De volgende nacht bracht ik door in de dorms, en ’s ochtends trokken Robin en ik naar de appartementen om er opnieuw te gaan informeren. Hij nam me mee naar het appartement van Njekwa, een kerel van Zambia en de beste maat van Robin. Hij woont sinds kort alleen op een appartement voor 2 personen. Aanvankelijk zou Robin bij hem gaan inwonen, maar door omstandigheden is dat niet doorgegaan. Ook met Njekwa zou ik later regelmatig wat tijd spenderen. Hij is een apart, maar sympathiek figuur. Hij is de rust zelve, weet veel en hij spreekt goed Engels. We waren hongerig, maar wachtten op Juman, omdat die van een andere stad moest komen en mijn hulp nodig had omdat hij geen Chinees spreekt. Hij was op dat moment nog niet honderd procent zeker of hij ook zou verhuizen, maar mijn besluit stond vast, al moet ik toegeven dat de sfeer in de dorms meestal best goed is. Nuja, het is eens wat anders, en het comfort kan ik toch echt wel gebruiken. ’s Avonds nam Robin me mee naar Guangwei, één van de meer levendige plaatsen in Daxuecheng (University Town), met een groot aantal eetkraampjes en prullenwinkeltjes. Ik voelde me opgelucht omdat ik nu eindelijk wat gezelligheid had gevonden.

[Ik ga even onderbreken omdat ik op dit eigenste moment op de kamer van Robin zit te bloggen, en er buiten plots lawaai is uitgebroken. Er is blijkbaar een voetbalmatch bezig en veel studenten zijn uit hun kamer gekomen om naar elkaar te fluiten en te roepen. Ik zag zonet mensen met t-shirten zwaaien, en een gast op deze verdieping had zelfs even de brandslang vastgenomen om water op de koer te spuiten… Het heeft wel iets, maar ik kan niet zeggen dat ik het niet een beetje eng vind , vooral omdat er nu ook een bewaker beneden is komen staan.]

De volgende dag nam Robin me mee naar Guangda. Guangda is een ander deel van Daxuecheng en bestaat uit een groot winkelcentrum (het is dus niet op straat, zoals Guangwei), ook weer met talrijke eetkraampjes en prullaria. Bij deze heb ik dus de twee meest interessante regio’s van Daxuecheng gezien. De rest van de week was gevuld met oriëntatie-activiteiten. Robin vertelde me dat er sinds dit jaar een oriëntatieprogramma is, omdat het in het verleden voor nieuwe buitenlandse studenten veel te moeilijk was om alles zelf uit te dokteren. Ik was inderdaad erg verbaasd toen ik bij de registratie drie boekjes in mijn handen gestopt kreeg: een oriëntatiegids, een studiegids en een leefgids. In die boekjes staat eigenlijk zo goed als alles wat je moet weten, alsook Zo was er op maandag de openingsceremonie van de School of International Education, dat niet enkel bestond uit een aantal speechen, maar ook uit buikdans en zang. Er waren niet enkel Russische buikdanseressen, maar ook een Chinese buikdanser die in zijn eentje de show stal. Hij kwam er nogal door , en ik kon het niet laten een stukje van zijn dans te filmen. De sfeer zat er op een gegeven moment goed in! De rest van de week bestond uit informatiesessies over studeren, de werking van de campus, de visumaanvraag en de aanvraag van de verblijfsvergunning etc. Op een gegeven moment kregen we uitleg van de politie, en de rechercheur waarschuwde ons voor bepaalde wijken in Guangzhou. Ze zei dat ze er moeite mee had het te vermelden, maar dat het haar plicht was ons te waarschuwen voor ‘Afrikaanse vrienden’ die bepaalde buurten in Guangzhou onveilig maken en het vooral op buitenlanders gemunt hebben. Het zijn dus niet zozeer de brave Chinezen waarvoor je moet uitkijken, maar wel andere buitenlanders. Afrikanen zitten hier inderdaad met de massa, dat heb ik ook gisteren ondervonden toen Robin en ik gingen eten in een Nepalees restaurant, pal in het midden van de Afrikaanse wijk van Guangzhou. Geloof het of niet, maar ik zag op een gegeven moment meer Afrikanen dan Chinezen :o.

