|
 Waaaw waar moet ik beginnen...
Ik heb het ongelooflijk druk gehad de afgelopen twee weken. Na mijn terugkomst van Xian was ik, ondanks een fijn weekend, een beetje de kluts kwijt. In vergelijking met Xian leek alles hier maar grauw, grijs en mottig. Van de eerste week terug thuis herinner me ik niet bijster veel meer, enkel dat ik een groot aantal lessen geskipt heb omdat ik me slecht voelde, en dat ik gans seizoen 1 van Lost op een week tijd heb uitgezien. Alsof dat nog niet genoeg was, ben ik de week daarna terug ziek geworden, nét toen de voorbereidingen voor het Culturele Festival in stroomversnelling kwamen. Regelmatig vertrokken er bussen, volgeladen met buitenlandse studenten, van de koten naar een grote zaal in een ander deel van de campus. Ik had de hoop al opgegeven om nog mee te doen aan de show, vooral omdat, telkens er plannen waren, die telkens om één of andere reden op het laatste moment afgeblazen werden. Op een gegeven moment werd ik dan toch nog gecontacteerd voor het eindlied, en omdat ik zo graag wou meedoen, heb ik me moeten verzoenen met de inhoud van het lied, dat ironisch genoeg getiteld was: Ik hou van u, Wuhan University. Vanaf dat moment (ondanks het feit dat repetities regelmatig gecancelled werden, waardoor ik ook bij dit programma lang mijn twijfels had) was ik zo goed als dagelijks druk bezig met het kwelen van hoe geweldig Wuhan University wel niet is. Dankzij dit lied heb ik nog 4 Duitsers leren kennen, die nog maar net gearriveerd waren op de medische campus en hier voor één semester gaan blijven. Tóch nog een paar Europeanen die geïnteresseerd waren in het festival dus  .
Daarnaast kreeg ik ook nog telefoon van Sarah (Sri Lanka), die me vroeg of ik ook wou meezingen in het beginlied, dat ook al een lofzang was over Wuhan University en de berg (Chinezen noemen alles nogal snel een berg) waarop onze campus gesitueerd is (Luojia shan). De eerste keer dat ik het nummer hoorde, vond ik het op geen zak trekken. Het was zon beetje een foute mix: heroïsche kreten, een veel te hoge Chinese mannenstem, Chinese rap en een refrein dat helemaal niet in het lied paste. Ik hoopte stiekem dat de rap niet zou worden gecoverd, maar daarin was ik goed fout, want ik kreeg direct een stuk rap toebedeeld. En MC Kelan was born . Maar door het nummer steeds maar opnieuw en opnieuw te herhalen (de rap is echt moeilijk en heel snel), vond ik het lied na een tijd zo slecht nog niet.
Het had wel iets, met de hele bende in die zaal en naar elkaars optreden kijken. De pest is gewoon dat het overal zo koud is! Waar er ook gerepeteerd werd, het was er sowieso te koud. Gelukkig was ik 5 november paraat om ons rapnummer te gaan opnemen ergens in de buurt van de campus. De zangers waren: Sarah, Shikah (Nepal), Lagan (Nepal), Xuan Min (Koreaans), Made (Senegal), Ate (Turks), Ake (Gabon) en ik. De bedoeling was het nummer op te nemen, zodat we het tijdens de show gewoon zouden moeten playbacken en we ons meer zouden kunnen focussen op de rapbewegingen  . Ik verschoot nogal toen we op de opnameplaats arriveerden, want het was professioneel! De gebouwen trokken op niks, maar eenmaal binnen voelde ik me net Jennifer Lopez  . Wij stonden daar met onze koptelefoons op onze kop, en achter glas zaten de mixers die ons advies gaven en aftelden. Het nummer was ooit al eens opgenomen geweest, en onze stemmen werden gemixt met de stemmen van het koor zodat het leek alsof we niet met 8, maar met 50 aan het zingen waren  . Daarna hebben de rappers hun stuk apart ingezongen, en het resultaat mocht er zijn! Ik ga dat nummer nog op de één of andere manier proberen vast te krijgen, en Shikah heeft fotos van de opnamestudio, maar ook die heb ik nog niet gehad.
