Met nee zeggen heb ik al zowat mijn hele leven moeite. Hoewel ik er steeds beter begin in te worden en mezelf eindelijk wel eens op de eerste plaats durf te plaatsen. Het is een proces van groeien en eigenlijk doet me dat beseffen dat de mensen rondom mij me hierin positief ondersteunen. Dat is fijn.
Begin deze maand nam een danseres met dansschool die een show organiseert volgende week contact met me op voor een performance luchtacrobatiek. Een week later werden het twee performances in duo, of dat kon vroeg ze. Ik contacteerde mijn lieve luchtacropartner en ook zij zag het helemaal zitten. Ik vroeg bij de organisator regelmatig naar timing, veiligheid van de ophangpunten, verloop, muziek, ... Er werd telkens heel enthousiast gereageerd maar nooit verkreeg ik de gevraagde informatie.
Afgelopen vrijdag raapte ik al mijn moed bij elkaar om haar te sturen dat ik de performances niet kon laten doorgaan. Als we nu nog 2 stukken in elkaar moesten steken waarvan we nog steeds geen muziek hadden, laat staan veiligheidsvoorschriften, dat we het beter konden verplaatsen naar een latere show. Pas op zaterdagochtend kreeg ik voor het eerst antwoord van haar. DRINGEND. Ik moest dringend mijn facebook checken, want ze had me daar gestuurd. Op mijn email was intussen de muziek aangekomen. Ze schreef dat ze begreep dat ik de performance niet zou doen, maar dat ik toch diezelfde dag bij haar in het theater nog langs mocht gaan om de technische bespreking te doen. Ik schreef dat ik de performance niet zou doen. Ik kreeg antwoorden terug waarin ze schreef dat zij en de crew nu in de shit zitten, dat ze niet weten hoe ze het moeten oplossen, dat het jammer is dat ik 1 week voor datum het optreden annuleer.
Elke keer na zo'n bericht deed ik een beetje afstand om terug op adem te komen omdat ik me letterlijk schuldig voel. Ik ben diegene die haar show om zeep hebt, door mij zit zij, haar hele crew en al haar dansers met een gigantisch probleem, want de tijd dat onze nummers zouden duren konden zij zich omkleden.
Vandaag kreeg ik weer zo'n berichten. Zo inspelend op mijn moraal dat ik alleen maar kon huilen om wat 'ik hen aandeed'. In mijn hoofd had in na haar laatste sms toegegeven aan haar en haar emotionele chantage. Mijn broer zag me en reageerde fel. Hij zou haar opbellen, maar dat wou ik niet. Omdat ze me dan precies heeft waar ze wil; in een hoekje, klein en bang. Dus haalde ik opnieuw diep adem en verstuurde haar het bericht dat ik het niet doe. En nu heb ik het hoofdstuk voor mezelf afgesloten.
Ik heb al vaker shows georganiseerd en heb nog nooit iemand later dan een week voor datum zulke cruciale info gegeven. Ja, ze heeft een grote naam, de halve stad zo ongeveer ligt aan haar voeten en ze doet ook nog aan politiek. Ik hoop vooral dat ze het probleem niet verschuift en aan de hele wereld laat weten dat IK de beuzak ben.
Langs de andere kant zal ik trots zijn op mezelf dat ik eindelijk voet bij stuk heb gehouden. Maar het is toch wat emotionele chantage. Mijn hart gaat uit naar alle mensen die op deze manier gevangen zijn in een relatie!
