Vandaag was een hete, maar fantastische dag! Op sommige momenten ging het vandaag toch wel dik over de 30 graden, maar omdat de zon er door de smog meestal niet doorkomt, is de hitte niet zo erg als ik had verwacht.

Normaal zou ik om kwart na 6 opstaan, maar de receptie heeft me niet wakkergebeld... nochtans had ik het hen duidelijk gezegd (2 x zelfs). Gelukkig ben ik om 20 voor 7 uit mezelf wakkergeworden. Om kwart na 7 stond Gong Yiwei al voor de deur om samen met papa Gong naar het examencentrum te rijden. Het bewuste examen is een algemeen examen dat van de staat uitgaat, en er komen zelfs bussen met jongeren uit Zhejiang op af. De straat stond vol met auto’s en voor de poort verzamelden een hoop mensen, jong en oud, met hun studieboek nog in de hand. Dit alles deed me vermoeden dat het een belangrijke bedoening was, maar Gong Yiwei sprak me daarin tegen.

Ik ga vanaf nu gewoon Yiwei zeggen, omdat dat zijn voornaam is. Chinese namen beginnen steeds met de achternaam en dan komt pas de voornaam. Er zijn wel 1000 Gongs (veel meer zelfs), en daarom is het eigenlijk niet correct en zelfs een beetje onbeleefd hem “Gong” (uitspraak: goeng met de g van het Franse garçon) te noemen. Het is hetzelfde als bijvoorbeeld mij telkens met “Stessens” aanspreken. Als je beleefd wil zijn kan je wel “Meneer Gong” zeggen. Mijn Chinese naam is Ke Lan, waarvan Ke de achternaam is en Lan de voornaam (die trouwens orchidee betekent). Of je nu als goede vrienden enkel de voornaam of de volledige naam gebruikt, daar is niet echt een vaste regel voor, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het aantal lettergrepen. Zo zullen ze mij altijd Ke Lan noemen omdat Lan alleen toch wel raar in de oren klinkt. Twee lettergrepen liggen beter in de mond. Ook als je beleefd wil zijn, plak je iets bij de achternaam zoals “meneer ... “ of “oude ...” (bijvoorbeeld “oude Wang”). Echter, bij een drielettergrepige naam zoals Qiu Yiming of Wang Yamin zullen ze bij informele omgang sneller enkel de voornaam gebruiken omdat die in deze gevallen tweelettergrepig is. Dit is toch het systeem dat ik erin kan ontdekken ;). Tot zover een initiatie in het gebruik van Chinese namen. J

Ik ben weer aan het uitweiden: terug naar het examen. Yiwei heeft de hele rit geklaagd over het feit dat dit examen nutteloos is. Het had specifiek betrekking op “future companies”, wat dat ook moge zijn. Zo zijn er verschillende examens, waaraan je allemaal, elk jaar opnieuw, mag deelnemen. Er slaagt telkens maar zo’n 15 procent. Zulke examens worden georganiseerd omdat op dit moment alle scholen van hoger onderwijs zich in China nogal snel “universiteit” noemen. Sommige scholen hebben een veel lager niveau dan de “echte” universiteiten, maar op de studenten hun diploma staat toch: afgestudeerd aan de ... universiteit. Daarom is de vereiste voor het vinden van een deftige job vaak dat je moet geslaagd zijn voor een specifiek, door de overheid georganiseerd examen. Yiwei komt van één van de twee échte universiteiten van Shanghai, en bekritiseert het feit dat universiteiten op deze manier eigenlijk geen nut meer hebben omdat je, nadat je bent afgestudeerd, toch nog examens moet afleggen. Ik denk dat Yiwei echter nog altijd een streepje voorheeft op anderen als hij vermeldt aan welke universiteit hij gestudeerd heeft.

Terwijl Yiwei aan het zwoegen was, zijn papa Gong en ik naar hun tweede appartement iets buiten het centrum gaan kijken. Des te verder het centrum uit, des te goedkoper en des te groter de appartementen. Daarna zijn we doorgereden naar een park in Shanghai (waarvan ik de naam vergeten ben). Superveel Chinezen en geen enkele buitenlander te zien. Omdat het nog vroeg was, kon ik genieten van de talloze Chinese oudjes die zich aan het uitleven waren op muziek. In elk park in China weerklinkt ’s ochtends muziek waarop niet enkel wordt gedanst, maar ook aan lichaamsbeweging wordt gedaan. Een andere man bespeelde een typisch Chinees snaarinstrument met een zeer scherp geluid.

