Na uw veelvuldige vragen om foto's, heb ik er eindelijk werk van gemaakt. Picasa werkt hier niet echt goed, dus ik heb een andere site gezocht waarop ik foto's kan posten. Het uploaden duurt vrij lang, maar het is te doen. De rest van de foto's volgt nog :). Rechts van mijn berichten staat de link nog eens (Foto's van Kerlijne). Enjoy! x
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit zoveel heimwee gehad heb als de afgelopen dagen. Echter, het wordt hier elke dag ietsjes aangenamer. Mijn kamer heb ik eergisteren volledig gekuist, en ondertussen hebben Nitsan en Madi de badkamer ook nog eens volledig gedaan. Zoals ik al zei: propere madammen. Nicole lijkt nog altijd een beetje verloren, en heeft nog niet de energie gehad aan haar kamer te beginnen. Ze heeft dan ook de vuilste kamer van iedereen, en ik zou zelf niet eens weten waar te beginnen.
Na het kuisen (dat dus praktisch de ganse dag geduurd heeft) ben ik tegen de avond met Sarah terug naar het centrum getrokken. Voor mij is het centrum voorlopig nog enkel de paar straten rond de campus. Trouwens: gebruik nooit een paar uren aan een stuk Dettol met je blote handen. Net toen ik wou vertrekken, stond Ed voor mijn deur, en beneden wachtte nog een Pakistaanse vriendin van Sarah. Even later voegden nog 2 jongeren zich bij ons, waaronder Sean (blijkbaar is zijn taak hier de studenten van alle activiteiten op de hoogte houden en belangrijke informatie van het bureau verkondigen). Hij heeft me onderweg wat verteld over de omgeving, de sportvelden, de oude bibliotheek enzovoort. Ditmaal zijn we langs de achterpoort van de universiteit gelopen, ook al kan ik me nog steeds niet echt oriënteren. We hebben vrij oke (maar pikant, zoals bijna alles in Wuhan) gegeten met zn allen, en daarnaa zijn Ed, Sarah, de Pakistaanse en ik nog langs een schoenenwinkel geweest (niet mijn idee J). En ja ik heb er wat gekocht :p. Komaan man J voor 8 euro kan je toch niet sukkelen. In dat opzicht is Wuhan heaven.
Mijn kamer is ondertussen redelijk ingericht, maar gisteren ben ik nogmaals naar de winkel geweest. s Ochtends om half 8 (waarom zijn alle Chinezen ochtendmensen?!) was er de openingsceremonie die gelijktijdig met het medische onderzoek voor buitenlandse studenten viel. Stom, maar ik denk niet dat ik veel gemist heb, de ceremonies van de Chinezen kennende... Met een ganse bus vol buitenlanders zijn we naar een gebouw vrij ver in het centrum gereden, om daar 4 uren aan een stuk in de rij te staan. Ik had niet anders verwacht. Één voor één kwamen we bij de dokter, en zelfverzekerd legde ik mijn documenten voor. Raar hoe vaak Chinezen hier vrij direct complimenten geven trouwens: zelfs de dokteres begon onze ontmoeting met te zeggen hoe mooi Europese meisjes wel niet zijn, waarop ik antwoordde dat de Chinese meisjes er toch ook wel mogen zijn. De dokteres zei me dat alles hier draait om slank zijn, en diëten, waarop ik dan weer antwoordde dat ik volgend jaar waarschijnlijk als dikkerdje naar huis wederkeer. Trouwens, nu ik het daar toch over heb, er is naar het schijnt echt geen ontsnappen aan. Ook Madi is vorig jaar serieus bijgekomen, ook al kookt zij vaak zelf. We snappen het niet goed, want we eten praktisch hetzelfde als de Chinezen, en Chinese meisjes zijn zelden dik.
Anyway, ik weet niet of het gebabbel met de dokter én dokteres er goed aan heeft gedaan, maar ik moet geen enkele medische test opnieuw doen.
