakens. Toch heb ik niet kunnen slapen (nochtans was ik echt moe), omdat mijn trein overdag reed. Er was constant lawaai: ofwel spelende kinderen, ofwel Chinezen die dingen verkochten, ofwel een moeder die haar zoontje uren aan een stuk Engelse woordjes liet spellen (vlak onder mijn bed). Toen ik na 8 uren trein aankwam, stond Vincent mij aan het station op te wachten. Hij was ’s nachts al aangekomen en had zich al geïnstalleerd in ons hotelletje niet ver van het station. Het deed deugd nog eens een bekend gezicht te zien, en vooral ook om nog eens Nederlands te praten. De eerste avond hebben we een grote wandeling gemaakt en hebben we superlekkere hotpot gegeten. In dat restaurant heb ik tegelijk ook mijn eerste wc-zonder-deur-ervaring gehad. Ik ben maar in het allerlaatste kotje gaan zitten omdat er dan geen volk passeert, maar echt op mijn gemak voelde ik me toch niet. Ik betwijfel sterk of een Frans toilet effectief hygiënischer is dan een gewoon westers toilet zoals wij in België hebben. Vincent en ik hebben op onze reis namelijk de goorste toiletten gezien. Een westers toilet kan vuil zijn, maar zo’n gat in de grond kan nog véééél vuiler zijn. Daarbij moet je ook nog eens opletten dat je je evenwicht niet verliest of dat je gsm niet in het toilet valt terwijl je druk bezig bent je eigen toiletpapier uit je rugzak te vissen.

We passeerden een park waar we kinderen op elektrische teletubbies (ten minste, dat moest het voorstellen) en dieren zagen rijden. Een geweldig tafereel :) evenals de dansende menigte verderop. Toen Vincent en ik naar een groep walsende mensen aan het kijken waren, verzamelde zich plots een hoopje Chinezen rondom ons. Het werden er steeds meer en meer, een omsingeling als het ware. Strategisch haalden ze ons uit elkaar en namen ze elk één van ons voor hun rekening om dan een massa vragen op ons af te vuren. Na dit kruisverhoor bevond ik me plots op de “dansvloer” met een energieke bomma die me enthousiast mee tussen de Chinezen zwierde.

De volgende dag was het tijd voor de Longmen grotten. Vanuit Luoyang is eigenlijk de hele nabije omgeving makkelijk met het openbare vervoer te doen. Ik had wéér verschrikkelijk slecht geslapen. Zo slecht dat ik me, nadat ik me in een nogal ongemakkelijke houding met mijn zonnebril op mijn kop op een harde bank gelegd had, terwijl Vincent even weg was, onmiddellijk in een diepe slaap bevond. Misschien kwam het door de boeddhistische muziek op de achtergrond. Het spijt me verschrikkelijk, maar ik moet nogmaals over toiletten beginnen :). Hier zagen we namelijk een moeder die haar dochtertje gewoon recht voor de ingang van de Longmen grotten haar behoefte liet doen. Ook in Luoyang zagen we nadien nog een kindje gewoon op een plein kaka doen. Ondertussen is het al zover dat ik, zodra ik een gehurkte Chinees zie zitten, denk dat die zijn behoefte aan het doen is. Tot zover de toiletstories :). We hebben trouwens ook een moeder gezien die haar kind op een nogal eigenaardige manier leerde lopen. Eerst leek het alsof ze de kleine een halsband had aangedaan, maar nadien bleek ze gewoon een touw rond zijn middel te hebben gebonden. Telkens het kind terug begon te kruipen, trok ze hem gewoon weer op :).

De Longmen-grotten waren magnifiek. Ik vind het tot nu toe één van de mooiste dingen die ik in China gezien heb. ’s Avonds hebben we de nachtmarkt in Luoyang gedaan, die ook zeker de moeite was. In Longmen hoorden we constant Chinezen “fu yuan” roepen, en aangezien de Chinezen die het riepen 2 vingers in de lucht staken, maakten we eruit op dat “fu yuan” hetzelfde als 2 yuan zou zijn. We dachten dat het het Henan-dialect was, en één van de Chinezen daar bevestigde dat. Nadien hoorden we echter dat het helemaal geen Henan-dialect was, maar gewoon een foute uitspraak van “two”. We zijn er nog altijd niet volledig uit :).

De derde dag was iets rustiger. ’s Middags hebben we in een restaurantje gegeten waar men ook “hond” verkocht. We hadden echter al genoeg gegeten, dus ik heb nog geen hond geproefd. Er zijn niet veel plaatsen in China waar nog hond gegeten wordt, en daarom was ik ook echt verbaasd het in Luoyang tegen te komen. Aanvankelijk dacht ik dat enkel de naam van het gerecht “Hond” zou zijn, en dat het misschien gewoon varkensvlees was (zoals we vantevoren al waren tegengekomen), maar de serveerster zei van niet. In de namiddag hebben we de White Horse Temple en de Guanlin Temple bezocht. Die twee tempels waren niet heel speciaal vond ik, maar de White Horse Temple is heel bekend omdat het de eerste boeddhistische tempel in China is. In de Guanlin Temple kan je je naam op een stukje stof schrijven en het aan een boom of een klein standbeeldje hangen. Het zou geluk brengen, dus hebben we het maar gedaan ;) zo blijft er toch een klein stukje van ons in Luoyang achter. De mensen van de tempel verzekerden ons dat het er verschillende jaren zal blijven hangen, dus ik zal het binnen een paar jaar eens gaan checken.

De volgende ochtend hebben we direct een ticket voor de eerstvolgende bus naar Dengfeng kunnen bemachtigen, en we konden onmiddellijk vertrekken. We werden echter even snel van de bus gegooid als we er waren ingezet ;). Blijkbaar waren wij de enigen die in Dengfeng moesten afstappen, en voor we het goed en wel beseften, stonden we op straat voor het busstation van Dengfeng. Dengfeng is vrij klein, toch zijn er verschillende hotels. We hebben vrij snel een heel deftig hotel gevonden, en we zijn ervan overtuigd dat het personeel een telfout gemaakt heeft omdat we elk maar 7 euro voor onze overnachting betaald hebben, inclusief ontbijt. Voor zo’n mooi hotel lijkt me dat toch wel heel weinig. In Dengfeng hebben we eerst gemerkt dat we onze Lonely Planet kopies in Luoyang vergeten waren. Dat vond ik toch wel erg omdat we verder geen andere documentatie bijhadden. Achja, niets aan te doen. We zijn eerst treintickets gaan kopen voor onze terugreis en zijn daarna afgezakt naar Shaolin, niet ver van Dengfeng. De belangrijkste bezienswaardigheden daar zijn de Shaolin Tempel en het Pagoda Forest, maar Shaolin staat ook bekend om zijn prachtige natuurlandschappen en een mooie touwbrug waar je zelfs over mag lopen. Jammergenoeg hebben we die twee laatste dingen niet kunnen doen omdat we pas vrij laat waren aangekomen en niet op tijd doorhadden dat de plaatselijke busjes vanaf een bepaald tijdstip niet meer naar die plaatsen reden. We hebben overwogen om de volgende ochtend terug te gaan met onszelfde ticket, maar dat was niet mogelijk. Als we niet opnieuw entrée wilden betalen, moesten we binnen het domein blijven en bijgevolg in de hotels binnen het domein slapen. We hadden echter al lang ons hotel in Dengfeng vastgelegd. Het feit dat het domein zelfs eigen hotels heeft, zegt eigenlijk al genoeg. Ook al doet de atmosfeer er op sommige plaatsen heel gewijd en sereen aan, toch heb ik er een dubbel gevoel bij. Het is een druk bezochte toeristische plaats, en om de haverklap zijn er kungfu-shows die eigenlijk meer weghebben van circusvoorstellingen. Na de shows proberen ze je natuurlijk allerlei dingen aan te smeren, en regelmatig passeren er toeristen met één of ander speelgoedzwaard in hun handen of een kraal rond hun nek.

We besloten echter nog niet op te geven en toch nog wat meer van het domein te verkennen. We stapten één van de busjes in die nog wél reden in de hoop een eindje verder te geraken, maar eenmaal op weg bleek dat dat busje ons gewoon terug naar de ingang bracht. Viel dat even tegen :).

’s Avonds in Dengfeng belandden we in een klein restaurantje waar nadien ook een 16-tal Chinese mannen binnenkwamen. Één van hen was producent van “baijiu”, Chinese vodka. Na een paar korte babbels en een massa foto’s kwamen we het restaurantje buiten met ... 2 flessen baijiu ;).

De volgende dag bestond uit de verplaatsing naar Zhengzhou, waar we in ons hotel omwille van de vakantie zomaar even het dubbele van de normale prijs mochten betalen. Zhengzhou was een heus festival: één chaos gewoon. Overal mensen, overal vuil. Ik vond mijn aankomst in Wuhan al erg, maar dit trof echt alles. De straten zagen zwart van het volk. Zhengzhou is sowieso al een belangrijk verkeersknooppunt, maar omwille van de vakantie was de situatie nog erger dan normaal. We wilden er het Henan Museum bezoeken, maar mochten er niet binnen omdat het gerenoveerd werd. Ernaast was echter een kleine tentoonstelling, en we hebben ook een korte voorstelling van traditionele instrumenten meegepikt. Al bij al dus nog wel de moeite. Verder hebben we in Zhengzhou onze tijd doorgebracht met gewoon rondwandelen en de sfeer opsnuiven. We hebben een plein gezien waarop een drietal mannen gewoon met reusachtige zwepen stonden te slaan (op vrij korte afstand van de andere mensen), zomaar op de grond óf tegen een draaiende tol. Da’s niet alleen gevaarlijk, het ziet er ook vrij angstaanjagend uit.

Toen we zaterdag voor de terugreis met onze rugzakken aan het station aankwamen, bleek er een soort “reclamefeest” aan de gang. Het plein was dus ook die dag één drukte. Vanaf het moment dat de Chinezen ons in de mot kregen, werden we niet meer gerust gelaten. Ik wist niet naar welke gsm of camera ik eerst moest kijken, en ik maakte me tegelijk ook zorgen over mijn bagage, want zo’n momenten zijn uitgelezen momenten voor dieven om hun slag te slaan. Om 3 uur zat ik compleet uitgeput op mijn supersnelle trein richting Wuhan (ditmaal Hankou station). Dit soort treinen zijn D-treinen, en na 4 uren was ik al op mijn bestemming. Na een tweetal uren bus en een korte taxirit was ik eindelijk thuis ;).

Wist je dat:

- mensen hier vaak niet achterop een fiets gaan zitten, maar gaan staan?

- ik hier nog nooit iemand heb zien lassen met bescherming van de ogen?

- je hier in winkels ook geen plastieken zakken meer krijgt? (toen ik pas in China gearriveerd was, was dat nog wel het geval)

Sanju, om op jouw vraag te antwoorden: eigenlijk ben ik het eten hier absoluut nog niet beu. Ja, het is bijna altijd rijst of noedels, maar er is een ongelooflijk ruime keuze aan hoofdgerechten. Ik vind de hoeveelheden olie in het eten soms wel vervelend. Je hebt niet echt het gevoel dat je heel gezond eet, zelfs als je groenten eet. Chinezen gebruiken ook heel veel eieren, dus ik eet hier abnormaal veel ei in vergelijking met in België. Ik probeer telkens andere gerechten, maar kiezen is moeilijk en de meeste gerechten ken ik ook niet. Meestal vraag ik of ze me iets kunnen aanraden, of pik ik er gewoon iets uit dat leuk klinkt of waarvan ik denk dat ik weet wat erin zit. Daarnaast kan je hier ook verschillende soepen vinden, of eens een keer hotpot, barbecue (allemaal kleine hapjes, maar heel pikant), Koreaans of Japans gaan eten. Westerse restaurants vind je hier bijna niet, heb ik gehoord. En als je echt genoeg hebt van het Chinese eten, dan zijn er nog altijd de McDonalds en de KFC :). Starbucks is hier ook populair. Daarnaast eet ik ook wel eens graag zoet brood, want dat is hier echt goed (maar calorierijk natuurlijk). Fruit is hier spotgoedkoop. Daarnaast eet ik af en toe ook eens de Chinese versie van “Aiki Noodles”, want zo van die dingen vind je hier ook met de massa.

