Na mijn terugkomst uit Hong Kong begon ik met het plannen van mijn volgende reis. Qingmingjie (Tomb Sweeping Day) kwam er immers aan, en we zouden drie dagen vrijaf krijgen: maandag, dinsdag en woensdag. Typisch was natuurlijk weer wel dat we de gemiste lessen tijdens het weekend ervoor mochten inhalen. Enkel de lessen die op Tomb Sweeping Day zelf vielen, moesten niet ingehaald worden. Dat wist ik echter niet toen ik mijn vliegtuigticket boekte, en spijt heb ik daar niet van. Tomb Sweeping Day kan je vergelijken met onze Allerzielen. Veel mensen (ook veel jongeren) gaan ‘saomu’ (graven opkuisen) met hun familie. Natuurlijk heeft het merendeel van de jongeren in deze universiteit daartoe niet de mogelijkheid, aangezien ze ver van hun familieleden verwijderd zijn, maar jongeren uit deze regio nemen er wel aan deel. Er worden voornamelijk offers gebracht, zoals voedsel, maar men verbrandt bijvoorbeeld ook vals geld. Daarnaast worden de graven ook  versierd met onder andere slingers. De graven bevinden zich meestal in de natuur op heuvels buiten de stad of buiten het dorp. Normaal vallen ze niet zo op, maar rond deze periode van het jaar natuurlijk wel. Tijdens een paar busritten in april viel me plots op hoeveel graven er eigenlijk zijn, stuk voor stuk versierd met slingers glinsterend in de zon (dit was tijdens mijn reis, hierover later meer).

In maart heb ik nog allerlei dingen gedaan en mensen ontmoet. Zo kwamen twee Ierse meisjes die in Hong Kong op mijn kamer sliepen naar Guangzhou, en heb ik samen met hen Saint Patrick’s Day gevierd. Ook in Amerika is Saint Patrick’s Day een feestdag, omdat degenen die de traditie begonnen zijn Ierse Amerikanen waren. Volgens een mythe was Saint Patrick een heilige die de slangen (het kwaad) uit Ierland verdreven heeft, vandaar dat Saint Patrick’s Day in het groen gevierd wordt. Maar eigenlijk was het gewoon een priester die de Ieren probeerde te bekeren tot het christendom. In de Ierse bar leerde ik een aantal Europeanen kennen, en later op de avond zijn ook Ainash en Mridula nog gekomen en zijn we allemaal samen uitgeweest. Onder de Europeanen was ook Olivier, een Waalse jongen die in Louvain La Neuve studeert en op dat moment voor een aantal weken op reis was in China. Hij doet vooral grote steden aan waar hij kan relaxen en uitgaan, en hij had het wel naar zijn zin in Guangzhou. Die maandag is hij naar University Town gekomen om samen met mij een paar lessen te volgen, omdat hij geïnteresseerd was in hoe de universiteiten en lessen hier in zijn werk gaan. Het eerste wat hij zei toen ik hem hier ontmoette, was: ‘Where are the bars? There are no bars!’ Aan de meeste lessen had hij natuurlijk geen boodschap, dus is hij niet zo heel lang gebleven. Hij heeft samen met ons geluncht, heeft wat in Dongmen rondgelopen en heeft een beetje meegepikt van de lessen Marketing en Chinees. Wat hem ook terecht opviel, is dat de lesgebouwen hier geen namen hebben zoals ‘Pieter de Somer Aula’ of ‘Maria Theresiacollege’, maar gewoon ‘grote lezingen hal’ (大讲堂) of ‘A4’ of ‘A5’ heten. Enerzijds valt dat te begrijpen, omdat dit eiland oorspronkelijk leeg was en de gebouwen hier nog vrij nieuw zijn. Denk ook aan het feit dat de eerste Engelstalige klas voor buitenlanders op onze school bijvoorbeeld pas in 2006 opgestart werd, en dat wij de eerste experimentele klas ‘Toerisme Management voor buitenlandse studenten’ zijn. Mridula vertelde me dat er zelfs geen bomen waren toen zij hier in oktober 2007 aankwam, en dat er tijdens het jaar daarop massa’s volgroeide bomen geplant werden. Van anderen hoorde ik dat de wegen toen nog modderpaden waren. Langs de andere kant zouden ze grote aula’s gerust namen kunnen geven, zodat dit hele eiland met enkel universiteiten wat menselijker zou worden. Het is hier al zo kaal, en namen zoals A4 zorgen natuurlijk niet voor meer gezelligheid.

