Ziezo, ik ben net met mijn laptop in de zon gaan zitten vlakbij de koten. Het weer is echt zalig vandaag. Vorig jaar was het rond deze periode best al “heet”, maar op dit moment zijn er nog steeds temperatuurschommelingen. De ene dag grauw, grijs en regen; de andere dag een stralende zon en blauwe hemel. Vandaag is het ideaal, net zoals afgelopen weekend. {steekt een stukje verse ananas in haar mond}

De afgelopen weken waren interessant, mede omdat ik nu bijna altijd naar de les ga, en omdat ik mijn dagen nogal vol plan. Zo heb ik onder andere met Madina en Azamat (net zoals ik met Ayrton gedaan had) een tocht door de campus gemaakt om de bloesems te bewonderen. Op dit moment hebben enkel de bomen naast mij nog bloemen, het zijn de laatste dus ik geniet er nu nog even van.

2 weken geleden heb ik deelgenomen aan de langverwachte tv-show op Hubei Weishi (een lokale televisiezender). Ik kan dat vanaf nu elke maand doen, als ik er tijd voor heb. Het is moeilijk, maar wel plezant om te doen. Het programma heet: “Shijie da butong”, letterlijk “Het is een grote wereld”, en bestaat uit een groot aantal buitenlanders, de presentator en een 3-tal Chinese gasten. Elk programma gaat over 1 bepaald topic, zoals bijvoorbeeld Chinees Nieuwjaar, achternamen en voornamen, beroepen etc. Van ons wordt verwacht dat we vantevoren een groot aantal vragen beantwoorden, en dan allemaal samen één ganse dag alles overlopen en discussiëren. Van de programma-medewerkers krijg je dan te horen voor welke programma’s je geselecteerd bent (er zijn namelijk te veel buitenlanders om iedereen elke aflevering te laten meedoen). Ze laten je weten wanneer jouw programma wordt opgenomen, zodat je geen hele dagen voor niets in de studio moet zijn. Het zou echter niet China zijn, moest alles van een leien dakje lopen. Meestal gaat er namelijk vanalles fout en zit je daar uiteindelijk tóch een ganse dag te loeren. De vragen die aan jou persoonlijk gesteld gaan worden (een 3 of 4-tal) krijg je pas vlak voor het programma begint, en meestal zijn dat net die vragen waar je je niet aan had verwacht omdat je antwoord gewoonweg niet goed was. Een programma-opname kan 2 uren duren, en dat is dus non-stop luisteren, af en toe zelf eens iets zeggen, handjes klappen, glimlachen, luidkeels lachen en noem maar op. Het is dus best wel vermoeiend, mede omdat er tijdens het programma een Chinees op de piano tokkelt, een andere Chinees op knopjes drukt die de meest irritante geluiden voortbrengen (teleurstelling, lachend publiek, een toeter...), omdat er met micro’s gewerkt wordt ... Het is een hele opgave je te blijven concentreren en vooral alles proberen te verstaan. Als je écht veel zelfvertrouwen hebt, kan je je overal in mengen, en zelfs de presentator onderbreken, maar aan dat stadium ben ik nog lang niet.

Ik ga het alleszins terug opnieuw doen. Het is interessant, je oefent je Chinees, je leert veel nieuwe mensen kennen en je verdient er zelfs een beetje mee. Daarnaast wordt je make-up en haar voor je gedaan (hetzij op zijn “Chinees” – zo kreeg ik bijvoorbeeld stukjes plakband op mijn ogen om ze groter te doen lijken en werden mijn wenkbrauwen nogal fors bijgetekend). De opnames vinden een volle 2 dagen plaats, dus soms moet je voor een nieuw programma van “look” verwisselen. Ik ben benieuwd hoe het volgende keer zal zijn. Ik hoop dat we wat meer aan het woord zullen komen. Vorige keer waren er namelijk een 8-tal “gasten” van Beijing. Ze waren allemaal al geruime tijd in China, één van hen zelfs al 12 jaar (!). Het gevolg was dat die natuurlijk alle programma’s domineerden en elke gelegenheid aangrepen om aan het woord (en in beeld) te komen.