Momenteel is het hier trouwens 31 graden, en in Kleine-Brogel 9. Omdat er net iemand van China Telecom is langsgekomen om mijn internet te fiksen, had ik nu meer zin even op mijn gemak te computeren dan in de hitte de campus te gaan verkennen (nog steeds zonder fatsoenlijke kaart, want de kaart die ik gevonden heb in een winkeltje vlakbij is echt wel zielig).
Het internet heeft zo lang geduurd omdat we voor alles zelf moeten zorgen. De primaire dingen waren toch wel wat brood en melk (ik ben er nog altijd niet uit of de melk die ik momenteel koop van melkpoeder gemaakt is of niet... ze smaakt beter dan andere melk, maar in China weet je nooit wat je eet of drinkt). Madi zei me net dat de reden waarom Chinezen, en waarschijnlijk ook wij binnenkort, zoveel haar verliezen de kwaliteit van het water is. Waarschijnlijk hebben de kunstmatige stoffen in etenswaren er ook wel mee te maken.
Aan de papiermiserie komt trouwens ook geen einde, en seffens ga ik eens kijken welke formulieren ik nu juist nog heb en waarheen die moeten. Vanochtend hebben we HSK gehad om ons level van Chinees te testen en ons zo in groepen te kunnen delen. Het was moeilijk, maar ik denk wel dat ik in een vrij goede groep terecht ga komen.
Ten slotte heb ik gisteren van s middags tot s avonds met Ed en een Koreaans meisje met de naam Yoo Eun Hee (J) rondgelopen. Af en toe wel lastig, want met haar sprak ik Chinees en met Ed Engels. Mijn Engels gaat er best op vooruit, en ik heb in Ed wel een maatje gevonden. Hij zit in hetzelfde soort gebouw als ik nu zit, maar zijn roommates zijn er nog altijd niet en het kot is tot nu toe toch het smerigste dat ik al gezien heb. Wie weet wat voor koten zijn er hier nog op de campus... Het onderste stuk van de houten badkamerdeur is volledig weg (weggestampt, zo lijkt het) en om de wc door te sjassen moet je eerst het reservoir vullen met de douchespriet :p. Ik ben eergisteren op zijn kamer op internet geweest en we kunnen echt uren met elkaar babbelen. Hij is 23 jaar en over land naar China gekomen (via Istanbul, Georgië, Kazachstan, Urumqi en nog veeeeel veel meer). Hij heeft een jaar in Rusland gewoond en spreekt naast Engels, Frans en Russisch ook een ietsiepietsie Chinees. t Is dus een specialleke J.
Ik heb sinds eergisterenavond ook een gsm-nummer (de gsm-kaart heb ik samen met Sarah buiten de campus gewoon op straat gekocht): 008615827566728
Oh my god I can't believe it, I've never been that far away from home
Maandag 7 september 2009, 23:04
Ik typ nu dit bericht, maar heb nog geen internet, dus ik zal het zo snel mogelijk online zetten (morgen hopelijk...). Over mijn laatste dag in Shanghai ga ik nu niet veel schrijven. Ik heb gisteren eindelijk eens uitgeslapen en dan een hele tijd opgeruimd, alvorens rond de middag met Yiwei en zijn knappe neef (hij heeft namelijk ook een dikke neef) te gaan zoeken naar een gsm. Ik wist al dat Yiwei zijn smaak verschillend is van de mijne, en dat werd nogmaals bevestigd toen ik zijn neef zag. Blijkbaar is knap hier gelijk aan groot, en telt de rest niet ;). Slank was hij wel, en lang, maar ik blijf me storen aan al dat neushaar. Van waar blijft dat in godsnaam komen?! Hij was wel heel vriendelijk en heeft onze lunch betaald. In één van de shopping centers aan het Volksplein (Renmin Guangchang) zijn we in de kelder verschillende kleine winkeltjes afgelopen met allemaal dezelfde gsms. Het was er natuurlijk weer heel druk en Yiwei zei me dat als er brand zou uitbreken, iedereen zou sterven omdat er bijna geen nooduitgangen zijn. Met die gedachte in mijn achterhoofd heb ik op mijn gemak verdergewinkeld. Die neef (Zhao Zhao) van Yiwei