|
Toen ik begin
april in Chongqing arriveerde, voelde ik meteen de gelijkenis met Wuhan, met
uitzondering van de geografische structuur van de stad. Chongqing wordt ook wel
eens Shancheng (山城) of Bergstad genoemd. Het
woord berg moet je in China wel met een grote korrel zout nemen. Ik zou er
eerder heuvelstad van maken. Ik herinner me dat Wuhan University op de zogenaamde
Luojia Berg gelegen was, en dat was ook een groot overstatement. Ik denk dat
heuvel voor de Chinezen niet groots genoeg klinkt  . Dat Chongqing een heuvelstad
is, mocht ik tijdens mijn eerste avond in de stad al aan de lijve ondervinden. Het
leek me het gemakkelijkst om van de eindhalte van de airport shuttle de taxi te
nemen direct naar mijn hostel (Urban Trails Youth Hostel). Daar was ik goed
fout, want de taxichauffeur kon het hostel niet vinden en dropte me dan maar
ergens vaag in de buurt. Ik vroeg locals of zij wisten waar het hostel was, en
ze stuurden me alle kanten op. Ik begon dus onmiddellijk met mijn eerste harde
kennismaking met de heuvelstad. De heuvels hebben echter niet enkel vermoeiende
nadelen, maar ook voordelen. Een voordeel is bijvoorbeeld dat de bussen soms
gewoon een tijdje kunnen bollen zonder hun motor te laten draaien. Toen ik een
paar keer weg en weer geklommen was en ik het hostel enkele malen zonder succes
gebeld had, heb ik het, dankzij de hulp van enkele Chinezen, toch gevonden. Ik
was al aardig in de buurt, maar het hostel was erg verstopt. Het weer was
gelukkig perfect, niet te warm en niet te koud: net zoals in Wuhan zijn zulke aangename temperaturen hier schaars.
Chongqing past samen met Wuhan en Nanjing immers in het rijtje van de drie
ovens van China. Ik kan jullie nu dus met trots melden dat ik elk van de drie
ovens bezocht heb  .
Daarnaast is Chongqing één van de vier direct-gecontroleerde municipaliteiten
van China (de andere drie zijn Shanghai, Beijing en Tianjin). Dit betekent dat
de status van deze steden dezelfde is als die van provincies. Met andere
woorden: de hoogste status die een stad kan hebben.
Chongqing stond al erg lang op mijn verlanglijstje, en omdat
we nu drie dagen vrijaf kregen, greep ik mijn kans en deed ik er vlug een paar extra
vrije dagen bij. We moeten op de unief verlof vragen door middel van een
formulier dat we op het office moeten gaan halen. Gelukkig ging dit tamelijk
gemakkelijk. Enkel mijn leerkracht Chinees, de vice-dean van de internationale
school, toonde wat argwaan. Een paar weken van tevoren was ik via mijn maatje
Hong het reisschema van Groep T uit Leuven te
weten gekomen. Zoals elk jaar zou Groep T met hun ingenieursstudenten tijdens
de paasvakantie een reis naar China maken. In totaal zouden ze met zon 200 man
naar China komen, opgedeeld in vier groepen van 50 die elk een ander traject zouden
afleggen. Mijn oog viel op de studenten elektromechanica die vanuit Chongqing
de cruiseboot naar Yichang zouden nemen. Yichang klinkt sommigen misschien
bekend in de oren, het is namelijk de bouwplaats van de zowel befaamde als
omstreden Drieklovendam (三峡, uitgesproken als San Sjaa), een enorm hydro-elektrisch project, gebouwd
om overstromingen te controleren en om te functioneren als een grote
elektriciteitscentrale. Dankzij de dam kunnen schepen nu gemakkelijker door de verschillende
kloven navigeren. Daarnaast is ook het toerisme in deze regio dankzij
de dam fel toegenomen. Er zijn echter ook een heleboel nadelen, zoals
bijvoorbeeld ecologische veranderingen, de gedwongen verhuizing van 1.3 miljoen
mensen en de overstroming van talrijke archeologische sites, waardoor de
Drieklovendam niet enkel het grootste, maar ook het meest omstreden damproject
ter wereld is. Yichang ligt maar een busrit van vier uren van Wuhan verwijderd,
maar desondanks die korte afstand ben ik er tijdens mijn jaar in Wuhan niet
geraakt. In mijn hoofd was het meteen een date: een paar daagjes Chongqing,
een paar dagen bij de mannen van Groep T om de dam te zien en dan ten slotte op
bezoek bij mijn maatjes in Wuhan. Ik contacteerde Groep T en kon zonder
problemen een paar dagen met hen mee op sjok in China. Met zon mooie
vooruitzichten zag ik deze reis dan ook helemaal zitten.
