That's my one big question today. A friend had a photoshoot today. It meant the world to her. 'Cause she'd lost about 20 kg's last few months and after the break-up with her boyfriend she finally starts to feel better again. She got herself a lingerie shoot to celebrate her life. Awesome idea. She came to me in the morning to help her get ready, to polish her nails, ... Than we drove to the hairdresser. I sat there waiting on her for about 1,5 hours. Than we drove to the photographer. We were a bit to early so waited for about 20 minutes in the car. We headed to the first location somewhere into the woods. It was cold. My muscles sore from my Viking Run yesterday, but I held up all the things. Helped her changing and posing, ... It was great to see how comfortable and at ease she felt again -after a LONG (!!) time - in her own skin again!! She felt more and more comfortable during hair and make-up. Again; gorgeous to see. We had the opportunity to work with a very good photographer too, so that made a huge difference too.
But than I got mad. I had to help her climb in trees, go up and down again to give other shoes or bra's or whatever and the only I could think was: 'WHY?'.
Why is there NO ONE around when I'm doing such things? Why do I have to do all these things by myself, from deciding what to wear, to getting it, to close my own zipper? Why do I have to carry ALL MY weight TOGETHER with someone else's? Why is it so obvious that everybody can rely on me? Why is there NO ONE around to massage or tape my sore muscles? Why do other people act like this is completely normal? Why do I have to keep up with myself ALL THE TIME? Why? Why?
Oh God, please. I just can't understand today. I know I seem so strong sometimes. But at heart I have to face as many fears as EVERYBODY else has to. People say that things are easy for me. But that's not. I even wonder why they think that too.
I used to think - MY WHOLE LIFE!!! - if I'l please ALL the people they would love me in return. Funny enough it took me 26 years, 1 month and 1 day to realize I should only please myself. 'Cause when I please me, I love me. And when I love myself SO much, the love in and around me will be so plentiful it'll atract the right kind of people.
So from on, I'm pleasing no one else except myself, for love! <3
In de lagere school en uiteraard in het
middelbaar ook, moet je tijdens de turnlessen zo nu en dan handenstanden
en rad en meer van die dingen doen. Net als het verhaal van de
achterwaartse koprol was dit bij mij altijd een ramp. Ik was altijd
diegene die als 'helper' fungeerde. Je weet wel; benen vasthouden,
anderen aanmoedigen, ophouden, ... Dat had twee redenen. De eerste reden
was dat ik op die manier zelf zo lang mogelijk ontkwam aan het zelf te
moeten uitvoeren omdat reden twee was dat ik telkens uitgelachen werd.
Hoe meer men met me lachte hoe meer schrik ik had om het te doen.
Uiteindelijk MOEST ik het wel altijd doen voor 'punten'. Dat resulteerde
dan uiteraard in een meer dan mislukte poging waarbij de rest van de
klas het opnieuw kon uitproesten, ik alweer gebuisd was MAAR VOORAL; NOG
MEER SCHRIK had voor de volgende keer.
Nu, enige tijd geleden
besloot ik werk te maken van mijn handenstand. Ik wil het kunnen,
zelfstandig, zonder hulp van muren of stoelen, overal! Zo gezegd, zo
gedaan. Ik maakte een bord op Pinterest waar ik prentjes verzamelde om
als beginner een handenstand te kunnen uitvoeren. Het ziet er zo
makkelijk uit, de basisoefeningen met een stoel of een muur. Maar elke
keer overwint te angst dat ik opnieuw op mijn hoofd ga vallen. Dus het
voorlopig alleen doen zit er niet echt in. Omdat ik wel wil doorbijten
nam ik contact op met circusscholen. Geen van allen kon ingaan op mijn
vraag voor een paar privélessen tot ik over mijn schrik over ben om te
kunnen deelnemen aan acrolessen in groep. (Want ik droom er ZO hard van
om eens de Voltigeur ipv de Porteur te zijn! <3) Uiteindelijk kwam ik
via een vormingsplatform terecht bij een kleinere circusschool waar ik
nog nooit van hoorde. Wie niet waagt, niet wint, dacht ik, dus stuurde
ik opnieuw een mailtje.
Al heel snel kreeg ik enthousiast
antwoord om te vragen hoe ik het precies zag dat er zeker mogelijkheden
waren! Ik was door het dolle heen en vertelde waar ik wou aan werken en
hoeveel angst ik er voor heb. Ik kreeg heel begripvolle antwoorden terug
en vroeg dan uiteindelijk naar hoeveel de man vraagt per uur. Hij zei
dat hij niet vaak privélessen geeft en of het ok was dat hij even zou
nadenken over een prijs zodat het voor mij niet te duur zou worden ook
zodat ik misschien vaker les kon nemen als ik het fijn vond.
En
vanochtend kreeg ik ineens een bericht van hem! Ik was DOLENTHOUSIAST en
openende het meteen. Terwijl ik het las voelde ik me bleker worden en
ietsje wankeler op mijn benen staan. Ik ging zitten en merkte dan pas de
bezorgde blikken van enkele klasgenoten op. Dit is wat hij schreef: (hij= een man begin in de 30, getrouwd) "Hoi Knapperd, kon jij morgen al of niet? Betreft verloning, moet dat officieel zijn? (misschien kunnen we creatief zijn ?) :)"
Ik
was ZOOOOOO blij dat ik iemand gevonden had die me op mijn tempo over
mijn angst heen wou helpen en me zou begeleiden tot ik had wat ik wou;
zelfstandig een handenstand kunnen uitvoeren zonder welke hulp dan ook.
En nu? Nu ben ik ongelooflijk verbouwereerd. Ik blijf het moeilijk
vinden om te geloven dat het echt is. Ik weet niet wat ik moet
antwoorden. Wil hij seks bedoelen met dat creatief zijn? iets anders? Ik
weet het niet. Het maakt me radeloos en doet me opnieuw een beetje
vertrouwen in mannen verliezen... :(
