Gisteren waren de tangolessen waar ik al de hele week had naar uitgekeken! Ik zou met C. mogen dansen. Dat heb ik op zijn minst 5 keer aan mijn broer verteld op amper 4 uur tijd. 'Ik mag straks met C. dansen!'. Maar eerst met K. natuurlijk. Zoals altijd (behalve die ene keer!) was ik op tijd en piekfijn uitgedost. Rode pencildress, ingevlochten haar, make-up. (Dat doe ik trouwens niet voor de mannen, maar voor mezelf, ik zie er graag op mijn best uit, dat geeft een heel ander gevoel!) De migraine probeerde ik met voldoende pijnstillers en wilskracht te onderdrukken omdat ik C. niet meer zou kunnen bereiken om te zeggen dat ik niet zou komen. Ik zou het jammer gevonden hebben voor hem als hij daar voor niets stond.
K. kwam aan als de les al begonnen was. Ik was teleurgesteld toen hij de zaal kwam binnenwandelen en ik zijn gezicht zag, hij was opnieuw al goed aangeschoten, had net nog gerookt (zo stinken!!) en kwam zo met me dansen. Ik suste mezelf dat het gelukkig enkel was om 'in te dansen' en dat ik m'n frustratie later met C. wel kon wegdansen. Ik danste met K. maar voelde me niet meer dan een pop die gewoon de passen maakte die hij aangaf. Fysiek en/of mentaal had ik me volledig voor hem afgesloten, onze lichamen waren niet langer 1 tijdens de dans. Het viel de lesgever op, want hij kwam er een opmerking over maken. ik voelde mijn ogen regelmatig wegglijden over de schouder van K. naar de deur, om te kijken of C. er al zou zijn. En ik moest denken aan een stukje uit een van mijn favoriete boekjes: 'De kleine prins' waarin een hoofdstukje gaat over vriendschap en het wachten en verlangen naar elkaar.
Intussen ontweek ik elk oogcontact met K.. Zijn gezicht zag er niet uit, hij kon amper zijn (en mijn) evenwicht houden en zijn handen trilden zo hard als een trilplaat. Ik vroeg me heel even af of het enkel alcohol was dat hij had gebruikt?! Hij was opnieuw heel aantastelijk terwijl ik mijn armen stijf hield om hem niet te dicht te laten komen. Toen hij opnieuw een vettige seksistische opmerking maakte wou ik veel liever eens heel hard mijn knie toevallig zo hoog optrekken dat ik zou eindigen in zijn kruis dan nog langer met hem te dansen. Ik deed het niet, omdat het ongepast zou zijn. Juist? K. lijkt geliefd door de lesgevers dus durf ik geen scène of opmerkingen maken. Het schoentje wringt. Heel hard! Ik zou moeten blij zijn dat ik een danspartner 'gekregen heb', maar tegelijk mag hij wel zonder meer aan mijn lijf zitten en zijn wilde fantasieën en seksistische opmerkingen uiten? Dat is wel aanvaardbaar? Het is onzichtbaar, voor iedereen, behalve mij.
Het uurtje is voorbij en K. vraagt of ik meega naar de bar. Ik bedank en ga mijn handen wassen. In de gang spreekt een vrouw me aan. Ze danst nu 10 jaar en heeft zitten kijken naar me zegt ze. Ze complimenteert me met mijn uitstraling, flair, houding én prachtig voetenwerk. 'Je maakt je figuren bijzonder mooi af, je gaat een hele goeie worden.' zei ze. Ik voelde me gevleid en zocht C. in de massa. Hij was er niet. Ik ging zitten, de les begon. Naast me zaten nog een man en een vrouw. Een kwartiertje later, als C. er nog steeds niet was en net toen ik besloten had voor mezelf om naar huis te gaan, vraagt de man naast me of ik het ok vind om met hem te dansen. Dus even later sta ik met B. op de dansvloer. Hij danst goed, is groot, goed gebouwd en knap. Het is een beetje stroef, ik heb moeite om me alweer aan te passen aan een andere man, de figuren die we moeten maken zijn lastig, maar het lukt uiteindelijk wel! Als het tijd is om van partner te wisselen kom ik bij M. terecht. 'Gelukkig', dacht ik. M. danst altijd met me op salons en oefenavonden. We babbelen een beetje en ik vertel dat ik normaal met C. zou dansen, maar dat er misschien een misverstandje was omdat hij er niet was. M. antwoordde onmiddellijk met: 'Oh, typisch C., met al zijn vrouwen zal hij het vast niet meer geweten hebben.'. Ik voelde me nog zo groot (of klein?!) als een mier. Ik heb me blijkbaar vergist. C. is dus ZO iemand.