weet blijkbaar veel af van gsms en heeft uiteindelijk voor 43 euro eentje voor me gekocht. Ik kan hem nog wel niet gebruiken omdat ik in Wuhan pas een sim-kaart zou kopen (de tarieven zijn anders). Het is een simpel ding, is compact en ziet er toch trendy uit. Net wat ik zocht! ☺ Daarna hebben we de Urban Planning Exhibition bezocht, waar het meest in het oog springende natuurlijk die maquette was én de kleine tentoonstelling van propagandaposters op het hoogste verdiep. Nadien nog een korte voorstelling van trommelaars gezien uit Korea, ook in één van die shopping centers. Zhao Zhao zei dat hij fitnesst op het hoogste verdiep, dus gingen we een kijkje nemen. Het ganse bovenste verdiep staat vol met fietsen, loopbanden etc. niet afgeschermd met glas ofzo. Ik vond dat vreemd ☺, je hebt niet het gevoel dat je in een fitnesszaal zit (dat was namelijk ook niet zo), maar je sport gewoon in de hal van het winkelcentrum. Daarnaast waren daar ook nog zwembaden!
Rond 6 uur waren we beneden om op Lieselot, Kirsten en Elke te wachten, die een tijdje later pas arriveerden. We hebben een terrasje gedaan, zijn bij een Japanner gaan eten, en toen ben ik op mijn eentje met de metro en taxi terug naar mijn hotel getrokken. Vannacht maar 5 uurtjes geslapen, en toch zit ik hier nog te typen... waarom? Vandaag was gewoon te grellig om zonder noteren mijn bed in te kruipen. Om half 5 opgestaan, en rond half 6 opgepikt door papa Gong en Yiwei, om in het Shanghai Railway Station afgezet te worden en aan mijn 6 uur durende rit naar Hankou te beginnen. In Shanghai kan je met je treinticket trouwens gratis water krijgen. Ik had van de trein niet zoveel verwacht, maar de rit was best aangenaam! Tegen 250 per uur raceten we door het Chinese landschap, dat langzaam heuvelachtig werd. Naast mij zat een 27-jarige Chinees waarmee ik al gauw aan het semmelen was (voor wie semmelen niet kent: zeveren). Ik heb geen zenuwen gehad om naar Wuhan te reizen, en was er vrij gerust in. Had ik toen echter geweten wat me te wachten stond, dan had ik wel zenuwen gehad ;).
Ik ben via Nanjing en Hefei in Hankou aangekomen. Eigenlijk had ik beter naar Wuchang gegaan, maar dit kwam beter uit omdat ik dan op de unief zou aankomen als de diensten open gingen (half 2). Ik geloof dat ik echter pas om kwart voor 3 voet aan mijn unief zette. Maar eerst even over het Hankou-treinstation geraken: jezus man! Ten eerste: de hitte is op de middag bijna ondraaglijk. Ten tweede: ik weet niet van waar al die Chinezen kwamen, maar ik zat opeens in één mensenzee... ik werd mee in een ondergrondse tunnel zonder einde gedwongen waarin je echt zag dat de lucht één en al stof was. Ten derde: de valies woog toch wel wat door op den duur, en pas nadien merkte ik dat er zomaar één van die draagbaren (die je zo kan uitschuiven) foetsjie is. Ik heb precies weer rommel mee op reis gepakt :p. Ten vierde: Ik was maar constant op mijn rugzak aan het letten (je weet maar nooit) en kreeg toen ook nog eens een zak tegen mijn hoofd gezwierd. Toen ik EINDELIJK uit het station gesukkeld was, begón de miserie nog maar. De hele straat liep vol met mensen, en stond vol met geparkeerde autos waarvan de eigenaars iedereen lastigvielen omdat ze voor taxi wilden spelen. Ik ben een heel eind doorgelopen tot ik op een baan met meer verkeer kwam, maar ook dat verkeer zat volledig vast. Ik zag een paar officiële taxis, maar daar zat niemand in, en als je stil staat word je toch direct aangeklampt, dus liep ik weer verder. Uiteindelijk ben ik bij een heel lieve taxibestuurder terechtgekomen, van wie ik het Wuhanees jammer genoeg maar met moeite kon verstaan. Even