Dag allemaal!

Ondertussen ben ik iets meer dan een weekje terug in mijn geliefde (?) Wuhan. Ik moet zeggen dat ik er dit keer absolúút geen probleem mee had naar Wuhan terug te keren, in tegenstelling zelfs. Ik keek ernaar uit Madina, Azamat (haar vriend uit Kazachstan die ik ondertussen al als roommate ben gaan beschouwen), Ayrton, Steffi en co, Sam... terug te zien. Steeds meer begint de relatie die ik met Wuhan heb op een haat-liefde relatie te lijken. Ik had een pracht van een vakantie achter de rug, en eenmaal in Wuhan leek alles onmiddellijk weer in zijn plooi te vallen.

Waar waren we gebleven? Ohja, Shanghai, waar ik me de eerste dagen (als ik heel eerlijk ben) stierlijk verveeld heb. Dat was niet mijn schuld, en ook niet Yiwei zijn schuld, maar het was de schuld van Chinees Nieuwjaar! Chinees Nieuwjaar draait namelijk om reunie met de familie, met als gevolg dat Chinezen zich massaal naar hun thuisdorpjes begeven, er een reusachtige verkeerschaos onstaat en er in geheel toeristisch China geen bal meer te beleven valt. Winkels en musea zijn gesloten, straten zijn leeg, kortom, de steden zijn dood.

Op 12 februari zijn Yiwei en ik naar de Yuyuan geweest, een tuin in het centrum van Shanghai met een bekend theehuis. Ik herinnerde me het uit 2005, maar in de tuin zelf was ik toen niet geweest. We hebben er kleine snacks gegeten, en nadien heeft papa Gong nog wat sightseeiing met ons gedaan. Het appartement van Yiwei bevond zich een heel eind uit het centrum, maar godzijdank lopen de metrolijnen van Shanghai tot in de meest afgelegen wijkjes. Een uurtje op de metro zitten is in Shanghai heel normaal . Ik was in het begin blij dat ik tijd had om lang te slapen en op internet te zitten, maar al gauw wilde ik erop uit. Maar dat wilden papa Gong en Yiwei kost wat kost beletten. Met een regen van argumenten probeerden ze me ervan te overtuigen de dagen rond Nieuwjaar steeds bij hen en hun familie te blijven. In het begin was dat dik tegen mijn zin, maar uiteindelijk was het misschien het beste. In het centrum van Shanghai was inderdaad niet veel te beleven, en het weer was maar koud en miezerig. Natuurlijk vond ik het fijn Chinees Nieuwjaar met een Chinees gezin te vieren, maar ik had me er eerlijk gezegd meer van voorgesteld. Ligt het aan het feit dat het Shanghai was, en geen traditioneel boerendorpje? Ik weet het niet, maar op Oudejaarsavond (13 februari) was alle familie al rond een uur of 8 ’s avonds naar huis en zaten Yiwei en ik weer met ons tweetjes op het appartement te loeren. De hele dag al was er vuurwerk te horen geweest, en rond 12 uur ’s nachts (toen Yiwei en ik al in ons bed lagen... erg eh :p) barstte de hel los. Ik kon uitkijken op het binnenkoertje van het appartementencomplex, en waande me in Irak. Auto-alarmen sloegen aan, en overal weerklonk luid geknal. Op het binnenkoertje zette de ene Chinees na de andere zijn “taart” neer (vuurwerk in de vorm van een taart), om dan op onveilige afstand ervan het ganse schouwspel gade te slaan. Ook ik stond achter mijn venstertje te kijken, klaar om weg te springen in het geval van een vuurpijl in mijn kamer, en probeerde tegelijkertijd een telefoongesprek te voeren met Ayrton in Wuhan, maar door het lawaai was dat praktisch onmogelijk.

Op Oudejaarsavond had ik samen gegeten met de familie aan vaders zijde: de “knappe” neef (we noemen hem “Shuai Ge” (knappe gast)), zijn ouders en moemoe. Tot mijn verbazing kregen niet alleen Yiwei en Shuai Ge een traditionele rood met goud gekleurde enveloppe toebedeeld, maar ook ik. Het is in China namelijk de gewoonte om, in plaats van cadeautjes, nieuwjaarsgeld te geven. Rood is de kleur van geluk en het goud spreekt voor zich natuurlijk. Na het eten kwam moemoe plotseling met een foto af. Vol hoop toonde ze die aan Shuai Ge, en vroeg ze hem wat hij ervan vond. Het was de foto van een Chinees meisje, en moemoe hoopte op een match. Shuai Ge was jammer genoeg niet geïnteresseerd. Ik denk dat ouders en grootouders nog vrij veel bezig zijn met het zoeken van een partner voor hun (klein)kind, maar de jeugd neemt het heft liever zelf in handen.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar namen papa Gong en Yiwei me mee naar een kleine tempel in de buitenwijken van Shanghai. Het is de gewoonte dat gelovigen in tempels verzamelen en bidden voor geluk in het nieuwe jaar. In Shanghai zijn er 2 grote tempels, waarvan we er eentje gepasseerd zijn, en daar was het natuurlijk een drukte van jewelste, dus hebben we voor de kleinere geopteerd. In alle boeddhistische tempels vind je hetzelfde fenomeen terug: uit alles proberen ze geld te slaan. Rond Chinees nieuwjaar worden de toegangsprijzen verhoogd, en worden de tempels nog commerciëler dan ze al waren.

