Hello sweeties,

Jaja, raar maar waar, er is reeds een nieuwe post . Mijn verjaardag is ondertussen (hier toch) achter de rug, gelukkig, want het laatste uur bestond uit schimmel afkuisen, achter een rat aanhollen en muggen doodslaan. Geen mens wil zulke dingen op zijn verjaardag doen, toch? Ik ben blij dat ik dit berichtje kan schrijven, aangezien ik daarstraks (het is nu half 4 ’s nachts) mijn laptop niet meer opgestart kreeg. Er was iets cruciaals (en duurs) kapot, en ik dacht dat ik mijn laptop de eerstvolgende dagen zou moeten missen, maar vakbij de campus is een erkende Sony-winkel en in 2 uurtjes was het al gefikst. Ondertussen had ik telefoon van Sam gekregen, die ook in de buurt van het Oostelijke Meer was, en samen hebben we dan de hele namiddag rondgereden op een scooter. Die scooter is van een Arabische vriend, maar Sam mag hem gedurende de hele vakantie lenen, en hij geniet er met volle teugen van. Geregeld kan ik eens mee en het is echt comfortabel en plezant om zo rond te toeren door Wuhan, ook al houd ik soms mijn hart vast. Er zijn namelijk weinig regels in het Chinese verkeer, en ook Sam heeft zich daar vlotjes aan aangepast. Hij is nu net vertrokken, na een Indisch filmavondje. De film “Kites” is een aanrader vind ik, een liefdesverhaal.

Gisteren heb ik in Helen’s café (een heel gezellig cafeetje hier in de buurt) een verjaardagsfeestje gegeven. Er mag dan al veel volk weg zijn, maar we waren nog met een stuk of 18 en het was supergezellig. De locatie, het eten (véél), de drankjes, de DJ (Sam) ... niks op aan te merken. In België is de barriere om zoiets te organiseren altijd veel groter. Het leven is hier vrij goedkoop en iets organiseren gaat daarom ook heel gemakkelijk. Om 12 uur mocht ik onder Chinees en Portugees gezang mijn kaarsjes uitblazen en mijn “beijo” (Portugees voor ‘kus’) gaf ik aan Ayrton .

Van 20 tot 24 juli ben ik met Vincent naar Peking geweest. Aangezien ik in 2005 al in Peking geweest was, en Vincent in 2007, was het schema niet zo strak. De trein was weer de moeite : 15 uren heen (hard sleepers), 10 uren terug (soft sleepers). Gelukkig zat er per toeval tijdens de eerste rit een vriend van me (Aima van Gabon) op de trein. Hij ging voor 3 weken naar huis en ik verbaasde me erover hoe weinig bagage hij bij zich had. Nuja, souvenirs moest hij al niet meer meenemen omdat hij al 7 jaar in China is ondertussen. Na een paar uur slaap zijn we gewoon samen gaan zitten babbelen en zingen, en de tijd vloog voorbij. Toen we zo’n 11 uren op de trein zaten, trok Aima plots grote ogen: hij was zijn paspoort vergeten . Een vriendin van hem is stante pede op het vliegtuig naar Peking gesprongen om het hem te komen brengen... De trein nemen blijft hier de moeite. Zo lag er ergens een Chinees te snurken als een beer, en ook in het compartiment van Aima was er een man die zo`n beetje alle gore geluiden gemaakt heeft die een mens maar kan maken. Van slurpen tot smakken tot snurken en rochelen, hij kon het allemaal .

We hadden vertraging dus uiteindelijk werd het 16 uren trein voor mij, en ik was pas tegen 12 uur `s nachts goed en wel in het Saga Youth Hostel, gesitueerd in de hutongs. We zijn de volgende dag begonnen met het bezichtigen van het bekende Vogelnest en de Waterkubus in het Olympische Dorp. De spelen mogen dan al 2 jaar geleden zijn, het is er nog altijd een drukte van jewelste en ook de Olympische mascottes, de “Fuwa`s” worden er nog altijd verkocht (tezamen met de “Haibao”, de mascotte van de Wereldexpo in Shanghai). Die Haibao lijkt trouwens meer op een condoom dan op de waterdruppel die hij eigenlijk zou moeten voorstellen.