nadien stapte er nog een Chinese man bij in de auto die de hele rit naar Wuchang met me gebabbeld heeft. Moeilijk, vermoeiend (ik zat vanvoor en moest telkens mijn hoofd draaien om terug te babbelen), maar toch heb ik echt moeite gedaan een interessante conversatie te voeren. Ik was echter blij toen die man de auto uit was. Even later zag ik de poort van Wuhan University, waarvan mijn nonkel in augustus nog een foto had doorgestuurd, en ik werd even euforisch. Omdat ik (en de chauffeur) eenmaal in de campus geen flauw benul hadden van waar we moesten zijn, begon het begin van een zoektocht die nog lang niet ten einde was. Na een tijdje zagen we een Congolees die goed Engels sprak en mij even onder zijn hoede zou nemen. Hij heeft de taxi de weg gewezen en heeft toen met mj de eerste zaken in orde gebracht: een kot. Gebouw 5, kamer 501B. Een oude voze Chinese vent toonde ons de weg, en Olivier (de Congolees) droeg mijn babage naar boven, 5de verdieping. Voor de airco moest ik die vent nog 30 yuan en de waarborg voor mijn kamer is 200 yuan. Eenmaal boven wist ik niet wat me overkwam; ik ben namelijk op een vuil oud krot terechtgekomen. In de gang stonden etensresten (vis) te stinken, en in de lavabo ernaast zag ik een kakkerlak wegvluchten. Het is een soort appartement, al vind ik niet dat je die naam mag gebruiken, met een living (een kast, twee houten stoelen en een tafeltje) en dan twee kamers: één voor mij en één voor mijn Pakistaanse buurvrouw die in Peking werkt en er voorlopig blijkbaar niet is. Ik ga haar naar het schijnt niet veel zien. Mijn kamer zelf bestaat uit een kast, een bureau, een stoel, een plank met een matras op en een rek. Op zich nog wel cava, maar het is er echt VUIL en smerig en oud. Olivier moest dringend weg en heeft met de rapte al zijn gegevens opgeschreven, en daar stond ik dan... en daar stond ik ... en stond ik ... ☺ ik moest even bekomen. Tijd om lang teleurgesteld te zijn had ik niet, en ik herpakte me, maar toen had ik de badkamer nog niet gezien... Ik heb al erger meegemaakt, maar meestal was dat op vakantie en niet op een plaats waar ik een jaar moest blijven. De wc is smerig, de bril ligt er los op en hij spoelt niet goed door. Op de muren hangt schimmel en echt álles is verroest. Uit de spriet komt een armzalig beetje water en er is geen douchegordijn (je doucht gewoon naast de wc, die geen deksel heeft). Na een tijdje voor me uitgestaard te hebben, ben ik gaan kijken wie er in de andere appartementen zitten. Zo heb ik op dezelfde gang weer Afrikanen (ik voel me hier trouwens net in Afrika), en een paar verdiepingen onder me 2 jongens uit Turkmenistan, nl. Murat en Serdar :p. Ze waren allemaal wel vriendelijk, maar niemand bood me aan me verder te helpen en mee te zoeken naar waar ik moest. Ik wist echt van toeten of blazen, en had geen lakens, geen kussens, geen kuisproducten... Beneden zag ik die voze Chinees en zijn vrouw weer, en ik zei tegen haar dat de kamer zang (vuil) was. Daarop kwam ze mee kijken en vroeg ze me, de kamer bestuderend, op welke plaats exact het vuil lag. (????) :@
Even later bevond ik me wanhopig in een straatje en was ik aan random mensen aan het vragen waar ik heen moest. Ik had niet eens een kaart van de campus (nu trouwens nog steeds niet). Ik had het geluk dat er opeens een meisje passeerde dat er best vriendelijk uitzag en me direct hielp. Ze is van St. Petersburg en heeft al verschillende jaren in China gestudeerd. Ze is al vrij lang op deze universiteit en praat heel vlot Chinees. Ook die Congolees van daarstraks praatte vloeiend, ook al studeerde hij net als dit meisje geen Chinees, maar een andere major.