Op 14 februari stond er een etentje bij de familie aan moeders zijde op het programma, met onder andere Pang Ge (de dikke neef). En niet gelogen, deze 150-kilo zware beer heeft zijn naam verdiend. Pang Ge heeft ons in de omgeving van Songjiang, de wijk in Shanghai waar zijn ouders wonen, rondgereden (zo ook langs de enige “berg” in Shanghai). Het weer was miezerig, en de toegangsprijs voor het sculpturenpark hoog, dus zijn we naar Thames Town gereden. Dat was echt zot, het is een woonwijk zoals een andere (maar dan luxueus), die exact hetzelfde als de omgeving rond de Londense Thames is. Woonwijken in China zijn vaak een dorpje op zich, maar deze wijk heeft zelfs een eigen rivier (rarara, de Thames), een kerk (hetzij een lege kerk), winkeltjes (niks te beleven), eigen scholen, kruispunten met rode lichten, Londense telefooncellen enzovoort. Voor mij had het meer iets weg van een levensgroot speelgoeddorp dan van een wijk waarin echt mensen leven. Ook dit dorp was volledig dood, en dat had niet enkel met Chinees Nieuwjaar te maken. Veel mensen investeren namelijk in appartementen en huizen rond het centrum, zo ook papa Gong, die dan gewoon jarenlang leeg staan en nadien verder verkocht worden. Het etentje ’s avonds was goed! Naast kikker en kwal, stond er ook Russische salade op tafel (eindelijk eens iets gewoons ).

Op 15 februari had ik het dan toch klaargespeeld gekregen een dagje voor mezelf te krijgen . Ik heb met Vincent afgesproken en we zijn samen naar Avatar gaan kijken (Engels gesproken, met Chinese ondertiteling). Avatar, de duurste film aller tijden naar het schijnt, was best oke, maar het verhaal is niet zo origineel. Afgezien van het science-fiction element, was het verhaal krak hetzelfde als een tekenfilm die ik heel lang geleden gezien heb (Fern Gully: The last rainforest). Laten we zeggen dat het een mix was van Pocahontas, Fern Gully en nog wat science fiction. Het coolste vond ik nog de brilletjes die we moesten opzetten tijdens de film (de film was in 3D). Typisch Chinees was dan weer dat nét nadat de aftiteling van de film begonnen was, een Chinese werkneemster achter in de zaal kwam “kwijken” (een geschikter woord is er niet) dat we de brilletjes moesten teruggeven. Tijd om de film even te laten bezinken of om na te genieten, was er dus niet, en de zaal was in een mum van tijd leeg.

Vincent en ik zijn tevergeefs nog op zoek geweest naar het seksmuseum van Shanghai, dat blijkbaar opgedoekt is. Ter compensatie hebben we echter wel de wiwi van een klein manneke op de metro gezien. Zoals ik ooit al eens verteld heb, dragen bijna alle kleine Chinese kinderen een broek met een scheur in, om zo hun behoefte te vergemakkelijken (ook al heb ik daar mijn bedenkingen bij). We vielen bijna van onze stoel van het lachen toen we een moeder zagen die haar kleine (jongen) tussen haar benen had zitten met alles wijd open. Andere interessante momenten waren het omgekeerd van en op roltrappen lopen, en een vrij geavanceerde massagestoel waar Vincent wel een half uur heeft ingezeten.

De dag erop stond er een reunie met Yamin op het programma. We zouden karaoke gaan zingen, rond 11 uur ’s ochtends . Ook Shuai Ge was erbij, maar de meisjes die hij had uitgenodigd, hebben het laten afweten... In deze karaoke-zaak kon je tegelijk eten gaan halen aan een buffet. Hierna nam Yiwei me er alleen op uit, langs het Shanghainese “Technopolis” en daarna naar het stadspark. Ik wilde kost wat kost een tandem uitproberen, maar dat ging me niet zo goed af. Het fietsje zelf was dan ook maar een krel, en het stuur stond scheef. Na een paar toertjes (met Yiwei voorop) hebben we ons dan maar met een pot popcorn op een bankje gezet.