Via dat programma heb ik Adams (Nigeria) leren kennen, een vriendelijke gast die me sindsdien zowat iedere dag belt om te vragen hoe het met me gaat. Ik ben dankzij hem een kijkje kunnen gaan nemen op Huazhong Shifan Daxue (Huazhong University). Die universiteit ligt niet zo ver van die van ons, en heeft minder buitenlandse studenten, maar die worden wel beter verzorgd dan wij . Ieder heeft zijn eigen kamer en badkamer, er wordt steeds gecontroleerd wie het gebouw binnenkomt, in de kamer is vanalles voorzien, en lawaai maken mag niet. Kortom, ideaal voor studenten. Echter, aangezien ik hier eerder vakantieganger ben dan student, vind ik mijn situatie zo slecht nog niet. Voor buitenlandse studenten die goed moeten scoren is Wuhan University fataal, maar mijn vrienden en ik kunnen hier genieten van een vrijheid die we nooit hadden. Het maakt niet uit of je je kot onderhoudt of niet, aangezien het al een stort was toen je aankwam. Voor mijn part breek je het kot af, veel verschil zal het niet maken. Je kan het natuurlijk ook opknappen (hetzij op eigen kosten), en bijvoorbeeld je muren (per ongeluk?) flashy geel schilderen (Ania) of felroze (Koreaanse miekes). Daarnaast kan je uitnodigen wie je wil, binnen- en buitengaan wanneer je wil (in mijn gebouw toch), en kan je zelfs “roofparties” organiseren. Naast de deur is ten slotte het “xiaomaibu” (winkeltje) waar “Mammi” (zoals de Afrikanen haar noemen) bijna altijd paraat staat om bier te schenken. En als Mammi slaapt, begin je gewoon luidkeels te roepen en op de deur te bonken tot ze in haar pyjama haar winkel opent. Komaan, een winkel die alcohol verkoopt pal IN de dormitories, je gaat me niet vertellen dat je dat op veel universiteiten in China tegenkomt eh . Al bij al is het hier dus niet zo slecht, en als je een beetje (of veel) geluk hebt met je kotgenoten, is het misschien wel beter dan de luxueuzere Huazhong Universiteit.

Met Sam, Steffi en Marion heb ik overlaatst een grote wandeling gemaakt in de buurt van de universiteit, maar van de vlieger is nog niet gekomen. Toen we terug aan de dorms kwamen, hoorden we opeens Ayrtons stemgeluid weerklinken. Hij heeft de gewoonte om voor alle voorbijgangers met de Spice Girls of N’ Sync mee te zingen, wat algemene hilariteit met zich meebrengt. Zo zou hij ook regelmatig dansjes placeren . Wij zijn alleszins fan!

Een ander hoogtepunt was het bezoek van Jean-Jacques aan Wuhan. Met Groep T (Leuven) is hij op dit moment voor 2 weken in China. Na Xi’an stond Wuhan op het programma (vraag me niet waarom). Vrijdag, zaterdag en zondag zou hij hier zijn, maar hij wist zijn planning niet goed. Vrijdag was het schitterend weer, en rond de middag liet hij de sportactiviteiten voor wat ze waren en heb ik hem de campus getoond. Het was super hem nog eens te zien! Hij is de eerste vriend die me hier is komen bezoeken, en ik denk wel dat hij een vrij positief beeld heeft van het campusleven op Wuda (Wuhan daxue). Diezelfde dag liep ik Romain en Morgane (Frankrijk) tegen het lijf, en ze vertelden me dat ze die avond nog naar Wudangshan in het noorden van onze provincie zouden vertrekken. Ik kreeg plots heel veel spijt dat ik geen andere plannen had voor het verlengde weekend. Maandag was namelijk een feestdag (Qingmingjie) – een beetje vergelijkbaar met onze Allerzielen, en omdat het zulk prachtig weer was, vond ik dat ik ook op pad moest. Ik ben halsoverkop een treinticket gaan boeken, en de volgende ochtend ben ook ik naar Wudangshan vertrokken. Wudangshan is een berg (1612 meter hoog) die vrij bekend is omdat het de geboorteplaats van Taiji is, je weet wel, die gevechtssport. Ik had de Shaolinsi in Luoyang al bezocht, en deze berg was een mooie aanvulling. Ik had er echter niet bij stilgestaan dat “berg” ook “beklimming” betekent. Deze berg was namelijk niet de Luojiashan (de heuvel waarop onze universiteit gesitueerd is), neen, deze berg was een berg!