Toen de shuttle
bus van de luchthaven de stad binnenreed, kon ik Chongqing meteen s avonds
bewonderen, en het was prachtig! Je kan vanuit Chongqing twee grote rivieren
zien: de Changjiang (of de Yangzi), en een zijrivier ervan, namelijk de Jialing
Rivier. Hotpot is de specialiteit van de streek: een superpikante (al is er ook
de niet-pikante variant), kokende soep waarin je naar wens groenten en vlees
kan gooien. Vaak bevindt de hotpot zich in het midden van grote ronde tafels
waar de Chinezen dan in grote groepen rond zitten. Typisch Chongqing zijn ook
de pikante noedelsoepjes in aarden kommen. Alles is s avonds met neon verlicht
(ook de bruggen over de Jialing-rivier) en dat maakt de stad erg gezellig en
levendig.
De kamers van
mijn hostel waren verdeeld over verschillende verdiepingen in een hoog appartementsgebouw,
en buiten die kamers waren er nog andere dingen gaande. Zo passeerde ik een
verdieping met een karaokebar. Gelukkig zat ik een groot aantal verdiepingen
hoger zodat ik van het lawaai geen last had. Mijn kamer was in orde voor de
prijs die ik eraan gegeven had, maar ze deed vrij kaal en oud aan (de muren
vuil etc.). Qua locatie kon het echter niet beter. Ik besloot een noedelsoepje
te gaan eten en daarna een lange wandeling te maken. Al gauw bevond ik me in de
uitgaansbuurt die, zo bleek, vlakbij mijn hostel gelegen was. DJs op straat
die cds met mixen verkochten, de ene club naast (en op) de andere, veel
barbecuegelegenheden in de buurt
ik voelde me in Chongqing nog in het echte
China grappige rode taxibusjes die chaotisch rondcrossen, talrijke verkopers
op straat en in de metrostations (in Guangzhou is dit uit den boze), luisteren
naar Chinese operageluiden terwijl je geniet van je maaltijd
. Ik ben daarbij
tijdens mijn kort verblijf in Chongqing bijna geen buitenlanders tegengekomen. Zonder
te beseffen wat het was, botste ik op het Vrijheidsmonument (解放碑) van Chongqing,
pal in de winkelstraat die er op dat moment al vrij verlaten bij lag. Enkel de
KFC had nog wel heel wat cliënteel.
