Van 20 tot 23 september heb ik bezoek gehad, jawohl! Steffi en Marion van Duitsland, goede vrienden die ik heb overgehouden aan mijn jaar in Wuhan, waren voor een drietal weken op reis in China. Naast een aantal plaatsen in Yunnan, waaronder Dali, Lijiang en de Tiger Leaping Gorge, stond ook Guangzhou op hun lijstje om mij speciaal een bezoekje te komen brengen. Jammer genoeg werd Marion al in het begin van de reis ernstig ziek, en heeft ze besloten terug naar huis te gaan. Steffi is daarna samen met een aantal Duitsers die ze onderweg heeft leren kennen doorgereisd en is nadien op haar eentje voor 3 daagjes naar Guangzhou afgezakt. Ze arriveerde `s avondslaat op dinsdag 20 september. Na een blij weerzien zetten we koers naar huis, en omdat ze zo vermoeid was, besloten we het rustig te houden en gewoon even met de fiets even tot Nanqu te rijden om daar wat barbecue te proberen. Juman (Libanon) heeft namelijk twee fietsen – één voor zichzelf, en één voor als er een vriend of familielid op bezoek komt – waarvan ik er eentje mocht lenen. Ik verschoot ervan dat hij een tweede fiets heeft durven kopen, aangezien hij tijdens zijn eerste week in Guangzhou al het slachtoffer geworden was van fietsendiefstal. Net zoals in Leuven worden ook hier constant fietsen gepikt; meestal bij het metrostation, maar ook op de campus zelf.

In Nanqu is een heel populaire eetplaats waar het elke avond/nacht vol zatte Chinezen zit. Ik was er tot dan nog nooit gaan eten. Steffi en ik schoven aan tafel en probeerden het luide geroep van de tafel jongeren achter ons te overstemmen. Naar goede gewoonte bestelden we van alles wat: wat championnetjes, wat aubergine, Chinese prei, mantou (kleine broodjes, gefrituurd of gebakken), een beetje kip en een beetje rund. Steffi was vermoeid en daarom niet echt hongerig, in tegenstelling tot ik. Maar zelfs ik was niet opgewassen tegen wat op tafel gezet werd. In Wuhan kreeg je al wat je bestelde op een stokje: bestelde je aubergine, dan kreeg je kleine stukjes aubergine op een spie, en bestelde je mantou, dan kreeg je een stuk of drie kleine broodjes op een stokje. Ik had echter niet gezien dat achter de aubergine in plaats van ‘per stokje’ (/串) eigenlijk ‘per aubergine’  (/条) stond. We vielen dan ook bijna van onze stoel toen ons plots een hele aubergine geserveerd werd. En dat niet alleen: achter de Chinese prei stond 'per da’ (/打) in plaats van ‘per stokje’. Ik had dat wel gezien, maar had me daar geen verdere vragen bij gesteld. ‘Da’ bleek echter ‘dozijn’ te betekenen, met als gevolg dat men zomaar even 12 spies Chinese prei voor onze neus legde. Steffi had nog maar pas tegen me gezegd dat ze genoeg gegeten had, of daar kwam aubergine nummer twee al aan. De tafel stond zo vol dat we er de slappe lach van kregen, en wij niet alleen. Het hele restaurant had intussen gezien welke flater we begaan hadden, en zelfs de Chinees die onze bestellingen had opgenomen stond erbij te grinniken. Diezelfde ober had me wel gewezen op het feit dat twee keer rijst te veel ging zijn, maar niet op het feit dat 24 stuks Chinese prei ook wat te veel van het goede was. Ik besloot de Chinese prei aan de tafel jongeren achter ons te schenken, en zij trakteerden ons op hun beurt op Chinese Iced tea. Twee politieagenten aan de tafel naast ons besloten ons uit ons lijden te verlossen en namen één van de aubergines op zich. De overige gerechtjes die nog niet klaargemaakt waren, werden van de rekening geschrapt. Een tweede lading Chinese prei was echter al wel klaar… Intussen probeerden de agenten ons oesters en champignons te voeren, maar wij zaten zo vol als een ei en konden niet meer van het lachen . Toen we er twee dagen later nog eens gingen eten, checkte de ober onze bestellingen zorgvuldig. Voila, daar kennen ze me ook weeral .