Centraal in het park waren kalligrafen met water aan het oefenen op de stenen, werd gebadmintond, en werkten kleikunstenaars aan kleine poppetjes op stokjes voor de talloze kinderen die van hut naar haar liepen. De allerkleinsten hebben een broek met een gat aan, om zo anywhere en anytime onmiddellijk hun behoefte te kunnen doen. Schattig toch ;).

Ik heb hier (nog) geen foto van, omdat ik toch moeilijk aan de ouders kon vragen of ik de poep van hunne kleine eens mocht fotograferen. Er zullen nog wel gelegenheden genoeg komen, vermoed ik J.

Na een wandeling tot aan de Gele Rivier, die achter het park stroomde, reden we terug naar het centrum waar we geld gewisseld hebben. Daarna pikten we Yiwei op, die zoals gewoonlijk een goed gevoel had bij het examen. Papa Gong dropte ons bij de meest dure en Westerse wijk van Shanghai (Xintiandi) waar Wang Yamin ons al stond op te wachten. Wang Yamin heb ik 2 jaar geleden in Leuven leren kennen en is een goede vriend van Yiwei. Hij is ook naar mijn optreden in het Getouw komen kijken, maar is jammergenoeg een jaar vroeger dan de rest terug naar China vertrokken. Ik was zo blij hem terug te zien! :D Even later kwam ook Qiu Yiming aangewandeld, helemaal in kostuum omdat hij van een job-interview kwam. Hij is ook één van mijn beste Chinese vrienden en een echt party animal in België. Jammer genoeg kan hij zich niet zo uitleven in China: Westerse feestjes hebben ze hier niet, en alle vormen van ontspanning voor jongeren kosten vrij veel geld. Sinds hij terug in China is, is hij nog geen enkele keer uitgeweest.

Yamin trakteerde ons op Westers eten in het resto “Kabb”. Het zat er propvol buitenlanders en het eten was er pokkeduur in vergelijking met Chinese restaurantjes. Ik heb echter wel lekker gegeten. Ik kon op dat moment weinig meepraten omdat mijn mannelijke vrienden het enkel over financiële zaken hadden en ze nogal vurig en snel Chinees praatten. Geld, geld en nog eens geld. J Het levensmotto van de Chinese jeugd is hiermee duidelijk: Zo snel mogelijk stinkend rijk worden.

Na wat kuieren door de straatjes, is Yiwei vertrokken om te gaan studeren. Yamin, Yiming en ik hebben de metro genomen naar het thuisfront van Yamin: Songjiang (helemaal in de buitenwijken van Shanghai). We hebben meer dan 40 minuten in de metro rechtgestaan; echt niet te geloven dat die metro zo ver rijdt. De afstanden in Shanghai zijn immens, je zit al gauw een uur in de auto of metro. Deze metro reed door de rijstvelden tot in de middle of nowhere. Ten minste, zo leek het toch, want in de hoofdstraat van Songjiang loopt het ook stampvol met Chinezen. De wegen die naar de buitenwijken lopen, waar ook vaak delen van campussen van universiteiten gesitueerd zijn, lijken trouwens allemaal op elkaar: breed, veel verkeer, vaak bomen en grasvelden langs de weg die voor een open sfeer zorgen. Daarnaast zijn er ook de drukkere banen met meer mensen langs de weg. Ten slotte kan ik me ook nog de 3 drukke “ringen” rond Shanghai herinneren. Ik had tot vandaag nog nooit een auto-ongeval gezien, maar nu dus wel. Dat kon ook bijna niet anders, aangezien ze hier als zotten rijden. Yiming vertelde me trouwens over de grote campussen buiten het centrum dat hij daar vroeger vaak een maand verbleef, zonder eruit te komen. Die campussen hebben dan ook álles: winkels, kappers, sportterreinen en eetzalen 10 keer zo groot als de grootste Alma in Leuven.

