|
Hier ben ik weer!
Even terug naar de dag van de launch van ons studentenmagazine New Heights,
waarvan ik de cover al op mijn blog gepost had. Dat is ondertussen al een hele
tijd geleden, maar ik herinner me nog heel goed dat het vrij chaotisch was. De avond
ervoor had ik gezongen op de finalewedstrijd van de zuidelijke campus, en de
dag erop zou ik samen met Nathan de lancering van het magazine hosten. Nathan
zou in het Engels presenteren, ik in het Chinees. Veel tijd om me voor te
bereiden had ik niet gehad, en luttele uren voor de start van het
avondprogramma bleek dat mijn medehost nog niet eens de moeite genomen had om schematisch
het verloop van de avond op papier te zetten. Nathan houdt namelijk van
improviseren; ik niet  (toch niet als het in het Chinees moet). Op het
laatste moment moest ik met hem nog allerlei dingen afspreken, moest de
gastenlijst aangepast worden (want verschillende mensen van het office waren
natuurlijk niet opgedaagd), en hoewel het programma goed verlopen is, was het
een vrij stresserende gebeurtenis. Daarnaast moest ik ook nog optreden samen
met Provi en Vasiliyi (een Rus die rapt), want wij vormen tegenwoordig een
groepje, haha. Oorspronkelijk was onze naam PVC (de eerste letters van onze
namen), maar intussen heten we MEB: Music Exchange Band :p. Ik geloof dat
Vasiliyi de naam gekozen heeft. De jongens gaan er alvast erg in op
ik iets minder, want de stijl van de
jongens, namelijk rap en R&B, is lichtjes anders dan mijn eigen
muziekstijl. Daarnaast zijn er vaak problemen met het aantal micros, of met de
muziekinstallatie in het algemeen, waardoor een optreden al eens in het water
kan vallen. Maar ik loop vooruit  .
De launch was erg
geslaagd. Het feest vond plaats vlak voor de ingang van de koten (C15). Een
rode loper leidde naar de zitplaatsen, met rechts ervan een poster met het logo
NH (New Heights) waar gasten fotos konden laten nemen. Robin en Njekwa, de
oprichters van het magazine, deden aan de hand van een luchtige
powerpointpresentatie de opzet van het magazine uit de doeken en stelden de
medewerkers voor. Mister Brandon, de leraar uit Texas en tevens mijn buurman,
en Feng laoshi, een leerkracht uit het office, gaven elk een speech. De avond
werd verder opgevuld met kleine optredens en een culturele modeshow. Het
allereerste (gesigneerde) magazine werd geveild. Daarna volgde de
euhm
donaties. Het magazine is door de school gesponsord, en net daarom mag het niet
verkocht worden. Donaties vormden de oplossing: wie zich een magazine wil
aanschaffen, moet minstens 15 kuai doneren. De donaties (laten we het vanaf
nu maar gewoon verkoop noemen) waren niet zo talrijk als verwacht, maar voor
een eerste keer leek het me toch niet slecht.
Het hielp dat de
urenlange vergaderingen van onze studentenkring betreffende de launch nu wegvielen,
zodat ik me stilaan kon beginnen concentreren op de naderende tussentijdse
examens. Over het examensysteem van onze universiteit kan ik een thesis
schrijven, dat bespaar ik jullie voorlopig. Eerst over naar enkele banalere
zaken die ik toch het vermelden waard vind: de wist-je-datjes.
Wist je dat:
-
Chinezen echt lief zijn? Voorbeeld één: De busrit van de noordelijke naar de
zuidelijke campus duurt een uur, en een uur rechtstaan is geen lachertje. Een
Chinese student stond me zomaar zijn zitje af. Voorbeeld twee: Bij de bank heb
ik overlaatst per ongeluk eens een paar fietsen omver geduwd en onmiddellijk
schoten een paar Chinese jongeren me te hulp. Een laatste voorbeeld is die keer
dat mijn jurk weer eens tussen het wiel van mijn fiets terecht gekomen was, en
twee Chinese meisjes me hielpen de stof uit het wiel te peuteren. Haha
-
je
hier wortelbrood kan vinden? Echt veel vind ik er niet aan. Ik herinner me dat
ik in de Alma in Leuven eens worteltaart gegeten heb (neen, worteltaart bestaat
niet enkel in die mop met dat konijn), en dat was ook al niks. Laten we het
wortelengebak maar gewoon uit ons hoofd zetten, oke?
