Nu zeg ik nog liefste, omdat je nog een beetje (lees: veel) in mijn hoofd én mijn hart zit. Maar eigenlijk ben je precies niet zo lief. Hoewel je wel zo overkomt of overkwam. Zo knap, attent, sympathiek, ... Volgens mij ben je gewoon 'bang'.
Je weet het vast nog wel, die eerste keer dat ik op je terras zat en je mij een koffie kwam brengen, september vorig jaar. De gemeenschappelijke vriendin had je aan me voorgesteld als de perfecte match en ik ben er zeker van dat ze dat bij jou over mij ook heeft gedaan.
Vele koffies, berichtjes zonder antwoord en frustraties later liep gisteren de emmer over. Letterlijk. Je hebt me pijn gedaan. Zoveel dat ik er moest van huilen omdat ik gisteravond nog niet doorhad dat je mijn tranen eigenlijk niet waard bent. Nadat ik je had gevraagd om samen naar de Gentse Feesten te gaan, kon dat blijkbaar alleen samen met je vrienden. Ik kon helaas niet de dag dat je voorstelde en ik zou me ongelooflijk ongemakkelijk hebben gevoeld mocht ik toch zijn meegegaan. Ik ken toch helemaal niemand van je vrienden?! :/ Je stuurde dat het nog wel een keer zou passen en dat je het me zou laten weten als je in Gent zou zijn. Mijn hart maakte een vreugesprongetje toen het dit berichtje las. Ik dacht dat je er eindelijk klaar voor was. Dus ik wachtte. Er gingen enkele dagen voorbij en je had nog steeds niet gestuurd, daarom besloot ik jou nogmaals te sturen. Je schreef me terug dat je me niet vergeten was hoor. En dat je vrijdag misschien zou gaan, naar de Feesten.
Mijn hart was blij gisteren! Het wachtte op het moment dat er het verlossende berichtje van jou zou komen hoe laat je er zou zijn. Maar namiddag werd avond en mijn telefoon bleef stil. Ik was echt niet van plan om je NOG eens te sturen. Ik nam de auto terug naar huis en onderweg brak ik ineens. Het was nu wel duidelijk hoe belangrijk ik voor je was, of hoe mooi en spannend een avond had kunnen zijn (jouw woorden!) met mij. Waarom stuurde je me eigenlijk minions met hartjes in hun ogen? En al die kusjes? Dat betekende vast niets voor je.
Heel erg teleurgesteld en 'bend, not broken', kroop ik gisteren in bed en checkte ik voor een laatste keer of je naam niet op mijn scherm was verschenen.
Vanochtend hoorde ik de gemeenschappelijke vriendin via de telefoon, ze vertelde me over het gezellige etentje dat jullie gisteren hebben gehad, en dat je zou doorgaan naar Tomorrowland. Really? Really??? Is dat alles van gentleness of tact dat je hebt? Als je niet met me wou afspreken had ik het oké gevonden als je me dat gewoon had gezegd. Bijna een jaar heb ik mijn uiterste best gedaan om ook maar een beetje respons van je te krijgen. Telkens als ik je wou opgeven zei de gemeenschappelijke vriendin dat niet te doen omdat je het blijkbaar ZO leuk vond als ik in je buurt was. Wel, lieve man van de bar, als je had gehoopt dat ik je zou vangen terwijl je hoog in de lucht probeerde te fladderen, dan heb je het mis. Daar doe ik niet aan mee. Om hard to get te spelen zijn we net iets te oud geworden vind ik persoonlijk
Het maakt me niet uit hoe gebroken je bent geweest uit eender welke vorige relatie, de magie bestaat erin om de liefde altijd nog eens een kans te geven. En altijd opnieuw. Ik ben er zeker van dat ik meer dan genoeg liefde had voor jou. Niet om je je verleden te laten vergeten, maar om je terug jezelf te laten voelen, een man die bemind en beminnelijk is. Maar blijkbaar schuil je je liever achter de torenhoge muur die je hebt opgebouwd rondom je hart.
Da-ag, man van de bar. Ik kom vanaf nu geen koffies of cocktails meer drinken op je terras. Ik zal je ook geen berichtjes meer sturen om je een prettig weekend te wensen, laat staan om te vragen om af te spreken.