Ook van de kleine standjes op straat krijg ik geen genoeg: van gepofte kastanjes tot pannenkoeken met groenten in, tot stukjes eend... je kan hier vanalles vinden. Ik loop hier dan ook constant te eten. De meest populaire dranken zijn hier, naast baijiu (de Chinese vodka), melkthee en gewone hete thee. Bier wordt hier ook massaal gedronken, maar omdat ik geen bierdrinker ben, kan ik over de smaak niets zeggen. De meeste buitenlanders houden echter wel van Chinese bieren.

xxx

16-10-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

03-10-2009 om 21:29 geschreven door Kelan  

Ziezo, ik heb net even geprobeerd mijn nieuwe postadres te formuleren. Daniela had me een voorbeeldadres doorgestuurd, maar dat zag er toch maar vreemd uit. Daarom heb ik er zelf maar wat aan geprutst, maar ik kan niet met zekerheid zeggen of het zo in orde is. Laten we dus maar wachten met het verzenden van kostbare chocolade voor we zeker zijn dat het werkt :).

中华人民共和国

湖北省

武汉市

武昌区430072

珞珈山

武汉大学

留学生学院

1号楼, 3单元, 8 D号

珂兰 (Kerlijne Stessens)

手机号码:008615827566728

Luojia Shan (Mountain Luojia)

Wuhan University

The Office of the College of Foreign Students Education

Building number 1, Unit 3, Room number 8 D

Kerlijne Stessens

Contact number: 008615827566728

02-10-2009 om 18:44 geschreven door Kelan  

Och, ik zou het nog bijna vergeten!

Ik heb een paar keer met Ed gemaild en de situatie thuis ziet er best goed uit. Ik denk dat zijn moeder ongelooflijk veel geluk gehad heeft. Woensdag heeft hij mij laten weten dat hij dit weekend al terugkomt :D, en dat was een heel grote verrassing voor mij. Als hij zelf had kunnen kiezen, had hij nog tot half oktober in Engeland gebleven, maar blijkbaar verliest hij de helft van zijn beursgeld als hij langer dan 15 dagen afwezig blijft. Het is niet al te erg omdat zijn moeder er momenteel goed op staat, maar toch vind ik dat ze hier iets meer begrip zouden moeten tonen voor zijn situatie. Daarnaast is de universiteit op dit moment toch gesloten wegens de vakantie.

Hij is nogal halsoverkop vertrokken en dat hebben ze hier niet graag, zeiden ze me op het kantoor. Echter, als hij had moeten wachten tot na het weekend en tot alles weer administratief in orde zou gebracht zijn (wat hier eeeeuwen duurt), dan had hij veel te lang moeten wachten. Het was een hartinfarct, geen verkoudheid.

Enfin J we zien wel hoe het loopt. Ik ben alleszins tevreden dat mijn maatje terugkomt!

02-10-2009 om 17:08 geschreven door Kelan  

Joehoe J eindelijk nog eens nieuws van mij ;)

Zoals ik al zei, de tijd vliegt hier enorm. Misschien gaat een jaar toch niet zo lang zijn als ik dacht. Ik heb nog steeds ups en downs, maar het gaat me steeds beter af hier. Zo ga ik regelmatig weg met mijn Indische maatje Sam en vind ik altijd wel iets om me mee bezig te houden. Ik zal de hoogtepunten van de afgelopen week even op een rijtje zetten:

Vorige week ben ik met Mikko (een Zwitser) een dagje naar Hankou getrokken om onze verblijfsvergunning in orde te brengen. Daardoor heb ik weer maar eens mijn les gemist. Onze trip naar het politiekantoor heeft de ganse namiddag in beslag genomen, en we zijn pas vrij laat terug op onze koten gearriveerd. Hoewel de dag voornamelijk bestond uit rechtstaan in de bus, hebben we in Hankou door een paar leuke straatjes gekuierd. We zijn toevallig uitgekomen bij een marktje met allerlei soorten vis (paling, krab), schorpioenen (of iets dat erop lijkt), kikkers, schildpadden enzovoort. Toch wel zielig die beestjes zo te zien, vind ik. Van achter een groentenkraampje kon ik wéér maar eens een Chinees bespeuren die stiekem gsm-foto’s van me nam. Dat gebeurt hier constant, en de Chinezen zijn er precies echt van overtuigd dat dat niet opvalt J, ook al staan ze recht voor me en laten ze de genomen foto nadien aan hun vrienden zien. Discreet is anders. Ze mogen altijd aan me komen vragen of ze een foto mogen nemen, maar zo “stiekem” vind ik echt niet leuk. Ik heb de neiging om elke keer als ik het zie mijn eigen camera te nemen en op mijn beurt een foto van hen te trekken, of om een foto-pose aan te nemen :p. Ook kinderen holden achter ons aan en gingen hun vriendjes halen om hen de “aliens” te tonen. Toen Mikko en ik op een bankje onze rijst met pikante tofu aan het verorberen waren, staarde effectief élke voorbijlopende Chinees ons aan. Ook eergisteren in een restaurantje stonden de dienstmeisjes te observeren hoe ik mijn eten naar binnen werkte. Buitenlanders zijn een attractie, maar etende buitenlanders zijn blijkbaar nog veel interessanter J. De politie heeft vorige week onze paspoorten afgenomen, dus moest ik deze week nog eens helemaal terug naar Hankou om het terug te gaan oppikken. Sam heeft me vergezeld, en dat maakte dat het nog wel een leuk dagje geworden is.

De mooiste eetplekjes vlakbij de campus zijn toch wel de openluchtrestaurantjes naast het Oostelijke Meer. Ik heb er tot nu toe één keer gegeten, en vorige week vrijdag ben ik er nog iets gaan drinken met Daniela (Duits meisje) en Nitzan. Hoewel de restaurantjes zich naast een drukke baan bevinden, doet het allemaal heel rustig aan en kan je genieten van een mooi uitzicht. De muggen moet je er maar bijnemen ;).

Zaterdag ben ik eerst gaan zwemmen en nadien ben ik een kapotte bureaulamp gaan inruilen bij de Carrefour. Het mag hier dan allemaal goedkoop zijn, maar vaak begeven spullen het vrij gauw of (zoals bij mij het geval was) hebben ze gewoon nooit gewerkt ;). Ik heb trouwens ook een weegschaal gekocht voor minder dan 2 euro J. Weegschalen vind je af en toe op straat of in een shoppingcentrum, maar het is toch handiger er zelf eentje te hebben. Zaterdagavond ben ik eerst naar een evenement op de campus gaan kijken, waar veel meer volk was dan ik verwacht had. Dit evenement was al ter ere van de nationale feestdag op 1 oktober (gisteren dus). De hele ceremonie bestond uit een opeenvolging van patriottistische liederen zoals “Vandaag is het je verjaardag, mijn China” (http://ent.cctv.com/music/special/aggqdjc/20090827/108563.shtml - dit soort filmpjes zijn hier natuurlijk niet geblokkeerd), gezongen door jongeren. Leuk voor eventjes, maar een hele avond van datte, neen danku J. Dit jaar zijn de festiviteiten nog veel groter omdat het de 60^ste verjaardag van de Volksrepubliek is.

Gisteren was het dus “the big day”, en daarom ben ik gisterenavond eerst met mijn klasgenoten gaan eten en daarna aan de oever van de Gele Rivier in Wuchang naar het vuurwerk gaan kijken. Jammer genoeg viel er van dat vuurwerk bijna niets te zien. Het was zo goed als onmogelijk je door de mensenzee te bewegen en we konden niet op een plaats geraken waar we een beter zicht hadden. De straten waren één en al “mens” en het was zelfs niet mogelijk ons in één van de bussen te wringen. Ik denk dat het aan de andere oever in Hankou (waar het vuurwerk werd afgeschoten) nog veel erger moet geweest zijn. Gisteren was de verkeerschaos dus extreem, maar op gewone dagen is het ook al niet te doen. Chinezen stoppen voor niets of niemand. Zelfs als je al een paar passen op straat gezet hebt, is de kans groot dat je ofwel terug moet lopen, ofwel dat de bewuste auto serieus uitwijkt om toch maar niet te hoeven stoppen. Ook al is hun rijstijl vrij agressief, toch heb ik nog nooit iemand uit de auto zien stappen om een andere bestuurder uit te kafferen. Wat ze dan wel weer ten volste benutten, is hun toeter. Chinezen toeteren constant, en volgens mij is het een soort verslaving. Of ze nu in fout zijn of niet, of iedereen hen al gezien heeft of niet, of ze in de file staan of niet: toeteren doen ze J.

Op dit moment heb ik tot 8 oktober vakantie omwille van de Nationale Feestdag, maar er is nóg een feest dat nu toevallig ook begin oktober valt (3 oktober): Het Midherfstfeest. Dit is een traditioneel feest waarbij naast de Aarde vooral de Maan vereerd wordt. Op deze feestdag kijken Chinezen met hun familie naar de maan en eten ze de fameuze maankoekjes. “Maankoekjes” of “maancakes” zien er geweldig lekker uit, maar zijn niet te eten. Ze zijn niet alleen veel te zoet, ze liggen ook nog eens als een baksteen op je maag. Dat heb ik toch geconstateerd uit de cakejes die ik de afgelopen dagen geproefd heb. Ze zijn daarnaast ook nog eens vrij duur in vergelijking met andere Chinese zoetigheden.

Ondertussen heb ik ook mijn eerste echte Chinese karaoke-ervaring achter de rug. Nadat ik zaterdag de vaderlandslievende kreten van de Chinezen op de campus ontvlucht was, ben ik samen met Sam, Jazz (een andere Indiër die hier al 4 jaar studeert), Joey (een Chinees) en zijn vrienden naar KTV getrokken. KTV-plaatsen kom je altijd en overal tegen. Het zijn grote gebouwen waar je met vrienden een kamertje kan huren om er dan de ganse avond door een micro te kwelen. Het repertoire bestond zowel uit Chinese als Engelse liedjes. Nadat ik eenmaal gezongen had, belandde de micro steeds opnieuw weer in mijn handen :p, ik heb al een fanbase in China. De liedjes van de Backstreet Boys waarnaar ik luisterde toen ik een jaar of 11 was, zijn hier trouwens enorm populair.

Ik ben ondertussen ook al twee keer naar een club geweest. Eergisteren naar club “Song a Song” (ofzoiets) met de twee Indiërs en Joey, en gisterenavond met mijn klasgenoten naar een club hier vlakbij. Vooral eergisteren is me goed bevallen, en naar ik heb horen zeggen kan het nog beter als je naar de clubs gaat met veel buitenlanders. Daar wordt meer Engelse muziek gedraaid en is de sfeer waarschijnlijk ook meer zoals ik gewoon ben in België. In alle clubs hier werken naast danseressen ook zangers en zangeressen. Zij zingen regelmatig mee met de karaoke-versie van populaire nummers. Ik ben al vaak verschoten hoe goed sommige zangers zijn! Ook al zijn Chinezen niet echt feestbeesten, toch vind ik de sfeer nog oke. Ze doen allemaal pogingen om te dansen en ik heb de indruk dat ze zich toch goed uitleven J. Voor herhaling vatbaar dus.

