Gisteren was weer geweldig. Ik ben vrij laat naar Hankou vertrokken om te zoeken achter kleren voor Harbin (in de Walmart), en het spitsuur begon net op te komen. Ik had gelukkig een plaatsje in de bus, want de rit naar Hankou is lang. Al gauw zat onze bus propvol, zo vol dat de deuren van de bus amper nog toekonden, dat mensen bij busstops praktisch uit de bus “vielen” en een vrouw niet meer kon bewegen omdat haar haren vastzaten. Ik vind persoonlijk dat in de bus kruipen het moeilijkste niet is, het is het eruít geraken dat zo lastig is. We waren al een drie kwartier onderweg (maar de brug nog niet eens over), toen de bus stilviel. Lap. De chauffeur belde het bedrijf, maar het ging waarschijnlijk lang duren voor er een herstelchinees zou opdagen. Onze bus liep al snel leeg, en de meeste Chinezen gingen op straat staan om zich in andere passerende volgepropte bussen te wringen. Vanuit de stilgevallen bus kon ik het hilarische tafereel gadeslaan: Langs voor en achter murwden Chinezen zich in een andere bus. De chauffeur van onze bus hielp vanop straat gretig duwen. De deuren gingen natuurlijk niet toe (bepaalde Chinezen zaten maar half in de bus), en daarop begonnen andere Chinezen ook aan de deuren te sleuren. Ik dacht dat het niet lang zou duren voor ook die bus het zou begeven. Uiteindelijk is er een lege bus komen opdagen, en ben ik na lange tijd toch in Hankou gearriveerd.

Ik was net op tijd om het avondeten met Pierre, Sam en de Duitsers nog mee te pikken, en na een klein feestje op het kot van Pierre zijn we rond 2 uur naar Grammy’s getrokken. Het heeft ons zo lang gekost omdat we te koppig zijn de chauffeurs te nemen die vóór de koten staan te wachten. Die rekenen altijd veel te veel aan, en doen bijna nooit iets van hun prijs af. Toen ik voor de eerste keer naar het tweede ziekenhuis moest, was ik vergeten een prijs af te spreken (normaal staat die prijs nochtans vrij vast, maar ik wist toen nog niet waar het ziekenhuis lag). Rara, surprise surprise: omdat het op dat moment sneeuwde, wilde die *** me natuurlijk bijna het dubbele aanrekenen. Na te hebben afgedingd, was ik echt lastig. Pech voor hem, want die taxi neem ik dus nooit meer. Dan doe ik er nog liever een half uur langer over om ter plaatse te geraken. Dat is dus het nadeel van een reusachtige campus eh  we zitten hier vrij rustig, maar na 10 uur rijdt de campusbus niet meer en is er dus geen andere optie dan taxi’s nemen, als je normale taxi’s kan vinden ten minste. De taxi’s die in’t zwart rijden, profiteren van bepaalde omstandigheden, en hanteren vaak andere prijzen voor Chinezen en buitenlanders.

De club was lang geleden voor me, maar fantastisch rond 6 uur ben ik nog naar de McDonalds geweest met Erick en Edson (Angola). Na een paar uurtjes slaap ben ik daarnet bij Liu Zhi Hui gaan eten, die een Koreaans (eigenlijk meer fusion) gerecht voor me geprepareerd had. En nu, study time!

23-01-2010 om 15:42 geschreven door Kelan  

Ik sta momenteel voor de reusachtige taak mijn blog up to date te brengen. Omdat ik een tweetal weken volledig out of the running ben geweest, is dat niet gemakkelijk. Telkens als ik naar het ziekenhuis moest, ging mijn hele namiddag eraan. Een taxi vinden rond het spitsuur is ook al niet evident, vooral niet als je zegt dat je naar Wuhan University moet J. Mijn universiteit ligt niet ver van het ziekenhuis, maar het verkeer errond zit er vanaf een uur of 4-5 potdicht.

