23 graden in december! Halleluja! Wat het weer betreft, hoor je mij niet klagen. Ik heb nog geen handschoenen of muts nodig gehad, heb nog geen vijf truien over elkaar moeten trekken zoals in Wuhan, en van koude tenen ook amper sprake. Ik heb het maar één keer erg koud gehad tijdens de les (het nu reeds bekende fenomeen van koudere temperaturen binnen dan buiten), maar verder valt er niet te klagen. Het vreemde is dat als je hier om je heen kijkt, het merendeel van de Chinese studenten gekleed is alsof ze op de noordpool wonen. Bij de eerste koudere temperaturen halen Chinese meisjes hun (fake) Uggs uit de kast, planten ze fluffy roze oorwarmers op hun hoofd en trekken ze hun handschoenen aan. Dat is om het op zijn zachtst te zeggen een beetje vreemd als je bedenkt dat ik daarnaast in mijn zwarte (fake) lederen jekker bijna sta te zweten. Verschillende Chinezen en buitenlanders klagen over de ‘koude’, en dan zwijg ik wijselijk. Heer, vergeef hen en leid hen naar de waarheid (lees: Wuhan), want zij zijn onwetend . Maar ik geef toe, in de koten is het bij momenten allesbehalve aangenaam. Via alle mogelijke kieren vliegt er koude wind binnen, en verwarming is er niet. Ook daar geldt de Chinese wet van binnen koud, buiten warm. Op mijn appartementje kwam ik ook voor een verrassing te staan toen bleek dat er op mijn airco-remote control geen verwarmingsfunctie stond. Ik heb me intussen een klein verwarmingstoestelletje aangeschaft (een klein ding dat warme wind blaast en ook nog eens in het rond draait!) en dat volstaat voor mijn eenpersoonskamer.

Ik ben nog steeds niet tevreden over de lessen, en mits het semester intussen op zijn einde is, heb ik de hoop op beterschap opgegeven. De examens van mijn businessvakken en toerismevakken zijn achter de rug, en wat ik daar gezien heb, had ik nog nooit gezien en ik hoop ook dat ik het nooit nog hoef te zien (maar daar vrees ik voor). De leerstof was zo complex en het was zo ongelooflijk veel, dat het voor de buitenlandse studenten in onze klas bijna onmogelijk was te slagen. Johalia (Madagaskar) en ik vroegen ons dan ook al veel eerder af hoe het komt dat iedereen er toch doorgeraakt… en het antwoord werd ons letterlijk in de schoot geworpen. Ik keek verbaasd naar Johalia, die zich een eindje verderop bevond, en Johalia keek me op haar beurt ook vol ongeloof aan. Voor en achter haar zaten Indonesische studenten propjes papier naar elkaar te gooien. Johalia kreeg regelmatig een propje in haar gezicht. Links van mij zag ik hoe een goed voorbereide studente de powerpointslides één voor één in klein formaat had afgeprint en uitgeknipt, en er kunstig een boekje van had gemaakt. Tijdens een ander examen zag ik dan weer hoe een studente haar notitieschrift naast haar examenkopij legde en secuur begon te kopiëren. Ipads, Iphones en wat nog meer werden doorgegeven, en er kraaide geen haan naar. Dat lukt hen dan wel voor de definities en theoretische vragen, dacht ik bij mezelf, maar wat met de goed-fout vragen? Maar toen ik mijn kopij vooraan ging afgeven, kon ik zien hoe een foto van een ingevulde examenkopij naar verschillende gsm’s werd doorgestuurd. Het was grappig en triestig terzelfder tijd. Een tijdje geleden moesten we een presentatie geven over ons eigen land voor het vak ‘toerisme’. Veel stelt dat niet voor, maar ik heb wel mijn best gedaan. Ik betwijfel echter of de leerkracht mijn naam kent (want hij heeft me niets gevraagd), en daarnaast zag ik hem tijdens andere presentaties druk smsjes verzenden. Gelukkig ben ik erin geslaagd het publiek wèl te boeien, en af en toe zelfs een geslaagde grap te maken.