Wat ik ook zeker nog moest aankondigen, is dat ik maandag voor een paar dagen naar Luoyang trek met Vincent, een andere sinoloog. Hij studeert in Qingdao, in de provincie Shandong. Ik sta ervan versteld hoe snel de treintickets de deur uitvliegen. Toen ik vorige week achter tickets ging vragen, kon ik ze nog niet krijgen, en 2 dagen later was bijna alles al uitverkocht. Ik heb na lang informeren geopteerd voor een slaaptrein voor overdag. De rit duurt namelijk een achttal uren en de zachte zitjes waren uitverkocht. Veel zin om 8 uren aan een stuk op een harde bank te zitten, had ik niet. Nochtans wil ik die harde zitjes wel eens ervaren.

Vincent kan het echter nu al ervaren. Hij heeft meer last gehad met het bemachtigen van een ticket. Zijn reis zal ongeveer 15 uren duren en hij durfde niet te wachten op een andere mogelijkheid, dus heeft hij de harde zitjes genomen... En dat is niet het enige, hij komt ook nog eens ’s nachts om 2 uur aan. Het zal letterlijk en figuurlijk een harde trip worden.

 
Nog even over het eten: hier vlakbij onze koten is een klein winkeltje waar elke dag vers brood uit de Carrefour verkocht wordt. Het is niet zoet, dus ideaal. Daarnaast heb ik ook de chocolade van Dove ontdekt, die best wel te pruimen valt. En neen, die heeft geen zeepsmaak :).

Ik zal mijn verhaal eindigen met een paar weetjes:

Chinezen houden van dutjes. Niet enkel middagdutjes, maar ook ochtenddutjes en avonddutjes. Overal waar je kijkt, zie je wel één of andere maffende Chinees. In de bus, bij de nagelverzorging in een schoonheidswinkeltje, in restaurantjes langs de weg ... wie weet waar liggen er nog J. Een ander fenomeen is het “mannentopje”. Als het warm is buiten, zoals op dit moment bijna elke dag het geval is, kan je regelmatig mannen waarnemen die hun t-shirt of marcelleke tot halverwege hun (vaak ietwat dikkere) buik opgerold hebben. Ik ben benieuwd of die trend zich volgende zomer ook in Vlaanderen zal doorzetten J.  

Tot de volgende ;)

x

02-10-2009 om 17:07 geschreven door Kelan  

Dag lieverdjes!

Ik merk, nu de lessen gestart zijn, dat ik heel wat minder tijd kan vinden om aan mijn blog te werken. Ik heb op dit moment bijvoorbeeld meer zin om mijn bed in te kruipen omdat ik al twee nachten veel te weinig geslapen heb. Oke, ik geef toe, dat ligt deels aan mezelf, máár er zijn nog andere oorzaken! Ten eerste: elke avond is er wel één of ander groepje buitenlanders dat onder mijn raam lawaai komt maken en bier komt drinken. Overlaatst waren er hier beneden zelfs Afrikanen die genot vonden in het imiteren van wolven. Daarnaast is er het geluid van de waterpomp van ons gebouw, waar blijkbaar enkel ik last van heb. Ik vind het zelfs erger dan Afrikaans wolvengehuil, en ik snap niet hoe het komt dat niet heel het gebouw er wakker van wordt. Zelfs met mijn dierbare oordopjes slaap ik er niet doorheen. De pest is dat dit geluid heel onvoorspelbaar is en ongeveer een uur duurt. Soms is het er, soms niet. Zo ben ik al een paar keer om 6 uur ’s morgens wakkergeworden, terwijl ik normaalgezien pas rond 7 uur opsta. Daar gaat mijn nachtrust dus L. Een laatste oorzaak is ten slotte mezelf. Ik heb tot nu toe namelijk nog maar amper mijn schoolboeken open gedaan en ik realiseer me meestal ’s avonds pas dat ik toch nog één of ander opstel moest schrijven.

Daarom heb ik vandaag al maar eens één les geskipt... (shame on me). Lessen skippen lijkt hier op het eerste zicht geen probleem, maar de leerkrachten houden het wel allemaal bij. Een deel van de punten staat op aanwezigheid, maar dat is voor mij dus allemaal niet zo belangrijk. Ik denk niet dat ik er bij mijn super-ijverige Koreaanse vriendin een goede indruk op nalaat, maaaaar ik zoek niet elke week lessen te skippen. Het was trouwens de gemakkelijkste les: grammatica. De rest van de lessen zijn best oke vind ik. Niet zo moeilijk als in Leuven, maar ik leer elke les toch vrij veel woordenschat bij. Trouwens, niet iedereen in mijn klas studeert enkel Chinees, en dit jaar is ook niet voor iedereen in mijn klas een “extra” jaar (zoals bij mij het geval is). Voor mijn Koreaanse vriendin (Liu Zhi Hui) telt dit jaar bijvoorbeeld wél mee als een bachelorjaar, en zij heeft naast Chinees dus ook nog andere vakken zoals International Trade. Nu we het toch over school hebben, dit is mijn weekschema. Zoals je kunt zien, is de uurverdeling een beetje bizar.

Maandag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Dinsdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: luisteren

14:05 – 15:40: lezen (zowel luidop als begrijpend)

Woensdag:

14:05 – 15:40: grammatica

15:45 – 17:25: spreken

Donderdag:

08:00 – 09.35: luisteren

09:50 – 11:25: schrijven

Vrijdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Het is redelijk wat, en je krijgt toch ook veel opdrachten. Dit zijn vooral lesvoorbereidingen, maar ook opstellen en oefeningen. Al bij al zal het nog wel meevallen, en je kiest zelf of je veel extra woordenschat studeert of niet.

Ohja, wat me opgevallen is bij Koreaanse meisjes is dat ze vrij preuts zijn. Preutser dan Chinese meisjes denk ik. Zo had Nitzan overlaatst een t-shirt aan waarbij het bandje van haar BH zichtbaar was. Op een gegeven moment begon Liu Zhi Hui vreemde gebaren te maken, waardoor ik dacht dat er iets mis was. Panikerend wees ze naar het BH-bandje van Nitzan, die daar natuurlijk geen probleem in zag. Toen ik me vandaag in de klas voorover bukte om iets te nemen, voelde ik plots dat Liu Zhi Hui mijn t-shirt naar beneden trok om te voorkomen dat iemand mijn onderrug zou zien.

Ik word hier met allerlei namen aangesproken, behalve met mijn echte naam. Caroline, Karolina, Kerlena, Kelan... Mijn Chinese naam is nog het best van allemaal J. Ik spreek hoe langer hoe meer Chinees hier op de campus. Als ik met mijn kotgenotes praat, is de voertaal meestal Engels, maar in de klas spreek ik tegen iedereen Chinees. Koreanen, Japanners, Vietnamezen, Laotianen, Kazachen en Turken kennen namelijk meestal geen Engels. Vorige week was er een meeting met alle nieuwe buitenlandse studenten. Net zoals al de rest hier, was ook deze meeting “vaag”. Er zal ergens in oktober een internationaal cultureel festival plaatsvinden, waarop alle buitenlanders hun land moeten vertegenwoordigen. Deel één van het festival zijn de kraampjes, die je zelf moet inrichten met bijvoorbeeld foto’s, typische klederdracht, typisch eten... van je eigen land. Deel twee is een optreden per werelddeel (alle Europeanen, Afrikanen, Aziaten samen). Voorlopig is er echter niet echt iemand die zich hier al mee aan het bezighouden is. Nochtans is het vrij belangrijk, aangezien het op de nationale televisie zal komen. Ze hebben ons ook aangeraden zo snel mogelijk contact op te nemen met onze ambassade :p. Ik ben eens benieuwd wat het allemaal gaat worden. Waarschijnlijk weer grote plannen, maar als puntje bij paaltje komt, loopt alles toch weer in het honderd.

Wat ik ook nog wou vermelden, is dat het hier vol muggen zit. Je kan niet buitenkomen, of je zit onder de muggenbeten. Op zich vind ik muggenbeten niet zo erg, maar de muggen hier zijn natuurlijk weer helemaal anders dan de muggen in België. Een beet van deze mug jeukt 10 keer zo hard als een beet van een Vlaamse mug. Nu we het toch over dieren hebben (ongedierte is een beter woord), vorige week ben ik één nacht bij Nitzan gaan slapen omdat ik bezoek had van meneer de rat. Ik was niet zeker of ik hem nu in mijn kamer of in de badkamer zag wegvluchten, dus nam ik het zekere voor het onzekere. Daarnaast horen en zien we ook regelmatig muizen op ons appartement. Ondertussen is mijn kamer herschilderd in het lichtblauw (Madi’s idee). Enkel Nicole laat haar kamer niet schilderen. Enkel de living moet nu nog gedaan worden. Het resultaat mag er zijn ;) echt veel beter dan die vuile witte muren van voorheen.

Vorige week ben ik samen met Nitzan en Nicole gaan zwemmen buiten de campus. Ik hoop dat ik vaker de tijd kan vinden om met hen mee te gaan, want het bevalt me wel. Nochtans valt het niet te vergelijken met zwembaden in België. Zo zijn er geen aparte kleedhokjes en loopt iedereen er na het zwemmen naakt rond. De ruimtes voor mannen en vrouwen zijn natuurlijk wel van elkaar gescheiden. Op het eerste zicht lijkt het zwembad vrij hygiënisch; iedereen moet namelijk een badmuts dragen en de gangen zijn heel proper. Echter, eenmaal in het zwembad merk je dat er niets anders dan gerocheld wordt. Chinezen tuffen gewoon in de goot van het zwembad en kletsen er dan wat water overheen. Na het zwemmen sta je dus met zijn allen gezellig in je blootje onder de douche, en je kan je wel voorstellen dat een paar buitenlanders tussen die Chinezen een speciale attractie zijn. Zo begon er weer een meisje tegen me te babbelen en te stoefen over mijn schoonheid J. Jaja, ik krijg hier een dikke nek.

Ondertussen heb ik al wat meer van Wuhan gezien. Vooral de omgeving rond de campus lijkt me al iets duidelijker. Zo ben ik vrijdagavond op mijn eentje over de dichtstbijzijnde hoofdbaan gelopen, en heb ondertussen wat winkeltjes gedaan. Het was een grote wandeling, en ik was pas heel laat terug op kot. Ed had me toen een paar berichten gestuurd waarin hij zei dat hij slecht nieuws van thuis had, dus ben ik zo snel mogelijk langs zijn kot gegaan. Omdat ik een slecht voorgevoel had, heb ik onderweg een knuffel voor hem gekocht (overlaatst heeft hij mij ook een kadootje gegeven). Het nieuws bleek inderdaad ernstig: zijn moeder heeft een hartaanval gehad. Ik wist niet wat ik hoorde. Ed is zaterdag de hele dag op pad geweest om zijn paspoort terug te krijgen van de politie (de politie neemt hier namelijk gedurende een ganse week je paspoort af om een verblijfsvergunning in orde te maken) en om een treinticket te kopen. Ik ben zaterdag een dagje naar Hankou geweest, en schrok toen ik rond 6 uur het bericht kreeg dat Ed ’s avonds al naar huis zou vertrekken. Ik ben halsoverkop naar het treinstation vertrokken, waar ik hem nog 5 minuten gezien heb. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik hoop dat alles oke is... Het was voor mij wel een domper om mijn beste maatje hier te zien vertrekken. Gelukkig is hij van plan nog terug te komen, maar dat zal zeker voor binnen een paar weken zijn.