Ondertussen waren er ook vergaderingen van onze studentenkring gaande om met een klein groepje studenten naar een ‘home for disabled children’ te gaan en met ingezameld geld speelgoed te doneren. We zouden een kort muzikaal programma voorbereiden en aanwezig zijn bij enkele activiteiten. Omdat het merendeel van de kinderen ernstig mentaal gehandicapt was, zag ik niet in waarom we zoveel moesten vergaderen over welke muziek we zouden spelen, en al zeker niet waarom we moesten ‘repeteren’. De kinderen zouden er immers toch niet veel van merken, laat staan begrijpen. En inderdaad, toen Nathan ons in het Chinees voorstelde, zagen hij en wij al gauw in dat het geen zin had veel tegen de kinderen te praten. Op dat moment stonden we voor een halve cirkel ouders en grootouders met elk een kind op de schoot. Het eerste nummer was niet echt een succes en duurde tamelijk lang, zodat een aantal van de kinderen onrustig werden. Het was beter onze aanpak te veranderen, en samen met Ainash en Johalia beeldde ik ‘Liang zhi laohu’ (een liedje over twee tijgers op het deuntje van broeder Jakob) uit. Het feit dat er nu beweging was en dat we prentjes lieten zien, zorgde ervoor dat we toch iets meer aandacht kregen van de kinderen. We zetten ten slotte de ingepakte kadootjes op de grond en lieten de kindjes de pakjes openscheuren en spelen met het materiaal, en dat bleek ten slotte de beste manier te zijn om de kinderen bezig te houden. Zelfs de ouders deden enthousiast mee. Het schooltje was niet erg groot en de kindjes komen er halve dagen of hele dagen al naargelang de ernst van hun handicap. Een aantal kinderen hebben een eigen begeleider omdat ze bijvoorbeeld niet zelf kunnen lopen of spelen. Andere kinderen werden dan weer begeleid door een familielid, bijvoorbeeld een grootouder. Het schooltje was niet zo groot, maar zag er heel net uit, met veel deftig speelgoed en kleine klasjes. Er zijn verschillende klasjes, telkens voor andere activiteiten. De pienterste kindjes uit de groep krijgen beperkt les, maar de rest speelt gewoon. Op het moment dat ik er was (vrijdagnamiddag), waren er ongeveer 25 à 30 kindjes, maar de getallen variëren. Alle kindjes gaan ’s avonds naar huis en overnachten er dus niet. De voertaal is het Mandarijn omdat verschillende kindjes uit andere provincies van China komen. Indien ouders hun kind naar deze school willen sturen, sponsort de Chinese regering een derde of de helft, al naargelang de ernst van de handicap. Het klasje dat we mochten bijwonen bestond grotendeels uit een snelle opeenvolging van allerlei liedjes waarop de kinderen iets moesten uitbeelden. Andere opdrachten waren bijvoorbeeld zakdoek leggen (zeer moeilijk of onmogelijk voor de meeste kinderen) of om ter snelst de vinger in de lucht steken om dan als beloning een kaarsje te mogen uitblazen. Vaak hielpen de (groot)ouders de kinderen hun armpje in de lucht steken, en vaak konden kinderen zelfs het kaarsje niet uitgeblazen krijgen.

For decades, autism went largely undiagnosed in China and the Chinese government only recognized it as a mental disability in 2006. At least 1.5 million children in China have autism, as medical studies suggest the disease may strike one in every 166 children. … the China Disabled Persons' Federation declared in March that the government-sponsored association would give 36,000 impoverished autistic children aged three to six a subsidy of 12,000 yuan each by 2015. (China.org, Struggle for School Caring for Autistic Children, 23/4/2012, site: http://www.china.org.cn/china/2012-04/03/content_25057750.htm)

Verder was er op onze unief nog een Tibetaans evenement om de Tibetaanse cultuur bekend te maken en te promoten. Het was de eerste keer dat de Tibetanen in onze school zoiets organiseerden. Ik kan niet zeggen dat het een immens succes was, maar het is een begin. Tibetanen hebben, evenals andere minoriteiten, een grotere kans om op een betere universiteit terecht te komen omdat het niveau van hun gaokao (university/college entrance examination) lager is dan dat van de Han-Chinezen. Onze universiteit telt zo’n 70 Tibetaanse studenten. Ik besloot er even langs te lopen en voor ik het wist had ik een Tibetaanse jurk aan . Ze waren zo blij als een gek dat er eindelijk een buitenlander kwam kijken, en ik vond het wel eens leuk met de Tibetanen te communiceren en rondgeleid te worden. Daarnaast kreeg ik nog kleine kadootjes zoals wierookstokjes uit India en een armbandje.

