|
Tijd om het over
Hong Kong te hebben, intussen al een tijdje geleden, van vrijdag 9 maart om
precies te zijn. Ik besloot plots halsoverkop naar Hong Kong te vertrekken: ik
had immers lang genoeg gewacht op een gelegenheid en die kwam maar niet. Het
gezelschap waarin ik vertoef is namelijk niet zo gek op reizen. Njekwa (Zambië)
en Helen (Bolivië Taiwan) moeten af en toe wel eens in Hong Kong zijn, maar
dat is altijd om te werken (met klanten op zoek gaan naar gevraagde goederen,
bestellingen doen, mensen ontmoeten etc.). Verder gaat men hier zelden op reis
of op uitstap, toch wel anders dan het Wuhan-volkje, waaronder zich een pak
meer ondernemende Europeanen bevonden. Misschien heb ik het al eens gezegd,
maar ik heb het gevoel dat er amper Europeanen in University Town zijn. In mijn
universiteit weet ik dat van Europa enkel Hongarije, Slovakije en een aantal
ex-Sovjetlanden vertegenwoordigd zijn. Europeanen
zijn toch wel een pak avontuurlijker dan Aziaten en Afrikanen, zowel wat
betreft voedsel als reizen. Geen probleem: dan maar op mijn eentje. Ik boekte
voor het eerst in mijn leven een mixed dorm (dit betekent een dorm zowel voor
jongens als voor meisjes) met zes bedden. Normaal doe ik dat niet, omdat ik
zon moeilijke slaper ben, maar twee nachtjes kon geen kwaad, dacht ik. In een
vorige post schreef ik al dat ik de sneltrein naar Hong Kong genomen heb (154
yuan). Op twee uurtjes ben je al in Hung Hom, een metrohalte niet ver van
Kowloon. Ik had Hostel Paris geboekt, een veelbelovende naam. Van Njekwa had ik
gehoord dat ik zeker een kijkje moest nemen in de Chunking Mansions, een groot
gebouw waar je onder andere geld kan wisselen. Eenmaal in Kowloon liep ik een
paar keer voorbij de Mansions zonder te beseffen dat mijn hostel eigenlijk
midden IN de Chunking Mansions gelegen was. Nu moet je weten dat ik de
informatie op wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Chungking_Mansions)
niet gelezen had, en ik dus vrij onaangenaam verrast was door wat ik zag. Het
gebouw was omringd met Afrikanen en Indiërs die allemaal tegen je beginnen te
zeveren. Binnenin hangt een muffe zweetgeur, gemengd met de geur van allerlei
Indische specerijen. Ik zag wisselkantoortjes en andere winkeltjes, maar het
merendeel ervan zag er louche uit (om het nog niet te hebben over de uitbaters).
Paris Guesthouse bevindt zich in blok D op de zevende verdieping, en geloof me:
de naam klinkt fancy, maar wat je te zien krijgt, is dat niet. De beschrijving
online komt niet eens in de buurt van wat het hostel in werkelijkheid is. Langs
de andere kant kan je in Hong Kong niet veel goedkopers vinden (140 kuai per
nacht), en over de locatie viel helemaal niet te klagen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toen ik aankwam waren er een Japanner, twee Zweedse meisjes
(die amper iets zeiden) en een Duits meisje dat Sandra heette. Met Sandra kwam
ik onmiddellijk goed overeen en we besloten zaterdag samen te spenderen. Jammer
genoeg ben ik vrijdagnacht heel erg verkouden geworden en deed ik niets dan
hoesten en snotteren. In de Seven Eleven (een winkelketen met allerlei
prulletjes en drankjes) vond ik pilletjes tegen verkoudheid, maar die hadden
geen enkel effect. Wat me onmiddellijk duidelijk werd, is dat je met Mandarijn
Chinees in Hong Kong niets kan doen. De meeste mensen spreken een beetje
Engels, maar zo geweldig is hun Engels dan ook weer niet. Ik had van
verschillende mensen gehoord dat Hongkongers erg beleefde mensen zijn, en dat
klopt wel. Enkele voorbeelden: mensen wachten netjes achter elkaar op de metro
en dringen niet, de metro heeft een Quiet car (stille wagon) zodat mensen die
willen lezen of die hoofdpijn hebben daar plaats kunnen nemen, er zijn altijd
zitjes beschikbaar omdat niet iedereen gaat zitten (anders dan in mainland China
waar je om een zitje moet vechten). Anderzijds vind ik dat je hun goede
manieren niet mag overdrijven, want zo behulpzaam en joviaal zijn ze dan ook
weer niet - in tegenstelling tot de inwoners van bijvoorbeeld Chongqing, waar
er altijd wel iemand is die zich spontaan om je bekommert. Autos rijden er
vanzelfsprekend links en niet rechts, en veel metrostations en buurten hebben
Engelse namen.