Zaterdag heb ik de Yellow Crane Tower bezocht en ben ik dus nadien in Hankou gaan rondlopen. Ik had gedacht dat de Yellow Crane Tower enkel een “tower” was, en dat ik die dus gerust op een uurtje gezien zou hebben. Het tegendeel was waar, want het gebied van de Yellow Crane Tower bleek groter dan ik dacht. Omdat het zaterdag vrij warm was, heb ik toch wel wat afgezien J ik zweette me te pletter. Net op dat moment, toen ik op een stoeltje zat te rusten, kreeg ik een Chinese jongen in de mot die stiekem een foto van me wilde trekken. Omdat ik echter naar hem keek, richtte hij snel zijn camera naar de andere kant. Hij snapte dat ik het doorhad, en ging het tegen zijn vrienden vertellen, waarna ook zij begonnen te lachen en naar mij begonnen te loeren. Uiteindelijk waagden twee meisjes uit hun groep het aan mij te komen vragen of ze samen met me op de foto mochten. Om beurt kwamen ze naast mij staan, en die hele tijd bleef ik me afvragen waarom Chinezen in godsnaam met een bezwete en afgematte buitenlander op de foto wilden. Ik zag er namelijk niet echt op mijn paasbest uit J. Deze actie gaf andere Chinezen het startsignaal om hetzelfde te komen vragen, en dus had ik op de Yellow Crane Tower wel mijn bezigheden. Het uitzicht daarboven was magnifiek. Jammer genoeg is de lucht hier zelden helder, waardoor alles steeds in nevel gehuld is. Ik vermoed dat het de smog is, en de hoge vochtigheid op deze plaats. Het weer varieert hier zeker zo erg als in België. Zaterdag was het heet, maar was er geen zon te zien, zoals hier bijna altijd het geval is. Zondag heeft het heel de dag geregend, en op sommige momenten zelfs gestortregend. Maandag (gisteren) was het echter uitzonderlijk een prachtige dag. Zulke dagen maak je hier zelden mee, zei Madi. De hemel was open en de temperatuur was ideaal (zo’n 24 à 25 graden). Daarom heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt de campus eens te verkennen. Samen met Jordi (een Spanjaard) ben ik de oude Chinese koten en de oude bibliotheek gaan bezichtigen. Daarna ben ik alleen nog op zoek gegaan naar één of andere plaats vlakbij mijn universiteit waar het mogelijk zou zijn guzheng te leren spelen. Je weet wel, dat typische Chinese snaarinstrument. Ik heb die plaats (nog) niet gevonden, maar wel een leuk straatje met allerlei goedkope spullen (van schoolbenodigdheden tot kleding).

In het algemeen heb ik me zaterdag goed geamuseerd, maar ik voelde me ook verloren. Het feit dat ik er helemaal alleen op uitgetrokken was, had daar waarschijnlijk wel mee te maken, maar het komt ook omdat ik me nog altijd niet echt goed voel in deze stad. Misschien heb ik te veel hooi op mijn vork genomen door zaterdag zowel de toren als het centrum van Hankou te bezoeken. Het was namelijk nogal overweldigend. De weekenddrukte is onvoorstelbaar. Het afscheid van Ed diezelfde avond was de druppel, en op het einde van de dag was ik uitgeput en ongelukkig. Gelukkig kon ik zondag lang uitslapen en kreeg ik telefoon van Julia dat ik weer kon gaan lesgeven (samen met Adam). Ditmaal waren de kinderen iets ouder, maar lesgeven kon gewoon op dezelfde manier als vorige keer. Ik had dit keer de les voorbereid, en heb het over hobby’s gehad. Zo kwam ik uiteindelijk bij zingen terecht, en heb ik de kinderen het refrein van “You are my sunshine” geleerd. Ze waren allemaal zo enthousiast, en ook ik geniet daar heel erg van. Julia is zo in de wolken dat ze me heeft gevraagd of ik lesgeven in een kleuterschooltje zou zien zitten. Daarom ga ik dat normaalgezien nu vrijdag eens proberen. Daarna kan ik kiezen wat me het beste ligt. Lesgeven is hier niet echt moeilijk. Het is vooral belangrijk dat je creatief bent en de kinderen heel actief laat meewerken. Als je dan toch eens inspiratieloos bent, laat je de kinderen nieuwe Engelse woorden nazeggen. Dat kan soms wel eens voor grappige effecten zorgen ;) want de kinderen herhalen effectief álles. Toen ik me een goedkeurende “hm” liet ontvallen, hoorde ik dan ook enkele Chineesjes hetzelfde zeggen. Ik besloot daarom er nog maar een paar “hm hm”-s aan toe te voegen ;).

22-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

Dames en heren, appels en peren, ahum

Ik heb het echte centrum van Wuhan, namelijk het meest commerciële district Hankou, tot nu toe nog (altijd) niet verkend. De stad is dan ook zo reusachtig dat ik écht niet weet waar te beginnen. Ed (de Engelsman, remember) is er ondertussen al wél op uitgetrokken. Blijkbaar kan je met een bootje de Changjiang oversteken! Afgelopen weekend was ik te tam om echt veel rond te lopen. Ik was ook absoluut niet in de “mood” omdat, toen ik donderdagavond met Ed naar “The Curious Case of Benjamin Button” wilde kijken, mijn harde schijf op de grond gevallen is. Aanvankelijk dacht ik dat er niet veel aan de hand was, maar toen ik zaterdag naar mijn geliefde muziekjes wilde luisteren, bleek dat praktisch niks nog afgespeeld kan worden. :’( NOOOOO! Ik ben nog maar een week hier en ik ben mijn muziek al kwijt. Niks aan te doen... ik ga zo snel mogelijk rondkijken naar een nieuwe harde schijf en redden wat er nog te redden valt.

Het wordt dus dringend tijd om zelf eens het heft in handen te nemen en er op mijn eentje op uit te trekken. Dat was dan ook het plan voor gisteren, ware het niet dat ik weer wat administratieve rotzooi in orde moest brengen. Volgende week moet ik trouwens nog eens hetzelfde ondergaan, omdat ik een aantal formulieren nog moet terugkrijgen (als ze ze niet kwijt zijn ten minste, want van een Duits meisje hoorde ik dat ze haar niet bij een klas hadden ingedeeld omdat ze haar Chinese niveautest kwijt waren). Ondanks het feit dat ik al om half 12 gedaan had met de les, was ik pas om 5 uur klaar om te vertrekken. Ik heb dan maar besloten naar de dichtstbijzijnde Carrefour te gaan en me daar nog eens goed uit te leven. Naar een grote supermarkt gaan is hier op zich al een avontuur. Eventjes naar de winkel is nooit eventjes J je bent bijvoorbeeld al gauw een uur onderweg naar de Carrefour. Ik had vrij veel spullen nodig, maar het duurde steeds lang voor ik ze vond. Toen ik dan eindelijk al mijn bullen had, bleek aan de kassa dat ik net niet genoeg cash geld bij had... Vrij beschamend, want ondertussen stond een hele rij Chinezen op mij te wachten. Ik heb het snel opgelost door één ding achter te laten, maar die Chinezen stonden ondertussen wel te lachen met deze laowai ;) (= buitenlander).

Een ander grootwarenhuis dat iets dichter bij de deur is, heeft dan weer een ingewikkeld stempelsysteem. Op mijn kassaticket stonden na afloop welgeteld ... 12 rode stempels. De meeste stempels staan er vantevoren al op, maar om buiten te geraken moet je nog een laatste stempel laten zetten. Wat voor nut die heeft, is me een raadsel. Voorlopig laat ik de grootwarenhuizen even voor wat ze zijn.

Op dit moment is het een beetje minder hectisch dan de eerste dagen, en ik begin zo stilaan te wennen aan mijn nieuwe thuis. Vrijdagavond ben ik met een groepje van 5 (waaronder ook een Amerikaan, Adam, en zijn Spaanse vriendin, Martha) aan het Oostelijke meer (Donghu) gaan eten. De sfeer was er geweldig, maar de rook stoorde me enorm. Het is soms net alsof je een sigaret rookt (ja mama, ik heb ooit eens één sigaretje geprobeerd). Chinezen bakken namelijk heel veel voedsel op een barbecue. Het zijn allemaal kleine hapjes, zoals patat, komkommer, kippenpoten, garnalen, ... Alles is zeer pikant gekruid, dus ik eet het liever in combinatie met een noedel- of rijstgerecht. Het eten in Wuhan staat trouwens bekend om zijn “pikantheid”, en dus is het altijd oppassen geblazen.

Na ons etentje hebben we nog wat langs het Oostelijke Meer gekuierd, en liepen we langs een open plek met een groot aantal pooltafels. Het weer is hier ’s avonds zo aangenaam, dat ook wij niet konden weerstaan aan een spelletje pool in openlucht. Ondanks het feit dat buitenlanders hier vaak VIP’s zijn, hebben we de meest scheve pooltafel van de ganse hoop gekregen. Hoe we ook probeerden, de ballen rolden steeds terug naar van waar ze kwamen J. Ik kan echter niet zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben ;) het was zelfs fijner en vooral onvoorspelbaarder dan een gewoon potje pool.

Zaterdag heb ik overdag samen met Ed een heuveltje op de campus beklommen, en ben ik rond half 6 vertrokken om te gaan... lesgeven ;). Vorige week is er namelijk een Chinees meisje (Julia) aan me komen vragen of ik geïnteresseerd was in zo’n jobke. Het feit dat ik geen native speaker ben, is blijkbaar geen probleem. Rond half 7 dacht ik in Hankou te zijn, maar dat was buiten het Chinese spitsuur gerekend. Toen ik aan de hoofdpoort van mijn universiteit na 20 minuten nog geen taxi te pakken had, begon ik wanhopig te worden. Het was uiteindelijk 20 na 6 toen ik eindelijk op weg was naar Hankou, en ik zou er pas om iets na 7 arriveren. Julia vond het niet erg, en nam me mee naar een klas met 34 jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar oud. Tot mijn grote verbazing zag ik Adam voor de klas staan! J Zowel hij als ik hadden niets voorbereid, want dat was volgens Julia niet nodig. Het enige wat we moesten doen, was een aantal random woorden op het bord schrijven en de kinderen die constant laten herhalen. Dat is trouwens de meest gangbare lesmethode op Chinese scholen: 填鸭式 (letterlijk “the force feeding duck style”). Het komt erop neer dat de leerstof er gewoon bij de kinderen ingedreund wordt door middel van constante herhaling.