Ten slotte wil ik het ook nog even hebben over iets wat ik van plan ben vaker te doen in de toekomst: model spelen. Ik ben eind maart, de dag voor mijn vertrek naar Chongqing, samen met Johalia en Helen naar een bedrijf gegaan dat hoeden en petten produceert, en sinds kort ook kleding. Ze verkopen alles via taobao (een shoppingsite zoals Ebay waar je effectief alles aan een lage prijs kan vinden) en ze zochten een model om hun jurken te dragen, om dan nadien de foto’s online te zetten. Helen en Johalia gingen mee omdat de locatie erg ver was en ik niet wist voor wie ik zou werken en of het allemaal wel deftig zou verlopen. Maar alles was dik oke en voor amper een kleine vier uurtjes werk kreeg ik zomaar even 1000 yuan betaald (meer dan honderd euro). Eigenlijk is het schandalig als je weet dat Chinezen nog niet eens de helft van dit bedrag verdienen voor een dag modellenwerk. Ik ken buitenlandse studenten met meer ervaring die zelfs 500 yuan per uur betaald krijgen… In Chongqing ontmoette ik een studente die tijdens de weekends hele dagen werkt om wat bij te verdienen. Zij moet 4 volle weekends werken om 1000 yuan bij elkaar te krijgen…

24-04-2012 om 17:41 geschreven door Kelan  

Tijd om het over Hong Kong te hebben, intussen al een tijdje geleden, van vrijdag 9 maart om precies te zijn. Ik besloot plots halsoverkop naar Hong Kong te vertrekken: ik had immers lang genoeg gewacht op een gelegenheid en die kwam maar niet. Het gezelschap waarin ik vertoef is namelijk niet zo gek op reizen. Njekwa (Zambië) en Helen (Bolivië – Taiwan) moeten af en toe wel eens in Hong Kong zijn, maar dat is altijd om te werken (met klanten op zoek gaan naar gevraagde goederen, bestellingen doen, mensen ontmoeten etc.). Verder gaat men hier zelden op reis of op uitstap, toch wel anders dan het Wuhan-volkje, waaronder zich een pak meer ondernemende Europeanen bevonden. Misschien heb ik het al eens gezegd, maar ik heb het gevoel dat er amper Europeanen in University Town zijn. In mijn universiteit weet ik dat van Europa enkel Hongarije, Slovakije en een aantal ex-Sovjetlanden vertegenwoordigd zijn.  Europeanen zijn toch wel een pak avontuurlijker dan Aziaten en Afrikanen, zowel wat betreft voedsel als reizen. Geen probleem: dan maar op mijn eentje. Ik boekte voor het eerst in mijn leven een mixed dorm (dit betekent een dorm zowel voor jongens als voor meisjes) met zes bedden. Normaal doe ik dat niet, omdat ik zo’n moeilijke slaper ben, maar twee nachtjes kon geen kwaad, dacht ik. In een vorige post schreef ik al dat ik de sneltrein naar Hong Kong genomen heb (154 yuan). Op twee uurtjes ben je al in Hung Hom, een metrohalte niet ver van Kowloon. Ik had Hostel Paris geboekt, een veelbelovende naam. Van Njekwa had ik gehoord dat ik zeker een kijkje moest nemen in de Chunking Mansions, een groot gebouw waar je onder andere geld kan wisselen. Eenmaal in Kowloon liep ik een paar keer voorbij de Mansions zonder te beseffen dat mijn hostel eigenlijk midden IN de Chunking Mansions gelegen was. Nu moet je weten dat ik de informatie op wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Chungking_Mansions) niet gelezen had, en ik dus vrij onaangenaam verrast was door wat ik zag. Het gebouw was omringd met Afrikanen en Indiërs die allemaal tegen je beginnen te zeveren. Binnenin hangt een muffe zweetgeur, gemengd met de geur van allerlei Indische specerijen. Ik zag wisselkantoortjes en andere winkeltjes, maar het merendeel ervan zag er louche uit (om het nog niet te hebben over de uitbaters). Paris Guesthouse bevindt zich in blok D op de zevende verdieping, en geloof me: de naam klinkt fancy, maar wat je te zien krijgt, is dat niet. De beschrijving online komt niet eens in de buurt van wat het hostel in werkelijkheid is. Langs de andere kant kan je in Hong Kong niet veel goedkopers vinden (140 kuai per nacht), en over de locatie viel helemaal niet te klagen.

