Dames en heren, appels en peren, ahum

Ik heb het echte centrum van Wuhan, namelijk het meest commerciële district Hankou, tot nu toe nog (altijd) niet verkend. De stad is dan ook zo reusachtig dat ik écht niet weet waar te beginnen. Ed (de Engelsman, remember) is er ondertussen al wél op uitgetrokken. Blijkbaar kan je met een bootje de Changjiang oversteken! Afgelopen weekend was ik te tam om echt veel rond te lopen. Ik was ook absoluut niet in de “mood” omdat, toen ik donderdagavond met Ed naar “The Curious Case of Benjamin Button” wilde kijken, mijn harde schijf op de grond gevallen is. Aanvankelijk dacht ik dat er niet veel aan de hand was, maar toen ik zaterdag naar mijn geliefde muziekjes wilde luisteren, bleek dat praktisch niks nog afgespeeld kan worden. :’( NOOOOO! Ik ben nog maar een week hier en ik ben mijn muziek al kwijt. Niks aan te doen... ik ga zo snel mogelijk rondkijken naar een nieuwe harde schijf en redden wat er nog te redden valt.

Het wordt dus dringend tijd om zelf eens het heft in handen te nemen en er op mijn eentje op uit te trekken. Dat was dan ook het plan voor gisteren, ware het niet dat ik weer wat administratieve rotzooi in orde moest brengen. Volgende week moet ik trouwens nog eens hetzelfde ondergaan, omdat ik een aantal formulieren nog moet terugkrijgen (als ze ze niet kwijt zijn ten minste, want van een Duits meisje hoorde ik dat ze haar niet bij een klas hadden ingedeeld omdat ze haar Chinese niveautest kwijt waren). Ondanks het feit dat ik al om half 12 gedaan had met de les, was ik pas om 5 uur klaar om te vertrekken. Ik heb dan maar besloten naar de dichtstbijzijnde Carrefour te gaan en me daar nog eens goed uit te leven. Naar een grote supermarkt gaan is hier op zich al een avontuur. Eventjes naar de winkel is nooit eventjes J je bent bijvoorbeeld al gauw een uur onderweg naar de Carrefour. Ik had vrij veel spullen nodig, maar het duurde steeds lang voor ik ze vond. Toen ik dan eindelijk al mijn bullen had, bleek aan de kassa dat ik net niet genoeg cash geld bij had... Vrij beschamend, want ondertussen stond een hele rij Chinezen op mij te wachten. Ik heb het snel opgelost door één ding achter te laten, maar die Chinezen stonden ondertussen wel te lachen met deze laowai ;) (= buitenlander).

Een ander grootwarenhuis dat iets dichter bij de deur is, heeft dan weer een ingewikkeld stempelsysteem. Op mijn kassaticket stonden na afloop welgeteld ... 12 rode stempels. De meeste stempels staan er vantevoren al op, maar om buiten te geraken moet je nog een laatste stempel laten zetten. Wat voor nut die heeft, is me een raadsel. Voorlopig laat ik de grootwarenhuizen even voor wat ze zijn.

Op dit moment is het een beetje minder hectisch dan de eerste dagen, en ik begin zo stilaan te wennen aan mijn nieuwe thuis. Vrijdagavond ben ik met een groepje van 5 (waaronder ook een Amerikaan, Adam, en zijn Spaanse vriendin, Martha) aan het Oostelijke meer (Donghu) gaan eten. De sfeer was er geweldig, maar de rook stoorde me enorm. Het is soms net alsof je een sigaret rookt (ja mama, ik heb ooit eens één sigaretje geprobeerd). Chinezen bakken namelijk heel veel voedsel op een barbecue. Het zijn allemaal kleine hapjes, zoals patat, komkommer, kippenpoten, garnalen, ... Alles is zeer pikant gekruid, dus ik eet het liever in combinatie met een noedel- of rijstgerecht. Het eten in Wuhan staat trouwens bekend om zijn “pikantheid”, en dus is het altijd oppassen geblazen.

Na ons etentje hebben we nog wat langs het Oostelijke Meer gekuierd, en liepen we langs een open plek met een groot aantal pooltafels. Het weer is hier ’s avonds zo aangenaam, dat ook wij niet konden weerstaan aan een spelletje pool in openlucht. Ondanks het feit dat buitenlanders hier vaak VIP’s zijn, hebben we de meest scheve pooltafel van de ganse hoop gekregen. Hoe we ook probeerden, de ballen rolden steeds terug naar van waar ze kwamen J. Ik kan echter niet zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben ;) het was zelfs fijner en vooral onvoorspelbaarder dan een gewoon potje pool.

