De afgelopen weken zaten vol met allerlei kleine activiteiten. Zo ga ik nog altijd naar opnames voor televisie. Hieronder twee links:

http://www.tudou.com/programs/view/yVWP90TszxA/ (hierin zing ik, en niet enkel in het Chinees ... vanaf minuut 36)

http://v.youku.com/v_show/id_XMTgwNTExNzA0.html

(vanaf minuut 14, ik kom vrij veel aan het woord tot minuut 20, dan zing ik nog iets vanaf minuut 36, en helemaal op het einde kom ik ook nog eens even aan het woord)

Dan zou ik ook nog snel de link van een erg smaakvol Chinees nummer willen geven

http://v.youku.com/v_show/id_XMTc4MDcyOTk2.html

Het is volgens mij een vrij recent nummer, van Jay Chou (Zhou Jie Lun), een bekende Chinese popster.

De laatste weken zaten trouwens erg vol met zingen. Zo ben ik de extra act geweest op een amateuristische Chinese modellenwedstrijd voor studenten op de campus. Daarnaast was er nog een grote karaoke-wedstrijd voor buitenlanders twee weken geleden, waarbij ik tweede geworden ben. De eerste plaats was voor een jongen van Laos (vorig semester een klasgenoot van me) met een mooie stem en een goede performance. Als prijs heb ik een paar cd’s en een mp3-speler gekregen  toch wel mooi he. Ik was best zenuwachtig, omdat ik, naast mijn vertrouwde nummer Love Love Love, een nummer zou zingen dat ik nog nooit voor publiek gebracht had. Maar uiteindelijk heb ik dat nummer heel goed gezongen. Azamat heeft het gefilmd en kwam op het einde onverwachts met een bosje bloemen aandraven . Ik vond het heel fijn om te doen, en er zijn veel vrienden komen kijken. Voor de Chinese taalwedstrijd waaraan ik heb deelgenomen, kon ik in augustus naar de finale gaan in Peking. Ik heb dit aanbod echter niet aangenomen, omdat ik liever nog veel zou willen reizen in de vakantie.

Vorige week woensdag zijn er twee mensen die ik goed kende naar huis vertrokken: de Pools-Franse Ania en mijn roommate Nikola. Nikola is eerder onopgemerkt vertrokken, zoals wel te verwachten was , terwijl we met Ania nog een paar keer zijn gaan eten. Eén keer in een Koreaans restaurant, en nadien nog eens Braziliaans. Het wordt hier steeds rustiger, en overmorgen vertrekt Madina ook al ... :’( 

Ook al vertrekken veel van mijn vrienden, ik maak ook nog steeds vrienden bij. Zo ben ik deze week nog gaan eten met twee Thaise jongens, waarvan er één ook deelneemt aan dat programma op televisie. Een paar weken geleden vertelde hij me dat hij in het derde gebouw, op appartement nummer 10 woont, blijkbaar dus schuin boven mij. Toen viel plotseling mijn frang dat dit het appartement is waar nogal regelmatig luide muziek weerklinkt. Ik vroeg het hem, waarop hij me onmiddellijk zei: “Ah, dus GIJ zijt die persoon die altijd op de deur komt kloppen! ” Zijn roommate speelt inderdaad regelmatig luide muziek. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, want ik ben inderdaad een paar keer gaan kloppen. En dat niet alleen, ik heb een hele tijd geleden zelfs eens een papier onder de deur geschoven , nadat ik om 4 uur ’s nachts was wakker geworden. Ze kunnen er gelukkig wel mee lachen, en sindsdien is het een heel stuk rustiger.

Daarnaast ben ik sinds anderhalve maand heel goed bevriend met een Turkse klasgenoot van me, Ibrahim. Hij zit al vanaf september bij mij in de klas, maar we hebben eigenlijk nooit veel gebabbeld. Zonde dat we elkaar pas zo laat hebben leren kennen, want de laatste weken zijn we zowat constant bij elkaar geweest. Praten moet in het Chinees, aangezien hij geen Engels spreekt.

Eergisteren ben ik in een cafeetje een paar Surinaamse jongens tegen het lijf gelopen, en bijgevolg kon ik dus sinds lang nog eens Nederlands babbelen. Samen met hen, een Canadees en twee Amerikaanse meisjes, hebben we het laat gemaakt in Vox. Ik merk dat ik me op dit moment beter kan redden in het Engels dan in het Nederlands, erg eh . In het Nederlands schrijven is geen enkel probleem, maar als ik spreek, voelt het een beetje onwennig, en moet ik ook vaak naar woorden zoeken. Misschien is de reden ook wel dat zowel David als die Surinaamse jongeren een Nederlands accent hebben.

Gisterenavond was het house-party bij een aantal Arabische vrienden van me, meer bepaald van Saoedi-Arabië en Jemen. Ze hadden voor Sam, Marion, Stefanie (een Duits meisje), Emma en mij gekookt. Ik ben pas later gearriveerd, maar heb net als de rest op traditionele wijze gegeten: op een tapijtje op de grond, met de handen. Ook daarnet heb ik met mijn handen gegeten, want Madina had gekookt voor 2 Pakistanen. Kortom, het leven hier blijft interessant.

2 weken geleden ben ik een trouwjurk gaan kopen! Niet voor mij, maar voor Nitzan J. Samen met Nikola, Madina en nog een aantal andere meisjes hebben we er een dagje Hankou van gemaakt. Trouwjurken zijn hier verbazingwekkend goedkoop. Natuurlijk valt er veel brol te verkrijgen (wat eigenlijk op zich ook geen probleem is, aangezien je een trouwjurk in normale omstandigheden maar één keer draagt), maar ook de deftigere jurken vallen heel goed mee in prijs. Voor 1200 kuai heeft Nitzan een prachtige jurk gekocht (ongeveer 150 euro op dit moment).