Toen ik aankwam waren er een Japanner, twee Zweedse meisjes (die amper iets zeiden) en een Duits meisje dat Sandra heette. Met Sandra kwam ik onmiddellijk goed overeen en we besloten zaterdag samen te spenderen. Jammer genoeg ben ik vrijdagnacht heel erg verkouden geworden en deed ik niets dan hoesten en snotteren. In de Seven Eleven (een winkelketen met allerlei prulletjes en drankjes) vond ik pilletjes tegen verkoudheid, maar die hadden geen enkel effect. Wat me onmiddellijk duidelijk werd, is dat je met Mandarijn Chinees in Hong Kong niets kan doen. De meeste mensen spreken een beetje Engels, maar zo geweldig is hun Engels dan ook weer niet. Ik had van verschillende mensen gehoord dat Hongkongers erg beleefde mensen zijn, en dat klopt wel. Enkele voorbeelden: mensen wachten netjes achter elkaar op de metro en dringen niet, de metro heeft een ‘Quiet car’ (stille wagon) zodat mensen die willen lezen of die hoofdpijn hebben daar plaats kunnen nemen, er zijn altijd zitjes beschikbaar omdat niet iedereen gaat zitten (anders dan in mainland China waar je om een zitje moet vechten). Anderzijds vind ik dat je hun goede manieren niet mag overdrijven, want zo behulpzaam en joviaal zijn ze dan ook weer niet - in tegenstelling tot de inwoners van bijvoorbeeld Chongqing, waar er altijd wel iemand is die zich spontaan om je bekommert. Auto’s rijden er vanzelfsprekend links en niet rechts, en veel metrostations en buurten hebben Engelse namen.

Mijn Cantonees is beperkt tot een paar basiszinnen zoals ‘Hoe heet je?’ en ‘Hallo’. Cantonees is naar mijn mening nog moeilijker dan Mandarijn, maar wie al Mandarijn kan spreken heeft het natuurlijk wat gemakkelijker. Het Cantonees heeft negen tonen, maar tijdens onze Cantonese lessen hoeven we ons daar niet om te bekommeren. Aangezien we niet zoveel Cantonese les hebben, vindt onze leerkracht dat we beter gewoon wat zinnen vanbuiten leren en de tonen en klanken imiteren en onthouden aan de hand van onze eigen taal (een soort van persoonlijk pinyin). Eigenlijk is geschreven Cantonees hetzelfde als geschreven Mandarijn, op enkele grammaticale verschillen en enkele toegevoegde karakters na. Daarnaast gebruikt men in Hong Kong de ongesimplifieerde versie van karakters. Ik weet meestal wel ongeveer wat er staat, maar kan de karakters niet uitspreken. Zo wordt de naam van het metrostation 南昌 in het Mandarijn uitgesproken als Nan Chang en in het Cantonees als Nam Cheong.

De eerste avond heb ik een wandeling door Kowloon gemaakt. Kowloon is precies hoe ik het mezelf had voorgesteld (met behulp van films etc.): veel voedselkraampjes en restaurantjes waar de eenden en de rest van het vlees uitgestald zijn aan het raam, een levendige sfeer, overal neonlichten en restaurants met namen als ‘Hing Fat’. De McDonalds ziet er moderner uit dan in mainland China. Daarnaast zijn er vrij veel bars waar je vrij in en uit kan wandelen. Ik liep een lokaal restaurant binnen en at een soort van noedelsoep die zo zuur was dat ik er amper iets van gegeten heb. De volgende dag bezocht ik samen met Sandra de Avenue of Stars. Sandra was al een vijftal dagen in Hong Kong (ze was eerder op haar eentje in onder andere Cape Town en India, en op dit moment zit ze in Australië). De naam zegt het zelf, Avenue of Stars is een pier met daarop de handdrukken van allerlei Chinese sterren. De skyline van Hong Kong is heel anders dan alle skylines die ik tot nu toe gezien heb. Als ik haar zou moeten beschrijven zou ik zeker de woorden ‘net’, ‘georganiseerd’ en ‘modern’ gebruiken. De Tin Hau tempel was niet echt de moeite, dus zijn we naar Causeway Bay gewandeld, het grootste shopping district van Hong Kong. We liepen langs een marktje waar vissen gefileerd werden en de hartjes nog kloppend op bordjes lagen… ’s Avonds aten we weer eend (’s middags hadden we er ook al niet aan kunnen weerstaan) in de omgeving van Soho (een buurt bekend om zijn vele bars) en daarna haastten we ons naar de rand van Sheung Wan om de lichtshow te kunnen zien. Ik snap de geografie van Hong Kong nog altijd niet zo goed: Hong Kong bestaat min of meer uit mainland Hong Kong en de eilandjes errond, met elkaar verbonden via de metro. Sheung Wan is het eiland onder Kowloon. Van op Kowloon kan je de lichtshow op Sheung Wan zien, en als je op dat moment op Sheung Wan bent, dan sta je tussen de oplichtende gebouwen. Ik heb de lichtshow dus op die manier ervaren. Spectaculair vond ik het niet, en de show duurt daarbij maar amper tien minuutjes. In plaats van met de metro terug te keren, namen we de boot terug naar Kowloon. Dat vond ik dan weer wel de moeite eigenlijk is een ritje op de overzetboot langs de skyline iets wat je standaard in elke stad zou moeten doen (ten minste, indien er een zee of rivier in de buurt  is). Het kost je niets en je hebt magnifieke zichten. Ik herinner me de Wuhan-overzetboot van Wuchang naar Hankou. Zonder de oliestank en de muggen had het zelfs romantisch kunnen zijn.