Laten we beginnen bij de tweede helft van december, toen ik op een vrijdagavond met Cici (een Chinees meisje dat ik op het Culturele Festival heb leren kennen) naar Hankou trok. Ze zou er ergens in een club een aantal mensen ontmoeten, waaronder buitenlanders. Uiteindelijk is die avond echt geweldig geworden, en bevond ik me opeens in een volledig nieuwe groep mensen: Colombianen, Amerikanen, Britten, Chinezen en Vietnamezen. De meesten onder hen zijn hier leerkracht Engels voor een jaartje of langer, en één van de Colombianen was ongelooflijk enthousiast over Wuhan. Een enthousiasme dat ik tot op heden nog niet deel, maar hij zei dat we na een paar maanden nog wel eens zouden praten .

Ondertussen ben ik al een aantal keren gaan eten in Chicony (een grote shoppingmall met op de bovenste verdieping een groot aantal restaurants). De eerste keer ben ik met de Duitsers naar een Japanner geweest, en dat is nog altijd mijn favoriete restaurant. Ik ben er nu toch al een 3 of 4-tal keren geweest en ben ondertussen fan geworden van sushi. In België heb ik een paar keer sushi gegeten, maar rauwe vis en zeewier zei me toen niet echt iets. Smaken veranderen dus en deze sushi is écht goed. Ik heb naast Koreaans, Japans en westers ondertussen ook typisch Indisch gegeten. Op de medische campus is er een cantine met een Indische kok, omdat er zoveel Indiërs voor dokter studeren. Sarah had me uitgenodigd om met een aantal vrienden eens naar die cantine te gaan, en het was best goed.

Dan zijn we al min of meer aan kerstavond en Kerstmis beland. Op kerstavond ben ik samen met Yang Wei (de Chinees uit mijn klas) en Katrina (Duitse) naar een protestantse kerk geweest om eens te zien hoe het er daar aan toegaat. Ik vond het eigenlijk niet echt verschillend van de protestantse vieringen (Grassprietpraise) waar ik in Balen ooit eens ben naar toegeweest. Een vurige vrouwelijke predikster, een jeugdkoor, een gevuld gebouw (het was dus niet in een echte kerk te doen). Na 10 minuten verveelden Katrina en ik ons al, en omdat we uiteindelijk vrij vroeg vertrokken zijn, hebben we blijkbaar de “show” gemist. Yang Wei vertelde ons namelijk dat er nadien een dans- en zangshow opgevoerd werd door onder andere een aantal buitenlanders. De gebedsruimte bevond zich in de buurt Simenkou, dus zijn Katrina, haar coole Chinese boyfriend en ik ergens in de buurt een hapje gaan eten en daarna naar de dansschool van die boyfriend afgezakt. Hij geeft daar namelijk les (breakdance enzo), en Katrina wou me er al eens lang mee naartoe nemen. Veel was er niet te beleven, en nadat ik had kennisgemaakt met een aantal andere coole dansende Chinezen besloot ik de rest van het gebouw (winkeltjes) te verkennen. Ik heb voor de eerste keer mijn nagels laten doen, voor maar 4 euro  valse nagels, echt mooi. Ik heb ze er nog maar pas afgehaald, en ik ga dat zeker nog eens laten doen.

De dag erop, op Kerstmis, zijn we (de Duitsers, Ania, Pierre, Sam, Ayrton) weer gaan eten bij de Japanner en afgezakt naar een bar niet zo ver van Chicony. Tot mijn grote verbazing werd daar de Plopdans gespeeld toen ik binnenkwam! Ja, gewoon in het Nederlands! Blijkbaar mag je je eigen muziek opzetten als je daar iets komt drinken, dus er zullen me zeker Belgen zijn voorgegaan . Uiteindelijk, na lang twijfelen, ben ik met mijn lichtgevende kerstmuts en duivelshorentjes (die je hier trouwens overal ziet, bij mijn weten is dat meer voor Halloween?) die ik in Simenkou voor een spotprijsje gekocht had (in your face, Lichtstoet!), nog naar Grammy’s afgezakt, waar het veeeeel te druk was.

Ten slotte het laatste belangrijke feestje: Oudjaar. Het was me gelukt 11 personen bij elkaar te krijgen voor een etentje in Guanggu (een groot shoppingmall met ook weer een groot aantal restaurants). Het is uiteindelijk een westers restaurant geworden waar we geweldig goed gegeten hebben. Aanvankelijk was de countdown gepland voor in een club, maar het was overal vrij veel inkom en uiteindelijk hebben we dat plan laten varen. Nadat we vergezeld werden door een paar van mijn klasgenoten heeft de countdown dus plaatsgevonden in het midden van een Shopping Mall . Het is eens iets anders he . De rest van de avond heb ik gespendeerd in club DF.

