Gisteren probeerde ik mijn haar in te vlechten. 45 minuten en heel wat frustratie en schouderkramp later deed ik het op een dotje en stak er een balpen door. Ik was koppig, had geen zin, drama alom. Thuis ging ik boven op mijn naaikamertje zitten met opgetrokken benen. En ik begon te huilen. Ik wist niet wat ik moest aandoen, wat ik met dat veel te lange haar moest doen, blablabla. Het was lang geleden dat ik nog eens zo een crisis heb gehad. Eigenlijk had ik geen zin om naar de tangoles te gaan.
Mijn broer kwam vragen of ik wou eten. Tegen mijn zin ging ik naar de keuken. Nog een half uurtje tijd was er om mezelf klaar te maken en te vertrekken richting Gent.
Ik poetste mijn tanden en deed wat eenvoudige make-up op. Intussen had ik mijn zwarte spy-dress uitgekozen. Met mijn haar viel nog steeds niets aan te vangen. Ondanks het feit dat ik een hekel heb aan elastiekjes voor mijn haar, maakte ik een staartje. Onderweg naar Gent brul ik de meest sentimentele muziek mee in de auto, merk niet op dat afrit Gentbrugge afgesloten is en rijd verloren. Typisch. Ik zag alweer hetzelfde scenario als vorige week in mijn hoofd voorbij gaan. Te laat aankomen, moeilijk parking vinden, de dansles die al bezig is, ... Maar ik was nog op tijd! Meer nog, ik had parking voor de deur en was er als eens van de eersten. Niet lang na mij kwam C. binnen. Ik voelde een plotse warmteopwelling in mezelf en voelde een glimlach verschijnen op mijn gezicht. Hij komt naar me toe en geeft me een kus op mijn wang. Ik kon alleen maar binnensmonds vloeken omdat ik met K. zou moeten dansen.
Het bevriende koppel komt aan, K. ook. Ik zeg tegen G. dat ik zo teleurgesteld ben dat ik met K. moet dansen terwijl C. er is. De les gaat beginnen. Het eerste nummer staat al op, alle koppels dansen al, K. is nog in de bar. C. wenkt me en vraagt of ik een partner heb. Ik beken dat K. er is en hij normaal met mij zou dansen. K. riep 'Ik kom af ze!', en C. ging naar de andere vrouw die geen partner had. Ik was zo teleurgesteld. Nog veel meer zelfs toen ik met K. aan onze eerste tango begon. Hij nam me véél dichter vast dan andere lessen. Ik kon mijn hand zelfs niet meer op zijn arm leggen, ik moest doorschuiven naar zijn rug omdat hij me zo dicht vast had. Zijn gezicht legde hij tegen het mijne (IEUW!!! - Ik hield mijn hoofd opzettelijk altijd wat meer naar links, of het nu daardoor komt dat ik een stijve nek heb weet ik niet, maar goed) en hij had een griezelige, voze grijns op zijn gezicht. Toen hij meerdere gekke en ongepaste opmerkingen maakte moest ik helaas besluiten dat hij vast alcohol had gedronken voor de les. Ik voel me ongemakkelijk om met hem te dansen en merk dat mijn ogen de hele tijd op zoek zijn naar C.
De lesgever zegt dat het tijd is om eens van partner te wisselen. De mannen moeten 1 keer doorschuiven in de dansrichting. Natuurlijk hoopte ik op C. maar ik besefte dat dat wishfull thinking was. Die kans was te klein, dus stond ik maar wat te dagdromen tot mijn danspartner voor mij kwam staan. Oh My! C.! Mijn hart maakte een sprongetje. Tien misschien wel! Na mijn nerveuze intro van vorige week bij hem was ik iets rustiger en het samen dansen ging goed. Hij merkte het ook op en zei dat ik mezelf vorige week een overload had bezorgd door alles te goed te willen doen. Af en toe zette ik een voet verkeerd, maar ik was zelf een beetje verbaasd hoe goed het ging met C. vandaag. Ik genoot van elke seconde met hem. Zo was mijn avond toch nog goed, ondanks mijn driftbui en dronken K. Ik had met C. gedanst en waande me in de 7de hemel. De rest van de les danste ik opnieuw met K. maar ik kon mijn ogen niet van C. houden en elke keer ik hem zag verscheen weer die gelukzalige glimlach op mijn gezicht.