Die eerste week in Daxuecheng was chaotisch omdat ik alles tegelijk moest doen. Het duurde een tijdje voor ik het contract van het appartement eindelijk getekend had, en dan kon de verhuis beginnen. Alles moest te voet, en omdat het buiten zo warm was, was elke kleine taak een hele opgave. Uiteindelijk heb ik mijn valiezen ’s nachts verhuisd. Zoals ik al zei, zijn hier geen taxi’s te vinden, en als je er toch één nodig hebt, dan moet je hem bestellen. Een andere activiteit was het bezoek aan het University History Museum. Op zich niet zo heel boeiend, maar ik was blij dat ik hierdoor de kans kreeg de Noordelijke Campus van de SCUT te zien. Ten slotte heb ik ook deelgenomen aan de Language Evening. Een aantal Chinese studenten hadden spelletjes voorbereid met de bedoeling contacten te leggen met buitenlanders. Ik ontmoette een aantal lieve Chinese meisjes, en met twee daarvan ben ik deze week in Dongmen gaan eten.

De speech van de leider van de Student Union voor internationale studenten (Nathan) op de openingsceremonie heeft indruk op me gemaakt, en het lijkt alsof deze studentenkring best goed georganiseerd is. Ook Robin is lid van de Student Union, waar hij instaat voor de Public Relations. Op dit moment zijn Njekwa en hij van plan een magazine te publiceren. Aanvankelijk zagen ze het nogal groots: ze wilden het verspreiden over de hele Daxuecheng en er geld voor vragen, maar daar zijn ze intussen al van teruggekomen. Het zal nu een gratis magazine worden, en ik vermoed dat er in het begin niet zoveel exemplaren van verspreid zullen worden. Het zal afhangen van de populariteit van het magazine. De titel van het magazine is ‘New Heights’. Op dit moment ben ik ook een kort artikel aan het schrijven voor dat magazine, en ik hoop dat in de toekomst meer te kunnen doen. Omdat ik zoveel met Robin optrek, ben ik in zekere zin al geïntroduceerd in de studentenkring. Dat was vorige week al duidelijk, toen hij me tijdens het weekend belde om te vragen of ik wilde zingen op de Mid-Autumn Festival Party. Jawel, de tijd van de zware onverteerbare maankoekjes was weer aangebroken. Ik was nog lang niet vergeten hoe ik in Wuhan met twee zakken vol verschillende maankoekjes had lopen sleuren, om nadien tot de vaststelling te komen dat er niet één koekje was dat ik lustte. En dat is nog steeds niet veranderd, zo ontdekte ik afgelopen maandag (12 september). Het eerste maankoekje waarvan ik gek ben, moet blijkbaar nog uitgevonden worden. Hoewel pas op zaterdag beslist werd dat er op maandag een feestje op de eerste verdieping (in China is dit het gelijkvloers) zou plaatsvinden, was op maandag zo goed als alles tiptop in orde. Er waren lampionnen voorzien, een mooie affiche, lantaarns om in de lucht te laten vliegen (孔明灯 kongmingdeng) (zo’n lantaarn had ik in Wuhan al eens de lucht ingestuurd), maankoekjes, snacks… De host en DJ van de avond was Robin, die twee uren lang aan een powerpoint-presentatie gewerkt had om die uiteindelijk niet te gebruiken. Er was vrij veel volk opgedaagd, en de sfeer zat goed. Ik was de eerste act van de avond, en buiten de drie geplande acts volgden nog een paar ‘spontane’ acts, zoals een Afrikaan die spontaan vooraan kwam rappen en een Chinees die kwam beatboxen. We lieten lantaarns vliegen en daarna heeft iedereen nog een tijd staan dansen. Met de ‘leiders’ van de verschillende departementen van de Student Union trokken we het dak op, waar ieder een klein woordje in de groep gooide en we nog een paar lantaarns de lucht instuurden. Het was een speciaal gevoel op dat moment al deel te kunnen uitmaken van zo’n hechte groep studenten. Een soortgelijk gevoel had ik de zaterdag daarvoor reeds gehad, toen Robin me meegenomen had naar de campus van de Sun Yat-sen Universiteit om de verjaardag van een landgenoot te vieren. Het draaide erop uit dat ik de enige buitenlander in een groep van negen Nepalezen was. Het was een verrassingsbezoek, en Robin en zijn vrienden hadden gezorgd voor een taart. Na het zingen en uitblazen van de kaarsjes kwam één van hen rond met een stuk taart zodat we er allemaal een hap van konden nemen. Daarna pas kreeg ieder een eigen stuk. We gingen eten in een Italiaans restaurant in de buurt en deden nadien nog een wandeling langs de Guangzhou Toren (dezelfde plaats waar ik met Piers had gelopen). Hoewel ik ook ditmaal maar heel even de verlichte toren kon aanschouwen, bleef de grondverlichting nog een hele tijd aan (de grond is verlicht met verschillende kleuren). De sfeer was goed en op een gegeven moment stonden we zelfs met zijn allen te dansen, aan de voet van de Guangzhou Toren.

18-09-2011 om 00:00 geschreven door Kelan