I woke up early this morning with tired aching eyes. I felt lost because I felt dumped somehow. I wrote wrote wrote about 6 other pages in my notebook. I left to work and payed extra attention not to forget my phone.
I worked, was friendly as always to our costumers. I faked a smile every time I happily said 'Goodmorning! How can I help you?!'
Every now and then I checked my phone to see if there was a new message, but nothing came in. By the time it was 11.27 am my phone was making the noise of a text message comming in. I wasn't excited, because I taught I would have been someone, you know, not HIM. My boss said: It'll be him! Look at your phone!
She was right, it was him. This was what he wrote me: 'Hi! I couldn't text you yesterday because I had the brilliant idea to change my mobile subscription. :/ No worries! :)
I answered: Hi Y! glad to hear that! :) Beeing unreachable sucks indead. :/ Did you get some rest after your busy first week at your office? Happy Sunday! :)
And guess what. Ever since I've hit sent I didn't hear a message comming in. I feel lost again. I found a playlist on Youtube with sad violin music. It still doesn' to the thing, but it beats the silence a little. Maybe it was just too perfect to be true...
It hurts me so much because it was the first time I have ever felt so good on a date with a man. And not just a man. Y is as I wrote super handsome, clever, tender, gentle, ... He was everything I've ever wanted to see and have in a man. Yet it looks like the best thing I have never had, in fact. It also hurts because I have the feeling that I will never, ever find someone like him again.
So, this was my part 3 from a story that started so lovely with such a lovely man. It seems to end a bit more tragic for me. Don't tell me I'll find another one like him soon, or to get over it or to whatever what. I am a pisces, a very emotional one. So I'll need some time to cope with this. I also have the feeling that part 3 is the last part too though I hope so much I can write you and myself a happy ending in many many following parts in which we see each other again, go out, have walks, go to the circus and on holidays, ...
As you've read before I went to bed happy as a puppy. So guess how I woke up. TRUE! Happy as a puppy. That only happened at 3 AM. I felt like I almost didn't slept at all but I was wide awake. I shared long cuddles with my dog R. who was still tired. :D So I've let him sleep some more and started to write in my notebook. I wrote about my date with Y. Normally in the morning I only write about 2 pages, this time I wrote 5 pages. I was completely overwhelmed by his charms.
When morning finally came I decided to get out of bed. That was 'bout 6.30 am. I got downstairs with my dog and made myself a cup of coffee. I enjoyed the taste a little bit better than usual. I knew it was too early to text him or receive a text from him. So I started to clean my house in a happy mood! Have to admit that my house has never been this clean before and I have never enjoyed doing it so much. In fact I wasn't able to stop thinking about how our date was!
By the time it was 10 am I had everything done I decided to get showered and pay my mom a visit whilst she was working. I arrived just before noon and she didn't had her lunchbreak yet, so we were able to lunch together. She told me how beautiful I was with the curls still in my hair. So listened while I kept on talking about Y. I just couldn't stop saying: 'WHAT A MAN!'. :D My mom was so happy for me and said I deserve one like him.
But in between it was allready 1pm and I didn't heard something from him. I took my phone and looked the number up of a friend. I wrote her that I've never before was so addicted to my phone and I still didn't got anything from him. She answered not to worry. She also wrote that he maybe wanted to sleep a little longer after a busy week. He'll answer, she wrote. I thanked her and drove home.
3.52 pm, message to the friend: I'm going insane!! :( 4.01 pm, message from the friend: Don't despair! He'll be busy with something. It took him a long time yesterday too, to answer. It'll come. You'll see. 4.02 pm, message to the friend: *sigh* thank you. I hope it so so so much.
I got home and tried to sudy for school but my mind wandered every single time to Y again. I tried to find some musice to soothe my aching heart. But I couldn't find anything! Not pianomusic, not Tracy Chapman with the promise, not Stay with me from Twilight, not Sweet Goodbyes from Krezip did the thing. These songs are part from my normal 'cry a little and move on-pack'. But it didn't felt right. I was nervous, anxious, wondered about what could have happened, ... Minutes looked like hours, but eventually evening came.
7.38 pm, message to the friend: Still nothing... 7.55 pm, message from the friend: Oh, that's strange, didn't expected that. What are you going to do? 7.59 pm, message to the friend: I don't know! :( I wanted to text him but have no idea what to write. Don't want to be hopeless in his eyes too. 8.06pm, message from the friend: Yes, I also wouldn't send something. On the other side you can make your text sound like you're worried because you didn't hear him anymore. Maybe he'll answer that. 8.08 pm, message to the friend: Something like this? Hi Y! I hope you got home well yesterday night. Happy weekend! 8.11 pm, message from the friend: Yes! And also write that you find it a bit strange that you didn't hear him anymore. 8.13 pm, message to the friend: Doesn't that sound too pushy? Should I give him the chance to say that he didn't liked me? Hi Y! I've found it a little strange that I didn't hear you anymore. I hope you got home well yesterday night. Happy weekend! 8.15 pm, message to the friend: Hi Y! I've found it a little strange that I didn't hear you anymore, but I also don't want to be pushy. I hope you got home well yesterday night. Happy weekend! 8.17 pm, message from the friend: Yes, that's fine, you can't do more. But in the end if he had a good or bad feeling about the date, he could have let you known something. 8.19 pm, message to the friend: Yes, true! It's okay if I'm not what he's looking for but he could have said that instead of that we'ld be hearing and texting each other. 8.19 pm, message to the friend: I've hit 'sent'. 8.22 pm, message from the friend: You'll see if he answers. I hope so! 8.23 pm, message to the friend: If he gets in touch with me, I'll let you know. Thanks again!!!