Zaterdag heb ik overdag samen met Ed een heuveltje op de campus beklommen, en ben ik rond half 6 vertrokken om te gaan... lesgeven ;). Vorige week is er namelijk een Chinees meisje (Julia) aan me komen vragen of ik geïnteresseerd was in zo’n jobke. Het feit dat ik geen native speaker ben, is blijkbaar geen probleem. Rond half 7 dacht ik in Hankou te zijn, maar dat was buiten het Chinese spitsuur gerekend. Toen ik aan de hoofdpoort van mijn universiteit na 20 minuten nog geen taxi te pakken had, begon ik wanhopig te worden. Het was uiteindelijk 20 na 6 toen ik eindelijk op weg was naar Hankou, en ik zou er pas om iets na 7 arriveren. Julia vond het niet erg, en nam me mee naar een klas met 34 jongens en meisjes van 6 tot 10 jaar oud. Tot mijn grote verbazing zag ik Adam voor de klas staan! J Zowel hij als ik hadden niets voorbereid, want dat was volgens Julia niet nodig. Het enige wat we moesten doen, was een aantal random woorden op het bord schrijven en de kinderen die constant laten herhalen. Dat is trouwens de meest gangbare lesmethode op Chinese scholen: 填鸭式 (letterlijk “the force feeding duck style”). Het komt erop neer dat de leerstof er gewoon bij de kinderen ingedreund wordt door middel van constante herhaling.

Gelukkig kon ik kijken hoe Adam zijn les gaf, en of de kinderen meewerkten. Ik was toch wel zenuwachtig; ik had immers nog nooit lesgegeven, had niks voorbereid en had helemaal niet verwacht dat de kinderen met zoveel zouden zijn. Op de voorste rij zaten natuurlijk de lawaaimakers, terwijl de achterste rijen kinderen bijna niet durfden praten. De Chinese leerkracht hielp Adam met de Chinese vertaling van een aantal woorden, en probeerde de kinderen de nieuwe woorden door middel van handenklap-spelletjes aan te leren. Toen ik nadien aan de beurt was, pakte ik het op ongeveer dezelfde manier aan. Het niveau van de kinderen is extreem laag, dus heb ik hen gewoon de kleuren blue, pink, red enzovoort geleerd. Ik wees naar objecten in de klas, liet hen in hun handen klappen, liet de leerlingen die iets roods droegen rechtop staan, deed mijn zwarte schoenen uit, enzovoort. Het feit dat ik hier en daar wat Chinees kon gebruiken, was natuurlijk ook een hulp, en alles is heel vlot gegaan. Zowel van de leerkracht als van de leerlingen kreeg ik een positieve respons, dus ik ben content J ik wil het zeker nog eens proberen, maar dan toch wel mét voorbereiding. Foto’s heb ik er momenteel nog niet van, maar ik ga ze via Julia nog proberen vast te krijgen.

Na het lesgeven zijn Adam en ik met 4 Chinese leerkrachten van die school (ze geven enkel in het weekend de extra Engelse lessen) gaan eten in een supergezellige buurt van Hankou. Jammer genoeg viel aan de rook ook hier weer niet te ontsnappen. Bij dit etentje heb ik een gemengd gevoel, omdat de leerkrachten steeds onder elkaar Wuhanees praatten en bijna niets tegen ons durfden zeggen (zowel in het Engels als in het Chinees). Misschien waren ze beschaamd over hun lage Engelse niveau? De enige die zich wel in het Engels verstaanbaar kon maken, was Julia. Toen er echter geen spontaan gesprek op gang kwam tussen ons, buitenlanders, en de Chinezen, begon Julia een geforceerd gesprek met Adam. Het was allesbehalve interessant, en al gauw was het weer stil. Ik hoorde ze tegen elkaar zeggen dat Adam een native speaker is, en misschien verklaart dat waarom Julia meer tegen Adam sprak dan tegen mij. Langs de ene kant is een native English speaker zijn voordelig, maar langs de andere kant worden ze ook vaak meer bekeken als “studieobjecten” dan als personen. Dit heeft Ed me verteld, en nu begrijp ik volledig wat hij bedoelt. Ik denk niet dat Julia of de andere leerkrachten echt geïnteresseerd waren in wie we waren; ze wilden ons gewoon even “gebruiken” nu ze de gelegenheid hadden. Dat was toch hoe Adam en ik het ervaarden. Ergens valt dat natuurlijk te begrijpen, maar van een spontane conversatie was toch geen sprake.

Gisteren ben ik met de lessen gestart. Ik mocht na de test van vorige week in het hoogste level beginnen (lang leve de KuLeuven J), en hoewel ik content was over de grammaticales, vond ik de spreekles beneden alle peil. Dat had ook wel te maken met het feit dat onze groep ná de grammaticales vergezeld werd door een 6-tal pubers van Kazachstan die, na een half jaar in Xi’an gestudeerd te hebben, zo bleek, enkel de zin “Ik weet het niet” hadden geleerd. Vandaag hoorde ik dat die ondertussen in de groep van Ed gesukkeld zijn.

Omdat het niveau toch wel laag was en een leerkracht tegen mij en een Koreaanse gezegd had eens bij de bachelorklas te gaan kijken, ben ik ondertussen van klas veranderd. Geen vervelende Kazachen dit keer, wel veel Koreanen, Turken en één Australiër. Vaak kan je uit iemands Chinees afleiden van waar iemand komt, omdat de klanken soms door het Chinees heen blijven klinken. Dat is vaak het geval bij Afrikanen, maar vooral bij Amerikanen vind ik. Bij de Australiër uit mijn klas is het zelfs hilárisch J.

Vandaag heb ik ten slotte mijn boeken gekocht en ben ik langs Ed gegaan om zijn nieuwe gitaar te keuren. We zouden een bandje kunnen opstarten en hier lokale bekendheden kunnen worden ;) het laowai-bandje J... wie weet... want in China is alles mogelijk.

15-09-2009 om 20:02 geschreven door Kelan