Gisteren liep ik rond in mijn lievelingssnuisterwinkel, met tevens een heel erg leuke verkoopster. Zoals altijd gaf ik haar de laatste stand van zaken van de mannen in mijn leven en de dates en alles wat ik alleen doe maar liever met mijn man wil doen.
Ze luisterde heel aandachtig en besloot met de woorden: 'Ik vind jou echt moedig!'. Ik schrok me een hoedje dat iemand dit tegen me zei en voelde me voor een keer begrepen!
Nu zeg ik nog liefste, omdat je nog een beetje (lees: veel) in mijn hoofd én mijn hart zit. Maar eigenlijk ben je precies niet zo lief. Hoewel je wel zo overkomt of overkwam. Zo knap, attent, sympathiek, ... Volgens mij ben je gewoon 'bang'.
Je weet het vast nog wel, die eerste keer dat ik op je terras zat en je mij een koffie kwam brengen, september vorig jaar. De gemeenschappelijke vriendin had je aan me voorgesteld als de perfecte match en ik ben er zeker van dat ze dat bij jou over mij ook heeft gedaan.
Vele koffies, berichtjes zonder antwoord en frustraties later liep gisteren de emmer over. Letterlijk. Je hebt me pijn gedaan. Zoveel dat ik er moest van huilen omdat ik gisteravond nog niet doorhad dat je mijn tranen eigenlijk niet waard bent. Nadat ik je had gevraagd om samen naar de Gentse Feesten te gaan, kon dat blijkbaar alleen samen met je vrienden. Ik kon helaas niet de dag dat je voorstelde en ik zou me ongelooflijk ongemakkelijk hebben gevoeld mocht ik toch zijn meegegaan. Ik ken toch helemaal niemand van je vrienden?! :/ Je stuurde dat het nog wel een keer zou passen en dat je het me zou laten weten als je in Gent zou zijn. Mijn hart maakte een vreugesprongetje toen het dit berichtje las. Ik dacht dat je er eindelijk klaar voor was. Dus ik wachtte. Er gingen enkele dagen voorbij en je had nog steeds niet gestuurd, daarom besloot ik jou nogmaals te sturen. Je schreef me terug dat je me niet vergeten was hoor. En dat je vrijdag misschien zou gaan, naar de Feesten.
Mijn hart was blij gisteren! Het wachtte op het moment dat er het verlossende berichtje van jou zou komen hoe laat je er zou zijn. Maar namiddag werd avond en mijn telefoon bleef stil. Ik was echt niet van plan om je NOG eens te sturen. Ik nam de auto terug naar huis en onderweg brak ik ineens. Het was nu wel duidelijk hoe belangrijk ik voor je was, of hoe mooi en spannend een avond had kunnen zijn (jouw woorden!) met mij. Waarom stuurde je me eigenlijk minions met hartjes in hun ogen? En al die kusjes? Dat betekende vast niets voor je.
Heel erg teleurgesteld en 'bend, not broken', kroop ik gisteren in bed en checkte ik voor een laatste keer of je naam niet op mijn scherm was verschenen.
Vanochtend hoorde ik de gemeenschappelijke vriendin via de telefoon, ze vertelde me over het gezellige etentje dat jullie gisteren hebben gehad, en dat je zou doorgaan naar Tomorrowland. Really? Really??? Is dat alles van gentleness of tact dat je hebt? Als je niet met me wou afspreken had ik het oké gevonden als je me dat gewoon had gezegd. Bijna een jaar heb ik mijn uiterste best gedaan om ook maar een beetje respons van je te krijgen. Telkens als ik je wou opgeven zei de gemeenschappelijke vriendin dat niet te doen omdat je het blijkbaar ZO leuk vond als ik in je buurt was. Wel, lieve man van de bar, als je had gehoopt dat ik je zou vangen terwijl je hoog in de lucht probeerde te fladderen, dan heb je het mis. Daar doe ik niet aan mee. Om hard to get te spelen zijn we net iets te oud geworden vind ik persoonlijk
Het maakt me niet uit hoe gebroken je bent geweest uit eender welke vorige relatie, de magie bestaat erin om de liefde altijd nog eens een kans te geven. En altijd opnieuw. Ik ben er zeker van dat ik meer dan genoeg liefde had voor jou. Niet om je je verleden te laten vergeten, maar om je terug jezelf te laten voelen, een man die bemind en beminnelijk is. Maar blijkbaar schuil je je liever achter de torenhoge muur die je hebt opgebouwd rondom je hart.