Gelukkig kon ik kijken hoe Adam zijn les gaf, en of de kinderen meewerkten. Ik was toch wel zenuwachtig; ik had immers nog nooit lesgegeven, had niks voorbereid en had helemaal niet verwacht dat de kinderen met zoveel zouden zijn. Op de voorste rij zaten natuurlijk de lawaaimakers, terwijl de achterste rijen kinderen bijna niet durfden praten. De Chinese leerkracht hielp Adam met de Chinese vertaling van een aantal woorden, en probeerde de kinderen de nieuwe woorden door middel van handenklap-spelletjes aan te leren. Toen ik nadien aan de beurt was, pakte ik het op ongeveer dezelfde manier aan. Het niveau van de kinderen is extreem laag, dus heb ik hen gewoon de kleuren blue, pink, red enzovoort geleerd. Ik wees naar objecten in de klas, liet hen in hun handen klappen, liet de leerlingen die iets roods droegen rechtop staan, deed mijn zwarte schoenen uit, enzovoort. Het feit dat ik hier en daar wat Chinees kon gebruiken, was natuurlijk ook een hulp, en alles is heel vlot gegaan. Zowel van de leerkracht als van de leerlingen kreeg ik een positieve respons, dus ik ben content J ik wil het zeker nog eens proberen, maar dan toch wel mét voorbereiding. Foto’s heb ik er momenteel nog niet van, maar ik ga ze via Julia nog proberen vast te krijgen.

Na het lesgeven zijn Adam en ik met 4 Chinese leerkrachten van die school (ze geven enkel in het weekend de extra Engelse lessen) gaan eten in een supergezellige buurt van Hankou. Jammer genoeg viel aan de rook ook hier weer niet te ontsnappen. Bij dit etentje heb ik een gemengd gevoel, omdat de leerkrachten steeds onder elkaar Wuhanees praatten en bijna niets tegen ons durfden zeggen (zowel in het Engels als in het Chinees). Misschien waren ze beschaamd over hun lage Engelse niveau? De enige die zich wel in het Engels verstaanbaar kon maken, was Julia. Toen er echter geen spontaan gesprek op gang kwam tussen ons, buitenlanders, en de Chinezen, begon Julia een geforceerd gesprek met Adam. Het was allesbehalve interessant, en al gauw was het weer stil. Ik hoorde ze tegen elkaar zeggen dat Adam een native speaker is, en misschien verklaart dat waarom Julia meer tegen Adam sprak dan tegen mij. Langs de ene kant is een native English speaker zijn voordelig, maar langs de andere kant worden ze ook vaak meer bekeken als “studieobjecten” dan als personen. Dit heeft Ed me verteld, en nu begrijp ik volledig wat hij bedoelt. Ik denk niet dat Julia of de andere leerkrachten echt geïnteresseerd waren in wie we waren; ze wilden ons gewoon even “gebruiken” nu ze de gelegenheid hadden. Dat was toch hoe Adam en ik het ervaarden. Ergens valt dat natuurlijk te begrijpen, maar van een spontane conversatie was toch geen sprake.

Gisteren ben ik met de lessen gestart. Ik mocht na de test van vorige week in het hoogste level beginnen (lang leve de KuLeuven J), en hoewel ik content was over de grammaticales, vond ik de spreekles beneden alle peil. Dat had ook wel te maken met het feit dat onze groep ná de grammaticales vergezeld werd door een 6-tal pubers van Kazachstan die, na een half jaar in Xi’an gestudeerd te hebben, zo bleek, enkel de zin “Ik weet het niet” hadden geleerd. Vandaag hoorde ik dat die ondertussen in de groep van Ed gesukkeld zijn.

Omdat het niveau toch wel laag was en een leerkracht tegen mij en een Koreaanse gezegd had eens bij de bachelorklas te gaan kijken, ben ik ondertussen van klas veranderd. Geen vervelende Kazachen dit keer, wel veel Koreanen, Turken en één Australiër. Vaak kan je uit iemands Chinees afleiden van waar iemand komt, omdat de klanken soms door het Chinees heen blijven klinken. Dat is vaak het geval bij Afrikanen, maar vooral bij Amerikanen vind ik. Bij de Australiër uit mijn klas is het zelfs hilárisch J.

Vandaag heb ik ten slotte mijn boeken gekocht en ben ik langs Ed gegaan om zijn nieuwe gitaar te keuren. We zouden een bandje kunnen opstarten en hier lokale bekendheden kunnen worden ;) het laowai-bandje J... wie weet... want in China is alles mogelijk.

15-09-2009 om 20:02 geschreven door Kelan  

11-09-2009 om 18:49 geschreven door Kelan  

IK HEB INTERNET! GODZIJDANK!

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit zoveel heimwee gehad heb als de afgelopen dagen. Echter, het wordt hier elke dag ietsjes aangenamer. Mijn kamer heb ik eergisteren volledig gekuist, en ondertussen hebben Nitsan en Madi de badkamer ook nog eens volledig gedaan. Zoals ik al zei: propere madammen. Nicole lijkt nog altijd een beetje verloren, en heeft nog niet de energie gehad aan haar kamer te beginnen. Ze heeft dan ook de vuilste kamer van iedereen, en ik zou zelf niet eens weten waar te beginnen.

Na het kuisen (dat dus praktisch de ganse dag geduurd heeft) ben ik tegen de avond met Sarah terug naar het “centrum” getrokken. Voor mij is het centrum voorlopig nog enkel de paar straten rond de campus. Trouwens: gebruik nooit een paar uren aan een stuk Dettol met je blote handen. Net toen ik wou vertrekken, stond Ed voor mijn deur, en beneden wachtte nog een Pakistaanse vriendin van Sarah. Even later voegden nog 2 jongeren zich bij ons, waaronder Sean (blijkbaar is zijn taak hier de studenten van alle activiteiten op de hoogte houden en belangrijke informatie van het bureau verkondigen). Hij heeft me onderweg wat verteld over de omgeving, de sportvelden, de oude bibliotheek enzovoort. Ditmaal zijn we langs de achterpoort van de universiteit gelopen, ook al kan ik me nog steeds niet echt oriënteren. We hebben vrij oke (maar pikant, zoals bijna alles in Wuhan) gegeten met z’n allen, en daarnaa zijn Ed, Sarah, de Pakistaanse en ik nog langs een schoenenwinkel geweest (niet mijn idee J). En ja ik heb er wat gekocht :p. Komaan man J voor 8 euro kan je toch niet sukkelen. In dat opzicht is Wuhan heaven.

Mijn kamer is ondertussen redelijk ingericht, maar gisteren ben ik nogmaals naar de winkel geweest. ’s Ochtends om half 8 (waarom zijn alle Chinezen ochtendmensen?!) was er de openingsceremonie die gelijktijdig met het medische onderzoek voor buitenlandse studenten viel. Stom, maar ik denk niet dat ik veel gemist heb, de ceremonies van de Chinezen kennende... Met een ganse bus vol buitenlanders zijn we naar een gebouw vrij ver in het centrum gereden, om daar 4 uren aan een stuk in de rij te staan. Ik had niet anders verwacht. Één voor één kwamen we bij de dokter, en zelfverzekerd legde ik mijn documenten voor. Raar hoe vaak Chinezen hier vrij direct complimenten geven trouwens: zelfs de dokteres begon onze ontmoeting met te zeggen hoe mooi Europese meisjes wel niet zijn, waarop ik antwoordde dat de Chinese meisjes er toch ook wel mogen zijn. De dokteres zei me dat alles hier draait om slank zijn, en diëten, waarop ik dan weer antwoordde dat ik volgend jaar waarschijnlijk als dikkerdje naar huis wederkeer. Trouwens, nu ik het daar toch over heb, er is naar het schijnt echt geen ontsnappen aan. Ook Madi is vorig jaar serieus bijgekomen, ook al kookt zij vaak zelf. We snappen het niet goed, want we eten praktisch hetzelfde als de Chinezen, en Chinese meisjes zijn zelden dik.

Anyway, ik weet niet of het gebabbel met de dokter én dokteres er goed aan heeft gedaan, maar ik moet geen enkele medische test opnieuw doen.

Momenteel is het hier trouwens 31 graden, en in Kleine-Brogel 9. Omdat er net iemand van China Telecom is langsgekomen om mijn internet te fiksen, had ik nu meer zin even op mijn gemak te computeren dan in de hitte de campus te gaan verkennen (nog steeds zonder fatsoenlijke kaart, want de kaart die ik gevonden heb in een winkeltje vlakbij is echt wel zielig).

Het internet heeft zo lang geduurd omdat we voor alles zelf moeten zorgen. De primaire dingen waren toch wel wat brood en melk (ik ben er nog altijd niet uit of de melk die ik momenteel koop van melkpoeder gemaakt is of niet... ze smaakt beter dan andere melk, maar in China weet je nooit wat je eet of drinkt). Madi zei me net dat de reden waarom Chinezen, en waarschijnlijk ook wij binnenkort, zoveel haar verliezen de kwaliteit van het water is. Waarschijnlijk hebben de kunstmatige stoffen in etenswaren er ook wel mee te maken.

Aan de papiermiserie komt trouwens ook geen einde, en seffens ga ik eens kijken welke formulieren ik nu juist nog heb en waarheen die moeten. Vanochtend hebben we HSK gehad om ons level van Chinees te testen en ons zo in groepen te kunnen delen. Het was moeilijk, maar ik denk wel dat ik in een vrij goede groep terecht ga komen.

Ten slotte heb ik gisteren van ’s middags tot ’s avonds met Ed en een Koreaans meisje met de naam Yoo Eun Hee (J) rondgelopen. Af en toe wel lastig, want met haar sprak ik Chinees en met Ed Engels. Mijn Engels gaat er best op vooruit, en ik heb in Ed wel een maatje gevonden. Hij zit in hetzelfde soort gebouw als ik nu zit, maar zijn roommates zijn er nog altijd niet en het kot is tot nu toe toch het smerigste dat ik al gezien heb. Wie weet wat voor koten zijn er hier nog op de campus... Het onderste stuk van de houten badkamerdeur is volledig weg (weggestampt, zo lijkt het) en om de wc door te sjassen moet je eerst het reservoir vullen met de douchespriet :p. Ik ben eergisteren op zijn kamer op internet geweest en we kunnen echt uren met elkaar babbelen. Hij is 23 jaar en over land naar China gekomen (via Istanbul, Georgië, Kazachstan, Urumqi en nog veeeeel veel meer). Hij heeft een jaar in Rusland gewoond en spreekt naast Engels, Frans en Russisch ook een ietsiepietsie Chinees. ’t Is dus een specialleke J.

Ik heb sinds eergisterenavond ook een gsm-nummer (de gsm-kaart heb ik samen met Sarah buiten de campus gewoon op straat gekocht): 008615827566728

11-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

09-09-2009 om 16:24 geschreven door Kelan  

Vandaag was een hete, maar fantastische dag! Op sommige momenten ging het vandaag toch wel dik over de 30 graden, maar omdat de zon er door de smog meestal niet doorkomt, is de hitte niet zo erg als ik had verwacht.

Normaal zou ik om kwart na 6 opstaan, maar de receptie heeft me niet wakkergebeld... nochtans had ik het hen duidelijk gezegd (2 x zelfs). Gelukkig ben ik om 20 voor 7 uit mezelf wakkergeworden. Om kwart na 7 stond Gong Yiwei al voor de deur om samen met papa Gong naar het examencentrum te rijden. Het bewuste examen is een algemeen examen dat van de staat uitgaat, en er komen zelfs bussen met jongeren uit Zhejiang op af. De straat stond vol met auto’s en voor de poort verzamelden een hoop mensen, jong en oud, met hun studieboek nog in de hand. Dit alles deed me vermoeden dat het een belangrijke bedoening was, maar Gong Yiwei sprak me daarin tegen.

