Ik kan de metersbrede glimlach op mijn gezicht helemaal niet verbergen. En jammer genoeg moet ik toegeven of bekennen dat dat niet door m'n date met B. komt van gisteren. De date was ok, maar ook niet heel bijzonder vond ik. We hebben lang zitten babbelen, maar er was geen geflirt en van mijn kant uit ook geen gevoel van aantrekking om eerlijk te zijn.
Daarna ging ik bij G. langs. Ze nam me mee naar 't Boerenhof omdat daar een knappe, sympathieke barman is. Hij was knap en zag er vlotjes uit, maar hij bediende ons niet, jammer.
Toen het tijd was om naar de tangoles te vertrekken voelde ik me oncomfortabel. Ik wou écht niet alleen dansen nadat iedereen m'n verzoekje had gelezen dat ik een man zocht. Pol kwam zeggen dat ik mee moest dansen. Griet zag een knappe jongeman en vroeg of hij met me wou dansen. Intussen was ik mezelf helaas van mijn meest onhandige kant aan het tonen terwijl ik het hele mandje met muntjes op de grond gooide. Hij gaf me twee flyers om de muntjes sneller te kunnen op scheppen en zei dat ik m'n schoenen moest aan doen. Wat je echter nog niet weet is dat deze man in te delen is in de categorie 'Ik-vind-je-knap-en-zou-me-lichamelijk-tot-je-aangetrokken-kunnen-voelen'.
Hij was groot, ik voelde z'n spieren, had een kort baardje, was zeer mannelijk en toch ook heel aardig, zacht en grappig. Daar zou een mens voor minder al eens op z'n benen van staan trillen. Ik vroeg hoe lang hij al tango danst en toen ik hem zag nadenken zei ik dat ik het liever niet wou weten, omdat ik me dan misschien slecht zou voelen. Hij zei gewoon: 'Enkele jaren.'. Daarmee verbrak ik trouwens ALWEER een van de belangrijke tangoregels: NIET MEER PRATEN van zodra je in danshouding staat. Ik was bloednerveus. Hij voelde het en schudde af en toe losjes met zijn armen om me erop te wijzen dat ik moest loslaten. Hij was groter dan mij, zelfs met mijn dansschoenen aan, dus we hadden niet de hele tijd oogcontact. Ik keek af en toe naar hem. Hij zag er zo zelfzeker uit, sloot af en toe zijn ogen, bleef me geruststellen als ik opnieuw begon te twijfelen en danste tango met mij zoals ik nog nooit eerder tango had gedanst!
Het allerlaatste nummer was 'Querer' van Cirque Du Soleil. Nooit eerder was me opgevallen hoe mooi ik dat nummer wel vind. Of het moet van de combinatie zijn: mooie muziek + mooie én sympathieke man + tango. It just couldn't get any better. Ik geloof zelfs dat het mijn nieuwe lievelingsnummer is. Ik sloot mijn ogen en volgde. Enkel voor de Ocho's moest ik af en toe eens piepen.
Onderweg terug naar huis moest ik huilen. Hard. Drama all over the place, tranen met tuiten. Niet omdat ik ongelukkig was, gewoon de ontlading van zovele emoties samen. En ik vond het ook best intimiderend om met C. te dansen. Ik voelde me heel klein.
Toen ik thuis kwam chatte ik nog even met G.. Ik bedankte haar om hem te vragen met mij te dansen en deed m'n verhaal. Ze merkte mijn kriebels op en zocht C. op in onze Facebookgroep. Ik bevestigde. Ja, dat was de man met wie ik mocht dansen.
Nogmaals, ik kan mijn glimlach vandaag niet verbergen en 'Querer' staat intussen op repeat terwijl ik heel af en toe mijn ogen sluit en terugdenk aan gisteren.
Ik heb besloten met veel goesting en nieuwsgierigheid vanmiddag naar het tango salon te gaan.