So, this message was sent to him but I got more nervous than before! I didn't even gave my phone the chance to go in stand-by mode. I kept on looking while my heart was aching. At 9 pm I went to bed! Though I was completely exhausted I couldn't find some sleep. I kept on looking to my phone and my heart skipped a beat every time there was an alarm from Facebook or Viber or Whatsapp or whatever. But I didn't got anything. I bursted out into tears. I felt so lost. I really had such a good feeling about our date and him... I opened Youtube to find another song for my heart but couldn't find the right track. I didn't really slept. You know, that feeling between beeing awake and actual sleeping. That was it. The whole night!My eyes burned from beeing so tired!
I woke up early because I had to go to work. I thought again on Fridaynight, our date. Yeah, this was the best thing I have (n)ever had.
So... As many of you are wondering how my date was with Mr. Y., you'll find the full report right here! I will write it in different parts/episodes. I actually wanted to write it in 3 parts, but I'm not sure anymore I'll be able to capture it in only 3, so we'll see where we end. For now... Part 1.
When I came home from school on FridayI had a terrible headache so I went to bed and slept for 3 hours. After that I started to curl my hair which took about one hour and a half. While the curls where cooling down I went to bed again, headache still wasn't gone! I've put the alarm at 6 pm, which gave me 1 hour to get ready to leave for my date. I woke up and went to the bathroom. My hair looked absolutely adorable with these curls, I was happy with the result. I did some bobby pins and hairspray in it to keep everything into place. I did my make-up which was only concealer, a fine eyeliner and some mascara. Put on my dress and killer heels (I didn't want to look like Tumbalina!). And I was ready to go at 6.57 pm. I left the house and drove to R.
On my way I stopped to text him that if he would be early and he wanted to go in, the reservation was on my name. Almost immediatly I got a message back from him: 'Allright ;) but some, humble young men still wait for the woman to arrive. ;) See you in a minute.' Though I sat down in my car I felt my legs shaking a bit. So he truly is a gentleman, was what I thought. I went to the bank in a hurry and finally parked my car on the big square. Got another text from him: 'The high blue car is mine, though he's dirty in between from the appreciate farmers, but still... :/' I looked around but couldn't see a blue car. When I started walking I noticed a very high blue car. It was a Citroen, a car just a bit smaller than mine. Though I actually expected a more fancy car from him I texted 'A Citroen?' and got answered right away 'Nope, Subaru.' While I was reading this message I looked down my left side and saw another blue car, sure this was it. A fancy blue sportscar. Well, fancy... you know, I don't like it that much, but it totally fitted his personality. He got out of his car and we kissed each other.
I apologized for thinking he was driving the Citroen but said that his car was a little lower and I didn't see that between the other cars. He was tall, handsome, looked good, smelled good, was galant and genlte. He leaded the way, held the door open for me, gave me the seat, I was allready blown away. Seriously. Everything became SO very clear to me! This was the kind of man I'm looking for, I only didn't realize there were still young men like him alive. I felt so glorious. The girl at the restaurant was very friendly as usal and gave us the menu. Y. was doubting his choice and asked me if I knew that one plate was good? I answered that a friend of mine always took it and finds it delightful. So he chose that. He asked if I wanted to drink wine. When I answered that I don't drink alcohol at all he was clearly surprised. I told him that he shouldn't look at me and drink wine if he wanted to. And he said: 'No not at all! I'm strive to drink no alcohol, I will follow you! Shall we share a bottle of sparkling water instead?' I agreed. We ordered and then we started talking. I actually wanted to listen more than I should've been talking, but he started with 'So, you dance?!'. I told him about it and asked him out about his work after that. It was SUCH a pleasure to listen to him! His voice was so soft and strong at the same time! We talked about holidays, life, everyday stuff, circus, cirque du soleil ... we never had an akward silent moment. And I think I can say that we both talked and listened equal.
The food was delicious, but because I still felt a little sick I didn't ate that much. I was also too busy with looking and listening to him. Time passed away and I was sure that this was the best date I have ever had! We we're joking, smiling, laughing, talked about more serious stuff. He asked the bill and refused to let me pay a part. He asked if I ate the mints that we're given. He gave me his too. You can have it. We also got a little chocolate. He opened his and threw away the paper, while I was reading the 'Did you knew' on the inside. He didn't knew and opened his paper again after I told that.
When we walked out the restaurant he again held the door for me. We walked side by side while we we're still talking and we walked to his car. He asked where my car was. I answered mine was a bit further in the row and very polite he asked if it was okay he'ld walk me there. 'That would be lovely' I answered. I was impressed! How many guys still do that? This is the FIRST one in my life who ever asked that to me! He saw my glasses and the golden medaille from dreambootcamp in my car. I said that I also do competitions with bellydance. He was impressed. I was flattered. We gave each other a kiss and he said to me that we'ld be texting and hearing each other again soon.