Da-ag, man van de bar. Ik kom vanaf nu geen koffies of cocktails meer drinken op je terras. Ik zal je ook geen berichtjes meer sturen om je een prettig weekend te wensen, laat staan om te vragen om af te spreken.
Ik wens je veel moed om opnieuw je hart te kunnen openstellen. Missy L.
De blessure in de spier aan mijn binnenbovenbeen rechts sleept nu al maanden aan. Elke gênante sessie bij de fysiotherapeut is er één te veel. Vandaag stond er weer eentje gepland. Het was mijn dag niet geweest en ik was innerlijk zeer onrustig. Zin in naalden was nog veel verder te zoeken.
De fysiotherapeut onderzoekt, masseert en prikt naalden in de betreffende spieren. Ze doen pijn. Ik moet de tranen wegslikken, want toegeven dat het pijn doet, wil ik natuurlijk niet. Hij stopt met prikken en haalt er zijn cursus bij. Heel serieus heeft hij het over een liesbreuk. Ik schrik en merk pas later op dat daardoor tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor woorden als echo, intern onderzoek, laparascopie, verdoving, ... Het lijkt allemaal luid te worden in mijn hoofd. Mijn fysiotherapeut probeert me gerust te stellen terwijl hij ziet en opmerkt hoeveel moeite ik doe om mijn tranen weg te slikken en te onderdrukken.
Morgenochtend moet ik naar de huisarts bellen om te vragen of zij dit kan diagnosticeren, anders moet ik via spoedopname. De fysiotherapeut kleeft nog een tape omdat die pijnverlichtend werkt en laat me buiten. Als ik 'Goedenavond' zeg durf ik mijn gezicht niet meer draaien omdat ik de tranen niet meer kon inslikken. Eens ik in de auto zit vloeien ze massaal over mijn wangen. Onmacht en angst zijn de meest overheersende gevoelens die ik nu heb met mijn laatste abdominale ingreep in het achterhoofd.
Ik weet nog hoeveel pijn ik had toen ik wakker werd, hoe ik moest overgeven van de narcose met juist doorspiesde buikspieren, hoe mijn bloeddruk plots daalde tot een kritiek punt, hoe ik alle ongeruste hoofden van verpleegkundigen, anesthesisten en artsen boven mij zag, hoe een eenvoudige dagopname een verblijf werd, hoe pijnlijk en moeizaam de revalidatie ging, hoe moeilijk ik het had met de littekens, de herinneringen die het terug naar boven bracht, de angst om niet meer goed genoeg te zijn, beperkingen tegen te komen, niet meer te kunnen dansen als voorheen, ...
Ik droog mijn tranen, slik de krop in mijn keel door. Gooi wat water in mijn gezicht en verman mezelf. Ik had gehoopt dat ik dit niet meer alleen zou moeten doen...
Later... Het moment waarop ALLES altijd duidelijk lijkt te worden...
De laatste dagen is me ook duidelijk geworden dat ik geen ongelijk heb als ik zeg dat je uiteindelijk, in je leven alles alleen moet doen. Neem nu de grote kuis doen... Mijn mannen in huis willen heel graag dat dat gebeurt, tot ik eraan begin, dan worden ze er kregelig van, maar helpen doen ze niet.
Ooit haalde ik een mooi oud zitbankje van een afvalcontainer dat ik heb afgeschuurd en opnieuw schilderde. Enkel het zitkussen moet nog opnieuw bekleed worden. De stof ligt al geknipt klaar hoor, ik wacht enkel nog op de mannen die me hun speciale nietjesmachine even willen lenen.