Na de les namen we 4 stoeltjes en zouden we nog iets drinken, K., het bevriende koppel en ik. Terwijl K. naar het toilet was stond C. ineens aan ons tafeltje en vroeg of hij er even mocht bijzitten. Natuurlijk zei ik ja!! Hij keek me aan en vroeg me of ik het zag zitten om met hem een halve les bij de halfgevorderden mee te dansen. Mijn hart maakte geen sprongetje, maar sloeg ineens even over denk ik. Opnieuw zei ik ja. Hij zou nog even naar het toilet gaan en zou me daarna meenemen naar de zaal. Terwijl C. naar het toilet was had ik even een freakout momentje met de vriendin. Ze zegt me niet flauw te vallen! :D Oh my wauw! Hij heeft MIJ gevraagd met HEM te dansen?
C. is terug en we gaan naar de zaal. Hij doet de deur voor me open. De lesgever wisselde enkele woorden met C., knikte naar me terwijl hij zei dat het wel zou lukken. Ik voelde me bijzonder en vooral ontzettend blij dat ik met C. mocht dansen. Dat was tenslotte waar ik al de hele week had naar uitgekeken. We hebben geen half uurtje gedanst, maar de volledige les! Het voelde zo goed. C. zei me dat ik mijn ogen kon sluiten als dat goed voelde om beter te voelen. Ik kan niet omschrijven hoe fantastisch ik me voelde om met hem te mogen dansen. Hij is rustig, geeft af en toe handige feedback waar ik kan uit leren, hoffelijke houding, hij geeft me ruimte om me te laten uitblinken als ik ocho's maak. Het is perfect! Ondanks het feit dat ik met alle andere mannen de regel overtreed van het niet babbelen tijdens de tango ben ik bij C. graag stil.
Ik leer dat ik zijn rechterarm mag gebruiken om over te glijden als ik ocho's maak. Ik neem mijn tijd, waardoor ik veel stabieler sta. We moesten ook reeksen ocho's doen, voor en achter en heel plots deed hij me draaien. Een draai waar ik jaloers op was bij het kijken naar filmpjes op YouTube heb ik gisteren gewoon zelf gedaan! Dankzij C.! I'm over the moon!
Hij gaf me nog een kus na de les toen hij naar huis ging. K. zat intussen aan de toog en had duidelijk al veel te veel gedronken intussen. De opmerkingen die hij maakte waren nog ongepaster dan eerder op de avond. Hij werd zelfs nog aantastelijker en daalde nog net iets meer in mijn achting. Maar het kon mijn voorbije uur met C. toch niet stuk maken.
Onderweg naar huis kon ik alleen aan C. denken. En lachen. Dat doe ik nog steeds! En ik kan volgend gedicht alleen maar beamen. Dat beschrijft precies hoe ik me voelde terwijl ik met hem mocht dansen!
'He felt warm and familiar He felt solid and safe. I wanted to cling to his shirt bury my face in the curve of his neck and never let go.'
En eigenlijk werd me dit pas enkele dagen geleden duidelijk.
Als klein meisje droomde ik ervan om ooit een beroemde danseres te zijn. Niet zomaar een, maar een ballerina. Helaas ging ik niet eens naar de dansles als kind. Ik was altijd mollig geweest en werd daar dagelijks mee gepest. Om me te weerhouden van meer pesterijen stuurde mijn moeder me niet op ballet. (Nu kan ik dat begrijpen, het moet vreselijk zijn om te zien hoe je kind elke dag huilend van de pesterijen naar huis komt, en natuurlijk wil je je kind sparen van meer zo'n situaties.)
Toen ik 13 of 14 jaar was ging ik voor het eerst naar de dansles. Streetdance, hip hop, jazzdance, clipdance, tapdance. Ik geloof dat ik al een hele reeks had geprobeerd, maar nergens kon ik zijn wie ik wou zijn, mezelf. Nergens voelde ik me goed genoeg om te blijven en om mezelf kwetsbaar genoeg te kunnen opstellen om tot zelfontplooiing te kunnen komen.
En toch heb ik, alles wat ik tot nog toe heb geleerd in mijn leven, geleerd door dans. Dat is de meest comfortabele gedacht ooit denk ik. Het is ook echt zo. Dus ik geloof dat, als ik iets te leren heb, dat vast en zeker op mijn pad zal komen door middel van dans.