Ik ben serieus pissed en vraag me af wat ik met de rest van de halfgevorderdenlessen ga doen war ik me net voor ingeschreven heb. Onderweg naar huis probeer ik niet te denken, maar mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Ik ben lastig op mezelf. Alweer een man verkeerd ingeschat. Ik vraag me af of ik hem een bericht zou sturen of niet. Om 1u04 licht mijn gsm op. Met een half slaperig oog zei ik dat het C. is. Zonder het bericht te openen lees ik wat hij schreef: "Aie, gemist. Prettig weekend'. Zoveel gentleman of prince charming schiet er dus niet meer van over. Ik voel hoe ik het muurtje rondom mijn hart ophoog met minstens 1 rij stenen. Niet dat ik dat wil of wou, maar het gaat vanzelf, als een soort bescherming.
Tot zover de vlinders en de passie. Ik vraag me af hoe ik volgende week tango moet dansen met misschien twee mannen die ik eigenlijk liever niet meer in de ogen wil kijken...
Héél regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben, altijd een glimlach heb tot achter mijn oren en zowat elke dag op zijn minst 1 keer compleet verga ik een slappe lach. Mensen zeggen me dat ik altijd zo enthousiast ben, nooit een uitdaging uit de weg ga, altijd goedgezind ben, ...
Ja. Dat is waar. Ik ben nogal hard van de overtuiging dat je zelf in de hand hebt of je gelukkig bent. Of ik zeg dat dat makkelijk is? Nee! Dat zal ik ook nooit beweren. En ik heb op zijn minst even veel respect voor mensen die depressief zijn, door een moeilijke periode gaan, ... Dat moet iedereen uiteindelijk doen. Iedereen maakt elke dag keuzes. Of moet keuzes maken. En zo vind ik dat je ook kan kiezen om gelukkig te zijn.
Stiekem moet ik lachen met mensen die het leven voor zichzelf ZO zwaar maken door te tobben en piekeren, en door van een mug een olifant te maken. Door de wereld te willen verbeteren, maar niet naar zichzelf te willen kijken, door de schuld ALTIJD bij een ander te willen vinden, door excuses te zoeken in plaats van een mogelijke weg, ... De lijst is eindeloos. Ik vind het zo ongelooflijk jammer dat mensen dit doen. Het is pure zelfdestructie. Echt waar. Het is zelfs vreselijk om te zien soms. Vaak blijven mensen hier ook in 'hangen' omdat het een soort van veilig gevoel geeft, denken ze. Of ze gebruiken het als excuus, als levenslang stokpaardje achter de deur om zich te verantwoorden als iets niet gaat zoals het hoort.
Nogmaals; ik zeg niet dat het makkelijk is, ik heb zelf al genoeg te verwerken gekregen om dat te willen beweren. Maar ik wil wel graag beamen dat het kan! Elke dag heb je de keuze of je gelukkig wil zijn of niet. Zelfs al heb je zorgen. Je kan nog steeds proberen in het nu te leven door bijvoorbeeld 5 minuten te genieten van een lekkere tas koffie of thee. Gewoon in dit moment. Zonder zorgen. Enkel jij en je tasje koffie of thee. Dat is perfect. En zo'n momenten zouden we elke dag meer voor onszelf moeten inplannen. Want net die maken het verschil! Als ik dit aan mensen zeg krijg ik vaak het antwoord: 'Ja, ik heb daar geen tijd voor hoor.'. FOUT ANTWOORD! Natuurlijk heb je tijd! Soms moet je tijd verliezen om daarna tijd te winnen. En waarom, in Godsnaam, zou je alleen maar tijd besteden aan soms banale dingen en anderen zonder 5 minuutjes in 24 uur aan jezelf te willen besteden? Heb je zo weinig zelfwaardering dat je jezelf dat niet wil gunnen?