Papa Wang stond ons op te wachten met de auto en heeft ons meegenomen naar een park waar Yamin als klein manneke regelmatig ging spelen. Met ons drietjes hebben we op het meer een boottochtje gemaakt en het was zálig J. Daarna heeft Yamin ons zijn middelbare school getoond, die vlakbij was. Papa Wang pikte ons daar terug op om even door de hoofdstraat van de buitenwijk en langs een aantal shopping-centra te rijden en daar ergens op restaurant te gaan. We hebben gegeten in een sjieke zaak, die best wel goedkoop was (maar nog steeds vrij duur vind ik persoonlijk), en waar het vol Chinezen zat. We hebben elk een eigen “hotpotje” gekregen en bestelden een hoop vlees en groenten om erin te smijten. Zo’n hotpot is vergelijkbaar met onze fondue. Naast kwarteleieren, octopus, bamboe, rundsvlees, kikker en vis, waren er nog een aantal groenten die ik van mijn leven nog nooit had gezien. Hotpot met stokjes eten is wanhopig in heet water zitten vissen in de hoop dat er uiteindelijk één van de glibberige etenswaren tussen uw stokjes bijft zitten én het dan niet opeens tussen uw stokjes uitfloept met brandwonden (of zoals bij mij weer het geval was: plekken op uw jeansbroek) tot gevolg. Het was echter wel ellendig lekker J.

Wat ik zeker nog wou vermelden (zoals je ziet kan ik blijven vertellen), is de reclame voor de Shanghai Expo die hier in het voorjaar zal plaatsvinden. Die hangt echt óveral, en in de buitenwijken heb ik zelfs slogans op de muur gezien, waaronder: “Een geciviliseerde stad, een aangenaam leven.” Met andere woorden: Chinezen moeten goede (= Westerse) manieren aankweken, met name met betrekking tot hygiëne. Ook al staat op op de grond spuwen een boete, ik moet af en toe (als ik het zie ten minste) toch uitwijken voor een fluim op de grond :p.

Daarnaast heb ik ook een uitspraak van Mao Zedong gezien aan de ingang van de middelbare school: “Volg het voorbeeld van kameraad Lei Feng.” Lei Feng was een verzonnen figuur die zogezegd het ideale voorbeeld was: Trouw aan de partij en dienaar van het volk, en daarnaast ook een goede student.

Ten slotte nog een tafereel uit China voor Beginners. Ik herinner me dat Daan in Shenzhen zo verbaasd was over het feit dat de kappers ginder aan het begin van de dag allemaal driloefeningen doen op straat, al roepend: ‘Wij zijn de beste kappers van de stad! We gaan vandaag weer ons best doen en onze reputatie hoog houden!”. Vandaag zag ik in een ondergrondse parking het personeel van deze parking op twee rijen stokstijf luisteren naar de samenvatting van die dag. Chinezen zijn op dat vlak heel gedisciplineerd. Daarnaast zag ik vandaag ook een aantal jongeren met een basketbal op straat dribbelen: zij zijn bij het leger. Legerdienst is hier niet verplicht, maar een militaire training voor beperkte tijd wel (ik geloof een half jaar?). Ook meisjes moeten dit, maar absoluut niet lang. Legerdienst wordt niet goed betaald, maar men vindt genoeg jongeren die ertoe bereid zijn.

Vanaf nu gaan mijn blogberichten korter worden ;) mijn dagen gaan ook niet meer zo gevuld zijn als ik in Wuhan ben, en gaan waarschijnlijk eentoniger zijn eenmaal de lessen begonnen zijn. Morgen is al mijn laatste dag in Shanghai, hier gaat het leven snel.

05-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

Dames en heren, hier volgt mijn tweede bericht al. Ik ben namelijk bekaf en heb maar tegen Gong Yiwei gezegd dat ik vanavond niet samen met hen zou eten, maar gewoon in de supermarkt hier recht tegenover een beetje brood en een karton melk zou kopen. Tijd genoeg om nog iets te posten dus, nu ik er nog voldoende tijd voor heb. Ik had wel verwacht dat brood moeilijk te vinden zou zijn: sponsbrood is het enige dat in de buurt komt. Dankzij de reep pure chocolade met vanillevulling die ik uit mijn koffer viste, hoor je mij echter niet klagen.