I got in my car and freaked out a little. I screamed and found a smile far, far behind my ears. When I got back home I took my phone and wrote him this: 'Many thanks for this very pleasant night! Safe travels. x' I got answer right away (which means he drives and texts at the same time :/ ). 'You're most welcome. You too! Could not happend on my own! x'. I answered once again with 'Yes, that's true :)' and went to bed.
I was happy like a puppy and couldn't sleep. I was wide awake and though it was night I've checked my phone every waking hour.
This was the best date I have ever had! That was the only think I could think. The best that I have ever had!
I sing. In class, in the shower, in my car. In fact I sing almost everywhere at any time. Unless I'm sad. Today I had for the first time ever a serious anxiety attack. I hitted on me and got me. I was clearly overstressed, my heart pumped like crazy, the adrenaline rushed through my veins but still didn't make me able to think clear, I had trouble breathing and cried.
I could no longer sing. On those moments I wish there was someone's who knows the songs in my heart and could sing them to me for I can not remind the lyrics. Or even just whispering would be fine too! But there was no singing or whispering.
Oh, what I would do to cry and bury my face into the chest of a loving, caring man who would soothe me to sleep and say I'll be okay. That the only thing I need to do right now is breath slowly and let go of the sorrow while I can be sure I won't fall because he's holding me tight and won't let me go before he knows I'll be fine again. Before he knows I've found the words again to start singing the songs in my heart.
Tonight I go early to bed. Trying to breath slowly and ease my rushing heart a bit. And I'll stare at the empty side of the bed... Wondering about what he would say to me when he would lay there. <3
I had a fabulous summer! I'm serious. The best ever I guess. Though it was also quite emotional in every kind of way you could imagine. Here's the thing: for the first time EVER I went on a holiday, all by myself. It took me a lot of courage to finally book my ticket, to pack my bag, to get onto the train and even more, to get out of it when it eventually arrived in London. I felt so little, but also brave, because I did this and I did it all by myself.
Beeing in London was amazing, I can not even describe in words how fantastic it was! Despite what I thought I haven't felt a moment alone. Uncomfortable? Yes! But I figured it all out. I went to flying trapeze classes organised by Gorilla Circus in Regent's Park. I flew! I had the time of my life. And yet I can still say it over and over again and keep on writing pages about how great everything was, coming back to Belgium was something different.
When I arrived in Brussels I saw that the men were not wearing nice suits but jeans instead. Oh man, how I adore men in suits... Back home I had to start doing the laundry, cleaning, ... No more 'breathing time'. I just had to rush from one thing to another and I only felt (and still feel) miserable. After a few days going on like that I decided I would not be able to keep up with that without loosing myself completely. But, but, but. I have no idea where to start nor what to do. I don't even know anymore what I want in life? Maybe even who I am? It's confusing.
After bursting out into tears on every possible moment I let go by now. Sometimes it's okay to be not okay. I'm planning a new trip to London to soothe my heart. I have awesome photoshoot-projects coming up, I ordered pictures from my Princess photoshoot erlier this summer, I'm no longer waiting on the barman to text me to go out and have dinner, I'm planning my first real burlesque class, ... And between all of that the only thing I HAVE TO DO is breathing. One breath, than another. Everything else will follow on it's time. Because this is not the end of me. :')
Deze namiddag heb ik mijn echo. Sinds deze ochtend speelt het al in mijn hoofd en het maakt me letterlijk kotsmisselijk als er aan denk. Ik mag straks met mijn benen open op een tafeltje in een donkere kamer gaan liggen waar een norse dokter van ver wat gel op mijn benen laat vallen om daarna de gevraagde beelden te maken. Bah.
Sinds ik vorige week naar de fysio ben gegaan heb ik alleen maar nachtmerries over de blessure. De worst-case scenario's zijn: -Een liesbreuk die moet geopereerd worden, klassiek of laparoscopisch, waarna ik op intensieve beland vanwege de te lage bloeddruk -Een botbreuk in mijn bekken waarmee ik 6 weken lang moet stilliggen in een ziekenhuisbed -En uiteraard 6 weken NIETS doen van dans/acrobatie/...
Eigenlijk wou ik schrijven dat het fijn zou zijn mocht er iemand meegaan, gewoon om me het gevoel te geven dat ik het niet alleen hoef te doen en dat het wel goed komt. Maar dat is niet zo, dus moet ik er niet over zeuren.
Gisteren liep ik rond in mijn lievelingssnuisterwinkel, met tevens een heel erg leuke verkoopster. Zoals altijd gaf ik haar de laatste stand van zaken van de mannen in mijn leven en de dates en alles wat ik alleen doe maar liever met mijn man wil doen.
Ze luisterde heel aandachtig en besloot met de woorden: 'Ik vind jou echt moedig!'. Ik schrok me een hoedje dat iemand dit tegen me zei en voelde me voor een keer begrepen!
Nu zeg ik nog liefste, omdat je nog een beetje (lees: veel) in mijn hoofd én mijn hart zit. Maar eigenlijk ben je precies niet zo lief. Hoewel je wel zo overkomt of overkwam. Zo knap, attent, sympathiek, ... Volgens mij ben je gewoon 'bang'.