Toen ik zaterdagnamiddag op de berg arriveerde, was ik onmiddellijk een beetje teleurgesteld. Het zag er zwart van het volk, en pas later hoorde ik dat het zaterdag de verjaardag van boeddha Guanyin (de boeddha van de genade) was. Er waren dus heel veel pelgrims, en het zoeken van een slaapplaats was moeilijk, en duur. Gelukkig kon er een bed bijgezet worden in de kamer van Morgane en Romain. Ze hadden blijkbaar niet verwacht dat ik alleen zou komen, en daarom nog niets voor mij gereserveerd. Gelukkig was dat allemaal snel gefikst. Ze waren op dat moment bij 2 andere Franstaligen, en ik had al snel door dat er geen Engels gesproken zou worden. Een beetje schandalig, maar ik kan echt geen Frans, ook al lukt het verstaan wel nog aardig. Ik maakte me zorgen over de rest van de trip, want ik (en ik niet alleen) hebben me al vaker drukgemaakt in het gedrag van onze Franse vrienden. Zodra er namelijk 2 Fransen de groep hebben vergezeld, zullen zij een onderonsje in het Frans beginnen, en ben je de enige niet-Franstalige in een groep van 3 of meer, dan wordt je niet bij gesprekken betrokken. Duitsers doen dat daarentegen helemaal niet, zelfs als hun Engels maar beperkt is, toch spreken ze het. De volgende dagen op Wudangshan is dat echter fel verbeterd, en ik ben uiteindelijk toch blij dat ik gegaan ben. Op zondag hebben we de beklimming gedaan, en dat was toch wel een marteling. Jaaa, de uitzichten waren mooi, en jaaaa, het weer was schitterend, maar ik heb vandaag (4 dagen na datum) nog steeds zoveel spierpijn dat ik een stoel moet vastgrijpen om uit bed te geraken. Maar ik heb de top gehaald J. De berg was zo druk dat het op bijna elke trap naar boven (of beneden) file was. Kinderen, 70-jarigen, iedereen waagde zich eraan. We zijn om half 9 ’s ochtends begonnen en ik was om 18.00 ’s avonds goed en wel beneden. De afdaling heb ik samen met een Chinese jongen van Anhui en zijn moeder gedaan, op mijn eigen tempo. Zijn moeder was echter geen minne, want op een gegeven moment was die uit het zicht verdwenen .

Verder hebben we op die berg maandag nog een prinselijke tempel bezocht, en in de namiddag een rustige plaats waar we apen gezien hebben. Maar met mijn wilde-aap-ervaring van in Guilin nog vers in het geheugen, heb ik me wijselijk op afstand gehouden . Ik ben vroeger dan Romain en Morgane naar huis vertrokken, en daar ben ik blij om, omdat ik dan toch nog op een fatsoenlijk uur thuis was. De treinrit duurde een 6-tal uren, en ik had gekozen voor “hard sleepers”.