Ik ga vanaf nu gewoon Yiwei zeggen, omdat dat zijn voornaam is. Chinese namen beginnen steeds met de achternaam en dan komt pas de voornaam. Er zijn wel 1000 Gongs (veel meer zelfs), en daarom is het eigenlijk niet correct en zelfs een beetje onbeleefd hem “Gong” (uitspraak: goeng met de g van het Franse garçon) te noemen. Het is hetzelfde als bijvoorbeeld mij telkens met “Stessens” aanspreken. Als je beleefd wil zijn kan je wel “Meneer Gong” zeggen. Mijn Chinese naam is Ke Lan, waarvan Ke de achternaam is en Lan de voornaam (die trouwens orchidee betekent). Of je nu als goede vrienden enkel de voornaam of de volledige naam gebruikt, daar is niet echt een vaste regel voor, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het aantal lettergrepen. Zo zullen ze mij altijd Ke Lan noemen omdat Lan alleen toch wel raar in de oren klinkt. Twee lettergrepen liggen beter in de mond. Ook als je beleefd wil zijn, plak je iets bij de achternaam zoals “meneer ... “ of “oude ...” (bijvoorbeeld “oude Wang”). Echter, bij een drielettergrepige naam zoals Qiu Yiming of Wang Yamin zullen ze bij informele omgang sneller enkel de voornaam gebruiken omdat die in deze gevallen tweelettergrepig is. Dit is toch het systeem dat ik erin kan ontdekken ;). Tot zover een initiatie in het gebruik van Chinese namen. J

Ik ben weer aan het uitweiden: terug naar het examen. Yiwei heeft de hele rit geklaagd over het feit dat dit examen nutteloos is. Het had specifiek betrekking op “future companies”, wat dat ook moge zijn. Zo zijn er verschillende examens, waaraan je allemaal, elk jaar opnieuw, mag deelnemen. Er slaagt telkens maar zo’n 15 procent. Zulke examens worden georganiseerd omdat op dit moment alle scholen van hoger onderwijs zich in China nogal snel “universiteit” noemen. Sommige scholen hebben een veel lager niveau dan de “echte” universiteiten, maar op de studenten hun diploma staat toch: afgestudeerd aan de ... universiteit. Daarom is de vereiste voor het vinden van een deftige job vaak dat je moet geslaagd zijn voor een specifiek, door de overheid georganiseerd examen. Yiwei komt van één van de twee échte universiteiten van Shanghai, en bekritiseert het feit dat universiteiten op deze manier eigenlijk geen nut meer hebben omdat je, nadat je bent afgestudeerd, toch nog examens moet afleggen. Ik denk dat Yiwei echter nog altijd een streepje voorheeft op anderen als hij vermeldt aan welke universiteit hij gestudeerd heeft.

Terwijl Yiwei aan het zwoegen was, zijn papa Gong en ik naar hun tweede appartement iets buiten het centrum gaan kijken. Des te verder het centrum uit, des te goedkoper en des te groter de appartementen. Daarna zijn we doorgereden naar een park in Shanghai (waarvan ik de naam vergeten ben). Superveel Chinezen en geen enkele buitenlander te zien. Omdat het nog vroeg was, kon ik genieten van de talloze Chinese oudjes die zich aan het uitleven waren op muziek. In elk park in China weerklinkt ’s ochtends muziek waarop niet enkel wordt gedanst, maar ook aan lichaamsbeweging wordt gedaan. Een andere man bespeelde een typisch Chinees snaarinstrument met een zeer scherp geluid.

Centraal in het park waren kalligrafen met water aan het oefenen op de stenen, werd gebadmintond, en werkten kleikunstenaars aan kleine poppetjes op stokjes voor de talloze kinderen die van hut naar haar liepen. De allerkleinsten hebben een broek met een gat aan, om zo anywhere en anytime onmiddellijk hun behoefte te kunnen doen. Schattig toch ;).

Ik heb hier (nog) geen foto van, omdat ik toch moeilijk aan de ouders kon vragen of ik de poep van hunne kleine eens mocht fotograferen. Er zullen nog wel gelegenheden genoeg komen, vermoed ik J.

Na een wandeling tot aan de Gele Rivier, die achter het park stroomde, reden we terug naar het centrum waar we geld gewisseld hebben. Daarna pikten we Yiwei op, die zoals gewoonlijk een goed gevoel had bij het examen. Papa Gong dropte ons bij de meest dure en Westerse wijk van Shanghai (Xintiandi) waar Wang Yamin ons al stond op te wachten. Wang Yamin heb ik 2 jaar geleden in Leuven leren kennen en is een goede vriend van Yiwei. Hij is ook naar mijn optreden in het Getouw komen kijken, maar is jammergenoeg een jaar vroeger dan de rest terug naar China vertrokken. Ik was zo blij hem terug te zien! :D Even later kwam ook Qiu Yiming aangewandeld, helemaal in kostuum omdat hij van een job-interview kwam. Hij is ook één van mijn beste Chinese vrienden en een echt party animal in België. Jammer genoeg kan hij zich niet zo uitleven in China: Westerse feestjes hebben ze hier niet, en alle vormen van ontspanning voor jongeren kosten vrij veel geld. Sinds hij terug in China is, is hij nog geen enkele keer uitgeweest.

Yamin trakteerde ons op Westers eten in het resto “Kabb”. Het zat er propvol buitenlanders en het eten was er pokkeduur in vergelijking met Chinese restaurantjes. Ik heb echter wel lekker gegeten. Ik kon op dat moment weinig meepraten omdat mijn mannelijke vrienden het enkel over financiële zaken hadden en ze nogal vurig en snel Chinees praatten. Geld, geld en nog eens geld. J Het levensmotto van de Chinese jeugd is hiermee duidelijk: Zo snel mogelijk stinkend rijk worden.

Na wat kuieren door de straatjes, is Yiwei vertrokken om te gaan studeren. Yamin, Yiming en ik hebben de metro genomen naar het thuisfront van Yamin: Songjiang (helemaal in de buitenwijken van Shanghai). We hebben meer dan 40 minuten in de metro rechtgestaan; echt niet te geloven dat die metro zo ver rijdt. De afstanden in Shanghai zijn immens, je zit al gauw een uur in de auto of metro. Deze metro reed door de rijstvelden tot in de middle of nowhere. Ten minste, zo leek het toch, want in de hoofdstraat van Songjiang loopt het ook stampvol met Chinezen. De wegen die naar de buitenwijken lopen, waar ook vaak delen van campussen van universiteiten gesitueerd zijn, lijken trouwens allemaal op elkaar: breed, veel verkeer, vaak bomen en grasvelden langs de weg die voor een open sfeer zorgen. Daarnaast zijn er ook de drukkere banen met meer mensen langs de weg. Ten slotte kan ik me ook nog de 3 drukke “ringen” rond Shanghai herinneren. Ik had tot vandaag nog nooit een auto-ongeval gezien, maar nu dus wel. Dat kon ook bijna niet anders, aangezien ze hier als zotten rijden. Yiming vertelde me trouwens over de grote campussen buiten het centrum dat hij daar vroeger vaak een maand verbleef, zonder eruit te komen. Die campussen hebben dan ook álles: winkels, kappers, sportterreinen en eetzalen 10 keer zo groot als de grootste Alma in Leuven.

Papa Wang stond ons op te wachten met de auto en heeft ons meegenomen naar een park waar Yamin als klein manneke regelmatig ging spelen. Met ons drietjes hebben we op het meer een boottochtje gemaakt en het was zálig J. Daarna heeft Yamin ons zijn middelbare school getoond, die vlakbij was. Papa Wang pikte ons daar terug op om even door de hoofdstraat van de buitenwijk en langs een aantal shopping-centra te rijden en daar ergens op restaurant te gaan. We hebben gegeten in een sjieke zaak, die best wel goedkoop was (maar nog steeds vrij duur vind ik persoonlijk), en waar het vol Chinezen zat. We hebben elk een eigen “hotpotje” gekregen en bestelden een hoop vlees en groenten om erin te smijten. Zo’n hotpot is vergelijkbaar met onze fondue. Naast kwarteleieren, octopus, bamboe, rundsvlees, kikker en vis, waren er nog een aantal groenten die ik van mijn leven nog nooit had gezien. Hotpot met stokjes eten is wanhopig in heet water zitten vissen in de hoop dat er uiteindelijk één van de glibberige etenswaren tussen uw stokjes bijft zitten én het dan niet opeens tussen uw stokjes uitfloept met brandwonden (of zoals bij mij weer het geval was: plekken op uw jeansbroek) tot gevolg. Het was echter wel ellendig lekker J.

Wat ik zeker nog wou vermelden (zoals je ziet kan ik blijven vertellen), is de reclame voor de Shanghai Expo die hier in het voorjaar zal plaatsvinden. Die hangt echt óveral, en in de buitenwijken heb ik zelfs slogans op de muur gezien, waaronder: “Een geciviliseerde stad, een aangenaam leven.” Met andere woorden: Chinezen moeten goede (= Westerse) manieren aankweken, met name met betrekking tot hygiëne. Ook al staat op op de grond spuwen een boete, ik moet af en toe (als ik het zie ten minste) toch uitwijken voor een fluim op de grond :p.

Daarnaast heb ik ook een uitspraak van Mao Zedong gezien aan de ingang van de middelbare school: “Volg het voorbeeld van kameraad Lei Feng.” Lei Feng was een verzonnen figuur die zogezegd het ideale voorbeeld was: Trouw aan de partij en dienaar van het volk, en daarnaast ook een goede student.

Ten slotte nog een tafereel uit China voor Beginners. Ik herinner me dat Daan in Shenzhen zo verbaasd was over het feit dat de kappers ginder aan het begin van de dag allemaal driloefeningen doen op straat, al roepend: ‘Wij zijn de beste kappers van de stad! We gaan vandaag weer ons best doen en onze reputatie hoog houden!”. Vandaag zag ik in een ondergrondse parking het personeel van deze parking op twee rijen stokstijf luisteren naar de samenvatting van die dag. Chinezen zijn op dat vlak heel gedisciplineerd. Daarnaast zag ik vandaag ook een aantal jongeren met een basketbal op straat dribbelen: zij zijn bij het leger. Legerdienst is hier niet verplicht, maar een militaire training voor beperkte tijd wel (ik geloof een half jaar?). Ook meisjes moeten dit, maar absoluut niet lang. Legerdienst wordt niet goed betaald, maar men vindt genoeg jongeren die ertoe bereid zijn.

Vanaf nu gaan mijn blogberichten korter worden ;) mijn dagen gaan ook niet meer zo gevuld zijn als ik in Wuhan ben, en gaan waarschijnlijk eentoniger zijn eenmaal de lessen begonnen zijn. Morgen is al mijn laatste dag in Shanghai, hier gaat het leven snel.

05-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

Dames en heren, hier volgt mijn tweede bericht al. Ik ben namelijk bekaf en heb maar tegen Gong Yiwei gezegd dat ik vanavond niet samen met hen zou eten, maar gewoon in de supermarkt hier recht tegenover een beetje brood en een karton melk zou kopen. Tijd genoeg om nog iets te posten dus, nu ik er nog voldoende tijd voor heb. Ik had wel verwacht dat brood moeilijk te vinden zou zijn: sponsbrood is het enige dat in de buurt komt. Dankzij de reep pure chocolade met vanillevulling die ik uit mijn koffer viste, hoor je mij echter niet klagen.