Ik wens je veel moed om opnieuw je hart te kunnen openstellen. Missy L.
De blessure in de spier aan mijn binnenbovenbeen rechts sleept nu al maanden aan. Elke gênante sessie bij de fysiotherapeut is er één te veel. Vandaag stond er weer eentje gepland. Het was mijn dag niet geweest en ik was innerlijk zeer onrustig. Zin in naalden was nog veel verder te zoeken.
De fysiotherapeut onderzoekt, masseert en prikt naalden in de betreffende spieren. Ze doen pijn. Ik moet de tranen wegslikken, want toegeven dat het pijn doet, wil ik natuurlijk niet. Hij stopt met prikken en haalt er zijn cursus bij. Heel serieus heeft hij het over een liesbreuk. Ik schrik en merk pas later op dat daardoor tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor woorden als echo, intern onderzoek, laparascopie, verdoving, ... Het lijkt allemaal luid te worden in mijn hoofd. Mijn fysiotherapeut probeert me gerust te stellen terwijl hij ziet en opmerkt hoeveel moeite ik doe om mijn tranen weg te slikken en te onderdrukken.
Morgenochtend moet ik naar de huisarts bellen om te vragen of zij dit kan diagnosticeren, anders moet ik via spoedopname. De fysiotherapeut kleeft nog een tape omdat die pijnverlichtend werkt en laat me buiten. Als ik 'Goedenavond' zeg durf ik mijn gezicht niet meer draaien omdat ik de tranen niet meer kon inslikken. Eens ik in de auto zit vloeien ze massaal over mijn wangen. Onmacht en angst zijn de meest overheersende gevoelens die ik nu heb met mijn laatste abdominale ingreep in het achterhoofd.
Ik weet nog hoeveel pijn ik had toen ik wakker werd, hoe ik moest overgeven van de narcose met juist doorspiesde buikspieren, hoe mijn bloeddruk plots daalde tot een kritiek punt, hoe ik alle ongeruste hoofden van verpleegkundigen, anesthesisten en artsen boven mij zag, hoe een eenvoudige dagopname een verblijf werd, hoe pijnlijk en moeizaam de revalidatie ging, hoe moeilijk ik het had met de littekens, de herinneringen die het terug naar boven bracht, de angst om niet meer goed genoeg te zijn, beperkingen tegen te komen, niet meer te kunnen dansen als voorheen, ...
Ik droog mijn tranen, slik de krop in mijn keel door. Gooi wat water in mijn gezicht en verman mezelf. Ik had gehoopt dat ik dit niet meer alleen zou moeten doen...
Later... Het moment waarop ALLES altijd duidelijk lijkt te worden...
De laatste dagen is me ook duidelijk geworden dat ik geen ongelijk heb als ik zeg dat je uiteindelijk, in je leven alles alleen moet doen. Neem nu de grote kuis doen... Mijn mannen in huis willen heel graag dat dat gebeurt, tot ik eraan begin, dan worden ze er kregelig van, maar helpen doen ze niet.
Ooit haalde ik een mooi oud zitbankje van een afvalcontainer dat ik heb afgeschuurd en opnieuw schilderde. Enkel het zitkussen moet nog opnieuw bekleed worden. De stof ligt al geknipt klaar hoor, ik wacht enkel nog op de mannen die me hun speciale nietjesmachine even willen lenen.
Eerder deze zomer zag ik in het magazine Dobbit een artikel over het maken van een schommelstoel. Ik ben gek op schommelstoelen, dus besloot er een te maken. De mannen zouden helpen. De schommelbalkjes heb ik intussen bij een schrijnwerker besteld, mijn stoel is ook besteld en ik heb mijn prijsoffert voor de herstoffering reeds in mijn mailbox. En ik ben trots op mezelf dat ik binnenkort mijn stoel mag afhalen, uit elkaar halen, afschuren, opnieuw schilderen en laten herbekleden om er uiteindelijk zelf mijn schommellatjes op de nagelen. Maar ik vind het ook zo jammer dat ik mijn enthousiasme niet kan delen.