En ik vond ook nog deze quote waar ik alleen maar blij kan van worden en het ook alleen maar kan beamen en toegeven dat ik op deze manier wel veel meer tango wil met C.
'When you get a taste of a real man, the rest of the world never really tastes the same...'
In mijn hoofd zijn we vandaag al vrijdagavond, zitten al mijn shifts voor deze week erop en is het tijd voor het weekend. Helaas is het pas donderdagavond en zal het vooral morgenvroeg 'pijn' doen als mijn wekker me zal vertellen dat het tijd is om op te staan om 4.15 uur. Zelfs mijn hondjes vinden dat een veel te vroeg uur om op te staan.
Maar goed, schoenmaker, blijf bij je leest. Prepping for the weekend!
Dit weekend zal heel druk, maar heel leuk zijn. Vrijdagavond ga ik vroeg slapen, want zaterdagochtend moet ik alweer vroeg opstaan. De verplichtingen moeten tegen 12.00 uur afgerond zijn waarna ik richting G. kan vertrekken. In de namiddag heb ik een date, jawel, met B. Zijn naam zegt me niets, zijn uiterlijk ook niet direct, maar hij klinkt leuk. Dus, waarom niet? Hij stelde voor om koffie te drinken (wat ALTIJD goed is voor mij) en vroeg waar ik graag wou afspreken. Op mijn beurt zei ik dat ik in G. enkel danszalen en mijn favoriete Turks restaurant weet zijn. Hij schreef me dat hij een leuke koffiebar zal opzoeken en me iets zal laten weten.
Na mijn 'date-poging' vorige week bedenk ik me nog steeds dat hij zijn kat kan sturen ook, maar in een koffiebar vind ik het niet erg om alleen te vertoeven. Integendeel, misschien hebben ze er wel wafels! Ik heb zo'n zin in wafels! Maar het plan is dus dat ik een date heb met B. in de koffiebar. Tot maximum 16.30 uur, want daarna heeft hij nog een afspraak. Tijd voor mij dus om gezellig bij de kletsen bij een vriendin om daarna mijn jurk aan te trekken en me naar de tangoles te begeven.
Zaterdagavond is gewone tangoles waarin we Ocho's gaan leren. Toen ik de ocho's voor het eerst in de les zag sloeg de angst en twijfel me om de oren. Veel voetenwerk dat ik automatisch zal omzetten in hersenwerk waardoor ik teveel wil denken en mijn voeten niet kunnen volgen, wat dan weer als gevolg zou kunnen hebben dat mijn voeten niet op tijd weg zijn als K. zijn voeten wil herplaatsen en we beiden een bijna-val-beweging maken. Dus zocht ik de bewuste ocho's al even op en stiekem deed ik het voetenwerk onder mijn bureau. En toen hoorde ik vriendin G. die de ocho's al mocht leren. Ze zei dat het niet zo moeilijk is, dat de man je de beweging laat maken.
Ik begon te denken, en een paar secondes later liet ik los. Want ik weet dat ik K. mag vertrouwen. In een van mijn lievelingsboeken las ik gisteren dat de taak van de man bij Argentijnse Tango is om de vrouw te laten uitblinken in wat ze kan. En laat dat nu precies zijn wat K. met me doet. Nooit had ik durven denken of hopen dat ik een 'vreemde' man zo dicht in mijn comfortzone zou laten komen, maar weet je wat het is?! Vertrouwen. Ik mag K. gewoon vertrouwen. Heerlijk vind ik dat.
En de allergrootste voorbereidingen, die zijn voor zondag! Want dit weekend is ALL ABOUT TANGO! Zondag is er in onze dansschool een tangosalon met Dresscode Rood. Ik kon er niet aan weerstaan, en ondanks het feit dat ik alleen maar de basispas, kruispas en ocho zal kunnen wil ik gaan. Ik geef heel graag toe dat ik speciaal een nieuwe rode jurkje heb gekocht, met bijpassende bloem voor mijn haar. Zelfs mijn juwelen zijn helemaal op elkaar afgestemd. Ik zweer dat ik nog NOOIT dezelfde ketting, oorbellen en ring heb gehad. Behalve nu. Mijn haar wil ik in een French twist opsteken en dan ga ik op de eerste rij zitten. In mijn hoofd zal ik 4 uur aan een stuk ten dans gevraagd worden door mooie en leuke mannen die schitterend tango dansen. In het echt ben ik benieuwd of er uberhaupt 'vrije' mannen zullen zijn.