Dinsdag 8 september 2009 2:09
Intussen zijn we weer een dagje verder. Ik typ dit bericht vrij laat, maar morgen is een vrije dag en heb ik niets anders te doen dan kuisen. Er is op één dag veel veranderd (maar een kaart heb ik nog steeds niet want die waren op! AAAAAAARGH :@), maar daar kom ik straks wel toe. We waren dus bij dat Russische meisje. Zij heeft me geholpen met mijn registratie, met haar boodschappen nog in de hand ☺. Ze bleek op hetzelfde gebouw als mij te wonen, met een ander Russisch meisje geloof ik. Ik had zelf noooooit gekund wat zij heeft gedaan, want we moesten van het ene office naar het andere en alles gebeurde in zeer snel Chinees. Niet één keer heen en weer lopen tussen de kantoren, maar wel 5 keer :p telkens voor een andere stempel. Blijkbaar hebben zij hier een verkeerde Chinese naam doorgekregen, iets totaal anders dan de mijne, en ik snap er niks van. Dat op zich zorgde al voor een probleem, want je Chinese naam is hier heel belangrijk. Je kan die dus ook niet van de ene dag op de andere veranderen. Dus moesten we eerst van het ene kantoor naar het andere om het te laten veranderen. De mensen in het andere kantoor zeiden echter dat het eerste kantoor dat moest veranderen, etc.
Toen ik eindelijk aan het einde van de 6 stempels kwam, moest ik nog een formulier invullen en 4 pasfotos afgeven. Ik weet niet goed wat dit formulier was, maar je moest bijvoorbeeld nog eens je thuisadres opgeven, je permanente adres in Wuhan, je telefoonnummer (dat ik momenteel nog niet heb), je email-adres enzovoort. Blijkbaar is er donderdag een medische check-up s ochtendsvroeg. Naar het schijnt moet je een aantal tests opnieuw doen, ook al heb je die tests al gedaan en heb je alle documenten bij. Als je weigert, krijg je geen verblijfsvergunning. We zullen zien, ik ga me alleszins niet laten doen en zoveel mogelijk papieren en stempels voorleggen. Ik ben gezond genoeg om een visum te krijgen en in China binnen te geraken, dan zal ik ook wel gezond genoeg zijn om op een universiteit binnen China te verblijven zeker. Het draait hier allemaal om geld.
Daarna heb ik van het Russische meisje een korte rondleiding gekregen langs 2 eetzalen en een winkel op korte afstand van de koten voor buitenlandse studenten. In de winkel was alles vrij duur, maar ik had geen keuze omdat er geen lakens of kussens voorzien zijn. Nadien las ik wel dat het blijkbaar te verkrijgen valt ergens via de kantoren (beuh?), maar denkende aan de miserie die erachter vragen weer zou meebrengen, besloot ik toch zelf in alles te voorzien. Dan is het ook zeker proper ☺ (het enige dat hier namelijk proper is, is hetgene je zelf koopt). Vanaf toen was ik weer alleen. Tot nu toe werd ik aan mijn lot overgelaten, en das best hard. Je komt hier toe en weet gewoon niks, en je moet zelf bij andere buitenlandse studenten proberen te weten te komen wat de volgende stappen zijn. Het is een complete chaos, en aan de kantoren wordt er niet in rijen aangeschoven (evenals in de eetzaal), maar staan mensen elkaar op een hoopje te verdringen. Éen chaos dus.