Afgelopen week was toch wel het drukst van al, vooral omdat ik om de haverklap naar het hospitaal moest. In het begin was dat niet voor mezelf, maar voor Ayrton, die vorige maandag geopereerd is geweest. Vraag me niet wat ze juist gedaan hebben, en ik denk dat hij het zelf ook nog steeds niet weet , maar ik vermoed dat het gewoon zijn appendix was. Sam, de Indiër, is er rotsvast van overtuigd dat de dokter hem een worm had laten zien (die ze dus uit de buik van Ayrton zouden gehaald hebben), maar niemand heeft het de dokter gevraagd, aangezien noch Sam noch Ayrton Chinees spreken. Er was wel een meisje dat Ayrton erg geholpen heeft met bijvoorbeeld het inhuren van een verzorgster en het invullen van documenten. In Chinese hospitalen zorgt normaal de familie voor de zieke, maar de mensen voor wie niemand kan zorgen, huren een verzorgster in. Je betaalt haar per (halve) dag, en zij helpt je dan met allerlei basisdingen. Ayrton was echter niet heel enthousiast over deze verzorgster, omdat ze zijn spullen verlegde zonder het eerst te vragen, hem wakker maakte wanneer ze het zelf nodig vond en zijn jas als deken gebruikte als ze zelf een uiltje wilde knappen. Op het moment dat ik er was, was ze zo aan het prossen met de baxter van Ayrton dat uiteindelijk de échte verpleegsters moesten komen. Laat die verzorgster voor mij ook maar zitten ja . Ik was in 2005 al eens in een Chinees hospitaal binnengeweest (op zoek naar een toilet), en ik herinnerde me dat het er smerig was, en dat vond ik hier ook (maar toch ietsjes properder). Ook Ayrton was er niet over te spreken. Zo zijn er bijvoorbeeld geen bezoekuren, en kan iedereen er om het even wanneer binnenspringen. Het gevolg is een constant lawaai, zodat Ayrton na zijn operatie heel slecht geslapen heeft. Hij deelde zijn kamer met twee oude Chinezen, die er een heel stuk slechter aan toe waren, en dus ook gestoord werden telkens er buitenlanders bij Ayrton op bezoek kwamen. De muren waren vuil, de lucht was er muf, en de bedden veel te hard. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik daar een week zou moeten blijven. Wat ik ook vreemd vond, was dat in de liften van het hospitaal iemand zit om de lift te besturen . Je komt binnen, je zegt je verdieping, en die persoon drukt dan op de knopjes en verwittigt je als je eruit moet. Stel je voor: de godganse dag op een krukje in een lift moeten zitten! In China maken ze echt van alles een job de wildste beroepen vind je hier!
Na het bezoek aan Ayrton ben ik zelf ziek geworden en ben ik naar het ziekenhuis van Wuhan University binnen de campus gegaan. Ik zag er echt tegenop omdat ik eerst langs het kantoor moest voor een ziekenboekje. Eenmaal op het kantoor, wisten ze natuurlijk weer niet waar ze dat moesten zoeken en bleek dat ze enkel reeds ingevulde boekjes hadden. Na een tijdje wachten heb ik dan toch nog het laatste lege boekje meegekregen. In het ziekenhuis eerst geregistreerd, daarna langs de dokteres, die ook weer in een vrij smerig lokaaltje zat met gereedschap waar ik mijn bedenkingen bij had. Ze heeft vrij lang in mijn rechteroor zitten pulken (ik had gewoon een oor- en keelontsteking), ze heeft een hele bladzijde volgepend (ik kan er amper iets van lezen) en me dan een voorschrift meegegeven. Ik moest 打针 (dazhen), oftewel een spuitje krijgen. Ik dacht dat dat vrij gauw gefikst zou zijn, maar ook daar had ik het weer mis. Toen ik mijn voorschrift bij de apotheek van het ziekenhuis binnenbracht, kreeg ik geen spuitjes, maar een viertal middelgrote flessen, een paar kleine flesjes, en 2 doosjes keelpastilles mee. Hierna moest ik door naar een zaaltje waar allerlei mensen met baxters zaten. Ik wist hoe laat het was en ik mocht er zelf (met mijn dikke frak en muts op mijn kop) gaan bijzitten. De meeste Chinezen zaten er maar met 1 of 2 flessen, maar ik had er dus 4, en ik heb er bijgevolg langer dan 3 uren met die naald in mijn hand gezeten (en het was er KOUD). Omdat ik voelde dat het lang ging duren, is Faisca (oftewel Orestes, student van Angola) er komen bijzitten. De dagen daarop ben ik nog 2 keer teruggegaan, telkens voor 4 flessen. In totaal heb ik hiervoor 2,10 euro moeten betalen. Eigenlijk was het nog niet zo erg, want ik geraakte er telkens aan de praat met andere Chinezen, en ook de verpleegsters waren heel geïnteresseerd. Toch ben ik geen fan van deze manier van spuitjes geven . Het duurt veel te lang en het doet soms ook wel pijn, ook al lijkt het erger dan het is. Ik vind dat ze me nogal veel flessen gegeven hebben en ik vertrouw het niet. Gisteren ben ik op controle geweest en kreeg ik te horen dat ik nogmaals 2 dagen spuitjes mocht komen halen, waarna ik zon vies gezicht trok dat ze me uiteindelijk toch pillen gegeven hebben. Op dit moment ben ik bijna genezen, en dat werd ook wel tijd. Ik heb met verschillende studenten van de medische campus gesproken, en zelfs zij laten, als zij zelf ziek zijn, nooit injecties zetten.