Vanochtend ben ik al om 7 uur opgestaan (toen jullie nog lekker lagen te knorren) om zeker op tijd te zijn voor het ontbijt. Ik had een rijkelijk buffet verwacht, maar het enige dat er te zien was, was een ronde tafel met een 7-tal schotels. Buiten de hardgekookte eieren, was al wat er lag vreemd voor mij. Proeven maar! Hetgeen ik het lekkerst vond, is volgens mij ook het ongezondste van de hele tafel: een soort van koude oliebol. Daarnaast lagen er “baozi” (wit deeg in de vorm van een bolletje) met daarin groene groenten, die wel oke waren. Het hardgekookte ei daar kon natuurlijk niet veel mis mee zijn, en het gele gebak met kokossmaak ging ook wel, al vond ik het vrij zwaar. Er lag nog meer, maar vaak was er worst (sossis :p) in verwerkt en daar heb ik me niet aan gewaagd, evenals de noedelsoep die iets verderop stond. Aangezien het merendeel van de Chinezen lactose-intolerant is, verbaasde het me dat er warme melk met suiker gedronken werd. Al bij al heb ik toch redelijk wat naar binnen gespeeld, al mis ik een gewoon stuk brood met Nutella.

Vandaag heb ik niet met stokjes gegeten, omdat het ’s ochtends niet nodig was en omdat Gong Yiwei en ik vanmiddag bij KFC gaan eten zijn. Gong Yiwei is fan van fastfood J meer van de Westerse fastfood dan van de Chinese. Ik ben er iets minder enthousiast over, maar ik was toch wel blij met een frietje. Gisteren heb ik echter wel 2 keer met stokjes gegeten, en dat is voorlopig best nog een hachelijke onderneming. Zo valt er regelmatig wat op mijn broek en kan ik me dus ’s avonds al bezighouden met het verwijderen van olievlekken. Gisteren viel mijn dumpling terug in mijn hete soep en bespetterde ik niet enkel mezelf, maar ook mijn beste Chinese vriend :p. Toen er daarna ook nog eens een stukje tofu uit mijn mond vloog, voelde ik me net een echte Chinees J. Tofu met stokjes eten is trouwens echt niet te doen. Nochtans ben ik er vrij vlot mee, zei papa Gong. Het gaat me inderdaad best goed af.

Toen ik vanochtend om iets voor 8 terug naar mijn kamer liep, passeerde ik een aantal kamertjes waar Chinezen aan het biljarten waren. Daarnaast zijn er ook mini-pokerkamertjes en een karaokezaaltje. Vanochtend was daar niemand, maar daarnet waren er een paar oudere mannen alles aan het geven. Naast dit geluid, weerklinkt hier ook regelmatig gerochel. Altijd leuk als je door de gang loopt J ik ben hier zeker niet alleen.

Vanochtend ben ik even gaan wandelen op de universiteitscampus naast mijn hotel. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij de afdeling “muziek” waar ik op het geluid afging. Ik passeerde een aula waar een schrille vrouwenstem door de micro de les aframmelde, en daarna piepkleine lokaaltjes op het gelijkvloers waarin telkens een ander instrument stond. De ramen stonden open, en soms zelfs de deur, en zo zag ik onder andere een aantal pianistes, een fluitiste en een klassiek geschoolde zangeres repeteren. In het laatste lokaaltje deed een guzheng zijn best om boven de luidere klanken van de piano in het lokaal ernaast uit te komen. Ik bleef aan het raam luisteren, maar kon niet zien wie aan het spelen was. Na een tijdje schraapte ik de moed bij elkaar om op de deur te kloppen en te vragen of ik even mocht luisteren. Het meisje (de meeste muziekstudenten in China zijn meisjes) heeft even voor me gespeeld en bood daarna aan me een initiatie in de guzheng te geven. De guzheng is een traditioneel Chinees snaarinstrument dat bespeeld wordt met valse nagels die je rond je vingers bindt. Je leest niet van notenbalken, maar het systeem lijkt er wel op. Er zijn maar 5 noten (do, re, mi, sol en la geloof ik) die met getallen worden aangegeven op de partituren. Je tokkelt met twee handen op de snaren en kan op de linkerkant van de guzheng met je linkerhand de tonen “buigen”. Vergelijk het met het tekenfilmgeluid van een van links naar rechts opgespannen elastiek die je loslaat (als je je daar iets bij kan voorstellen). Het instrument heeft een goede indruk op mij gemaakt. Het meisje is 23 jaar en studeert nu haar laatste jaar muziek (4 jaar bachelor en 3 jaar master!). Ze is van de stad Nanchang en ziet haar ouders zo’n 3 keer per jaar. We hebben over vanalles en nog wat gebabbeld, aan één stuk door van half 11 tot kwart na 12. In het Chinees welteverstaan, aangezien ze geen woord Engels spreekt. Ik heb er echt van genoten.

Rond half 1 stond Gong Yiwei mij al op te wachten om samen te gaan eten en dan naar het Shanghai Museum te trekken. Dat museum is best de moeite, maar een museum blijft een museum... met andere woorden: interessant voor even J. Daarna zijn we even in het ondergrondse shopping-center (eigenlijk gewoon een hoop goedkope kraampjes, voedselstandjes, bars en kappers) gaan kijken en schoot er jammer genoeg geen tijd meer over om nog in de Chinese Urban Planning Exibition te gaan kijken. Ik was echter toch te moe om nog veel te stappen.

Papa Gong heeft ons opgepikt en is nog even met me door wat straten gereden met een Frans uitzicht (een wannabe Franse romantische boulevard met bomen langs de kant van de weg). Door het drukke verkeer is er van enige romantiek volgens mij echter geen sprake, al vond Gong Yiwei de straat in zijn opzet geslaagd. Het verkeer is hier één chaos. Je kan beter een taxi nemen dan met je eigen auto rondtoeren omdat het vinden van een parkeerplaats vrijwel onmogelijk is. Een taxi is trouwens ook goedkoper. Als je als voetganger je voorrang neemt, maaien ze je zo van de weg J.

Het is nu half 9 en omdat ik morgenvroeg Gong Yiwei naar zijn examen vergezel, moet ik vroeg uit de veren. Nog even douchen en dan lekker slapen. Slaapwel!

04-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

Heeeeeeee Mol en de rest van het ieniewienietieniewienie kleine België!

Ik kan niet geloven dat ik in Shanghai ben! Ik ben met een supergrote smile de luchthaven buitengekomen en... ik begon onmiddellijk te hoesten. Die lucht is hier ongelooflijk smerig, het voelt net aan alsof ik ziek ben en mijn luchtpijp versmald is. Verder echter alles picobello. De vlucht was vrij aangenaam, maar had nog aangenamer kunnen zijn als ik had geweten dat het lapje stof dat ik gevonden had geen handdoekje was, maar een paar sokken. En ik die maar niet begreep waarom het Franse meisje naast mij met haar sandaaltjes geen last had van koude voeten J. Eenmaal aangekomen, werd ik al gauw opgepikt door Gong Yiwei en papa Gong. Ze doen erg hun best ook tegen elkaar “putonghua” (= het standaard-Chinees) te praten in plaats van het Shanghainees, waar ik geen bal van versta. Het was ongeveer een uurtje rijden naar het centrum, maar het leek helemaal niet zo lang aangezien er steeds meer wolkenkrabbers uit de lucht oprezen en er dus steeds meer te zien was. Sommige wolkenkrabbers meende ik nog te herkennen van toen ik hier in 2005 in een bus vol Hollanders Shanghai binnenreed. Papa Gong trakteerde me op wat sightseeiing en al gauw rees ook de Pearl Tower (het symbool van Pu Dong, het economische centrum van Shanghai) uit de grond op.

Ik logeer momenteel in het Shanghai Shifan Daxue Jiedai Fuwu Zhongxin (Shanghai international center of Educational exchange). De naam klinkt misschien niet als een hotel, maar het is het wel J, en het behoort tot de campus van de Shanghai Shifan Universiteit. Ik heb trouwens zicht op Chinese koten (die niet veel voorstellen) en kan ook binnenkijken in een lesgebouw. In koten of huizen binnenkijken heb ik altijd al interessant gevonden J vooral rond dit uur (het is nu 9 uur ’s avonds) kan de gluurder in mij op dit plekje wel aan zijn trekken komen. Eerst zat ik in de kamer hiertegenover, maar daar hing een geurtje (we dachten van één of ander Chinees restaurant vlakbij) en het uitzicht was slecht, dus heeft papa Gong gereklameerd. Gong Yiwei vindt het hotel maar zus en zo, maar ik ben tevree.

Vanmiddag heb ik mij gewaagd aan mijn eerste Chinese maaltijd, die mij erg beviel. Gong Yiwei kent mijn smaak en weet dat ik niet direct met de zwaarste dingen mag/kan beginnen. Ik had ook tegen hem gezegd dat ik niet veel moest hebben, maar dat horen ze hier in China niet. De tafel stond met andere woorden goed vol en ik heb meer gegeten dan ik oorspronkelijk van plan was. Ik moet echt uitkijken dat ik niet als klein dikkerdje naar België wederkeer.

Ik word dus goed gesoigneerd door Gong Yiwei en papa Gong. Daarnet, na het avondmaal, zijn we een treinticket gaan kopen. Eigenlijk was ik van plan naar Wuchang te rijden, maar door omstandigheden hebben we toch geopteerd voor een trein naar een ander deel van Wuhan: Hankou. De taxi daar is immers niet duur, en morgen gaat papa Gong zelfs toch nog proberen te regelen dat iemand van de universiteit mij daar komt ophalen. Eigenlijk moet dat een week op voorhand gereserveerd worden, maar met papa Gong zijn overtuigings-skills en guanxi weet je natuurlijk nooit.

Chinezen zijn echt wel direct en dat valt me steeds opnieuw weer op. Als iets niet naar hun zin is, zijn ze niet verlegen daar onmiddellijk de “ondergeschikte” op te wijzen. De ondergeschikte, zij het in een restaurant of in een hotel, is op zijn beurt heel beleefd. Gong Yiwei had het me in België al gezegd: Commandeer hen gerust, je moet niet eens beleefd zijn of hen een beetje helpen, want ze zijn er om u te dienen.

Het avondmaal hebben we hier in het hotel genomen, en ook dat was lekker, maar ik miste de rijst. Het is niet de gewoonte van in het begin rijst bij je eten te nemen: rijst dient gewoon om de eventuele honger ná de maaltijd nog te stillen. Omdat de gerechten allemaal gedrenkt zijn in olie, is dat voor mij wel wennen. Misschien hebben ze in Wuhan wel de gewoonte de rijst bij hun eten te nemen, we zullen zien. Ik heb daarnaast nog cocosmelk uit een blikje gedronken bij mijn avondmaal, en dat beviel me wel, al verkies ik toch nog steeds plat water. ALS er koud plat water is ten minste, anders moet ik het doen met thee of gewoon heet water.

Er hebben zoveel gerechten op tafel gestaan, en ik weet bijgod niet wat het allemaal was, maar dit zijn enkele dingen die mij opgevallen zijn: tofu natuurlijk, duif (vrij kleine duifjes, weinig vlees dus, maar toch wel lekker), Japanse tofu (vond ik heerlijk!), grote garnalen met daarrond allemaal kleine zoete gele draadjes, Hong Kong meat (vrij Westers van smaak). Gong Yiwei vertelde me dat hij vroeger wel eens de hersenen van een duifje at omdat hij gelooft dat hij zo slimmer zou worden. Ik betwijfel of het effect gehad heeft J. Hij heeft zaterdag en zondag examens voor het bedrijf waarvoor hij nu stage doet, en moet dus tussendoor nog blokken. De timing is dus slecht, maar we trekken onze plan wel.

Ten slotte zit ik hier niet echt in een buurt met veel buitenlanders, en ik verschiet ervan hoeveel ik word aangegaapt. De meeste mensen doen net alsof zij mij wel kunnen zien, maar ik hen niet J. In Wuhan gaat dat waarschijnlijk nog veel erger zijn. Toen ik vanmiddag het restaurant binnenliep, konden we horen dat de diensters tegen elkaar zeiden dat ik witte tanden heb. Een “waiguoren” (buitenlander) blijft toch iets speciaals... zelfs in Shanghai.