Je weet het vast nog wel, die eerste keer dat ik op je terras zat en je mij een koffie kwam brengen, september vorig jaar. De gemeenschappelijke vriendin had je aan me voorgesteld als de perfecte match en ik ben er zeker van dat ze dat bij jou over mij ook heeft gedaan.
Vele koffies, berichtjes zonder antwoord en frustraties later liep gisteren de emmer over. Letterlijk. Je hebt me pijn gedaan. Zoveel dat ik er moest van huilen omdat ik gisteravond nog niet doorhad dat je mijn tranen eigenlijk niet waard bent. Nadat ik je had gevraagd om samen naar de Gentse Feesten te gaan, kon dat blijkbaar alleen samen met je vrienden. Ik kon helaas niet de dag dat je voorstelde en ik zou me ongelooflijk ongemakkelijk hebben gevoeld mocht ik toch zijn meegegaan. Ik ken toch helemaal niemand van je vrienden?! :/ Je stuurde dat het nog wel een keer zou passen en dat je het me zou laten weten als je in Gent zou zijn. Mijn hart maakte een vreugesprongetje toen het dit berichtje las. Ik dacht dat je er eindelijk klaar voor was. Dus ik wachtte. Er gingen enkele dagen voorbij en je had nog steeds niet gestuurd, daarom besloot ik jou nogmaals te sturen. Je schreef me terug dat je me niet vergeten was hoor. En dat je vrijdag misschien zou gaan, naar de Feesten.
Mijn hart was blij gisteren! Het wachtte op het moment dat er het verlossende berichtje van jou zou komen hoe laat je er zou zijn. Maar namiddag werd avond en mijn telefoon bleef stil. Ik was echt niet van plan om je NOG eens te sturen. Ik nam de auto terug naar huis en onderweg brak ik ineens. Het was nu wel duidelijk hoe belangrijk ik voor je was, of hoe mooi en spannend een avond had kunnen zijn (jouw woorden!) met mij. Waarom stuurde je me eigenlijk minions met hartjes in hun ogen? En al die kusjes? Dat betekende vast niets voor je.
Heel erg teleurgesteld en 'bend, not broken', kroop ik gisteren in bed en checkte ik voor een laatste keer of je naam niet op mijn scherm was verschenen.
Vanochtend hoorde ik de gemeenschappelijke vriendin via de telefoon, ze vertelde me over het gezellige etentje dat jullie gisteren hebben gehad, en dat je zou doorgaan naar Tomorrowland. Really? Really??? Is dat alles van gentleness of tact dat je hebt? Als je niet met me wou afspreken had ik het oké gevonden als je me dat gewoon had gezegd. Bijna een jaar heb ik mijn uiterste best gedaan om ook maar een beetje respons van je te krijgen. Telkens als ik je wou opgeven zei de gemeenschappelijke vriendin dat niet te doen omdat je het blijkbaar ZO leuk vond als ik in je buurt was. Wel, lieve man van de bar, als je had gehoopt dat ik je zou vangen terwijl je hoog in de lucht probeerde te fladderen, dan heb je het mis. Daar doe ik niet aan mee. Om hard to get te spelen zijn we net iets te oud geworden vind ik persoonlijk
Het maakt me niet uit hoe gebroken je bent geweest uit eender welke vorige relatie, de magie bestaat erin om de liefde altijd nog eens een kans te geven. En altijd opnieuw. Ik ben er zeker van dat ik meer dan genoeg liefde had voor jou. Niet om je je verleden te laten vergeten, maar om je terug jezelf te laten voelen, een man die bemind en beminnelijk is. Maar blijkbaar schuil je je liever achter de torenhoge muur die je hebt opgebouwd rondom je hart.
Da-ag, man van de bar. Ik kom vanaf nu geen koffies of cocktails meer drinken op je terras. Ik zal je ook geen berichtjes meer sturen om je een prettig weekend te wensen, laat staan om te vragen om af te spreken.
Ik wens je veel moed om opnieuw je hart te kunnen openstellen. Missy L.
De blessure in de spier aan mijn binnenbovenbeen rechts sleept nu al maanden aan. Elke gênante sessie bij de fysiotherapeut is er één te veel. Vandaag stond er weer eentje gepland. Het was mijn dag niet geweest en ik was innerlijk zeer onrustig. Zin in naalden was nog veel verder te zoeken.
De fysiotherapeut onderzoekt, masseert en prikt naalden in de betreffende spieren. Ze doen pijn. Ik moet de tranen wegslikken, want toegeven dat het pijn doet, wil ik natuurlijk niet. Hij stopt met prikken en haalt er zijn cursus bij. Heel serieus heeft hij het over een liesbreuk. Ik schrik en merk pas later op dat daardoor tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor woorden als echo, intern onderzoek, laparascopie, verdoving, ... Het lijkt allemaal luid te worden in mijn hoofd. Mijn fysiotherapeut probeert me gerust te stellen terwijl hij ziet en opmerkt hoeveel moeite ik doe om mijn tranen weg te slikken en te onderdrukken.