Vanochtend ben ik al om 7 uur opgestaan (toen jullie nog lekker lagen te knorren) om zeker op tijd te zijn voor het ontbijt. Ik had een rijkelijk buffet verwacht, maar het enige dat er te zien was, was een ronde tafel met een 7-tal schotels. Buiten de hardgekookte eieren, was al wat er lag vreemd voor mij. Proeven maar! Hetgeen ik het lekkerst vond, is volgens mij ook het ongezondste van de hele tafel: een soort van koude oliebol. Daarnaast lagen er “baozi” (wit deeg in de vorm van een bolletje) met daarin groene groenten, die wel oke waren. Het hardgekookte ei daar kon natuurlijk niet veel mis mee zijn, en het gele gebak met kokossmaak ging ook wel, al vond ik het vrij zwaar. Er lag nog meer, maar vaak was er worst (sossis :p) in verwerkt en daar heb ik me niet aan gewaagd, evenals de noedelsoep die iets verderop stond. Aangezien het merendeel van de Chinezen lactose-intolerant is, verbaasde het me dat er warme melk met suiker gedronken werd. Al bij al heb ik toch redelijk wat naar binnen gespeeld, al mis ik een gewoon stuk brood met Nutella.

Vandaag heb ik niet met stokjes gegeten, omdat het ’s ochtends niet nodig was en omdat Gong Yiwei en ik vanmiddag bij KFC gaan eten zijn. Gong Yiwei is fan van fastfood J meer van de Westerse fastfood dan van de Chinese. Ik ben er iets minder enthousiast over, maar ik was toch wel blij met een frietje. Gisteren heb ik echter wel 2 keer met stokjes gegeten, en dat is voorlopig best nog een hachelijke onderneming. Zo valt er regelmatig wat op mijn broek en kan ik me dus ’s avonds al bezighouden met het verwijderen van olievlekken. Gisteren viel mijn dumpling terug in mijn hete soep en bespetterde ik niet enkel mezelf, maar ook mijn beste Chinese vriend :p. Toen er daarna ook nog eens een stukje tofu uit mijn mond vloog, voelde ik me net een echte Chinees J. Tofu met stokjes eten is trouwens echt niet te doen. Nochtans ben ik er vrij vlot mee, zei papa Gong. Het gaat me inderdaad best goed af.

Toen ik vanochtend om iets voor 8 terug naar mijn kamer liep, passeerde ik een aantal kamertjes waar Chinezen aan het biljarten waren. Daarnaast zijn er ook mini-pokerkamertjes en een karaokezaaltje. Vanochtend was daar niemand, maar daarnet waren er een paar oudere mannen alles aan het geven. Naast dit geluid, weerklinkt hier ook regelmatig gerochel. Altijd leuk als je door de gang loopt J ik ben hier zeker niet alleen.

Vanochtend ben ik even gaan wandelen op de universiteitscampus naast mijn hotel. Zo kwam ik uiteindelijk terecht bij de afdeling “muziek” waar ik op het geluid afging. Ik passeerde een aula waar een schrille vrouwenstem door de micro de les aframmelde, en daarna piepkleine lokaaltjes op het gelijkvloers waarin telkens een ander instrument stond. De ramen stonden open, en soms zelfs de deur, en zo zag ik onder andere een aantal pianistes, een fluitiste en een klassiek geschoolde zangeres repeteren. In het laatste lokaaltje deed een guzheng zijn best om boven de luidere klanken van de piano in het lokaal ernaast uit te komen. Ik bleef aan het raam luisteren, maar kon niet zien wie aan het spelen was. Na een tijdje schraapte ik de moed bij elkaar om op de deur te kloppen en te vragen of ik even mocht luisteren. Het meisje (de meeste muziekstudenten in China zijn meisjes) heeft even voor me gespeeld en bood daarna aan me een initiatie in de guzheng te geven. De guzheng is een traditioneel Chinees snaarinstrument dat bespeeld wordt met valse nagels die je rond je vingers bindt. Je leest niet van notenbalken, maar het systeem lijkt er wel op. Er zijn maar 5 noten (do, re, mi, sol en la geloof ik) die met getallen worden aangegeven op de partituren. Je tokkelt met twee handen op de snaren en kan op de linkerkant van de guzheng met je linkerhand de tonen “buigen”. Vergelijk het met het tekenfilmgeluid van een van links naar rechts opgespannen elastiek die je loslaat (als je je daar iets bij kan voorstellen). Het instrument heeft een goede indruk op mij gemaakt. Het meisje is 23 jaar en studeert nu haar laatste jaar muziek (4 jaar bachelor en 3 jaar master!). Ze is van de stad Nanchang en ziet haar ouders zo’n 3 keer per jaar. We hebben over vanalles en nog wat gebabbeld, aan één stuk door van half 11 tot kwart na 12. In het Chinees welteverstaan, aangezien ze geen woord Engels spreekt. Ik heb er echt van genoten.