Ondertussen heb ik de DVD van het Culturele Festival ontvangen, en ook al is hij niet echt professioneel (dat was te verwachten), en hebben ze tussen alle optredens belachelijke Engelstalige muziek geplakt, toch is het heeeeel fijn om alles terug te zien . Een paar weken terug heeft de universiteit een etentje georganiseerd voor alle medewerkers van het Festival. Een grote ruimte vol ronde tafels, superveel gerechten en 100 keer “ganbei” (schol!). Ik wist dat Chinezen van ganbei houden, maar ze moeten ook niet overdrijven eh. Telkens ik vol verheuging een stukje eten naar mijn mond bracht, moest ik mijn actie onderbreken omdat er weer één of andere Chinees aan onze tafel het glas kwam heffen. Ik heb dan ook nog eens het probleem dat ik helemaal geen bier of cola lust, dus ik heb dan maar telkens getoost met thee .

Ten slotte nog een aantal leuke anekdotes en weetjes:

-          Wist je dat wij in de klas geen verwarming hebben? Dit wil zeggen dat, sinds de winter gestart is, wij allemaal in de klas zitten met onze muts op ons hoofd, onze sjaal rond onze nek, meerdere truien en broeken, onze jas en eventueel handschoenen of oorwarmers. Er zijn ook studenten die een kleine warmwaterkruik meenemen om hun handen op te warmen als ze moeten schrijven. Op sommige momenten zie je je adem zelfs in de klas vliegen. Geen wonder dus dat veel Europeanen (voor wie de lessen niet zo belangrijk zijn) nog weigeren naar de les te gaan. Ik ben ook maar zelden geweest de laatste weken, of ik ben halverwege de les naar huis gegaan omdat mijn voeten zo bevroren waren dat ik het niet meer uithield. Geen wonder dat een mens ziek wordt natuurlijk, en omdat ik overlaatst zo erg ziek was, ben ik ook de laatste twee weken gewoon niet gegaan.

-          Wist je dat je hier op straat regelmatig reclameborden voor het departement gynecologie van bepaalde ziekenhuizen kan zien? Maw: indirecte reclame voor abortus. Ook op reis in Xi’an had ik slogans gezien om de eenkindpolitiek te promoten.

-          Wist je dat overlaatst ons hele appartement door de Russische meisjes werd volgegooid met rijst? Ik dacht dat dat enkel bij huwelijken gedaan werd, maar blijkbaar ook op gewone dagen. Het symboliseert geluk en je moet het één dag laten liggen. Madi heeft wel mogen kuisen natuurlijk, en was daar iets minder gelukkig mee.

-          Wist je dat ik een paar dagen geleden mijn kot binnenkwam, de deur toedeed, de computer opzette en merkte dat ik gezelschap had? Er zat een rat aan mijn deur, en ze was absoluut niet bang van me. Na een tijdje gestaard te hebben, besloot ik Madi erbij te halen. De rat bevond zich op dat moment half onder mijn nachtkastje, en Madi en ik hebben de jacht ingezet. Maar het was niet te doen, want de rat was zo snel en sprong op een gegeven moment zelfs van mijn boekenkast over Madi’s schouder. Een vliegende rat als het ware. Ik besloot de shifu (onderhoudsman van de koten) erbij te halen, maar natuurlijk was die weer onvindbaar. Ten slotte heb ik in mijn wanhoop hier buiten een jongen aangesproken en gevraagd of hij een rat wilde mollen. Met een verfroller in de hand heeft die mijn hele kot kort en klein geslagen . Ik denk dat hij alles geraakt heeft, behalve de rat. Ten slotte ging de verfroller zelfs kapot, en liep de rat nog steeds vrij rond. Ze had wel haar staart verloren (die lag achter mijn bed) en liet nu zelfs een bloedspoor achter overal waar ze zich bewoog. Ten slotte heeft die jongen (my hero) het toch gefikst het overblijfsel van de verfroller in de rat te planten. Na een 5-tal minuten slaakte ze haar laatste piep. Mission completed, en ik heb mijn ganse kot mogen kuisen en opruimen, rattenstaart included. Ik heb 2 mooie foto’s van de rat toen ze vlak voor haar dood tussen mijn vuile was zat, maar ik mankeer een kabeltje dus ik kan ze weer niet online zetten :p. Ik maak er wel eens werk van.

