Dag vriendjes, dag vriendinnetjes!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag was er op onze unief het jaarlijkse Afrikaanse Festival. Het departement 'entertainment' van de internationale studentenkring was weken geleden reeds begonnen met de voorbereidingen. Ik was ditmaal niet van de partij, omdat ik vind dat er meer dan genoeg Afrikanen op onze universiteit studeren om dit festival zelf in goede banen te leiden. Al gauw bleek echter dat maar een klein gedeelte van de Afrikanen echt geïnteresseerd was, en toen ik vandaag ging kijken naar het resultaat van de voorbereidingen, bleek het allemaal vrij teleurstellend te zijn. Ik zag het aan het gezicht van leraar Zhang, die nog zo zijn best doet ons te motiveren. Hij is het die me enkele weken geleden overtuigde deel te nemen aan de Chinese Bridge (jawel, weeral...), en aan nog een andere schrijfwedstrijd voor een globaal magazine. In de Chinese Bridge was ik nét niet bij de finalisten die naar Beijing mogen, en daar ben ik niet rouwig om, ik heb het namelijk wel gehad met dit soort wedstrijden. Dankzij de Chinese Bridge mocht ik vorig jaar in augustus wel twee weken op reis, en dat is natuurlijk fantastisch. Maar ik herinner me nog heel levendig hoe de leerkrachten in Wuhan me koste wat kost wilden laten deelnemen, omdat ze blijkbaar van tevoren al wisten dat ik naar de finale zou mogen, hoewel ik er zelf allesbehalve zin in had :). Toen ik uiteindelijk omwille van andere plannen besloot niet naar Beijing te gaan, probeerden ze me met de nodige manipulatie toch te overhalen. Hier was dat niet anders: leerkrachten halen letterlijk alles uit de kast om studenten te laten meedoen. Des te meer deelnemers, des te meer kansen op winst voor de universiteit, wat betekent dat die meer eer opstrijkt. Hoewel ik mijn Chinees niet op SCUT geleerd heb, wil de universiteit maar al te graag die indruk wekken :-D. But all credits go to Leuven :wink:, haha. Vandaag werden ook de resultaten van de schrijfwedstrijd bekend gemaakt, en ik ben bij de drie finalisten. Mijn prijs is
een mooie 300 yuan, en die heb ik dus aan Zhang laoshi (Chinees voor ‘leerkracht’) te danken. Twee weken geleden was er trouwens nog een ‘langsong bisai’, een wedstrijd waarbij Chinese gedichten of liederen vol expressie (en liefst ook met een bijhorende performance) moeten voorgedragen worden. Ik heb zelf niet meegedaan, maar het office wilde dat Provi en ik samen een Chinees lied zongen, wat we dan ook gedaan hebben.

Over het aantal activiteiten op deze school kan ik echt niet klagen, het enige minpunt aan alles is dat het office vaak wel mooie ideeën heeft, maar dat hierdoor de studenten dikwijls opgezadeld worden met een hoop werk waarvoor ze vaak op geen enkele manier vergoed worden, tenzij dan bij wedstrijden. Een Afrikaans Festival is natuurlijk mooi om mee te pronken, maar de organisatie komt dikwijls in handen van buitenlandse (niet-Afrikaanse) studenten. Vooral beursstudenten zijn vaak de slaafjes van het office :-), dat herinner ik me ook nog van Wuhan. En wil je graag een beurs, dan doe je gewoon je best op school, mis je geen lessen én ga je bij voorkeur ook regelmatig eens bij je goede vrienden van het office op bezoek :wink:. Wat weer wel positief is, is dat het office heeft toegezegd op verdere sponsoring voor het magazine New Heights. Als er nu ook nog genoeg mensen zijn die willen schrijven, dan komt er misschien een nieuwe uitgave.

Toen ik gisteren in het restaurant van Vivi (Coney’s Island) was, was daar een vrij emotionele bijeenkomst aan de gang. Vivi is de laatste tijd veel in Dongguan om een familielid te helpen met een kledingbusiness, dus haar zus runt het restaurant tijdelijk. Ze had me reeds verteld dat het restaurant naar Dongmen, een andere buurt met restaurantjes vlakbij mijn universiteit, zou verhuizen. Ik dacht dat de reden was dat er daar meer cliënteel zou zijn, maar gisteren bleek er meer achter te zitten. De samenkomst was namelijk een vergadering van een groot aantal restaurant- en winkeleigenaars in Nanqu. Vivi’s zus legde me uit dat al de gebouwen in Nanqu voormalige overheidsgebouwen zijn. Hoewel ze nog steeds toebehoren aan de regering, heeft de regering twee jaar geleden een huurcontract getekend met een man. Die man heeft de gebouwen wat aangepast zodat ze zouden kunnen functioneren als handelsplaatsen. Twee weken geleden echter bracht de overheid plots het nieuws dat de gebouwen zouden gesloopt worden en plaats moeten maken voor een ‘luchtreinigingsfabriek’. Alle winkels en restaurants moeten dus vóór 20 juni ontruimd zijn. Dit is wat Vivi’s zus me vertelde, maar ik heb er mijn bedenkingen bij. University Town is een zeer groene omgeving met overal nieuwbouw (luxueuze appartementen). Eenmaal deze appartementen bewoond zijn, is er net meer nood aan restaurants in deze buurt. Ik denk dat Nanqu met zijn oude gebouwen en barbecueplaatsen simpelweg niet in het plaatje past en dat daarom alles moet verdwijnen. De eigenaars krijgen maar één maand de tijd (veel mogelijkheid om stappen van protest te ondernemen is er dus niet) en ze weten nog niet hoeveel de compensatie zal bedragen. In Coney’s Island kreeg ik te horen dat de man die de gebouwen van de staat huurt wel al geld zou gekregen hebben, maar dat hij dit geld niet eerlijk onder de huurders wil verdelen. Daarnaast zou de staat geen idee hebben over hoeveel huurders het werkelijk gaat.

17-06-2012 om 20:58 geschreven door Philip Vanhaelemeersch