Morgenochtend moet ik naar de huisarts bellen om te vragen of zij dit kan diagnosticeren, anders moet ik via spoedopname. De fysiotherapeut kleeft nog een tape omdat die pijnverlichtend werkt en laat me buiten. Als ik 'Goedenavond' zeg durf ik mijn gezicht niet meer draaien omdat ik de tranen niet meer kon inslikken. Eens ik in de auto zit vloeien ze massaal over mijn wangen. Onmacht en angst zijn de meest overheersende gevoelens die ik nu heb met mijn laatste abdominale ingreep in het achterhoofd.
Ik weet nog hoeveel pijn ik had toen ik wakker werd, hoe ik moest overgeven van de narcose met juist doorspiesde buikspieren, hoe mijn bloeddruk plots daalde tot een kritiek punt, hoe ik alle ongeruste hoofden van verpleegkundigen, anesthesisten en artsen boven mij zag, hoe een eenvoudige dagopname een verblijf werd, hoe pijnlijk en moeizaam de revalidatie ging, hoe moeilijk ik het had met de littekens, de herinneringen die het terug naar boven bracht, de angst om niet meer goed genoeg te zijn, beperkingen tegen te komen, niet meer te kunnen dansen als voorheen, ...
Ik droog mijn tranen, slik de krop in mijn keel door. Gooi wat water in mijn gezicht en verman mezelf. Ik had gehoopt dat ik dit niet meer alleen zou moeten doen...
Later... Het moment waarop ALLES altijd duidelijk lijkt te worden...
De laatste dagen is me ook duidelijk geworden dat ik geen ongelijk heb als ik zeg dat je uiteindelijk, in je leven alles alleen moet doen. Neem nu de grote kuis doen... Mijn mannen in huis willen heel graag dat dat gebeurt, tot ik eraan begin, dan worden ze er kregelig van, maar helpen doen ze niet.
Ooit haalde ik een mooi oud zitbankje van een afvalcontainer dat ik heb afgeschuurd en opnieuw schilderde. Enkel het zitkussen moet nog opnieuw bekleed worden. De stof ligt al geknipt klaar hoor, ik wacht enkel nog op de mannen die me hun speciale nietjesmachine even willen lenen.
Eerder deze zomer zag ik in het magazine Dobbit een artikel over het maken van een schommelstoel. Ik ben gek op schommelstoelen, dus besloot er een te maken. De mannen zouden helpen. De schommelbalkjes heb ik intussen bij een schrijnwerker besteld, mijn stoel is ook besteld en ik heb mijn prijsoffert voor de herstoffering reeds in mijn mailbox. En ik ben trots op mezelf dat ik binnenkort mijn stoel mag afhalen, uit elkaar halen, afschuren, opnieuw schilderen en laten herbekleden om er uiteindelijk zelf mijn schommellatjes op de nagelen. Maar ik vind het ook zo jammer dat ik mijn enthousiasme niet kan delen.
Zo gaat dat, iedereen gaat zijn eigen weg in het leven en kiest voor de mensen en dingen die belangrijk zijn voor hem/haar.
Normaal gezien zou ik gisteren reeds naar de Gentse Feesten gaan... Maar toen ik goed en wel besefte dat ik alweer alleen zou gaan bedacht ik dat ik even goed de achterstallige strijk kon inhalen. Het had nochtans leuk kunnen zijn, de feesten, net zoals ik die keer alleen naar de stadstuin ben geweest.
Maar ik ben een vrouw met een missie, ik hoop in de Spiegeltent op de Gentse Feesten een goeie tangoman aan de haak te kunnen slaan. De opdracht weegt echter als lood in mijn schoenen. Zoals ik ooit las in het boekje 'Give him back his balls'; Je trekt jezelf terug op aan de bandjes van je bh en gaat door. Dat gezegd zijnde vertrek ik naar Gent. (Met een klein hartje wel)
Toen we eindelijk aankwamen in het kamp was ik opgelucht en blij. Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi. Het plaatje zag er nog perfecter uit dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn benen trilden als gek toen ik moeizaam probeerde van de kameel te komen.
We kregen met 8 personen een tent toegewezen om de nacht in door te brengen. Het was heet in de tent, daarbuiten veel beter. Vlak achter het kamp lag een gigantische berg, ik stamp mijn schoenen uit en begon de berg op te lopen. Iets hoger dan halfweg kon ik niet meer en besloot terug naar beneden te gaan. We namen nog wat foto's en ploften neer in het zand. De zon was intussen onder en in de wolkenvrije hemel verschenen de eerste sterren. Dit had ik nog nooit gezien. Ik voelde me zo klein en tegelijk besefte ik dat wij als mens, net als één korrel zand in de woestijn, een immens verschil kunnen maken. Vreemd en nostalgisch gevoel tegelijk.
Na het avondmaal was het buiten frisser en was er een heldere hemel, zoals ik nog nooit eerder zag. In de verte zag ik een licht en een mannenstem zei ons naar daar te gaan. Nieuwsgierig als ik altijd ben zocht ik mezelf blootvoets een weg in het koele zand en bleek aan te komen bij O die op een matje zit. Ik mocht naast hem gaan zitten. Zijn gezicht of details zag ik niet, ik zag enkel vormen, een silhouet. Zijn stem klonk warm en vriendelijk. We keken naar de sterrenhemel en zochten naar de figuren en planeten. We zagen Mars, Venus, de Poolster, de Grote Beer, ... en zowat een miljoen kleine fonkelende sterretjes. Het was absoluut het mooiste wat ik ooit zag.