-          Wist je dat, toen ik overlaatst met Ayrton van het ziekenhuis terugkwam, de verkeerslichten vlak voor de hoofdpoort van Wuhan University het begaven? In het begin versprongen de rode en groene lichten niet meer, met alle chaos vandien. Je moet weten dat het verkeer hier sowieso al chaotisch is, vooral in de buurt van onze universiteit. (Vaak willen chauffeurs rond de avondspits zelfs niet naar Wuhan University rijden.) Toen we dachten dat de lichten terug werkte, bleek dat enkel het groene licht versprongen was. 2 keer rood nu dus, en de chaos ging onophoudelijk verder . Ongelooflijk wat voor manoeuvres chauffeurs hier soms doen! Ik heb al meerdere keren doodsangsten uitgestaan in taxi’s. Niemand stopt, voor niets. Gebeuren er dan geen ongevallen, vraag je je dan af? Ik heb zelden een ongeval gezien, maar vandaag wel een Indische student ontmoet die anderhalf jaar geleden zijn heup gebroken heeft in een dodelijk ongeval waarbij zijn Indische medestudent om het leven is gekomen. Flitspalen zijn er wel, zei een taxichauffeur me, maar de chauffeurs weten die allemaal staan, en nummerplaten zijn regelmatig onleesbaar.

-          Wist je dat deodorant hier in de winter moeilijker te vinden is? Ik vroeg er in een grootwarenhuis achter, en kreeg als reactie: “Ah, je bedoelt datgene wat men in de zomer gebruikt?”. Er was maar één soort deodorant (Fa) beschikbaar momenteel, en dat stond zelfs uitgestald achter glas .

-          Wist je dat tampons hier bijna niet gebruikt worden? De enige soort die hier te vinden valt zijn OB’s. Maandverband en inlegkruisjes zijn er echter in alle geuren en kleuren, rekken vol! Ik vind het vreemd dat de tampon hier nog geen ingang heeft gevonden (letterlijk en figuurlijk dan :p).

-          Wist je dat Chinezen echt kuddedieren zijn? Een kraampje kan lang geen bezoekers lokken, maar als er één Chinees blijft staan en een aankoop doet, dan volgen er onmiddellijk 50 andere Chinezen. Hetzelfde gebeurt als westerlingen het podium opkruipen in een Chinese club. Het mag nog zo leeg zijn, maar als wij erop zijn gaan staan, staat het podium binnen de kortste keren vol dansende (nee, zeg maar gewoon “bewegende”) Chinezen.

-          Wist je dat Sam (de Indiër) thuis een dromedaris heeft, schildpadden in het rond gooit of met de post verstuurt en konijnen in hun kooi aan het plafond hangt?

-          Wist je dat Liu Zhi Hu binnenkort naar huis vertrekt, en ik probeer haar nu nog zoveel mogelijk te zien. Ik ga haar missen!

-          Wist je dat de dokter me ondertussen al “Kleine Kerlijne” noemde? Ze zei dat we ook vrienden kunnen worden. Als ik een probleem heb, moet ik maar naar haar komen .

Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst sinds een lange tijd terug buitengekomen. Eerst zijn we met de Duitsers, Sam en Pierre gaan eten en daarna hebben we zelf een klein feestje gebouwd op het kot van Pierre. Er zijn massa’s foto’s genomen (Steffi heeft ze). Ik probeer ondertussen foto’s bij elkaar te sprokkelen. Ook met Ariel ben ik nog sushi gaan eten om haar te bedanken voor haar hulp in het ziekenhuis. Ik heb goed mijn plan getrokken, en mijn ziekenhuiswoordenschat is er serieus op vooruitgegaan, maar haar hulp was toch meer dan welkom.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Kelan