Zo gaat dat, iedereen gaat zijn eigen weg in het leven en kiest voor de mensen en dingen die belangrijk zijn voor hem/haar.
Normaal gezien zou ik gisteren reeds naar de Gentse Feesten gaan... Maar toen ik goed en wel besefte dat ik alweer alleen zou gaan bedacht ik dat ik even goed de achterstallige strijk kon inhalen. Het had nochtans leuk kunnen zijn, de feesten, net zoals ik die keer alleen naar de stadstuin ben geweest.
Maar ik ben een vrouw met een missie, ik hoop in de Spiegeltent op de Gentse Feesten een goeie tangoman aan de haak te kunnen slaan. De opdracht weegt echter als lood in mijn schoenen. Zoals ik ooit las in het boekje 'Give him back his balls'; Je trekt jezelf terug op aan de bandjes van je bh en gaat door. Dat gezegd zijnde vertrek ik naar Gent. (Met een klein hartje wel)
Toen we eindelijk aankwamen in het kamp was ik opgelucht en blij. Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi. Het plaatje zag er nog perfecter uit dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Mijn benen trilden als gek toen ik moeizaam probeerde van de kameel te komen.
We kregen met 8 personen een tent toegewezen om de nacht in door te brengen. Het was heet in de tent, daarbuiten veel beter. Vlak achter het kamp lag een gigantische berg, ik stamp mijn schoenen uit en begon de berg op te lopen. Iets hoger dan halfweg kon ik niet meer en besloot terug naar beneden te gaan. We namen nog wat foto's en ploften neer in het zand. De zon was intussen onder en in de wolkenvrije hemel verschenen de eerste sterren. Dit had ik nog nooit gezien. Ik voelde me zo klein en tegelijk besefte ik dat wij als mens, net als één korrel zand in de woestijn, een immens verschil kunnen maken. Vreemd en nostalgisch gevoel tegelijk.
Na het avondmaal was het buiten frisser en was er een heldere hemel, zoals ik nog nooit eerder zag. In de verte zag ik een licht en een mannenstem zei ons naar daar te gaan. Nieuwsgierig als ik altijd ben zocht ik mezelf blootvoets een weg in het koele zand en bleek aan te komen bij O die op een matje zit. Ik mocht naast hem gaan zitten. Zijn gezicht of details zag ik niet, ik zag enkel vormen, een silhouet. Zijn stem klonk warm en vriendelijk. We keken naar de sterrenhemel en zochten naar de figuren en planeten. We zagen Mars, Venus, de Poolster, de Grote Beer, ... en zowat een miljoen kleine fonkelende sterretjes. Het was absoluut het mooiste wat ik ooit zag.
Ik praatte wat met O, die best leuk is. Hij leerde me hoe ik hallo kan zeggen in Berbers. Als ik het kon onthouden tot de volgende ochtend mag ik lopen ipv opnieuw op een kameel te zitten. Ik bedacht bij mezelf dat dat ook zwaar zou zijn, maar beter dan een kameel met schamel zadel. Als iedereen klaar was met eten zei O dat we muziek zouden spelen op de drums. Het waren geen darbouka's en ook geen zills, maar het was wel vergelijkbaar. De berbers begonnen samen te spelen en te zingen. Prachtig om te zien. Hoewel ik geen enkel ritme kon herkennen ging ik bij het derde nummer rechtstaan om te dansen. Het zand was niet zo een stabiele ondergrond, maar mijn hart was helemaal vrij en ik kon dansen op een bepaalde manier, zoals nooit tevoren.
Mijn droge mond verfriste ik met opnieuw een halve fles water. O begon te dansen en nodigde nog wat mensen uit om mee te dansen. Het was zo leuk om samen te dansen! Dan wilde O me op de drums leren spelen, hoewel dat geen succes was. Terwijl ik wat slagen probeerde verdwenen alle sterren en kwam er een zandstorm opzetten. Ik hield mijn handen voor mijn gezicht omdat het opvliegende zand pijn deed. O had intussen mijn sjaal al genomen en was die om mijn gezicht aan het knopen. We liepen naar de tent en speelden daar verder.