Ik vind het vreselijk om te zien hoe mensen een verslaving hebben en familie dan zegt: 'Ja, maar hij heeft toch een moeilijk jaar achter de rug.' Echt, dat maakt me opstandig. Ik heb ook moeilijke jaren gehad, maar gevochten als een leeuw. Dat niet iedereen zijn draagkracht even groot is kan ik begrijpen. Maar toch blijf ik er rotsvast van overtuigd dat je ALTIJD ZELF KIEST! Er is hulp. Het begint met de intentie om *iets* te willen doen voor jezelf. Zelfs als je helemaal geen idee hebt hoe je er moet aan beginnen zijn er boeken, coaches en therapeuten om je verder op weg te helpen.
Je slaagkans hangt voor 97% af van je wilskracht! Dat is bijzonder veel, dus waarom zou je het geen kans geven?
"Hey, merci voor 't compliment. Ik dans in elk geval ook de volgende reeksen, dus ben beschikbaar. Lijkt me wel een aanrader om ook 'ns buiten les te dansen. Groeten, C."
Nog steeds geen reactie van C. en ik neem het persoonlijk op. Héél persoonlijk. Hij heeft het zelfs niet open gedaan. Ik stel me voor dat hij dacht: 'Oh, weer een bericht van L. Ik lees het zelfs niet.'. Zeer goed voor het zelfvertrouwen. NOT!
Anyway. Ik besluit toch naar de oefenavond te gaan op vrijdag én de les op zaterdag. (Dat zeg ik nu met een heel groot hart, vrijdag zal het wellicht wat minder zijn, zaterdag nog véél minder.)
En intussen heb ik buikdansplannen gemaakt! Leuke! En veel! :) Dat was het leuke dat ik vandaag gedaan heb, tussen het checken of hij toevallig mijn bericht al zou gelezen hebben...
Nadat ik zondagochtend een mailtje had gestuurd naar de tangoschool om te vragen of ik de halfgevorderdenles ook kon meevolgen, kreeg ik deze voormiddag een antwoord terug.
Beste L,
Heb je een danspartner ?
Met vriendelijke groeten
Was het dan niet duidelijk dat ik met C. wil dansen? Natuurlijk heb ik geen partner! *Zucht* Ik kan het vragen aan C. maar dan vind ik mezelf wat opdringerig misschien. Ik weet tenslotte niet of hij ook graag met mij wil dansen. Ik wil C. een bericht sturen. Toch niet. Misschien moet ik wel sturen, wie niet waagt, niet wint. Ik durf niet. Nee, ik doe het niet.
Tijdens de les wijken mijn gedachten regelmatig af naar Neverland, bij C.. Tijdens de pauze lunch ik met twee vrouwelijke klasgenotes. Ze moedigen me aan om een bericht te sturen naar C.. Ik zeg dat ik niet durf. Ze zeggen dat ik het toch moet doen. Ik giechel. Ik wil het wel, maar durf nog steeds niet. De klasgenotes helpen me bij het formuleren van een berichtje. Intussen is de Nederlandse vriendin online en leg ik haar het probleem uit. Ze schrijft enkel: 'Nou, tijd voor een mail naar C.'. Dus dit was het eerste berichtje dat we samen formuleerden, zeer zorgvuldig trouwens!
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Kan of wil jij dat misschien zijn? Groetjes, L.
De klasgenotes besluiten dat ik die 'kan' er niet mag inlaten. Dus we beginnen opnieuw. En discusciëren zeer uitgebreid over welke woorden ik precies moet gebruiken.
Dag C., Ik zou graag de halfgevorderdenles ook volgen, maar heb uiteraard een danspartner nodig. Omdat het zo fijn is met jou te dansen zou ik het appreciëren mocht jij mijn danspartner worden. Groetjes, L.