03-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH !!!!!!!! :D

01-09-2009 om 13:37 geschreven door Kelan  

Nimen hao! 你们好! Hallo allemaal!

Waaaw, ik ben wel mijn best aan het doen momenteel: dit is al mijn derde post en ik ben nog niet eens vertrokken! Dat belooft, haha :D
Ochja, momenteel heb ik toch niet veel te doen. Dinsdagavond ben ik naar de receptie voor alle studenten die naar China vertrekken geweest (in het Sodahotel in Brussel, sjieke bedoening daar). Er waren ook studenten van Gent en een aantal werkende mensen aanwezig, maar de meerderheid van het gepeupel kwam toch van Leuven. Naast nog eens fijn babbelen met elkaar en ons tegoed doen aan hapjes en schuimwijn, wat op zich ook al wel de moeite was, hebben we daar eigenlijk niet veel gedaan. Het enige waarvoor we moesten verzamelen, was een speech van de Chinese ambassadeur.

Het was lang geleden dat ik nog Chinees had gepraat – na drie maanden was het weer een ware vuurdoop. Ondanks het feit dat mijn Chinees ver weg zit, heb ik al wel 2 “guanxi” (relaties of contacten) kunnen leggen, en daar ben ik best trots op . Als je op zo’n meeting even met een Chinees babbelt en daarna vraagt met wie je te doen hebt, krijg je gegarandeerd zijn businesscard. Die moet je dan met beide handen aannemen en geïnteresseerd bekijken alvorens hem veilig op te bergen. In de veronderstelling dat er nog massa’s kaartjes zullen volgen, omdat guanxi in de Chinese samenleving van onschatbaar belang zijn én omdat ik als sloddervos de kaartjes zeker en vast zou kwijtspelen, ben ik van plan een speciaal “visitekaartjesboekje” aan te maken

Intussen is er al wat meer duidelijkheid over hoe ik de eerste dagen in China zal doorbrengen. Ik word om te beginnen al aan de luchthaven opgepikt door mijne goeie maat Gong Yiwei of zijn vader. Daarna kan ik (hopelijk met korting via de guanxi van papa Gong) op een hotel vlakbij hun appartement terecht. Daar blijf ik dan tot 7 september, de dag waarop ik in het South Station, vlakbij het hotel, de trein neem naar Wuhan. De familie van Gong Yiwei stond er echt op mij de eerste dagen te helpen, en het hotel te boeken. Ze hebben zelfs niet één, maar twee hotels geboekt, voor het geval het eerste me niet zou bevallen... :p

Gong Yiwei is een apart verhaal. Hij heeft de afgelopen 3 jaren in Leuven gestudeerd en is in juli terug naar Shanghai gevlogen. Ik heb hem ongeveer 2 jaar geleden leren kennen toen we voor de Chinese spreekles een film moesten maken, en we via internet Chinese figuranten zochten. Nadien is hij mijn beste Chinese vriend geworden. Hij is onder andere naar mijn optreden in het Cultureel Centrum van Mol komen kijken vorig jaar, heeft Nieuwjaar bij mij thuis gevierd en we zijn ten slotte dit jaar samen een paar dagen naar Barcelona geweest. Ik kijk er ongelooflijk naar uit zijn familie te ontmoeten :).

Volgende week vertrekken er al een hele hoop sinologen, en je merkt dat de spanning stilaan opborrelt... De tijd gaat echt belachelijk snel.

21-08-2009 om 00:50 geschreven door Kelan  

AMAI

Het is verdorie al wat geweest :). Omdat wij hier thuis eigenlijk van in het begin van toeten of blazen wisten wat betreft papierwerk en andere documenten, besloot ik hier in het kort samen te vatten wat tot nu toe de stappen zijn geweest. Kan nog handig zijn voor de sinologen van de toekomst ;).

Eigenlijk ben ik al sinds december bezig met mijn China-reis. In de Oost-Aziatische bibliotheek liggen dikke beurzenmappen met korte verslagen van studenten die in het verleden naar China geweest zijn. Daar kan je eens in gaan loeren en zo kan je stilaan bepalen waar je voorkeur ligt qua stad en universiteit. Ook Taiwan is een optie, maar ik wist al gauw dat ik naar mainland China wilde. Tegen eind januari moet je 3 universiteiten hebben gekozen die je bevallen. In mijn geval waren dat:

- Wuhan University (Wuhan)
- Central China Normal University (Wuhan)
-  Nanjing University (Nanjing)

Eenmaal de aanvraagformulieren voor de beurzen voor de Volksrepubliek China binnen zijn (groene papieren), gaat alles sneller. Vanaf het tweede semester moet je dan ook Toledo goed in’t oog houden. Pas op voor alle DEADLINES! Je zal Els Ameloot moeten mailen om een Engelstalige versie van je studieresultaten van de afgelopen jaren te krijgen. Daarnaast moet je ook een blad indienen waarop je in het kort schrijft hoe je resultaten van de afgelopen jaren waren, wat je motivatie is, wat je voorkeuren zijn, wat je financiële situatie is etc. Op basis van dit blad zullen professor Zhao en professor Defoort elk een aanbevelingsbrief voor jou schrijven.

Je vult jouw groene aanvraagformulier in en doet er een voorblad bij (op Toledo te vinden). Wie moeilijkheden heeft met het invullen van het groene formulier kan bij mij terecht, want ik heb dat document toen ingescand. Hierbij worden dan nog de Engelstalige versie van je studieresultaten gevoegd en de aanbevelingsbrieven (die je jammer genoeg zelf niet kan lezen omdat ze in een gesloten enveloppe zitten :p). Uitgebreidere informatie komt ook op Toledo. Dit ganse pakketje moet dan ingediend worden op het International Policy Unit, Vicky Wandels (Naamsestraat 63). Bij mij was de deadline hiervoor 1 maart.

Op 16 maart kreeg ik van Vicky een mailtje waarin stond dat ik een volle beurs had, whoehoew  partieeee! :D 

Er zijn nog andere soorten beurzen (die voor mij dus niet van toepassing waren) zoals EU-beurzen en ik geloof ook nog beurzen voor een half jaar (Xi’an) van de Vlaamse Gemeenschap. Je kan echter beter eerst wachten op nieuws over de eerste beurzen.

Op 8 april volgde een mail voor de afhaling van een Physical Examination Form op het International Policy Unit. Omdat dit formulier op 28 april al moest binnengebracht worden, moest het onderzoek bij de dokter snel gaan. Ik heb mijn onderzoek door een studentenarts op het Van Dalecollege (Naamsestraat 80) laten doen. Wat een geklungel bij het maken van een hartfilmpje trouwens! Met een soort van gel werden er een hoop zuignapjes op en rond mijn borst gehangen. De gel mocht echter niet baten, want bij de minste beweging (zelfs zonder beweging eigenlijk) sprongen de zuignapjes er weer af. Nadat de eerste poging mislukte, is mijn dokteres een collega gaan halen om mee te helpen. Des te meer handen om de zuignapjes tegen te houden, des te beter. Toen de volgende 2 pogingen ook mislukten, kreeg ik de slappe lach, wat de zuignapjes natuurlijk al helemáál niet ten goede kwam. Er zijn volgens mijn dokter wel modernere methodes om hartfilmpjes te maken, maar die zijn in Leuven blijkbaar nog niet beschikbaar.

De dag erop ben ik nog langs het ziekenhuis geweest voor longfoto’s, en de week daarop nogmaals naar de dokter voor de uitslagen van het bloedonderzoek. Alles in orde bij mij, what did you expect?

Op dat formulier moet ook een pasfoto trouwens. Als je pasfoto’s laat maken, laat er dan in één keer maar een stuk of 10 maken, want je hebt er redelijk wat nodig (visumaanvraag, medische formulier, aanvraagformulieren beurs... en ik neem er ook nog een aantal mee naar China).

Op 25 juni is er in Leuven nog een informatiesessie geweest in verband met het visum, de herinschrijving aan de KuLeuven, kinderbijslag, verzekeringen etc. Die heeft maar een halfuur geduurd, wat eigenlijk op zich niet de moeite was, maar je kreeg alle informatie wel op papier en kon na de sessie nog vragen stellen.

Dan is het wachten op de mail van het International Office, die ik pas 3 augustus ontvangen heb. Ik heb mijn eerste voorkeur gekregen en heb de documenten die ik nodig heb voor mijn visum-aanvraag laten opsturen naar mijn thuisadres. Deze documenten moet je allemaal kopiëren en meenemen naar de ambassade, samen met een ingevuld document dat je kan downloaden op de site van de ambassade (Formulaire de demande de visa de la République populaire de Chine). Het is normaal dat je nog niet alles kan invullen. Bereid je er maar op voor dat alles niet van een leien dakje zal lopen (bij mij toch niet). Ik snap het nog altijd niet goed, maar op een gegeven moment moet je bij 2.2 op dat document invullen of je een multiple-entry visum voor 12 maanden wil, of iets anders. Ik dacht dat ik dit soort visum nodig had, maar een gebrekkig Engels sprekende Chinees probeerde me met hakken en stoten duidelijk te maken dat dit niet correct was. We hebben het doorkribbeld en vervangen door ‘Une entrée valable pendant 3 mois’. Ik meen begrepen te hebben dat ik daar in China zelf nog iets aan moet doen. Volgende week weet ik of het juist was of niet, spannend :p

Aanvankelijk wou de Chinese achter de toonbank mijn visum-aanvraag weigeren omdat op een bepaald document nog mijn oude paspoortnummer stond. We hadden echter vantevoren (na een telefoontje van een zekere Mr. X, wiens Engels evenzeer onverstaanbaar was) het nieuwe paspoortnummer doorgefaxt. Daarnaast had de studentenarts op het medische forulier nog een kolom opengelaten waarin allerlei vreemde ziektes opgesomd waren, en er dus niet telkens ‘No’ achtergeschreven. Omdat de rest van de documenten echter allemaal picobello waren, heeft ze het pakketje toch aanvaard. OEF

En anders was het toch de schuld van mister X geweest.

Nu ik toch bezig ben, zal ik en passant ook maar neerschrijven waar verder misschien nog aan gedacht moet worden:

-          een bezoekje aan de tandarts

-          een bezoekje aan de oogarts

-          wie lenzen draagt, bestelt best lenzen voor een volledig jaar (en een paar reserve)

-          wie zijn definitieve rijbewijs nog niet is gaan afhalen, doet dat ook nog best voor hij of zij naar China vertrekt (ik heb het mijne vandaag pas gehaald ...)

-          een bezoekje aan de oorarts misschien? :p

-          inentingen bij de dokter: Ik laat mijn inentingen bij mijn huisarts zetten. In juli heb ik er al 2 gehad, en eind augustus ga ik nog eens terug voor een laatste spuit.

Dit zijn de inentingen:

            - buiktyfus

            - hepatitis A en hepatitis B

            - je moet ook in orde zijn met volgende inentingen: difterie, tetanus

-          ik heb ook een visa-kaart en bankkaart met Maestro-functie in orde gemaakt

Volgende week dinsdag is er ergens in een hotel in Brussel een receptie die uitgaat van de Education Section of Embassy of China. Daar krijgen we nog meer informatie, I will keep you posted ;).

xXx Kerlijne

11-08-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

05-08-2009 om 00:00 geschreven door Kelan