Dutch version

Ik mag dan wel weer in België zijn, toch kan ik het reizen blijkbaar niet laten. Al een hele tijd geleden vroeg ik mijn maatje Hong of hij zin had in een tripje tijdens zijn lesvrije week in februari. Het duurde niet lang of onze zes dagen Granada en Sevilla stonden vast! Vandaar deze afwisseling in mijn blog – het gaat nu eens niet over China, maar over Kelan in Spanje! Olé!

Op 3 februari 2012 sprongen Hong en ik het vliegtuig van RyanAir op. Het was mijn eerste ervaring met RyanAir… daarover later meer.
Na de landing in Sevilla namen we de airportbus tot aan het treinstation Santa Justa, om ons dan te voet naar het nabije hostel ‘Mrs. Pepa’ te begeven. We zouden er slechts één nachtje slapen, om dan de volgende ochtend de trein van zeven te nemen naar Granada. Hoewel het personeel er uiterst vriendelijk was, praatte men er geen letter Engels. Ik herinnerde me inderdaad dat ik daar op mijn vorige tripjes naar Spanje ook van geschrokken was. Zelfs het overgrote deel van de Spaanse jongeren slagen er niet in je in het Engels verder te helpen. Anderzijds verbaas ik me er dan ook weer over hoeveel Spaans ik versta zonder dat ik ooit Spaans geleerd heb. Uiteindelijk kan je de meeste dingen door middel van het ‘verspaansen’ van Engelse woorden en de nodige gebaren wel duidelijk maken. Toch zijn misverstanden natuurlijk niet uit te sluiten. Zo ging Hong op een gegeven ogenblik in ons hostel extra treininformatie vragen. Hij probeerde te vragen of er tussen de treinen van 7.10 en 11.50 geen andere treinen naar Granada waren. ‘Un momento’ was het antwoord van de hostelbediende, en na twee minuten stond de man terug bij Hong met een alarmklok in zijn handen.
Reeds de eerste avond ontdekten we de hemelse Spaanse ‘jamón’. Ik denk nu dat die ham Iberian Ham was, want de Serrano Ham (ook zeer lekker) smaakt toch net iets anders. We kregen er niet genoeg van, en bestelden dan ook maar onmiddellijk een portie om mee te nemen als ontbijt. We liepen nog een hele blok om op zoek naar de supermarkt. Zo zalig dat supermarkten ginder open blijven tot 22.00, en soms zelfs tot 02.00 ’s nachts!
We hebben zowat alle uren van de klok gezien, want het hostel was ongelooflijk lawaaierig en het was best koud op de kamer. Auto’s zoefden onophoudelijk voorbij, en het voelde alsof er geen muur was tussen de straatkant en onze bedden. Nu ja, voor zo’n spotprijsje mag je natuurlijk niet al te veel verwachten. De volgende dag begaven we ons met kleine oogjes (voor Hong nog kleiner dan normaal) naar het treinstation.

Rond 11 uur arriveerden we goed en wel in het kleine, maar betoverende Granada (pas op dat je niet 'grandma' leest, zoals een vriend van me deed. Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat mijn grootmoeder niet betoverend is  ). We logeerden in Hostel La Duquesa, waar het zowel qua logies als personeel erg goed was. Het was erg koud buiten, maar toch hield ons dat niet tegen direct een grote wandeling te doen door Granada. We waren bang dat we met onze twee dagen niet zouden toekomen, maar die angst bleek onterecht. Eigenlijk hadden we met die wandeling reeds heel Granada doorkruist en de belangrijkste bezienswaardigheden gezien. In één van de kerken was een kind zijn Spongebob-ballon verloren, en die hing dus helemaal vanboven in de kerk te bengelen . We dronken een cola cao (warme chocolademelk) in een taverne waar het plafond vol hing met ham en wandelden door de Moorse wijk Albaicin helemaal naar Sacromonte, een plaats waar je een prachtig uitzicht hebt op het Alhambra, een Moors paleis dat boven Granada uittorent. Het is leuk hoe je, als je informatie nodig hebt, overal wel een Chinees restaurant vindt waar je dan je Chinees kan benutten. Zo zie je maar, je hoeft niet noodzakelijk Spaans te kunnen om in Spanje te reizen – Chinees is voldoende . Hong brak onbedoeld een magneet in een souvenirwinkel, en vijf minuten later hing er een papier met ‘If you break it, you pay it’ . Ons avondmaal namen we in een tapasbar genaamd ‘Bella y la Bestia’ en we dronken er nog ene in één van de vele cafeetjes met Arabische/Moorse inrichting.