Het werd laat en ik werd moe. Met mijn sjaal voor mijn gezicht liep ik naar de tent om te slapen. Iedereen ging op zijn matje liggen. Ondanks dat iedereen moe was konden we niet slapen en lagen we flauwe mopjes te vertellen en te giechelen. Uiteindelijk werd het stil. Niet veel later dook er een nieuwe zandstorm op, heviger dan eerder op de avond. De wind en zand sloegen om en in de tent. Comfortabel slapen was het niet.
Om 3:40 uur werden we gewekt door een stem die riep: 'Hello my friend, hello my friend'. We sprongen snel in onze kleren en pakten onze rugzakken. Onderweg naar de kamelen zag ik O staan die in het donker de weg toonde. Hij zag me niet, maar als ik 'Tiffawin' zei, draaide hij zijn gezicht en verscheen een glimlach. 'You remember', zei hij en hij liep met me mee. Hij fluisterde in mijn oor dat ik de beste kameel zou krijgen. Van zodra ik erop zat voelde ik dat het een super comfortabel zadel was. Ik zeg 'Chokran' en we glimlachen naar elkaar. O liep een tijdje stilzwijgend naast me, af en toe lachten we naar elkaar. Ik was verbaasd over hoe goed hij de woestijn kent.
Het werd langzaam licht om uiteindelijk de zon, samen met O, volledig te zien opkomen. Magisch! We stapten verder en kwamen aan in het kamp waar we voorheen waren vertrokken. O beval de kameel te gaan liggen en hield me vast aan een arm en been terwijl hij zei dat ik sterk ben. Hij liet de andere mensen afstijgen terwijl ik een mooie fooi achterliet. Daarna kon ik hem nergens meer terugvinden.
In de auto op terugweg voel ik me overvallen door een vreemd gevoel van gemis. Ik vond het jammer dat ik geen familienaam heb, geen mailadres, geen gsmnummer. Jammer... Deze man was zo vriendelijk en hoffelijk dat ik hem in mijn hoofd voor altijd blijf onthouden als mijn Desert Prince!
De rit naar de Sahara woestijn neemt 2 dagen en onnoemelijk veel slopende uren in beslag. Het is heet en plakkerig in de auto, maar de verwondering is groot als we stopten vlak voor de Sahara. We moeten nog anderhalf uur wachten en dan mogen me de kamelen bestijgen. Mijn kameel gaat rechtstaan en ik voel dat het zadel niet vlak is en pijn doet aan de binnenkant van mijn bovenbeen waar ik laatst een spierscheur had. Ik besluit me er niet druk in te maken en me zo comfortabel mogelijk te installeren.
Ik vecht met de rugzak en de fles water die niet meer in de rugzak kon. Ik lig in de knoop met mijn been en ook het zadel. Tien minuten later zet ik mijn zonnebril op en sluier mijn gezicht. Ik huil een beetje omdat elke nieuwe stap heel veel pijn doet.
Het uitzicht is prachtig en lijkt wel een sprookje.
Op het vliegtuig onderweg naar Marrakesh kreeg ik ineens spijt dat ik de man van de bar voor mijn vertrek niet meer had gezien. Met de Gentse Feesten en alle dansinitiaties in het vooruitzicht, besloot ik hem een berichtje te sturen.
IK: Dag *man van de bar*, hoe gaat het met jou? Ik vroeg me af of je geen zin hebt om samen een keer te gaan dansen op de Gentse Feesten en daarna iets te gaan drinken? Fijne avond nog! :)
HIJ: Een dansje met jou? Zal maar best nog wat oefenen!! Ik ga volgende week vrijdag naar de Gentse Feesten met een paar vrienden. We gaan kijken naar Silicon Carne. Een covergroep die we er vorig jaar ook hebben ontdekt. Mocht je zin hebben, ge zijt zeker welkom.
Ik antwoordde dat ik niet kan en vraag opnieuw of hij later nog wat tijd heeft? Dan stuurt hij me een 8 seconden durend filmpje dat ik niet kan bekijken wegens onvoldoende internetmogelijkheden vlak voor de woestijn. Dat stuurde ik hem waarna ik van hem geen antwoord meer kreeg.