-
Vivi,
mijn vriendin die een restaurant heeft in Nanqu, gek is op vogeltjes? Ze had
twee parkieten, een gele en een blauwe. De blauwe, een piepjong vogeltje, was overlaatst erg ziek en vandaag heb ik vernomen dat hij niet meer is. De gele is een paar maanden oud en
vliegt volle bak rond in het restaurant, schijt haar laptop onder en bijt in
alles wat hij vinden kan (including mijn oorbellen). Ik moet wel bekennen dat
ik er voorheen geen idee van had dat parkieten zon slimme beesten zijn.
-
ik
verslaafd ben aan 珍珠奶茶 (parelmelkthee): melkthee
met plakkerige zwarte zetmeelbolletjes. Ik vond het vroeger al wel lekker, maar
hier bevalt de melkthee me nog beter. Vrienden van me raden met af het te veel
te drinken, omdat er ten slotte heel wat poedertjes en chemische componenten
inzitten
maar het
blijft lekker.
-
er
zich een paar dorpjes in University Town bevinden, waarvan Suishi (穂石) er eentje is. Dat
is de omgeving van de Oostelijke Poort. Een tijd geleden heb ik een lange
wandeling door het dorp gemaakt. Onmiddellijk bevond ik me in een heel andere
wereld. Kleine kinderen liepen in hun lichtblauwe broeken en witte t-shirten op
de modderige wegen richting huis, maar niet zonder eerst even te stoppen voor
een koekje of snoepje. Hier vind je de kleine typische kleine restaurantjes met
luidruchtige dronken Chinezen of werklieden. Een Chinese vrouw naast de weg was
in slaap gevallen op haar stoel voor haar naaimachine. Elke dag zit ze daar,
zelfs als het regent (ze heeft een grote parasol/paraplu). In deze straat doen
alle inwoners van Suishi hun inkopen, en je kan er dan ook allerlei prullen
vinden. Er is ook een vlees/vis/groenten/fruitmarkt, maar aan het vlees zou ik
me nu niet direct wagen. Ik herinner me de dikke Chinees die hoestend en
proestend boven het vlees hing en de tientallen vliegen op het vlees. Het leek
alsof de vleesboer zelfs geen moeite meer deed de vliegen weg te jagen, alsof
hij zich erbij neergelegd had dat hij niet van hen kon winnen. Verderop in het
dorp passeerde ik de lokale kunstvereniging waar Guangdong Opera door de open
ramen galmde. Ik gluurde binnen en zag een oudere man en vrouw met elk een
micro in de hand het beste van zichzelf geven. Elders zag ik dan weer vier
oudere mannen rond een tafel met daarop majiang (een typisch Chinees spel, ook
Mahjong genoemd), even uit hun concentratie gehaald door een voorbijwandelende
blondine. Op een gegeven moment wandelde ik voorbij een tempel die momenteel
dienst doet als kinderopvang, en door een kier in de deur kon ik de kinderen hun
middagdutje zien doen.
-
ik
naar de kapper geweest ben voor maar 15 kuai? (ongeveer 2 euro) Wassen,
massage, knippen en brushen waren allemaal inbegrepen!
-
Guangzhou een shoppingparadijs is? Vroeger zelfs nog meer dan nu, want omwille
van de hoge inflatie zijn kleding en schoenen nu een stuk duurder dan een paar
jaar geleden. Voor de echte merken (vb. parfum) kan je beter naar Hong Kong
gaan heb ik gehoord, omdat het daar taxvrij is. Wat betreft de rest denk ik dat
je in Guangzhou beter af bent.
-
ik
regelmatig eens met iemand naar het centrum trek om te gaan eten. Ik heb
intussen al Maleisisch, Vietnamees, Italiaans, Thais, Indisch, Nepalees, Japans
en Turks gegeten. Er is keuze in overvloed, maar de prijzen liggen soms erg
hoog (althans, voor in China). Zo betaalde ik in het Indische restaurant
ongeveer 50 à 60 kuai voor een eerder klein gerecht, maar naar Belgische normen
is dat natuurlijk niet zo veel.
-
ik
nog een Chinees meisje ben tegengekomen met de Engelse naam Vapour
-
universiteitsstudenten
verplicht moeten sporten? Sporten is dus effectief deel van het lessenrooster. Wat ben ik blij dat dat in België niet het geval is 
09-12-2011 om 16:50
geschreven door Kelan 
|