Afgelopen weekend (festival-weekend) was dus druk. Na een ganse week druk repeteren, ben ik zaterdagochtend om half 8, in de gietende regen, met het materiaal van onze ambassade naar de plaats van de culturele tentoonstelling getrokken. Het weer was verschrikkelijk slecht, en het toppunt was dat de tentjes niet eens een dak hadden, dus de tentoonstelling viel letterlijk in het water. Het was bijna niet mogelijk om iets klaar te zetten, vooral niet voor de standjes die eten wilden klaarmaken. Iedereen was druk bezig met grote plastieken zeilen te versleuren, en het aantal aanwezige Europeanen was bedroevend. Ik deelde mijn tent met Zwitserland (Mikko), Engeland (Ed) en de Spanjaarden (van wie niemand was komen opdagen). Na het ophangen van enkele posters ben ik voor een paar uurtjes naar het ziekenhuis gegaan (voor mijn baxter), en toen ik terugkwam, trof ik in mijn tent Mikko en Ed, die daarna direct vertrokken zijn. Ook ben ik een eerste Belg tegengekomen! Hij werkt onder andere in Wuhan, en was vorig jaar ook op het festival komen kijken. Zijn naam is Christophe (Waal), en hij heeft me even geholpen met het tentje, het uitdelen van brochures en het maken van fotos. Rond 2 uur moest ik echter al door naar een repetitie, en dus bleef de Europese tent leeg achter.
Deze repetitie was niet de repetitie voor de show in de campus (zondag), maar was voor een andere show (zaterdag) die ook op televisie zou worden uitgezonden (ik geloof voor de provincie Hubei). Naast enkele Chinese acts, een paar dansacts uit de show van onze universiteit (waaronder India en Angola), moesten wij onze Ik hou van u, Wuhan University opvoeren. De zaal was prachtig (en warm!), en voor onze act mochten we zelfs het bewegende podium gebruiken! (we kwamen als echte professionals uit de grond ) Tot 2 minuten voor we moesten opkomen, hebben we het einde van het nummer gerepeteerd. Bleek toch niet dat de Chinese presentatoren terug het podium opkwamen en ons nummer gewoon afgebroken werd . Ook weer typisch.
Zondag was het weer beter (het regende niet) en ben ik rond 11 uur terug naar mijn tent vertrokken met het overige materiaal. Mikko vertrok toen ik aankwam, Ed is gewoon niet komen opdagen (en misschien had hij wel gelijk, maar ik stond daar wel schoon alleen), en die Belg is er maar 20 minuutjes geweest. Gelukkig is er een Chinese vriend van me bijgesprongen, en die heeft me de ganse tijd gezelschap gehouden. Achteraf gezien had ik sneller moeten vertrekken om zelf ook een beetje van de ganse tentoonstelling te genieten en verschillende gerechten te proeven, want ik ben verschillende uren bij de tent en het materiaal gebleven en dat was echt vermoeiend. Niet enkel door de kou, maar door al die Chinezen! Ik voelde me als in een dierentuin: Chinezen trokken constant fotos van me, en zelfs niet enkel Chinezen, maar ook verschillende buitenlanders. Ze wilden allemaal babbelen of hun Engels oefenen, mijn contactgegevens hebben etc. etc. Omdat de posters zo afzagen omwille van het weer, had ik besloten ook posters uit te delen, en dat was een succes. Een uurtje later kwam er zelfs een Chinees terug met de diamant-poster (reclame voor Antwerpen) om hem door mij te laten signeren .