Gisterenavond ben ik dan zelf maar gaan zoeken naar een beetje eten in de eetzaal. De ene was al dicht (om half 6 al), maar in de andere zat nog vrij veel volk. Ik stond daar weer te draaien, toen een meisje van Sri Lanka (haar afgekorte naam is Sarah) me plots onder haar hoede nam. Er was een Tsjechisch meisje bij haar, Nicole. Tijdens het avondmaal kwam ik te weten dat Nicole de dag zelf nog gearriveerd was, en zich nog in een grotere staat van shock bevond dan ik ☺. Ze was namelijk rechtstreeks van Shanghai doorgekomen naar Wuhan, was dus doodmoe, teleurgesteld en totaal niet te spreken over haar kamer. Sarah heeft hier al 4 jaar gestudeerd, en haar major is dokter. Ze heeft nog één jaar te gaan, maar wil nog doctoreren. We spraken af vandaag samen wat inkopen te gaan doen in het centrum, waar dat ook mocht zijn (tot dan toe kende ik nog maar 3 straten op de ganse campus, en het zag er zonder kaart niet naar uit dat dat gauw zou veranderen.
Het klinkt een beetje freaky, maar toen ik om iets na 8 op mijn krot kwam, ben ik direct beginnen kuisen. Roeien met de riemen die men heeft: met wat kuismiddel, een klein doekje, een schuurborstel en nen aftrekker die ik in de douche gevonden had, heb ik de ganse kamer gekuist. Mijn nieuwe vuilbakje, waarvan ik enkel het bodempje gebruikte om water in te doen omdat de rest niet dicht was, ging kapot toen de houten plank (die mijn bed is, maar dan met een matras erop ;) ) plots terug op de grond donderde. Ik gaf echter niet op, en was om 11 uur klaar met alles (zelfs de kasten etc). Misschien had ik het niet zo snel hoeven doen, maar het gaf me op dat moment een iets beter gevoel over de situatie waar ik me in bevond.
Vanochtend geraakte ik met moeite mijn bed uit. De vorige dag was zon hel, en ik dacht dat vandaag niet anders ging zijn. Om 12 uur had ik met Nicole afgesproken om samen te eten, een kaart te gaan halen en eens op de campus rond te lopen. Ik heb het kot van Nicole gezien en ik was er wég van: het is een klein appartementje, gezellig ingericht, waar 3 meisjes wonen (Madi uit Kirgizistan, Nitsan uit Israël en dan Nicole uit Tsjechië). Toen ik dat zag, vond ik helemáál dat ik fout zat in mijn weliswaar grote, mar eenzame kamer. Nitsan (ook een nieuwkomer) zei echter dat er in de vierde kamer op het appartement niemand woonde. Ik besloot het samen met Nicole te gaan navragen op het kantoor. Rond 2 uur gaan die pas open, en we waren er te vroeg dus sloeg ik aan de klap met een nieuwkomer (Aziatische) die goed Chinees sprak maar geen Engels, en een Afrikaan uit Zimbabwe wiens Engels dan weer geweldig goed was maar die geen letter Chinees verstaat. Later bleek dat die Zimbabwees op dezelfde gang als ik woont. Op het hoofdkantoor was het weer verschrikkelijk druk, en ik kreeg enkel te horen dat er op de kamer die ik wou al iemand woont. Nicole was er echter zeker van dat dat niet het geval was, dus bleef ik in het kantoor wachten tot ze weer tijd voor mij zouden maken. Dat heeft verdorie lang geduurd, en ondertussen liep er vanalles over de vloer, waaronder ook een Engelsman (na Nicole de tweede Europeaan die ik hier gezien heb). Af en toe hielp één of andere Afrikaan me met de vertaling van wat ik wou, en toen het lokaal leeg was, kreeg ik eindelijk te horen dat ik dan zelf de kamer maar eens moest binnengaan om te gaan kijken. De huisbazin (of hoe moet ik haar noemen) zou me binnenlaten. Tot mijn grote vreugde was de kamer leeg. Er is wel ergens een lek geweest, maar dat is nu zo goed als opgelost (dat zei ze me toch, we zullen zien). Mijn