Ik praatte wat met O, die best leuk is. Hij leerde me hoe ik hallo kan zeggen in Berbers. Als ik het kon onthouden tot de volgende ochtend mag ik lopen ipv opnieuw op een kameel te zitten. Ik bedacht bij mezelf dat dat ook zwaar zou zijn, maar beter dan een kameel met schamel zadel. Als iedereen klaar was met eten zei O dat we muziek zouden spelen op de drums. Het waren geen darbouka's en ook geen zills, maar het was wel vergelijkbaar. De berbers begonnen samen te spelen en te zingen. Prachtig om te zien. Hoewel ik geen enkel ritme kon herkennen ging ik bij het derde nummer rechtstaan om te dansen. Het zand was niet zo een stabiele ondergrond, maar mijn hart was helemaal vrij en ik kon dansen op een bepaalde manier, zoals nooit tevoren.
Mijn droge mond verfriste ik met opnieuw een halve fles water. O begon te dansen en nodigde nog wat mensen uit om mee te dansen. Het was zo leuk om samen te dansen! Dan wilde O me op de drums leren spelen, hoewel dat geen succes was. Terwijl ik wat slagen probeerde verdwenen alle sterren en kwam er een zandstorm opzetten. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht omdat het opvliegende zand pijn deed. O had intussen mijn sjaal al genomen en was die om mijn gezicht aan het knopen. We liepen naar de tent en speelden daar verder.
Het werd laat en ik werd moe. Met mijn sjaal voor mijn gezicht liep ik naar de tent om te slapen. Iedereen ging op zijn matje liggen. Ondanks dat iedereen moe was konden we niet slapen en lagen we flauwe mopjes te vertellen en te giechelen. Uiteindelijk werd het stil. Niet veel later dook er een nieuwe zandstorm op, heviger dan eerder op de avond. De wind en zand sloegen om en in de tent. Comfortabel slapen was het niet.
Om 3:40 uur werden we gewekt door een stem die riep: 'Hello my friend, hello my friend'. We sprongen snel in onze kleren en pakten onze rugzakken. Onderweg naar de kamelen zag ik O staan die in het donker de weg toonde. Hij zag me niet, maar als ik 'Tiffawin' zei, draaide hij zijn gezicht en verscheen een glimlach. 'You remember', zei hij en hij liep met me mee. Hij fluisterde in mijn oor dat ik de beste kameel zou krijgen. Van zodra ik erop zat voelde ik dat het een super comfortabel zadel was. Ik zeg 'Chokran' en we glimlachen naar elkaar. O liep een tijdje stilzwijgend naast me, af en toe lachten we naar elkaar. Ik was verbaasd over hoe goed hij de woestijn kent.
Het werd langzaam licht om uiteindelijk de zon, samen met O, volledig te zien opkomen. Magisch! We stapten verder en kwamen aan in het kamp waar we voorheen waren vertrokken. O beval de kameel te gaan liggen en hield me vast aan een arm en been terwijl hij zei dat ik sterk ben. Hij liet de andere mensen afstijgen terwijl ik een mooie fooi achterliet. Daarna kon ik hem nergens meer terugvinden.
In de auto op terugweg voel ik me overvallen door een vreemd gevoel van gemis. Ik vond het jammer dat ik geen familienaam heb, geen mailadres, geen gsmnummer. Jammer... Deze man was zo vriendelijk en hoffelijk dat ik hem in mijn hoofd voor altijd blijf onthouden als mijn Desert Prince!
De rit naar de Sahara woestijn neemt 2 dagen en onnoemelijk veel slopende uren in beslag. Het is heet en plakkerig in de auto, maar de verwondering is groot als we stopten vlak voor de Sahara. We moeten nog anderhalf uur wachten en dan mogen me de kamelen bestijgen. Mijn kameel gaat rechtstaan en ik voel dat het zadel niet vlak is en pijn doet aan de binnenkant van mijn bovenbeen waar ik laatst een spierscheur had. Ik besluit me er niet druk in te maken en me zo comfortabel mogelijk te installeren.
Ik vecht met de rugzak en de fles water die niet meer in de rugzak kon. Ik lig in de knoop met mijn been en ook het zadel. Tien minuten later zet ik mijn zonnebril op en sluier mijn gezicht. Ik huil een beetje omdat elke nieuwe stap heel veel pijn doet.
Het uitzicht is prachtig en lijkt wel een sprookje.
Op het vliegtuig onderweg naar Marrakesh kreeg ik ineens spijt dat ik de man van de bar voor mijn vertrek niet meer had gezien. Met de Gentse Feesten en alle dansinitiaties in het vooruitzicht, besloot ik hem een berichtje te sturen.