De volgende dag stonden het Alhambra en het Generalife (een ander paleis grenzend aan het Alhambra) op het programma. Moest je er ooit komen, onthoud dan dat je geen tickets kan kopen aan de ingang van het Alhambra, maar wel helemaal bovenaan bij het Generalife. Er is een busje dat eerst langs het Generalife rijdt, en dan langs het Alhambra. Stap dus onmiddellijk uit aan het Generalife, en vermijd zo net zoals wij helemaal terug te moet lopen. Het Alhambra was subliem! De kamers van het gedeelte genaamd ‘Nasrid Palace’ zijn betoverend mooi, alsook de tuinen (hoewel het er in de zomer natuurlijk nog een pak beter uitziet). Grappig was dat een man als ringtone ‘The Entertainer’ had en nadien iedereen in het Alhambra die melodie neuriede , including me. De zon scheen, maar het was nog erg koud. In het busje terug naar het centrum waren we in het Chinees de looks van enkele meisjes die ook in het busje zaten aan het beoordelen, toen na een tijdje de Spanjaard naast ons plots in het Chinees zei dat hij ‘ook Chinees kon spreken’. De man had jarenlang zaken gedaan in het zuiden van China. Na een tukje besloten we naar een Flamenco optreden te gaan in een kleine bar, waar we getuige waren van een intiem optreden. Het was mooi hoe de Flamenco-danseres zo opging in het verhaal. Ze gebruikte elk lichaamsdeel, van haar voeten tot de puntjes van haar vingers, om het verhaal uit te drukken. De bijhorende gitaar, trommel en zoete woorden van de zangeres begeleidden haar.

De volgende ochtend spendeerden we aan shoppen, aangezien in Spanje op dit moment de ‘rebajas’ nog volop aan de gang zijn. We kwamen redelijk vroeg in de namiddag aan op het busstation, maar bleken nog een hele tijd te moeten wachten op de bus naar Sevilla. Dan nog maar eens een cola cao, begeleid met churros. Na aankomst in Sevilla deden we er een avondwandeling en vonden we een zalig klein authentiek Spaans restaurantje, genaamd Bodegón Alfonso VII, waar we ons tegoed deden aan Sevilliaanse spinazie en paella.

De temperatuur was intussen heel wat beter, en de volgende dag was het zelfs tegen de 20 graden! Rijpe mandarijntjes vielen overal onverwacht uit de bomen. We bezochten de Kathedraal en de toren (Giralda), van waar we een prachtig uitzicht hadden op de stad. We bezochten ook het Alcazár-paleis in Sevilla, iets wat je zeker moet gezien hebben. Het had iets weg van het Alhambra, maar de kamers waren nog veel fijner versierd. In de tuinen waren verschillende schilders aan het werk. Ik kuierde door tuinen en genoot met volle teugen van de stralende zon. We wilden Casa de Pilatos bezoeken, maar besloten dit omwille van de hoge toegangsprijs uiteindelijk toch niet te doen (ik had nochtans op internet gevonden dat EU-burgers er op dinsdag gratis binnen mogen, maar eenmaal daar bleek dat dit op woensdag het geval is). We trokken dan maar naar de Plaza de España, ook echt de moeite om eens rond te lopen! Je kan er mozaïeken bewonderen van allerlei historische gebeurtenissen in alle provincies van Spanje.

De laatste dag kocht Hong nog een aantal souvenirs, waaronder castagnetten en waaiers, en daarmee was onze trip tot een einde gekomen. We reden nog even langs het Santa Justa station om ons een laatste maal in de jamón te gooien  en begaven ons naar de luchthaven. Wat een klucht was het met RyanAir… ik mocht ditmaal niet boarden zonder bij te betalen voor mijn bagage omdat die net iets te groot was, hoewel ze (met wat duwen) wel in het ‘bakje met afmetingen voor bagage’ paste. Op de heenvlucht herinner ik me een vrouw in rolstoel die van de eerste rij in het vliegtuig helemaal tot de laatste rij moest hinken. Daarnaast had niemand plaatsen toegewezen gekregen, zodat je langs de ene kant (als je snel was) wel een leuke plaats naar keuze kon bemachtigen, maar dat langs de andere kant het boarden dubbel zo lang duurde. Veel passagiers besloten op het laatste moment immers tóch nog van zitplaats te veranderen. Eenmaal in het vliegtuig werd afgeroepen dat men op zoek was naar een Italiaan die wel eens op het verkeerde vliegtuig kon zitten. Dat zou inderdaad geen verrassing geweest zijn, omdat het bij RyanAir de gewoonte is dat je zelf te voet je weg naar het vliegtuig moet vinden, en omdat op dat moment het vliegtuig naar Rome vlak naast dat van Charlerloi geparkeerd stond. Er kwam echter geen reactie op de oproep. Maar toen we net in Charlerloi geland waren, merkten we plots een verwarde jongen op die tegen de stewardess kwam vertellen dat hij naar Rome moest en dat het ‘geen grap was’ … Moraal van het verhaal: vraag voor het opstijgen altijd nog eens na of je wel op het juiste vliegtuig zit – bij RyanAir toch.

Hasta luego!

FOTO's zijn te vinden op de volgende openbare link:

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Kelan