Toen ik terug
kwam van mijn wandeling, besloot ik uit nieuwsgierigheid mijn hoofd eens in de
karaokebar binnen te steken, en even later stond ik zelf te zingen. De bar ging
bijna dicht en ik wilde niet langer blijven, hoewel ik drankjes aangeboden
kreeg. Ik leerde er een meisje kennen, Li Jun. Op zondagavond ben ik samen met
haar en haar vriend hotpot gaan eten, en het was enorm gezellig. Op een bepaald
moment stelde de vriend van Li Jun me de vraag waarom westerse meisjes zich
niet zo aangetrokken voelen tot Chinese jongens . Het is niet de eerste keer dat iemand me
dat vraagt. Chinese jongens vinden westerse meisjes namelijk wel erg
aantrekkelijk en vragen zich dan ook af waarom die gevoelens (meestal) niet
wederzijds zijn. Een sluitend antwoord kan je daar natuurlijk niet op bieden  . Normaal hadden we op maandag samen de Gele
Shan (Gele Mountain) bezocht, maar uiteindelijk bleek Li Jun toch te moeten
werken en ben ik alleen gegaan. Die berg was op zich niet zo erg de moeite,
maar het bijhorende museum vond ik dan wel weer een bezoekje waard, zij het dat
het alweer over een massacre ging en dat de wrede details je geenszins
bespaard blijven. Ik vertel even het verhaal achter deze gevangenissen: in 1943
besloten de Kuomintang (ofwel de nationalisten, Guomindang of KMT) en de
communistische partij samen te werken tegen de Japanners. Hoewel ze bondgenoten
waren in deze strijd, bleven de politieke verschillen tussen beide groeperingen
bestaan. Zo waren er gevangenissen waar strijders van de tegenpartij jarenlang
verbleven, waaronder de gevangenissen op de Gele Mountain, die toebehoorden aan
de KMT. Toen in 1949 de KMT van de communisten verloor en moest vluchten, liet
de KMT de communistische gevangenen (die nog steeds op de Gele Mountain
verbleven) niet gaan, maar richtten ze een bloedbad onder hen aan. Deze
gebeurtenis is de focus van het museum. Er is ook een boek over geschreven,
getiteld Hongyan (Red Rock). Dit boek is verplichte lectuur voor veel Chinese
middelbare scholieren. Natuurlijk waren er ook de vanzelfsprekende gekleurde toevoegingen
aan de Engelse vertalingen, zoals bijvoorbeeld Na de tweede wereldoorlog (of
Anti-Japanse Oorlog van de Chinezen) lieten de Amerikanen al hun wapens na aan
de KMT en werden deze door de KMT gebruikt om hun anti-revolutionaire oorlog te
starten, tegen de wil van het Chinese volk. Dit soort details en de
manier waarop alles gepresenteerd werd (familiefotos en verheerlijkingen van
de overleden gevangenen) maakten het museum voor mij interessanter dan het
eigenlijke verhaal. Het museum deed me erg denken aan het museum in Nanjing dat
over de Nanjing Massacre gaat, waar de gruwel die de Japanners aanrichtten zo
levendig mogelijk gehouden wordt in de gedachten van de Chinezen. Het was een
drukte van jewelste op de Gele Mountain: parkings waren overvol (er was
letterlijk geen enkel gaatje meer) en toch hoopten alle autobestuurders nog een
plekje te kunnen bemachtigen. Op een bepaald moment was het zon chaos dat we
ettelijke minuten moesten wachten tot de autos voor en naast ons tussen de
stilstaande en geparkeerde autos door gemanoeuvreerd waren, alsof ik verzeild
was geraakt in een spelletje Sokoban. Het was veel te druk om ook de lager
gelegen gevangenissen te bezoeken en ik was de uitlaatgassen en het getoeter
zodanig beu dat ik besloot de berg af te dalen via een zijpad. Ik passeerde een
heel eind verderop nog een trainingsparcours voor honden met bijhorende
afgedankte hondenhokken, waar tot mijn verbazing een tiental honden verbleven.
Ze hadden volgens mij al een tijd geen eten meer gehad, want ze blaften zo
vervaarlijk dat ik het bijna op een lopen zette.
De dag ervoor had ik een ander museum bezocht, het Chongqing-museum,
dat voor een groot deel over de
Drieklovendam gaat. Dit was echt de moeite: je kan er miniaturen van de
Drieklovendam bekijken en je krijgt er zicht op het hele gebied dat door de Dam
onder water werd gezet. De bekende drie kloven strekken zich uit over een
afstand van 192 kilometer! Je kan de rivier op een kaart bekijken en je vindt
er de namen van al de kleine dorpjes die er zich vroeger bevonden. Het is erg
intrigerend om te zien over hoeveel dorpen het gaat en het is bijna onbegrijpelijk dat de
verhuis van zoveel mensen zonder al te veel morren is verlopen toch als je de
exhibitie moet geloven. De vrolijke prenten van de dappere verhuizende
bevolking deden me ook hier de wenkbrauwen even fronsen, evenals de fotos van
een aantal voormalige boeren die elders nieuwe (vanzelfsprekend succesvolle)
ondernemingen begonnen zijn. Ik leerde dat het Sun Yat-sen was die in 1919 voor
het eerst over een mogelijke dam in Yichang sprak. Wat de verhuizingen betreft:
hetzelfde doet zich voor bij andere grote projecten in China, zelfs op de
plaats waar ik nu woon, University Town. Alle dorpen zijn ook hier immers naar de andere kant van de oever
verplaatst om plaats te maken voor grote universiteitsgebouwen, brede wegen
en appartementsgebouwen.