IK: Dag *man van de bar*, hoe gaat het met jou? Ik vroeg me af of je geen zin hebt om samen een keer te gaan dansen op de Gentse Feesten en daarna iets te gaan drinken? Fijne avond nog! :)
HIJ: Een dansje met jou? Zal maar best nog wat oefenen!! Ik ga volgende week vrijdag naar de Gentse Feesten met een paar vrienden. We gaan kijken naar Silicon Carne. Een covergroep die we er vorig jaar ook hebben ontdekt. Mocht je zin hebben, ge zijt zeker welkom.
Ik antwoordde dat ik niet kan en vraag opnieuw of hij later nog wat tijd heeft? Dan stuurt hij me een 8 seconden durend filmpje dat ik niet kan bekijken wegens onvoldoende internetmogelijkheden vlak voor de woestijn. Dat stuurde ik hem waarna ik van hem geen antwoord meer kreeg.
Of hij nu hard to get speelt of wat, ik weet het niet meer. Maar veel plezier om een date te pakken te krijgen met de man van de bar is er niet aan!
For some, home is not a place, but a person they come home to. While I'm here in Marrakesh, I see so many homeless cats and dogs. My heart cries fot each and everyone of them. They try to be fed and loved by random passangers, but the sad truth is that the most of them may never ever come home to a place or a thing or a person.
Ik had alle koffers en handbagages ingepakt. Ondanks het feit dat alles ingepakt leek, had ik toch het gevoel van alles te zijn vergeten. Op het moment dat de taxi er is en ik afscheid wil nemen van m'n honden ben ik in mijn gat gepikt dat ze meer interesse hebben in de kipsnack dan in het voorlopig laatste kusje van mij. Ik trek de deur dicht en voel de tranen over mijn wangen rollen. Het is druk op de luchthaven, ik voel me opgaan in de mensenmassa terwijl ik mijn duidelijk merkbaar nerveuze vader nauwlettend in de gaten hield. Het is een tijd geleden dat hij heeft gevlogen, hij is ongerust en heeft moeite met zijn koffertje. Als we aan onze gate zitten te wachten vraag ik mezelf af hoe ik mijn gevoel moet benoemen. Het voelt alsof ik werkelijk ALLES en tegelijk helemaal NIETS achterlaat. Typisch weer voor mij, denk ik dan. Ineens komt het woord 'homesick' in me op. Ik geloof dat dit is hoe ik me voel en plots vind ik het een mooi en triest en tegelijk (on)comfortabel woord. Geruststellend ook misschien.
Op aanraden van mijn moeder had ik een afspraak gemaakt voor een alternatieve 'behandeling'. De sessie heet 'Innerspeak'. Hierbij vertrekt men vanuit een patroon dat zich blijft herhalen. In mijn geval vertrokken we vanuit de 'mannenproblematiek'. Het aantrekken van 'foute' mannen en vooral het het feit dat mannen altijd vreemdgaan eens ik een relatie met ze heb.
Ze start de behandeling en ik besluit het gewoon op me te laten afkomen, want ik weet niet goed wat te verwachten en wil niet 'afblokken' van in het begin. Dus vraag ik jou, als lezer, net hetzelfde! :)
De dame rechtover mij begint te vertellen over een leven in 1240, zo'n 800 jaar geleden, in Argentinië. Er waren toen de rijken en de armen. Ik werd geboren als eerste dochter in een rijk gezin met al vier zonen. Van zodra ik in de wieg lag werd de meest geschikte partner voor me uitgezocht om later mee te trouwen. Uiteraard iemand van de andere rijke gezinnen, om het qua 'landverdeling' zo voordelig mogelijk te houden. Als ik kind werd tekende ik graag, omdat ik niet mocht studeren. Ik moest later gewoon huisvrouw zijn en kinderen krijgen. Er was een boom waar ik graag onder ging zitten om te tekenen. Trots als een gieter liep ik met mijn krijttekeningen naar binnen waar ze keer op keer opgerold in de vuilbak eindigden. Ik verloor mijn creativiteit en mezelf. Werd verplicht het leven te leven dat voor mij werd gekozen. Ik wou het niet en kon niet begrijpen waarom ik niets mocht en mijn broers alles. Ik had schrik van mijn vader maar durfde er niet tegenin gaan.
Ik was heel mollig en voelde me eenzaam. Eenzaam omdat ik zelf geen keuzes kon maken, niet thuishoorde bij de andere vrouwen. Mooie kleren en/of mezelf verzorgen was niet zinvol voor mij omdat ik toch niet het gevoel had dat ik dit moest doen, ik was toch al gereserveerd voor een man.
Dus kwam de dag dat ik moest trouwen met de man die me werd voorgeschreven. Ik was heel ongelukkig en voelde me absoluut onbegrepen. Ik wou geen kinderen, ik wou niet blijven meelopen in het leven dat men voor mij had gekozen, en daarbij kwam dus ook dat ik met mijn man geen seks had. Daar is het vreemdgaan begonnen. De man ging naar andere vrouwen om zijn behoeften te bevredigen.
Ik deed het huishouden, eenzaam en onbegrepen. Ik werd ziek en stierf op jonge leeftijd. Desondanks was dat voor mij een bevrijding, ik was opgelucht dat ik dit leven mocht verlaten. Niet wetende dat ik tot 800 jaar later hetzelfde leven zou lijden.