Of hij nu hard to get speelt of wat, ik weet het niet meer. Maar veel plezier om een date te pakken te krijgen met de man van de bar is er niet aan!
For some, home is not a place, but a person they come home to. While I'm here in Marrakesh, I see so many homeless cats and dogs. My heart cries fot each and everyone of them. They try to be fed and loved by random passangers, but the sad truth is that the most of them may never ever come home to a place or a thing or a person.
Ik had alle koffers en handbagages ingepakt. Ondanks het feit dat alles ingepakt leek, had ik toch het gevoel van alles te zijn vergeten. Op het moment dat de taxi er is en ik afscheid wil nemen van m'n honden ben ik in mijn gat gepikt dat ze meer interesse hebben in de kipsnack dan in het voorlopig laatste kusje van mij. Ik trek de deur dicht en voel de tranen over mijn wangen rollen. Het is druk op de luchthaven, ik voel me opgaan in de mensenmassa terwijl ik mijn duidelijk merkbaar nerveuze vader nauwlettend in de gaten hield. Het is een tijd geleden dat hij heeft gevlogen, hij is ongerust en heeft moeite met zijn koffertje. Als we aan onze gate zitten te wachten vraag ik mezelf af hoe ik mijn gevoel moet benoemen. Het voelt alsof ik werkelijk ALLES en tegelijk helemaal NIETS achterlaat. Typisch weer voor mij, denk ik dan. Ineens komt het woord 'homesick' in me op. Ik geloof dat dit is hoe ik me voel en plots vind ik het een mooi en triest en tegelijk (on)comfortabel woord. Geruststellend ook misschien.
Op aanraden van mijn moeder had ik een afspraak gemaakt voor een alternatieve 'behandeling'. De sessie heet 'Innerspeak'. Hierbij vertrekt men vanuit een patroon dat zich blijft herhalen. In mijn geval vertrokken we vanuit de 'mannenproblematiek'. Het aantrekken van 'foute' mannen en vooral het het feit dat mannen altijd vreemdgaan eens ik een relatie met ze heb.
Ze start de behandeling en ik besluit het gewoon op me te laten afkomen, want ik weet niet goed wat te verwachten en wil niet 'afblokken' van in het begin. Dus vraag ik jou, als lezer, net hetzelfde! :)
De dame rechtover mij begint te vertellen over een leven in 1240, zo'n 800 jaar geleden, in Argentinië. Er waren toen de rijken en de armen. Ik werd geboren als eerste dochter in een rijk gezin met al vier zonen. Van zodra ik in de wieg lag werd de meest geschikte partner voor me uitgezocht om later mee te trouwen. Uiteraard iemand van de andere rijke gezinnen, om het qua 'landverdeling' zo voordelig mogelijk te houden. Als ik kind werd tekende ik graag, omdat ik niet mocht studeren. Ik moest later gewoon huisvrouw zijn en kinderen krijgen. Er was een boom waar ik graag onder ging zitten om te tekenen. Trots als een gieter liep ik met mijn krijttekeningen naar binnen waar ze keer op keer opgerold in de vuilbak eindigden. Ik verloor mijn creativiteit en mezelf. Werd verplicht het leven te leven dat voor mij werd gekozen. Ik wou het niet en kon niet begrijpen waarom ik niets mocht en mijn broers alles. Ik had schrik van mijn vader maar durfde er niet tegenin gaan.
Ik was heel mollig en voelde me eenzaam. Eenzaam omdat ik zelf geen keuzes kon maken, niet thuishoorde bij de andere vrouwen. Mooie kleren en/of mezelf verzorgen was niet zinvol voor mij omdat ik toch niet het gevoel had dat ik dit moest doen, ik was toch al gereserveerd voor een man.
Dus kwam de dag dat ik moest trouwen met de man die me werd voorgeschreven. Ik was heel ongelukkig en voelde me absoluut onbegrepen. Ik wou geen kinderen, ik wou niet blijven meelopen in het leven dat men voor mij had gekozen, en daarbij kwam dus ook dat ik met mijn man geen seks had. Daar is het vreemdgaan begonnen. De man ging naar andere vrouwen om zijn behoeften te bevredigen.