Victoria Peak werd me door de jongeren in de dorm niet aangeraden omdat het erg mistig en regenachtig was. Daarbij zat ik met die serieuze verkoudheid en wilde ik op zondag het liefst gewoon naar huis. Ik heb nog wat rondgelopen op zoek naar een gsm, omdat mijn vrienden me hadden gezegd dat Hong Kong de place to be is om de nieuwste snufjes aan een deftige prijs te kopen. De prijzen vielen me echter tegen, want toen ik naar de HTC Chacha informeerde, bleek die zomaar even 1000 kuai duurder te zijn dan de prijs die Helen (Bolivië) ervoor betaald had. Dit verschil lag echter aan het feit dat Helen haar gsm niet in een officiële winkel gekocht heeft, maar in een grootwarenhuis met allemaal gesmokkelde elektronica (水货). Ik ben mijn nieuwe gsm dan ook maar daar gaan halen. Over de kwaliteit valt helemaal niet te klagen, en ik heb ook garantie. Wat dus het precieze verschil is met een gsm uit een officiële winkel, daar heb ik geen idee van. De laatste trein terug naar Guangzhou vertrok reeds om half acht ‘s avonds en je moet zeker anderhalf uur van te voren je ticket kopen. Het boarden begint immers al redelijk vroeg en dan zijn er ook nog de paspoortcontroles. ’s Avonds op de trein sprak ik met Peter Kwan, een 65-jarige Hongkonger die een beetje Engels kon. Ik vroeg hem wat hij vond van de teruggave van Hong Kong aan China in 1997, en hij zei dat hij daar een vrij neutrale mening over heeft. Hij zei dat er niet veel veranderd is na de teruggave, en dat het hem niet echt kon schelen van wie Hong Kong is, zolang de inwoners hun vrijheid maar kunnen behouden. Eén  land, meerdere systemen: dat is de aanpak die China hanteert in de Special Administrative Regions Hong Kong en Macao. Zowel wat betreft economie, politiek als jurisdictie (Facebook en Youtube zijn bijvoorbeeld vrij toegankelijk in Hong Kong), gelden in Hong Kong en Macao andere regels dan in mainland China.

Wist je dat:

-          er in Hong Kong grappige trams met een extra verdieping rijden? Ook bussen met twee verdiepingen rijden er veel (dubbeldekkers).

-          Hong Kong soms net India is? Er zijn zelfs cricketvelden.

-          Hong Kong taksvrij is en er veel spullen (speelgoed, chocolade en andere importgoederen, merkkledij) daarom erg goedkoop zijn in vergelijking met de rest van China? Ik vond een winkeltje genaamd Prizemart in de straat Sanyuanli waar het tot buiten aanschuiven was. Het winkeltje is zo klein dat je er op het tempo van de rij klanten de winkel door moet schuifelen en dat je af en toe dekking moet zoeken, omdat er zomaar Twixen of Snickers uit de lucht komen vallen. Alles is er zo op elkaar gestapeld en bij elkaar gepakt dat zelfs het personeel niet door de winkel kan lopen.  Daarom zetten ze zich ofwel in het midden van de winkel of aan de ingang op een ladder om zo vanuit deze ‘uitkijkpost’ alles in goede banen te  leiden. Het merendeel van het cliënteel leek buitenlands te zijn, ik denk Maleisisch. Binnenin dit winkeltje vond ik tot mijn verbazing enkele Colruyt-producten (Everyday), zoals spaghettisaus en ontbijtgranen. Ik aarzelde niet en besloot een koffertje te kopen en dat vol te laden met lekkernijen om de volgende paar weken door te komen .

23-04-2012 om 10:27 geschreven door Kelan