Zo gebeurde het dat, op mijn 18de, ik naar de buikdansles ging. Ik herinner me de eerste lessen nog heel goed. Het sprak me wel aan, maar toch ging ik elke keer huilend terug naar huis. Pas veel later begon ik het een beetje leuk te vinden en dat was het moment waarop ik voor het eerst voor mezelf heb gekozen. Door buikdans leerde ik dat ik goed genoeg was waardoor mijn zelfvertrouwen heel langzaam en stilletjes begon te ontdooien en te groeien. Ik leerde dat er helemaal niets mis mee is om vrouwelijk te zijn en je zo te voelen. Ik leerde er voor het allereerst in mijn leven van mezelf houden. Ik vocht mijn vrouwelijkheid terug, die ooit zo brutaal van me was afgenomen.
Ook in de buikdansles legde ik mijn eerste echte sociale contacten. Ik sprak andere dames aan, we zagen elkaar buiten de les en ook dit was een keerpunt. Ik was niet langer het meisje zonder vrienden die eenzaam door het leven zou gaan.
Drie jaar later ging ik voor het eerst naar de balletles. Ondanks het feit dat dit reeds een kinderwens was die in vervulling zou gaan, was ik bloednerveus. Ik stond tussen 13-jarige meisjes met perfecte lichaampjes dus hoogtijd voor mijn eigen demonen om nog eens de kop op te steken en me op te hitsen: 'Kijk eens hoe dik je bent! Je zal nooit een goede ballerina zijn!' Toch hield ik vol, want ergens was het ook een beetje thuiskomen. Het moment dat mijn hand de barre raakte en de prachtige muziek begon te spelen was ik elke keer weer verkocht. Of het makkelijk was? Hell no! Ik stond tussen jongedames met heel wat balletervaring en verstond letterlijk niets van alle termen. Elke les vroeg ik me af waarom ik het deed, maar elke les besefte ik ook dat ik het ergens wel leuk vond. Ballet leerde me elegant zijn, rechtop lopen, aan mijn houding te werken. Mijn balletjuf leerde me dat ik goed genoeg was en niet moest onderdoen voor de anderen. Ze leerde me opnieuw wat meer van mezelf houden, standvastig te zijn, hard door te zetten om die ene moeilijke sprong toch onder de knie te krijgen.
Voorlopig doe ik geen ballet meer, maar ik mis het wel! De juf en de klas missen me ook. Ik kreeg een berichtje of ik niet terug kwam. Hartverwarmend vond ik dat.
Intussen leerde ik als buikdanslerares waarden, mensenkennis, organisatorische en communicatieve vaardigheden. Ik leerde creativiteit te gebruiken, te presteren onder hoge druk, voor mezelf zorgen, ik leerde nee zeggen en durfde voor het eerst opkomen voor mezelf.
Door de luchtacrobatiek leer ik sterk zijn. Letterlijk en figuurlijk. Ik leerde harde pijn verdragen en leerde dat 97% van je slaagkansen afhangen van je eigen wilskracht. Ik leerde doorgaan en leerde omgaan met de positieve kant terwijl ik mijn demonen voor het eerst buiten spel leerde zetten. Ik leerde ook partneren met een vrouw. Daardoor kreeg ik de kans om te leren vertrouwen en vertrouwen te leren schenken. Als je een paar meter boven de grond hangt kan je niet het risico nemen dat je je partner laat vallen. Ik leerde er mijn eigen grenzen kennen en aftasten. Ik leerde hoe ik ermee kon omgaan om telkens weer een stap verder te gaan, maar het ook veilig te houden (in elk opzicht).
Volgende in het rijtje is Burlesque. Het schrok me zo hard af, maar achteraf besefte ik dat dat kwam omdat ik er alweer een mooie nieuwe les mocht leren. Ik buikdans leerde ik dat het ok was om vrouwelijk te zijn. Burlesque ging een stap verder hierin. Het leerde me dat het is om sexy te zijn. (Alweer tranen met tuiten gehuild om dat het zo moeilijk was en vooral zo ver weg uit mijn comfortzone!) Let wel! Niet 'goodkoop' in die zin dat ik Burlesque wou gebruiken om ooit te gaan strippen of eender wat. Burlesque heeft me vooral innerlijk gevormd. Het sexy zijn, ultravrouwelijke lingerie en torenhoge hakken dragen zonder schuldgevoel, te teasen en toch enkel prijs te geven wat je zelf wil. Burlesque heeft me in de goede zin 'stouter' gemaakt. En ooit, wil ik heel graag een burlesque performance doen die zo sexy is dat ik er een hele zaal kan mee omver blazen. Voorlopig heb ik daar de 'guts' nog niet voor, maar dat komt. (97%!!)