Ik ben maar één keer heel snel langs de andere standjes kunnen lopen, heb wat Angolees eten naar binnen gewerkt, en heb me naar de repetitie gehaast, ditmaal voor de rap-song. Door de koude was het allemaal best vermoeiend, en ik was blij toen het spektakel eindelijk van start ging (met vuurwerk en al). De beste dans was toch wel die van India; ongelooflijk hoe ze de choreografie zo perfect ingestudeerd gekregen hebben. De sfeer was goed en zondagavond ben ik dan nog, ondanks het feit dat ik doodmoe was, naar een afterparty in Grammys geweest. Minder volk dan anders, maar daarom niet minder plezant .
Vorig jaar was het Culturele Festival een veel groter succes. De zon scheen toen zelfs, en iedereen kon in zijn traditionele kleren rondlopen. Normaal valt het Festival in de tweede helft van november, en ik snap niet goed waarom ze het nu zo laat pas hebben gedaan. Eigenlijk is zon festival iets voor in de lente, want de koude (en vooral de regen) hebben het dit jaar toch wel verknald. Vorig jaar hingen de Europeanen meer aan elkaar (hoorde ik van de Amerikaan Erick) en was ook het Belgische standje een succes. Nuja, Ive done my best .
Ik kan met plezier aankondigen dat de verwarming in onze koten eindelijk is opgezet, en ook dat we nu praktisch altijd warm water hebben! De laatste 2 weken hebben ze hier beneden alles opengelegd, en hebben ze, geloof ik, een groot aantal waterbuizen vernieuwd. Op kot is nu dus alles dik in orde. Nu Nitzan weg is, heb ik haar matras (die zachter is) onder die van mij gelegd, en sindsdien slaap ik als een roosje. Ik word soms nog wakker van het lawaai, maar veeeel minder! Ik zal de matras wel terug effe moeten missen als er bezoek voor Nicole is, maar goed, ik ben al blij met de nachten die ik nu heb .
Er zijn nog een paar dingen die ik wou vertellen. In Xian heeft Eddy me regelmatig geholpen door te bellen naar een informatie-lijn. Die is gratis (Wuhan heeft er zo ook één), en je kan vragen wat je wil, van businformatie tot openingsuren tot ... Ik vraag me dan af of daar niet veel misbruik van gemaakt wordt. Op een gegeven ogenblik kon ik niet meer op de naam van een plaats in Griekenland komen, en Eddy nam zijn gsm en belde naar die lijn . Jammergenoeg werkte het internet van die mevrouw op dat moment niet, dus kon ze ons niet helpen. Chinezen gebruiken dat nummer constant. Zo hebben Chinezen regelmatig in mijn plaats gebeld als ik de weg naar een bezienswaardigheid niet vond. Hilarisch was het moment waarop Eddy belde voor busnummers, toen hij druk bezig was koffie te halen. Toen hij antwoord kreeg, was hij vergeten wat hij net gevraagd had .
Daarnaast heb ik een speciaal soort specerij ontdekt in Xian: super-mini-shrimps die je zowat aan alles kan toevoegen (van hotpot tot dumpling soup). Chinezen gebruiken het net als peterselie.
Dan moet ik toch nog even kwijt dat het soms heel vreemd kan doen constant tussen talen te moeten switchen, zodat ik na een telefoontje met Ayrton gewoon in het Engels begon tegen Kirsten. Soms gebruik ik Chinese woorden tegen iemand die geen Chinees kent, of babbel ik Nederlands tegen Nitzan. Als de nood om Nederlands te praten echt hoog is, kan ik steeds tegen de Duitsers zeveren en zien wat ze ervan verstaan.
Gisterenavond waren de Europeanen sinds lange tijd nog eens bij elkaar, ditmaal samen met Jonatan (verloofde van Nitzan), Madina en de Russische meisjes. Het was namelijk één of andere Joodse feestdag een mooie gelegenheid dus om nog eens gezellig bij te praten. Voorlopig zijn er nog geen plannen voor Kerst... we zien wel wat er uit de bus komt.
15-12-2009 om 00:00
geschreven door Kelan 
|