Ik deed het huishouden, eenzaam en onbegrepen. Ik werd ziek en stierf op jonge leeftijd. Desondanks was dat voor mij een bevrijding, ik was opgelucht dat ik dit leven mocht verlaten. Niet wetende dat ik tot 800 jaar later hetzelfde leven zou lijden.
Het was zo beklijvend dit allemaal te horen.... Zo herkenbaar. Alles was en is een link met dat leven. Ik kan niet omschrijven hoe eenzaam en onbegrepen ik mij kan voelen, echt, vanuit elke cel van mijn lichaam. Als kind kon ik prachtig tekenen, alleen heb ik dit ook achtergelaten. Gelukkig heeft mijn creativiteit nu wel en uiting door onder meer dans en schrijven. De opstandigheid tegen machtsmisbruik en een opgelegde wil is nog steeds gigantisch aanwezig. De Argentijnse Tango was gewoon een roep naar mijn leven toen. Als kind was ik ontzettend mollig en ben ik altijd gepest geweest.
De gelijkenissen waren echt ontzettend groot en ondanks het feit dat ik er zeer sceptisch tegenover stond ben ik toch blij dat ik geweest ben. We hebben afstand gedaan van al deze oude levens. Ik ben nog steeds de oude ziel die ontzettend veel liefde te geven heeft, en deze nu ook op een juiste manier kan ontvangen.
Zoals beloofd laat ik het verleden, ook het hele verre verleden, nu rusten, zodat er tijd en plaats en ruimte is voor het heden en de toekomst. Mijn ware is op mij aan het wachten, we moeten elkaar alleen nog vinden. <3
Om mijn perfectionisme wat in de kiem te smoren en tevens mijn creativiteit de vrije loop te laten, kocht ik mezelf een 'Wreck this journal'. Een van de opdrachten was: 'Scheur deze pagina in repen.' Ik maakte er een allemaal boodschapjes van die iemand zou kunnen afscheuren en titelde de pagina: 'Things I would love to do with you.'. Daaronder schreef ik allemaal dingen die ik graag met mijn partner wil doen. Stiekem is het mijn allerlievelingspagina geworden. Het moet er juist om doen dat ik mijn lievelingspagina moet weggeven. Ik wacht nog even en zal deze pagina aan mijn prins geven van zodra we elkaar hebben gevonden.
Ik laat je even meeglimpen in wat ik graag met hem wil doen.
- I would love to dance with you! Everywhere! In the kitchen, in the city, when there's no music, ... - I would love to have a pic-nic with you. - I would love to grow old with you and I would love to rise in love with you. - I would love to do something absolutely, super crazy with you. Maybe even something I fear, because I'm sure we'll have fun and make awesome memories. - I would love to get up in the middle of the night just to watch the stars with you. - I would love to go to a ball with you. - I would love to know what you hear in the silence between us. - I would love to love you, even when we struggle. - I would love to hold your hand and I would love you to hold mine. - I would love to be your princess, for you'll be my prince, king and hero.
Er zijn nog 3 kaartjes over die ik nog kan invullen, de pagina is dus nog niet af. En ik heb ook eentje opengelaten voor hem, voor iets wat hij graag met mij wil doen.
Ik bedankte de fotografe van 'The Princess Project' nogmaals voor de leuke shoot. Een paar uur later krijg ik een berichtje terug dat ze snel enkele foto's zal posten. Als ik dat berichtje krijg sta ik in een schoenenwinkel, dramatisch op zoek naar de juiste schoenen om mee te nemen op reis - die ik overigens niet kan vinden. Dus sta ik tussen de rekken met maat 39 en 40. Mijn mandje op de grond, mijn teenslippers halverwege het gangpad, een steunzool op de grond, een schoen en steunzool in mijn hand en uiteraard mijn telefoon waarvan de batterij bijna leeg was. Timing, zoals altijd.