Een van de geweldigste
vervoersmiddelen van Chongqing is de monorail. Een goede metrolijn ontbreekt de
stad tot op heden nog, en de monorail is eerder een toeristische attractie dan
een vlot transportmiddel. Er rijden wel veel treinen, maar de stations zijn
meestal op vervelende plaatsen gelegen. Je moet bijvoorbeeld vaak eerst een
enorm drukke straat oversteken of een eindje wandelen om in een station te
geraken. De monorail rijdt langs de oever van de Jialing-rivier (met zijn vele
bruggen) en vanuit de trein zorgt dat voor prachtige zichten. Er is immers geen
afstand tussen jou en de rivier, en vaak is er niets dat je uitzicht belemmert.
Ik was onder de indruk en deed een wandeling over één van de lange bruggen. Aan
de overkant besloot ik de bus op te springen en tot het eindstation mee te
rijden (Chaotianmen). Ik had geen idee wat er aan de eindhalte te zien zou
zijn, maar het was op zich al leuk om al zittend de enorme stad te kunnen
doorkruisen. Eenmaal bij de eindhalte bleek dat ik de perfecte keuze gemaakt
had: Chaotianmen bleek een groot plein te zijn op de plaats waar de
Jialing-rivier en de Yangzi-rivier samenvloeien. Ik kwam net voor zonsondergang
aan en talrijke mensen hadden zich op het plein verzameld. Ouderen en jongeren
waren er rustig aan het vliegeren, koppeltjes slenterden voorbij. Ik nam een
aantal fotos en merkte plots op dat een Chinees fotos van mij aan het nemen was.
Als die man er niet zou geweest zijn, en als ik niet constant zou zijn
lastiggevallen door organisatoren van boottrips, dan zou dit een prachtig meditatiemoment
kunnen geweest zijn. Ik sloeg aan de praat met een studente uit Chengdu die op
uitstap was. Veel studenten maakten van dit verlengde weekend gebruik om er
even tussenuit te knijpen, maar vakantie zou ik het voor sommigen nu toch ook
weer niet direct noemen. Op de Gele Mountain kwam ik bijvoorbeeld een jongen
uit Yangshuo tegen die zomaar eventjes 18 uren op de trein gezeten had om dan
zonder een nachtje te slapen onmiddellijk een drukke berg vol uitlaatgassen te
gaan beklimmen. Met alle Chinezen, maar niet met den deze  .
Wist je dat
-
in University
Town de meeste bussen elektrisch zijn?
-
je in
Chongqing grote groene borden met pijlen in de richting van een Emergency Shelter
kan vinden? (in geval van aardbeving)
-
ik in
Chongqing nog echt aangestaard word? Zo was er in het Three Gorges Museum een man
die me volgde en me stokstijf bleef aankijken tot hij eindelijk een zin
uitbracht (niet eens op een beleefde toon): 你不是中国的吧?
(Jij bent niet Chinees eh?)
-
tandartsen in China vaak hun werk achter glas doen? In
Chongqing heb ik dat vaak gezien, maar ook in Guangzhou kom je dat af en toe
tegen). Het is net zoals een winkel met een uitstalraam, je kan de patiënt gewoon
vanop straat bekijken. Hier moest ik een foto van hebben, maar daar was de
tandarts niet mee gediend. Tijd om gordijnen te kopen misschien?
-
Chongqing was voor mij nog het echte China met zijn tuffende
Chinezen en chaotische verkeer ;). Ik was dan ook erg verrast toen ik zag hoe
netjes de lokale bevolking aanschuift voor de bus. Nergens in China heb ik zon
discipline gezien!
25-05-2012 om 07:20
geschreven door Kelan 
|