De volgende dag was een dagje shoppen met Yiwei. Op zich niet het vermelden waard, ware het niet dat ik na het kopen van een Swatch-horloge een ware fotoshoot cadeau kreeg . Blijkbaar was er een verdiep hoger een promotiecampagne van Swatch, en omdat ik buitenlander ben, hebben ze meer dan hun best gedaan. Mijn make-up en haren werden gedaan, waarna ik een aantal horloges rond mijn arm moest dragen en dan mocht gaan poseren voor de camera. Het was best eens fijn om te doen  en het resultaat mocht er zijn. Ik heb me eindelijk ook een Ipod aangeschaft!

De volgende ochtend vertrokken we al vroeg in de ochtend met papa Gong en Shuai Ge naar Hangzhou. Ik was doodmoe omdat het de dag ervoor de “vijfde dag van het Chinese nieuwe jaar” was, die volledig in het teken staat van één of andere God van het Geluk, met als gevolg weer een hoop vuurwerk. Ik sliep dus maar rond een uur of 1, en werd weer uit mijn bed gedreund toen één of andere idioot het om half 6 ’s ochtends in zijn bol gekregen had de overschot van zijn vuurwerk af te steken. Ik had zin mijn raam open te doen en “shabi” (stupid pussy) te schelden!

Ik moet wel zeggen dat ik heel wat mooi vuurwerk gezien heb de avond ervoor, toen we over de verhoogde wegen van Shanghai naar huis reden. Om middernacht op Oudejaarsavond moet dat ook de moeite zijn, want aan weerszijden van de baan zie je de ene vuurpijl na de andere.

In de vroege namiddag arriveerden we in Hangzhou, waar de “guanxi” (relaties, vrienden) van papa Gong ons verblijf in een poepsjiek hotel aan de oever van het Westelijke Meer betaalden. 120 euro per nacht, niet niks. Na een wandeling en een boottochtje op het Westelijke Lake hebben we “Kleine Tiet” (Xiao Bo) ontmoet, een vriend van Gong Yiwei. De namen worden steeds interessanter he . Hij nam ons mee naar het restaurant waar zijn vader en familie al samen met papa Gong aan tafel zaten. Het was een echt “guanxi”-diner, en ik voelde dat, ondanks het feit dat de sfeer na een tijdje wat loskwam, het allemaal vrij formeel was. Het was weer een getoost van hier tot ginder, en ik wist niet goed of ik nu ook met mijn glas moest gaan rondlopen of niet. Je kan je wel voorstellen dat ik me daar niet echt op mijn gemak voelde, en mijn Chinees kwam er nog stunteliger dan anders uit. Na een tijdje kwam dan ook ter sprake dat ik niet slecht zing, en dus zijn we met z’n allen nog in de karaoke beland.

De volgende ochtend lag ik nog te knorren toen de rest al op pad ging naar een tempel in Hangzhou. Yiwei had me wel gewekt, maar ik was direct terug ingedommeld en dus hebben ze me laten liggen. Langs de ene kant jammer, maar ik was echt dood. Rond een uur of 11 was ik pas paraat, en werd ik direct meegenomen naar een Westers restaurant waar we de eigenaar, een andere guanxi van papa Gong, ontmoetten. Het was één van de beste (en duurste) maaltijden waar ik me ooit aan heb kunnen tegoed doen, zonder zwanzen. Het ene gerecht na het andere kwam op tafel, en na een tijdje kon ik het niet meer laten mijn fototoestel boven te halen. Verschillende soorten vis, waaronder een paar exotische, zoals een giftige vis die zichzelf opblaast, maar bij bereiding zijn giftigheid verliest, en een hoop rauwe vis (waar ik ondertussen dus fan van ben) en kreeftjes. Ik kreeg gebakken eendenlever, een Cantonese soep en daarna een lekkere westerse steak voorgeschoteld. Ook stond er een Japanse delicatesse op tafel: een zeer dure soort vlees, die je net als sushi rauw moet eten.

Normaal was het plan nog wat sightseeiing te doen (hetzij vanuit de auto, want Yiwei is nu niet bepaald de actiefste), maar het was overal zo druk dat dat niet te doen was. Met Chinees Nieuwjaar trekken namelijk heel veel Chinezen voor een paar dagen naar Hangzhou. We hebben dus gewoon koers naar huis gezet. Ik vind dus niet dat ik kan zeggen dat ik Hangzhou echt “gezien” heb, ook al is het Westelijke Meer natuurlijk het belangrijkst. Toch hoop ik er nog eens te komen, om er dan wat actiever aan sightseeiing te doen . Ik geloof dat de tocht terug naar Shanghai een 4-tal uurtjes duurde, en na een nachtje slaap heb ik de volgende dag de trein genomen naar ... Nanjing.

04-03-2010 om 00:00 geschreven door Kelan