En nu, ben ik aangekomen bij de Argentijnse Tango. Nooit gedacht dat die dans ook zo een grote invloed zou hebben op mij en/of mijn leven. En dan heb ik nog maar 3 lesjes gehad. Ondanks dat ik het soms behoorlijk intimiderend vind om telkens met andere mannen te dansen, begreep ik al snel wat ik hier te leren heb - al vind ik deze lessen niet zo evident. Tango leert me technisch gezien afwachten, geduldig zijn, volgen, rechtop lopen én mijn evenwicht bewaren op torenhoge hakken - zelfs als ik de passen achteruit moet lopen en niet weet wat er zal komen. Innerlijk leert tango me verleiden, passie voelen, sexy zijn, een man vertrouwen, vele mannen vertrouwen en me aan hen over te geven. Dat zijn allemaal eigenschappen die me van pas zullen komen in een relatie, maar ik had nooit gedacht dat ik al deze dingen zou voelen door te dansen met 'vreemde' mannen. Erger nog, ik kijk er naar uit! Naar elke nieuwe stap en elke nieuwe dans met weer een andere man. Tango dwingt me en verplicht me ook om te voelen, want zodra de man je heeft uitgenodigd voor een dans, en je in danshouding staat mag je niet meer praten. Dat verplicht me dus om mijn mond te houden - al heb ik daar soms veel moeite mee - en soms verplicht het me tot het diepste van mijn ziel en elke vezel van mijn lijf de tango, de man te voelen met wie ik dans als ik mijn ogen moet sluiten.
Ik geef nog steeds buikdansles, en leer nog steeds elke week bij. Om eerlijk te zijn wacht ik vol ongeduld wat voor dans de rest van mijn leven me nog te brengen heeft. Maar het is zeer geruststellend, dat hoe oncomfortabel een les kan zijn, ik het kan leren via dans. <3
Het moet haast een eeuw geleden zijn dat ik me een nachtmerrie zo levendig kan herinneren als die van vannacht. Het was heel vreemd.
Onlangs schreef ik nog de post 'Baby! Maybe?'. Vannacht was ik echt zwanger. Vreemd detail: ik was zwanger zonder dat ik een vaste vriend had, laat staat dat ik seks had gehad. Niemand wou me natuurlijk geloven.
Ik moesten denken aan iedereen die me vroeg of ik zwanger was. Ik zag er dus écht zwanger uit, en ik wist het zelf niet eens?!
Na veel onderzoek kwam de arts tot het besluit dat, met mijn abnormale cyclus, een eicel veel langer dan 24 uur kon overleven en dat de bevruchting heel lang geleden al kon hebben plaatsgevonden en de innesteling nu pas.
Ik voelde me begrepen, maar was uiteraard nog steeds zwanger. Een paar weken later was het tijd voor een echo. De foetus was veel groter dan hij mocht of kon zijn en had allerlei afwijkingen. Het was een jongen met in zijn gezichtje allemaal (wijn)vlekken en onvoldoende groei van de longen/longcapaciteit.
De arts zei dat het voor het kindje een heel zwaar leven zou zijn en dat deze afwijking doorgegeven was via de genen van de vader.
Niet wetende wie de vader was en te moeten horen dat mijn baby heel jong zou sterven kon ik alleen maar huilen. Ik schrok wakker, voelde een traan op mijn wang en ging weer even met mijn hand over mijn buik. Neen, ik ben niet zwanger. Maar God, wat een nachtmerrie... En ik voel alleen maar medelijden voor het kleine jongetje...
I've found it funny that it seemed to take me so much time to fully understand that a girl with the right pair of shoes DO can conquer the world. I've always loved shoes and felt (and feel) awesome in high heels. But my tango shoes changed my life in ways I could have never imagined...
DEEL I Zoals ik met mezelf had afgesproken zou ik naar het tango salon gaan. Nog nooit was ik zo goed voorbereid. M'n jurk hing klaar, de oorbellen, ring en halsketting waren perfect gematched, nagels en lippen vuurrood, rode bloem in mijn haar. Mijn mama en broer keken trots naar me toen ik mezelf showde. In de auto naar Gent was ik rustig en opgewonden tegelijk. Ik kon wel naar een trouwfeest gaan, kon me de tijd niet voor de geest halen dat ik mezelf nog zo mooi had gevoeld.