Terwijl alle gekte van de schoenen aan me voorbijgaat heb ik alleen nog oog voor wat er zal verschijnen op het schermpje, zo nieuwsgierig ben ik. Ik herken mezelf op de eerste foto en vergroot hem. Mijn mond valt letterlijk open. Ik zeg tegen mezelf dat het helemaal juist is, precies zoals ik het had gewild. De foto's zijn verhalen op zich. Ze spreken. Tijdens de shoot had ik reeds het gevoel dat alles juist was, toen ik de beelden zag en zie nog veel meer. Ik kan het haast niet in woorden omschrijven; de sublieme schoonheid van het geheel. Ik schrok van mezelf, omdat ik eigenlijk wél mooi ben, de dromerige sprookjesachtige sfeer is perfect. Ik wil nu al graag een vervolg maken op dit project.
Stiekem geniet ik vooral eerst zelf van de foto's en blijf elke keer opnieuw verbaasd. Mijn haar is lang en mooi, mijn ogen zijn sprekend - zo heb ik ze nog nooit gezien, ik straal een zekere zachtheid uit. En dan 's avonds, als ik uiteindelijk kon kiezen, besloot ik er één foto van te delen op mijn Facebookpagina. Ik koos voor de witte jurk in het water. Heel snel kwamen er een pak likes, de teller staat intussen op 84 en de commentaren zijn allemaal lovend. Ik heb de foto niet online gezet om zoveel likes te krijgen, maar het voelt wel als een bevestiging dat ik best een prinses kan zijn zonder dat ik daarvoor een prins nodig heb. Mijn innerlijke kindje dat soms het begeleidende handje nodig heeft is gerustgesteld en leeft weer op een mooie roze wolk.
Het komt en gaat net als eb en vloed zegt men wel eens. Zo voelt het voor mij ook.
Op sommige dagen (de meeste) ben ik mijn overenthousiaste en onafhankelijke zelf die niemand nodig heeft en de hele wereld aankan. En soms, heel soms, lijk ik een heel klein meisje dat iemands hand nodig heeft om het door de dag te maken. Op zo'n dagen durf ik het niet toegeven, zelfs niet aan mezelf, maar soms is het oké om niet oké te zijn.
Nu ga ik weer verder mijn wereldje beleven, maar als ik me nog een keer slecht voel, kom ik hier terug om dit eventjes te lezen! :) <3
Al sinds zolang ik me kan herinneren wil ik prinses worden. Ik ben een echt meisje-meisje en houd ontzettend van sprookjes. Prinsessenjurken zijn om bij weg te dromen, lange haren, krullen, bloemen, betoverde wouden, magisch water, ...
Samen met een fotografe werkte ik dit sprookjesthema uit. Ik besloot zelf de jurken te maken, zij ging op zoek naar locaties. Mijn haren waren netjes gekruld en opgestoken langs de rechterkant van mijn hoofd met voldoende losse lokjes, mijn make-up was fel, maar dat mocht wel voor een shoot en de wimpers waren stunning!! Hele lange wimpers, I like that.
In de auto onderweg naar de eerste locatie (vlak over de grens) was het heet. De make-up bleef goed zitten en mijn krullen hielden het ook vol. Pas als we ter plaatse zijn trek ik de hoepelrok en bovenrok aan, samen met het korset. We hadden enkel een klein spiegeltje bij, dus ik kon mezelf niet volledig zien, maar vertrouwde op de fotografe. Ik volgde de instructies nauwgezet, maar ik genoot vooral, want dit was helemaal mijn moment. Ik was, en vooral: ben, een prinses, daar heb ik geen prins voor nodig.
De fotografe zoekt het juiste licht, laat me een stap naar voor en achter zetten, hoofd meer in minder uit het avondlicht, door de netels en de distels om toch maar op zo'n mooi plekje te kunnen fotograferen. Ik droeg mijn jurk met stijl en elegantie. Ik moest denken aan de opzet van de shoot. Een dromerige sprookjesachtige reflectie van mezelf. Mijn gedachten dwalen af... naar mannen, niet vanuit een kwaadheid of opstandigheid, gewoon, de mannen in mijn leven. Bij sommige moet ik ietsje meer glimlachen dan de andere. Ik hoor de fotografe af en toe verwonderde blikken uiten als ze op het kleine schermpje van haar camera kijkt. Heel af en toe kan ik een glimp mee opvangen en ben ik zelf even verbaasd.