Mijn Cantonees is beperkt tot een paar basiszinnen zoals
Hoe heet je? en Hallo. Cantonees is naar mijn mening nog moeilijker dan
Mandarijn, maar wie al Mandarijn kan spreken heeft het natuurlijk wat
gemakkelijker. Het Cantonees heeft negen tonen, maar tijdens onze Cantonese lessen
hoeven we ons daar niet om te bekommeren. Aangezien we niet zoveel Cantonese
les hebben, vindt onze leerkracht dat we beter gewoon wat zinnen vanbuiten
leren en de tonen en klanken imiteren en onthouden aan de hand van onze eigen
taal (een soort van persoonlijk pinyin). Eigenlijk is geschreven Cantonees
hetzelfde als geschreven Mandarijn, op enkele grammaticale verschillen en
enkele toegevoegde karakters na. Daarnaast
gebruikt men in Hong Kong de ongesimplifieerde versie van karakters. Ik
weet meestal wel ongeveer wat er staat, maar kan de karakters niet uitspreken. Zo
wordt de naam van het metrostation 南昌 in het Mandarijn uitgesproken als Nan Chang en in het Cantonees als Nam
Cheong.
De eerste avond
heb ik een wandeling door Kowloon gemaakt. Kowloon is precies hoe ik het mezelf
had voorgesteld (met behulp van films etc.): veel voedselkraampjes en
restaurantjes waar de eenden en de rest van het vlees uitgestald zijn aan het
raam, een levendige sfeer, overal neonlichten en restaurants met namen als
Hing Fat. De McDonalds ziet er moderner uit dan in mainland China. Daarnaast
zijn er vrij veel bars waar je vrij in en uit kan wandelen. Ik liep een lokaal
restaurant binnen en at een soort van noedelsoep die zo zuur was dat ik er
amper iets van gegeten heb. De volgende dag bezocht ik samen met Sandra de
Avenue of Stars. Sandra was al een vijftal dagen in Hong Kong (ze was eerder op
haar eentje in onder andere Cape Town en India, en op dit moment zit ze in
Australië). De naam zegt het zelf, Avenue of Stars is een pier met daarop de
handdrukken van allerlei Chinese sterren. De skyline van Hong Kong is heel
anders dan alle skylines die ik tot nu toe gezien heb. Als ik haar zou moeten
beschrijven zou ik zeker de woorden net, georganiseerd en modern
gebruiken. De Tin Hau tempel was niet echt de moeite, dus zijn we naar Causeway
Bay gewandeld, het grootste shopping district van Hong Kong. We liepen langs
een marktje waar vissen gefileerd werden en de hartjes nog kloppend op bordjes
lagen
s Avonds aten we weer eend (s middags hadden we er ook al niet aan
kunnen weerstaan) in de omgeving van Soho (een buurt bekend om zijn vele bars) en
daarna haastten we ons naar de rand van Sheung Wan om de lichtshow te kunnen
zien. Ik snap de geografie van Hong Kong nog altijd niet zo goed: Hong Kong
bestaat min of meer uit mainland Hong Kong en de eilandjes errond, met elkaar
verbonden via de metro. Sheung Wan is het eiland onder Kowloon. Van op Kowloon
kan je de lichtshow op Sheung Wan zien, en als je op dat moment op Sheung Wan
bent, dan sta je tussen de oplichtende gebouwen. Ik heb de lichtshow dus op die
manier ervaren. Spectaculair vond ik het niet, en de show duurt daarbij maar
amper tien minuutjes. In plaats van met de metro terug te keren, namen we de
boot terug naar Kowloon. Dat vond ik dan weer wel de moeite :-) eigenlijk is een ritje op de overzetboot
langs de skyline iets wat je standaard in elke stad zou moeten doen (ten
minste, indien er een zee of rivier in de buurt
is). Het kost je niets en je hebt magnifieke zichten. Ik herinner me de
Wuhan-overzetboot van Wuchang naar Hankou. Zonder de oliestank en de muggen had
het zelfs romantisch kunnen zijn.
