Dag allemaal!

Ik ben intussen al een week thuis en het doet me echt deugd! Frieten, chocolade, goei vlees zonder botjes en vet… het leven kan toch mooi zijn (zonder daarmee te zeggen dat het leven ginder niet mooi is). Ik wilde al direct beginnen schrijven over hoe het weer hier is, maar dat weten jullie natuurlijk allemaal ook wel J (lap, da’s al beroepsmisvorming, haha).
Intussen kan ik het weer in Guangzhou nog wat opvolgen, en daar is het sinds mijn vertrek precies heel wat minder. Overdag is het maximum rond de 12 graden, en er valt veel neerslag. Ik denk vaak aan hoe leeg University Town op dit moment is omwille van Chinees Nieuwjaar. De weinige buitenlanders die daar nog rondhangen klagen daar ook over. Winkels en restaurantjes zijn toe (behalve het moslimrestaurantje bij ons in de buurt), alle Chinese studentjes zitten gezellig bij de familie thuis kikkerbilletjes en kwal te eten, en buitenlandse studenten zijn thuis of op reis. Ik heb absoluut geen spijt van de beslissing naar huis te komen, en heb mijn vakantie goed volgepland.

Hoe het voelde om terug thuis te komen? Eigenlijk is de overgang ditmaal erg vlot verlopen. Het is op bepaalde momenten zelfs alsof ik nooit in Guangzhou geweest ben. Af en toe lijkt het leven in Guangzhou een droom.. de tijd gaat er zo snel, en het verschil met België is zo groot dat ik soms met mijn ogen moet knipperen en mezelf er nog eens aan moet herinneren dat ik ‘In China (!) zit’, alsof ik het anders niet genoeg zou beseffen. Ook word ik zo stilaan meer gewend aan de lange vluchten, en ik kijk zelfs uit naar het spannende moment waarop een vreemde naast me komt zitten met wie ik dan een conversatie kan beginnen. Zo zat ik op mijn terugvlucht naast een Chinese professor uit Zhengzhou die lange tijd in Engeland gewoond heeft (hoewel dat aan zijn Engels amper te merken viel). Hij zou in Engeland een Thaise doctoraatsstudente bij haar research begeleiden. Hij verbaasde zich over mijn kennis van China en het feit dat ik in Zhengzhou geweest ben, en voor ik het wist kreeg ik verhalen over de Culturele Revolutie (1966 – 1976) voorgeschoteld. Het was één van de zovele politieke campagnes in China die komaf wilde maken met al wat oud en ‘bourgeoisie’ was. Scholen gingen dicht, studenten gingen naar fabrieken of naar het platteland, cultureel erfgoed ging eraan en leerkrachten werden op straat belachelijk gemaakt. Professor Fan was op dat moment amper 15 jaar, vertelde hij, en werd gedurende een paar jaar naar Binnen-Mongolië gestuurd om er in kleine groepjes te gaan werken. De jongeren leefden in nomadententen op de uitgestrekte vlaktes en hadden geen enkel comfort. Na geloof ik drie jaar is hij dan nog even in een fabriek gaan werken, en rond 1979 begonnen de scholen hun deuren langzaam weer te openen, zij het dat gedurende de eerstvolgende jaren alle vakken sterke marxistische invloeden hadden. Wiskunde was met andere woorden marxistische wiskunde, geschiedenis was geschiedenis van het marxisme enzovoort. Maar men was gelukkig tot de conclusie gekomen dat onderwijs noodzakelijk was voor de verdere ontwikkeling van het land. Professor Fan heeft tijdens de hele vlucht geen oog toegedaan, en toen ik weer even wakker was, wees hij voorbijspringende ongesimplifieerde karakters aan op het televisiescherm vlak voor hem om te testen hoeveel ik er herkende.

Ik heb voor mijn mama een soort van slaapthee gekocht in China, omdat ze net zoals ik ook wel eens slecht slaapt. Intussen heb ik voor haar de ingrediënten vertaald en op een rijtje gezet. Naast witte lotus en Chinese angelica, ben ik ook iets minder bekende ingrediënten tegengekomen. ‘Rhizome of lagehead atractylodes’ was er één van, maar het vreemdste waren toch wel de ‘fossielen van de tanden van een aantal zoogdieren uit oude tijden, zoals de olifant, de neushoorn en de hipparion’.

24-01-2012 om 00:00 geschreven door Kelan