Een paar ditjes en datjes.

Vorige week ben ik een paar inwoners van China tegengekomen die praktisch geen Chinees spreken: Oeigoeren. Er zitten hier wel redelijk wat Oeigoeren, en de meesten van hen baten restaurantjes uit. Ik vermoed dat die wel beter Chinees zullen spreken. De Oeigoeren die ik vorige week tegenkwam, stonden gewoon op straat wat barbecue te verkopen. Ook al spreekt het misschien voor zichzelf dat niet alle Oeigoeren het Chinees beheersen, toch was het voor mij een verrassing. Ik probeerde een paar woorden met hen te wisselen, maar zelfs een basisconversatie was bijna niet mogelijk. Ik kan me wel voorstellen dat hier overleven zonder een letter (karakter) Chinees te kunnen, niet evident is.

Ik heb ondertussen ook gordijnen voor op mijn kot. Ze zijn niet volledig verduisterend zoals ik eerst dacht, maar het is een grote verbetering aangezien de vorige gordijnen gewoon géén licht tegenhielden. Het linkergordijn heb ik teruggebracht nadat ik had gezien dat er hier en daar kleine gaatjes instonden. Eerst heb ik natuurlijk een lange discussie gevoerd met de naaister die me wou afwimpelen door gewoon stukjes stof op de achterkant van hetzelfde gordijn te plakken om de gaatjes te bedekken. Met alle buitenlanders, maar niet met den deze ;). Ik heb mijn zin gekregen: ze heeft me een nieuw gordijn gemaakt. Voet bij stuk houden is de boodschap, al kan dat soms lang duren.

Vrijdagavond ben ik met mijn klasgenoten naar de karaoke geweest. Ik vind karaoke oke, maar het is toch niet iets om elke week te doen omdat het snel nogal eentonig wordt. Buiten meekwelen, zit je daar maar te gapen, te drinken en te eten. Het eten vind ik nog het leukst van al J. Zo hebben Chinezen de gewoonte om in clubs of karaoke-bars meloen op stokjes, tomaten, wortelen en gefrituurde ajuin te eten. Daarnaast zijn er ook de normalere hapjes zoals popcorn, chips, rozijnen, zonnebloempitten, pindanootjes enzovoort. De dranken zijn meestal bier, Chinese Iced Tea gemixt met sterke drank of gewoon thee.

Na onze karaoke-gathering zijn we afgezakt naar achtereenvolgens de clubs Queen’s, D&F en Grammy’s. Vooral die laatste is vrij bekend (ook al is ze gesitueerd in the middle of nowhere, zoals wel meer hier), en het is een echte buitenlanders-bar. Je hebt niet het gevoel dat je nog in China bent. Bijna geen Chinezen te bespeuren, ook geen Chinese muziek, wel veel hiphop en R&B en natuurlijk ook weer ongelooflijk veel Afrikanen. Toch heb ik me er goed geamuseerd, de sfeer was er totaal anders dan in de Chinese clubs die ik tot nu toe bezocht had. Uiteindelijk ben ik bij twee Franse meisjes van mijn universiteit gebleven, ook met lange blonde haren zoals ik, dus was dat weer de moeite...

Een laatste weetje is dat je hier in veel goedkope kledingwinkels (waar je ook bijna altijd kan afdingen) vaak geen kleren mag passen. Als reden hiervoor halen Chinezen soms “hygiëne” aan, maar dat slaat natuurlijk op niks. De echte reden is gewoon dat ze zo sneller verkopen, en dat mensen soms dingen kopen die niet helemaal passen. Vaak probeer ik hen toch te overtuigen om me te laten passen, en een extra reden die je als buitenlander kan aanhalen is gewoon dat onze lichaamsbouw (lees: rondingen) totaal anders is. Als Chinees kan je gemakkelijker een gokje wagen dan als westerling. Het afdingen begint me trouwens beter en beter af te gaan, ook al ga je toch vaak een winkel uit met de gedachte dat je misschien toch nog lager had kunnen gaan. Dat maakt het winkelen hier minder aangenaam vind ik. Ook al is shoppen hier goedkoper, het is tegelijkertijd ook veel vermoeiender en moeilijker.

Hier ga ik het voorlopig bij laten. Mijn volgende post zal over de Chinese dierentuin gaan. Je zal het al wel kunnen raden: de zoo van Wuhan valt in de verste verte niet te vergelijken met de zoo van Antwerpen. Van veel mensen had ik al gehoord dat de dieren er in Wuhan vrij slecht aan toe zijn, maar de Koreanen in mijn klas zegden dat het nog meeviel. Vorige zondag was het dus tijd er zelf eens een kijkje te gaan nemen ;).

27-10-2009 om 15:14 geschreven door Kelan