Rond half 1 stond Gong Yiwei mij al op te wachten om samen te gaan eten en dan naar het Shanghai Museum te trekken. Dat museum is best de moeite, maar een museum blijft een museum... met andere woorden: interessant voor even J. Daarna zijn we even in het ondergrondse shopping-center (eigenlijk gewoon een hoop goedkope kraampjes, voedselstandjes, bars en kappers) gaan kijken en schoot er jammer genoeg geen tijd meer over om nog in de Chinese Urban Planning Exibition te gaan kijken. Ik was echter toch te moe om nog veel te stappen.

Papa Gong heeft ons opgepikt en is nog even met me door wat straten gereden met een Frans uitzicht (een wannabe Franse romantische boulevard met bomen langs de kant van de weg). Door het drukke verkeer is er van enige romantiek volgens mij echter geen sprake, al vond Gong Yiwei de straat in zijn opzet geslaagd. Het verkeer is hier één chaos. Je kan beter een taxi nemen dan met je eigen auto rondtoeren omdat het vinden van een parkeerplaats vrijwel onmogelijk is. Een taxi is trouwens ook goedkoper. Als je als voetganger je voorrang neemt, maaien ze je zo van de weg J.

Het is nu half 9 en omdat ik morgenvroeg Gong Yiwei naar zijn examen vergezel, moet ik vroeg uit de veren. Nog even douchen en dan lekker slapen. Slaapwel!

04-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

Heeeeeeee Mol en de rest van het ieniewienietieniewienie kleine België!

Ik kan niet geloven dat ik in Shanghai ben! Ik ben met een supergrote smile de luchthaven buitengekomen en... ik begon onmiddellijk te hoesten. Die lucht is hier ongelooflijk smerig, het voelt net aan alsof ik ziek ben en mijn luchtpijp versmald is. Verder echter alles picobello. De vlucht was vrij aangenaam, maar had nog aangenamer kunnen zijn als ik had geweten dat het lapje stof dat ik gevonden had geen handdoekje was, maar een paar sokken. En ik die maar niet begreep waarom het Franse meisje naast mij met haar sandaaltjes geen last had van koude voeten J. Eenmaal aangekomen, werd ik al gauw opgepikt door Gong Yiwei en papa Gong. Ze doen erg hun best ook tegen elkaar “putonghua” (= het standaard-Chinees) te praten in plaats van het Shanghainees, waar ik geen bal van versta. Het was ongeveer een uurtje rijden naar het centrum, maar het leek helemaal niet zo lang aangezien er steeds meer wolkenkrabbers uit de lucht oprezen en er dus steeds meer te zien was. Sommige wolkenkrabbers meende ik nog te herkennen van toen ik hier in 2005 in een bus vol Hollanders Shanghai binnenreed. Papa Gong trakteerde me op wat sightseeiing en al gauw rees ook de Pearl Tower (het symbool van Pu Dong, het economische centrum van Shanghai) uit de grond op.

Ik logeer momenteel in het Shanghai Shifan Daxue Jiedai Fuwu Zhongxin (Shanghai international center of Educational exchange). De naam klinkt misschien niet als een hotel, maar het is het wel J, en het behoort tot de campus van de Shanghai Shifan Universiteit. Ik heb trouwens zicht op Chinese koten (die niet veel voorstellen) en kan ook binnenkijken in een lesgebouw. In koten of huizen binnenkijken heb ik altijd al interessant gevonden J vooral rond dit uur (het is nu 9 uur ’s avonds) kan de gluurder in mij op dit plekje wel aan zijn trekken komen. Eerst zat ik in de kamer hiertegenover, maar daar hing een geurtje (we dachten van één of ander Chinees restaurant vlakbij) en het uitzicht was slecht, dus heeft papa Gong gereklameerd. Gong Yiwei vindt het hotel maar zus en zo, maar ik ben tevree.