Maar weet je wat? Ik vind het heerlijk me te mogen opmaken en opdotten en daar misschien een dansje mee te kunnen versieren!
Als stagiair verpleegkunde krijg ik constant te maken met op zijn minst een van de grote levensvragen: 'Wat is kwaliteit van leven?'. In het ziekenhuis stel ik me die vraag de hele tijd als ik de zorgvragers zie en wat ze soms al moeten hebben opgeven, of waar ze nog voor staan, wat ze moeten verwerken, ...
Dat maakt ook dat ik voor mezelf vaak stil sta bij deze vraag en daar voor mezelf een duidelijk antwoord heb op geformuleerd. Maar als ik dit doortrek naar de mannen die ik leer kennen ontpoppen er in mijn hoofd alleen maar vraagtekens, oneindig veel.
Zo schreef P. me vandaag dat hij 's ochtends opstaat, gaat werken, boodschappen doet (elke dag?!?!), kookt en eet, daarna springt hij onder de douche en de rest van de avond brengt hij in zijn zetel door. Hij schreef er ook nog bij dat dit 'het' is voor hem en hij zich hier heel goed bij voelt.
Ten eerste kan ik me niet inbeelden dat ik ooit gelukkig zou zijn met zo'n leven, en ten tweede mag ik er niet aan denken dat ik zo een 'man' heb. 27 jaar pas, maar nooit iets willen ondernemen, out of comfort willen stappen, nieuwe dingen willen ontdekken. Sorry.
Dus antwoordde ik P. met een beleefd berichtje dat hij nog zo enthousiast mocht zijn over mij en onze hoge matching-score volgens de date-site maar het dat verder toch niet zou lukken. Om nog beleefder te zijn en hem niet (nog meer) te ontmannelijken (dan hij al is) schreef ik dat ik te energiek ben voor hem in de plaats dat hij te weinig ondernemend en actief is voor mij.
Een beetje later krijg ik ook een bericht van L. waarin hij aan mij vroeg wat ik precies zoek. Ik schreef vrolijk dat ik op zoek ben naar een echte man. Niet veel later krijg ik al een berichtje terug. L. noemt zichzelf een mietje (zelfvertrouwen, komaaaaan???) en heeft vrede met zijn job als administratief bediende, hoewel de saaie dagen soms vervelend zijn, en zijn voetbalabonnement.
Ik geloof mijn ogen niet als ik dit allemaal lees. Waar ben je, échte man?
Als iemand zich eenzaam voelt omdat hij/zij dat zo beschrijft, dan is die persoon eenzaam. Het is een niet te omvatten gevoel, zelfs niet te omschrijven, en voor iedereen anders maar toch gelijk.
Je kan gelukkig zijn, maar heel soms toch overvallen worden door eenzaamheid. Zo voel ik mij nu. Alleen, maar ook eenzaam. In mijn zoektocht naar een man zijn er al oneindig veel gesprekjes voorbij gegaan. De meesten heel oppervlakkig. Veel dates zijn er nog niet van gekomen. Ik wil wel, maar de mannen niet, of ze haken af. Luidop denk ik dan: 'Their loss!', maar binnenin is de teleurstelling veel groter. Ik begrijp het niet. En dan heel af en toe voel ik een traantje vanuit mijn ooghoek z'n weg naar beneden maken. Ik heb echt zoveel liefde om te geven!