Aan het vogelnest kochten we goedkope tickets voor de voetbalmatch Birmingham – Guo An (de ploeg van Peking). Een andere fijne activiteit was het door fonteinen lopen samen met enkele Chinese kindjes. Die afkoeling hadden we wel nodig, aangezien Peking op dat moment precies nog heter dan Wuhan was. In de namiddag zijn we in een buurtje (met kleine hapjes zoals schorpioentjes, tarantula`s en wormen) iets gaan eten. Vincent heeft zich te goed gedaan aan een stokje schorpioentjes, maar dat ging er bij mij niet in (ik ben namelijk niet zo stoer en dapper als Vincent ...).

De voetbalmatch was oke. Ik ken er niet veel van, maar het was leuk om het Vogelnest op die manier te kunnen beleven. Birmingham heeft (natuurlijk) gewonnen.

De volgende dag stond de kunstwijk van Peking 798 op het programma. Het heeft wel iets, een voormalige fabriek die volledig omgebouwd is tot galerijtjes met af en toe eens een taverne. Ik had vantevoren nog nooit Chinese kunst gezien. `s Avonds stond er een meeting met Huang op het programma, een van onze Chinese leerkrachten van vorig jaar in Leuven. Ze is eigenlijk van de provincie Shanxi, maar geeft op dit moment in Peking les. We aten samen, en niemand heeft eraan gedacht een foto te nemen. Echt spijtig. Het was super om haar na een jaar terug te zien!

De volgende ochtend (middag eigenlijk) wilden we naar de Underground City van Peking, maar die is niet toegankelijk. Dus zijn we maar naar het Tian`an men plein gelopen, waar we net te laat waren om het lijk van Mao te bezichtigen. Dat zou dan maar voor de volgende dag zijn. We rustten even in het Zhongshan Park, en daarna aten we heerlijke jiaozi (dumplings) in een restaurantje niet ver uit de buurt. Het volgende op het programma was het Jingshan Park, waarvan Vincent wist dat je er een prachtig uitzicht had op de Verboden Stad. Ik ben blij dat hij me er mee naartoe genomen heeft, want het was de moeite, de bewegende dinosaurussen in het park included.

`s Avonds ging Vincent bij zijn voormalig gastgezin uit 2007 op bezoek, en ik besloot naar een Peking Opera te gaan kijken. Mooi, maar een groot lawaai. Na anderhalf uur mocht het voor mij al ophouden, maar het bleef maar duren. Na 2 uren gerammel en geroep ben ik het afgetrapt. Het was toch wel de moeite het eens gezien te hebben. De make-up en kostuums op zich waren al de moeite. Van het Chinees verstond ik praktisch niks, zelfs uit de liederen (ondertiteld) kon ik vrij weinig opmaken. Het was een typisch Chinees hof-verhaal, vol intriges en moorden, uit de periode van de Lente en Herfst. (titel: Chun Qiu Ba Tu)

De volgende dag waagden we ons nog eens op het Tian`an men- plein. Het plein zelf is al streng beveiligd, en om toegang te krijgen tot het lijk van Mao word je zelfs nog strenger gecontroleerd. We stonden anderhalf uur in de brandende zon aan te schuiven, en dat enkel voor een lijk waar je dan op sneltempo langs moet lopen. Maar we wisten wel dat dat zo zou zijn. Hetzij niet echt denderend of speciaal, we hebben hem toch maar gezien.

We zijn nogmaals jiaozi gaan eten en ik ben daarna, nadat ik afscheid had genomen van Vincent, op Wangfujing gaan wandelen (en er een kerk gaan bezoeken). De volgende ontmoeting met Vincent zal nu waarschijnlijk de terugvlucht naar huis zijn, want toevallig zitten we op dezelfde vlucht. `s Avonds heb ik nog met een Chinese vriend (Zhang Yuchen), die ik in Leuven heb leren kennen, gegeten. Hij nam me mee naar een restaurant met typische Peking-gerechten. Het is een speciale keuken, totaal anders van wat ik in Wuhan gewoon ben.

Rond een uur of 9 `s avonds heb ik de nachttrein genomen terug naar Wuhan. Ditmaal maakte ik het mezelf eens comfortabel en koos ik voor soft sleepers. In mijn compartiment zat toevallig een Chinees die in Leuven gestudeerd heeft, samen met zijn ouders. `s Ochtends was ik rond 7 uur goed en wel terug in Wuhan, en kon ik volop aan de voorbereidingen voor mijn volgende reis en mijn verjaardagsfeestje beginnen.

Groetjes, Kerry (dit is mijn nickname in Wuhan)

28-07-2010 om 00:00 geschreven door Kelan