Vanmiddag heb ik mij gewaagd aan mijn eerste Chinese maaltijd, die mij erg beviel. Gong Yiwei kent mijn smaak en weet dat ik niet direct met de zwaarste dingen mag/kan beginnen. Ik had ook tegen hem gezegd dat ik niet veel moest hebben, maar dat horen ze hier in China niet. De tafel stond met andere woorden goed vol en ik heb meer gegeten dan ik oorspronkelijk van plan was. Ik moet echt uitkijken dat ik niet als klein dikkerdje naar België wederkeer.

Ik word dus goed gesoigneerd door Gong Yiwei en papa Gong. Daarnet, na het avondmaal, zijn we een treinticket gaan kopen. Eigenlijk was ik van plan naar Wuchang te rijden, maar door omstandigheden hebben we toch geopteerd voor een trein naar een ander deel van Wuhan: Hankou. De taxi daar is immers niet duur, en morgen gaat papa Gong zelfs toch nog proberen te regelen dat iemand van de universiteit mij daar komt ophalen. Eigenlijk moet dat een week op voorhand gereserveerd worden, maar met papa Gong zijn overtuigings-skills en guanxi weet je natuurlijk nooit.

Chinezen zijn echt wel direct en dat valt me steeds opnieuw weer op. Als iets niet naar hun zin is, zijn ze niet verlegen daar onmiddellijk de “ondergeschikte” op te wijzen. De ondergeschikte, zij het in een restaurant of in een hotel, is op zijn beurt heel beleefd. Gong Yiwei had het me in België al gezegd: Commandeer hen gerust, je moet niet eens beleefd zijn of hen een beetje helpen, want ze zijn er om u te dienen.

Het avondmaal hebben we hier in het hotel genomen, en ook dat was lekker, maar ik miste de rijst. Het is niet de gewoonte van in het begin rijst bij je eten te nemen: rijst dient gewoon om de eventuele honger ná de maaltijd nog te stillen. Omdat de gerechten allemaal gedrenkt zijn in olie, is dat voor mij wel wennen. Misschien hebben ze in Wuhan wel de gewoonte de rijst bij hun eten te nemen, we zullen zien. Ik heb daarnaast nog cocosmelk uit een blikje gedronken bij mijn avondmaal, en dat beviel me wel, al verkies ik toch nog steeds plat water. ALS er koud plat water is ten minste, anders moet ik het doen met thee of gewoon heet water.

Er hebben zoveel gerechten op tafel gestaan, en ik weet bijgod niet wat het allemaal was, maar dit zijn enkele dingen die mij opgevallen zijn: tofu natuurlijk, duif (vrij kleine duifjes, weinig vlees dus, maar toch wel lekker), Japanse tofu (vond ik heerlijk!), grote garnalen met daarrond allemaal kleine zoete gele draadjes, Hong Kong meat (vrij Westers van smaak). Gong Yiwei vertelde me dat hij vroeger wel eens de hersenen van een duifje at omdat hij gelooft dat hij zo slimmer zou worden. Ik betwijfel of het effect gehad heeft J. Hij heeft zaterdag en zondag examens voor het bedrijf waarvoor hij nu stage doet, en moet dus tussendoor nog blokken. De timing is dus slecht, maar we trekken onze plan wel.

Ten slotte zit ik hier niet echt in een buurt met veel buitenlanders, en ik verschiet ervan hoeveel ik word aangegaapt. De meeste mensen doen net alsof zij mij wel kunnen zien, maar ik hen niet J. In Wuhan gaat dat waarschijnlijk nog veel erger zijn. Toen ik vanmiddag het restaurant binnenliep, konden we horen dat de diensters tegen elkaar zeiden dat ik witte tanden heb. Een “waiguoren” (buitenlander) blijft toch iets speciaals... zelfs in Shanghai.

03-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan  

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH !!!!!!!! :D

01-09-2009 om 13:37 geschreven door Kelan