Victoria Peak
werd me door de jongeren in de dorm niet aangeraden omdat het erg mistig en
regenachtig was. Daarbij zat ik met die serieuze verkoudheid en wilde ik op
zondag het liefst gewoon naar huis. Ik heb nog wat rondgelopen op zoek naar een
gsm, omdat mijn vrienden me hadden gezegd dat Hong Kong de place to be is om de
nieuwste snufjes aan een deftige prijs te kopen. De prijzen vielen me echter
tegen, want toen ik naar de HTC Chacha informeerde, bleek die zomaar even 1000
kuai duurder te zijn dan de prijs die Helen (Bolivië) ervoor betaald had. Dit
verschil lag echter aan het feit dat Helen haar gsm niet in een officiële
winkel gekocht heeft, maar in een grootwarenhuis met allemaal gesmokkelde
elektronica (水货). Ik ben mijn nieuwe gsm dan ook maar daar gaan halen. Over de kwaliteit
valt helemaal niet te klagen, en ik heb ook garantie. Wat dus het precieze
verschil is met een gsm uit een officiële winkel, daar heb ik geen idee van. De
laatste trein terug naar Guangzhou vertrok reeds om half acht s avonds en je
moet zeker anderhalf uur van te voren je ticket kopen. Het boarden begint
immers al redelijk vroeg en dan zijn er ook nog de paspoortcontroles. s Avonds
op de trein sprak ik met Peter Kwan, een 65-jarige Hongkonger die een beetje
Engels kon. Ik vroeg hem wat hij vond van de teruggave van Hong Kong aan China
in 1997, en hij zei dat hij daar een vrij neutrale mening over heeft. Hij zei
dat er niet veel veranderd is na de teruggave, en dat het hem niet echt kon
schelen van wie Hong Kong is, zolang de inwoners hun vrijheid maar kunnen
behouden. Eén land, meerdere systemen:
dat is de aanpak die China hanteert in de Special Administrative Regions Hong
Kong en Macao. Zowel wat betreft economie, politiek als jurisdictie (Facebook
en Youtube zijn bijvoorbeeld vrij toegankelijk in Hong Kong), gelden in Hong
Kong en Macao andere regels dan in mainland China.
Wist je dat:
-
er in
Hong Kong grappige trams met een extra verdieping rijden? Ook bussen met twee
verdiepingen rijden er veel (dubbeldekkers).
-
Hong Kong soms net India is? Er zijn zelfs
cricketvelden.
-
Hong Kong taksvrij is en er veel spullen
(speelgoed, chocolade en andere importgoederen, merkkledij) daarom erg goedkoop
zijn in vergelijking met de rest van China? Ik vond een winkeltje genaamd
Prizemart in de straat Sanyuanli waar het tot buiten aanschuiven was. Het winkeltje
is zo klein dat je er op het tempo van de rij klanten de winkel door moet
schuifelen en dat je af en toe dekking moet zoeken, omdat er zomaar Twixen of
Snickers uit de lucht komen vallen. Alles is er zo op elkaar gestapeld en bij
elkaar gepakt dat zelfs het personeel niet door de winkel kan lopen. Daarom zetten ze zich ofwel in het midden van
de winkel of aan de ingang op een ladder om zo vanuit deze uitkijkpost alles
in goede banen te leiden. Het merendeel
van het cliënteel leek buitenlands te zijn, ik denk Maleisisch. Binnenin dit
winkeltje vond ik tot mijn verbazing enkele Colruyt-producten (Everyday), zoals
spaghettisaus en ontbijtgranen. Ik aarzelde niet en besloot een koffertje te
kopen en dat vol te laden met lekkernijen om de volgende paar weken door te
komen :-).
|