Ook over de zitjes in de aula heb ik een klacht. Die zijn namelijk eerder berekend op Amerikaanse studenten dan op Chinese studenten en buitenlandse studenten met een normaal postuur. Ik pas met gemak twee keer op die stoelen, en ik moet letterlijk naar mijn boek ‘reiken’ als ik iets op wil schrijven. Dat is niet bepaald comfortabel voor je rug, aangezien er gewoon geen ruggensteun is, en na een tijd begin ik me dan ook in allerlei vreemde posities te wringen. Zo zet ik al eens mijn voeten op mijn stoel, of probeer ik een stabiele positie voor mijn boek te vinden tussen mijn benen en de bank, of ik probeer tevergeefs nette notities te nemen op mijn schoot.

Ik sta nog steeds versteld van de omvang van University Town. Ik mag dan al wat bekender zijn met deze plek, er zijn massa’s universiteiten die ik nog niet kan lokaliseren. Toch is het hier steeds vrij leeg, ’s nachts zie je geen kat (zelfs niet tijdens de weekends). Dat komt natuurlijk omdat Chinese studenten voor een bepaald tijdstip op hun kot moeten zijn. Meestal is dat 23.00u. Het is vreemd hoe Chinese studenten hier in zekere zin nog behandeld worden als kinderen. De universiteit probeert op alle mogelijke manieren controle uit te oefenen. Op de campus zijn bewakers verspreid die je ’s nachts vragen waar je naartoe gaat en dan de informatie via walkie talkie doorspelen naar de bewaker verderop, die je dan op zijn beurt nauwgezet in de gaten houdt, alsof je wel eens een crimineel feit zou kunnen plegen. Daarnaast worden ook aanwezigheden gecontroleerd, voor ons moeilijk te vatten. Het is effectief zo dat de prof soms tientallen namen afroept in een aula met wel 200 studenten. Hij doet dat echter niet altijd, met als gevolg dat er toch nog veel studenten lessen skippen. Op een zeker moment was er naar de zin van de prof toerisme te weinig volk opgedaagd, en vond de prof het welletjes. Hij begon een speech en hamerde erop dat de klasverantwoordelijken nauwgezet de afwezigheden moeten noteren. Het merendeel van de studenten komt gewoon omwille van die reden, en doet tijdens de les iets anders of legt zijn hoofd op de bank. Het vak toerisme is dan ook een keuzevak voor hen. Toch vind ik het schrijnend, aangezien de prof niet door middel van dreigingen jongeren naar de aula zou moeten lokken, maar hen net zou moeten proberen te boeien en hen zo aan zou moeten trekken. Het lijkt alsof deze professoren daar niet bij stilstaan. Chinese jongeren zijn meer dan andere jongeren bezig met buitenschoolse activiteiten, en een Chinees meisje vertelde me dat dit net komt omdat er geen andere manier is om jezelf te onderscheiden en praktische ervaring op te doen. Het zijn die dingen waar de Chinezen het  moeten van hebben, en niet zozeer van het diploma. Chinese studenten moeten vaak vooral goed vanbuiten kunnen leren, en op zich is aan een universiteit afstuderen niet moeilijk. Het is het binnenraken in een universiteit dat zo lastig is. Een diploma betekent daarom niet noodzakelijk een job, en ik sta er versteld van hoeveel universitairen na hun studies vaak gedwongen worden een job beneden hun diploma uit te oefenen.  Het is niet zozeer de studiedruk die hoog is, maar wel de ‘life pressure’. Een interessante documentaire hieromtrent kan je vinden op http://www.aljazeera.com/programmes/facesofchina/2011/02/20112710277898153.html. Mijn professor toerisme liet op een bepaald moment vallen dat er vorig jaar vier gevallen van zelfmoord geweest zijn in onze universiteit.