Vorige week zaterdag organiseerde het office een uitstap ter ere van het Dragon Boat Festival, dat dit jaar op 16 juni valt. Alle geïnteresseerde studenten konden hieraan deelnemen. We vertrokken ’s ochtendsvroeg met de bus naar een vrij groot park hier in de buurt, waar allerlei activiteiten aan de gang waren. Zo waren er trommelende Chinese oudjes te zien, mooi opgetut voor hun grote optreden. Het was prachtig te zien hoe ze ervan genoten. Ik heb het gevoel dat, ook al is het leven van Chinezen niet simpel, oudere mensen hier best gelukkig oud worden. Ze nemen deel aan massa’s activiteiten, zoals zangkoren, dansgroepen, taiji-groepen, trommelgroepen enzovoort. Niemand schaamt zich ervoor om in het openbaar een dergelijke hobby te beoefenen. Vooral nu het terug zomer is, komt alles weer op gang. Het Dragon Boat Festival is een festival ter ere van Qu Yuan. Qu Yuan (4^de eeuw v.Chr.) was een bekende Chinese poëet en politicus uit de staat Chu. Hij was een wijs man, maar viel door samenzwering in ongenade en werd verbannen. Tijdens zijn ballingschap schreef hij verschillende gedichten waarmee hij zijn verdriet en woede uitdrukte. Uiteindelijk verdronk hij zichzelf in een rivier. Toen de mensen dit hoorden, probeerden ze hem tevergeefs te redden, want iedereen wist dat Qu Yuan een groot en rechtvaardig man was. Alle hulp kwam echter te laat. Om hem te vereren, begonnen de mensen rijst in de rivier te gooien, maar deze rijst werd telkens door vissen opgegeten. De oplossing lag in het wikkelen van de rijst in bamboebladeren, en daaruit is de typische lekkernij “zongzi” ontstaan, plakkerige zoete rijst.

Het was er druk, en ook televisieploegen waren van de partij. Ik ben door een paar ploegen geïnterviewd geweest en heb daarna ook meegedaan aan de grote “bao zongzi bisai” (een wedstrijd waarbij je om ter snelst zoveel mogelijk zongzi moet maken). Het wikkelen van de rijst in bamboebladeren is geen sinecure .

We keerden na dit alles even terug naar de campus en vertrokken in de namiddag weer naar een lezing over Chinese schilderkunst. Ik voelde me opeens weer in Leuven in de les “Oost-Aziatische kunst” zitten, en ik verbaasde me erover hoeveel afbeeldingen ik nog herkende. Deze lezing vond in Hankou plaats, en ik had Ibrahim zo ver gekregen met me mee te gaan. Na de lezing sloeg hij aan de praat met 2 Turkse meisjes, en we besloten met ons gevieren te gaan eten. Na het eten hebben Ibrahim en ik de boot van Hankou naar Wuchang genomen (dit is uiteindelijk nog de snelste manier om van de ene kant van Wuhan naar de andere te geraken). Wuhan by night is echt prachtig!

Ik heb een tijd geleden de vraag gekregen eens uit te leggen wat ik net bedoel met die “tape” om op de ogen te plakken. Wel, Aziaten zijn niet content met hun ogen omdat die te klein zijn. Ze noemen hun oogleden “danyanpi” (enkele oogleden) en ze doen al het mogelijke om ze groter te doen lijken, zoals onze “shuangyanpi” (dubbele oogleden). Zo gebruiken Chinese meisjes soms lijm of een stukje plakband om een extra plooi in hun ooglid te creëren. Wat ik dus wel niet begrijp, is waarom ook ik tijdens mijn eerste deelname aan dat televisieprogramma plakband op mijn ogen kreeg. Misschien ben ik na 9 maanden China al een beetje getransformeerd ? Comfortabel is wel anders.

Ik moet nog even zeggen dat ik toch niet zo’n fan ben van sojamelk. Enkel van de sojamelk van de kantine, want die is veel minder sterk dan de wit-gelige sojamelk die je elders krijgt. Die is echt afschuwelijk .

Nog enkele weetjes:
- Chinezen in de auto worden één met hun toeter. Volgens mij is voor hen een auto zonder toeter géén auto. Ze toeteren niet enkel als het nodig is (en het is hier heel vaak nodig), maar ook uit pure verveling. Het is voor de meeste chauffeurs een gewoonte, misschien zelfs een verslaving
- Als wij leren autorijden, plakken wij op onze auto een L. Chinezen plakken op hun auto de karakters “学习” (studeren, leren). Ik had sinds kort nog geen leerling-chauffeurs gezien, en ik had ook nooit gedacht dat zij met een speciaal teken zouden rondrijden, aangezien veel auto’s hier niet eens een nummerplaat hebben. 
-  In bussen is hier naast de chauffeur af en toe ook een extra persoon die controleert of iedereen wel betaald heeft.
-  Veel Chinezen hebben een extreem lange pinknagel. Dat is naast een handige tool om in je neus, in je oren of aan je kont te krabben ook een teken van status en rijkdom. Mensen met een lange pinknagel zijn hoogst waarschijnlijk geen arbeider. Je kan er ook iemand mee in zijn oog prikken als ie lastig is J. Iemand nog een goede reden om niet voor een lange pinknagel te gaan? Ik dacht het niet.

13-06-2010 om 00:00 geschreven door Kelan