Eerder deze zomer zag ik in het magazine Dobbit een artikel over het maken van een schommelstoel. Ik ben gek op schommelstoelen, dus besloot er een te maken. De mannen zouden helpen. De schommelbalkjes heb ik intussen bij een schrijnwerker besteld, mijn stoel is ook besteld en ik heb mijn prijsoffert voor de herstoffering reeds in mijn mailbox. En ik ben trots op mezelf dat ik binnenkort mijn stoel mag afhalen, uit elkaar halen, afschuren, opnieuw schilderen en laten herbekleden om er uiteindelijk zelf mijn schommellatjes op de nagelen. Maar ik vind het ook zo jammer dat ik mijn enthousiasme niet kan delen.
Zo gaat dat, iedereen gaat zijn eigen weg in het leven en kiest voor de mensen en dingen die belangrijk zijn voor hem/haar.
Normaal gezien zou ik gisteren reeds naar de Gentse Feesten gaan... Maar toen ik goed en wel besefte dat ik alweer alleen zou gaan bedacht ik dat ik even goed de achterstallige strijk kon inhalen. Het had nochtans leuk kunnen zijn, de feesten, net zoals ik die keer alleen naar de stadstuin ben geweest.
Maar ik ben een vrouw met een missie, ik hoop in de Spiegeltent op de Gentse Feesten een goeie tangoman aan de haak te kunnen slaan. De opdracht weegt echter als lood in mijn schoenen. Zoals ik ooit las in het boekje 'Give him back his balls'; Je trekt jezelf terug op aan de bandjes van je bh en gaat door. Dat gezegd zijnde vertrek ik naar Gent. (Met een klein hartje wel)
Toen we eindelijk aankwamen in het kamp was ik opgelucht en blij. Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi. Het plaatje zag er nog perfecter uit dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn benen trilden als gek toen ik moeizaam probeerde van de kameel te komen.
We kregen met 8 personen een tent toegewezen om de nacht in door te brengen. Het was heet in de tent, daarbuiten veel beter. Vlak achter het kamp lag een gigantische berg, ik stamp mijn schoenen uit en begon de berg op te lopen. Iets hoger dan halfweg kon ik niet meer en besloot terug naar beneden te gaan. We namen nog wat foto's en ploften neer in het zand. De zon was intussen onder en in de wolkenvrije hemel verschenen de eerste sterren. Dit had ik nog nooit gezien. Ik voelde me zo klein en tegelijk besefte ik dat wij als mens, net als één korrel zand in de woestijn, een immens verschil kunnen maken. Vreemd en nostalgisch gevoel tegelijk.
Na het avondmaal was het buiten frisser en was er een heldere hemel, zoals ik nog nooit eerder zag. In de verte zag ik een licht en een mannenstem zei ons naar daar te gaan. Nieuwsgierig als ik altijd ben zocht ik mezelf blootvoets een weg in het koele zand en bleek aan te komen bij O die op een matje zit. Ik mocht naast hem gaan zitten. Zijn gezicht of details zag ik niet, ik zag enkel vormen, een silhouet. Zijn stem klonk warm en vriendelijk. We keken naar de sterrenhemel en zochten naar de figuren en planeten. We zagen Mars, Venus, de Poolster, de Grote Beer, ... en zowat een miljoen kleine fonkelende sterretjes. Het was absoluut het mooiste wat ik ooit zag.
Ik praatte wat met O, die best leuk is. Hij leerde me hoe ik hallo kan zeggen in Berbers. Als ik het kon onthouden tot de volgende ochtend mag ik lopen ipv opnieuw op een kameel te zitten. Ik bedacht bij mezelf dat dat ook zwaar zou zijn, maar beter dan een kameel met schamel zadel. Als iedereen klaar was met eten zei O dat we muziek zouden spelen op de drums. Het waren geen darbouka's en ook geen zills, maar het was wel vergelijkbaar. De berbers begonnen samen te spelen en te zingen. Prachtig om te zien. Hoewel ik geen enkel ritme kon herkennen ging ik bij het derde nummer rechtstaan om te dansen. Het zand was niet zo een stabiele ondergrond, maar mijn hart was helemaal vrij en ik kon dansen op een bepaalde manier, zoals nooit tevoren.