Het was zo beklijvend dit allemaal te horen.... Zo herkenbaar. Alles was en is een link met dat leven. Ik kan niet omschrijven hoe eenzaam en onbegrepen ik mij kan voelen, echt, vanuit elke cel van mijn lichaam. Als kind kon ik prachtig tekenen, alleen heb ik dit ook achtergelaten. Gelukkig heeft mijn creativiteit nu wel en uiting door onder meer dans en schrijven. De opstandigheid tegen machtsmisbruik en een opgelegde wil is nog steeds gigantisch aanwezig. De Argentijnse Tango was gewoon een roep naar mijn leven toen. Als kind was ik ontzettend mollig en ben ik altijd gepest geweest.
De gelijkenissen waren echt ontzettend groot en ondanks het feit dat ik er zeer sceptisch tegenover stond ben ik toch blij dat ik geweest ben. We hebben afstand gedaan van al deze oude levens. Ik ben nog steeds de oude ziel die ontzettend veel liefde te geven heeft, en deze nu ook op een juiste manier kan ontvangen.
Zoals beloofd laat ik het verleden, ook het hele verre verleden, nu rusten, zodat er tijd en plaats en ruimte is voor het heden en de toekomst. Mijn ware is op mij aan het wachten, we moeten elkaar alleen nog vinden. <3
Om mijn perfectionisme wat in de kiem te smoren en tevens mijn creativiteit de vrije loop te laten, kocht ik mezelf een 'Wreck this journal'. Een van de opdrachten was: 'Scheur deze pagina in repen.' Ik maakte er een allemaal boodschapjes van die iemand zou kunnen afscheuren en titelde de pagina: 'Things I would love to do with you.'. Daaronder schreef ik allemaal dingen die ik graag met mijn partner wil doen. Stiekem is het mijn allerlievelingspagina geworden. Het moet er juist om doen dat ik mijn lievelingspagina moet weggeven. Ik wacht nog even en zal deze pagina aan mijn prins geven van zodra we elkaar hebben gevonden.
Ik laat je even meeglimpen in wat ik graag met hem wil doen.
- I would love to dance with you! Everywhere! In the kitchen, in the city, when there's no music, ... - I would love to have a pic-nic with you. - I would love to grow old with you and I would love to rise in love with you. - I would love to do something absolutely, super crazy with you. Maybe even something I fear, because I'm sure we'll have fun and make awesome memories. - I would love to get up in the middle of the night just to watch the stars with you. - I would love to go to a ball with you. - I would love to know what you hear in the silence between us. - I would love to love you, even when we struggle. - I would love to hold your hand and I would love you to hold mine. - I would love to be your princess, for you'll be my prince, king and hero.
Er zijn nog 3 kaartjes over die ik nog kan invullen, de pagina is dus nog niet af. En ik heb ook eentje opengelaten voor hem, voor iets wat hij graag met mij wil doen.
Ik bedankte de fotografe van 'The Princess Project' nogmaals voor de leuke shoot. Een paar uur later krijg ik een berichtje terug dat ze snel enkele foto's zal posten. Als ik dat berichtje krijg sta ik in een schoenenwinkel, dramatisch op zoek naar de juiste schoenen om mee te nemen op reis - die ik overigens niet kan vinden. Dus sta ik tussen de rekken met maat 39 en 40. Mijn mandje op de grond, mijn teenslippers halverwege het gangpad, een steunzool op de grond, een schoen en steunzool in mijn hand en uiteraard mijn telefoon waarvan de batterij bijna leeg was. Timing, zoals altijd.
Terwijl alle gekte van de schoenen aan me voorbijgaat heb ik alleen nog oog voor wat er zal verschijnen op het schermpje, zo nieuwsgierig ben ik. Ik herken mezelf op de eerste foto en vergroot hem. Mijn mond valt letterlijk open. Ik zeg tegen mezelf dat het helemaal juist is, precies zoals ik het had gewild. De foto's zijn verhalen op zich. Ze spreken. Tijdens de shoot had ik reeds het gevoel dat alles juist was, toen ik de beelden zag en zie nog veel meer. Ik kan het haast niet in woorden omschrijven; de sublieme schoonheid van het geheel. Ik schrok van mezelf, omdat ik eigenlijk wél mooi ben, de dromerige sprookjesachtige sfeer is perfect. Ik wil nu al graag een vervolg maken op dit project.
Stiekem geniet ik vooral eerst zelf van de foto's en blijf elke keer opnieuw verbaasd. Mijn haar is lang en mooi, mijn ogen zijn sprekend - zo heb ik ze nog nooit gezien, ik straal een zekere zachtheid uit. En dan 's avonds, als ik uiteindelijk kon kiezen, besloot ik er één foto van te delen op mijn Facebookpagina. Ik koos voor de witte jurk in het water. Heel snel kwamen er een pak likes, de teller staat intussen op 84 en de commentaren zijn allemaal lovend. Ik heb de foto niet online gezet om zoveel likes te krijgen, maar het voelt wel als een bevestiging dat ik best een prinses kan zijn zonder dat ik daarvoor een prins nodig heb. Mijn innerlijke kindje dat soms het begeleidende handje nodig heeft is gerustgesteld en leeft weer op een mooie roze wolk.