Ik zal nu eens even uitleggen wat “hard” en “soft” sleepers nu eigenlijk zijn. Als je een treinticket koopt hier in China, zijn er verschillende opties. Eerst en vooral zijn er verschillende soorten treinen (vb. Snelle, de supersnelle, de D-treinen, de G-treinen...). Daarnaast kan je kiezen voor zitjes of “slapers” (een bed dus). Die worden dan weer onderverdeeld in (van goedkoop naar duurder) “harde” en “zachte” zitjes, en “harde” en “zachte” slapers. Ten slotte zijn er ook tickets voor staanplaatsen te verkrijgen, en dat vind ik een beetje vreemd. Ik heb het zelf nog nooit gedaan, maar ik vermoed dat mensen die dat kopen zich uiteindelijk toch ergens zullen neerzetten, hetzij in de eetwagon of gewoon op de grond. Tot nu toe heb ik meestal met de T-trein (de “supersnelle”, maar eigenlijk is die eerder traag en heeft hij veel tussenstops) en de K-trein (de “snelle”) gereisd. Van Shanghai naar Nanjing en Wuhan heb ik altijd al de D-trein genomen (op 6 uurtjes ben je van Shanghai in Wuhan!), en ten slotte hoop ik ook nog eens van Wuhan naar Guangzhou te reizen met de G-trein (3 uurtjes!). Deze laatste trein bereikt een snelheid van 350 km/uur. Veel studenten hier reizen daarom regelmatig naar Guangzhou tijdens het weekend, vooral om te shoppen, maar ik heb dat nog nooit gedaan.

De rest van de week was gewoontjes. Tijdens de middag ga ik regelmatig met de rest eten in het kleine straatje. Op het menu staan dan meestal pikante Oeigoerse noedels of droge noedels (typische specialiteit van Wuhan) op het menu, of gewoon de normale gerechten zoals kippenblokjes met pindanootjes, aubergine, zoetzuur varkensvlees enzovoort.

Ten slotte eindig ik mijn verhaal met enkele wist-je-datjes:

Wist je dat Chinezen een rood lintje aan een nieuwe auto hangen? Dit zou geluk brengen, maar ik weet niet goed hoe lang ze hun wagen als “nieuw” beschouwen. Ik denk dat je dat zelf mag bepalen.

Wist je dat Chinezen jaloers zijn op onze dubbele oogleden? In Nanjing heb ik voor de eerste keer schoonheidsproducten gezien om het vel van je oogleden dicht te plakken, zodat het lijkt alsof je grote, westerse dubbele oogleden hebt. Ingenieus, vind je niet?

Wat me hier ook steeds weer opvalt, is hoe recht door zee Chinezen eigenlijk zijn. Zo zat in in Nanjing op mijn “hongshaoniuroumian” (noedels met rundsvlees) te wachten, en zag ik dat een nieuwe klant naar de menu aan het staren was. Hij wist blijkbaar niet goed waar te betalen voor de gerechten, waarop de baas van de zaak hem nogal wild de kassa aanwees. Hierna ging de klant verder met het bekijken van de menukaart, waarop de baas hem plots zei: “Seg, zijt gij nu nog niet klaar met kiezen?!” Toen mijn noedels langer dan normaal op zich lieten wachten, ontstond er een luid gebrul tussen de kassa en de keuken waarvan ik enkel het terugkerende woord “noedels” kon verstaan. Toen het luidkeelse geroep eindelijk ten einde was, zei de kassierster me al glimlachend met zoete stem: “Ze zijn direct klaar .” De andere klant heeft uiteindelijk “feichangmian” (noedels met ingewanden) gekozen...

Ik wil ook nog vermelden dat in Shanghai voor alles een “verkeerskaart” gebruikt wordt. Dit is een kaart waarop je geld kan zetten (zoals bij een gsm) en je kan die dan gebruiken voor zowel de metro en bus, als voor de taxi. In Seoul hebben ze dit systeem ook, weet ik van Liu Zhi Hui.

Ten slotte is de heuptas bij Chinese jongens enorm populair. De typische Chinese student heeft een gladgeschoren gezicht, ietswat langer haar én een heuptas.

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Kelan