beslissing stond vast, en Nicole en die Afrikaan van mijn verdiep hebben me meegeholpen met de verhuis. Stom, want ik had zo hard gekuist en ik had me pas geïnstalleerd. Ik propte alles dus maar snel in mijn koffer (waardoor ik op dit moment niets nog terug kan vinden), en zette het op mijn nieuwe vuile kamer. Sarah zei me dat ik de juiste beslissing gemaakt heb. Ook al is deze kamer kleiner, ik heb mensen rondom me, en ik zit nu in een veiligere straat. Ik heb echt geluk gehad, want om de één of andere reden zitten bijna alle kamers in dit gebouw al vol (en dat zijn er véééél). Het gebouw aan de overkant, waar Sarah woont, bestaat uit enkele kamers, die best wel groot zijn maar waar je moet koken op het (afgeschermde) balkon. Hier is er ook regelmatig geen warm water om te douchen, en dan zit er niks anders op dan te wachten, maar ik zit er niks mee in. Moest ik het hier toch beugeraken, of zou er toch nog vanalles beginnen tegensteken, dan is vlakbij de campus de mogelijkheid tot het huren van een appartementje met twee personen voor ongeveer 110 euro per maand. Supergoedkoop dus, zoals alles in Wuhan (behalve in de winkels op de campus precies).
De Afrikanen lopen hier echt dik, en houden zich niet in. Ze zwerven rond de koten van buitenlandse studenten en doen niets anders dan op je roepen. Je kan je wel voorstellen hoe ze zich gedroegen toen er twee meisjes een paar keer met rommel tussen gebouw 5 en 3 heen en weer liepen. Na de verhuis zijn Nicole en ik met Sarah naar een grootwarenhuis gegaan (niet zo heeeeel ver) buiten de campus. Mijn eerste indruk van het échte Wuhan rondom de campus is dan weer heel goed. Hier heerst s avonds een ongelooflijk gezellige sfeer: allemaal eetstandjes op straat, kleine restaurantjes en superveel kleine winkeltjes (kleding, prulletjes, alles). Er zijn ook een McDonalds en KFC in de buurt. We liepen die Engelsman (Ed) tegen het lijf en die is nog de ganse avond bij ons gebleven. Toen ik het grootwarenhuis binnenging, wist ik eigenlijk niet wat ik nodig had. Ik werd overrompeld door het grote aanbod en vooral de goedkope prijzen! Ik ben uiteindelijk met vrij veel naar huis gegaan, en omdat ik op hetzelfde flatje als Nicole zit, zijn er verschillende dingen die we samen kunnen kopen. Verder kunnen we kuisproducten lenen van de meisjes die er al zitten. Ik heb echt geluk dat dat zon propere madammen zijn; als mijn kamer nu ook nog gekuist is, denk ik wel dat ik hier goed zit. Ed, Sarah, Nicole en ik zijn ergens in een restaurantje met maar 6 tafels hotpot gaan eten. Best pikant, maar nog te doen, en ik heb er toch goed mee gegeten. Ed is een toffe peer, en ik kan op zijn hulp rekenen voor eender wat (dus als ik morgen kuis, mag hij de meubels komen versleuren). En Sarah is ook een fantastisch persoon, ongelooflijk vriendelijk en vooral rustig en aangenaam. Misschien heeft het feit dat ze boeddhistisch is, daar veel mee te maken. Misschien moet ik ook maar boeddhist worden ;). Vannacht dus nog slapen in een vuile kamer (en daarmee bedoel ik: hier en daar een kakkerlak of een hooimijt, veel stof en vooral veel haar op de grond, net zoals bij Nicole), maar we blijven lachen ☺. Ik denk dat dit flatje de miserie van daarstraks en de verhuis wel waard geweest is.
Ik ben Kerlijne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kelan.
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is sinologe.
Ik ben geboren op 27/07/1988 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: karakters pennen en karaoke zingen.
Ik hou van Chinezen, rijst, hotpot en stokjes.