Afgelopen vrijdag heb ik gezongen op de Carol’s Night, georganiseerd door buitenlandse studenten, voornamelijk Afrikanen. Het was een gezellige bedoening, en voor mij ook de eerste keer dat ik een viering ‘op zijn Afrikaans’ meemaakte. Gezang, gedans, lezingen in verschillende talen... Vooral Nathan (Ghana) ging erg in het gebeuren op, en met wat aanmoediging slaagde hij erin iedereen te doen rechtstaan en bewegen. Op dinsdag was ik dan weer van de partij op het jaarlijkse Nieuwjaarsfeest, ook georganiseerd door de buitenlandse studenten. Ik heb niet enkel gezongen, maar heb ook deelgenomen aan een kort toneelstukje in het Chinees, en daarna aan een waar modedefilé. Onder de buitenlandse studenten is namelijk een Indonesische meisje dat in haar eerste jaar mode zit, en wij mochten haar eerste ontwerpen showen… ronduit prachtig. Naar Chinese gewoonte werden een hoop certificaten met veel poeha overhandigd aan de meest actieve studenten van onze studentenkring.

Intussen ben ik twee keer in het Ritz-Carlton hotel (een van de meest luxueuze hotels van Guangzhou) geweest om een Chinese vriendin (Natalie) en haar echtgenoot (Stephan, uit het V.K.) bij te staan in het entertainen van kids. We laten hen knutselen, lezen verhaaltjes voor, verkleden ons als Sneeuwwitje of Elf en spelen spelletjes. De eerste keer waren het voornamelijk Chinese kindjes, de tweede keer betrof het Engelstalige kinderen (waarvan een aantal trouwens ook Chinees kon). Het was best eens leuk om te doen, en ik kreeg tegelijk de kans om het reilen en zeilen in het Ritz-Carlton te ontdekken. Aangezien Natalie twee jaar in het Ritz gewerkt heeft, kent ze er haar weg. De keukens waren natuurlijk immens, en de kleedkamers voor het personeel wel zo groot als die van Sunparks… Daarnaast was er de ‘laundry’, waar ook het personeel hun uniform steeds kwam oppikken en afleveren. Je staat er vaak niet bij stil wat voor organisatie zo’n reusachtig hotel vergt. Achter de schermen zijn honderden personeelsleden continu in de weer. Met grote ogen keek ik toe hoe een  bereide kalkoen de personeelslift ingereden werd. Het hoogtepunt van mijn namiddag in het Ritz was ongetwijfeld het verschalken van de onaangeroerde lekkernijen die na het vertrek van de gasten waren overgebleven. Ganzenleverpastei, gegarneerde kaas met confijt, een soort van aardbeienmousse, min-hamburgertjes en chocolaatjes van het kinderbuffet… Ik was zeker niet de enige die op dit moment gewacht had, bleek al gauw: alle werknemers in de buurt van het buffet grabbelden wat eten mee naar een kamertje achterin waar ze er zich op elkaar gepakt aan tegoed deden. Ook Natalie, Stephan en ik bevonden ons in dat kamertje. Het was voor mij geweldig op deze manier nog eens van het Westen te proeven . Ik keek mijn ogen uit toen ik naar de eetzaal ging en het buffet zag: het buffet was omgetoverd in het peperkoeken huisje, gemaakt met échte peperkoek en beplakt met allerlei echt snoepgoed en schuimpjes. Recht voor me stond een kok met oesters en andere zeedieren. In de laundry zag ik dan weer een lijst met als titel ‘Did you recognise these VIP-guests and have you greeted them by name?’ met daaronder allerlei beroemdheden (ook buitenlandse beroemdheden, zoals bijvoorbeeld Alexandra Burke) en de status van hun verblijf. Oke, tijd om even weg te dromen…

Bijlagen:
374614_288812367836681_125579494159970_888486_232341005_n.jpg (57.2 KB)   
380835_2869268300556_1525291210_2865967_324372450_n.jpg (86.2 KB)   
390745_2874927842041_1525291210_2869408_1103464806_n.jpg (86.1 KB)   
395117_288815404503044_125579494159970_888534_1215028785_n.jpg (42.7 KB)   
400147_288809794503605_125579494159970_888455_936376570_n.jpg (65.9 KB)   
401141_288811241170127_125579494159970_888472_1501750272_n.jpg (61 KB)   
403602_288817111169540_125579494159970_888562_154728238_n.jpg (32.4 KB)   
406665_288817011169550_125579494159970_888561_1378771286_n.jpg (34 KB)   
IMG_0517.JPG (2 MB)   
IMG_0518.JPG (1.4 MB)   
IMG_0519.JPG (1.4 MB)