De volgende dag had ik les, en daarna moest ik naar het centrum van de stad om mijn medische resultaten op te halen. Steffi besloot lang te slapen en nadien met me mee te gaan. Ik hielp haar met het kopen van een vliegticket naar Shanghai, en zij vergezelde me weer naar huis voor een afspraak met de internetmevrouw (waarvan de uitkomst reeds bekend is). We besloten in Garlic te gaan eten, en aangezien Robin daar op dat moment ook rondhing, nodigde ik hem uit om samen met ons te eten. We sloten de avond af met een potje pool in openlucht. Van zulke poolplaatsen moet je meestal niet te veel verwachten, dus pro’s zoeken beter een ander stekkie om te oefenen . Ik zal nooit vergeten hoe in Wuhan alle ballen terugrolden omdat de tafel scheef stond .

Op donderdag ben ik na de les met Steffi naar de Sun Yat-sen Universiteit in het centrum van de stad getrokken. Het meisje dat Chinese les gaf aan de Duitsers gedurende dat jaar in Wuhan doctoreert momenteel aan die universiteit. Haar naam is Annie. Ze is even lang in Guangzhou als ik, en dus ook nog niet echt heel bekend met deze stad. Ze toonde ons de prachtige, tropische campus van haar universiteit. Ik was echt onder de indruk: het is moeilijk te geloven dat deze historische gebouwen zich in het midden van een metropool bevinden. Vanuit sommige plaatsen op de campus kan je, wanneer je tussen de grote bomen en bananenplanten naar boven kijkt, de moderne wolkenkrabbers zien.  We doorkruisten de hele campus van zuid naar noord, en toen we uit de campus kwamen, bleek dat we op de oever van de parelrivier stonden. De locatie van deze campus is ronduit magnifiek! We deden ons tegoed aan een heerlijke lunch, en ik was voor de eerste maal getuige van een lokaal gebruik: in Guangzhou krijg je bij de thee een grote kom, waarvan de bedoeling is dat je hier je bestek (stokjes) in wast. Eerst worden de kopjes vol met thee gegoten, waarna de thee over de stokjes in de grote kom gegoten wordt. Daarna pas worden de kopjes opnieuw met thee gevuld en kan je beginnen eten. Voor maar 1 yuan namen we de boot en voeren we tussen de wolkenkrabbers door. Het was een hele tocht die wel anderhalf uur duurde. Het weer was perfect: warm, maar niet te warm. Na een tijdje gingen we er bij zitten en lagen we met andere woorden te zonnebaden op de parelrivier, met uitzondering van Annie (Chinezen hebben het niet zo op de zon staan en houden van een witte huid). Ik genoot er met volle teugen van en voelde me plots erg blij met mijn keuze voor Guangzhou. We dronken iets op een terras op de campus (gezellig!) en zetten koers naar de kantine. Annie’s kot bleek in hetzelfde gebouw als de kantine te zijn, en ze nam ons mee naar boven om het ons te tonen. Ik was vrij geschokt toen ik haar kamer zag. Ze heeft gelukkig nog geen kamergenote, en de kans is groot dat die dit semester ook niet meer zal opdagen, maar buiten het feit dat ze nu redelijk wat ruimte heeft, stelt de kamer niet veel voor. Er is zelfs geen matras: een dun matje is alles waarop ze slaapt. Ik bestudeerde de kamer: boven haar bed hing een muggennet (de bedden zijn daar speciaal op voorzien, want ook hier zijn muggen een groot probleem), haar bureau stond stampvol boeken en kleine spulletjes, maar verder was alles kaal. Aan elke kast hing een hangslot en in het midden van de ingang lag een baksteen om voor de deur te schuiven. Er is een kleine badkamer, maar warm water is er maar op bepaalde tijdstippen. In Wuhan krijgen doctoraatsstudenten een eigen kamer, maar hier zitten ze dus gewoon bij de bachelorstudenten, in een piepklein, vuil, versleten kamertje. Ik besefte plots in wat voor luxe-situatie ik me op dit moment bevind, en ik voelde me eerlijk gezegd best slecht toen ik haar kamer verliet. We hadden een geweldig gezellige namiddag samen en ik zal Annies warme onthaal niet gauw vergeten.

Steffi en ik wandelden een heel eind over de ‘bund’ van Guangzhou, die ik persoonlijk mooier vind dan de bund in Shanghai. De tv-toren, de arena waar de openingsceremonie van de Asian Games heeft plaatsgevonden, de IFC-toren, de verlichte bootjes op het water… het was prachtig. We bezochten de tv-toren van Guangzhou (600 meter hoog, je kan ongeveer tot 430 meter hoog gaan, inkomprijs 150 kuai), genoten van het uitzicht en zetten daarna weer koers naar huis. De volgende ochtend om half 7 was Steffi alweer foetsjie. Het was een geslaagd blitzbezoek.

05-10-2011 om 14:08 geschreven door Kelan