Want het hele plaatje lijkt volledig te kloppen. Het licht is perfect, de locatie is magisch, mijn blik is net zoals ik had gehoopt dat hij zou zijn. En samen vormt het prachtige beelden. Ik kan haast niet wachten om mezelf in het groot op mijn scherm zien te verschijnen.
Because once in a while, dreams do come true. So don't stop believing! Never! <3
Elke avond en/of ochtend smeer ik mezelf in met bodycrème. Ik heb een grote pot Nivea-crème staan en een klein potje dat ik cadeau heb gekregen van een vriendin van bij Lush. Deze laatste ruikt zo lekker en geeft me een bijna 'omhelzend' gevoel, dus deze houd ik voor bijzondere momenten of als ik heel erg zin heb in deze geur.
Ik start altijd met mijn armen en eindig met mijn benen. Vandaag had ik iets teveel crème genomen voor mijn laatste been en besloot wat op mijn rug te wrijven om er vanaf te geraken. En terwijl ik de crème opensmeerde op mijn rug bedacht ik me net hoeveel ik van zachte en liefdevolle aanrakingen hou, hoe heerlijk ik het vind als iemand in bed stilletjes mijn zijn hand over mijn rug gaat. Bij mezelf ging het er iets minder liefdevol aan toe, want eerlijk, je eigen rug helemaal zelf insmeren is geen pretje, zeker niet als je spieren hier en daar wat zeer doen.
Misschien is het tijd om mezelf te verwennen met een watsu! Dat is al heel lang geleden en dat zijn precies de aanrakingen die me ook heel erg stil maken vanbinnen! <3
Wat me intussen is beginnen opvallen is dat vele mannen met BRAAF bestempelen. Innerlijk lijkt de onrust en vooral opstandigheid heel erg groot te worden als ik dat hoor. Braaf? Ik?
Vandaag ging ik op zoek in de dikke Van Dale en vond onderstaande:
- See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern=braaf&lang=nn#.VZmE2UasK0I
Op andere sites kom ik nog ongeveer 100 andere verklaringen voor het woord braaf, maar in geen enkele lijk ik me VOLLEDIG te kunnen vinden. En vooral: ik vraag me af: waarom bestempelen ze me braaf? Ben ik echt braaf?
Bijzonder vind ik het wel, want na dagenlong tobben heb ik nog steeds geen sluitend antwoord.
- See more at: http://www.vandale.nl/opzoeken?pattern=braaf&lang=nn#.VZmE2UasK0I
Na het geklungel van de laatste dagen, zowel op date-vlak als emotioneel kon ik wel een boost gebruiken. Zoals in het artikel (dat ik eerder poste) stond geschreven ging ik dus opnieuw op date. Met mezelf. Alleen mezelf. Het leek me een beetje een oncomfortabel idee, maar het werd de beste date die ik ooit heb gehad!
Mijn uitje ging naar een mooie stadstuin waar een circus en straattheaterfestival doorging. In de grote arena kwam ik nog net op tijd aan waar ik de laatste vrije roze parasol tegen de zon kreeg. Er liepen twee jongemannen rond met bussen zonnecrème in elke mogelijke beschikbare factor om iedereen in te smeren, ik moest lachen toen ik ze zag, en even later voelde ik de tranen vanonder mijn zonnebril over mijn wangen rollen. Dat was toen ik besefte dat ik zelf belangrijk genoeg was om me op de eerste plaats te zetten en rustig te genieten van deze date.
Ik had het heerlijk onder mijn roze parasol. De acts waren allemaal mooi. De een al meer ontroerend, de andere spectaculair, de andere weer hilarisch, ... Het was echt de hemel op aarde. De laatste act was een trampoline-acrobatie-act. Er was een man met langer haar dat op een dotje was, ik vond hem meteen knap! Het was dan ook een plezier om naar te kijken. Hij kwam me halen voor een dansje en na de act vroeg ik of ik op de foto mocht met hem. Hij stemde in en nu heb ik een hele leuke herinnering aan deze dag!
De namiddag vloog voorbij. Als afsluiter trakteerde ik mezelf op een bolletje chocolade-ijs, waarna ik terug naar huis ging.