Ik kwam aan en ging naar boven. De mooie tangomuziek weerklonk en ik zag enkele koppels dansen. Met een spuitwatertje zocht ik een plekje uit ergens in een hoekje. Ik glimlach en kijk naar de voeten, van mannen en vrouwen die samen dansen. Heerlijk! Nu begrijp ik het ineens allemaal; het afwachten, het besluipen, de niet gestrekte benen, het gewicht op de bal van de voet houden. It all makes sense in only one moment.
Maar de realiteit is ook een beetje hard. Ik zie heel veel koppels, die vol passie en liefde met elkaar dansen en merk tot ik daar toch alleen ben. Ik zie geen 'vrije' mannen. Zelfs geen jonge mannen. Na een dik uur en geen enkele dans later vlucht ik even weg naar het toilet. In mijn dromen voelde ik me net teveel prinses Anastasia denk ik, die met ALLE mannen mag dansen. Met het idee dat ik nog maar pas een beginner ben en nog maar 3 pasjes ken en kan, sus ik mezelf. In de spiegel zie ik mezelf - uiteraard - maar niet met dezelfde kritische ogen als altijd. Ik zie vriendschap in mijn eigen ogen en goedkeurende bevestiging van het meisje in de spiegel. Ik mag gezien worden, ik ben mooi.
Ik denk terug aan gisteravond, mijn tango met C. en droom stiekem weg.
DEEL II De vriendin komt aan. Ik had net een thee besteld en zat ervan te genieten in de bar, om even het tangosalon te ontvluchten. Zij drinkt koffie, we praten bij.
We zoeken een plekje uit in de zaal en terwijl we naar alle dansende voetjes kijken vragen we ons af of we als beginner wel zouden kunnen volgen en besluiten dat we vandaag wel op de bank blijven kijken. Vlak daarna komt een man naar de vriendin en vraagt haar ten dans. We kijken naar elkaar en glimlachen, maar zo elegant als ze is neemt ze zijn hand en ze danst. Ik geniet om haar te zien dansen.
Daarna was het mijn beurt. Ik vond het zo vreselijk onwennig om met een andere man te dansen, alweer. Maar dan ineens gebeurde er iets. Het bankje waar we ons een plekje hadden gezocht deed enkel nog dienst voor onze tassen en truitjes. We dansten. De ene man na de andere kwam ons ten dans vragen. Ik danste met grote mannen, maar ook kleine. Mannen die heel afstandelijk dansen maar ook mannen die HEEL dicht dansen dat onze beide lichamen één leken. Mannen die zeer goed kunnen leiden en me zelfs achterwaartse ocho's lieten maken zonder ik het besefte en mannen die minder goed konden leiden. Mannen die me nieuwe dingen leerden, letterlijk hard- of zachthandig.
Ik genoot van ELKE dans, met elke man. Regelmatig krijg ik complimentjes over hoe mooi ik eruit zie. Ik groei elke keer een beetje meer en ben zo dankbaar.
DEEL III De vriendin gaat naar huis, ik drink nog iets en tegen de tijd dat ik mijn schoenen wil wisselen komt M. naast me aan de bar staan. Hij besteld een rode wijn (voor iemand anders) en begint met me te praten. Hij gaat zitten en drinkt de rode wijn zelf uit! We hebben hier hard om gelachen! :D Als ik afscheid neem van hem ga ik naar buiten en daar staat K. (mijn wekelijkse zaterdagavond tangopartner). We hebben niet samen gedanst vandaag. Hij begint te babbelen, en voor ik het weet staan we daar een half uur. Het tangosalon is bijna voorbij en hij wil nog een laatste dansje versieren, zo kon ik terug naar huis.
In de auto naar huis kan ik alleen maar bedenken hoe leuk ik deze dag vond. En ik dacht ook aan C. en vond het jammer dat hij er niet was. Toxic Tango, las ik ooit ergens. En ook dat begrijp ik na vandaag.
Op vrijdagavond is er altijd een open oefenavond van 21 tot 01 uur. Het is laat, veel later dan ik ooit zou willen opblijven. Maar ik wil het op zijn minst één keer doen. En stiekem, maar wel met heel mijn hart hoop ik dat C. er zal zijn. Sinds zaterdag is hij nog niet uit mijn hoofd geweest. En ik luister nog steeds naar 'ons' tangonummer. En ik zal ook voor vrijdag heel zorgvuldig uitkiezen wat ik zal aandoen, en hoe ik eruit zal zien...