Mijn droge mond verfriste ik met opnieuw een halve fles water. O begon te dansen en nodigde nog wat mensen uit om mee te dansen. Het was zo leuk om samen te dansen! Dan wilde O me op de drums leren spelen, hoewel dat geen succes was. Terwijl ik wat slagen probeerde verdwenen alle sterren en kwam er een zandstorm opzetten. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht omdat het opvliegende zand pijn deed. O had intussen mijn sjaal al genomen en was die om mijn gezicht aan het knopen. We liepen naar de tent en speelden daar verder.
Het werd laat en ik werd moe. Met mijn sjaal voor mijn gezicht liep ik naar de tent om te slapen. Iedereen ging op zijn matje liggen. Ondanks dat iedereen moe was konden we niet slapen en lagen we flauwe mopjes te vertellen en te giechelen. Uiteindelijk werd het stil. Niet veel later dook er een nieuwe zandstorm op, heviger dan eerder op de avond. De wind en zand sloegen om en in de tent. Comfortabel slapen was het niet.
Om 3:40 uur werden we gewekt door een stem die riep: 'Hello my friend, hello my friend'. We sprongen snel in onze kleren en pakten onze rugzakken. Onderweg naar de kamelen zag ik O staan die in het donker de weg toonde. Hij zag me niet, maar als ik 'Tiffawin' zei, draaide hij zijn gezicht en verscheen een glimlach. 'You remember', zei hij en hij liep met me mee. Hij fluisterde in mijn oor dat ik de beste kameel zou krijgen. Van zodra ik erop zat voelde ik dat het een super comfortabel zadel was. Ik zeg 'Chokran' en we glimlachen naar elkaar. O liep een tijdje stilzwijgend naast me, af en toe lachten we naar elkaar. Ik was verbaasd over hoe goed hij de woestijn kent.
Het werd langzaam licht om uiteindelijk de zon, samen met O, volledig te zien opkomen. Magisch! We stapten verder en kwamen aan in het kamp waar we voorheen waren vertrokken. O beval de kameel te gaan liggen en hield me vast aan een arm en been terwijl hij zei dat ik sterk ben. Hij liet de andere mensen afstijgen terwijl ik een mooie fooi achterliet. Daarna kon ik hem nergens meer terugvinden.
In de auto op terugweg voel ik me overvallen door een vreemd gevoel van gemis. Ik vond het jammer dat ik geen familienaam heb, geen mailadres, geen gsmnummer. Jammer... Deze man was zo vriendelijk en hoffelijk dat ik hem in mijn hoofd voor altijd blijf onthouden als mijn Desert Prince!
De rit naar de Sahara woestijn neemt 2 dagen en onnoemelijk veel slopende uren in beslag. Het is heet en plakkerig in de auto, maar de verwondering is groot als we stopten vlak voor de Sahara. We moeten nog anderhalf uur wachten en dan mogen me de kamelen bestijgen. Mijn kameel gaat rechtstaan en ik voel dat het zadel niet vlak is en pijn doet aan de binnenkant van mijn bovenbeen waar ik laatst een spierscheur had. Ik besluit me er niet druk in te maken en me zo comfortabel mogelijk te installeren.
Ik vecht met de rugzak en de fles water die niet meer in de rugzak kon. Ik lig in de knoop met mijn been en ook het zadel. Tien minuten later zet ik mijn zonnebril op en sluier mijn gezicht. Ik huil een beetje omdat elke nieuwe stap heel veel pijn doet.
Het uitzicht is prachtig en lijkt wel een sprookje.