Via Elephant Journal lees ik op zijn minst dagelijks een artikel over 'de liefde'. Het is om bij weg te dromen. Ze schrijven over hoe je van een gepassioneerde vrouw kan houden, een dialoog waarin de vrouw haar volledig bloot geeft en de man blijft herhalen hoe hij ook van al haar minpuntjes wil blijven houden, romantische brieven tot in het oneindige, ...Ik lees ze keer op keer en ben er wég van, maar op momenten als deze vraag ik me af of ze echt zijn, of gewoon geschreven door romantische zielen.
En op die momenten, waarop de eenzaamheid me onherroepelijk overvalt wou ik alleen maar dat er een zorgzame, sterke man was, die me alleen liet zijn, maar me toch z'n nabijheid liet voelen door zijn armen om me heen te slaan en me gewoon te laten zijn. Een man die me zo hard omhelst dat ik geen lucht meer krijg zodat ik in het snakken naar adem moet lachen omdat ik besef dat ik nooit alleen ben, mét hem. Een man die me zonder iets te zeggen meeneemt naar buiten, om samen in het donker, in de stilte naar de sterren te kijken. Een man die mijn hand neemt en wil vasthouden, zonder iets terug te verwachten. Een man die mijn hoofd op zijn schoot laat rusten en zachtjes over mijn neus streelt, omdat hij weet dat ik daar rustig van zal worden en me geborgen voel. Een man die me even laat huilen en m'n tranen wegveegt zonder me te verplichten om te stoppen met huilen. Een man die me overeind zou helpen, nadat hij ons lievelingsnummer heeft opgezet, en met me zou dansen.
Met hoe meer mannen ik chat, hoe minder dat ik het gevoel krijg dat er nog zo iemand bestaat. Ik voel me een beetje eenzaam, wikkel mezelf in mijn deken en voor ik mijn ogen sluit om te slapen, werp ik een glimp op mijn tangoschoenen die naast me in hun doos staan. Ik wil een man, een échte.
En tegelijk besef ik dat ik toch ook een sterke vrouw ben en niet per se een man NODIG heb, maar het zou wel fijn zijn als hij er was.
Tweede tangoles. tijdens de voorbije week heb ik K. niet meer gehoord. De vriendin zegt me dat hij zeker zal komen. Ik ben er om 18u55, ga naar binnen en drink een watertje. Ongemakkelijk sta ik aan de bar en voel me, om een of andere reden, klein.
K. komt aan en komt naast me zitten. Hij heeft een wit hemdje aan. We babbelen wat, maar voor mij voelt het onwennig.
19u15. De les gaat beginnen. Ik trek mijn dansschoenen aan en doe mijn trui en sjaal uit. Ik heb m'n kersenjurkje aan. Een beetje decolté en ik ben bang dat K. misschien liever naar dat wil kijken dan mijn ogen.
Hij begeleidt me naar de dansvloer door me bij de hand te nemen (ja, zoals in the movies!). We houden elkaar vast en ik was haast vergeten hoe 'close' we elkaar vasthielden. Maar ik liet begaan, het ongemak van een kwartier geleden aan de bar was ineens weg. Ons gezicht is op minder dan 10 cm van elkaar. Zijn ogen wijken geen enkele keer af naar beneden. Hij neemt me stevig vast, maar het voelt ook veilig. Ik weet zeker dat hij me 'heeft', zelfs als ik een stap verkeerd zet en ons beiden aan het wankelen breng.
Hij danst goed en kan zo goed leiden. Door zijn ervaring laat hij me elke les veel meer doen dan wat de lesgevers ons vragen. Hij doet dat omdat ik goed volg, zegt hij. Als de lesgevers enkele belangrijke aandachtspunten herhalen zegt K. dat ik die allemaal goed doe.
Terwijl we dansen komt de lesgever langs, hij zegt dat ik een hele goeie tango danseres ga worden. Ik groei en struikel tegelijk op m'n hoge hakken.K. had me vast en bracht me terug in evenwicht. Ik zei dat dat ook vooral door K. komt, omdat hij een goede partner is. En ik besef dat ik 'gebeten' ben. Ik wil meer tango, veel meer!