Ik huiver bij de gedachte dat ik het bericht moet verzenden. De klasgenotes en Nederlandse vriendin keuren het bericht goed. Ik durf niet kijken wanneer ik op 'Verzenden' druk, maar doe het toch. Om 13.05 uur. Sindsdien heb ik elk vrij moment gekeken, maar het berichtje staat nog niet als 'Gelezen'. Hij kan aan het werk zijn, of zijn telefoon niet bij hebben, ...
Al zeker 50 keer heb ik mijn bericht naar hem opnieuw gelezen en wou stiekem dat ik het ongedaan kon maken. Misschien vind ik het toch te opdringerig? Maar het is verzonden, dus dat gaat nu niet meer. Wat ik nu moet doen is wachten (mijn God, dat is moeilijk!!!) op wat hij zal antwoorden. Als hij al zal antwoorden uiteindelijk.
Om mijn hoofd (en hart!!) wat rust te gunnen leg ik mijn gsm, gesloten, opzij en besluit van een tasje koffie te genieten. Het geluid van mijn telefoon staat echter wel op maximum, net als dat van mijn tablet en ook dat van mijn computer moet ik toegeven. STEL dat hij zou antwoorden, dan hoor ik de *pling* meteen. Of ik het daarna durf lezen is een andere vraag...
Maar dus: To be continued! Ook al zou hij niet antwoorden, of al zou het antwoord negatief zijn. (Dan wil ik mezelf wel de rest van de komende week in een warm deken wikkelen, met een doos Kleenexjes bij de hand, en dan wil ik misschien ook niet naar de oefenavond op vrijdag. En niet naar de tangoles op zaterdag. En niet naar de Milongastage op zondag.)
Vriendin G. leent me de DVD 'Finding Neverland'. Ze waarschuwt me en zegt dat ik best een paar zakdoeken klaar kan houden. Vanwege de stage en wisselende uren kan ik de DVD niet in een keer uitkijken, maar ik doe het in 4 keer. En huil. Uiteraard. De film is prachtig. Het verhaal is een goed blijven hangen.
De pianomuziek staat regelmatig op en ik hoor de kleine Peter zeggen: 'I see her', in zijn Neverland.
Everything you can imagine is real. Ik geloof dat ik sinds 4 oktober zelf ook nogal veel in mijn eigen Neverland ben. Samen met C.. Sinds we samen hebben gedanst zit hij in mijn hoofd. De hele dag! En dat merk ik aan de glimlach die niet weg te krijgen is van mijn gezicht. In mijn hoofd dansen we elke dag. Eigenlijk weet ik helemaal niet veel over hem, alleen dat ik het fijn vind om met hem te dansen, dat ik hem knap vind, en dat het leuk is stil te zijn terwijl we ik me laat leiden door hem, onze ogen sluiten en afdwalen naar Neverland.
Als mensen me naar C. vragen, vragen ze of hij vrijgezel is, of hij toch zeker op vrouwen valt, of hij mij ook leuk zou vinden, hoe oud hij is (dat wil ik zelf ook wel weten!), hoe hij in het 'echt' is, wat hij precies doet in het dagelijkse leven, waar hij woont, ... En eerlijk, ik kan er echt geen antwoord op geven. Want veel woorden hebben we nog niet gezegd. En toch voelt het als thuiskomen eens onze handen elkaar vasthouden en onze armen om elkaar heen slaan. Het lijkt alsof ik mijn hele leven lang al met hem dans, dat ik hem blindelings kan vertrouwen. Dat kan ik trouwens. Ik mag mijn ogen sluiten en zeker zijn dat alles goed gaat. Het lijkt of ik hem 'ken'.
Maar tegelijk voel ik me ook elke keer schuldig als ik aan hem denk. Want ik weet helemaal niet of hij misschien al geen vriendin heeft. En of hij even graag met mij danst als ik met hem, of hij hetzelfde zou voelen als mij... Al hoop ik het stiekem nog steeds wel!
